ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ 5 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ 5

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. Τώρα ανακεφαλαιώνουμε ξανά. Αυτή την φορά είμαστε έτοιμοι να κάνουμε μεγαλύτερη προσπάθεια και να διαθέσουμε περισσότερο χρόνο σε αυτό που αναλαμβάνουμε. Αναγνωρίζουμε ότι ετοιμαζόμαστε για μία άλλη φάση μάθησης. Θέλουμε να αναλάβουμε αυτό το βήμα ολοκληρωτικά, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε πάλι πιο βέβαιοι, πιο ειλικρινείς, με πιο σταθερή πίστη. Τα βήματά μας δεν υπήρξαν πάντα ακλόνητα, και οι αμφιβολίες μας έκαναν να περπατάμε αβέβαια και αργά στον δρόμο που μας έχουν υποδείξει αυτά τα μαθήματα. Αλλά τώρα επιταχύνουμε , διότι πλησιάζουμε μία μεγαλύτερη βεβαιότητα, ένα πιο σταθερό σκοπό και ένα πιο σίγουρο στόχο. 

2. Σταθεροποίησε τα βήματά μας, Πατέρα μας. Ας ησυχάσουν οι αμφιβολίες μας και ας γαληνέψει ο άγιος νους μας, και μίλησέ μας. Δεν έχουμε λόγια να Σου δώσουμε. Προτιμούμε να ακούσουμε το δικό Σου Λόγο, και να τον κάνουμε δικό μας. Καθοδήγησε την άσκησή μας όπως ένας πατέρας καθοδηγεί ένα μικρό παιδί σε ένα δρόμο που δεν καταλαβαίνει. Όμως ακολουθεί, σίγουρο ότι είναι ασφαλές διότι ο πατέρας του δείχνει τον δρόμο.

3. Έτσι φέρνουμε την άσκησή μας σε Σένα. Και αν παραπατήσουμε, Εσύ θα μας σηκώσεις. Αν ξεχάσουμε τον δρόμο, βασιζόμαστε σε Σένα που θα μας τον υπενθυμίσεις σίγουρα. Βγαίνουμε εκτός πορείας, αλλά Εσύ δεν ξεχνάς να μας επαναφέρεις. Επιτάχυνε τώρα τα βήματά μας, ώστε να μπορέσουμε να περπατήσουμε με μεγαλύτερη σιγουριά και πιο γρήγορα προς τα Σένα. Και δεχόμαστε τον Λόγο που μας προσφέρεις για να ενοποιήσουμε την άσκησή μας, καθώς επαναλαμβάνουμε τις σκέψεις που μας έχεις δώσει.

4. Αυτή είναι η σκέψη που θα πρέπει να προηγείται των σκέψεων που θα ανακεφαλαιώνουμε. Η κάθε μία απλά διασαφηνίζει κάποια πλευρά αυτής της σκέψης, ή την βοηθά να αποκτήσει περισσότερο νόημα, πιο προσωπικό και αληθινό, και πιο περιγραφικό του ιερού Εαυτού που μοιραζόμαστε και τώρα ετοιμαζόμαστε να γνωρίσουμε πάλι: 

Ο Θεός είναι μόνο Αγάπη, και επομένως το ίδιο είμαι κι εγώ.

