Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ - ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΧΑΣΜΑΤΟΣ

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ

I. Το Κλείσιμο του Χάσματος.

- Από το Κεφάλαιο 29, I. The Closing of the Gap -

1. Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε τόπος, ούτε κατάσταση από όπου ο Θεός να απουσιάζει. Δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείς. Αποκλείεται να μπορούσες να διανοηθείς κάποιο χάσμα μέσα στην Ολότητα που είναι δική Του. Ακόμα και ο ελάχιστος συμβιβασμός που έστω και το πιο μικρό χάσμα θα αντιπροσώπευε μέσα στην αιώνια αγάπη Του, είναι εντελώς αδύνατος. Γιατί θα σήμαινε ότι η Αγάπη Του θα μπορούσε να δώσει άσυλο σε έστω κι έναν υπαινιγμό μίσους, η ευγένειά Του μερικές φορές να γίνεται επίθεση, και η αιώνια Υπομονή Του μερικές φορές να αποτύχει. Όλα αυτά πιστεύεις, όταν αντιλαμβάνεσαι ένα χάσμα ανάμεσα στον αδελφό σου και σε σένα. Πως θα μπορούσες να Τον εμπιστεύεσαι, λοιπόν; Γιατί Αυτός πρέπει να είναι παραπλανητικός στην Αγάπη Του. Να είσαι επιφυλακτικός, λοιπόν ∙ μην Τον αφήνεις να έλθει πολύ κοντά, άφησε ένα κενό ανάμεσα σε σένα και την Αγάπη Του, μέσω του οποίου να μπορείς να δραπετεύσεις εάν υπάρξει ανάγκη να φύγεις.

2. Εδώ ο φόβος του Θεού φαίνεται πιο καθαρά. Γιατί η Αγάπη είναι προδοτική για κείνους που φοβούνται, μιας και ο φόβος και το μίσος ποτέ δεν μπορούν να είναι χώρια. Όποιος μισεί φοβάται την αγάπη, άρα πρέπει να φοβάται και τον Θεό. Είναι βέβαιο ότι δεν γνωρίζει τι σημαίνει η αγάπη. Φοβάται να αγαπήσει και αγαπάει να μισεί, κι έτσι νομίζει ότι η αγάπη είναι τρομακτική ∙ ότι το μίσος είναι αγάπη. Αυτή είναι η επίπτωση που το μικρό χάσμα πρέπει να φέρνει σε αυτούς που το αγαπούν, και νομίζουν ότι είναι η σωτηρία τους και η ελπίδα τους.

3. Ο φόβος του Θεού! Το μεγαλύτερο εμπόδιο που η ειρήνη πρέπει να ξεπεράσει δεν έχει ακόμα φύγει. Τα υπόλοιπα είναι παρελθόν, αλλά αυτό εξακολουθεί να παραμένει εμπόδιο στο μονοπάτι σου, και να κάνει τον δρόμο του φωτός να φαίνεται σκοτεινός και τρομακτικός, επικίνδυνος και ψυχρός. Είχες αποφασίσει ότι ο αδελφός σου είναι ο εχθρός σου. Μερικές φορές φίλος, ίσως, φτάνει τα χωριστά σας ενδιαφέροντα να κάνουν την φιλία σας δυνατή για λίγο. Αλλά όχι χωρίς ένα χάσμα που γίνεται αντιληπτό ανάμεσά σας, μήπως και γίνει πάλι εχθρός. Τον αφήνεις να σε πλησιάσει, και αμέσως οπισθοχωρείς∙ καθώς πλησιάζεις εσύ, αυτός στη στιγμή αποσύρεται. Μια επιφυλακτική φιλία, περιορισμένης εμβέλειας και προσεχτικά περιορισμένη σε ποσότητα, έγινε η συνθήκη που έχεις συνάψει με αυτόν. Έτσι εσύ και ο αδελφός σου μοιράζεστε μόνο μια συνεννόηση αρμοδιοτήτων, στην οποία ο όρος του διαχωρισμού ήταν το κεντρικό σημείο που και οι δυο συμφωνήσατε να κρατήσετε άθικτο. Και η παραβίαση αυτού θεωρήθηκε καταπάτηση της συμφωνίας που δεν επιτρέπεται.

4. Το χάσμα μεταξύ εσένα και του αδελφού σου δεν είναι αυτό του διαστήματος μεταξύ δυο ξεχωριστών σωμάτων. Και αυτό μόνο φαινομενικά διαιρεί τους διαχωρισμένους νόες σας. Είναι το σύμβολο μιας υπόσχεσης που δώσατε για να συναντιέστε όποτε προτιμάτε, και να διαχωρίζεστε μέχρι να επιλέξετε εσύ και αυτός να συναντηθείτε πάλι. Και μετά τα σώματά σας φαίνονται να έρχονται σε επαφή, κι έτσι κανονίζετε ένα τόπο συνάντησης για να βρεθείτε μαζί. Αλλά πάντοτε είναι δυνατόν εσύ κι αυτός να ακολυθήσετε τους ξεχωριστούς σας δρόμους. Με την προϋπόθεση ότι θα κρατήσετε το «δικαίωμα» να χωρίσετε εσύ κι αυτός θα συμφωνήσετε να συναντιέστε κατά καιρούς, και να μείνετε χωριστά κάποια ενδιάμεσα διαστήματα αποχωρισμού, τα οποία πράγματι σας προστατεύουν από τη «θυσία» της αγάπης. Το σώμα σε σώζει, γιατί ξεφεύγει από την ολοκληρωτική θυσία και σου δίνει τον χρόνο να χτίσεις και πάλι τον διαχωρισμένο σου εαυτό, ο οποίος πιστεύεις πραγματικά ότι συρρικνώνεται όσο εσύ και ο αδελφός σου συναντιέστε.

