Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝ.

Οι γραμμές του επί βράχου της Ακροπόλεως μοναδικού αριστουργήματος των ανθρωπίνων χεριών έχουν ρυθμιστεί κατά τρόπον ώστε προεκτεινόμενες προς το άπειρον να συναντώνται και να αποτελούν πυραμίδα.

Έχω και παλαιότερα αναφερθεί στην διαίσθηση των αρχαίων Ελλήνων. Από άλλα διδόμενα γνωρίζουμε ότι ανάμεσά τους έζησαν κατά καιρούς δέκα ή είκοσι Φοίβοι και στο γεγονός αυτό συγκεφαλαιούται παν ό,τι έχει η ελληνική αρχαιότητα άξιο θαυμασμού. Φοίβους αποκαλώ τους υπερφυείς εκείνους ανθρώπους, οι οποίοι κατά λαμπρόν τρόπο ανέπτυξαν τους εαυτούς τους διαφέροντας κατά ένα μόνο βαθμό από τον σταυρωθέντα στην Ιερουσαλήμ Φοίβο.

Οι Φειδίες και οι Πλάτωνες και οι Αισχύλοι ήσαν οι πιο γνωστοί που φωτίσθηκαν από τους (αφανείς στους πολλούς) αρωγούς αυτής της εξελίξεως, αφανείς αλλά διαθέτοντες αρκετό φως ώστε να περιβάλλουν με αίγλη ολόκληρο έθνος εν μέσω του οποίου έζησαν καθιστώντας την εποχή τους επίκαιρη σήμερα. Τέτοιοι Φοίβοι ζουν και σήμερα σε διάφορα έθνη, αφανώς δημιουργώντας και διαπλάσσοντας εδώ και κει καλλιτέχνες, φιλοσόφους και ποιητές.

Περιττό να πω ότι καμία σημασία δεν αποδίδουν όλοι αυτοί στις εθνικότητες καθώς πρωτίστως ενδιαφέρονται για την ανθρωπότητα.

Όταν βρεθεί το κατάλληλο έδαφος στην ανθρωπότητα, η σημασία και η γένεση του Παρθενώνος, της πυραμίδας που σχηματίζουν οι γραμμές του στον αιθέρα, και οι πυραμίδες της Αιγύπτου θα γίνει καταφανής.

Ο Παρθενών είναι ο οίκος της Παρθένου, και η κορυφή της πυραμίδας την οποία οι αόρατες γραμμές αποτελούν παριστά την Bonte infinite, στην οποία εξικνεί το κάλλος του οίκου που αποτελεί την βάση. Το καλό συναντάται με το αγαθό. Κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να είναι οίκος της Παρθένου, και κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να έχει τόσο ρυθμισμένες τις γραμμές της ψυχής του ώστε να εκτείνεται μέχρι την ανώτατη κορυφή του Πνεύματος και της Ζωής. Ας μην ξεχνάμε ότι το άνω είναι ένδον. Στο ενδότατο άπειρο του μικρόκοσμου τον οποίο ο καθένας αποτελεί, θα μπορούσε να βρεθεί το σημείο από το οποίο θα προερχόταν η σοφία και η αγαθότητα και στο οποίο θα συναντιόταν η καλλονή και η αρμονία του γνήσιου ανθρώπου που έχει καταστεί αληθής Παρθενών. Εκεί είναι το κέντρο του ηλιακού συστήματος, το οποίο αποτελεί κάθε άτομο, και από εκεί μόνον μπορούμε να προσμένουμε φως και θερμότητα.