Αυτός ο Εαυτός μόνο γνωρίζει την Αγάπη. Αυτός ο Εαυτός είναι απόλυτα συνεπής στις Σκέψεις Του ∙ γνωρίζει τον Δημιουργό Του, καταλαβαίνει τον Εαυτό Του, είναι τέλειος στην γνώση και την Αγάπη Του, και δεν αλλάζει ποτέ από την συνεχή κατάσταση ένωσής Του με τον Πατέρα Του και τον Εαυτό Του.
5. Και αυτό είναι που μας περιμένει στο τέλος του ταξιδιού. Κάθε βήμα που παίρνουμε μας φέρνει λίγο πιο κοντά. Αυτή η ανακεφαλαίωση θα επιταχύνει το χρόνο ανυπολόγιστα, αν κρατάμε στο νου μας ότι αυτός παραμένει ο στόχος μας, και καθώς ασκούμαστε σε αυτό είναι που πλησιάζουμε. Ας υψώσουμε τις καρδιές μας από το χώμα προς την ζωή, καθώς θυμόμαστε ότι αυτή την υπόσχεση έχουμε λάβει, και ότι αυτά τα μαθήματα στάλθηκαν για να ανοίξουν το μονοπάτι του φωτός σ’ εμάς, και να μας διδάξουν, βήμα - βήμα, πώς να επιστρέψουμε στον αιώνιο Εαυτό που νομίζαμε ότι χάσαμε.
6. Εγώ κάνω αυτό το ταξίδι μαζί σου. Διότι μοιράζομαι τις αμφιβολίες και τους φόβους σου για λίγο ακόμα, έτσι ώστε να μπορέσεις να έρθεις σε μένα που αναγνωρίζω τον δρόμο από τον οποίο όλοι οι φόβοι και οι αμφιβολίες ξεπερνιούνται. Πορευόμαστε μαζί. Εγώ καταλαβαίνω την αβεβαιότητα και τον πόνο, παρόλο που γνωρίζω ότι δεν έχουν κανένα νόημα. Όμως ένας σωτήρας πρέπει να παραμένει με εκείνους που διδάσκει, βλέποντας αυτό που βλέπουν, αλλά διατηρώντας μέσα στο νου του τον τρόπο που τον οδήγησε έξω, και τώρα θα σε οδηγήσει έξω μαζί του. Ο Υιός του Θεού σταυρώνεται μέχρι εσύ να περπατήσεις σε αυτό το δρόμο μαζί μου.
7. Η ανάστασή μου συμβαίνει ξανά κάθε φορά που οδηγώ έναν αδελφό με ασφάλεια στο μέρος όπου το ταξίδι τελειώνει και ξεχνιέται. Ξανανιώνω κάθε φορά που ένας αδελφός μαθαίνει ότι υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί έξω από την δυστυχία και τον πόνο. Ξαναγεννιέμαι κάθε φορά που ο νους ενός αδελφού στρέφεται προς το φως μέσα του και με αναζητά. Δεν έχω ξεχάσει κανέναν. Βοήθησέ με τώρα να σε οδηγήσω πίσω εκεί όπου το ταξίδι άρχισε, για να ξανακάνεις μία επιλογή μαζί μου.
8. Απελευθέρωσέ με καθώς ασκείσαι ξανά στις σκέψεις που σου έφερα από Εκείνον ο Οποίος βλέπει την πικρή σου ανάγκη, και γνωρίζει την απάντηση που Του έδωσε ο Θεός. Μαζί κάνουμε την επανάληψη αυτών των σκέψεων. Μαζί αφιερώνουμε τον χρόνο μας και την προσπάθειά μας σε αυτές. Και μαζί θα τις διδάξουμε στους αδερφούς μας. Ο Θεός δεν θέλει τον Ουρανό ημιτελή. Αυτός σε περιμένει όπως κι εγώ. Είμαι ημιτελής χωρίς το δικό σου κομμάτι μέσα μου. Και καθώς ολοκληρώνομαι πηγαίνουμε μαζί στην αρχαία κατοικία μας, αυτή που είχε ετοιμαστεί για εμάς πριν τον χρόνο και έχει κρατηθεί αναλλοίωτη από τον χρόνο, αμόλυντη και ασφαλής, όπως θα είναι και όταν επιτέλους τελειώσει ο χρόνος.
9.Ας είναι αυτή η ανακεφαλαίωση το δώρο σου προς εμένα. Γιατί αυτό μόνο χρειάζομαι ∙ να ακούς τα λόγια που λέω, και να τα δίνεις στον κόσμο. Εσύ είσαι η φωνή μου, τα μάτια μου, τα πόδια μου, τα χέρια μου με τα οποία σώζω τον κόσμο. Ο Εαυτός από τον οποίο σε καλώ δεν είναι παρά ο δικός σου. Σε Αυτόν πηγαίνουμε μαζί. Πάρε το χέρι του αδελφού σου, διότι αυτός δεν είναι ένας δρόμος που τον περπατάμε μόνοι. Σε αυτόν περπατώ μαζί σου, και εσύ μαζί μου. Ο Πατέρας μας βούλεται ο Υιός Του να είναι ένα με Αυτόν. Τι ζει λοιπόν, που δεν είναι ένα με σένα;
10. Αυτή η ανακεφαλαίωση ας γίνει η ώρα που μοιραζόμαστε μία νέα εμπειρία για σένα, και όμως τόσο παλιά όσο ο χρόνος και ακόμα πιο παλιά. Αγιασθήτω το Όνομά σου. Η δόξα σου ας είναι άσπιλη για πάντα. Και η ολότητά σου ας είναι τώρα ολοκληρωμένη, έτσι όπως την καθιέρωσε ο Θεός. Είσαι ο Υιός Του, και ολοκληρώνεις την επέκτασή Του μέσα στην δική σου. Δεν ασκούμαστε παρά σε μία πανάρχαια αλήθεια που γνωρίζαμε πριν οι ψευδαισθήσεις φανούν ότι διεκδικούν τον κόσμο. Και θυμίζουμε στον κόσμο ότι είναι ελεύθερος από τις ψευδαισθήσεις κάθε φορά που λέμε:

Ο Θεός είναι μόνο Αγάπη, και επομένως το ίδιο είμαι κι εγώ.

11. Με αυτή αρχίζουμε κάθε μέρα την επανάληψή μας. Με αυτή αρχίζουμε και τελειώνουμε κάθε περίοδο πρακτικής. Και με αυτή την σκέψη κοιμόμαστε, για να ξυπνήσουμε γι άλλη μια φορά με αυτά τα λόγια στα χείλη μας, για να χαιρετίσουμε άλλη μία μέρα. Όλες τις σκέψεις που ανακεφαλαιώνουμε τις περιβάλλουμε με αυτή, και χρησιμοποιούμε τις σκέψεις για να την κρατήσουμε ψηλά ενώπιον του νου μας, και να την κρατήσουμε καθαρή στη θύμησή μας όλη την ημέρα. Κι έτσι, όταν έχουμε τελειώσει αυτή την ανακεφαλαίωση, θα έχουμε αναγνωρίσει ότι τα λόγια που λέμε είναι αληθινά.
12. Ωστόσο, οι λέξεις δεν είναι παρά βοηθήματα, και για να χρησιμοποιηθούν μόνο στην αρχή και στο τέλος της περιόδου άσκησης, μόνο και μόνο για να επαναφέρουν το νου στο σκοπό του, όπως χρειάζεται. Τοποθετούμε την πίστη μας στο βίωμα που έρχεται από την άσκηση, και όχι στα μέσα που χρησιμοποιούμε. Περιμένουμε το βίωμα και αναγνωρίζουμε ότι μόνο εδώ γεννιέται η βεβαιότητα. Χρησιμοποιούμε τις λέξεις, και προσπαθούμε επανειλημμένα να πάμε πέρα από αυτές στο νόημα τους , το οποίο είναι πέρα από τον ήχο τους. Ο ήχος εξασθενεί και εξαφανίζεται, καθώς πλησιάζουμε την Πηγή του νοήματος. Κι Εδώ είναι που βρίσκουμε ανάπαυση.