ΕΡΩΤΗΣΗ 1381: Το ερώτημα μου
είναι για την σχέση ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμα, ειδικά, την αρχή ότι
αν το αποτέλεσμα, μέσω της συγχώρεσης, αποδεικνύεται ότι δεν έχει καμία
επίδραση σε κανέναν, η αιτία τότε εξαφανίζεται, όπως και το αποτέλεσμα. Το
παράδειγμα που δίνεται συχνά είναι ο Ιησούς που αναστήθηκε από τους νεκρούς για
να αποδείξει ότι ο θάνατος δεν είναι πραγματικός. Όμως, αυτό δεν είναι χρήση της συγχώρεσης στο επίπεδο του σώματος
αντί στο επίπεδο του νου; Αν κάποιος επιθυμεί να απαλλαχτεί από ένα αποτέλεσμα,
θα έπρεπε, μέσω της συγχώρεσης, να συγχωρέσει την αιτία στο επίπεδο του νου, κι
έπειτα και η αιτία και το αποτέλεσμα εξαφανίζονται. Επίσης, είναι απαραίτητο
όταν συγχωρούμε την αιτία ενός αποτελέσματος να γνωρίζουμε την ακριβή αιτία ή
την σκέψη που προκάλεσε το αποτέλεσμα;
Αυτό έχει ψυχιατρικές προεκτάσεις – κάποιος μπορεί να χρειαστεί
επαγγελματική βοήθεια για να αναγνωρίσει αυτή την συγκεκριμένη αιτία.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η κατανόηση της σχέσης
αιτίας – αποτελέσματος είναι βασική για την εργασία κάποιου στα Μαθήματα
Θαυμάτων, και όσον αφορά την αφομοίωση της θεωρίας τους και την εφαρμογή της
διδασκαλίας τους της συγχώρεσης. Πρέπει να είμαστε σύντομοι σε αυτή μας την
συζήτηση εδώ, αλλά σου συνιστούμε να διαβάσεις κάποιες από τις εκδόσεις του Foundation για να κατανοήσεις καλύτερα αυτό το θέμα. Η απάντηση μας
βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο Μια Ομιλία για τα Μαθήματα Θαυμάτων,» Κεφάλαιο 5
– «Ιησούς: Ο Σκοπός της Ζωής Του.»
Αυτό που ουσιαστικά απέδειξε ο
Ιησούς ήταν ότι η αμαρτία δεν είναι πραγματική, που με την σειρά του αυτό
σημαίνει ότι ο διαχωρισμός δεν είναι πραγματικός. «Τώρα, αν το μεγαλύτερο
αποτέλεσμα της αμαρτίας σε αυτό τον κόσμο είναι ο θάνατος, αποδεικνύοντας ότι ο
θάνατος είναι μια ψευδαίσθηση αποδεικνύει συγχρόνως ότι ο διαχωρισμός ποτέ δεν
συνέβη» (σελ.120).Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά μηνύματα στα Μαθήματα
Θαυμάτων, και διορθώνει αυτό που οι εκκλησίες έχουν διδάξει για την ζωή του και
το μήνυμα του.»….ο Ιησούς πήρε την πιο ισχυρή απόδειξη της πραγματικότητας
αυτού του κόσμου και έδειξε ότι δεν είχε καμία επίδραση επάνω του. Αυτό ήταν το
όλο νόημα της ζωής του, της αποστολής του, και της λειτουργίας του. Το ότι
ξεπέρασε τον θάνατο σημαίνει ότι έδειξε ότι ο θάνατος δεν είναι πραγματικός,
ότι η φαινομενική του αιτία (η αμαρτία) επίσης δεν είναι πραγματική, άρα ποτέ
δεν διαχωριστήκαμε από τον Πατέρα μας στην πραγματικότητα» (σελ. 121, 122).
Αυτό ήταν το αντικείμενο της διδασκαλίας του Ιησού – να μας αποδείξει ότι ποτέ
δεν διαχωριστήκαμε πραγματικά από τον Θεό.
Αυτός διάλεξε έναν τρόπο που θα είχε πολύ νόημα για μας που
δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να πιστέψουμε ότι δεν είμαστε σώμα! Η διδασκαλία του
είναι σκόπιμα – και πολύ στοργικά – σχεδιασμένη να μας συναντήσει εκεί που βρισκόμαστε.