5. Το σώμα δεν θα μπορούσε να διαχωρίσει το νου σου από του αδελφού σου εάν εσύ δεν ήθελες αυτό να γίνει η αιτία του διαχωρισμού και της απόστασης ανάμεσα σε σένα και σε αυτόν. Έτσι του χαρίζεις μια δύναμη που δεν βρίσκεται μέσα στο ίδιο. Και σε αυτό το σημείο βρίσκεται η δύναμή του επάνω σου. Γιατί τώρα πιστεύεις ότι καθορίζει πότε ο αδελφός σου και συ θα συναντηθείτε, και περιορίζει την ικανότητά σου να επικοινωνείς με το νου του αδελφού σου. Και τώρα σου λέει πού να πας και πώς να πας εκεί, τι είναι κατορθωτό για σένα για να το αναλάβεις, και τι δεν μπορείς να κάνεις. Υπαγορεύει τι μπορεί να αντέξει η υγεία του, και τι το κουράζει και το αρρωσταίνει. Και οι «έμφυτες» αδυναμίες του θέτουν τα όρια στο τι θα κάνεις, και κρατούν τον σκοπό σου περιορισμένο και αδύναμο.

6. Το σώμα θα προσαρμοστεί με αυτό, αν εσύ το θέλεις. Θα επιτρέψει μόνο κάποια περιορισμένη εντρύφηση στην «αγάπη,» με διαλείμματα μίσους στο ενδιάμεσο. Και θα αναλάβει το παράγγελμα για το πότε να «αγαπάς» και πότε να οπισθοχωρείς με περισσότερη ασφάλεια στο φόβο. Θα αρρωσταίνει γιατί εσύ δεν γνωρίζεις τι σημαίνει να αγαπάς. Και γι αυτό πρέπει να κάνεις λαθεμένη χρήση κάθε περίπτωσης και του καθενός που συναντάς, και να βλέπεις σε αυτόν έναν σκοπό που δεν είναι δικός σου.

7. Δεν είναι η αγάπη που ζητά τη θυσία. Αλλά ο φόβος απαιτεί την θυσία της αγάπης, γιατί στην παρουσία της αγάπης ο φόβος δεν μπορεί να μείνει. Για να διατηρηθεί το μίσος, η αγάπη πρέπει να προκαλεί φόβο ∙ και κάποιες φορές να είναι εκεί, και άλλες να φεύγει. Έτσι η αγάπη φαίνεται προδοτική, επειδή μερικές φορές φαίνεται πως έρχεται και φεύγει με αβεβαιότητα, και δεν σου προσφέρει σταθερότητα. Δεν βλέπεις πόσο περιορισμένη και αδύναμη είναι η πίστη σου, και πόσο συχνά έχεις απαιτήσει η αγάπη να φύγει, και να σε αφήσει στην ησυχία σου, μόνο και «γαλήνιο».

8. Το σώμα, αθώο από στόχους, είναι η δικαιολογία σου για τους διαφορετικούς στόχους που έχεις, και που εξαναγκάζεις το σώμα να διατηρεί. Δεν φοβάσαι την αδυναμία του, αλλά την έλλειψή του σε δύναμη ή αδυναμία. Θα ήθελες να ξέρεις ότι τίποτα δεν στέκεται μεταξύ εσένα και του αδελφού σου; Θέλεις να γνωρίσεις ότι δεν υπάρχει χάσμα πίσω από το οποίο να μπορείς να κρυφτείς; Εκείνοι που μαθαίνουν ότι ο σωτήρας τους δεν είναι ο εχθρός τους πια βιώνουν ένα δυνατό κλονισμό. Νιώθουν κάποια επιφυλακτικότητα όταν μαθαίνουν ότι το σώμα δεν είναι πραγματικό. Και υπάρχουν απόηχοι φόβου γύρω από το χαρούμενο μήνυμα, «Ο Θεός είναι Αγάπη.»

9. Ωστόσο το μόνο που συμβαίνει όταν το χάσμα φύγει είναι η αιώνια ειρήνη. Τίποτα περισσότερο από αυτό, και τίποτα λιγότερο. Χωρίς τον φόβο του θεού, τι θα μπορούσε να σε παρακινήσει να τον εγκαταλείψεις; Τι παιχνίδια και μπιχλιμπίδια μέσα στο χάσμα θα μπορούσαν να σε καθυστερήσουν έστω και μια στιγμή από την Αγάπη Του; Θα επέτρεπες στο σώμα να πει «όχι» στο Ουράνιο κάλεσμα, αν δεν φοβόσουν ότι θα χάσεις τον εαυτό σου όταν βρεις τον Θεό; Ωστόσο μπορεί ο εαυτός σου να χαθεί με το να βρεθεί;