Το άτομο θα μπορούσε να παραβληθεί με πλανήτη όχι μόνο περιστρεφόμενο γύρω από τον Ήλιο του, αλλά και τον δορυφόρο του τον οποίο ο Σωκράτης αποτελούσε δαιμόνιο. Ειδικό όργανο του δαιμονίου του Σωκράτους ήταν να τον οδηγεί όχι προτρέποντας, αλλά αποτρέποντας. Ο πλανήτης έχει και σκοτεινές στιγμές, όπως η νύχτα, και κατά τις στιγμές αυτές το δάνειο φως της Σελήνης αναπληρώνει την θετική ενέργεια του Ηλίου. Ο Σωκράτης αντλούσε την σοφία του απ’ ευθείας, αλλά κατά την διάρκεια της νύχτας ο δορυφόρος του αναπλήρωνε την έλλειψη του εσωτερικού θετικού φωτός, λέγοντάς του «μη» όποτε έπρεπε. Οι προφήτες του Ισραήλ, ο Ιησούς και οι Απόστολοι γνώριζαν πολύ καλά αυτόν τον νόμο της ανθρώπινης συστάσεως, και σύμφωνα με αυτόν οδηγούντο.

Ο καθένας από εμάς μπορεί να οδηγείται κατ’ αυτόν τον τρόπο εάν θέλει. Αλλοίμονο λίγοι είναι αυτοί που θέλουν, διότι λίγοι επιλέγουν την στενή οδό. Στους πολλούς είναι δύσκολο να παραβλέψουν τις αξιώσεις του ατόμου ώστε να διακρίνουν τις αξιώσεις του προσώπου, το οποίο κρύβεται πίσω από το άτομο. Είναι δύσκολο διότι πρώτος όρος γι αυτό είναι η αναγνώριση κάθε ανθρώπου ως ναού της θεότητας – αναγνώριση η οποία θα επέβαλλε στον καθένα τον σεβασμό προς όλους, αμοιβαία ευλάβεια εν ονόματι του φωτός που ενοικεί στον καθένα από εμάς.

Όποιος δεν διαβλέπει το ενδότερο πρόσωπο, βλέπει μόνο άτομα από τα οποία τόσο πολύ διαφέρει, ώστε να μη τα θεωρεί αδέλφια, αλλά ξένα. Όμως το πρόσωπο που βρίσκεται εντός μας είναι ομοφυές με όλους και ενιαίο∙ και ως πρόσωπο ο καθένας είναι επανάληψη του άλλου. Οι πολλοί συγχέουν το πρόσωπο με το άτομο, και στους εαυτούς τους και στους άλλους, και από εδώ ξεκινάει η διχόνοια.

Οι αξιώσεις του ατόμου είναι δεσποτικές, αλλά η υποταγή σε αυτές είναι γλυκιά, διότι θεραπεύει τα πάθη που έχουν σπαρθεί αφ’ ενός σε προηγούμενες ενσαρκώσεις και αφ’ ετέρου κληρονομικώς. Οι αξιώσεις του προσώπου είναι φιλελεύθερες αλλά η υποταγή σε αυτές είναι δύσκολη διότι συνεπάγεται θυσία των ορέξεων και των παθών. Για να διακρίνει κάποιος μεταξύ των αξιώσεων του φιλελεύθερου προσώπου και των απαιτήσεων του τυραννικού ατόμου, πρέπει να αγωνισθεί ενάντια σε αυτά τα πάθη και τις ορέξεις, όχι για να τα εκμηδενίσει αλλά για να τα καταστήσει υπηρετικά των θείων προθέσεων του προσώπου.

Ο αγώνας αυτός είναι δύσκολος αλλά μόνο η νίκη αυτή οδηγεί στην ελευθερία. Η δυσκολία του αγώνα μπορεί ακόμη να μας βοηθήσει να παραβλέπουμε και να συγχωρούμε τα παραπτώματα των άλλων, έχοντας υπόψη ότι τα παραπτώματα τους πηγάζουν από την δουλεία στα πάθη και ότι ο ένοχος αδικήματος εναντίον μας είναι συγχρόνως και εξ αιτίας αυτού και ένοχος αδικήματος κατά του εαυτού του, διότι το πρόσωπο που ενοικεί εντός μας είναι ακριβώς το πρόσωπο εκείνο το οποίο οικεί και σε οποιονδήποτε άλλον.

- Του Πλάτωνα Δρακούλη, από το βιβλίο «Φως εκ των ένδον», από τις εκδόσεις Ιδεοθέατρο.-