Εστιάζει πρώτα στο σώμα έτσι ώστε να μπορέσει να μας οδηγήσει πέρα από αυτό. Αυτές
οι αρχές, όταν εφαρμόζονται στην άσκηση της συγχώρεσης στην καθημερινότητα μας,
σημαίνει ότι θα πρέπει να προσπαθούμε να δείξουμε στους άλλους ότι η
φαινομενική τους αμαρτία (επίθεση) εναντίον μας δεν είχε καμία επίδραση, πως
ό,τι και να έκαναν δεν είχε καμιά επίδραση στην εσωτερική μας γαλήνη. Αν η
αμαρτία τους δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, τότε δεν έχει ούτε και αιτία ∙ και εφόσον
είναι αναίτια, δεν υπάρχει. Έτσι, συγχωρούμε τους άλλους γι αυτό που δεν έκαναν
σε μας, η μοναδική προσέγγιση των Μαθημάτων Θαυμάτων στην συγχώρεση. Στην
πορεία, επίσης μαθαίνουμε ότι κι εμείς, επίσης, είμαστε συγχωρεμένοι – η
φαινομενική μας αμαρτία του διαχωρισμού από τον Θεό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα,
και γι αυτό δεν χρειαζόμαστε άμυνες για να προστατευτούμε από τις συνέπειες της
αμαρτίας για την οποία κατηγορούμε τον εαυτό μας ότι διαπράξαμε – απλά κάναμε
λάθος που πιστεύαμε ότι αμαρτήσαμε. Ο Ιησούς είναι το κύριο πρότυπο μας και ο δάσκαλος γι αυτό. Οι επιθέσεις των άλλων
φαινόντουσαν πως του προκαλούσαν πόνο, αλλά με το να μην τους αντεπιτεθεί και
με το να συνεχίζει να τους αγαπά και να συγχωρεί τους «αυτούς που του
επιτίθεντο», έδειξε ότι η αμαρτία τους εναντίον του δεν είχε καμιά επίδραση και
ότι αυτοί απλά καλούσαν για βοήθεια. (Δες «Το Μήνυμα της Σταύρωσης» στο
κεφάλαιο 6 στο κείμενο.) Αυτός είναι ο τρόπος που και ο Ιησούς συγχωρεί εμάς.
Και ζητά να είμαστε σαν αυτόν – να προσεγγίζουμε όλα τα φαινομενικά μας
παράπονα και βιώματα ότι είμαστε αδικημένοι, με τον ίδιο τρόπο. Σίγουρα, δεν
είναι εύκολο! Αλλά αυτός είναι ο λόγος που εκείνος παραμένει μαζί μας – για να
μας βοηθήσει να μάθουμε και να εφαρμόσουμε αυτό.
Μερικές φορές η βοήθεια ενός
επαγγελματία χρειάζεται για να ξεσκεπάσει δυναμικές που είναι υπεύθυνες για τον
τρόπο που βιώνουμε την ζωή μας και τις επικοινωνίες μας. Οι τραυματικές
εμπειρίες μπορούν να έχουν σαν αποτέλεσμα ψυχολογικά μπλοκαρίσματα που
εμποδίζουν ή ακόμα και ακινητοποιούν την περαιτέρω εξέλιξη μας, και κάποια
θεραπεία για να αναγνωρίσουμε και να ξεπεράσουμε αυτά τα μπλοκαρίσματα μπορεί
να είναι χρήσιμη. Στην ουσία όμως, είναι πάντα η ενοχή μέσα στο νου μας και ο
φόβος να την αφήσουμε να φύγει, αυτό που βρίσκεται στον πυρήνα των προβλημάτων
μας, είτε είναι ψυχολογικά ή σωματικά. Κι έτσι, κατά μία έννοια, δεν είναι
πάντα απαραίτητο να απομονώνουμε τιε συγκεκριμένες αιτίες σε άλλα επίπεδα για
να κάνουμε πνευματική πρόοδο. Φτάνει να έχουμε την προθυμία να συγχωρέσουμε – να
θέλουμε να διαλέξουμε τον σωστό δάσκαλο, και να θέλουμε να κοιτάξουμε το εγώ
χωρίς κρίση. (Δες Ψυχοθεραπεία: P.2.VI.5. ). Και πάλι, όμως, ποτέ δεν είναι κακό
ούτε μας καθυστερεί πνευματικά να αναζητήσουμε βοήθεια από κάποιον ειδικό.
Τελικά, τα αποτελέσματα από τα
οποία θέλεις να απαλλαγείς είναι όλες οι αντιλήψεις και εμπειρίες του
διαχωρισμού, τα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης επιλογής να παραμείνεις
διαχωρισμένος από τον Θεό ως ξεχωριστό άτομο. Είναι φυσιολογικό να θέλεις να
απαλλαγείς από «αποτελέσματα» όπως ο
πόνος, σωματικές/συναισθηματικές ανεπάρκειες, οικονομικά προβλήματα, και άλλες
σωματικές καταστάσεις και περιστάσεις – και θα πρέπει να κάνεις ό,τι μπορείς σε
εκείνο το επίπεδο – αλλά αυτό δεν θα πρέπει να είναι η εστίαση της προσοχής της
εργασίας μας με τα Μαθήματα. Η εστίαση μας πρέπει να στραφεί προς τα μέσα μας –
προς την επιλογή που κάνουμε μέσα στο νου μας να ερμηνεύουμε ό,τι συμβαίνει στο
σώμα μας και στον κόσμο με τον τρόπο που το ερμηνεύουμε. Όταν τελικά
μετακινηθούμε από την ερμηνεία του εγώ προς την ερμηνεία του Αγίου Πνεύματος,
τότε οι συνθήκες και οι καταστάσεις της ζωής μας δεν θα είναι πια το θέμα,
ακόμα κι αν μπορεί να μην έχουν γίνει εξωτερικές αλλαγές. Θα προσεγγίζουμε τα
πάντα από αυτό το «ήσυχο κέντρο» (T.18.VII.8:3) , σίγουροι μια για πάντα ότι τίποτα
δεν μπορεί να διαταράξει την γαλήνη μέσα μας που είναι η κληρονομιά μας ως Υιός
του Θεού.
questions and answers about "A
Course in Miracles"
FACIMOUTREACH.ORG|BY DEREK
BEST
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου