ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ Εγχειρίδιο Για Διδασκάλους. (Ολόκληρο)

 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:  ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΣΙΝΤΕΑ       ΔΙΟΡΘΩΣΗ : ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ  ΚΕΛΛΥ ΠΑΛΑΝΤΖΙΔΟΥ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΓΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ.

Οι ρόλοι της διδασκαλίας και της μάθησης είναι στη πραγματικότητα αντεστραμμένοι στη σκέψη του κόσμου. Η αντιστροφή είναι χαρακτηριστική. Ο δάσκαλος και ο μαθητής φαίνεται σαν να είναι διαχωρισμένοι, και ο δάσκαλος φαίνεται πως δίνει κάτι στον μαθητή και όχι στον εαυτό του. Ακόμα, η πράξη διδασκαλίας θεωρείται σαν μια ιδιαίτερη δραστηριότητα, στην οποία κάποιος απασχολεί ένα σχετικά μικρό μέρος από το χρόνο κάποιου. Τα μαθήματα αυτά, όμως, τονίζουν ότι το να διδάσκεις είναι το να μαθαίνεις, έτσι ώστε ο δάσκαλος και ο μαθητής είναι το ίδιο. Επίσης, τονίζει ότι η διδασκαλία είναι μια συνεχής διαδικασία· συνεχίζεται κάθε στιγμή της ημέρας, ακόμα και στις σκέψεις κατά την διάρκεια του ύπνου.

Το να διδάσκεις σημαίνει να δίνεις το παράδειγμα. Υπάρχουν δύο μόνο συστήματα σκέψης, κι εσύ επιδεικνύεις ότι πιστεύεις στο ένα ή στο άλλο, όλη την ώρα. Από το δικό σου παράδειγμα μαθαίνουν οι άλλοι, αλλά και εσύ. Το ερώτημα δεν είναι το αν θα διδάσκεις, γιατί σε αυτό δεν υπάρχει επιλογή. Ο σκοπός των μαθημάτων αυτών θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι να σου παρέχουν ένα μέσο επιλογής αυτού που θέλεις να διδάξεις στην βάση του τι θέλεις να μάθεις. Δεν γίνεται να δίνεις σε κάποιον άλλον, παρά μόνο στον εαυτό σου, και αυτό το μαθαίνεις μέσω της διδασκαλίας. Η διδασκαλία δεν είναι παρά ένα κάλεσμα για μάρτυρες για να πιστοποιήσουν αυτό που πιστεύεις. Είναι μια μέθοδος μετατροπής. Αυτό δεν γίνεται μόνο με τα λόγια. Οποιαδήποτε κατάσταση πρέπει να σου δίνει μια ευκαιρία να διδάσκεις τους άλλους το τι είσαι, και τον εαυτό σου τι είναι οι άλλοι. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό.

Επομένως το πρόγραμμα της διδακτέας ύλης που ορίζεις, αποφασίζεται αποκλειστικά από το τι νομίζεις ότι είσαι, και από το τι νομίζεις ότι είναι η σχέση των άλλων με σένα. Στην τυπική κατάσταση διδασκαλίας, αυτές οι ερωτήσεις μπορεί μην έχουν απολύτως καμία σχέση με το τι νομίζεις ότι διδάσκεις. Εν τούτοις, είναι αδύνατον να μην χρησιμοποιείς το περιεχόμενο οποιασδήποτε κατάστασης για λογαριασμό αυτού που διδάσκεις πραγματικά, και επομένως και το μαθαίνεις πραγματικά. Εδώ το λεκτικό περιεχόμενο της διδασκαλίας σου είναι εντελώς άσχετο. Μπορεί να συμπίπτει με αυτό, αλλά μπορεί και όχι. Η διδασκαλία που βρίσκεται κάτω από ό,τι λες είναι που σε διδάσκει. Η διδασκαλία το μόνο που κάνει είναι να ενισχύει αυτό που πιστεύεις για τον εαυτό σου. Ο βασικός σκοπός της είναι να εκμηδενίσει την αυτό-αμφισβήτηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο εαυτός που προσπαθείς να προστατέψεις είναι πραγματικός. Σημαίνει, όμως, ότι ο εαυτός που θεωρείς ότι είναι πραγματικός είναι αυτό που διδάσκεις.

Αυτό είναι αναπόφευκτο. Δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό. Πως είναι δυνατόν να ήταν διαφορετικά; Ο κάθε ένας που ακολουθεί τα μαθήματα αυτού του κόσμου, και όλοι όσοι τα ακολουθούν μέχρι να αλλάξουν το νου τους, διδάσκουν αποκλειστικά για να πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι αυτό που δεν είναι. Ακριβώς αυτός είναι ο σκοπός αυτού του κόσμου. Τι άλλο, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι η διδακτέα ύλη του; Μέσα σε αυτή την μάταιη και περιορισμένη κατάσταση μάθησης, που δεν διδάσκει τίποτα άλλο εκτός από την απελπισία και τον θάνατο, ο Θεός στέλνει τους δασκάλους Του. Και καθώς αυτοί διδάσκουν τα δικά Του μαθήματα της χαράς και της ελπίδας, η μάθησή τους τελικά ολοκληρώνεται.

Αν δεν ήταν οι δάσκαλοι του Θεού πολλή λίγη ελπίδα σωτηρίας θα υπήρχε, γιατί ο κόσμος της αμαρτίας θα φάνταζε για πάντα αληθινός. Αυτοί που έχουν αυταπάτες εξαπατούν, διότι διδάσκουν την πλάνη. Τι άλλο, λοιπόν, εκτός από αυτό είναι η κόλαση; Αυτό είναι ένα εγχειρίδιο για τους δασκάλους του Θεού. Δεν είναι τέλειοι, ειδάλλως δεν θα ήταν εδώ. Εν τούτοις, είναι αποστολή τους να γίνουν τέλειοι εδώ, και γι αυτό διδάσκουν την τελειότητα ξανά και ξανά, με πάρα πολλούς τρόπους, μέχρι να την μάθουν. Και έπειτα δεν θα είναι ορατοί πια, αν και οι σκέψεις τους θα παραμένουν πηγή δύναμης και αλήθειας για πάντα. Ποιοι είναι; Πως επιλέγονται; Τι κάνουν; Πως εργάζονται για την δική τους σωτηρία και την σωτηρία του κόσμου; Αυτό το εγχειρίδιο επιχειρεί να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις.

1. ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Δάσκαλος του Θεού είναι οποιοσδήποτε επιλέξει να είναι. Τα προσόντα του συνίστανται αποκλειστικά σε αυτή την επιλογή· κάπως, κάπου έχει κάνει την συνειδητή επιλογή να μην βλέπει τα συμφέροντά του ξεχωριστά από των άλλων. Μόλις το κάνει αυτό, ο στόχος του είναι καθορισμένος και η κατεύθυνσή του σίγουρη. Ένα φως έχει εισέλθει στο σκοτάδι. Μπορεί να είναι ένα και μοναδικό, αλλά είναι αρκετό. Έχει κάνει μια συμφωνία με τον Θεό ακόμα και αν δεν πιστεύει σε Αυτόν. Έχει γίνει ένας κομιστής της σωτηρίας. Έχει γίνει ένας δάσκαλος του Θεού.

Έρχονται από όλο τον κόσμο. Έρχονται από όλες τις θρησκείες, και από καμιά θρησκεία. Είναι εκείνοι που έχουν απαντήσει. Το Κάλεσμα είναι συμπαντικό. Λαμβάνει χώρα όλη την ώρα παντού. Καλεί δασκάλους να μιλήσουν γι Αυτό και να λυτρώσουν τον κόσμο. Πολλοί Το ακούν, αλλά λίγοι απαντούν. Όμως αυτό είναι ζήτημα χρόνου. Όλοι θα ανταποκριθούν στο τέλος, αλλά το τέλος μπορεί να είναι ακόμα πολύ – πολύ μακριά. Γι αυτό ορίστηκε το σχέδιο των δασκάλων του Θεού. Η λειτουργία τους είναι να εξοικονομήσουν χρόνο. Ο κάθε ένας τους αρχίζει σαν ένα και μοναδικό φως, αλλά το Κάλεσμα στο κέντρο του είναι ένα τέτοιο φως που δεν μπορεί να περιοριστεί. Και ο κάθε ένας τους εξοικονομεί χίλια χρόνια, όπως ο κόσμος τα υπολογίζει. Στο Κάλεσμα το Ίδιο ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία.

Υπάρχει μια σειρά μαθημάτων για κάθε δάσκαλο του Θεού. Η μορφή των μαθημάτων έχει μεγάλη ποικιλία. Το ίδιο και τα διδακτικά βοηθήματα που την αφορούν. Αλλά το περιεχόμενο των μαθημάτων ποτέ δεν αλλάζει. Το κεντρικό του θέμα είναι πάντα, «Ο Υιός του Θεού είναι αθώος, και μέσα στην αθωότητά του βρίσκεται η σωτηρία του.» Μπορούν να διδαχθούν με πράξεις ή σκέψεις· με λόγια ή χωρίς λόγια· σε οποιαδήποτε γλώσσα ή σε καμία γλώσσα· σε οποιοδήποτε μέρος, χρόνο, και με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν έχει σημασία ποιος ήταν ο δάσκαλος πριν ακούσει το Κάλεσμα. Έχει γίνει σωτήρας από την στιγμή που ανταποκρίθηκε. Έχει δει κάποιον άλλο σαν τον εαυτό του. Γι αυτό έχει βρει την σωτηρία την δική του και του κόσμου. Με την δική του αναγέννηση αναγεννάται ο κόσμος.

Αυτό είναι ένα εγχειρίδιο μιας συγκεκριμένης σειράς μαθημάτων, που απευθύνεται σε δασκάλους κάποιας συγκεκριμένης μορφής συμπαντικών μαθημάτων. Υπάρχουν πολλές χιλιάδες άλλες μορφές, όλες με το ίδιο αποτέλεσμα. Αυτές απλά εξοικονομούν χρόνο. Όμως, ο χρόνος είναι που περνάει κουραστικά, και ο κόσμος είναι πολύ κουρασμένος τώρα. Είναι γερασμένος και εξουθενωμένος, χωρίς ελπίδα. Ποτέ δεν υπήρξε αμφιβολία για το αποτέλεσμα, γιατί τι είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει την Θέληση του Θεού; Αλλά ο χρόνος, με τις ψευδαισθήσεις της αλλαγής και του θανάτου, εξαντλεί τον κόσμο και όλα τα πράγματα σε αυτόν. Και όμως, ο χρόνος έχει τέλος, και αυτό είναι που έχουν οριστεί να φέρουν οι δάσκαλοι του Θεού. Γιατί ο χρόνος βρίσκεται στα χέρια τους. Αυτή ήταν η επιλογή τους, και τους δόθηκε.

2. ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥΣ;

Συγκεκριμένοι μαθητές έχουν οριστεί για κάθε δάσκαλο του Θεού, και θα αρχίσουν να ψάχνουν γι αυτόν αμέσως μόλις αυτός ανταποκριθεί στο Κάλεσμα. Έχουν επιλεγεί γι αυτόν γιατί η μορφή των συμπαντικών μαθημάτων που θα διδάξει είναι η πιο κατάλληλη γι αυτούς όσον αφορά το επίπεδο κατανόησής τους. Οι μαθητές του τον περίμεναν γιατί ο ερχομός του είναι βέβαιος. Και πάλι, είναι μόνο θέμα χρόνου. Μόλις επιλέξει να εκπληρώσει το ρόλο του, αυτοί είναι έτοιμοι να εκπληρώσουν τον δικό τους. Ο χρόνος περιμένει την δική του επιλογή, αλλά όχι το ποιον θα υπηρετήσει. Όταν είναι έτοιμος να μάθει, οι ευκαιρίες για να διδάξει θα του δοθούν.

Για να καταλάβουμε το σχέδιο διδασκαλίας-εκμάθησης της σωτηρίας, είναι απαραίτητο να κατανοήσομε την ιδέα του χρόνου όπως την θέτουν τα μαθήματα. Η Επανόρθωση διορθώνει τις ψευδαισθήσεις, όχι την αλήθεια. Επομένως, διορθώνει αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Επί πλέον, το σχέδιο γι αυτή την διόρθωση καταρτίστηκε και ολοκληρώθηκε ταυτόχρονα, διότι το Θέλημα του Θεού είναι εντελώς πέρα από τον χρόνο. Το ίδιο και ολόκληρη η πραγματικότητα, εφόσον είναι δική Του. Την στιγμή που η ιδέα του διαχωρισμού εισήλθε στο μυαλό του Υιού του Θεού, εκείνη ακριβώς την στιγμή δόθηκε και η Απάντηση του Θεού. Στο χρόνο, αυτό συνέβη πολύ παλιά. Στην πραγματικότητα αυτό ποτέ δεν συνέβη καθόλου.

Ο κόσμος του χρόνου είναι ο κόσμος των ψευδαισθήσεων. Αυτό που συνέβη πολύ παλιά φαίνεται ότι συμβαίνει τώρα. Επιλογές που έγιναν πριν από πολύ καιρό φαίνεται ότι είναι ακόμα διαθέσιμες· για να γίνουν τώρα. Αυτό που έχει μαθευτεί και έχει γίνει κατανοητό και πέρασε πριν από πολύ καιρό αντιμετωπίζεται τώρα σαν νέα σκέψη, καινούργια ιδέα, διαφορετική προσέγγιση. Επειδή η θέλησή σου είναι ελεύθερη μπορείς να δεχτείς ό,τι έχει ήδη συμβεί οποτεδήποτε επιλέξεις, και μόνο τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι ήταν πάντα εκεί. Όπως τονίζουν τα μαθήματα, δεν είσαι ελεύθερος να διαλέξεις την διδακτέα ύλη, ούτε και την μορφή με την οποία θα τα μάθεις. Είσαι ελεύθερος, όμως, ν’ αποφασίσεις το πότε θέλεις να τα μάθεις. Και την στιγμή που θα τα δεχτείς, θα έχουν ήδη μαθευτεί.

Ο χρόνος, τότε, πηγαίνει προς τα πίσω σε μια στιγμή τόσο αρχαία που είναι πέρα από κάθε μνήμη, και κάθε πιθανότητα ανάμνησης. Εν τούτοις, επειδή είναι μια στιγμή που αναβιώνεται επανειλημμένα, φαίνεται ότι συμβαίνει τώρα. Και έτσι είναι που ο μαθητής και ο δάσκαλος φαίνεται ότι συναντιούνται στο παρόν, βρίσκοντας ο ένας τον άλλο σαν να μην είχαν ποτέ ξανασυναντηθεί. Ο μαθητής έρχεται την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο. Αυτό είναι αναπόφευκτο, διότι έκανε την σωστή επιλογή εκείνη την πανάρχαια στιγμή που τώρα ξαναζεί. Το ίδιο και ο δάσκαλος, έκανε μια αναπόφευκτη επιλογή, κάποτε, σε ένα πανάρχαιο παρελθόν. Η Θέληση του Θεού βρίσκεται στα πάντα αλλά φαίνεται ότι χρησιμοποιεί τον χρόνο για την επίλυση του προβλήματος. Τι θα μπορούσε να καθυστερήσει την δύναμη της αιωνιότητας;

Όταν ο μαθητής και ο δάσκαλος βρεθούν μαζί, ξεκινά μια κατάσταση διδασκαλίας–εκμάθησης. Γιατί ο δάσκαλος δεν είναι αυτός που στην πραγματικότητα κάνει την διδασκαλία. Ο Διδάσκαλος του Θεού μιλά σε οποιουσδήποτε δύο μαζευτούν για σκοπούς εκμάθησης. Η σχέση είναι άγια εξαιτίας αυτού του σκοπού, και ο Θεός έχει υποσχεθεί να στείλει το Πνεύμα Του σε όλες τις άγιες σχέσεις. Στην κατάσταση διδασκαλίας–εκμάθησης, ο κάθε ένας μαθαίνει ότι το να δίνεις και το να λαμβάνεις είναι το ίδιο. Τα όρια ανάμεσα στους ρόλους τους, στο νου τους, στα σώματά τους, στις ανάγκες τους, στα ενδιαφέροντά τους, και όλες οι διαφορές που νόμιζαν ότι χώριζαν τον ένα από τον άλλο, ξεθωριάζουν και γίνονται όλο και αμυδρότερες μέχρι που εξαφανίζονται. Αυτοί που μαθαίνουν τα ίδια μαθήματα μοιράζονται ένα ενδιαφέρον και ένα στόχο. Έτσι, αυτός που ήταν ο μαθητής γίνεται ο ίδιος δάσκαλος του Θεού, γιατί έχει πάρει την ίδια απόφαση που έδωσε τον δάσκαλό του σε αυτόν. Έχει δει σε ένα άλλο πρόσωπο τα ίδια ενδιαφέροντα με τα δικά του.

3. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ;

Οι δάσκαλοι του Θεού δεν έχουν προκαθορισμένο διδακτικό επίπεδο. Κάθε διδακτική–μαθησιακή κατάσταση συνεπάγεται μια διαφορετική σχέση στην αρχή, αν και ο τελικός στόχος είναι πάντα ο ίδιος· να κάνουν αυτή την σχέση άγια, στην οποία να μπορούν και οι δύο να βλέπουν τον Υιό του Θεού ως αναμάρτητο. Δεν υπάρχει κανείς από τον οποίο ένας δάσκαλος του Θεού να μην μπορεί να μάθει, άρα δεν υπάρχει κανένας που να μην μπορεί να τον διδάξει. Βέβαια, από πρακτική άποψη δεν είναι δυνατόν να συναντήσει τους πάντες, ούτε να τον βρούνε όλοι. Επομένως, το σχέδιο περιλαμβάνει κάποιες συγκεκριμένες επαφές για κάθε δάσκαλο του Θεού. Δεν συμβαίνουν τυχαία γεγονότα στην σωτηρία. Αυτούς που πρέπει να συναντήσει θα τους συναντήσει, διότι μαζί έχουν το δυναμικό για μια άγια σχέση. Είναι έτοιμοι ο ένας για τον άλλο. 

Το πιο απλό επίπεδο διδασκαλίας φαίνεται ότι είναι αρκετά επιφανειακό. Αποτελείται από αυτό που φαινομενικά είναι μια τυχαία συνάντηση· μια «τυχαία» συνάντηση δυο φαινομενικά αγνώστων σε ένα ασανσέρ, ένα παιδί που τρέχοντας απρόσεχτα πέφτει «τυχαία» πάνω σε έναν ενήλικο, δύο σπουδαστές που «τυχαίνει» να γυρίζουν σπίτι μαζί από τον ίδιο δρόμο. Αυτές οι συναντήσεις δεν είναι τυχαίες. Η κάθε μια έχει το δυναμικό να γίνει μια διδακτική–μαθησιακή κατάσταση. Ίσως οι φαινομενικοί άγνωστοι στο ασανσέρ να χαμογελάσουν ο ένας στον άλλο· ίσως ο ενήλικος δεν μαλώσει το παιδί που έπεσε πάνω του· ίσως οι σπουδαστές να γίνουν φίλοι. Ακόμα και στο επίπεδο των πιο τυχαίων συναντήσεων, είναι δυνατόν δύο άνθρωποι να σταματήσουν να βλέπουν ξεχωριστά τα συμφέροντα τους, έστω για μια μόνο στιγμή. Αυτή η στιγμή είναι αρκετή. Η σωτηρία έχει έρθει. 

Είναι δύσκολο να κατανοήσεις ότι τα επίπεδα διδασκαλίας των συμπαντικών μαθημάτων είναι μια αντίληψη χωρίς καμία σημασία, όπως και ο χρόνος. Η ψευδαίσθηση του ενός δίνει έδαφος στην ψευδαίσθηση του άλλου. Με τον καιρό, ο δάσκαλος του Θεού φαίνεται ότι αρχίζει ν’ αλλάζει το νου του για τον κόσμο με μια και μοναδική απόφαση, και έπειτα μαθαίνει όλο και περισσότερα για την νέα κατεύθυνση καθώς την διδάσκει. Έχουμε ήδη καλύψει την ψευδαίσθηση του χρόνου, αλλά η ψευδαίσθηση των επιπέδων διδασκαλίας φαίνεται ότι είναι κάτι διαφορετικό. Ίσως ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε ότι αυτά τα επίπεδα δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν είναι απλά να πούμε ότι οποιοδήποτε επίπεδο της διδασκαλικής–μαθησιακής κατάστασης είναι μέρος του σχεδίου του Θεού για την Επανόρθωση, και το σχέδιο Εκείνου δεν μπορεί να έχει επίπεδα, εφόσον είναι μια αντανάκλαση της Θέλησής Του. Η σωτηρία είναι πάντα έτοιμη και πάντα εκεί. Οι δάσκαλοι του Θεού εργάζονται σε διαφορετικά επίπεδα, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. 

Κάθε διδασκαλική–μαθησιακή κατάσταση είναι υψίστης σημασίας με την έννοια ότι κάθε άτομο που εμπλέκεται θα μάθει το περισσότερο που μπορεί από το άλλο την συγκεκριμένη στιγμή. Με αυτή την έννοια, και μόνο με αυτή, μπορούμε να μιλούμε για επίπεδα διδασκαλίας. Χρησιμοποιώντας τον όρο κατ’ αυτό τον τρόπο, το δεύτερο επίπεδο διδασκαλίας είναι μια πιο σοβαρή σχέση, στην οποία, για κάποιο διάστημα, δύο άνθρωποι εισέρχονται σε μια σχετικά έντονη διδασκαλική–μαθησιακή κατάσταση και έπειτα φαίνεται να χωρίζουν. Όπως και στο πρώτο επίπεδο, αυτές οι συναντήσεις δεν είναι τυχαίες, ούτε αυτό που φαίνεται ότι είναι το τέλος της σχέσης είναι το πραγματικό τέλος. Και πάλι, ο κάθε ένας μαθαίνει όσα μπορεί να μάθει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Όμως, όλοι όσοι συναντιούνται κάποια μέρα θα συναντηθούν ξανά, γιατί είναι ο προορισμός όλων των σχέσεων να γίνουν άγιες. Ο Θεός δεν κάνει λάθος για τον Υιό Του.

Το τρίτο επίπεδο διδασκαλίας συμβαίνει σε σχέσεις οι οποίες, μόλις σχηματιστούν, είναι για μια ζωή. Αυτές είναι διδασκαλικές–μαθησιακές καταστάσεις στις οποίες δίνεται σε κάθε άτομο ένας επιλεγμένος μαθησιακός σύντροφος ο οποίος του παρουσιάζει απεριόριστες ευκαιρίες μάθησης. Αυτές οι σχέσεις είναι γενικά λίγες, διότι η ύπαρξή τους υποδηλώνει ότι οι εμπλεκόμενοι έχουν φτάσει συγχρόνως σε ένα στάδιο στο οποίο η ισορροπία διδασκαλικής–μαθησιακής κατάστασης είναι πραγματικά τέλεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ίδιοι το αναγνωρίζουν απαραίτητα· μάλιστα, κατά κανόνα δεν το αναγνωρίζουν. Μπορεί να είναι ακόμα και εχθρικοί ο ένας με τον άλλο για κάποιο διάστημα, ή και για όλη τους την ζωή. Αν όμως, αποφασίσουν να μάθουν, το τέλειο μάθημα βρίσκεται μπροστά τους και μπορούν να το μάθουν. Και αν αποφασίσουν να μάθουν αυτό το μάθημα, γίνονται οι σωτήρες των δασκάλων που ταλαντεύονται και μπορεί να φαίνεται ότι κινδυνεύουν να αποτύχουν. Κανένας δάσκαλος του Θεού δεν είναι δυνατόν να αποτύχει να βρει την Βοήθεια που χρειάζεται. 

4. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Τα επιφανειακά χαρακτηριστικά των δασκάλων του Θεού δεν είναι καθόλου τα ίδια. Δεν φαίνονται ίδιοι στα μάτια του σώματος, προέρχονται από πολύ διαφορετικά υπόβαθρα, οι εμπειρίες που έχουν από τον κόσμο ποικίλουν κατά πολύ, και οι επιφανειακές τους «προσωπικότητές» είναι αρκετά ξεχωριστές. Ούτε, στα αρχικά στάδια της λειτουργίας τους ως δάσκαλοι του Θεού, έχουν ακόμα πετύχει τα βαθύτερα χαρακτηριστικά που θα τους καθιερώσουν γι’ αυτό που είναι. Ο Θεός δίνει ιδιαίτερα δώρα στους δασκάλους Του, διότι έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο στο σχέδιό Του για την Επανόρθωση. Η ιδιαιτερότητά τους είναι, φυσικά, μόνο προσωρινή· ορισμένη μέσα στον χρόνο σαν ένα μέσο που οδηγεί έξω από αυτόν. Αυτά τα ιδιαίτερα δώρα, τα γεννημένα μέσα στην ιερή σχέση προς την οποία κατευθύνεται η διδακτική - μαθησιακή κατάσταση, γίνονται χαρακτηριστικά όλων των δασκάλων του Θεού που έχουν προχωρήσει στην δική τους μάθηση. Από αυτή την άποψη είναι όλοι ίδιοι.

Όλες οι διαφορές ανάμεσα στους δασκάλους του Θεού είναι προσωρινές. Παρόλα αυτά, μέσα στον χρόνο μπορούμε να πούμε ότι οι προχωρημένοι δάσκαλοι του Θεού έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

I. Εμπιστοσύνη

Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία βρίσκεται η ικανότητά τους να εκπληρώσουν την λειτουργία τους. Η αντίληψη είναι αποτέλεσμα μάθησης. Στην πραγματικότητα, η αντίληψη είναι μάθηση, διότι αιτία και αποτέλεσμα ποτέ δεν διαχωρίζονται. Οι δάσκαλοι του Θεού έχουν εμπιστοσύνη στον κόσμο, διότι έχουν μάθει ότι αυτός δεν κυβερνάται από τους νόμους που επινόησε ο κόσμος. Κυβερνάται από μια Δύναμη η Οποία βρίσκεται μέσα σε αυτούς αλλά δεν είναι δική τους. Είναι αυτή η Δύναμη που κρατά όλα τα πράγματα ασφαλή. Μέσω αυτής της Δύναμης οι δάσκαλοι του Θεού βλέπουν τον κόσμο στο φως της συγχώρεσης.

Όταν αυτή η Δύναμη βιωθεί έστω και μία φορά, είναι αδύνατον να εμπιστευτεί κανείς ξανά την δική του ασήμαντη δύναμη. Ποιος θα επιχειρούσε να πετάξει με τα μικροσκοπικά φτερά ενός σπουργιτιού όταν του έχει δοθεί η ισχυρή δύναμη του αετού; Και ποιος θα έδινε την πίστη του στις ευτελείς προσφορές του εγώ όταν τα δώρα του Θεού βρίσκονται μπροστά του; Τι είναι αυτό που τους παρακινεί να κάνουν την αλλαγή;

Α. Η Ανάπτυξη της Εμπιστοσύνης.

Πρώτα πρέπει να περάσουν μέσα από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «μια περίοδο ακύρωσης.» Αυτή δεν χρειάζεται να είναι οδυνηρή, αλλά συνήθως έτσι βιώνεται. Φαίνεται σαν να του παίρνουν όλα τα πράγματα, και σπάνια καταλαβαίνει στην αρχή ότι απλά αναγνωρίζεται η έλλειψη αξίας τους. Πως μπορεί να γίνει αντιληπτή η έλλειψη αξίας εκτός και αν ο παρατηρητής βρίσκεται σε μια θέση από όπου πρέπει να βλέπει τα πράγματα μέσα σε ένα διαφορετικό φως; Δεν βρίσκεται ακόμα σε σημείο που να μπορεί να κάνει την αλλαγή ολοκληρωμένα μέσα του. Κι έτσι το σχέδιο μερικές φορές θα προκαλέσει αλλαγές σε αυτό που φαίνεται ότι είναι εξωτερικές συνθήκες. Αυτές οι αλλαγές είναι πάντα χρήσιμες. Όταν ο δάσκαλος του Θεού έχει μάθει αρκετά σε αυτόν τον τομέα, προχωρά στο δεύτερο στάδιο.

Έπειτα, ο δάσκαλος του Θεού πρέπει να περάσει μέσα από «μια περίοδο ξεδιαλέγματος.» Αυτό είναι πάντα κάπως δύσκολο διότι, έχοντας μάθει ότι οι αλλαγές στην ζωή του είναι πάντα χρήσιμες, πρέπει τώρα να αποφασίζει για όλα τα πράγματα στην βάση του αν αυξάνουν την χρησιμότητα ή την παρεμποδίζουν. Θα βρει ότι πολλά, αν όχι τα πιο πολλά από τα πράγματα στα οποία έδινε αξία πριν, απλά εμποδίζουν την ικανότητά του να μεταφέρει αυτά που έχει μάθει σε νέες καταστάσεις καθώς αυτές προκύπτουν. Επειδή έχει δώσει αξία σε αυτό που είναι πραγματικά χωρίς αξία, δεν θα γενικεύει το μάθημα για τον φόβο της απώλειας και της θυσίας. Χρειάζεται μεγάλη μάθηση για να καταλάβει ότι όλα τα πράγματα, τα γεγονότα, οι συναντήσεις και οι περιστάσεις είναι χρήσιμες. Είναι μόνο στον βαθμό στον οποίο αυτές είναι χρήσιμες που θα έπρεπε να τους αποδοθεί ο οποιοσδήποτε βαθμός πραγματικότητας σε αυτόν τον κόσμο της ψευδαίσθησης. Η λέξη «αξία» δεν μπορεί να αποδοθεί σε τίποτα άλλο.

Το τρίτο στάδιο μέσα από το οποίο πρέπει να περάσει ο δάσκαλος του Θεού μπορεί να ονομαστεί «περίοδος παραίτησης». Αν αυτό ερμηνευτεί ότι παραιτείται από το επιθυμητό, θα προκαλέσει τεράστια σύγκρουση. Λίγοι δάσκαλοι του Θεού μπορούν να ξεφύγουν εντελώς από αυτή την αγωνία. Όμως, δεν έχει νόημα να ξεχωρίσουμε αυτά που έχουν αξία από αυτά που δεν έχουν, εκτός κι αν γίνει το επόμενο ολοφάνερο βήμα. Άρα, η περίοδος επικάλυψης τείνει να είναι μια περίοδος που ο δάσκαλος του Θεού νιώθει ότι καλείται να θυσιάσει τα συμφέροντά του για χάρη της αλήθειας. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα πόσο εξ ολοκλήρου αδύνατον είναι μια τέτοια απαίτηση. Μπορεί να το μάθει μόνο καθώς παραιτείται από ό,τι δεν έχει αξία. Μέσα από αυτό, μαθαίνει ότι εκεί όπου περίμενε την θλίψη, βρίσκει μια ανάλαφρη χαρούμενη διάθεση στην θέση της· εκεί όπου νόμιζε ότι κάτι του ζητούσαν, βρίσκει να του έχει χαριστεί ένα δώρο.

Τώρα έρχεται «μια περίοδος καταστάλαξης». Είναι κάποιος ήσυχος χρόνος, στον οποίο ο δάσκαλος του Θεού αναπαύεται μέσα σε σχετική ειρήνη. Τώρα εμπεδώνει αυτά που έχει μάθει. Τώρα αρχίζει να βλέπει την μεταβατική αξία αυτών που έχει μάθει. Το δυναμικό τους είναι κυριολεκτικά εκπληκτικό, και ο δάσκαλος του θεού βρίσκεται τώρα σε ένα σημείο της πορείας του στο οποίο βλέπει όλη την διέξοδό του. «Παραιτήσου από ό,τι δεν θέλεις, και κράτησε αυτό που θέλεις.» Πόσο απλό είναι το προφανές! Και πόσο εύκολο να γίνει! Ο δάσκαλος του Θεού χρειάζεται αυτή την περίοδο ανάπαυσης. Δεν έχει ακόμα φτάσει τόσο μακριά όσο νομίζει. Όμως, όταν είναι έτοιμος να συνεχίσει, προχωρά με ισχυρούς συντρόφους δίπλα του. Τώρα αναπαύεται για λίγο, και τους συγκεντρώνει πριν συνεχίσει. Από εδώ και πέρα δεν προχωρά μόνος.

Το επόμενο στάδιο είναι πραγματικά «μια περίοδος ξεβολέματος.» Τώρα πρέπει ο δάσκαλος το Θεού να καταλάβει ότι δεν ήξερε πραγματικά τι ήταν πολύτιμο και τι ήταν χωρίς αξία. Και ότι όλα όσα έμαθε μέχρι τώρα ήταν ότι δεν ήθελε το άνευ αξίας, αλλά όντως ήθελε μόνο το κάθε τι πολύτιμο. Όμως το δικό του ξεκαθάρισμα δεν είχε νόημα για να του διδάξει την διαφορά. Η ιδέα της θυσίας, η τόσο κεντρική στο σύστημα σκέψης του, κατέστησε αδύνατον σε αυτόν να το κρίνει. Νόμιζε πως έμαθε την προθυμία, αλλά τώρα βλέπει ότι δεν γνωρίζει για ποιο πράγμα είναι η προθυμία. Και τώρα πρέπει να φτάσει σε μια κατάσταση που μπορεί να παραμείνει ανέφικτη γι αυτόν για πάρα πολύ καιρό. Πρέπει να μάθει να αφήνει κατά μέρος κάθε κρίση, και να ρωτά τι θέλει στ’ αλήθεια σε κάθε περίσταση. Αν δεν είχε τόσο μεγάλη στήριξη σε όλα τα βήματα αυτής της κατεύθυνσης, θα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο!

Και στο τέλος, υπάρχει «μια περίοδος επίτευξης.» Εδώ είναι που εμπεδώνεται η μάθηση. Τώρα όλα όσα φαίνονταν σαν απλές σκιές γίνονται ουσιαστικά οφέλη, στα οποία μπορεί να βασιστεί σε όλες τις «επείγουσες ανάγκες» καθώς και τις γαλήνιες ώρες. Πραγματικά, η γαλήνη είναι δικό τους αποτέλεσμα· το αποτέλεσμα ειλικρινούς μάθησης, συνέπειας σκέψης και πλήρους μεταφοράς. Αυτό είναι το στάδιο της αληθινής ειρήνης, διότι εδώ αντανακλάται πλήρως η κατάσταση του Ουρανού. Από εδώ και πέρα, ο δρόμος για τον Βασιλεία των Ουρανών είναι ανοιχτός και εύκολος. Στην πραγματικότητα είναι εδώ. Ποιος θα ήθελε να «πάει» πουθενά, αν η ειρήνη του νου είναι ήδη ολοκληρωμένη; Και ποιος θα αναζητούσε να αλλάξει την γαλήνη για κάτι πιο επιθυμητό; Τι θα μπορούσε να είναι πιο επιθυμητό από αυτό;

II. Εντιμότητα

Όλα τα άλλα χαρακτηριστικά των δασκάλων του Θεού βασίζονται στην εμπιστοσύνη. Μόλις αυτή επιτευχθεί, τα άλλα δεν γίνεται παρά ν’ ακολουθήσουν. Μόνο οι έχοντες εμπιστοσύνη μπορούν ν’ αντέξουν την εντιμότητα, γιατί μόνο αυτοί μπορούν να δουν την αξία της. Η εντιμότητα δεν εφαρμόζεται μόνο σε αυτά που λες. Ο όρος αυτός, μάλιστα, σημαίνει συνέπεια. Δεν υπάρχει τίποτα που να λες και να αντικρούει αυτό που σκέφτεσαι ή κάνεις· καμία σκέψη δεν έρχεται σε αντίθεση με άλλη. Αυτοί είναι οι πραγματικά έντιμοι. Σε κανένα επίπεδο δεν βρίσκονται σε σύγκρουση με τον εαυτό τους. Άρα είναι αδύνατον γι αυτούς να έρθουν σε σύγκρουση με κανέναν ή με οτιδήποτε.

Η γαλήνη του νου που βιώνουν οι προχωρημένοι δάσκαλοι του Θεού οφείλεται κατά πολύ στην απόλυτη εντιμότητά τους. Μόνο η επιθυμία για εξαπάτηση προκαλεί πόλεμο. Κανένας που είναι ένα με τον εαυτό του δεν μπορεί ποτέ να διανοηθεί οποιαδήποτε σύγκρουση. Η σύγκρουση είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αυταπάτης, και η αυταπάτη είναι ανεντιμότητα. Δεν υπάρχει πρόκληση για ένα δάσκαλο του Θεού. Η πρόκληση υπονοεί αμφιβολία, και η εμπιστοσύνη στην οποία βασίζονται με ασφάλεια οι δάσκαλοι του Θεού κάνει κάθε αμφιβολία αδύνατη. Άρα μπορούν μόνο να επιτύχουν. Σε αυτό όπως και σε όλα τα πράγματα είναι έντιμοι. Μπορούν μόνο να επιτύχουν, διότι ποτέ δεν κάνουν μόνο το δικό τους θέλημα. Επιλέγουν για όλη την ανθρωπότητα· για όλο τον κόσμο και για όλα τα πράγματα μέσα σ’ αυτόν· για τα αναλλοίωτα πέρα από τα φαινόμενα· και για τον Υιό του Θεού και τον Δημιουργό του. Πως, θα μπορούσαν λοιπόν, να μην πετύχουν; Επιλέγουν με πλήρη εντιμότητα, σίγουροι για την επιλογή τους όπως και για τον εαυτό τους.

III. Ανεκτικότητα

Οι δάσκαλοι του Θεού δεν κρίνουν. Το να κρίνεις σημαίνει ότι είσαι ανέντιμος, γιατί το να κρίνεις σημαίνει ότι αναλαμβάνεις μια θέση που δεν έχεις. Κρίση χωρίς αυταπάτη είναι αδύνατη. Η κρίση υπονοεί ότι έχεις εξαπατηθεί από τους αδελφούς σου. Πως είναι λοιπόν δυνατόν να μην εξαπατηθείς και από τον εαυτό σου; Η κρίση υπονοεί έλλειψη εμπιστοσύνης, και η εμπιστοσύνη παραμένει το θεμέλιο του όλου συστήματος σκέψης του δασκάλου του Θεού. Αν αυτό χαθεί, τότε χάνονται και όλα όσα έχει μάθει. Χωρίς κρίση όλα τα πράγματα είναι εξίσου αποδεκτά, γιατί ποιος θα μπορούσε να κρίνει διαφορετικά; Χωρίς κρίση είναι όλοι άνθρωποι αδελφοί, γιατί ποιος θα ήταν αυτός που θα στεκόταν διαχωρισμένος; Η κρίση καταστρέφει την εντιμότητα και συντρίβει την εμπιστοσύνη. Κανένας δάσκαλος του Θεού δεν μπορεί να κρίνει και να έχει ελπίδες να μάθει.

IV. Η Πραότητα

Οι δάσκαλοι του Θεού είναι αδύνατον να προκαλέσουν ή να υποστούν οποιασδήποτε μορφής βλάβη. Δεν γίνεται ούτε να βλάψουν ούτε να προκληθεί ζημιά στους ίδιους. Η βλάβη είναι αποτέλεσμα κρίσης. Είναι μία ανέντιμη πράξη που ακολουθεί μια ανέντιμη σκέψη. Είναι ετυμηγορία ενοχής πάνω σε έναν αδελφό, άρα και προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι το τέλος της γαλήνης και η άρνηση της μάθησης. Υποδηλώνει την απουσία του σχεδίου του Θεού, και την αντικατάστασή του με την παράνοια. Όλοι οι δάσκαλοι του Θεού πρέπει να μάθουν, και σχετικά νωρίς στην εκπαίδευσή τους, ότι η πρόκληση βλάβης εξαλείφει ολοκληρωτικά την λειτουργία τους από την επίγνωσή τους. Θα τους προκαλέσει σύγχυση, φόβο, θυμό και καχυποψία. Θα κάνει τα μαθήματα του Αγίου Πνεύματος αδύνατον να μαθευτούν. Τον δάσκαλο του Θεού τον προσέχουν μόνο εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πρόκληση βλάβης δεν οδηγεί πουθενά. Κανένα όφελος δε γίνεται να προκύψει από αυτήν.

Επομένως, οι δάσκαλοι του Θεού είναι εντελώς πράοι. Χρειάζονται την δύναμη της πραότητας, γιατί με αυτήν γίνεται εύκολη η λειτουργία της σωτηρίας. Αυτό είναι αδύνατον για αυτούς που θέλουν να βλάψουν. Για αυτούς που η πρόκληση βλάβης είναι άνευ ουσίας η λειτουργία της σωτηρίας επιτελείται φυσικά. Τι επιλογή άλλη από αυτή θα μπορούσε να έχει νόημα για τους υγιείς πνευματικά; Ποιος διαλέγει την κόλαση όταν βλέπει το δρόμο για τον Ουρανό; Και ποιος θα διάλεγε την αδυναμία που έρχεται από την πρόκληση βλάβης στην θέση της αλάνθαστης, και απεριόριστης δύναμης που περιλαμβάνει τα πάντα, της πραότητας; Η δύναμη των δασκάλων του Θεού βρίσκεται στην πραότητά τους, διότι έχουν καταλάβει ότι οι κακές σκέψεις τους δεν προήλθαν ούτε από τον Υιό του Θεού, ούτε από τον Δημιουργό του. Επομένως, ένωσαν τις σκέψεις τους με Αυτόν ο Οποίος είναι η Πηγή τους. Κι έτσι η θέλησή τους, που ήταν πάντα δική Του, είναι ελεύθερη να είναι ο εαυτός της.

V. Η Χαρά

Η χαρά είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πραότητας. Πραότητα σημαίνει ότι ο φόβος είναι πια αδύνατος, και τι άλλο θα μπορούσε να εμποδίσει την χαρά; Τα ανοιχτά χέρια της πραότητας είναι πάντα γεμάτα. Οι πράοι δεν έχουν κανένα πόνο. Δεν γίνεται να υποφέρουν. Γιατί να μην είναι χαρούμενοι; Είναι σίγουροι ότι τους αγαπούν και ότι είναι ασφαλείς. Η χαρά ακολουθεί την πραότητα τόσο σίγουρα όσο η θλίψη ακολουθεί την επίθεση. Οι δάσκαλοι του Θεού εναποθέτουν την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν. Και είναι βέβαιοι πως ο Δάσκαλός Τους  πηγαίνει μπροστά από αυτούς, εξασφαλίζοντας ότι δεν πρόκειται να τους συμβεί καμία βλάβη. Κρατούν τα δώρα Του και ακολουθούν τον δρόμο Του, διότι η Φωνή του Θεού τους καθοδηγεί σε όλα τα πράγματα. Η χαρά είναι το τραγούδι της ευχαριστίας τους. Και ο Χριστός τους κοιτά με ευγνωμοσύνη. Η ανάγκη Του γι αυτούς είναι τόσο μεγάλη όσο και η δική τους γι Αυτόν. Πόσο χαρμόσυνο είναι να μοιράζεσαι τον σκοπό της σωτηρίας!

VI. Η Απουσία Άμυνας

Οι δάσκαλοι του Θεού έχουν μάθει πώς να είναι απλοί. Δεν έχουν όνειρα που να χρειάζονται άμυνα εναντίον της αλήθειας. Δεν προσπαθούν να φτιάξουν τον εαυτό τους. Είναι χαρούμενοι επειδή κατανοούν Ποιος τους δημιούργησε. Και μήπως ό,τι δημιούργησε ο Θεός χρειάζεται υπεράσπιση; Κανένας δεν μπορεί να γίνει προχωρημένος δάσκαλος του Θεού μέχρι να κατανοήσει πλήρως ότι οι άμυνες δεν είναι τίποτα παραπάνω από ανόητοι φρουροί τρελλών ψευδαισθήσεων. Όσο πιο αλλόκοτο είναι το όνειρο, τόσο πιο βίαιες και πιο ισχυρές φαίνονται ότι είναι οι άμυνες του. Όμως, όταν ένας δάσκαλος του Θεού συμφωνήσει να κοιτάξει πέρα από αυτές, βρίσκει ότι τίποτα δεν βρισκόταν εκεί. Αργά αργά, στην αρχή επιτρέπει στον εαυτό του να βγει από την πλάνη. Αλλά μαθαίνει όλο και πιο γρήγορα, όσο αυξάνει η εμπιστοσύνη του. Δεν είναι ο κίνδυνος που έρχεται όταν οι άμυνες αφεθούν κατά μέρος. Είναι η ασφάλεια. Είναι η ειρήνη. Είναι η χαρά. Και είναι ο Θεός

VII. Η Γενναιοδωρία

Ο όρος γενναιοδωρία έχει ιδιαίτερη σημασία για τον δάσκαλο του Θεού. Δεν είναι η συνηθισμένη έννοια της λέξης· στην πραγματικότητα, είναι μια έννοια που πρέπει να την μάθει κανείς και να την μάθει πολύ προσεκτικά. Όπως όλες οι άλλες ιδιότητες των δασκάλων του Θεού και αυτή βασίζεται εν τέλει στην εμπιστοσύνη, γιατί δίχως εμπιστοσύνη κανένας δεν μπορεί να είναι γενναιόδωρος με την αληθινή σημασία. Για τον κόσμο, γενναιοδωρία σημαίνει να «δίνεις» με την έννοια να «εγκαταλείπω». Για τους δασκάλους του Θεού, σημαίνει ότι δίνεις γιατί θέλεις να κρατήσεις. Έχει δοθεί μεγάλη έμφαση σε αυτό, στο κείμενο και στο βιβλίο εργασιών, αλλά ίσως αυτό είναι το πιο ξένο στον τρόπο σκέψης του κόσμου από πολλές άλλες ιδέες στα μαθήματά μας. Το πιο ασυνήθιστο χαρακτηριστικό του πρόσκειται στην προφανή ανατροπή του τρόπου σκέψης του κόσμου. Κατά τον πιο απλό δυνατό τρόπο, και στο πιο απλό επίπεδο, η λέξη σημαίνει κάτι ακριβώς αντίθετο για τους δασκάλους του Θεού, από ότι για τον κόσμο.

Ο δάσκαλος του Θεού είναι γενναιόδωρος από συμφέρον για τον Εαυτό του. Αυτό, βέβαια, δεν αναφέρεται στον εαυτό για τον οποίο μιλά ο κόσμος. Ο δάσκαλος του Θεού δεν θέλει τίποτα που να μην μπορεί να το δώσει, διότι συνειδητοποιεί ότι θα ήταν άνευ αξίας γι’αυτόν εξ ορισμού. Για ποιο λόγο θα το ήθελε; Από κάτι τέτοιο, μόνο να χάσει θα μπορούσε. Δεν θα μπορούσε να κερδίσει. Άρα δεν αναζητά αυτό που μόνο αυτός θα μπορούσε να κρατήσει, διότι αυτό είναι εγγυημένη απώλεια. Δεν θέλει να υποφέρει. Γιατί να εξασφαλίσει πόνο για τον εαυτό του; Θέλει, όμως, να κρατήσει για τον εαυτό του όλα τα πράγματα που είναι του Θεού, άρα και του Υιού Του. Αυτά είναι τα πράγματα που του ανήκουν. Αυτά μπορεί να τα δίνει με πραγματική γενναιοδωρία, προστατεύοντας τα για πάντα για τον εαυτό του.

VIII. Η Υπομονή

Αυτοί που είναι σίγουροι για το αποτέλεσμα μπορούν να περιμένουν, και περιμένουν χωρίς άγχος. Η υπομονή είναι φυσική για τον δάσκαλο του Θεού. Το μόνο που βλέπει είναι σίγουρο αποτέλεσμα, σε κάποια στιγμή ίσως άγνωστη γι αυτόν ακόμα, αλλά όμως χωρίς καμιά αμφιβολία. Ο χρόνος θα είναι εξίσου κατάλληλος όσο και η απάντηση. Και αυτό ισχύει για όλα όσα συμβαίνουν τώρα ή στο μέλλον. Και το παρελθόν δεν κρατά καθόλου λάθη· τίποτα που να μην ωφέλησε τον κόσμο, όπως κι εκείνον στον οποίο φάνηκε ότι συνέβη. Ίσως εκείνη την στιγμή δεν έγινε κατανοητό. Ακόμα κι έτσι, ο δάσκαλος του Θεού είναι πρόθυμος να αναθεωρήσει όλες τις παλιές αποφάσεις του, αν προκαλούν πόνο σε κάποιον. Η υπομονή είναι φυσική σε εκείνους που έχουν εμπιστοσύνη. Σίγουροι για την τελική διασαφήνιση όλων των πραγμάτων μέσα στον χρόνο, κανένα αποτέλεσμα ήδη ορατό ή μελλοντικό δεν μπορεί να τους προκαλέσει φόβο.

IX. Η Πίστη

Το μέγεθος της πίστης του δασκάλου του Θεού είναι το μέτρο της προόδου του στα μαθήματα. Μήπως επιλέγει ακόμα κάποιες πλευρές της ζωής του για να εφαρμόσει αυτά που έχει μάθει, ενώ άλλες τις αφήνει χωριστά; Αν είναι έτσι, η πρόοδός του είναι περιορισμένη, και η εμπιστοσύνη του δεν έχει εδραιωθεί ακόμα. Πίστη είναι η εμπιστοσύνη του δασκάλου του Θεού στο Λόγο του Θεού να καταστήσει όλα τα πράγματα σωστά· όχι μερικά, όλα. Γενικά, η πίστη του αρχίζει όταν την εφαρμόζει σε μερικά μόνο προβλήματα, ενώ σε άλλα την περιορίζει ακόμα, για κάποιο διάστημα. Όταν αποδώσεις σε όλα τα προβλήματα μια Απάντηση, τότε εξαλείφεις ολοκληρωτικά τον τρόπο σκέψης αυτού του κόσμου. Και αυτό μόνο είναι πίστη. Τίποτα άλλο εκτός από αυτό δεν αξίζει αυτή την λέξη. Και όμως, κάθε βαθμίδα, όσο μικρή και να είναι, αξίζει τον κόπο. Η ετοιμότητα, όπως αναφέρεται στο κείμενο, δεν είναι τέλεια γνώση.

Η αληθινή πίστη, όμως, δεν παρεκκλίνει. Το να είσαι συνεπής, είναι απόλυτα έντιμο. Το να είσαι σταθερός, είναι γεμάτο εμπιστοσύνη. Το να βασίζεσαι στην αφοβία, είναι πραότητα. Το να είσαι βέβαιος, είναι χαρά. Και το να έχεις αυτοπεποίθηση, είναι ανεκτικότητα. Η πίστη, λοιπόν, συνδυάζει από μόνη της τις ιδιότητες των δασκάλων του Θεού. Υποδηλώνει αποδοχή του Λόγου του Θεού και του δικού Του ορισμού για τον Υιό Του. Γι’Αυτούς προορίζεται πάντα η πίστη με την σωστή έννοια. Προς Αυτούς προσβλέπει, αναζητώντας μέχρι να τους βρει. Η απουσία άμυνας την συνοδεύει με φυσικό τρόπο, και η χαρά είναι η κατάσταση της. Και έχοντας βρει αυτό που αναζητά, αναπαύεται με ήσυχη βεβαιότητα πάνω σε αυτό μόνο στο οποίο αρμόζει κάθε πίστη.

X. Ο Ανοιχτός Νους

Η κεντρική θέση της ιδιότητας αυτής, ίσως της τελευταίας από όσες αποκτά ο δάσκαλος του Θεού, γίνεται εύκολα κατανοητή, όταν αναγνωριστεί η σχέση της με την συγχώρεση. Η ευρύτητα νου έρχεται με την απουσία κάθε κρίσης. Όπως η κρίση κλείνει το νου στον  Δάσκαλο του Θεού, έτσι η ευρύτητα νου Τον προσκαλεί να εισέλθει. Όπως η κατάκριση κρίνει τον Υιό του Θεού ως κακό, έτσι η ευρύτητα νου του επιτρέπει να κριθεί από την Φωνή που μιλά για τον Θεό εκ μέρους Του. Όπως η προβολή ενοχής πάνω του τον στέλνει στην κόλαση, έτσι η ευρύτητα νου αφήνει την εικόνα του Χριστού να επεκταθεί σε αυτόν. Μόνο αυτός που διαθέτει ευρύτητα νου μπορεί να βρίσκεται σε γαλήνη, γιατί μόνο αυτοί βλέπουν τον λόγο γι αυτό.

Πως συγχωρούν οι έχοντες ανοιχτό νου; Έχουν απελευθερώσει όλα όσα εμποδίζουν την συγχώρεση. Στ’ αλήθεια έχουν εγκαταλείψει τον κόσμο, και τον έχουν αφήσει να αποκατασταθεί γι αυτούς ανανεωμένος και μέσα στην χαρά, τόσο δοξασμένος που ποτέ ο νους τους δεν θα μπορούσε να χωρέσει μια τέτοια αλλαγή. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν παλιά. Δεν υπάρχει κάτι που να μην αστράφτει τώρα που παλιά φάνταζε τόσο βαρετό και χωρίς ζωή. Και πάνω απ’ όλα τα πάντα είναι ευπρόσδεκτα, διότι η απειλή έχει φύγει. Κανένα σύννεφο δεν παραμένει που να κρύβει το πρόσωπο του Χριστού. Τώρα ο στόχος έχει επιτευχτεί. Η συγχώρεση είναι ο τελικός στόχος αυτών των μαθημάτων. Ετοιμάζει το δρόμο που οδηγεί πολύ πιο πέρα από κάθε μάθηση. Αυτά τα μαθήματα δεν επιχειρούν να υπερβούν τον θεμιτό τους στόχο. Η συγχώρεση είναι ο μοναδικός τους σκοπός, στον οποίο συγκλίνει κάθε μάθηση. Είναι πραγματικά αρκετός.

Μπορεί να έχεις παρατηρήσει ότι ο κατάλογος των χαρακτηριστικών των δασκάλων του Θεού δεν περιλαμβάνει πράγματα που είναι κληρονομιά του Υιού του Θεού. Όροι όπως αγάπη, αθωότητα, τελειότητα, γνώση και αιώνια αλήθεια δεν εμφανίζονται ανάμεσα σε αυτά. Θα ήταν ανάρμοστοι εδώ. Αυτό που έχει δώσει ο Θεός είναι τόσο πιο πέρα από το περιεχόμενο αυτών των μαθημάτων που η μάθηση εξαφανίζεται στην παρουσία του. Εν τούτοις, όσο η παρουσία του είναι συγκαλυμμένη, η εστίαση ορθά ανήκει στα μαθήματα. Είναι η λειτουργία των δασκάλων του Θεού να μεταφέρουν την σωστή μάθηση στον κόσμο. Ή καλύτερα μας διδάσκουν πώς να αφήσουμε αυτά που έχουμε μάθει , γιατί αυτό είναι η ορθή μάθηση στον κόσμο. Έχει δοθεί στους δασκάλους του Θεού να μεταφέρουν τα χαρμόσυνα νέα της ολοκληρωτικής συγχώρεσης στον κόσμο. Ευλογημένοι είναι αυτοί πραγματικά, διότι είναι οι κομιστές της σωτηρίας

5. ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ;

Η θεραπεία συνεπάγεται ότι έχεις κατανοήσει τι εξυπηρετεί η ψευδαίσθηση της ασθένειας. Η θεραπεία δεν είναι δυνατή χωρίς αυτή την κατανόηση.

I. Πως αντιλαμβανόμαστε τον σκοπό της ασθένειας;

Η θεραπεία επιτυγχάνεται την στιγμή που ο παθών πάψει να βλέπει κάποια αξία στον πόνο. Ποιος θα διάλεγε να υποφέρει εκτός κι αν θεωρούσε ότι αυτό θα του απέφερε κάτι, κάτι που να έχει αξία γι αυτόν; Θα πρέπει να θεωρεί ότι είναι ένα μικρό τίμημα που χρειάζεται να πληρώσει για κάτι μεγαλύτερης αξίας. Γιατί η ασθένεια είναι μια επιλογή· μια απόφαση. Είναι η επιλογή της αδυναμίας, παρερμηνεύοντάς την ως δύναμη. Όταν συμβαίνει αυτό, η αληθινή δύναμη θεωρείται απειλή και η υγεία κίνδυνος. Η ασθένεια είναι μια μέθοδος, μια ιδέα που συνέλαβες σε κατάσταση τρέλας· μια μέθοδος να τοποθετήσεις τον Υιό του Θεού στον θρόνο του Πατέρα του. Ο Θεός γίνεται αντιληπτός κάπου έξω, άγριος και ισχυρός, ανυπόμονος να κρατήσει όλη την δύναμη για τον εαυτό Του. Μόνο αν Αυτός πεθάνει, μπορεί ο Υιός Του να Τον κατακτήσει.

Και τι αντιπροσωπεύει η θεραπεία σε αυτή την παρανοϊκή πεποίθηση; Συμβολίζει την ήττα του Υιού του Θεού και τον θρίαμβο του Πατέρα του πάνω σ’ αυτόν. Αντιπροσωπεύει την ύστατη πρόκληση σε άμεση μορφή την οποία ο Υιός του Θεού είναι αναγκασμένος να αναγνωρίσει. Αντιπροσωπεύει όλα όσα επιθυμούσε να κρύψει από τον εαυτό του για να προστατέψει την «ζωή» του. Αν θεραπευτεί, είναι υπεύθυνος για τις σκέψεις του. Και αν είναι υπεύθυνος για τις σκέψεις του, θα σκοτωθεί για να αποδείξει στον εαυτό του πόσο αδύναμος και αξιολύπητος είναι. Αλλά αν επιλέξει ο ίδιος τον θάνατο, η αδυναμία του γίνεται δύναμή του. Τώρα έχει δώσει στον εαυτό του αυτό που θα του έδινε ο Θεός, άρα έχει καταχραστεί ολοκληρωτικά τον θρόνο του Δημιουργού του.

II. Η Αλλαγή της Αντίληψης.

Η θεραπεία πραγματοποιείται ανάλογα με το πόσο αναγνωρίζεται η έλλειψη αξίας της ασθένειας. Δεν χρειάζεται παρά να πεις, «Δεν έχω να κερδίσω τίποτα με αυτό» και θεραπεύεσαι. Αλλά για να το πεις αυτό, πρέπει ν’ αναγνωρίσεις συγκεκριμένα γεγονότα. Πρώτα, είναι φανερό ότι οι αποφάσεις είναι του νου, και όχι του σώματος. Εφόσον η ασθένεια δεν είναι παρά μια λανθασμένη προσέγγιση επίλυσης προβλημάτων, είναι μια απόφαση. Και αν είναι απόφαση, είναι ο νους αυτός που την παίρνει, και όχι το σώμα. Η αντίστασή σου προς αυτή την αναγνώριση είναι τεράστια, διότι η ύπαρξη του κόσμου έτσι όπως τον αντιλαμβάνεσαι βασίζεται στο σώμα ως λήπτη αποφάσεων. Όροι όπως «ένστικτα», «αντανακλαστικά» και άλλοι παρόμοιοι αντιπροσωπεύουν τις προσπάθειες να αποδώσεις στο σώμα μη νοητικά κίνητρα. Στην πραγματικότητα, τέτοιοι όροι απλά δηλώνουν ή περιγράφουν το πρόβλημα. Δεν δίνουν απάντηση σε αυτό.

Η αποδοχή της ασθένειας ως απόφαση του νου, για ένα σκοπό για τον οποίο επιθυμεί να χρησιμοποιήσει το σώμα, είναι η βάση της θεραπείας. Και αυτό ισχύει για την θεραπεία σε όλες της τις μορφές. Ο ασθενής αποφασίζει ότι έτσι είναι, και αναρρώνει. Αν αποφασίσει ενάντια στην ανάρρωσή του, δεν θα θεραπευτεί. Ποιος είναι ο γιατρός; Μόνο ο νους του ασθενή του ίδιου. Η έκβαση είναι αυτό που αποφασίζει αυτός. Κάποιοι ιδιαίτεροι παράγοντες φαίνεται πως τον βοηθούν, ενώ το μόνο που κάνουν είναι να φέρνουν απτή μορφή στην επιλογή του.Τους επιλέγει για να δεί τις επιθυμίες του να παίρνουν μορφή. Αυτό κάνουν, και τίποτα άλλο. Και στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται καθόλου. Ο ασθενής θα μπορούσε να σηκωθεί και χωρίς την βοήθειά τους και να πει, «Αυτό δεν μου χρειάζεται.» Δεν υπάρχει καμία μορφή ασθένειας που δεν θα θεραπευόταν άμεσα.

Ποια είναι η μοναδική προϋπόθεση γι αυτή την αλλαγή στην αντίληψη; Απλά είναι αυτή και μόνο: η αναγνώριση ότι η ασθένεια είναι του νου, και δεν έχει να κάνει τίποτα με το σώμα. Τι «κοστίζει» αυτή η αναγνώριση; Κοστίζει όλο τον κόσμο που βλέπεις, γιατί ο κόσμος ποτέ δεν θα ξαναεμφανιστεί να εξουσιάζει το νου. Γιατί με αυτή την αναγνώριση η ευθύνη τοποθετείται εκεί όπου ανήκει· όχι στον κόσμο, αλλά σε αυτόν που κοιτά τον κόσμο και τον βλέπει έτσι όπως δεν είναι. Κοιτά αυτό που επιλέγει να δει. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ο κόσμος δεν του κάνει τίποτα. Μόνο νόμιζε ότι του έκανε. Ούτε αυτός κάνει τίποτα στον κόσμο, διότι έκανε λάθος για αυτό που νόμιζε ότι είναι. Εδώ βρίσκεται η απελευθέρωση και από την ενοχή και από την ασθένεια, γιατί αυτά τα δύο είναι ένα. Όμως για να δεχτείς αυτή την απελευθέρωση, πρέπει να έχεις αποδεχτεί την ιδέα της ασημαντότητας του σώματος.

Με αυτή την ιδέα ο πόνος φεύγει για πάντα. Με αυτή την ιδέα φεύγει επίσης και κάθε σύγχυση για την δημιουργία. Αυτό δεν γίνεται εξ’ανάγκης; Τοποθέτησε την αιτία και το αποτέλεσμα στην ορθή ακολουθία τους από την μία, και η μάθηση θα γενικευθεί και θα μεταμορφώσει τον κόσμο. Η μεταβατική αξία μιας αληθινής ιδέας δεν έχει τέλος ούτε όριο. Η τελική έκβαση αυτού του μαθήματος είναι η θύμηση του Θεού. Τι σημαίνουν τώρα η ανοχή και η ασθένεια, ο πόνος, η καταστροφή και όλα τα βάσανα; Μην έχοντας κανένα σκοπό φεύγουν. Μαζί τους επίσης φεύγουν και όλα τα αποτελέσματα που φαινόντουσαν πως προκαλούσαν. Η αιτία και το αποτέλεσμα απλά επαναλαμβάνουν την δημιουργία. Όταν ειδωθούν κάτω από την σωστή οπτική, χωρίς διαστρέβλωση και δίχως φόβο, επαναφέρουν τον Ουρανό.

III. Η Λειτουργία του Δασκάλου του Θεού.

Αν ο ασθενής πρέπει να αλλάξει το νου του για να θεραπευτεί, τι κάνει ο δάσκαλος του Θεού; Μπορεί αυτός να αλλάξει το νου του ασθενή αντί για τον ίδιο; Φυσικά και όχι. Γι αυτούς που ήδη είναι πρόθυμοι να αλλάξουν τον νου τους  δεν έχει καμιά λειτουργία άλλη από το να αγαλλιάσει μαζί τους, διότι έχουν γίνει και αυτοί δάσκαλοι του Θεού μαζί με αυτόν. Έχει, όμως, μια πιο συγκεκριμένη λειτουργία για εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τι είναι η θεραπεία. Αυτοί οι ασθενείς δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν επιλέξει την ασθένεια οι ίδιοι. Αντίθετα, πιστεύουν ότι η ασθένεια έχει επιλέξει αυτούς. Ούτε και έχουν ανοιχτό νου για το συγκεκριμένο θέμα. Το σώμα τους, τους λέει τι να κάνουν, και αυτοί υπακούν. Δεν έχουν ιδέα πόσο παρανοϊκή είναι αυτή η αντίληψη. Αν τους περνούσε από το μυαλό έστω και η παραμικρή υποψία, θα θεραπευόντουσαν. Και όμως, δεν υποπτεύονται τίποτα. Γι αυτούς ο διαχωρισμός είναι πολύ πραγματικός.

Σε αυτούς έρχονται οι δάσκαλοι του Θεού, για να εκπροσωπήσουν μια άλλη επιλογή που την είχαν ξεχάσει. Η απλή παρουσία ενός δασκάλου του Θεού είναι μια υπενθύμιση. Οι σκέψεις του ζητούν το δικαίωμα να ρωτήσουν τι έχει δεχτεί ως αληθινό ο ασθενής. Σαν αγγελιαφόροι του Θεού, οι δάσκαλοί Του είναι τα σύμβολα της σωτηρίας. Ζητούν από τον ασθενή να συγχωρέσει τον Υιό του Θεού στο Όνομά του. Ζητούν την Εναλλακτική Λύση. Με τον Λόγο του Θεού μέσα στο νου τους έρχονται με ευλογία, όχι για να θεραπεύσουν τους ασθενείς, αλλά για να τους υπενθυμίσουν την θεραπεία που ο Θεός ήδη τους έχει δώσει. Δεν είναι τα χέρια τους που θεραπεύουν. Δεν είναι η φωνή τους αυτή που λέει το Λόγο του Θεού. Αυτοί απλά δίνουν ό,τι τους έχει δοθεί. Πολύ ευγενικά καλούν τους αδερφούς τους να αποστρέψουν το βλέμμα τους από τον θάνατο: «Δες, εσύ Υιέ του Θεού, τι μπορεί να σου προσφέρει η Ζωή. Προτιμάς την ασθένεια στην θέση αυτού;»

Ούτε μια φορά οι προχωρημένοι δάσκαλοι του Θεού δεν δίνουν σημασία στις μορφές της ασθένειας στις οποίες πιστεύουν οι αδελφοί τους. Αν το κάνουν αυτό σημαίνει ότι ξεχνούν ότι όλες τους έχουν τον ίδιο σκοπό, και επομένως στην πραγματικότητα δεν είναι διαφορετικές. Αναζητούν την Φωνή του Θεού μέσα σε αυτό τον αδερφό που έχει εξαπατήσει τόσο τον εαυτό του, ώστε να πιστεύει ότι ο Υιός του Θεού είναι δυνατόν να υποφέρει. Και του θυμίζουν ότι δεν έφτιαξε αυτός τον εαυτό του, και πως πρέπει να παραμένει όπως ο Θεός τον δημιούργησε. Αναγνωρίζουν ότι οι ψευδαισθήσεις δεν έχουν καμία επίδραση. Η αλήθεια μέσα στο νου τους φτάνει την αλήθεια μέσα στο νου των αδερφών τους, έτσι ώστε να μην ενισχυθούν οι ψευδαισθήσεις. Έτσι αυτές οδηγούνται προς την αλήθεια· δεν οδηγείται η αλήθεια προς αυτές. Έτσι αυτές διαλύονται, όχι από την θέληση κάποιου άλλου, αλλά από την ένωση της Μίας Θέλησης με τον Εαυτό Της. Και αυτή είναι η λειτουργία των δασκάλων του Θεού· να μην βλέπουν καμιά θέληση σαν ξεχωριστή από την δική τους, ούτε και την δική τους σαν ξεχωριστή από του Θεού.

6. ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΗ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ;

Η θεραπεία είναι πάντα βέβαιη. Είναι αδύνατον να αφήσεις τις ψευδαισθήσεις να έρθουν στην αλήθεια και να κρατήσεις τις ψευδαισθήσεις. Η αλήθεια φανερώνει ότι οι ψευδαισθήσεις δεν έχουν καμιά αξία. Ο δάσκαλος του Θεού έχει δει την διόρθωση των σφαλμάτων του μέσα στο νου του ασθενή, αναγνωρίζοντάς τα γι αυτό που είναι. Έχοντας δεχτεί την Επανόρθωση για τον εαυτό του, την έχει δεχτεί και για τον ασθενή. Όμως, τι γίνεται αν ο ασθενής χρησιμοποιεί την ασθένεια σαν τρόπο ζωής, πιστεύοντας ότι η θεραπεία είναι ο δρόμος προς τον θάνατο; Όταν συμβαίνει αυτό, μια αιφνίδια θεραπεία μπορεί να έχει για επακόλουθο έντονη κατάθλιψη, και μια αίσθηση απώλειας τόσο βαθιά που ο ασθενής μπορεί ακόμα και να προσπαθήσει να αυτοκαταστραφεί. Μην έχοντας τίποτα για το οποίο να ζήσει, μπορεί να ζητήσει και τον θάνατο. Η θεραπεία πρέπει να περιμένει, για δική του προστασία.

Η θεραπεία πάντα παραμερίζει όταν αντιμετωπίζεται σαν απειλή. Την στιγμή που είναι ευπρόσδεκτη είναι εκεί. Όπου δίδεται η θεραπεία γίνεται δεκτή. Και τι είναι ο χρόνος μπροστά στα δώρα του Θεού; Πολλές φορές στο κείμενο έχουμε αναφερθεί στο θησαυροφυλάκιο που βρίσκεται στην διάθεση και του δότη και του παραλήπτη των δώρων του Θεού. Ούτε ένα δεν χάνεται, γιατί μόνο αυξάνονται. Κανένας δάσκαλος του Θεού δεν θα πρέπει να νιώθει απογοητευμένος όταν προσφέρει θεραπεία και φαίνεται πως δεν γίνεται αποδεκτή. Δεν είναι στην λειτουργία του να κρίνει πότε το δώρο του πρέπει να γίνει αποδεκτό. Ας είναι βέβαιος ότι έχει παραληφθεί, και ας έχει εμπιστοσύνη ότι θα γίνει αποδεκτό όταν αναγνωριστεί ως ευλογία και όχι ως κατάρα.

Δεν είναι στην λειτουργία των δασκάλων του Θεού να αξιολογήσουν το αποτέλεσμα των δώρων τους. Η λειτουργία τους είναι απλά να τα δίνουν. Αν κάνουν αυτό, δίνουν και την έκβαση, διότι είναι μέρος του δώρου τους. Κανένας δεν μπορεί να δώσει αν τον απασχολεί το αποτέλεσμα της προσφοράς του. Αυτό θέτει περιορισμό στην ίδια την προσφορά, και ούτε ο δότης ούτε ο παραλήπτης δεν θα έχουν το δώρο. Η εμπιστοσύνη είναι βασικό κομμάτι της προσφοράς· μάλιστα, είναι το κομμάτι που κάνει την προσφορά δυνατή, το κομμάτι που εγγυάται ότι ο δότης δεν θα χάσει, παρά μόνο θα κερδίσει. Ποιος δίνει κάποιο δώρο και έπειτα παραμένει μ’ αυτό, για να σιγουρευτεί ότι θα χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με το όπως κρίνει αυτός σωστό; Αυτό δεν είναι προσφορά, αλλά αιχμαλωσία.

Όταν απελευθερωθεί από κάθε έγνοια για το δώρο, τότε το δίνει πραγματικά. Και είναι η εμπιστοσύνη που κάνει δυνατή την αληθινή προσφορά. Θεραπεία είναι η αλλαγή του νου που αναζητά το Άγιο Πνεύμα στο νου του ασθενή. Και είναι το Άγιο Πνεύμα μέσα στο νου του χορηγού το Οποίο δίνει το δώρο. Πως είναι δυνατόν να χαθεί; Πως είναι δυνατόν να είναι αναποτελεσματικό; Πως είναι δυνατόν να πάει χαμένο; Το θησαυροφυλάκιο του Θεού ποτέ δεν μπορεί να είναι άδειο. Και αν κάποιο δώρο λείπει, δεν θα είναι γεμάτο. Και όμως την πληρότητά του την εγγυάται ο Θεός. Τι έγνοια, λοιπόν, μπορεί να έχει ένας δάσκαλος του Θεού για το τι θα απογίνουν τα δώρα του; Αφού δίνονται από τον Θεό προς τον Θεό, ποιος είναι δυνατόν μέσα σ’ αυτή την ιερή ανταλλαγή να λάβει κάτι λιγότερο από τα πάντα;

7. ΠΡΕΠΕΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ;

Αυτή η ερώτηση στην πραγματικότητα απαντάει στον εαυτό της. Η θεραπεία δεν γίνεται να επαναληφθεί. Αν ο ασθενής είναι θεραπευμένος, τι απομένει από το οποίο πρέπει να θεραπευτεί; Και αν η θεραπεία είναι βέβαιη, όπως ήδη έχουμε πει ότι είναι, τι υπάρχει που χρειάζεται να επαναληφθεί; Γιατί αν ο δάσκαλος του Θεού απασχολείται με το αποτέλεσμα της θεραπείας σημαίνει ότι περιορίζει την ίδια την θεραπεία. Τώρα είναι ο νους του δασκάλου του Θεού που χρειάζεται θεραπεία. Και αυτό είναι που αυτός πρέπει να διευκολύνει. Τώρα είναι αυτός ο ασθενής, και έτσι πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του. Έχει κάνει ένα λάθος, και πρέπει να δείξει προθυμία να αλλάξει το νου του σχετικά με αυτό. Του έλειψε η εμπιστοσύνη που χρειάζεται για την αληθινή προσφορά, επομένως δεν έχει λάβει τα οφέλη του δώρου του.

Όποτε έχει προσπαθήσει κάποιος δάσκαλος του Θεού να γίνει κανάλι θεραπείας έχει επιτύχει. Αν μπει στον πειρασμό να το αμφισβητήσει αυτό, δεν πρέπει να επαναλάβει την προηγούμενη προσπάθειά του. Αυτή υπήρξε ήδη μέγιστη, διότι το Άγιο Πνεύμα έτσι την δέχτηκε και έτσι την χρησιμοποίησε. Τώρα ο δάσκαλος του Θεού έχει μόνο μια πορεία ν’ ακολουθήσει. Πρέπει να χρησιμοποιήσει την λογική του για να πει στον εαυτό του ότι έχει παραδώσει το πρόβλημα σε Έναν που δεν γίνεται ν’ αποτύχει, και πρέπει να αναγνωρίσει ότι η δική του αβεβαιότητα δεν είναι αγάπη αλλά φόβος, επομένως μίσος. Η θέση του λοιπόν έχει γίνει αβάσιμη, διότι προσφέρει μίσος σε κάποιον στον οποίον πριν πρόσφερε αγάπη. Αυτό είναι αδύνατον. Αφού έχει προσφέρει αγάπη, μόνο η αγάπη μπορεί να γίνει δεκτή.

Σε αυτό είναι που πρέπει να έχει εμπιστοσύνη ο δάσκαλος του Θεού. Αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα η δήλωση ότι μία ευθύνη του εργάτη των θαυμάτων είναι να δεχτεί την Επανόρθωση για τον εαυτό του. Ο δάσκαλος του Θεού είναι ένας εργάτης θαυμάτων διότι δίνει τα δώρα που έχει λάβει. Πρέπει όμως πρώτα να τα δεχτεί ο ίδιος. Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο, ούτε υπάρχει και κάτι άλλο που θα μπορούσε να κάνει. Με το να δεχτεί την θεραπεία, μπορεί να την προσφέρει. Αν την αμφισβητεί, ας θυμηθεί Ποιος έδωσε το δώρο και Ποιος το έλαβε. Με αυτό τον τρόπο διορθώνεται η αμφιβολία του. Πίστεψε πως τα δώρα του Θεού είναι δυνατόν να αποσυρθούν. Αυτό ήταν λάθος, αλλά δεν θα μείνει καθόλου σε αυτό. Έτσι λοιπόν, ο δάσκαλος του Θεού μπορεί μόνο να το αναγνωρίσει γι αυτό που είναι, και να αφήσει να διορθωθεί γι αυτόν.

Ένας από τους πιο δύσκολους πειρασμούς να αναγνωρίσεις είναι ότι η αμφισβήτηση της θεραπείας εξαιτίας των συνεχόμενων συμπτωμάτων είναι ένα λάθος με την μορφή έλλειψης εμπιστοσύνης. Και ως τέτοιο, είναι επίθεση. Συνήθως φαίνεται ότι είναι ακριβώς το αντίθετο. Πραγματικά φαίνεται παράλογο εκ πρώτης όψεως όταν σου λένε ότι η συνεχόμενη έγνοια είναι επίθεση. Έχει όλα τα φαινόμενα της αγάπης. Όμως η αγάπη χωρίς εμπιστοσύνη είναι αδύνατη, και η αμφιβολία δεν γίνεται να συνυπάρξει με την εμπιστοσύνη. Και το μίσος πρέπει να είναι το αντίθετο της αγάπης, άσχετα με την μορφή που παίρνει. Μην αμφισβητείς το δώρο και είναι αδύνατον ν’ αμφιβάλλεις και για το αποτέλεσμά του. Αυτή είναι η βεβαιότητα που δίνει στους δασκάλους του Θεού την δύναμη να είναι εργάτες θαυμάτων, διότι έχουν εναποθέσει την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν.

Η πραγματική βάση της αμφιβολίας για την έκβαση οποιουδήποτε προβλήματος που έχει δοθεί προς επίλυση στους δασκάλους του Θεού είναι πάντα η έλλειψη πίστης στον εαυτό τους. Και αυτό αναγκαστικά συνεπάγεται ότι έχει εναποτεθεί εμπιστοσύνη σε ένα ψευδαισθητικό εαυτό, διότι μόνος ένας τέτοιος εαυτός είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί. Αυτή η ψευδαίσθηση μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Ίσως υπάρχει φόβος αδυναμίας και ευπάθειας. Ίσως υπάρχει κάποιος φόβος αποτυχίας μαζί με μια αίσθηση αναποτελεσματικότητας. Ίσως υπάρχει αμηχανία και ενοχή προερχόμενη από ψευδή ταπεινοφροσύνη. Η μορφή του λάθους δεν είναι σημαντική. Αυτό που είναι σημαντικό είναι μόνο η αναγνώριση του λάθους ως λάθος.

Το λάθος είναι πάντα κάποια μορφή έγνοιας για τον εαυτό στη θέση του ασθενούς. Είναι μια αποτυχία να τον αναγνωρίσεις σαν τμήμα του Εαυτού, και έτσι αντιπροσωπεύει μια σύγχυση ταυτότητας. Κάποια σύγχυση για το τι είσαι έχει εισέλθει στο νου σου, και έχεις αυταπάτες. Και αυτές τις αυταπάτες για τον εαυτό σου τις έχεις διότι έχεις αρνηθεί την Πηγή της Δημιουργίας σου. Αν προσφέρεις μόνο θεραπεία, δεν γίνεται να αμφιβάλλεις. Αν πραγματικά θέλεις να λυθεί το πρόβλημα, δεν γίνεται να αμφιβάλλεις. Αν είσαι σίγουρος για το τι είναι το πρόβλημα, δεν γίνεται να αμφιβάλλεις. Η αμφιβολία είναι αποτέλεσμα συγκρουόμενων επιθυμιών. Να είσαι σίγουρος για το τι θέλεις, και η αμφιβολία καθίσταται αδύνατη.

8. ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΒΑΘΜΟΥ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ;

Η πίστη στον βαθμό δυσκολιών είναι η βάση της αντίληψης αυτού του κόσμου. Βασίζεται στις διαφορές· σε ανισόπεδο υπόβαθρο και σε εναλλασσόμενο προσκήνιο, σε άνισα ύψη και διαφορετικά μεγέθη, σε ποικίλους βαθμούς σκότους και φωτός, και σε χιλιάδες αντιθέσεις στις οποίες κάθε πράγμα που βλέπεις συναγωνίζεται όλα τα άλλα για να αναγνωριστεί. Ένα μεγαλύτερο αντικείμενο επισκιάζει ένα μικρότερο. Ένα φωτεινότερο αντικείμενο τραβάει την προσοχή από ένα άλλο που ασκεί λιγότερη έλξη. Και μια πιο απειλητική ιδέα, ή κάποια που την αντιλαμβάνεσαι ως πιο επιθυμητή σύμφωνα με τις αρχές του κόσμου, αναστατώνει ολοκληρωτικά την νοητική ισορροπία. Αυτό που βλέπουν τα μάτια του σώματος είναι μόνο σύγκρουση. Μην περιμένεις από αυτά γαλήνη και κατανόηση.

Οι ψευδαισθήσεις είναι πάντα ψευδαισθήσεις διαφορών. Τι άλλο θα μπορούσε να ήταν; Εξ ορισμού, μια ψευδαίσθηση είναι μια προσπάθεια να κάνει αληθινό κάτι που θεωρείται μείζονος σημασίας, αλλά αναγνωρίζεται ως αναληθές. Επομένως ο νους αναζητά να το κάνει αληθινό επειδή επιθυμεί έντονα να το έχει για τον εαυτό του. Οι ψευδαισθήσεις είναι παρωδίες δημιουργίας· προσπάθειες να φέρεις την αλήθεια στα ψεύδη. Βρίσκοντας την αλήθεια μη αποδεκτή, ο νους επαναστατεί ενάντια στην αλήθεια και δίνει στον εαυτό του μια ψευδαίσθηση νίκης. Θεωρώντας την υγεία βάρος, αποσύρεται σε πυρετώδη όνειρα. Και σε αυτά τα όνειρα ο νους είναι διαχωρισμένος, διαφορετικός από τους άλλους νόες, με διαφορετικά δικά του ενδιαφέροντα, και ικανός να ικανοποιήσει τις ανάγκες του εις βάρος των άλλων.

Από πού προέρχονται όλες αυτές οι διαφορές; Σίγουρα φαίνεται πως βρίσκονται στον κόσμο έξω. Όμως, σίγουρα ο νους είναι που κρίνει αυτό που βλέπουν τα μάτια. Ο νους είναι που ερμηνεύει τα μηνύματα των ματιών και τους δίνει «σημασία». Και αυτή η σημασία δεν υπάρχει καθόλου στον κόσμο εκεί έξω. Αυτό που βλέπεις σαν «πραγματικότητα» είναι απλά αυτό που προτιμά ο νους. Η ιεραρχία των αξιών του προβάλλεται προς τα έξω, και στέλνει τα μάτια του σώματος για να το βρουν. Τα μάτια του σώματος ποτέ δεν βλέπουν παρά μόνο μέσα από διαφορές. Όμως η αντίληψη δεν βασίζεται στα μηνύματα που αυτά φέρνουν. Μόνο ο νους αξιολογεί τα μηνύματά τους, επομένως μόνο ο νους είναι υπεύθυνος για την όραση. Αυτός και μόνο αποφασίζει αν αυτό που βλέπει είναι αληθινό ή ψευδαίσθηση, επιθυμητό ή ανεπιθύμητο, ευχάριστο ή οδυνηρό.

Τα σφάλματα στην αντίληψη εισέρχονται στις δραστηριότητες του νου που ξεδιαλύνουν και κατηγοριοποιούν. Και εδώ είναι που πρέπει να γίνει διόρθωση. Ο νους ταξινομεί αυτά που του φέρνουν τα μάτια του σώματος σύμφωνα με τις αξίες που έχει ήδη αποκομίσει από το παρελθόν, κρίνοντας που ταιριάζουν πιο καλά όλα τα δεδομένα που εκλαμβάνει μέσω των αισθήσεων. Υπάρχει άλλη βάση που θα μπορούσε να είναι πιο λανθασμένη; Μην αναγνωρίζοντας τον εαυτό του,ο νους,  έχει ζητήσει να του δοθεί ό,τι ταιριάζει σε αυτές τις ομάδες κατηγοριών. Και έχοντας κάνει κάτι τέτοιο, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι κατηγορίες πρέπει να είναι αληθινές. Σε αυτό βασίζεται η κρίση όλων των διαφορών, διότι από αυτό εξαρτάται και η κρίση του κόσμου. Είναι δυνατόν αυτή η συγκεχυμένη και παράλογη «αιτιολόγηση» να είναι αξιόπιστη σε οτιδήποτε;

Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει βαθμός δυσκολίας στην θεραπεία διότι κάθε ασθένεια είναι ψευδαίσθηση. Είναι δυσκολότερο να διαλύσεις την πίστη του παράφρονα σε μια πιο μεγάλη ψευδαίσθηση αντί σε μια μικρότερη; Θα συμφωνήσει αυτός πιο γρήγορα στην ανυπαρξία μια δυνατότερης φωνής που ακούει από ότι μιας απαλότερης; Θα αποδιώξει πιο εύκολα μια ψιθυριστή εντολή να σκοτώσει από ότι μια δυνατή; Και μήπως ο αριθμός των δίκρανων που κουβαλάνε οι διάβολοι που βλέπει επηρεάζουν την αξιοπιστία της αντίληψής του; Ο νους του τους έχει κατηγοριοποιήσει ως πραγματικούς, άρα είναι πραγματικοί γι αυτόν. Όταν συνειδητοποιήσει ότι είναι όλα ψευδαισθήσεις θα εξαφανιστούν. Το ίδιο συμβαίνει και με την θεραπεία. Οι ιδιότητες των ψευδαισθήσεων που φαίνεται ότι τις κάνουν διαφορετικές στην πραγματικότητα είναι άσχετες, διότι οι ιδιότητές τους είναι το ίδιο ψευδαισθητικές όσο κι αυτές.

Τα μάτια του σώματος θα συνεχίσουν να βλέπουν διαφορές. Αλλά ο νους που έχει αφήσει τον εαυτό του να θεραπευτεί δεν θα τις αναγνωρίζει πια. Θα υπάρχουν και εκείνοι που φαίνεται ότι είναι «πιο άρρωστοι» από άλλους, και τα μάτια του σώματος θα αναφέρουν την διαφορετική τους μορφή όπως και πριν. Αλλά ο θεραπευμένος νους θα τις βάζει όλες στην ίδια κατηγορία· δεν είναι πραγματικές. Αυτό είναι το δώρο του Διδασκάλου· η κατανόηση ότι μόνο δύο κατηγορίες έχουν νόημα για το ξεκαθάρισμα των μηνυμάτων που δέχεται ο νους από αυτό που φαίνεται σαν εξωτερικός κόσμος. Και από αυτές τις δύο, μόνο μία είναι αληθινή. Ακριβώς όπως η πραγματικότητα είναι απόλυτα αληθινή, ξέχωρα από μέγεθος, σχήμα, χώρο και χρόνο – διότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν διαφορές μέσα σε αυτήν –το ίδιο συμβαίνει και με τις ψευδαισθήσεις χωρίς καμία διάκριση. Η μόνη απάντηση στην ασθένεια οποιουδήποτε είδους είναι η θεραπεία. Η μόνη απάντηση σε όλες τις ψευδαισθήσεις είναι η αλήθεια.

9. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Αλλαγές απαιτούνται στο νου των δασκάλων του Θεού. Αυτό μπορεί να συνεπάγεται αλλαγές στις εξωτερικές καταστάσεις, αλλά μπορεί και όχι. Να θυμάσαι ότι κανένας δεν βρίσκεται όπου βρίσκεται τυχαία, και η τύχη δεν παίζει κανένα ρόλο στο σχέδιο του Θεού. Είναι απίθανο κάποιες αλλαγές στην συμπεριφορά να μην είναι το πρώτο βήμα στην εκπαίδευση του νέου δασκάλου του Θεού. Δεν υπάρχει βέβαια, κάποιο προκαθορισμένο πρότυπο, εφόσον η εκπαίδευση είναι πολύ εξατομικευμένη. Υπάρχουν εκείνοι που καλούνται ν’ αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής τους σχεδόν αμέσως, αλλά αυτές είναι γενικά ειδικές περιπτώσεις. Στην μεγάλη πλειοψηφία δίδεται ένα αργά εξελισσόμενο πρόγραμμα, στο οποίο διορθώνονται όσο το δυνατόν περισσότερα από τα παλιά λάθη. Ειδικά οι σχέσεις πρέπει να γίνουν αντιληπτές με τον σωστό τρόπο, και όλοι οι σκοτεινοί ακρογωνιαίοι λίθοι μνησικακίας και μη συγχώρεσης να αφαιρεθούν. Ειδάλλως το παλιό σύστημα σκέψης έχει ακόμα μια βάση για να επανέλθει.

Καθώς ο δάσκαλος του Θεού προχωρά στην εκπαίδευσή του, μαθαίνει ένα μάθημα με αυξανόμενη ακρίβεια. Δεν παίρνει ο ίδιος τις αποφάσεις του· ζητά από τον Δάσκαλό του την δική Του απάντηση, και αυτήν ακολουθεί ως οδηγό για τις πράξεις του. Αυτό γίνεται σταδιακά όλο και ευκολότερο, καθώς ο δάσκαλος του Θεού μαθαίνει να παραιτείται από την δική του κρίση. Η παραίτηση από την κρίση, η προφανής προϋπόθεση για να ακούει την Φωνή του Θεού, είναι συνήθως μια αργή διαδικασία, όχι επειδή είναι δύσκολη, αλλά επειδή είναι επιρρεπής στο να θεωρηθεί σαν μια προσωπική προσβολή. Η εκπαίδευση του κόσμου κατευθύνεται προς την επίτευξη ενός στόχου σε άμεση αντίθεση με τα μαθήματά μας. Ο κόσμος εκπαιδεύει για στήριξη στην προσωπική κρίση ως κριτήριο ωριμότητας και δύναμης. Τα δικά μας μαθήματα εκπαιδεύουν στην παραίτηση από την κρίση σαν απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωτηρία.

10. ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

Η κρίση, όπως και οι άλλες τεχνικές με τις οποίες διατηρείται ο κόσμος των ψευδαισθήσεων, είναι εντελώς παρεξηγημένη από τον κόσμο. Συνήθως συγχέεται με την σοφία, και υποκαθιστά την αλήθεια. Όπως χρησιμοποιεί ο κόσμος τον όρο, το κάθε άτομο είναι ικανό για «καλή» και «κακή» κρίση, και η εκπαίδευσή του στοχεύει στο να ισχυροποιήσει την πρώτη και να ελαχιστοποιήσει την δεύτερη. Εν τούτοις, υπάρχει σημαντική σύγχυση για το τι σημαίνουν αυτές οι κατηγορίες. Αυτό που για κάποιον είναι «καλή» κρίση, είναι «κακή» για κάποιον άλλο. Επί πλέον, ακόμα και το ίδιο άτομο ταξινομεί μια πράξη σε «καλή» κρίση την μία φορά, ενώ κάποια άλλη φορά την κατατάσσει σε «κακή» κρίση. Ούτε μπορεί πραγματικά κανείς να διδαχθεί κάποια συνεπή κριτήρια για τον καθορισμό αυτών των κατηγοριών. Οποιαδήποτε στιγμή ο μαθητής μπορεί να διαφωνήσει με το τι λέει ο εκάστοτε δάσκαλός του γι αυτές, και ο δάσκαλος ο ίδιος μπορεί να είναι εξίσου ασυνεπής με το τι πιστεύει. Η «καλή» κρίση, με αυτή την έννοια, δεν σημαίνει τίποτα. Ούτε και η «κακή».

Είναι αναγκαίο ο δάσκαλος του Θεού να συνειδητοποιήσει, όχι ότι δεν πρέπει να κρίνει, αλλά ότι δεν μπορεί. Όταν παραιτείται από την κρίση, απλά παραιτείται από αυτό που δεν είχε. Παραιτείται από μια ψευδαίσθηση· ή καλύτερα, έχει μια ψευδαίσθηση ότι παραιτείται. Στην πραγματικότητα έχει γίνει πιο ειλικρινής. Αναγνωρίζοντας ότι η κρίση ήταν πάντα κάτι το αδύνατο γι αυτόν, δεν την επιχειρεί πια. Αυτό δεν είναι θυσία. Αντίθετα, θέτει τον εαυτό του σε μια θέση από όπου μπορεί να λάβει χώρα κρίση μέσω αυτού, παρά από αυτόν. Και αυτή η κρίση δεν είναι ούτε «καλή» ούτε «κακή». Είναι η μοναδική κρίση που υπάρχει, και είναι μόνο μία: «Ο Υιός του Θεού είναι αθώος, και η αμαρτία δεν υπάρχει.»

Ο στόχος των μαθημάτων μας, αντίθετα με τον στόχο της μάθησης αυτού του κόσμου, είναι η αναγνώριση ότι η κρίση με την συνήθη έννοια είναι αδύνατη. Αυτό δεν είναι μια γνώμη, αλλά ένα γεγονός. Για να κρίνει κάποιος σωστά, θα πρέπει να γνωρίζει πλήρως μια ασύλληπτα μεγάλη σειρά από πράγματα από το παρελθόν, το παρόν και από το μέλλον. Θα πρέπει να αναγνωρίσει προκαταβολικά τα αποτελέσματα της κρίσης του σε όλους και σε όλα όσα έχουν οποιαδήποτε σχέση με αυτήν. Και θα πρέπει να είναι σίγουρος ότι δεν υπάρχει καμιά παραμόρφωση στην αντίληψή του, έτσι ώστε η κρίση του να είναι απόλυτα δίκαιη για όσους εμπλέκονται τώρα, αλλά και στο μέλλον. Ποιος είναι σε θέση να κάνει κάτι τέτοιο; Ποιος είναι αυτός που θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο για τον εαυτό του, παρά μόνο στις πιο μεγαλεπήβολες φαντασιώσεις του;

Θυμήσου πόσες φορές νόμιζες ότι γνώριζες όλα τα «γεγονότα» που χρειαζόσουν για την κρίση, και πόσο λάθος έκανες! Υπάρχει κανένας που να μην είχε αυτή την εμπειρία; Γνωρίζεις πόσες φορές νόμιζες ότι απλά είχες δίκιο, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσεις ότι έκανες λάθος; Γιατί να επιλέξεις μια τέτοια αυθαίρετη βάση για να παίρνεις τις αποφάσεις σου; Σοφία δεν είναι η κρίση· είναι η παραίτηση από την κρίση. Κάνε, λοιπόν, μία μόνο κρίση. Αυτή: Υπάρχει Κάποιος μαζί σου του Οποίου η κρίση είναι τέλεια. Αυτός γνωρίζει πραγματικά όλα τα γεγονότα • του παρελθόντος, του παρόντος και τα μελλοντικά. Αυτός γνωρίζει πραγματικά όλες τις επιδράσεις την κρίσης Του στους πάντες και στα πάντα που εμπλέκονται σ’ αυτήν. Και Αυτός είναι απόλυτα δίκαιος με τους πάντες, διότι δεν υπάρχει καμία παραμόρφωση στην αντίληψή Του.

Επομένως, άφησε την κρίση κατά μέρος, όχι με απογοήτευση παρά με ένα αναστεναγμό ευγνωμοσύνης. Τώρα απελευθερώνεσαι από ένα φορτίο τόσο μεγάλο με το οποίο μόνο θα μπορούσες να παραπατάς και να πέφτεις από το βάρος του. Ήταν μια ψευδαίσθηση. Τίποτα περισσότερο. Τώρα μπορεί ο δάσκαλος του Θεού να ανασηκωθεί χωρίς βάρος, και να συνεχίσει να περπατά ανάλαφρα. Όμως δεν είναι μόνο αυτό το όφελός του. Φεύγουν και οι έγνοιες του, διότι δεν έχει καμιά πια. Τις έχει παραδώσει, μαζί με την κρίση του. Έχει παραδοθεί σε Αυτόν του Οποίου την κρίση έχει επιλέξει να εμπιστεύεται τώρα, αντί για την δική του. Τώρα δεν κάνει λάθη. Ο Οδηγός του είναι σίγουρος. Και εκεί που παλιά έκρινε, τώρα έρχεται και ευλογεί. Εδώ που τώρα έρχεται και γελά, παλαιότερα ερχόταν να θρηνήσει.

Δεν είναι δύσκολο να παραιτηθείς από την κρίση. Αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να προσπαθείς να την κρατήσεις. Ο δάσκαλος του Θεού την αφήνει με χαρά την στιγμή που αναγνωρίζει το κόστος της. Όλη η ασχήμια που βλέπει γύρω του είναι αποτέλεσμα δικό της. Όλος ο πόνος στον οποίο πέφτει το βλέμμα του είναι και αυτός αποτέλεσμα δικό της. Όλη η μοναξιά και η αίσθηση απώλειας· ο χρόνος που περνά και η απελπισία που μεγαλώνει • η αρρωστημένη απόγνωση και ο φόβος του θανάτου • όλα αυτά προέρχονται από αυτήν. Και τώρα γνωρίζει ότι όλα αυτά δεν χρειάζεται να του συμβαίνουν. Ούτε ένα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Διότι έχει παραιτηθεί από την αιτία τους, και αυτά, που ποτέ δεν ήταν τίποτα άλλο εκτός από επιπτώσεις της λανθασμένης επιλογής του, έχουν φύγει από πάνω του. Δάσκαλε του Θεού, αυτό το βήμα θα σου φέρει γαλήνη. Είναι, λοιπόν, δύσκολο να μην θέλεις τίποτα άλλο εκτός από αυτό;

11. ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ Η ΕΙΡΗΝΗ

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

Αυτή είναι μια ερώτηση που την κάνουν όλοι. Σίγουρα η ειρήνη φαντάζει αδύνατη εδώ. Και όμως, ο Λόγος του Θεού υπόσχεται και άλλα πράγματα που φαντάζουν το ίδιο αδύνατα όπως και  αυτό. Ο Λόγος Του έχει υποσχεθεί ειρήνη. Ακόμα, έχει υποσχεθεί πως δεν υπάρχει θάνατος, ότι πρέπει να συμβεί η ανάσταση, και ότι η αναγέννηση είναι κληρονομιά του ανθρώπου. Ο κόσμος που βλέπεις δεν μπορεί να είναι ο κόσμος που αγαπά ο Θεός, και όμως, ο Λόγος Του μας βεβαιώνει ότι αγαπά τον κόσμο. Ο Λόγος του Θεού έχει υποσχεθεί ότι η ειρήνη είναι δυνατή εδώ, και ό,τι υπόσχεται Αυτός δεν γίνεται να είναι αδύνατον. Αλλά είναι αλήθεια ότι πρέπει να κοιτάξουμε τον κόσμο διαφορετικά, αν θέλουμε οι υποσχέσεις Του να τηρηθούν. Αυτό που είναι ο κόσμος, δεν είναι παρά γεγονός. Δεν μπορείς να επιλέξεις τι θα έπρεπε να είναι. Αλλά μπορείς να επιλέξεις το πώς επιθυμείς να τον δεις. Μάλιστα, αυτό είναι που πρέπει να επιλέξεις.

Ερχόμαστε πάλι στο ζήτημα της κρίσης. Αυτή την φορά ρώτησε τον εαυτό σου αν η δική σου κρίση ή του Θεού έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι η σωστή. Γιατί αυτές ο δύο κρίσεις λένε διαφορετικά πράγματα για τον κόσμο, και πράγματα τόσο αντίθετα που δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να τα συμφιλιώσεις. Ο Θεός προσφέρει στον κόσμο την σωτηρία· η δική σου κρίση επιθυμεί να τον καταδικάσει. Ο Θεός λέει ότι δεν υπάρχει θάνατος· η δική σου κρίση βλέπει μόνο τον θάνατο σαν αναπόφευκτη κατάληξη της ζωής. Ο Θεός σε διαβεβαιώνει ότι αγαπά τον κόσμο· η δική σου κρίση λέει ότι δεν είναι δυνατόν να αγαπηθεί. Ποιος έχει δίκιο; Γιατί ένας από εσάς έχει άδικο. Έτσι πρέπει να είναι.

Το κείμενο εξηγεί ότι το Άγιο Πνεύμα είναι η Απάντηση σε όλα τα προβλήματα που έχεις φτιάξει. Αυτά τα προβλήματα δεν είναι πραγματικά, αλλά αυτό δεν έχει νόημα για εκείνους που τα πιστεύουν. Και όλοι πιστεύουν σε ό,τι έχουν φτιάξει, μάλιστα, από αυτή τους την πίστη φτιάχτηκαν. Μέσα σε αυτή την παράξενη και παράδοξη κατάσταση, μια κατάσταση χωρίς νόημα χωρίς λογική, που όμως φαίνεται σαν να μην υπάρχει καμία δυνατή διέξοδος, ο Θεός έχει στείλει την Κρίση Του για να απαντήσει στην δική σου. Ευγενικά η δική Του Κρίση αντικαθιστά την δική σου. Και χάρη σε αυτή την αντικατάσταση το μη κατανοητό γίνεται κατανοητό. Πως είναι δυνατή η ειρήνη σε αυτό τον κόσμο; Σύμφωνα με την δική σου κρίση δεν είναι δυνατή, και ούτε μπορεί να είναι ποτέ. Αλλά κατά την Κρίση του Θεού αυτό που αντανακλάται εδώ είναι μόνο ειρήνη.

Η ειρήνη είναι αδύνατη σε εκείνους που εστιάζουν την ματιά τους στον πόλεμο. Η ειρήνη είναι αναπόφευκτη σε εκείνους που προσφέρουν ειρήνη. Πόσο εύκολα, λοιπόν, μπορείς να ξεφύγεις από την δική σου κρίση για τον κόσμο! Δεν είναι ο κόσμος που κάνει την ειρήνη να φαντάζει αδύνατη. Ο κόσμος που βλέπεις είναι αδύνατος. Και όμως, η Κρίση του Θεού γι αυτόν τον παραμορφωμένο κόσμο τον έχει λυτρώσει και τον έχει κάνει κατάλληλο να καλωσορίσει την ειρήνη. Και η ειρήνη κατεβαίνει πάνω σε αυτόν απαντώντας χαρμόσυνα. Η ειρήνη τώρα ανήκει εδώ, διότι μια Σκέψη του Θεού έχει εισέλθει. Τι άλλο από μια Σκέψη του Θεού μεταμορφώνει την κόλαση σε Ουρανό απλά με το να είναι αυτό που είναι; Η γη υποκλίνεται ενώπιον της φιλεύσπλαχνης Παρουσίας της, και σκύβει προς απάντηση, για να την ανυψώσει ξανά. Τώρα η ερώτηση είναι διαφορετική. Δεν είναι πια, «Είναι δυνατή η ειρήνη σε αυτόν τον κόσμο;», παρά είναι «Δεν είναι αδύνατον να απουσιάζει η ειρήνη από εδώ;»

12. ΠΟΣΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι ένας. Ένας απόλυτα τέλειος δάσκαλος, του οποίου η μάθηση είναι πλήρης, αρκεί. Αυτός ο ένας, εξαγνισμένος και λυτρωμένος, γίνεται ο Εαυτός ο Οποίος είναι ο Υιός του Θεού. Αυτός που ήταν πάντα εξ ολοκλήρου πνεύμα τώρα δεν βλέπει πια τον εαυτό του σαν σώμα, ούτε καν μέσα σε ένα σώμα. Επομένως είναι απεριόριστος. Και όντας απεριόριστος, οι σκέψεις του ενώνονται με του Θεού για πάντα. Η αντίληψη που έχει για τον εαυτό του βασίζεται στην Κρίση του Θεού, και όχι στην δική του. Άρα μοιράζεται την Θέληση του Θεού, και φέρει τις Σκέψεις Του στους νόες που εξακολουθούν να είναι παραπλανημένοι. Αυτός είναι για πάντα ένα, διότι είναι έτσι όπως τον δημιούργησε ο Θεός. Έχει δεχτεί τον Χριστό, και έχει σωθεί.

Και έτσι ο υιός του ανθρώπου γίνεται ο Υιός του Θεού. Αυτό, στην πραγματικότητα, δεν είναι αλλαγή· είναι αλλαγή του νου. Τίποτα εξωτερικό δεν αλλάζει, αλλά κάθε τι εσώτερο αντανακλά τώρα μόνο την Αγάπη του Θεού. Ο Θεός, τώρα πια, δεν γίνεται να προκαλεί φόβο, διότι ο νους δεν βλέπει καμία αιτία για τιμωρία. Οι δάσκαλοι του Θεού φαίνονται σαν να είναι πολλοί, διότι αυτή είναι η ανάγκη του κόσμου. Όμως, όντας ενωμένοι σε ένα σκοπό, έναν που μοιράζονται με τον Θεό, πως θα μπορούσαν να είναι διαχωρισμένοι ο ένας από τον άλλο; Και τι σημασία έχει τότε αν εμφανίζονται σε πολλές μορφές; Οι νόες τους είναι ένα· η ένωσή τους είναι ολοκληρωτική. Και ο Θεός εργάζεται μέσα από αυτούς τώρα σαν ένα, διότι αυτό είναι πραγματικά.

Γιατί χρειάζεται η ψευδαίσθηση των πολλών; Μόνο επειδή η πραγματικότητα δεν είναι κατανοητή στους παραπλανημένους. Μόνο πολύ λίγοι μπορούν ν’ ακούσουν την Φωνή του Θεού, και ακόμα και αυτοί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν τα μηνύματά Του κατευθείαν δια μέσου του Πνεύματος που τους τα έδωσε. Χρειάζονται ένα ενδιάμεσο, μέσα από το οποίο η επικοινωνία μπορεί να γίνει εφικτή σε εκείνους που δεν συνειδητοποιούν ότι είναι πνεύμα. Ένα σώμα που να μπορούν να το δουν. Μια φωνή που να μπορούν να καταλάβουν και να ακούσουν χωρίς το φόβο που θα συναντούσε η αλήθεια μέσα τους. Μην ξεχνάς ότι η αλήθεια μπορεί να έρθει μόνο εκεί όπου είναι ευπρόσδεκτη χωρίς φόβο. Γι αυτό, οι δάσκαλοι του Θεού χρειάζονται ένα σώμα, διότι η ενότητά τους δεν θα μπορούσε να γίνει άμεσα αναγνωρίσιμη.

Όμως, αυτό που χαρακτηρίζει τους δασκάλους του Θεού είναι η αναγνώριση του σωστού σκοπού του σώματος. Καθώς προχωρούν στο έργο τους, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι η λειτουργία του σώματος δεν είναι άλλη από το να αφήσει την Φωνή του Θεού να μιλήσει στα ανθρώπινα αυτιά. Και αυτά τα αυτιά θα μεταφέρουν στο νου αυτού που ακούει, μηνύματα που δεν είναι από αυτόν τον κόσμο, και ο νους θα τα καταλάβει εξαιτίας της Πηγής τους. Από αυτή την κατανόηση θα έρθει η αναγνώριση, σε αυτόν τον νέο δάσκαλο του Θεού, για το ποιος πραγματικά είναι ο σκοπός του σώματος· η μοναδική πραγματική χρήση που υπάρχει γι αυτό. Αυτό το μάθημα είναι αρκετό για να επιτρέψει στην σκέψη της ενότητας να εισέλθει, και αυτό που είναι ένα να αναγνωρίζεται ως ένα. Οι δάσκαλοι του Θεού φαίνονται σαν να μοιράζονται την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, αλλά χάρη στο σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιούν το σώμα, δεν πιστεύουν στην ψευδαίσθηση παρά τα φαινόμενα.

Το κεντρικό μάθημα είναι πάντα αυτό· ότι αυτό για το οποίο χρησιμοποιείς το σώμα, αυτό θα γίνει για σένα. Χρησιμοποίησέ το για την αμαρτία και την επίθεση, πράγμα που είναι το ίδιο με την αμαρτία, και θα το βλέπεις ως αμαρτωλό. Αφού είναι αμαρτωλό, θα είναι αδύναμο, και όντας αδύναμο, υποφέρει και πεθαίνει. Χρησιμοποίησε το για να φέρεις τον Λόγο του Θεού σε εκείνους που δεν τον έχουν, και το σώμα καθίσταται άγιο. Εφόσον είναι άγιο δεν γίνεται να ασθενεί, ούτε να πεθάνει. Όταν η χρήση του τελειώσει, αφήνεται στην άκρη, και αυτό είναι όλο. Ο νους παίρνει αυτή την απόφαση, όπως παίρνει όλες τις αποφάσεις που είναι υπεύθυνες για την κατάσταση του σώματος. Και όμως, ο δάσκαλος του Θεού δεν παίρνει μόνος του αυτή την απόφαση. Αν κάνει κάτι τέτοιο σημαίνει πως δίνει στο σώμα έναν άλλο σκοπό από αυτόν που το κρατά άγιο. Η Φωνή του Θεού θα του πει πότε έχει εκπληρώσει τον ρόλο του, ακριβώς όπως του λέει ποια είναι η λειτουργία του. Δεν υποφέρει ούτε όταν φεύγει, ούτε όταν παραμένει. Η ασθένεια είναι τώρα αδύνατη γι αυτόν.

Η ενότητα και η ασθένεια δεν γίνεται να συνυπάρχουν. Οι δάσκαλοι του Θεού επιλέγουν να κοιτούν για λίγο τα όνειρα. Είναι μια συνειδητή επιλογή. Διότι έχουν μάθει ότι όλες οι επιλογές παίρνονται συνειδητά, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών τους. Το όνειρο, βέβαια, λέει κάτι διαφορετικό, αλλά ποιος θα έδινε πίστη στα όνειρα μόλις αναγνωριστούν γι αυτό που είναι; Η επίγνωση ότι ονειρεύονται είναι η αληθινή λειτουργία των δασκάλων του Θεού. Παρακολουθούν τις φιγούρες του ονείρου να πηγαινοέρχονται, να μεταβάλλονται και να εναλλάσσονται, να υποφέρουν και να πεθαίνουν. Εν τούτοις, δεν έχουν αυταπάτες γι αυτό που βλέπουν. Αναγνωρίζουν ότι το να βλέπουν μια φιγούρα του ονείρου ως ασθενή και διαχωρισμένη δεν είναι πιο αληθινό από το να την βλέπουν ως υγιή και όμορφη. Η ενότητα από μόνη της δεν είναι ένα πράγμα των ονείρων. Και αυτό είναι που αναγνωρίζουν οι δάσκαλοι του Θεού πίσω από το όνειρο, πέρα από κάθε φαινόμενο, όμως σίγουρα δικό τους.

13. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΗΜΑΣΙΑ

ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ;

Παρόλο που στην πραγματικότητα ο όρος θυσία είναι εξ ολοκλήρου χωρίς νόημα, για τον κόσμο, όμως, έχει σημασία. Όπως όλα τα πράγματα του κόσμου, η σημασία του είναι προσωρινή και τελικά θα ξεθωριάσει μέσα στο τίποτα από όπου προήλθε όταν πια δεν υπάρχει άλλη χρήση γι αυτήν. Τώρα η αληθινή της σημασία είναι ένα μάθημα. Σαν όλα τα μαθήματα είναι κι αυτό μια ψευδαίσθηση, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα για να μάθεις. Εν τούτοις, αυτή η ψευδαίσθηση πρέπει ν’ αντικατασταθεί από ένα μηχανισμό διόρθωσης· μια άλλη ψευδαίσθηση που να αντικαθιστά την πρώτη, έτσι ώστε και οι δύο τελικά να εξαφανιστούν. Η πρώτη ψευδαίσθηση, η οποία πρέπει να εκτοπιστεί πριν κάποιο άλλο σύστημα σκέψης αναλάβει τον έλεγχο, είναι ότι είναι θυσία να παραιτηθείς από τα πράγματα αυτού του κόσμου. Τι άλλο από ψευδαίσθηση μπορεί να είναι αυτό, εφόσον ο κόσμος ο ίδιος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ψευδαίσθηση;

Χρειάζεται να μάθεις πολλά και για να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχτείς το γεγονός ότι ο κόσμος δεν έχει να δώσει τίποτα. Τι μπορεί να σημαίνει η θυσία του τίποτα; Δεν γίνεται να σημαίνει ότι έχεις λιγότερα εξαιτίας αυτής. Σύμφωνα με αυτόν τον κόσμο, δεν υπάρχει θυσία που να μην εμπλέκει το σώμα. Σκέψου για λίγο τι ονομάζει θυσία ο κόσμος. Δύναμη, φήμη, χρήματα, σωματική ευχαρίστηση· ποιος είναι ο «ήρωας» στον οποίο ανήκουν όλα αυτά; Θα μπορούσαν να σημαίνουν τίποτα σε κάτι άλλο εκτός από ένα σώμα; Εν τούτοις το σώμα δεν μπορεί να αξιολογεί. Αναζητώντας τέτοια πράγματα ο νους συνδέει τον εαυτό του με το σώμα, κρύβοντας την Ταυτότητά του και χάνοντας από μπροστά του αυτό που είναι πραγματικά.

Μόλις συμβεί αυτή η σύγχυση, ο νους καθίσταται αδύνατον να καταλάβει ότι όλες αυτές οι «ηδονές» του κόσμου δεν είναι τίποτα. Αλλά πόσο μεγάλη θυσία (και αυτή είναι πραγματικά θυσία!) εμπεριέχει όλο αυτό. Τώρα ο νους έχει καταδικάσει τον εαυτό του να αναζητά χωρίς να βρίσκει· να είναι για πάντα ανικανοποίητος και δυσαρεστημένος· να μην γνωρίζει τι είναι αυτό που θέλει να βρει. Ποιος μπορεί να ξεφύγει από μια τέτοια αυτό-καταδίκη; Μόνο μέσω του Λόγου του Θεού θα μπορούσε να είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Γιατί η αυτό-καταδίκη είναι μια απόφαση που αφορά την ταυτότητα, και κανένας δεν αμφισβητεί αυτό που πιστεύει ότι είναι. Μπορεί να αμφισβητεί τα πάντα, αλλά ποτέ αυτό.

Οι δάσκαλοι του Θεού δεν γίνεται να μετανιώνουν όταν παραιτούνται από τις ηδονές αυτού του κόσμου. Είναι θυσία να παραιτηθείς από τον πόνο; Δυσανασχετεί ένας ενήλικος που αφήνει τα παιδικά παιχνίδια; Κάποιος που η όρασή του έχει ήδη δει το πρόσωπο του Χριστού είναι δυνατόν να κοιτάζει πίσω του αναπολώντας ένα σφαγείο; Κανένας που έχει ξεφύγει από τον κόσμο και όλες τις ασχήμιες του δεν κοιτάζει πίσω του με καταδικαστική διάθεση. Όμως, αγαλλιάζει που είναι ελεύθερος από όλες τις θυσίες που θα απαιτούσαν οι αξίες αυτού του κόσμου. Γι αυτές θυσιάζει όλη του την γαλήνη. Γι’ αυτές θυσιάζει όλη του την ελευθερία. Και για να τις κρατήσει πρέπει να θυσιάσει την ελπίδα του για τον Παράδεισο και την ανάμνηση της Αγάπης του Πατέρα του. Ποιος στα λογικά του επιλέγει το τίποτα ενώ μπορεί να έχει τα πάντα;

Ποια είναι η αληθινή σημασία της θυσίας; Είναι το κόστος της πίστης στις ψευδαισθήσεις. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για την άρνηση της αλήθειας. Δεν υπάρχει ηδονή μέσα στον κόσμο που να μην απαιτεί αυτό το αντίτιμο, ειδάλλως η ηδονή θα γινόταν αντιληπτή ως πόνος, και κανένας δεν ζητά τον πόνο μόλις τον αναγνωρίσει. Είναι η ιδέα της θυσίας που τον τυφλώνει. Δεν βλέπει τι είναι αυτό που ζητά. Κι έτσι το αναζητά με χίλιους τρόπους και σε χιλιάδες μέρη, κάθε φορά πιστεύοντας ότι βρίσκεται εκεί, και κάθε φορά απογοητεύεται στο τέλος. Το «αναζήτησε αλλά μην βρεις» παραμένει το αμείλικτο πρόσταγμα αυτού του κόσμου, και κανένας που επιδιώκει τους στόχους αυτού του κόσμου δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.

Μπορεί να πιστεύεις ότι αυτά τα μαθήματα σου ζητούν θυσίες από όλα αυτά που αγαπάς. Κατά μία έννοια αυτό είναι αλήθεια, διότι αγαπάς τα πράγματα που σταυρώνουν τον Υιό του Θεού, και στόχος αυτών των μαθημάτων είναι να τον απελευθερώσουν. Αλλά μην κάνεις λάθος ως προς το τι σημαίνει θυσία. Πάντα σημαίνει ότι παραιτείσαι από αυτό που θέλεις. Ω δάσκαλε του Θεού, τι είναι αυτό που θέλεις, λοιπόν; Ο Θεός σε κάλεσε και εσύ απάντησες στο Κάλεσμά Του. Θέλεις, λοιπόν, να θυσιάσεις αυτό το Κάλεσμα; Λίγοι είναι αυτοί που το έχουν ακούσει μέχρι τώρα, και δεν γίνεται παρά να στραφούν σε σένα. Δεν υπάρχει ελπίδα άλλη σε όλο τον κόσμο που να μπορούν να εμπιστευτούν. Δεν υπάρχει άλλη φωνή σε όλο τον κόσμο που να αντηχεί την Φωνή του Θεού. Αν εσύ επιθυμείς να θυσιάσεις την αλήθεια, αυτοί παραμένουν στην κόλαση. Και αν μείνουν αυτοί, τότε κι εσύ παραμένεις μαζί τους.

Μην ξεχνάς ότι η θυσία είναι ολοκληρωτική. Δεν υπάρχει θυσία κατά το ήμισυ. Δεν μπορείς να παραιτηθείς από τον Ουρανό μόνο εν μέρει. Δεν γίνεται να βρίσκεσαι λιγάκι στην κόλαση. Ο Λόγος του Θεού δεν έχει εξαιρέσεις. Αυτό είναι που τον καθιστά άγιο και πέρα από αυτό τον κόσμο. Αυτή η αγιότητα του είναι που δείχνει προς τον Θεό. Η αγιότητα του είναι που σε καθιστά ασφαλή. Την αρνείσαι αν επιτίθεσαι εναντίον κάποιου αδελφού σου για οποιοδήποτε λόγο. Διότι εδώ συμβαίνει ο διαχωρισμός από τον Θεό. Ένας διαχωρισμός που είναι αδύνατον να συμβεί. Και όμως είναι ένας διαχωρισμός στον οποίο εσύ σίγουρα πιστεύεις, διότι έχεις σκηνοθετήσει μια κατάσταση που είναι αδύνατη. Και σε αυτή την κατάσταση το αδύνατον μπορεί να φαίνεται ότι συμβαίνει. Φαίνεται πως συμβαίνει με την «θυσία» της αλήθειας.

Δάσκαλε του Θεού, μην ξεχνάς την σημασία της θυσίας, και να θυμάσαι ότι κάθε απόφαση που παίρνεις πρέπει να ερμηνεύεται με τους όρους του κόστους. Αποφάσισε υπέρ του Θεού, και τα πάντα σου δίνονται χωρίς κανένα κόστος. Αποφάσισε εναντίον Του, και επιλέγεις το τίποτα, με κόστος της επίγνωσης των πάντων. Τι επιθυμείς να διδάσκεις; Να θυμάσαι μόνο αυτό που θα ήθελες να μάθεις. Διότι εδώ θα πρέπει να βρίσκεται η μέριμνά σου. Η Επανόρθωση είναι για σένα. Η μάθησή σου την διεκδικεί, και η μάθησή σου την δίδει. Δεν περιέχεται μέσα στον κόσμο. Αλλά αν μάθεις αυτά τα μαθήματα είναι δική σου. Ο Θεός σου προσφέρει τον Λόγο Του, διότι χρειάζεται δασκάλους. Ποιος άλλος τρόπος υπάρχει για να σώσει τον Υιό Του;

14. ΠΩΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Μπορεί αυτό που δεν άρχισε να τελειώσει πραγματικά; Ο κόσμος θα τελειώσει μέσα σε μία ψευδαίσθηση, έτσι όπως άρχισε. Εν τούτοις, το τέλος του θα είναι μια ψευδαίσθηση ελέους. Η ψευδαίσθηση της συγχώρεσης, ολοκληρωμένη, χωρίς να αποκλείει κανέναν, απεριόριστη σε ευγένεια, θα τον καλύψει, κρύβοντας κάθε κακό, καλύπτοντας κάθε αμαρτία και δίνοντας τέλος στην ενοχή για πάντα. Έτσι τελειώνει ο κόσμος που έφτιαξε η ενοχή, διότι τώρα που δεν έχει κανένα σκοπό φεύγει. Ο πατέρας των ψευδαισθήσεων είναι η πίστη ότι έχουν κάποιο σκοπό· ότι υπηρετούν κάποια ανάγκη ή ικανοποιούν μια επιθυμία. Όταν γίνουν αντιληπτές ως άσκοπες, τότε δεν θα είναι πια ορατές. Αναγνωρίζεται η ματαιότητά τους, και φεύγουν. Πως αλλιώς είναι δυνατόν να τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις; Έχουν έρθει στην αλήθεια, και η αλήθεια δεν τις είδε. Απλά παράβλεψε κάτι που δεν είχε νόημα.

Μέχρι που η συγχώρεση να ολοκληρωθεί, ο κόσμος έχει πραγματικά κάποιο σκοπό. Γίνεται το σπίτι όπου γεννιέται η συγχώρεση, και εκεί όπου αναπτύσσεται και δυναμώνει και περιλαμβάνει τα πάντα όλο και περισσότερο. Εδώ καλλιεργείται, διότι εδώ χρειάζεται. Ένας ευγενικός Σωτήρας, γεννημένος εκεί όπου φτιάχτηκε η αμαρτία και η ενοχή φάνταζε αληθινή. Εδώ είναι το σπίτι Του, διότι εδώ υπάρχει πραγματικά ανάγκη γι Αυτόν. Αυτός φέρνει μαζί Του το τέλος του κόσμου. Στο δικό Του κάλεσμα απαντούν οι δάσκαλοι του Θεού, και στρέφονται προς Αυτόν με ησυχία για να λάβουν τον Λόγο Του. Ο κόσμος θα τελειώσει όταν όλα τα πράγματα έχουν κριθεί σωστά από την δική Του κρίση. Ο κόσμος θα τελειώσει με την ευλογία της αγιότητας πάνω σε αυτόν. Όταν δεν παραμείνει ούτε μία σκέψη αμαρτίας, ο κόσμος θα τελειώσει. Δεν θα καταστραφεί ούτε θα δεχτεί επίθεση ούτε καν θα αγγιχτεί. Απλά θα πάψει να  φαίνεται ότι υπάρχει.

Σίγουρα αυτό φαίνεται να είναι πολύ μακριά ακόμη. Το «όταν δεν θα έχει μείνει ούτε μία σκέψη αμαρτίας» φαίνεται πραγματικά σαν πολύ μακροπρόθεσμος στόχος. Αλλά ο χρόνος ακινητοποιείται, και υπηρετεί τον στόχο των δασκάλων του Θεού. Ούτε μία σκέψη αμαρτίας δεν θα παραμείνει την στιγμή που οποιοσδήποτε από αυτούς δεχτεί την Επανόρθωση για τον εαυτό του. Δεν είναι ευκολότερο να συγχωρείς μία αμαρτία από ό,τι να τις συγχωρέσεις όλες. Η ψευδαίσθηση των βαθμών δυσκολίας είναι ένα εμπόδιο που ο δάσκαλος του Θεού πρέπει να μάθει να προσπερνά και ν’ αφήνει πίσω του. Μία αμαρτία απόλυτα συγχωρεμένη από ένα δάσκαλο του Θεού μπορεί να κάνει την σωτηρία ολοκληρωμένη. Το καταλαβαίνεις αυτό; Όχι· δεν βγάζει νόημα για κανέναν που βρίσκεται εδώ. Και όμως, είναι το τελευταίο μάθημα με το οποίο αποκαθίσταται η ενότητα. Πηγαίνει ενάντια σε όλη την σκέψη αυτού του κόσμου, αλλά το ίδιο κάνει και ο Ουρανός.

Ο κόσμος θα φτάσει στο τέλος του όταν το σύστημα σκέψης του αντιστραφεί ολοκληρωτικά. Μέχρι τότε, κομματάκια και αποσπάσματα της σκέψης του θα φαίνονται ακόμα λογικά. Το τελικό μάθημα, το οποίο φέρνει το τέλος του κόσμου, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από εκείνους που ακόμα δεν είναι έτοιμοι να αφήσουν τον κόσμο και να πάνε πιο πέρα από την μικροσκοπική εμβέλεια του. Ποια είναι, λοιπόν, η λειτουργία του δασκάλου του Θεού σε αυτό το τελικό μάθημα; Απλά χρειάζεται να μάθει πώς να το προσεγγίζει· να είναι πρόθυμος να πάει προς την κατεύθυνσή του. Απλά χρειάζεται να δείξει εμπιστοσύνη στο ότι, αν ο φωνή του Θεού λέει ότι αυτό είναι ένα μάθημα που μπορεί να μάθει, τότε μπορεί να το μάθει. Δεν το κρίνει ούτε ως δύσκολο ούτε ως εύκολο. Ο Διδάσκαλός του το υποδεικνύει, και αυτός εμπιστεύεται ότι θα του δείξει το πώς να το μάθει.

Ο κόσμος θα τελειώσει μέσα στην χαρά, διότι είναι ένας τόπος θλίψης. Όταν έχει έρθει η χαρά, ο σκοπός του κόσμου δεν θα υπάρχει πια. Ο κόσμος θα τελειώσει ειρηνικά, διότι είναι ένας τόπος πολέμου. Όταν έχει έρθει η ειρήνη, ποιος θα είναι ο σκοπός του κόσμου; Ο κόσμος θα τελειώσει με γέλια, διότι είναι ένας τόπος δακρύων. Όταν υπάρχει το γέλιο ποιος μπορεί πια να θρηνεί; Και μόνο η απόλυτη συγχώρεση φέρνει όλα αυτά για να ευλογήσει τον κόσμο. Με ευλογίες φεύγει, διότι δεν θα τελειώσει έτσι όπως άρχισε. Η λειτουργία των δασκάλων του Θεού είναι να μετατρέψουν την κόλαση σε Παράδεισο, διότι αυτό που διδάσκουν είναι τα μαθήματα στα οποία αντανακλάται ο Παράδεισος. Και τώρα κάθισε με αληθινή ταπεινοφροσύνη, και συνειδητοποίησε ότι όλα όσα θέλει ο Θεός να κάνεις, μπορείς πραγματικά να τα κάνεις. Μην είσαι αλαζών και λες ότι δεν μπορείς να μάθεις τα δικά Του μαθήματα. Ο Λόγος Του λέει ότι μπορείς. Ας γίνει το Θέλημά Του. Δεν γίνεται διαφορετικά. Και να είσαι ευγνώμων που έτσι είναι.

15. ΟΛΟΙ ΘΑ ΚΡΙΘΟΥΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ;

Πραγματικά, ναι! Κανένας δεν ξεφεύγει από την Τελική Κρίση του Θεού. Ποιος θα μπορούσε να ξεφύγει από την αλήθεια; Αλλά η Τελική Κρίση δεν θα έρθει μέχρι που να μην είναι πια συνδεδεμένη με τον φόβο. Μια μέρα ο κάθε ένας θα την καλωσορίσει, και εκείνη ακριβώς την ημέρα θα του δοθεί. Θα ακούσει την αθωότητά του να διακηρύσσεται ως τα πέρατα του κόσμου, απελευθερώνοντάς τον καθώς η Τελική Κρίση του Θεού θα γίνεται δεκτή. Αυτή είναι η Κρίση στην οποία βρίσκεται η σωτηρία. Αυτή είναι η Κρίση που θα τον απελευθερώσει. Αυτή είναι η Κρίση με την οποία τα πάντα απελευθερώνονται μαζί του. Ο χρόνος σταματά καθώς η αιωνιότητα πλησιάζει, και η ησυχία απλώνεται σε όλο τον κόσμο έτσι ώστε όλοι να μπορέσουν ν’ ακούσουν αυτή την Κρίση του Υιού του Θεού:

Άγιος είσαι, αιώνιος και ολοκληρωμένος, σε ειρήνη για πάντα μέσα στην Καρδιά του Θεού. Που είναι ο κόσμος, και που είναι η θλίψη τώρα;

Είναι αυτή η δική σου κρίση για τον εαυτό σου, δάσκαλε του Θεού; Πιστεύεις ότι αυτό είναι απόλυτα αληθινό; Όχι· όχι ακόμα, όχι ακόμα. Αλλά αυτός είναι ακόμα ο στόχος σου· ο λόγος για τον οποίο βρίσκεσαι εδώ. Είναι η λειτουργία σου να προετοιμαστείς να ακούσεις αυτή την Κρίση και ν’ αναγνωρίσεις ότι είναι αλήθεια. Μια στιγμή απόλυτης πίστης σ’ αυτό, και θα πας πέρα από την πίστη στην Βεβαιότητα. Μία στιγμή έξω από τον χρόνο μπορεί να φέρει το τέλος του χρόνου. Μην κρίνεις, γιατί δεν κρίνεις παρά τον εαυτό σου, και έτσι καθυστερείς αυτή την Τελική Κρίση. Ποια είναι η δική σου κρίση για τον κόσμο, δάσκαλε του Θεού; Έχεις μάθει ακόμα να παραμερίζεις και ν’ ακούς την Φωνή της Κρίσης μέσα σου; Ή ακόμα επιχειρείς να πάρεις τον ρόλο Του από Αυτόν; Μάθε να ησυχάζεις, διότι η Φωνή Του ακούγεται μέσα σε ησυχία. Και η Κρίση Του έρχεται σε όλους όσους παραμερίζουν για ν’ αφουγκραστούν σιωπηλά, και Τον περιμένουν.

Εσύ που μερικές φορές είσαι λυπημένος και άλλες θυμωμένος· που μερικές φορές νιώθεις ότι δεν σου αποδίδονται όσα σου αξίζουν, και ότι οι καλύτερες προσπάθειες σου συναντούν έλλειψη εκτίμησης ακόμα και περιφρόνηση· παράτησε αυτές τις ανόητες σκέψεις! Είναι πολύ μικρές και ανούσιες για να απασχολούν τον άγιο σου νου έστω και μια στιγμή ακόμα. Η Κρίση του Θεού σε περιμένει για να σε απελευθερώσει. Τι θα μπορούσε να σου προσφέρει ακόμα ο κόσμος, άσχετα με την δική σου κρίση για τα δώρα του, που θα ήθελες να έχεις; Θα κριθείς, και θα κριθείς δίκαια και ειλικρινά. Δεν υπάρχει απάτη στον Θεό. Οι υποσχέσεις Του είναι βέβαιες. Μόνο θυμήσου ότι οι υποσχέσεις Του έχουν εγγυηθεί ότι η Κρίση Του, και μόνο Αυτή, θα γίνει αποδεκτή στο τέλος. Λειτουργία σου είναι να φέρεις αυτό το τέλος πιο σύντομα. Λειτουργία σου είναι να το κρατήσεις στην καρδιά σου, και να το προσφέρεις σε όλο τον κόσμο για να τον κρατήσεις ασφαλή.

16. ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Για τον προχωρημένο δάσκαλο του Θεού αυτή η ερώτηση δεν έχει νόημα. Δεν υπάρχει πρόγραμμα, διότι τα μαθήματα αλλάζουν κάθε μέρα. Όμως ο δάσκαλος του Θεού είναι βέβαιος για μόνο ένα πράγμα· ότι δεν αλλάζουν τυχαία. Βλέποντας αυτό και κατανοώντας ότι είναι αληθές, αναπαύεται ικανοποιημένος. Θα του ειπωθούν όλα όσα χρειάζεται για τον ρόλο του, αυτή την μέρα και κάθε μέρα. Και εκείνοι που μοιράζονται αυτό τον ρόλο μαζί του θα τον βρουν, έτσι ώστε να μπορούν να μάθουν τα μαθήματα της ημέρας μαζί. Κανένας που να τον χρειάζεται δεν θα είναι απών· κανένας δεν στέλνεται χωρίς έναν καθορισμένο μαθησιακό στόχο, έναν που να μπορεί να μαθευτεί εκείνη ακριβώς την ημέρα. Για τον προχωρημένο δάσκαλο, λοιπόν, αυτή η ερώτηση είναι περιττή. Αυτή η ερώτηση έχει γίνει και έχει απαντηθεί, και κρατά συνεχή επαφή με την Απάντηση. Είναι αποφασισμένος, και βλέπει μπροστά του τον δρόμο πάνω στον οποίο βαδίζει, να απλώνεται μπροστά του ασφαλής και ομαλός.

Αλλά τι γίνεται με εκείνους που δεν έχουν φτάσει ακόμα την βεβαιότητά του; Δεν είναι ακόμα έτοιμοι για αυτή την έλλειψη οργάνωσης. Τι πρέπει να κάνουν για να μάθουν να δίνουν την ημέρα στον Θεό; Υπάρχουν κάποιοι γενικοί κανόνες που ισχύουν, αν και ο καθένας πρέπει να τους χρησιμοποιεί όσο πιο καλύτερα μπορεί με τον δικό του τρόπο. Τέτοιες ρουτίνες είναι επικίνδυνες, διότι γίνονται εύκολα θεοί από μόνες τους, απειλώντας τους ίδιους τους στόχους για τους οποίους καθορίστηκαν. Μιλώντας κατά μία ευρεία έννοια, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι είναι καλό να ξεκινά την ημέρα του σωστά. Πάντα υπάρχει η δυνατότητα να ξεκινήσει πάλι, σε περίπτωση που η μέρα αρχίσει λάθος. Όμως υπάρχουν προφανή πλεονεκτήματα όσον αφορά την εξοικονόμηση χρόνου.

Στην αρχή, είναι συνετό να σκέφτεται μέσα στον χρόνο. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου το τελικό κριτήριο, αλλά στην αρχή είναι πιθανότατα το πιο απλό να τηρηθεί. Δίνεται μεγάλη έμφαση στην εξοικονόμηση χρόνου η οποία, αν και παραμένει σημαντική σε όλη την μαθησιακή διαδικασία, σταδιακά η έμφαση αυτή ελαττώνεται. Στην αρχή μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι ο χρόνος ο αφιερωμένος στο σωστό ξεκίνημα της ημέρας, πραγματικά εξοικονομεί χρόνο. Πόσο χρόνο θα πρέπει να περνά έτσι; Αυτό εξαρτάται από τον ίδιο τον δάσκαλο του Θεού. δεν μπορεί να διεκδικεί αυτό τον τίτλο μέχρι να έχει τελειώσει το βιβλίο εργασιών, εφόσον μαθαίνουμε την διδακτέα ύλη των μαθημάτων μας. Αφού ολοκληρωθούν οι πιο δομημένες περίοδοι πρακτικής, τις οποίες περιέχει το βιβλίο εργασιών, τώρα κύριο μέλημα είναι οι ατομικές ανάγκες του.

Αυτά τα μαθήματα είναι πάντα πρακτικά. Μπορεί ο δάσκαλος του Θεού να μην βρίσκεται σε κατάσταση που να τον βοηθά να έχει ησυχία όταν ξυπνά. Αν συμβαίνει αυτό, ας θυμάται ότι επιλέγει να περάσει χρόνο μαζί με τον Θεό όσο το δυνατόν συντομότερα, και ας το κάνει αυτό πράξη. Η διάρκεια δεν είναι το πιο σημαντικό μέλημά μας. Κάποιος μπορεί πολύ εύκολα να καθίσει ακίνητος για μία ώρα με κλειστά μάτια και να μην πετύχει τίποτα. Και κάποιος το ίδιο εύκολα μπορεί να δώσει στον Θεό μόνο μία στιγμή, και εκείνη την στιγμή να ενωθεί μαζί Του ολοκληρωτικά. Ίσως η μόνη γενίκευση που μπορούμε να κάνουμε είναι αυτή· όσο το δυνατόν συντομότερα από την ώρα που θα ξυπνήσεις, μείνε σε ησυχία, συνεχίζοντας για ένα δύο ακόμα λεπτά μετά από την στιγμή που θα αρχίσεις να δυσκολεύεσαι. Μπορεί να βρεις ότι αυτή η δυσκολία μειώνεται και εξαλείφεται. Αν όχι, είναι η στιγμή να σταματήσεις.

Οι ίδιες διαδικασίες θα πρέπει να γίνουν και τη νύχτα. Ίσως ο χρόνος της ησυχίας θα πρέπει να είναι αρκετά νωρίς το βράδυ, αν δεν είναι εφικτό για σένα να τον αφιερώσεις ακριβώς πριν πας για ύπνο. Δεν είναι συνετό να είσαι ξαπλωμένος. Είναι καλύτερα να είσαι καθιστός, σε όποια θέση προτιμάς. Έχοντας ολοκληρώσει το βιβλίο εργασιών, θα πρέπει να έχεις κάπου κατασταλάξει σε σχέση μ’ αυτό. Όμως, αν είναι δυνατόν, λίγο πριν κοιμηθείς είναι ο επιθυμητός χρόνος που θα αφιερώσεις στον Θεό. Ρυθμίζει το νου σου σε μια κατάσταση ανάπαυσης, και σε προσανατολίζει μακριά από τον φόβο. Αν χρειαστεί να περάσεις αυτό τον χρόνο νωρίτερα, τουλάχιστον βεβαιώσου ότι δεν θα ξεχάσεις μία σύντομη περίοδο, όχι περισσότερο από μια στιγμή αρκεί, στην οποία θα κλείσεις τα μάτια σου και θα σκεφτείς τον Θεό.

Υπάρχει μία συγκεκριμένη σκέψη που θα πρέπει να θυμάσαι σε όλη την διάρκεια της ημέρας. Είναι μία σκέψη αγνής χαράς, μία σκέψη ειρήνης, μία σκέψη απεριόριστης ελευθερίας, απεριόριστης διότι τα πάντα ελευθερώνονται μέσα σε αυτή. Νομίζεις ότι έφτιαξες έναν τόπο ασφάλειας για τον εαυτό σου. Νομίζεις ότι έφτιαξες μία δύναμη που μπορεί να σε σώσει από όλα τα τρομακτικά πράγματα που βλέπεις στα όνειρα. Δεν είναι έτσι. Η ασφάλειά σου δεν βρίσκεται εκεί. Αυτό που παρατάς είναι απλά η ψευδαίσθηση της προστασίας των ψευδαισθήσεων. Και αυτό είναι που φοβάσαι, και μόνο αυτό. Πόσο ανόητο είναι να φοβάσαι το τίποτα! Τίποτα απολύτως! Οι άμυνες σου δεν θα λειτουργήσουν, αλλά δεν βρίσκεσαι σε κίνδυνο. Δεν τις χρειάζεσαι. Αναγνώρισέ το αυτό, και θα εξαφανιστούν. Και μόνο τότε θα αποδεχτείς την αληθινή σου προστασία.

Πόσο απλά και πόσο εύκολα κυλά ο χρόνος για τον δάσκαλο του Θεού που έχει αποδεχτεί την προστασία Του! Όλα όσα έκανε πριν στο όνομα της ασφάλειας δεν τον ενδιαφέρουν πια. Διότι είναι ασφαλής, και γνωρίζει ότι έτσι είναι. Έχει έναν Οδηγό ο Οποίος δεν θα αποτύχει. Δεν χρειάζεται να κάνει διακρίσεις ανάμεσα στα προβλήματα που αντιλαμβάνεται, διότι Αυτός στον Οποίο απευθύνεται για όλα αυτά δεν αναγνωρίζει καμία σειρά δυσκολίας στην επίλυσή τους. Είναι τόσο ασφαλής στο παρόν όσο ήταν πριν αποδεχτεί τις ψευδαισθήσεις μέσα στο νου του, και όσο θα είναι όταν τις αφήσει να φύγουν. Δεν υπάρχει διαφορά στην κατάστασή του σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και διαφορετικά μέρη, διότι όλα είναι ένα για τον Θεό. Αυτή είναι η ασφάλειά του. Και δεν του χρειάζεται τίποτα άλλο από αυτό.

Βέβαια, θα υπάρξουν πειρασμοί στον δρόμο που έχει να διανύσει ακόμα ο δάσκαλος του Θεού, και χρειάζεται να υπενθυμίζει στον εαυτό του την προστασία του, κατά την διάρκεια όλης της ημέρας. Πως μπορεί να το κάνει αυτό, ειδικά τις ώρες που ο νους του είναι απασχολημένος με εξωτερικά πράγματα; Δεν έχει παρά να προσπαθεί, και η επιτυχία του εξαρτάται από την βεβαιότητά του ότι θα πετύχει. Πρέπει να είναι σίγουρος ότι η επιτυχία δεν προέρχεται από τον ίδιον, αλλά ότι θα του δοθεί σε οποιαδήποτε στιγμή, τόπο και περίσταση την χρειαστεί. Θα υπάρχουν στιγμές που η βεβαιότητά του θα κλονίζεται, και την στιγμή που θα γίνεται αυτό, θα επιστρέφει στις παλαιότερες απόπειρες του να βασίζεται μόνο στον εαυτό του. Μην ξεχνάς ότι αυτό είναι μαγεία, και η μαγεία είναι ένα θλιβερό υποκατάστατο της αληθινής βοήθειας. Δεν είναι αρκετά καλό για τον δάσκαλο του Θεού, διότι δεν είναι αρκετά καλό για τον Υιό του Θεού.

Η αποφυγή της μαγείας είναι η αποφυγή του πειρασμού. Γιατί όλος ο πειρασμός δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια να βάλεις μία άλλη θέληση στην θέση της Θέλησης του Θεού. Αυτές οι προσπάθειες μπορεί πραγματικά να φαίνονται τρομακτικές, αλλά είναι απλά αξιολύπητες. Δεν μπορούν να έχουν κανένα αποτέλεσμα· ούτε καλό ούτε κακό, ούτε επιβράβευσης, ούτε απαίτησης θυσίας, ούτε θεραπευτικό ούτε καταστροφικό, ούτε καθησυχαστικό ούτε τρομακτικό. Όταν κάθε μαγεία αναγνωριστεί απλά ως τίποτα, ο δάσκαλος του Θεού θα έχει φτάσει στο πιο προχωρημένο στάδιο. Όλα τα ενδιάμεσα μαθήματα δεν θα οδηγούν παρά σ’ αυτό, και θα φέρνουν αυτό τον στόχο πιο κοντά στην αναγνώριση. Γιατί η μαγεία οποιουδήποτε είδους, σε όλες της τις μορφές, απλά δεν κάνει τίποτα. Η έλλειψη δύναμης  της είναι ο λόγος που μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν τόσο εύκολα. Ό,τι δεν έχει καθόλου επιδράσεις δεν είναι ικανό να τρομοκρατεί.

Δεν υπάρχει υποκατάστατο της Θέλησης του Θεού. Εν ολίγοις, αυτό είναι το γεγονός στο οποίο αφιερώνει την μέρα του ο δάσκαλος του Θεού. Κάθε υποκατάστατο που μπορεί να δεχτεί ως αληθινό δεν γίνεται παρά να τον εξαπατά. Αλλά αυτός είναι ασφαλής από κάθε πλάνη αν το αποφασίσει. Ίσως χρειάζεται να θυμάται, «ο Θεός είναι μαζί μου. Δεν γίνεται να εξαπατηθώ.» Ίσως προτιμά άλλες λέξεις, ή μόνο μία, ή καμία απολύτως. Όμως θα πρέπει να εγκαταλείπει κάθε πειρασμό να δεχτεί την μαγεία ως αληθινή, αναγνωρίζοντάς την γι αυτό που είναι, όχι επειδή είναι τρομακτική, ούτε διότι είναι αμαρτωλή, ούτε επειδή είναι επικίνδυνη, αλλά απλά επειδή δεν έχει νόημα. Ριζωμένος στην θυσία και στον διαχωρισμό, δύο πλευρές του ενός σφάλματος και κανενός άλλου, απλά επιλέγει να παρατήσει όλα όσα δεν είχε ποτέ. Και γι αυτή του την «θυσία» ο Ουρανός επαναφέρεται στην επίγνωσή του.

Αυτή δεν είναι μια ανταλλαγή που θα ήθελες; Ο κόσμος θα την έκανε μετά χαράς, και μόνο αν γνώριζε ότι μπορούσε να γίνει. Είναι οι δάσκαλοι του Θεού που πρέπει να διδάξουν ότι αυτή η ανταλλαγή μπορεί να γίνει. Επομένως είναι λειτουργία τους να βεβαιώσουν ότι το έχουν μάθει οι ίδιοι. Τίποτα άλλο δεν είναι δυνατόν να ριψοκινδυνεύσεις όλη την μέρα εκτός από το να εναποθέσεις την εμπιστοσύνη σου σε μαγεία, διότι μόνο αυτό οδηγεί στον πόνο. «Δεν υπάρχει άλλη θέληση εκτός από του Θεού». Οι δάσκαλοί του γνωρίζουν ότι είναι έτσι, και έχουν μάθει ότι όλα τα άλλα εκτός από αυτό είναι μαγεία. Κάθε πίστη στην μαγεία στηρίζεται σε αυτή την απλούστατη ψευδαίσθηση· ότι λειτουργεί. Σε όλη τους την εκπαίδευση, κάθε μέρα και κάθε ώρα, ακόμα και κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, οι δάσκαλοι του Θεού πρέπει να μάθουν ν’ αναγνωρίζουν τις μορφές της μαγείας και να αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν κανένα νόημα. Ο φόβος απομακρύνεται από αυτούς, κι έτσι πορεύονται. Και με αυτό τον τρόπο η πύλη του Ουρανού ανοίγει πάλι, και το φως του λάμπει ξανά πάνω σε ένα γαληνεμένο νου.

17. ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΙΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ;

Αυτή είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση και για τον δάσκαλο και τον μαθητή. Αν ο δάσκαλος του Θεού διαχειριστεί εσφαλμένα αυτό το θέμα, έχει βλάψει τον εαυτό του και έχει επιτεθεί και στον μαθητή του. Αυτό ενδυναμώνει τον φόβο, και κάνει την μαγεία να φαντάζει πολύ αληθινή και στους δυο τους. Η διαχείριση την μαγείας γίνεται λοιπόν ένα μάθημα μεγάλης σημασίας που πρέπει να μάθει πολύ καλά ο δάσκαλος του Θεού. Η πρώτη του φροντίδα όσον αφορά αυτό είναι να μην κάνει επίθεση. Αν κάποια μαγική σκέψη προκαλεί θυμό σε οποιαδήποτε μορφή, τότε ο δάσκαλος του Θεού μπορεί να είναι σίγουρος ότι ενδυναμώνει την δική του πίστη στην αμαρτία και έχει καταδικάσει τον εαυτό του. Μπορεί επίσης να είναι σίγουρος ότι έχει ζητήσει να έρθουν σ’ αυτόν θλίψη, πόνος, φόβος και καταστροφή. Ας θυμηθεί, λοιπόν, ότι δεν είναι αυτά που θέλει να διδάξει, διότι δεν είναι αυτά που θα ήθελε να μάθει.

Υπάρχει, όμως, ένας πειρασμός να ανταποκριθεί στην μαγεία με ένα τρόπο που την ενισχύει. Ούτε αυτό είναι πάντα φανερό. Μπορεί, μάλιστα, να καλυφθεί εύκολα κάτω από μία επιθυμία να προσφέρει βοήθεια. Είναι αυτή η διπλή επιθυμία που κάνει την βοήθεια να έχει μικρή αξία, και θα οδηγήσει σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Ούτε θα πρέπει να ξεχνάς ότι το αποτέλεσμα που προκύπτει έρχεται εξίσου και στον δάσκαλο και τον μαθητή. Πόσες φορές έχουμε τονίσει ότι δεν δίνεις παρά στον εαυτό σου; Και που θα μπορούσε αυτό να φανεί καλύτερα από ό,τι στα είδη βοήθειας που δίνει ο δάσκαλος του Θεού σε εκείνους που χρειάζονται την βοήθεια του; Εδώ του δίνεται πιο ξεκάθαρα το δώρο του. Διότι θα δώσει μόνο αυτό που έχει επιλέξει για τον εαυτό του. Και σε αυτό το δώρο βρίσκεται η κρίση του για τον άγιο Υιό του Θεού.

Είναι πιο εύκολο να αφήσεις το σφάλμα να διορθωθεί εκεί όπου είναι πιο φανερό, και τα σφάλματα μπορούν ν’ αναγνωριστούν από τα αποτελέσματά τους. Ένα μάθημα που έχει διδαχθεί σωστά δεν μπορεί παρά να οδηγεί στην απελευθέρωση του δασκάλου και του μαθητή, οι οποίοι έχουν μοιραστεί ένα σκοπό. Η επίθεση μπορεί να εισέλθει μόνο αν έχει εισχωρήσει η αντίληψη διαχωρισμένων στόχων. Και συμβαίνει στην περίπτωση που το αποτέλεσμα είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από χαρά. Ο μοναδικός στόχος του δασκάλου στρέφει τον διχασμένο στόχο του μαθητή προς μία κατεύθυνση, και το κάλεσμα για βοήθεια γίνεται η μοναδική έκκληση. Τότε υπάρχει ανταπόκριση με μία μόνο απάντηση, και αυτή η απάντηση θα εισέλθει σίγουρα στο νου του δασκάλου. Από εκεί λάμπει μέσα στο νου του μαθητή του, κάνοντάς τον ένα με τον δικό του.

Ίσως είναι χρήσιμο να θυμάσαι ότι κανένας δεν μπορεί να θυμώνει με ένα γεγονός. Πάντα είναι κάποια ερμηνεία που προκαλεί τα αρνητικά συναισθήματα, άσχετα που τα δικαιολογεί κανείς με αυτά που φαίνονται σαν γεγονότα. Άσχετα, επίσης, και με την ένταση του φόβου που προκαλείται. Μπορεί να είναι κάποιος ελαφρύς εκνευρισμός, ίσως πολύ ήπιος για να αναγνωριστεί ξεκάθαρα. Ή μπορεί να πάρει την μορφή έντονης οργής, συνοδευόμενης με σκέψεις βίας, φανταστικές ή φανερά εκδηλωμένες. Δεν έχει σημασία. Όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι οι ίδιες. Κρύβουν την αλήθεια, και αυτό ποτέ δεν μπορεί να είναι θέμα βαθμού. Η αλήθεια είτε είναι φανερή, ή όχι. Δεν μπορεί να αναγνωρίζεται εν μέρει. Όποιος δεν έχει επίγνωση της αλήθειας πρέπει να βλέπει ψευδαισθήσεις.

Ο θυμός ως ανταπόκριση στις μαγικές σκέψεις της αντίληψης είναι μία βασική αιτία φόβου. Αναλογίσου τι σημαίνει αυτή η αντίδραση, και ο κεντρικός της ρόλος στο σύστημα σκέψης του κόσμου γίνεται φανερή. Μία μαγική σκέψη, και με την παρουσία της και μόνο, αναγνωρίζει κάποιο διαχωρισμό από τον Θεό. Δηλώνει, σε όσο πιο καθαρή μορφή γίνεται, ότι ο νους που πιστεύει ότι έχει ξέχωρη θέληση που μπορεί να αντιτεθεί στην Βούληση του Θεού, πιστεύει επίσης και ότι μπορεί να πετύχει. Ότι αυτό δεν γίνεται να είναι αλήθεια είναι προφανές. Όμως, το ότι μπορεί να το πιστέψει κανείς σαν αληθινό είναι εξίσου προφανές. Και εδώ βρίσκεται ο τόπος που γεννιέται η ενοχή. Όποιος σφετερίζεται την θέση του Θεού και την παίρνει για τον εαυτό του τώρα έχει ένα θανάσιμο «εχθρό». Και πρέπει να στέκει μόνος στην προστασία του, και να κάνει τον εαυτό του ασπίδα για να τον κρατήσει ασφαλή από την οργή που ποτέ δεν μπορεί να μετριαστεί, και από την εκδίκηση που ποτέ δεν μπορεί να ικανοποιηθεί.

Πως γίνεται να επιλυθεί αυτή η άνιση μάχη; Το τέλος της είναι αναπόφευκτο, διότι η έκβασή της πρέπει να είναι ο θάνατος. Πως, λοιπόν, μπορεί κάποιος να πιστέψει στις άμυνες του; Η μαγεία πρέπει πάλι να βοηθήσει. Ξέχνα την μάχη. Δέξου την ως γεγονός, και έπειτα ξέχασέ την. Μην θυμάσαι τις ακατόρθωτες πιθανότητες εναντίον σου. Μην θυμάσαι το τεράστιο μέγεθος του «εχθρού», και μην σκέφτεσαι την δική σου αδυναμία σε σύγκριση με αυτόν. Δέξου τον διαχωρισμό σου, αλλά μην θυμάσαι πως προέκυψε. Πίστεψε ότι τον έχεις κερδίσει, αλλά μην έχεις ούτε την παραμικρή ανάμνηση του Ποιος είναι πραγματικά ο μεγάλος «αντίπαλός» σου. Προβάλλοντάς πάνω σε Αυτόν την λησμονιά σου, σου φαίνεται ότι και Αυτός έχει ξεχάσει.

Αλλά ποια θα είναι τώρα η αντίδραση σου σε όλες τις μαγικές σκέψεις; Δεν μπορούν παρά να ξυπνήσουν εκ νέου την κοιμισμένη ενοχή, την οποία έχεις κρύψει και δεν την αφήνεις να φύγει. Η κάθε μία λέει ξεκάθαρα στον τρομαγμένο νου σου, «Έχεις σφετεριστεί την θέση του Θεού. Μην νομίζεις ότι Αυτός το έχει ξεχάσει.» Εδώ έχουμε τον φόβο για τον Θεό σε απόλυτη εκδήλωση. Διότι σε αυτή την σκέψη έχει η ενοχή ήδη ανεβάσει την τρέλα στον θρόνο του Ίδιου του Θεού. Και τώρα δεν υπάρχει ελπίδα. Εκτός από το να σκοτώσεις. Εδώ βρίσκεται η σωτηρία τώρα. Ένας θυμωμένος πατέρας καταδιώκει τον ένοχο υιό του. Να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς, διότι εδώ και μόνο βρίσκεται η επιλογή. Πέρα από αυτή δεν υπάρχει καμία άλλη, διότι αυτό που έγινε δεν ακυρώνεται. Η κηλίδα του αίματος δεν μπορεί ποτέ να αφαιρεθεί, και όποιος φέρει αυτή την κηλίδα πάνω του πρέπει να πεθάνει.

Σε αυτή την απελπιστική κατάσταση στέλνει ο Θεός τους δασκάλους Του. Αυτοί φέρουν το φως της ελπίδας από τον Θεό τον Ίδιο. Υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίο είναι δυνατή η απόδραση. Μπορεί να μαθευτεί και να διδαχτεί, αλλά απαιτεί υπομονή και άφθονη προθυμία. Εφόσον υπάρχουν αυτές, η έκδηλη απλότητα του μαθήματος ξεχωρίζει σαν ένα έντονο λευκό φως μέσα σε ένα μαύρο ορίζοντα, διότι αυτό είναι. Αν προκύψει θυμός από μία ερμηνεία και όχι από ένα γεγονός, ποτέ δεν δικαιολογείται. Μόλις αυτό γίνει έστω και αμυδρά κατανοητό, ο δρόμος είναι ανοιχτός. Τώρα είναι δυνατόν να κάνεις το επόμενο βήμα. Η ερμηνεία μπορεί επιτέλους ν’ αλλάξει. Οι μαγικές σκέψεις δεν χρειάζεται να οδηγούν στην καταδίκη, διότι δεν έχουν πραγματικά την δύναμη να προκαλέσουν ενοχή. Επομένως μπορούν να παραβλεφτούν, και πιο σωστά να ξεχαστούν.

Η τρέλα δίχως άλλο φαντάζει τρομερή. Στην πραγματικότητα δεν έχει καμία δύναμη να κάνει τίποτα. Όπως η μαγεία που γίνεται ο υπηρέτης της, ούτε επιτίθεται ούτε προστατεύει. Το να την βλέπεις και ν’ αναγνωρίζεις το σύστημα σκέψης της σημαίνει ότι κοιτάζεις το τίποτα. Μπορεί το τίποτα να προκαλέσει θυμό; Φυσικά και όχι. Θυμήσου, λοιπόν, δάσκαλε του Θεού, ότι ο θυμός αναγνωρίζει μία πραγματικότητα που δεν βρίσκεται εκεί· κι όμως ο θυμός είναι ο βέβαιος μάρτυρας ότι την θεωρείς γεγονός. Τώρα η διαφυγή καθίσταται αδύνατη, μέχρι να δεις ότι έχεις ανταποκριθεί στην δική σου ερμηνεία, την οποία έχεις προβάλλει σε έναν εξωτερικό κόσμο. Άφησε αυτό το αμείλικτο σπαθί να φύγει από τα χέρια σου τώρα. Δεν υπάρχει θάνατος. Αυτό το σπαθί δεν υπάρχει. Ο φόβος για τον Θεό είναι αναίτιος. Αλλά η Αγάπη Του είναι η Αιτία των πάντων πέρα από κάθε φόβο, και επομένως για πάντα πραγματική και για πάντα αληθινή.

18. ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΔΙΟΡΘΩΣΗ;

Η διόρθωση διαρκούς φύσης, αυτή και μόνο είναι η αληθινή διόρθωση, δεν μπορεί να γίνει μέχρι ο δάσκαλος του Θεού να πάψει να συγχέει την ερμηνεία με το γεγονός, ή την ψευδαίσθηση με την αλήθεια. Αν διαφωνήσει με τον μαθητή του για μια μαγική σκέψη, της επιτίθεται, προσπαθεί να καθιερώσει το σφάλμα της ή να δείξει το ψεύδος της, το μόνο που καταφέρνει να κάνει είναι να βεβαιώνει την πραγματικότητά της. Τότε η κατάθλιψη είναι αναπόφευκτη, διότι θα έχει «αποδείξει», και στον μαθητή του και στον εαυτό του, ότι είναι καθήκον τους να διαφεύγουν από ό,τι είναι αληθινό. Και αυτό μόνο αδύνατον μπορεί να είναι. Η πραγματικότητα είναι αμετάβλητη. Οι μαγικές σκέψεις δεν είναι παρά ψευδαισθήσεις. Ειδάλλως η σωτηρία θα ήταν μόνο το ίδιο παμπάλαιο αδύνατο όνειρο αλλά σε άλλη μορφή. Όμως το όνειρο της σωτηρίας έχει νέο περιεχόμενο. Δεν είναι μόνο η μορφή στην οποία βρίσκεται η διαφορά.

Το πιο σημαντικό μάθημα των δασκάλων του Θεού είναι να μάθουν να αντιδρούν στις μαγικές σκέψεις χωρίς καθόλου θυμό. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούν να διακηρύξουν την αλήθεια για τον εαυτό τους. Μέσω αυτών, το Άγιο Πνεύμα μπορεί τώρα να μιλήσει για την πραγματικότητα του Υιού του Θεού. Τώρα μπορεί να υπενθυμίσει στον κόσμο την αθωότητα, την μόνη αμετάβλητη, αναλλοίωτη κατάσταση όλων όσων δημιούργησε ο Θεός. Τώρα μπορεί να δηλώσει το Λόγο του Θεού σε αυτιά που ακούν, και να φέρει την όραση του Χριστού σε μάτια που βλέπουν. Τώρα είναι ελεύθερο να διδάξει σε όλους τους νόες την αλήθεια για το τι είναι, έτσι ώστε να επιστραφούν σε Αυτόν με χαρά. Και τώρα λησμονιέται η ενοχή, εφόσον  η δική Του όρασή και ο Λόγος του Θεού την παραβλέπουν εντελώς

Ο θυμός το μόνο που κάνει είναι να στριγγλίζει, «Η ενοχή είναι πραγματική!» Η πραγματικότητα κηλιδώνεται με αυτή την παρανοϊκή πίστη που παίρνει την θέση του Λόγου του Θεού. Τα μάτια του σώματος «βλέπουν» τώρα· τώρα τα αυτιά του μόνο μπορούν ν’ «ακούν». Ο μικρός του χώρος και η μικροσκοπική του ανάσα γίνονται τώρα το μέτρο της πραγματικότητας. Και η αλήθεια γίνεται μικροκαμωμένη και ανούσια. Η διόρθωση έχει μία απάντηση σε όλα αυτά, και στον κόσμο που βασίζεται πάνω τους.

Παίρνεις την ερμηνεία για αλήθεια. Και κάνεις λάθος. Όμως ένα λάθος δεν είναι αμαρτία, ούτε η πραγματικότητα έχει χάσει το θρόνο της από τα δικά σου λάθη. Ο Θεός βασιλεύει για πάντα, και οι νόμοι Του επικρατούν πάνω σένα και τον κόσμο. Η Αγάπη Του παραμένει το μόνο πράγμα που υπάρχει. Ο φόβος είναι ψευδαίσθηση, διότι είσαι σαν Αυτόν.

Για να μπορέσει να θεραπεύει ο δάσκαλος του Θεού, είναι ουσιώδες να αφήσει όλα τα σφάλματα του να διορθωθούν. Αν διαισθάνεται ακόμα και τον παραμικρό εκνευρισμό στον εαυτό του την ώρα που απαντά σε κάποιον, τότε ας συνειδητοποιεί αμέσως ότι έχει κάνει μία ερμηνεία που δεν είναι ορθή. Τότε ας στραφεί στον εσωτερικό του Οδηγό, και ας αφήσει Αυτόν να κρίνει ποια θα έπρεπε να είναι η απάντηση. Έτσι θεραπεύεται, και με την δική του θεραπεία θεραπεύεται μαζί του και ο μαθητής του. Η μοναδική ευθύνη του δασκάλου του Θεού είναι να δεχτεί την Επανόρθωση για τον εαυτό του. Επανόρθωση σημαίνει διόρθωση, ή ακύρωση των σφαλμάτων. Όταν έχει επιτευχθεί αυτό, ο δάσκαλος του Θεού γίνεται εργάτης θαυμάτων εξ ορισμού. Οι αμαρτίες του έχουν συγχωρεθεί, και δεν καταδικάζει πλέον τον εαυτό του. Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, να καταδικάζει οποιοδήποτε άλλο; Και ποιος είναι αυτός που δεν θα μπορέσει να θεραπεύσει η συγχώρεσή του;

19. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ;

Δικαιοσύνη είναι η θεία διόρθωση για την αδικία. Η αδικία είναι η βάση όλων των κρίσεων αυτού του κόσμου. Η δικαιοσύνη διορθώνει τις ερμηνείες τις οποίες προκαλεί η αδικία, και τις ακυρώνει όλες. Στον Ουρανό δεν υπάρχει ούτε δικαιοσύνη ούτε αδικία, διότι το σφάλμα είναι αδύνατο και η διόρθωση δεν έχει νόημα. Σε αυτό τον κόσμο, όμως, η συγχώρεση βασίζεται στην δικαιοσύνη, εφόσον κάθε επίθεση μόνο άδικη μπορεί να είναι. Η δικαιοσύνη είναι η ετυμηγορία του Αγίου Πνεύματος για τον κόσμο. Εκτός  από την δική Του κρίση η δικαιοσύνη δεν είναι δυνατή, διότι κανένας στον κόσμο δεν είναι ικανός να κάνει μόνο δίκαιες ερμηνείες και να αφήνει κατά μέρος όλες τις αδικίες. Αν ο Υιός του Θεού κρινόταν σωστά, δεν θα υπήρχε ανάγκη για σωτηρία. Η σκέψη του διαχωρισμού θα ήταν για πάντα αδιανόητη.

Η δικαιοσύνη, όπως και το αντίθετό της, είναι μία ερμηνεία. Είναι όμως αυτή η ερμηνεία που οδηγεί στην αλήθεια. Αυτό γίνεται δυνατόν διότι, ενώ δεν είναι αληθινό αυτό καθ’ αυτό, η δικαιοσύνη δεν περιλαμβάνει τίποτα που να αντικρούει την αλήθεια. Δεν υπάρχει καμία έμφυτη σύγκρουση ανάμεσα στην δικαιοσύνη και την αλήθεια· η πρώτη δεν είναι παρά ένα μικρό βήμα προς την κατεύθυνση της δεύτερης. Το μονοπάτι γίνεται εντελώς διαφορετικό καθώς κάποιος προχωρά. Όλη η μεγαλοπρέπεια και το μεγαλείο του σκηνικού και οι τεράστιες προοπτικές που ανοίγουν για να τον συναντήσουν καθώς το ταξίδι συνεχίζεται, δεν θα μπορούσαν να προβλεφτούν στο ξεκίνημα. Εν τούτοις, ακόμα κι αυτά, των οποίων η λαμπρότητα φτάνει σε απερίγραπτα ύψη όσο κάποιος προχωρά, ωχριούν πραγματικά μπροστά σε όλο αυτό που περιμένει όταν το μονοπάτι φτάσει στο τέλος και ο χρόνος τελειώσει και αυτός μαζί του. Αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσει κάποιος. Η δικαιοσύνη είναι η αρχή.

Όλες οι αντιλήψεις για τους αδελφούς σου και για τον εαυτό σου· όλοι οι φόβοι για μελλοντικές καταστάσεις και όλες οι έγνοιες για το παρελθόν, προέρχονται από την αδικία. Εδώ βρίσκεται ο φακός ο οποίος, όταν τον κρατάς μπροστά στα μάτια του σώματος, παραμορφώνει την αντίληψη και φέρνει μαρτυρίες του διαστρεβλωμένου κόσμου πίσω στο νου που έφτιαξε τον φακό και τον κρατά επίμονα με αγάπη. Κάθε ιδέα αυτού του κόσμου είναι κατασκευασμένη επιλεκτικά και αυθαίρετα με αυτό τον τρόπο. Οι «αμαρτίες» γίνονται αντιληπτές και δικαιώνονται με προσεκτική επιλογή μέσα στην οποία κάθε σκέψη ολότητας χάνεται. Η συγχώρεση δεν έχει θέση σε ένα τέτοιο σχήμα, διότι όλες οι «αμαρτίες» φαντάζουν αληθινές για πάντα.

Η σωτηρία είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Επαναφέρει στην επίγνωσή σου την ολότητα των κομματιών που αντιλαμβάνεσαι ως αποκομμένα και χωριστά. Και αυτό είναι που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου. Διότι τα διαχωρισμένα κομμάτια θα φθαρούν και θα πεθάνουν, αλλά η ολότητα είναι αθάνατη. Παραμένει αιώνια όπως ο Δημιουργός της, όντας ένα μ’ Αυτόν. Η Κρίση του Θεού είναι η δικαιοσύνη Του. Πάνω σ’ αυτήν, - μία Κρίση παντελώς δίχως κατηγόρια· μία αξιολόγηση που βασίζεται εξ ολοκλήρου πάνω στην αγάπη, - έχεις προβάλλει την αδικία σου, αποδίδοντας στον Θεό τον φακό της στρεβλής αντίληψης μέσα από τον οποίο κοιτάς. Τώρα ανήκει σε Αυτόν και όχι σε σένα. Εσύ Τον φοβάσαι, και δεν βλέπεις ότι μισείς τον Εαυτό σου σαν εχθρό σου.

Προσευχήσου για την δικαιοσύνη του Θεού, και μη συγχέεις το έλεός Του με την δική σου παράνοια. Η αντίληψη μπορεί να φτιάξει όποια εικόνα επιθυμεί να δει ο νους. Αυτό να το θυμάσαι. Σε αυτό βρίσκεται είτε ο Παράδεισος ή η κόλαση, όπως εσύ επιλέξεις. Η δικαιοσύνη του Θεού δείχνει προς τον Ουρανό ακριβώς επειδή είναι αμερόληπτη. Δέχεται κάθε μαρτυρία που φέρεται ενώπιον της, χωρίς να παραλείψει τίποτα και δεν προσεγγίζει τίποτα ως διαχωρισμένο και ξεκομμένο από όλα τα υπόλοιπα. Από αυτή την σκοπιά κρίνει, και μόνο από αυτή. Εδώ κάθε επίθεση και κατηγόρια καθίστανται ανούσιες και αδικαιολόγητες. Η αντίληψη αναπαύεται, ο νους ησυχάζει, και το φως επιστρέφει πάλι. Η όραση τώρα αποκαθίσταται. Αυτό που είχε χαθεί ξαναβρίσκεται. Η ειρήνη του Θεού κατεβαίνει σε όλο τον κόσμο, και βλέπουμε. Και βλέπουμε!

20. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Έχουμε πει ότι υπάρχει ένα είδος ειρήνης που δεν είναι από αυτό τον κόσμο. Πως αναγνωρίζεται αυτή; Πως βρίσκεται; Και όταν βρεθεί, πως εξασφαλίζεται; Ας αναλογιστούμε την κάθε μία από αυτές τις ερωτήσεις ξεχωριστά, διότι η κάθε μία αντανακλά ένα διαφορετικό βήμα στην πορεία μας.

Πρώτον, πως αναγνωρίζεται η ειρήνη του Θεού; Η ειρήνη του Θεού αναγνωρίζεται πρώτα από ένα πράγμα· από όλες τις απόψεις είναι εντελώς διαφορετική από όλες τις προηγούμενες εμπειρίες. Δεν καλεί στο νου τίποτα από αυτά που έχουν συμβεί στο παρελθόν. Δεν φέρνει καμία σύνδεση με τα περασμένα. Είναι ένα εντελώς νέο πράγμα. Υπάρχει κάποια αντιπαράθεση, ναι, ανάμεσα σε αυτή και όλα τα περασμένα. Αλλά, κατά περίεργο τρόπο, δεν είναι μία αντιπαράθεση πραγματικών διαφορών. Το παρελθόν απλά αποσύρεται, και στην θέση του είναι η αιώνια ηρεμία. Μόνο αυτό. Η αντιπαράθεση που έγινε αντιληπτή στην αρχή έχει απλά φύγει. Η γαλήνη έχει φτάσει για να καλύψει τα πάντα.

Πως βρίσκεται αυτή η ηρεμία; Κανένας που αναζητά τις προϋποθέσεις της δεν γίνεται να μην την βρει. Η ειρήνη του Θεού δεν μπορεί να έρθει ποτέ εκεί που βρίσκεται ο θυμός, διότι ο θυμός αρνείται ότι υπάρχει ειρήνη. Όποιος βλέπει τον θυμό ως δικαιολογημένο με οποιοδήποτε τρόπο, ή σε οποιαδήποτε περίσταση διακηρύσσει ότι η ειρήνη δεν έχει νόημα, και πιστεύει ότι είναι αδύνατον να υπάρχει. Με αυτή την προϋπόθεση, η ειρήνη δεν μπορεί να βρεθεί. Επομένως, η συγχώρεση είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να βρεις την ειρήνη του Θεού. Επί πλέον, όταν υπάρχει η συγχώρεση πρέπει να υπάρχει και η ειρήνη. Διότι τι άλλο εκτός από την επίθεση οδηγεί στον πόλεμο; Και τι άλλο εκτός από την ειρήνη είναι αντίθετο με τον πόλεμο; Εδώ η αρχική αντιπαράθεση στέκει ξεκάθαρη και φανερή. Εν τούτοις, όταν βρεθεί η ειρήνη, ο πόλεμος δεν έχει νόημα. Και τώρα πλέον η σύγκρουση είναι αυτή που γίνεται αντιληπτή ως ανύπαρκτη και μη πραγματική.

Πως διασφαλίζεται η ειρήνη του Θεού μόλις βρεθεί; Ο θυμός αν επιστρέψει, σε οποιαδήποτε μορφή μορφή, θα ρίξει και πάλι τις βαριές του κουρτίνες, και η πεποίθηση ότι η ειρήνη δεν γίνεται να υπάρχει, θα γυρίσει σίγουρα. Ο πόλεμος γίνεται ξανά αποδεκτός ως η μόνη πραγματικότητα. Τώρα πρέπει εσύ γι άλλη μια φορά να αφήσεις κάτω το ξίφος σου, παρόλο που δεν αναγνωρίζεις ότι το έχεις ξαναπάρει στα χέρια σου. Αλλά θα μάθεις, καθώς θα θυμάσαι έστω και αμυδρά πως η ευτυχία ήταν δική σου χωρίς αυτό και ότι πρέπει να το ξαναπήρες για να αμυνθείς. Σταμάτα για μία στιγμή και σκέψου αυτό: Είναι η σύγκρουση αυτό που θέλεις ή είναι η ειρήνη του Θεού η καλύτερη επιλογή; Τι σου προσφέρει τα περισσότερα; Ένας γαλήνιος νους δεν είναι μικρό δώρο. Δεν θα προτιμούσες να ζεις από το να επιλέγεις να πεθαίνεις;

Η ζωή είναι χαρά, αλλά ο θάνατος μπορεί μόνο να θρηνεί. Βλέπεις στον θάνατο την διαφυγή από αυτό που κατασκεύασες. Αλλά δεν βλέπεις αυτό· ότι εσύ έφτιαξες το θάνατο, και ότι δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση ενός τέλους. Ο θάνατος δεν μπορεί να είναι διαφυγή, διότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ζωή. Η ζωή δεν έχει αντίθετο, διότι είναι του Θεού. Η ζωή και ο θάνατος φαίνονται σαν αντίθετα διότι εσύ έχεις αποφασίσει ότι ο θάνατος δίνει τέλος στην ζωή. Συγχώρεσε τον κόσμο, και θα καταλάβεις ότι όλα όσα δημιούργησε ο Θεός δεν γίνεται να έχουν τέλος, και τίποτα από ό,τι δεν δημιούργησε Αυτός δεν είναι αληθινό. Μέσα σε αυτή την πρόταση και μόνο εξηγούνται τα μαθήματά μας. Σε αυτή την μία πρόταση δίνεται μία κατεύθυνση στην πρακτική μας. Και αυτή η μία πρόταση είναι ολόκληρη η διδακτέα ύλη του Αγίου Πνεύματος

Τι είναι η ειρήνη του Θεού; Τίποτα περισσότερο από αυτό· την απλή κατανόηση ότι η Θέλησή Του είναι εξ ολοκλήρου χωρίς αντίθετο. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία σκέψη που να αντικρούει την Θέλησή Του, και να είναι αληθινή. Η αντίθεση ανάμεσα στην Θέλησή Του και στην δική σου μόνο φαινομενικά είναι πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία σύγκρουση, διότι η Θέλησή Του είναι και δική σου. Τώρα η ισχυρή Θέληση του Θεού του Ίδιου είναι το δώρο Του προς εσένα. Αυτός δεν επιδιώκει να το κρατήσει για τον Εαυτό Του. Εσύ γιατί να επιδιώκεις να κρατήσεις τις μικρούλες εύθραυστες φαντασιώσεις ξεχωριστά από Αυτόν; Η Θέληση του Θεού είναι Μία και το μόνο που υπάρχει. Αυτή είναι η κληρονομιά σου. Το σύμπαν πέρα από τον ήλιο και τα αστέρια, και όλες οι σκέψεις που μπορείς να διανοηθείς, σου ανήκουν. Η ειρήνη του Θεού είναι η προϋπόθεση για την Θέλησή Του. Κέρδισε την ειρήνη Του, και Αυτός θα επιστρέψει στην θύμηση σου.

21. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ;

Αυστηρά μιλώντας, οι λέξεις δεν παίζουν κανένα απολύτως ρόλο στην θεραπεία. Ο κινητήριος παράγοντας είναι η προσευχή, ή το να ζητάς. Αυτό που ζητάς αυτό λαμβάνεις. Αλλά αυτό αναφέρεται στην προσευχή της καρδιάς, και όχι στα λόγια που χρησιμοποιείς όταν προσεύχεσαι. Μερικές φορές τα λόγια και η προσευχή είναι αλληλοσυγκρουόμενα και μερικές άλλες συμφωνούν. Δεν έχει σημασία. Ο Θεός δεν καταλαβαίνει λέξεις, διότι αυτές κατασκευάστηκαν από διαχωρισμένους νόες για να τους κρατήσουν μέσα στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Οι λέξεις μπορεί να είναι χρήσιμες, ειδικά για τον αρχάριο, για να βοηθήσουν στην συγκέντρωση και να διευκολύνουν τον αποκλεισμό, ή τουλάχιστον τον έλεγχο των άσχετων σκέψεων. Ας μην ξεχνούμε, όμως, ότι οι λέξεις δεν είναι παρά σύμβολα συμβόλων. Επομένως είναι διπλά απομακρυσμένες από την πραγματικότητα.

Σαν σύμβολα, οι λέξεις έχουν πολύ συγκεκριμένες αναφορές. Ακόμα και όταν φαίνονται πολύ αφηρημένες, η εικόνα που έρχεται στο νου έχει την τάση να είναι πολύ χειροπιαστή. Εκτός κι αν προκαλείται κάποια συγκεκριμένη αναφορά στο νου σε σχέση με την λέξη, η λέξη έχει πολύ μικρή ή και καθόλου πρακτική σημασία, και επομένως δεν μπορεί να βοηθήσει στην θεραπευτική διαδικασία. Η προσευχή της καρδιάς δεν ζητά πραγματικά χειροπιαστά πράγματα. Πάντα ζητά κάποιο είδος εμπειρίας, και τα συγκεκριμένα πράγματα που ζητά είναι αυτά που θα φέρουν την επιθυμητή εμπειρία κατά την γνώμη αυτού που ζητά. Οι λέξεις, λοιπόν, είναι τα σύμβολα για τα πράγματα που ζητούνται, αλλά και αυτά τα πράγματα από μόνα τους δεν είναι παρά σύμβολα των εμπειριών τις οποίες επιζητούν.

Η προσευχή για πράγματα αυτού του κόσμου θα φέρει εμπειρίες αυτού του κόσμου. Αν η προσευχή της καρδιάς ζητά κάτι τέτοιο, αυτό θα δοθεί διότι αυτό θα γίνει αποδεκτό. Είναι αδύνατον η προσευχή της καρδιάς να μείνει αναπάντητη μέσα στα πλαίσια της αντίληψης εκείνου που ζητά. Αν ζητά το αδύνατο, αν θέλει αυτό που δεν υπάρχει ή αναζητά ψευδαισθήσεις με την καρδιά του, όλα αυτά γίνονται δικά του. Η δύναμη της απόφασής του, του τα προσφέρει όπως τα ζήτησε. Εδώ βρίσκονται η κόλαση και ο Παράδεισος. Ο κοιμισμένος Υιός του Θεού δεν έχει παρά αυτή την δύναμη που του έχει απομείνει. Είναι αρκετή. Τα λόγια δεν έχουν σημασία. Μόνο ο Λόγος του Θεού έχει σημασία, διότι συμβολίζει αυτό που δεν έχει καθόλου ανθρώπινα σύμβολα. Μόνο το Άγιο Πνεύμα κατανοεί τι αντιπροσωπεύει αυτός ο Λόγος. Και αυτό, επίσης, αρκεί.

Να αποφεύγει, τότε, ο δάσκαλος του Θεού την χρήση λέξεων στην διδασκαλία του; Πραγματικά, όχι! Υπάρχουν πολλοί που πρέπει να τους πλησιάσει μέσω των λέξεων, εφόσον ακόμα δεν είναι ικανοί ν’ ακούσουν μέσα στην ησυχία. Ο δάσκαλος του Θεού, όμως, πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί τις λέξεις με ένα νέο τρόπο. Σταδιακά, μαθαίνει πως ν’ αφήνει να επιλέγονται οι λέξεις για λογαριασμό του παύοντας ν’ αποφασίζει μόνος του το τι θα πει. Αυτή η διαδικασία είναι απλά μία ιδιαίτερη περίπτωση του μαθήματος από το βιβλίο εργασιών που λέει, «Θα κάνω πίσω και θ’ αφήσω Αυτόν να μου δείξει τον δρόμο». Ο δάσκαλος του Θεού δέχεται τα λόγια που του προσφέρονται, και τα δίνει έτσι όπως τα λαμβάνει. Δεν ελέγχει αυτός την κατεύθυνση της ομιλίας του. Αφουγκράζεται, ακούει και μιλά.

Ένα μείζον εμπόδιο σε αυτή την πλευρά της μάθησής του είναι ο φόβος του δασκάλου του Θεού όσον αφορά την εγκυρότητα αυτών που ακούει. Και αυτό που ακούει μπορεί πραγματικά να τον εκπλήσσει. Μπορεί επίσης να είναι αρκετά άσχετο με το πρόβλημα έτσι όπως παρουσιάζεται στην αντίληψή του, και μπορεί, μάλιστα, να φέρει τον δάσκαλο του Θεού αντιμέτωπο με μία κατάσταση που τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Όλες αυτές οι κρίσεις δεν έχουν καμία αξία. Είναι δικές του, και προέρχονται από μία κατώτερης ποιότητας αυτό-αντίληψη την οποία θέλει να αφήσει πίσω του. Μην κρίνεις τα λόγια που έρχονται σε σένα, παρά πρόσφερέ τα με εμπιστοσύνη. Είναι κατά πολύ σοφότερα από τα δικά σου. Οι δάσκαλοι του Θεού έχουν τον Λόγο του Θεού πίσω από τα δικά τους σύμβολα. Και Αυτός ο Ίδιος δίνει στα λόγια που χρησιμοποιούν την δύναμη του Πνεύματός Του, εξυψώνοντάς τα από σύμβολα άνευ σημασίας σε Κάλεσμα του Ουρανού του ίδιου.

22. ΤΊ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ & Η ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ;

Η θεραπεία και η Επανόρθωση δεν έχουν απλά κάποια σχέση· είναι ταυτόσημες. Δεν υπάρχει βαθμός δυσκολίας στα θαύματα διότι δεν υπάρχουν βαθμοί Επανόρθωσης. Είναι η μόνη ολοκληρωμένη έννοια δυνατή σε αυτό τον κόσμο, διότι είναι η πηγή μίας εξ ολοκλήρου ενοποιημένης αντίληψης. Η μερική Επανόρθωση είναι μία ιδέα χωρίς νόημα, ακριβώς όπως είναι αδιανόητες κάποιες περιοχές κόλασης στον Ουρανό. Αποδέξου την Επανόρθωση και σώζεσαι. Η Επανόρθωση είναι ο Λόγος του Θεού. Δέξου τον Λόγο Του και τι απομένει πια που να κάνει δυνατή την ασθένεια; Δέξου τον Λόγο Του και κάθε θαύμα έχει εκπληρωθεί. Το να συγχωρείς σημαίνει να θεραπεύεις. Ο δάσκαλος του Θεού έχει δεχτεί ως μόνη του λειτουργία την Επανόρθωση για τον εαυτό του. Τι υπάρχει, λοιπόν, που να μην μπορεί να θεραπεύσει; Ποιο θαύμα μπορεί να κρατηθεί μακριά από αυτόν;

Η πρόοδος του δασκάλου του Θεού μπορεί να είναι αργή ή γρήγορη, ανάλογα με το αν αναγνωρίζει την συμπερίληψη της Επανόρθωσης, ή για κάποιο χρονικό διάστημα εξαιρεί κάποιες περιοχές προβλημάτων από αυτήν. Σε μερικές περιπτώσεις, υπάρχει μία αιφνίδια και ολοκληρωτική επίγνωση της τέλειας δυνατότητας εφαρμογής  του μαθήματος της Επανόρθωσης σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά αυτό είναι σχετικά σπάνιο. Ο δάσκαλος του Θεού μπορεί να έχει δεχτεί την λειτουργία που του έχει δώσει ο Θεός πολύ πριν μάθει όλα όσα του προσφέρει η αποδοχή του. Μόνο το τέλος είναι βέβαιο. Η απαραίτητη συνειδητοποίηση της συμπερίληψης μπορεί να τον φτάσει οπουδήποτε στην διαδρομή. Αν ο δρόμος φαίνεται μακρύς, ας είναι ικανοποιημένος. Έχει αποφασίσει για την κατεύθυνση που θέλει να πάρει. Τι περισσότερο του ζητείται; Και εφόσον έχει κάνει αυτό που χρειάζεται, είναι δυνατόν ο Θεός να του στερήσει τα υπόλοιπα;

Για να υπάρξει πρόοδος στην εξέλιξη του δασκάλου του Θεού, χρειάζεται αυτός να καταλάβει ότι η συγχώρεση είναι θεραπεία. Η ιδέα ότι ένα σώμα μπορεί να ασθενεί είναι μία κεντρική ιδέα στο σύστημα σκέψης του εγώ. Αυτή η σκέψη δίνει στο σώμα αυτονομία, το διαχωρίζει από το νου, και κρατά άθικτη την ιδέα της επίθεσης. Αν το σώμα μπορούσε να ασθενεί η Επανόρθωση θα ήταν αδύνατη. Ένα σώμα που μπορεί να παραγγέλνει στο νου να πράττει όπως αυτό κρίνει, θα μπορούσε απλά να πάρει την θέση του Θεού και να αποδείξει ότι η σωτηρία είναι αδύνατη. Τι θα έχει απομείνει, τότε, για να θεραπευτεί; Το σώμα έχει γίνει άρχοντας του νου. Πως είναι δυνατόν, τώρα, ο νους να επιστραφεί στο Άγιο Πνεύμα εκτός κι αν το σώμα σκοτωθεί; Και ποιος είναι αυτός που θα ήθελε την σωτηρία με τέτοιο τίμημα;

Φυσικά η ασθένεια δεν φαίνεται ότι είναι απόφαση. Ούτε κανένας θα πίστευε πραγματικά ότι θέλει να είναι ασθενής. Ίσως μπορεί να δεχτεί την ιδέα θεωρητικά, αλλά σπάνια ή και ποτέ αυτή δεν εφαρμόζεται με συνέπεια σε όλες τις ειδικευμένες μορφές ασθένειας, και στην ατομική αντίληψη που έχει αυτός για τον εαυτό του αλλά και για όλους τους άλλους. Ούτε επικαλείται ο δάσκαλος του Θεού το θαύμα της θεραπείας σε αυτό το επίπεδο. Παραβλέπει το νου και το σώμα, βλέποντας μόνο το πρόσωπο του Χριστού να λάμπει μπροστά του, να διορθώνει όλα τα σφάλματα και να θεραπεύει όλη την αντίληψη. Η θεραπεία είναι το αποτέλεσμα της αναγνώρισης, από τον δάσκαλο του Θεού, του ποιος είναι αυτός που χρειάζεται θεραπεία. Αυτή η αναγνώριση δεν έχει καμία ειδική αναφορά. Ισχύει για όλα όσα δημιούργησε ο Θεός. Με αυτή θεραπεύονται όλες οι ψευδαισθήσεις.

Όταν ένας δάσκαλος του Θεού δεν μπορεί να θεραπεύσει, αυτό συμβαίνει διότι έχει ξεχάσει Ποιος είναι. Επομένως, η ασθένεια κάποιου άλλου γίνεται δική του. Επιτρέποντας να συμβεί αυτό, έχει ταυτιστεί με το εγώ κάποιου άλλου, και επομένως τον έχει παρερμηνεύσει ως σώμα. Κάνοντας αυτό, έχει αρνηθεί να δεχτεί την Επανόρθωση για τον εαυτό του, κι έτσι δεν μπορεί να την προσφέρει στον αδελφό του στο Όνομα του Χριστού. Μάλιστα, δεν θα μπορέσει να αναγνωρίσει τον αδελφό του καθόλου, διότι ο Πατέρας του δεν δημιούργησε σώματα, κι έτσι αυτός βλέπει στον αδελφό του μόνο το μη πραγματικό. Τα σφάλματα δεν διορθώνουν σφάλματα, και η διαστρεβλωμένη αντίληψη δεν θεραπεύει. Κάνε πίσω τώρα, δάσκαλε του Θεού. Έκανες λάθος. Μην δείχνεις εσύ τον δρόμο, γιατί τον έχεις χάσει. Στρέψου γρήγορα προς τον Δάσκαλό σου, και άφησε τον εαυτό σου να θεραπευτεί.

Η προσφορά της Επανόρθωσης είναι συμπαντική. Είναι εξίσου εφαρμόσιμη σε όλους τους ανθρώπους σε όλες τις περιστάσεις. Και μέσα σε αυτή βρίσκεται η δύναμη να θεραπεύει όλους τους ανθρώπους από όλες τις μορφές ασθένειας. Αν δεν το πιστεύεις αυτό σημαίνει ότι είσαι άδικος με τον Θεό, και επομένως άπιστος σ’ Αυτόν. Ένας ασθενής αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως διαχωρισμένο από τον Θεό. Θα ήθελες, λοιπόν, να τον βλέπεις κι εσύ ως διαχωρισμένο από σένα; Έργο σου είναι να θεραπεύσεις την αίσθηση του διαχωρισμού που τον κατέστησε ασθενή. Λειτουργία σου είναι να αναγνωρίσεις για λογαριασμό του ότι αυτό που πιστεύει δεν είναι η αλήθεια. Η συγχώρεσή σου είναι που πρέπει να του το δείξει αυτό. Η θεραπεία είναι πολύ απλή. Η Επανόρθωση λαμβάνεται και προσφέρεται. Αφού την έχεις λάβει, πρέπει να την αποδεχτείς. Σε αυτή την αποδοχή είναι που βρίσκεται η θεραπεία. Όλα τ’ άλλα ακολουθούν αυτό τον μοναδικό σκοπό.

Ποιος μπορεί να περιορίσει την δύναμη του Θεού του Ίδιου; Ποιος, λοιπόν, μπορεί να πει το ποιος μπορεί να θεραπευτεί και από τι, και τι είναι αυτό που πρέπει να παραμείνει πέρα από την δύναμη του Θεού να συγχωρεί; Αυτό είναι στ’αλήθεια παράνοια. Δεν είναι δουλειά των δασκάλων του Θεού να βάλουν όρια σε Αυτόν, διότι δεν είναι έργο τους να κρίνουν τον Υιό Του. Και το να κρίνεις τον Υιό σημαίνει ότι περιορίζεις τον Πατέρα του. Και τα δύο αυτά δεν έχουν νόημα. Εν τούτοις, αυτό δεν θα γίνει κατανοητό μέχρι ο δάσκαλος του Θεού ν’ αναγνωρίσει ότι και αυτοί είναι το ίδιο λάθος. Σε αυτό το σημείο λαμβάνει την Επανόρθωση, διότι  αποσύρει την κρίση του από τον Υιό του Θεού, και τον δέχεται έτσι όπως τον δημιούργησε ο Θεός. Δεν στέκεται πια χωριστά από τον Θεό, αποφασίζοντας το που θα πρέπει να δίδεται η θεραπεία και από που πρέπει να κρατείται. Τώρα μπορεί να λέει μαζί με τον Θεό, «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, δημιουργημένος τέλειος, τώρα και πάντα.»

23. ΕΧΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΠΟΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ;

Τα δώρα του Θεού σπάνια γίνονται άμεσα δεκτά. Ακόμα και οι πιο προχωρημένοι δάσκαλοι του Θεού υποχωρούν στους πειρασμούς αυτού του κόσμου. Θα ήταν δίκαιο οι μαθητές τους να στερηθούν την θεραπεία εξαιτίας αυτού; Η Βίβλος λέει, «Ζήτα στο όνομα του Ιησού Χριστού.» Μήπως είναι αυτό μία απλή έκκληση στην μαγεία; Ένα όνομα δεν θεραπεύει, ούτε μία επίκληση προκαλεί κάποια ειδική δύναμη. Τι σημαίνει να καλείς τον Ιησού Χριστό; Τι προκαλεί η επίκληση του ονόματός του; Γιατί να είναι η έκκληση του ονόματός του μέρος της θεραπείας;

Έχουμε πει επανειλημμένα ότι κάποιος που έχει δεχτεί απόλυτα την Επανόρθωση για τον εαυτό του μπορεί να θεραπεύσει τον κόσμο. Πραγματικά, αυτός το έχει ήδη κάνει αυτό. Ο πειρασμός μπορεί να ξανασυμβαίνει στους άλλους, αλλά ποτέ σε Αυτόν. Αυτός έχει γίνει ο αναστημένος Υιός του Θεού. Έχει ξεπεράσει τον θάνατο διότι δέχτηκε την ζωή. Έχει αναγνωρίσει τον εαυτό του έτσι όπως τον δημιούργησε ο Θεός, και κάνοντας το αυτό έχει αναγνωρίσει όλα τα ζώντα πράγματα ως μέρος δικό του. Τώρα δεν υπάρχει κανένα όριο στην δύναμή του, διότι είναι η δύναμη του Θεού. Έτσι το όνομά του έχει γίνει το Όνομα του Θεού, διότι δεν βλέπει πια τον εαυτό του ως ξεχωριστό από Αυτόν.

Τι σημαίνει αυτό για σένα; Σημαίνει ότι όταν θυμάσαι τον Ιησού θυμάσαι τον Θεό. Η όλη σχέση του Υιού προς τον Πατέρα βρίσκεται μέσα σ’ αυτόν. Ο ρόλος του στην σωτηρία είναι και δικός σου, και η ολοκληρωμένη μάθησή του εγγυάται την δική σου επιτυχία. Είναι ακόμα διαθέσιμος για βοήθεια; Τι είπε ο ίδιος πάνω σε αυτό; Θυμήσου τις υποσχέσεις του, και ρώτα τον εαυτό σου με ειλικρίνεια αν είναι δυνατόν να μην μπορέσει να τις κρατήσει. Μπορεί ο Θεός να εγκαταλείψει τον Υιό Του; Και μπορεί κάποιος που είναι ένα με τον Θεό να μην είναι όμοιος με Αυτόν; Όποιος υπερβαίνει το σώμα έχει υπερβεί τον περιορισμό. Θα ήταν ποτέ δυνατόν ο μεγαλύτερος διδάσκαλος να μην είναι διαθέσιμος σε εκείνους που τον ακολουθούν;

Το όνομα Ιησούς Χριστός από μόνο του δεν είναι παρά ένα σύμβολο. Αλλά αντιπροσωπεύει την αγάπη που δεν είναι αυτού του κόσμου. Είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιείται με ασφάλεια ως αντικατάσταση των πολλών ονομάτων όλων των θεών στους οποίους προσεύχεσαι. Γίνεται το λαμπερό σύμβολο του Λόγου του Θεού, τόσο κοντά με αυτό που αντιπροσωπεύει, που η μικρή απόσταση ανάμεσα στα δύο χάνεται, την στιγμή που καλείς το όνομά του στο νου σου. Όταν θυμάσαι το όνομα του Ιησού Χριστού δίνεις ευχαριστίες για όλα τα δώρα που σου έχει δώσει ο Θεός. Και η ευγνωμοσύνη προς τον Θεό γίνεται ο τρόπος με τον οποίο Αυτός επανέρχεται στην θύμηση σου, διότι η αγάπη δεν μπορεί να βρίσκεται μακριά από μία καρδιά και ένα νου που είναι γεμάτοι ευγνωμοσύνη. Ο Θεός εισέρχεται εκεί εύκολα, διότι αυτές είναι οι αληθινές συνθήκες για την επιστροφή σου στην κατοικία σου.

Ο Ιησούς έδειξε τον δρόμο. Γιατί να μην του έχεις ευγνωμοσύνη; Έχει ζητήσει αγάπη, αλλά μόνο για να μπορέσει να την δώσει σε σένα. Εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου. Αλλά στα δικά του μάτια η ομορφιά σου είναι τόσο ολοκληρωμένη και αψεγάδιαστη που σε αυτήν βλέπει μία εικόνα του Πατέρα του. Γίνεσαι το σύμβολο του Πατέρα του εδώ στην γη. Σε σένα αναζητά την ελπίδα, γιατί μέσα σε σένα δεν βλέπει κανένα όριο και καμία κηλίδα που να σπιλώνει την όμορφη τελειότητά σου. Στα δικά του μάτια η όραση του Χριστού λάμπει με τέλεια σταθερότητα. Έχει παραμείνει μαζί σου. Δεν θα ήθελες να μάθεις το μάθημα της σωτηρίας μέσω της δικής του μάθησης; Γιατί να επιλέξεις να αρχίσεις πάλι από την αρχή, όταν αυτός έχει κάνει το ταξίδι για σένα;

Κανένας εδώ στην γη δεν μπορεί να κατανοήσει τι είναι ο Ουρανός, ή το τι πραγματικά σημαίνει ο ένας του Δημιουργός. Και όμως, έχουμε μαρτυρίες. Αυτές είναι που πρέπει να επικαλείται η σοφία. Υπάρχουν εκείνοι που η μάθησή τους υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που μπορούμε να μάθουμε εμείς. Δεν μπορούμε να διδάξουμε τους περιορισμούς που έχουμε θέσει στους εαυτούς μας. Κανένας ο οποίος έχει γίνει αληθινός και αφοσιωμένος δάσκαλος του Θεού δεν ξεχνά τους αδελφούς του. Όμως, αυτό που μπορεί να τους προσφέρει περιορίζεται σε αυτά που μαθαίνει ο ίδιος. Έπειτα στρέψου προς κάποιον που έχει καταργήσει όλους τους περιορισμούς, και έχει υπερβεί ακόμα και τον πιο υψηλό στόχο μάθησης. Αυτός θα σε πάρει μαζί του, διότι και αυτός δεν πορεύτηκε μόνος. Και ήσουν μαζί του τότε, όπως και τώρα.

Αυτά τα μαθήματα έχουν έρθει από αυτόν διότι τα λόγια του έφτασαν σε σένα σε μία γλώσσα που να μπορείς να αγαπήσεις και να καταλάβεις. Υπάρχουν άλλοι δάσκαλοι που να μπορούν να δείξουν τον δρόμο σε εκείνους που μιλούν άλλες γλώσσες και επικαλούνται διαφορετικά σύμβολα; Φυσικά και υπάρχουν. Θα άφηνε ποτέ ο Θεός κανένα χωρίς μία παρούσα βοήθεια τις δύσκολες ώρες· ένα σωτήρα που να μπορεί να συμβολίζει τον Ίδιο; Όμως χρειαζόμαστε ένα πολυδιάστατο πρόγραμμα διδακτέας ύλης, όχι εξαιτίας διαφορών στο περιεχόμενο, αλλά διότι τα σύμβολα πρέπει να αλλάζουν και να μεταβάλλονται για να αντεπεξέρχονται στις ανάγκες. Ο Ιησούς έχει έρθει για ν’ απαντήσει στις δικές σου. Σε αυτόν βρίσκεις την Απάντηση του Θεού. Δίδασκε, λοιπόν, μαζί με αυτόν, διότι αυτός είναι μαζί σου· αυτός είναι πάντα εδώ.

 24. ΙΣΧΥΕΙ Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ;

Με την απόλυτη έννοια, η μετενσάρκωση είναι αδύνατη. Δεν υπάρχει παρελθόν, ούτε μέλλον, και η ιδέα της γέννησης μέσα σε ένα σώμα δεν έχει νόημα είτε μία είτε πολλές φορές. Η μετενσάρκωση δεν μπορεί, λοιπόν, να είναι αληθινή με την πραγματική έννοια. Η μόνη μας ερώτηση θα έπρεπε να είναι, « Είναι αυτή η ιδέα χρήσιμη;» Και αυτό φυσικά εξαρτάται, από τον σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται. Αν χρησιμοποιείται για να ενδυναμώσει την αναγνώριση της αιώνιας φύσης της ζωής, τότε είναι πραγματικά ωφέλιμη. Είναι κάποια άλλη ερώτηση σχετικά με αυτή πραγματικά χρήσιμη στο να ρίξει φως στον δρόμο μας; Όπως και πολλές άλλες πεποιθήσεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολύ λανθασμένο τρόπο. Στη καλύτερη περίπτωση, αυτή η κακή χρήση μπορεί να προκαλέσει υπερβολική ενασχόληση και ίσως έπαρση για το παρελθόν. Στην χειρότερη περίπτωση, προκαλεί αδράνεια στο παρόν. Και στην ενδιάμεση, πολλά είδη αφροσύνης είναι πιθανά.

Η μετενσάρκωση, σε καμία περίπτωση, δεν θα είναι το πρόβλημα με το οποίο θα ασχοληθούμε τώρα. Αν αυτή ήταν η υπεύθυνη για μερικές από τις δυσκολίες που κάποιο άτομο αντιμετωπίζει τώρα, έργο του θα ήταν μόνο να ξεφύγει από αυτές τώρα. Αν στρώνει το έδαφος για μια μελλοντική ζωή, μπορεί να εργαστεί για την σωτηρία του μόνο τώρα. Μερικοί, μπορεί να βρίσκουν παρηγοριά και ανακούφιση σε αυτή την ιδέα, κι εφόσον τους εγκαρδιώνει η αξία της είναι αυταπόδεικτη. Όμως είναι βέβαιο ότι ο δρόμος προς την σωτηρία μπορεί να βρεθεί εξίσου από εκείνους που πιστεύουν στην μετενσάρκωση όπως και από εκείνους που δεν πιστεύουν. Επομένως, αυτή η ιδέα δεν θεωρείται βασική γι αυτά τα μαθήματα.Πάντα υπάρχει κάποιος κίνδυνος να δεις το παρόν με όρους του παρελθόντος. Υπάρχει πάντα κάποιο καλό σε οποιαδήποτε σκέψη ενδυναμώνει την ιδέα ότι η ζωή και το σώμα δεν ταυτίζονται.

Για τους σκοπούς μας, δεν θα ήταν χρήσιμο να πάρουμε οποιαδήποτε θέση όσον αφορά την μετενσάρκωση. Ένας δάσκαλος του Θεού θα πρέπει να είναι εξίσου χρήσιμος σε εκείνους που την πιστεύουν όσο και σε εκείνους που δεν την πιστεύουν. Αν χρειαζόταν να πάρει κάποια συγκεκριμένη θέση, αυτό απλά θα περιόριζε την χρησιμότητά του, όπως και την δική του λήψη αποφάσεων. Τα μαθήματά μας δεν ασχολούνται με καμία άποψη που δεν είναι αποδεκτή σε οποιονδήποτε, άσχετα με τις επίσημες θέσεις του. Του είναι ήδη αρκετό που αντιμετωπίζει το εγώ και δεν είναι σοφό να προσθέτει στο φορτίο του δογματικές αντιθέσεις. Ούτε θα υπάρξει κάποιο όφελος στην πρόωρη αποδοχή του αυτών των μαθημάτων μόνο και μόνο επειδή συνηγορούν σε κάποια παλιά δική του πίστη.

Ποτέ δεν θα σταματήσουμε να τονίζουμε ότι αυτά τα μαθήματα στοχεύουν σε μία ολοκληρωτική αντιστροφή του τρόπου σκέψης σου. Όταν αυτό τελικά επιτευχθεί, θέματα όπως η εγκυρότητα της μετενσάρκωσης γίνονται ανούσια. Μέχρι τότε, πιθανόν να είναι απλά αντιφατικά και αμφισβητήσιμα. Ο δάσκαλος του Θεού, επομένως, είναι σοφό να απομακρύνεται από όλα αυτά τα θέματα, διότι έχει πολλά να διδάξει και να μάθει εκτός από αυτά. Θα πρέπει και να μάθει και να διδάσκει ότι τα θεωρητικά θέματα το μόνο που κάνουν είναι να σπαταλούν χρόνο, αποστραγγίζοντάς τον από τον καθορισμένο του σκοπό. Αν υπάρχουν απόψεις για οποιαδήποτε ιδέα ή πίστη που είναι χρήσιμες, θα του ειπωθεί γι αυτές. Επίσης θα του ειπωθεί πώς να τις χρησιμοποιήσει. Τι άλλο χρειάζεται να γνωρίζει;

Αυτό σημαίνει ότι ο δάσκαλος του Θεού δεν θα πρέπει να πιστεύει στην μετενσάρκωση ο ίδιος, ή να την συζητά με τους άλλους που την πιστεύουν; Η απάντηση είναι, φυσικά όχι! Αν όντως πιστεύει στην μετενσάρκωση, θα ήταν λάθος γι αυτόν να αποκηρύξει την πίστη του εκτός κι αν ο εσωτερικός του Διδάσκαλος τον συμβουλέψει να το κάνει. Και αυτό είναι απίθανο. Μπορεί να τον συμβουλέψει ότι κάνει κακή χρήση αυτής της πίστης με κάποιο τρόπο που είναι επιζήμιος για την πρόοδο του μαθητή του ή και για την δική του. Τότε συνιστάται να γίνει εκ νέου ερμηνεία, διότι είναι απαραίτητη. Το μόνο που πρέπει να αναγνωριστεί, όμως, είναι ότι η γέννηση δεν ήταν η αρχή, και ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Εν τούτοις, ακόμα κι αυτό δεν είναι απαραίτητο για τον αρχάριο. Απλά χρειάζεται να δεχτεί την ιδέα ότι αυτά που ξέρει δεν είναι απαραίτητα το μόνο που έχει να μάθει. Το ταξίδι του έχει αρχίσει.

Η έμφαση αυτών των μαθημάτων παραμένει η ίδια αυτή την στιγμή είναι που σου προσφέρεται η ολοκληρωτική σωτηρία, και αυτή την στιγμή είναι που μπορείς να την δεχτείς. Αυτή είναι η μόνη σου ευθύνη. Η Επανόρθωση θα μπορούσε να εξισωθεί με την ολοκληρωτική απόδραση από το παρελθόν και παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος για το μέλλον. Ο Παράδεισος είναι εδώ. Δεν είναι πουθενά αλλού. Ο Παράδεισος είναι τώρα. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Καμία διδασκαλία που δεν οδηγεί σε αυτό δεν αφορά τους δασκάλους του Θεού. Όλα τα πιστεύω θα δείχνουν σε αυτό αν ερμηνεύονται σωστά. Με αυτή την έννοια, μπορεί να ειπωθεί ότι η αλήθεια τους βρίσκεται στην χρησιμότητά τους. Όλα τα πιστεύω που οδηγούν σε πρόοδο θα πρέπει να τιμούνται.  Αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο που αυτή η διδασκαλία απαιτεί. Τίποτα περισσότερο από αυτό, δεν είναι αναγκαίο.

25. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ

ΟΙ «ΨΥΧΙΚΕΣ» ΔΥΝΑΜΕΙΣ;

Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση μοιάζει πολύ με την προηγούμενη. Φυσικά, δεν υπάρχουν «αφύσικες» δυνάμεις, και είναι προφανώς επίκληση μαγείας να επινοήσουμε μία δύναμη που δεν υπάρχει. Είναι εξίσου φανερό, εν τούτοις, ότι κάθε άνθρωπος έχει πολλές ικανότητες για τις οποίες δεν έχει επίγνωση. Όσο αυξάνει η επίγνωσή του, μπορεί να αναπτύξει ικανότητες που να τον ξαφνιάζουν. Εν τούτοις, τίποτα από ό,τι μπορεί να κάνει δεν συγκρίνεται έστω και στο ελάχιστο με την μεγαλειώδη έκπληξη της θύμησης του Ποιος είναι. Όλη του η μάθηση και όλες του οι προσπάθειες ας κατευθύνονται προς αυτήν την σπουδαία τελική έκπληξη, και δεν θα τον ικανοποιεί να τον καθυστερούν οι μικρές εκπλήξεις που του έρχονται στον δρόμο.

Σίγουρα υπάρχουν πολλές «ψυχικές» δυνάμεις που ευθυγραμμίζονται ξεκάθαρα με αυτά τα μαθήματα. Η επικοινωνία δεν περιορίζεται στην μικρή κλίμακα καναλιών που αναγνωρίζει ο κόσμος. Αν ήταν έτσι, πολύ λίγο νόημα θα υπήρχε στο να προσπαθούμε να διδάξουμε την σωτηρία. Θα ήταν αδύνατον. Τα όρια που θέτει ο κόσμος στην επικοινωνία είναι τα κύρια εμπόδια στην άμεση εμπειρία του Αγίου Πνεύματος, του Οποίου η Παρουσία είναι πάντα εκεί και του Οποίου η Φωνή είναι διαθέσιμη για να ακουστεί. Αυτά τα όρια θέτονται από τον φόβο, διότι δίχως αυτά οι τοίχοι που περιβάλλουν όλα τα διαχωρισμένα μέρη του κόσμου θα έπεφταν με τον άγιο ήχο της δικής Του Φωνής. Όποιος υπερβαίνει αυτά τα όρια με οποιονδήποτε τρόπο απλά γίνεται πιο φυσικός. Δεν κάνει τίποτα ιδιαίτερο, και δεν υπάρχει καμία μαγεία στα επιτεύγματα του.

Οι φαινομενικά νέες ικανότητες που μπορεί να αποκτήσει στην διαδρομή μπορεί να είναι πολύ χρήσιμες. Αν δοθούν στο Άγιο Πνεύμα, και χρησιμοποιηθούν κάτω από την καθοδήγηση Του, είναι πολύτιμα διδακτικά βοηθήματα. Εδώ, η ερώτηση το πώς αυτές προέκυψαν δεν έχει καμία σχέση. Η μόνη σημαντική θεώρηση είναι το πώς χρησιμοποιούνται. Αν θεωρηθούν από μόνες τους ως στόχος, άσχετα με το πώς θα γίνει αυτό, θα καθυστερήσουν την πρόοδο. Ούτε η αξία τους βρίσκεται στο να αποδείξουν οτιδήποτε· επιτεύγματα από το παρελθόν, ασυνήθιστος συντονισμός με το «αόρατο», ή «ειδικές» χάρες από τον Θεό. Μόνο με κόλπα μαγείας οι ειδικές δυνάμεις «επιδεικνύονται».

Τίποτα γνήσιο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξαπατήσει. Το Άγιο Πνεύμα δεν είναι ικανό για απάτη, και  μπορεί να χρησιμοποιεί μόνο γνήσιες ικανότητες. Αυτό που χρησιμοποιείται για μαγεία Του είναι άχρηστο. Και αυτό που Αυτό χρησιμοποιεί, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μαγεία. Υπάρχει, όμως μία ειδική έκκληση σε ασυνήθιστες ικανότητες που μπορεί να βάλει σε πειρασμό την περιέργεια. Εδώ έχουμε δυνάμεις που το Άγιο Πνεύμα θέλει και χρειάζεται. Εν τούτοις, το εγώ βλέπει σε αυτές τις ίδιες δυνάμεις μία ευκαιρία να δοξαστεί το ίδιο. Οι δυνάμεις που γίνονται αδυναμίες είναι πραγματική τραγωδία. Εν τούτοις, ό,τι δεν δίδεται στο Άγιο Πνεύμα δίνεται στην αδυναμία, διότι ό,τι παρακρατείται από την αγάπη δίδεται στον φόβο, και κατά συνέπεια θα είναι τρομακτικό.

Ακόμα κι εκείνοι που δεν δίνουν αξία πια στα υλικά πράγματα του κόσμου μπορεί να εξαπατηθούν από τις «ψυχικές» δυνάμεις. Καθώς έχουν αποσυρθεί οι επενδύσεις τους από τα υλικά δώρα του κόσμου, το εγώ απειλείται σοβαρά. Μπορεί ακόμα να είναι αρκετά δυνατό για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του κάτω από αυτό το νέο πειρασμό για να κερδίσει πίσω την δύναμή του με πονηριά. Πολλοί είναι αυτοί που δεν έχουν διακρίνει εδώ τις άμυνες του εγώ, αν και δεν είναι ιδιαίτερα λεπτές. Εν τούτοις, εφόσον παραμένει κάποια επιθυμία να ενδώσουν στην εξαπάτηση, η αυταπάτη καθίσταται εύκολη. Τώρα η «δύναμη» δεν είναι πια μια γνήσια ικανότητα, και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί με αξιοπιστία. Είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι, εκτός κι αν το άτομο αλλάξει γνώμη για τον σκοπό της, θα ενισχύει τις αβεβαιότητες της «δύναμής» του με ολοένα αυξανόμενη αυταπάτη.

Κάθε ικανότητα που αναπτύσσει κάποιος είναι δυναμικά καλή. Σε αυτό δεν υπάρχει εξαίρεση. Και όσο πιο ασυνήθιστη και απρόσμενη είναι η δύναμη, τόσο μεγαλύτερη είναι το δυναμικό της χρησιμότητάς της. Η σωτηρία χρειάζεται όλες τις ικανότητες, διότι ό,τι ο κόσμος θέλει να καταστρέψει, το Άγιο Πνεύμα θέλει να το επανορθώσει. Οι «ψυχικές» ικανότητες έχουν χρησιμοποιηθεί για να επικαλεστούν τον διάβολο, πράγμα το οποίο σημαίνει απλά για να ενδυναμώσουν το εγώ. Εν τούτοις, εδώ υπάρχει επίσης ένα σπουδαίο κανάλι ελπίδας και θεραπείας στην υπηρεσία του Αγίου Πνεύματος. Εκείνοι που έχουν αναπτύξει «ψυχικές» ικανότητες έχουν απλά αφήσει να αναιρεθούν μερικοί από τους περιορισμούς που είχαν επιβάλει στο νου τους. Μόνο περισσότερους περιορισμούς μπορεί να επιβάλλουν στον εαυτό τους αν χρησιμοποιήσουν την αυξημένη ελευθερία τους για ακόμα μεγαλύτερη αιχμαλωσία. Το Άγιο Πνεύμα χρειάζεται αυτά τα δώρα, και εκείνοι που τα προσφέρουν σε Αυτόν και μόνο σε Αυτόν πορεύονται με την ευγνωμοσύνη του Χριστού πάνω στις καρδιές τους, και με την ιερή Του όραση ν’ ακολουθεί από πολύ κοντά.

26. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ

ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΜΕΣΑ;

Πραγματικά μπορείς να φτάσεις άμεσα τον Θεό, διότι δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα σε Αυτόν και στον Υιό Του. Η επίγνωσή Του βρίσκεται σε κάθε νου, και ο Λόγος Του είναι γραμμένος σε κάθε καρδιά. Εν τούτοις, αυτή η επίγνωση και αυτή η μνήμη μπορούν να επανέλθουν στο κατώφλι της αναγνώρισης μόνο εκεί όπου έχουν αφαιρεθεί όλα τα εμπόδια προς την αλήθεια. Σε πόσους έχει γίνει αυτό; Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται ο ρόλος των δασκάλων του Θεού. Και αυτοί, ακόμα, δεν έχουν αποκτήσει την αναγκαία κατανόηση, αλλά έχουν ενωθεί με άλλους. Αυτό είναι που τους ξεχωρίζει από τον κόσμο. Και αυτό είναι που δίνει την ικανότητα και σε άλλους να αφήσουν τον κόσμο μαζί τους. Μόνοι τους δεν είναι τίποτα. Αλλά στην ένωσή τους βρίσκεται η δύναμη του Θεού.

Υπάρχουν εκείνοι που έχουν φτάσει τον Θεό άμεσα, χωρίς να κρατήσουν ούτε ίχνος των εγκόσμιων περιορισμών και θυμήθηκαν τέλεια την Ταυτότητά τους. Αυτούς μπορούμε να τους αποκαλέσουμε τους Διδασκάλους των δασκάλων διότι, παρόλο που δεν είναι πια ορατοί, την εικόνα τους μπορούμε ακόμα να την επικαλεστούμε. Και θα εμφανιστούν όταν και όπου χρειάζεται. Σε εκείνους που τέτοιες εμφανίσεις θα τους προκαλούσαν φόβο, δίνουν τις ιδέες τους. Κανένας δεν είναι δυνατόν να τους επικαλεστεί μάταια. Ούτε υπάρχει κάποιος που να μην τον γνωρίζουν. Όλες οι ανάγκες είναι γνωστές σε αυτούς, και αναγνωρίζουν και συγχωρούν όλα τα λάθη. Θα έρθει η στιγμή που αυτό θα είναι κατανοητό. Και εν τω μεταξύ, αυτοί δίνουν όλα τους τα δώρα στους δασκάλους του Θεού που προσβλέπουν στην δική τους βοήθεια, και ζητούν όλα τα πράγματα μόνο στο όνομά τους .

Μερικές φορές ένας δάσκαλος του Θεού μπορεί να έχει μία σύντομη εμπειρία άμεσης σύνδεσης με τον Θεό. Σε αυτό τον κόσμο, είναι σχεδόν αδύνατον αυτό να διαρκέσει. Ίσως, μπορεί να κερδηθεί μετά από πολύ αφοσίωση και προσευχή, και έπειτα να διατηρηθεί για αρκετό χρόνο πάνω στην γη. Αλλά αυτό είναι τόσο σπάνιο που δεν μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστικός στόχος. Αν συμβεί, έχει καλώς. Αν δεν συμβεί, πάλι έχει καλώς. Όλες οι εγκόσμιες καταστάσεις είναι ψευδαίσθηση. Αν έφτανες τον Θεό άμεσα στην υπάρχουσα επίγνωσή σου, τότε δεν θα διατηρούσες πια το σώμα. Αυτοί που έχουν παραδώσει το σώμα  απλά και μόνο για να προεκτείνουν την χρησιμότητά τους σε αυτούς που μένουν πίσω είναι πραγματικά πολύ λίγοι. Και χρειάζονται βοηθούς που να βρίσκονται ακόμα στα δεσμά και στην κατάσταση ύπνου, έτσι ώστε με την αφύπνιση τους να ακουστεί η Φωνή του Θεού.

Μην απελπίζεσαι, λοιπόν, από τους περιορισμούς. Η λειτουργία σου είναι να ξεφύγεις από αυτούς, αλλά όχι να είσαι χωρίς αυτούς. Για να ακουστείς από αυτούς που υποφέρουν πρέπει να μιλάς την γλώσσα τους. Για να είσαι σωτήρας, πρέπει να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό από το οποίο πρέπει να υπάρξει διαφυγή. Η σωτηρία δεν είναι θεωρητική. Δες το πρόβλημα, ζήτησε την απάντηση, και έπειτα δέξου την όταν έρθει. Και ο ερχομός της δεν θα καθυστερήσει πολύ. Θα σου δοθεί όλη η βοήθεια που μπορείς να δεχτείς, και δεν θα υπάρχει ούτε μία ανάγκη σου που να μην ικανοποιηθεί. Ας μην μας απασχολούνε λοιπόν, στόχοι για τους οποίους δεν είσαι έτοιμος. Ο Θεός σε παίρνει από το σημείο που βρίσκεσαι και σε καλωσορίζει. Τι περισσότερο θα μπορούσες να επιθυμήσεις, όταν αυτό είναι το μόνο που χρειάζεσαι;

27. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ;

Ο θάνατος είναι το κεντρικό όνειρο από το οποίο προέρχονται όλες οι ψευδαισθήσεις. Δεν είναι τρέλα να σκέφτεσαι πως ζωή είναι να γεννιέσαι, να γερνάς, να χάνεις την ζωτικότητά σου, και τελικά να πεθαίνεις; Έχουμε ξανακάνει αυτή την ερώτηση, αλλά τώρα χρειάζεται να την αναλογιστούμε πιο προσεκτικά. Είναι η μία ριζωμένη, αμετάβλητη πίστη του κόσμου ότι όλα τα πράγματα σε αυτόν γεννιούνται μόνο και μόνο για να πεθάνουν.  Αυτός θεωρείται ο «τρόπος της φύσης», που δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, παρά γίνεται αποδεκτός σαν ο «φυσικός» νόμος της ζωής. Το κυκλικό, το μεταβλητό και το αβέβαιο· το αναξιόπιστο και το ασταθές, το να βαδίζεις με αστάθεια με ένα συγκεκριμένο τρόπο πάνω σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, - όλα αυτά θεωρούνται ως Θέληση του Θεού. Και κανένας δεν ρωτά αν είναι δυνατόν ένας καλός Δημιουργός να θέλει κάτι τέτοιο.

Με την αντίληψη ότι έτσι δημιούργησε το σύμπαν ο Θεός, θα ήταν αδύνατον να Τον σκέφτεσαι ως στοργικό. Γιατί αυτός που έχει καταδικάσει όλα τα πράγματα να πεθαίνουν, να καταλήγουν σε σκόνη, απογοήτευση και απελπισία, μόνο τρομακτικός μπορεί να είναι. Κρατά την μικρή ζωή σου στο χέρι του με μόνο μία κλωστή, έτοιμος να την κόψει ίσως και σήμερα χωρίς να νοιάζεται ή να μετανιώνει. Ακόμα κι αν περιμένει, το τέλος είναι σίγουρο. Όποιος αγαπά έναν τέτοιο θεό δεν γνωρίζει από αγάπη, διότι έχει αρνηθεί ότι η ζωή είναι αληθινή. Ο θάνατος έχει γίνει το σύμβολο της ζωής. Ο κόσμος της είναι τώρα ένα πεδίο μάχης, όπου βασιλεύουν οι αντιφάσεις και τα αντίθετα κάνουν ατέλειωτους πολέμους. Εκεί όπου υπάρχει θάνατος η ειρήνη είναι αδύνατη.

Ο θάνατος είναι το σύμβολο του φόβου του Θεού. Η Αγάπη Του εξαλείφεται από την ιδέα αυτή που την κρατά μακριά από την επίγνωση σαν μία ασπίδα σηκωμένη για να κρύβει τον ήλιο. Το σύμβολο αυτό είναι αρκετά μακάβριο για να δείξει ότι δεν μπορεί να συνυπάρχει με τον Θεό. Κρατά μία εικόνα του Υιού του Θεού στην οποία αυτός είναι «ξαπλωμένος και αναπαύεται» στην αγκαλιά της καταστροφής, όπου τα σκουλήκια τον περιμένουν για να τον χαιρετίσουν ώστε να ζήσουν λίγο ακόμα από την δική του καταστροφή. Όμως, και τα σκουλήκια ακόμα είναι καταδικασμένα να καταστραφούν το ίδιο σίγουρα. Και έτσι ζουν όλα τα πράγματα εξαιτίας του θανάτου. Ο αδηφάγος κύκλος είναι ο «νόμος της ζωής» της φύσης. Ο Θεός είναι παράφρων, και μόνο ο φόβος είναι αληθινός.

Η παράξενη πίστη ότι υπάρχει κάποιο κομμάτι που συνεχίζει να ζει μέσα σε πράγματα που θα πεθάνουν, δεν παρουσιάζει καθόλου έναν Θεό γεμάτο αγάπη ούτε θέτει τις βάσεις για εμπιστοσύνη. Αν ο θάνατος είναι πραγματικός για οτιδήποτε, τότε δεν υπάρχει ζωή. Ο θάνατος αρνείται την ζωή. Αλλά αν υπάρχει πραγματικότητα στην ζωή, τότε αρνούμαστε τον θάνατο. Δεν είναι δυνατός κανένας συμβιβασμός σ’ αυτό. Υπάρχει είτε ένας θεός φόβου ή Ένας Αγάπης. Ο κόσμος επιχειρεί χίλιους συμβιβασμούς, και θα επιχειρήσει χίλιους ακόμα. Κανένας τους δεν μπορεί να γίνει δεκτός από τους δασκάλους του Θεού, διότι ούτε ένας δεν θα μπορούσε να είναι δεκτός από τον Θεό. Αυτός δεν έφτιαξε τον θάνατο διότι Αυτός δεν έφτιαξε τον φόβο. Και τα δύο είναι εξίσου χωρίς νόημα γι Αυτόν.

Η «πραγματικότητα» του θανάτου είναι σταθερά ριζωμένη στην πεποίθηση ότι ο Υιός του Θεού είναι ένα σώμα. Και αν ο Θεός δημιούργησε σώματα, τότε ο θάνατος θα ήταν πραγματικά αληθινός. Αλλά τότε ο Θεός δεν θα ήταν Θεός Αγάπης. Δεν υπάρχει άλλο σημείο όπου η αντίθεση ανάμεσα στην αντίληψη του πραγματικού κόσμου και του κόσμου των ψευδαισθήσεων να γίνεται τόσο έντονα προφανής. Ο θάνατος είναι στ’ αλήθεια ο θάνατος του Θεού, αν Αυτός είναι Αγάπη. Και τώρα η δική Του δημιουργία πρέπει να στέκει μέσα στον φόβο γι Αυτόν. Αυτός δεν είναι Πατέρας, είναι καταστροφέας. Δεν είναι Δημιουργός, είναι εκδικητής. Τρομερές οι Σκέψεις Του και τρομακτική η εικόνα Του. Το να κοιτάς τις Δημιουργίες Του σημαίνει θάνατος.

«Και ο τελευταίος που θα ξεπεραστεί θα είναι ο θάνατος.» Φυσικά! Χωρίς την ιδέα του θανάτου δεν υπάρχει κόσμος. Όλα τα όνειρα τελειώνουν μαζί με αυτό. Αυτός είναι ο τελικός στόχος της σωτηρίας· το τέλος όλων των ψευδαισθήσεων. Και στον θάνατο γεννιούνται όλες οι ψευδαισθήσεις. Τι μπορεί να γεννιέται από τον θάνατο και να έχει ζωή; Αλλά και τι μπορεί να γεννιέται από τον Θεό και να είναι δυνατόν να πεθάνει; Οι ασυνέπειες, οι συμβιβασμοί και οι τελετουργίες που καλλιεργεί ο κόσμος στις μάταιες προσπάθειές του να αγκιστρωθεί στον θάνατο και συγχρόνως να θεωρεί ότι η αγάπη είναι αληθινή, δεν είναι παρά ανόητες μαγείες, αναποτελεσματικές και άνευ ουσίας. Ο Θεός είναι, και μέσα σε Αυτόν όλα τα δημιουργημένα πράγματα πρέπει να είναι αιώνια. Δεν καταλαβαίνεις ότι αν είναι διαφορετικά τότε Αυτός έχει ένα αντίθετο, και ότι ο φόβος θα ήταν το ίδιο αληθινός όσο η αγάπη;

Δάσκαλε του Θεού, η μόνη σου αποστολή θα μπορούσε να εκφραστεί έτσι: Μην δέχεσαι κανένα συμβιβασμό στον οποίο ο θάνατος παίζει κάποιο ρόλο. Μην πιστεύεις στην σκληρότητα, ούτε να αφήνεις την επίθεση να κρύβει την αλήθεια από σένα. Αυτό που φαίνεται ότι πεθαίνει απλά το έχουμε αντιληφθεί εσφαλμένα  και έχει μεταφερθεί στην ψευδαίσθηση. Τώρα γίνεται έργο σου να αφήσεις την ψευδαίσθηση να μεταφερθεί στην αλήθεια. Να είσαι ακλόνητος μόνο σε αυτό· μην εξαπατάσαι από την «πραγματικότητα» οποιασδήποτε μεταβλητής μορφής. Η αλήθεια ούτε κινείται ούτε ταλαντεύεται ούτε βουλιάζει στον θάνατο και την αποσύνθεση. Και ποιο είναι το τέλος του θανάτου; Τίποτα άλλο από αυτό̇ η συνειδητοποίηση ότι ο Υιός του Θεού είναι αθώος τώρα και πάντα. Τίποτα άλλο από αυτό. Αλλά μην αφήσεις τον εαυτό σου να ξεχάσει ότι δεν είναι ούτε τίποτα λιγότερο από αυτό.

28. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Πολύ απλά, η ανάσταση είναι το ξεπέρασμα και η υπέρβαση του θανάτου. Είναι μία εκ νέου αφύπνιση ή αναγέννηση· μία αλλαγή του νου για την σημασία του κόσμου. Είναι η αποδοχή της ερμηνείας του Αγίου Πνεύματος για τον σκοπό του κόσμου· η αποδοχή της Επανόρθωσης για τον εαυτό σου. Είναι το τέλος των ονείρων δυστυχίας, και η χαρούμενη επίγνωση του τελευταίου ονείρου που δίνει το Άγιο Πνεύμα. Είναι η αναγνώριση των δώρων του Θεού. Είναι το όνειρο στο οποίο το σώμα λειτουργεί τέλεια, μην έχοντας άλλη λειτουργία από την επικοινωνία. Είναι το μάθημα στο οποίο τελειώνει όλη η μάθηση, διότι έχει αφομοιωθεί και ξεπεραστεί με αυτό. Είναι η πρόσκληση προς τον Θεό να κάνει το τελικό Του βήμα. Είναι η παραίτηση από όλους τους άλλους σκοπούς, όλα τα άλλα ενδιαφέροντα, όλες τις άλλες επιθυμίες και όλες τις άλλες έγνοιες. Είναι ο μοναδικός πόθος του Υιού για τον Πατέρα.

Η ανάσταση είναι η άρνηση του θανάτου, όντας η διαβεβαίωση της ζωής. Έτσι αντιστρέφεται ολοκληρωτικά όλος ο τρόπος σκέψης του κόσμου. Η ζωή τώρα αναγνωρίζεται ως σωτηρία, και ο πόνος και η δυστυχία οποιουδήποτε είδους γίνονται αντιληπτά ως κόλαση. Δεν υπάρχει πια φόβος για την αγάπη, παρά μόνο χαρμόσυνο καλωσόρισμα. Τα είδωλα έχουν εξαφανιστεί, και η θύμηση του Θεού λάμπει ανεμπόδιστη σε όλο τον κόσμο. Το πρόσωπο του Χριστού είναι ορατό σε κάθε ζωντανό πράγμα, και τίποτα δεν μένει στο σκοτάδι, χωριστά από το φως της συγχώρεσης. Δεν υπάρχει θλίψη πια στην γη. Η χαρά του Ουρανού έχει έρθει σε αυτή.

Εδώ τελειώνει και η ύλη των μαθημάτων. Από τώρα και στο εξής, δεν χρειάζονται άλλες οδηγίες. Η όραση είναι εξ ολοκλήρου διορθωμένη και όλα τα σφάλματα έχουν ακυρωθεί. Η επίθεση δεν έχει νόημα και η ειρήνη έχει έρθει. Ο στόχος των μαθημάτων έχει επιτευχθεί. Οι σκέψεις στρέφονται προς τον Ουρανό και απομακρύνονται από την κόλαση. Όλοι οι πόθοι έχουν ικανοποιηθεί, διότι τι μπορεί να μείνει αναπάντητο τώρα ή ανεκπλήρωτο; Η τελευταία ψευδαίσθηση εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, συγχωρώντας όλα τα πράγματα και αντικαθιστώντας κάθε επίθεση. Η καθολική αντιστροφή έχει επιτευχθεί. Τίποτα δεν απομένει που να αντικρούει τον Λόγο του Θεού. Δεν υπάρχει καμία αντίθεση προς την αλήθεια. Και τώρα η αλήθεια μπορεί επιτέλους να έρθει. Πόσο γρήγορα θα έρθει τώρα που της ζητείται να εισέλθει και να αγκαλιάσει ένα τέτοιο κόσμο!

Όλες οι ζώσες καρδιές είναι γαλήνιες μέσα σε μία έξαψη προσμονής, διότι τώρα πλησιάζει η ώρα της αιωνιότητας. Δεν υπάρχει θάνατος. Ο Υιός του Θεού είναι ελεύθερος. Και μέσα στην ελευθερία του βρίσκεται το τέλος του φόβου. Δεν υπάρχουν πια κρυφά μέρη πάνω στην γη όπου οι ψευδαισθήσεις, τα όνειρα του φόβου και οι εσφαλμένες αντιλήψεις για το σύμπαν να μπορούν να βρουν καταφύγιο. Τα πάντα είναι ορατά μέσα στο φως, και με το φως ο σκοπός τους μεταμορφώνεται και γίνεται κατανοητός. Κι εμείς, τα παιδιά του Θεού, σηκωνόμαστε από το χώμα και την σκόνη και κοιτάζουμε την τέλεια αναμαρτησία μας. Το τραγούδι του Ουρανού ηχεί σε όλο τον κόσμο, καθώς εξυψώνεται και έρχεται στην αλήθεια.

Τώρα δεν υπάρχουν διακρίσεις. Οι διαφορές έχουν εξαφανιστεί και η Αγάπη κοιτάζει τον Εαυτό της. Τι άλλο παραπέρα χρειάζεται να δεις; Τι άλλο απομένει που να μπορεί να εκπληρώσει η όραση; Έχουμε δει το πρόσωπο του Χριστού, την αθωότητά Του, την Αγάπη Του πίσω από όλες τις μορφές, πέρα από όλους τους στόχους. Άγιοι είμαστε εμείς διότι η Αγιότητά Του μας έχει απελευθερώσει πραγματικά! Και δεχόμαστε την Αγιότητά Του ως δική μας· έτσι όπως είναι. Έτσι όπως ο Θεός μας δημιούργησε θα παραμένουμε μέσα στην αιωνιότητα, και δεν επιθυμούμε τίποτα άλλο από την Θέλησή Του να είναι δική μας. Χάνονται οι ψευδαισθήσεις μίας άλλης θέλησης, διότι έχει βρεθεί η ενότητα σκοπού.

Αυτά μας περιμένουν όλους, αλλά δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να τα υποδεχτούμε με χαρά. Όσο ο νους μας παραμένει κατειλημμένος από κακά όνειρα, η σκέψη της κόλασης είναι αληθινή. Οι δάσκαλοι του Θεού έχουν τον στόχο να αφυπνίσουν το νου εκείνων που κοιμούνται, και να δουν εκεί το πρόσωπο του Χριστού να παίρνει την θέση του ονείρου που βλέπουν. Η σκέψη του φόνου αντικαθίσταται με ευλογία. Η κρίση παραμερίζεται, και δίδεται σε Αυτόν του Οποίου λειτουργία είναι η κρίση. Και με την τελική Του Κρίση επανορθώνεται η αλήθεια για τον άγιο Υιό του Θεού. Σώζεται, διότι έχει ακούσει τον Λόγο του Θεού και έχει καταλάβει την σημασία του. Είναι ελεύθερος διότι άφησε την Φωνή του Θεού να διακηρύξει την αλήθεια. Και όλα όσα επιζητούσε να σταυρώνει ανασταίνονται μαζί του, στο πλευρό του, καθώς ετοιμάζεται να συναντήσει μαζί τους τον Θεό.

29. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ…

Αυτό το εγχειρίδιο δεν έχει σκοπό να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που μπορεί να έχουν και ο δάσκαλος και ο μαθητής. Μάλιστα, καλύπτει μόνο μερικές από τις πιο προφανείς, συνοψίζοντας μερικές από τις πιο σημαντικές ιδέες στο κείμενο και στο βιβλίο εργασιών. Δεν υποκαθιστά κανένα από τα δύο, είναι απλά ένα συμπλήρωμα. Αν και ονομάζεται εγχειρίδιο για διδασκάλους, πρέπει να θυμάσαι ότι μόνο ο χρόνος είναι αυτός που ξεχωρίζει τον δάσκαλο από τον μαθητή, έτσι ώστε η διαφορά να είναι προσωρινή μόνο εξ ορισμού. Σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να βοηθήσει τον μαθητή να διαβάσει πρώτα το εγχειρίδιο για διδασκάλους. Άλλοι μπορεί να τα πάνε καλύτερα αρχίζοντας από το βιβλίο εργασιών. Και ακόμα, άλλοι μπορεί να χρειαστεί να αρχίσουν με το πιο αφηρημένο επίπεδο, του κειμένου.

Ποιο είναι κατάλληλο, και για ποιον; Ποιος θα κέρδιζε περισσότερο μόνο με την προσευχή; Ποιος χρειάζεται μόνο ένα χαμόγελο, γιατί δεν είναι ακόμα έτοιμος για περισσότερα; Κανένας δεν θα πρέπει να επιχειρήσει να απαντήσει αυτές τις ερωτήσεις μόνος του. Σίγουρα, κανένας δάσκαλος του Θεού δεν φτάνει μέχρις εδώ χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει αυτό. Η ύλη των μαθημάτων είναι πολύ εξατομικευμένη, και όλες οι πλευρές της βρίσκονται κάτω από την ειδική φροντίδα και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Ρώτα και Αυτός θα απαντήσει. Η ευθύνη είναι δική Του, και μόνο Αυτός είναι κατάλληλος να την αναλάβει. Αυτή είναι η λειτουργία Του. Η δική σου ευθύνη είναι να αναφέρεις τις ερωτήσεις σε Αυτόν. Θα ήθελες να είσαι υπεύθυνος για αποφάσεις για τις οποίες γνωρίζεις τόσο λίγα; Να χαίρεσαι που έχεις έναν Δάσκαλο ο Οποίος δεν μπορεί να κάνει λάθος. Οι απαντήσεις Του είναι πάντα σωστές. Θα μπορούσες να πεις το ίδιο και για τις δικές σου;

Υπάρχει άλλο ένα πλεονέκτημα, - και πολύ σημαντικό, - όταν απευθύνεσαι στο Άγιο Πνεύμα για τις αποφάσεις σου, όλο και πιο συχνά. Ίσως να μην έχεις σκεφτεί αυτή την άποψη, αλλά η σημασία της είναι φανερή. Όταν ακολουθείς την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος επιτρέπεις στον εαυτό σου να απαλλαγεί από την ενοχή. Αυτή είναι η ουσία της Επανόρθωσης. Αυτός είναι ο πυρήνας των μαθημάτων. Ο φανταστικός σφετερισμός λειτουργιών, που δεν είναι δικές σου, είναι η βάση του φόβου. Όλος ο κόσμος που βλέπεις αντανακλά την ψευδαίσθηση ότι το έχεις κάνει αυτό, κάνοντας έτσι τον φόβο αναπόφευκτο. Όταν αφήνεις, λοιπόν, αυτή την λειτουργία σε Αυτόν που Του ανήκει σημαίνει ότι ξεφεύγεις από τον φόβο. Και αυτό είναι που επιτρέπει στην θύμηση της αγάπης να επιστρέψει σε σένα. Επομένως, μην θεωρείς ότι το να ακολουθείς την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος συμβαίνει μόνο εξαιτίας των δικών σου ανεπαρκειών. Είναι για σένα η διέξοδος από την κόλαση.

Εδώ, και πάλι, βρίσκεται το παράδοξο που αναφέρεται συχνά στα μαθήματα. Το να λες, «Από μόνος μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα» σημαίνει ότι αποκτάς όλη την δύναμη. Και όμως, αυτό δεν είναι παρά ένα φαινομενικό παράδοξο. Έτσι όπως σε δημιούργησε ο Θεός, έχεις όλη την δύναμη. Η εικόνα που έφτιαξες για τον εαυτό σου δεν έχει καμία. Το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει την αλήθεια για σένα. Η εικόνα που έφτιαξες εσύ, δεν την ξέρει. Εν τούτοις, παρόλη την φανερή και απόλυτη άγνοιά της, αυτή η εικόνα ισχυρίζεται ότι γνωρίζει τα πάντα διότι εσύ της έχεις αποδώσει αυτή την πίστη. Τέτοια είναι η διδασκαλία σου, και η διδασκαλία του κόσμου που φτιάχτηκε για να την υποστηρίξει. Αλλά ο Δάσκαλος που γνωρίζει την αλήθεια δεν την έχει ξεχάσει. Οι αποφάσεις Του που είναι χωρίς την παραμικρή επίθεση ωφελούν όλους. Κι επομένως είναι αδύνατον να προκαλέσουν ενοχή.

Αυτός που αναλαμβάνει μία δύναμη που δεν είναι δική του εξαπατά τον εαυτό του. Εν τούτοις, όταν δεχτεί την δύναμη που του έχει δοθεί από τον Θεό σημαίνει ότι αναγνωρίζει τον Δημιουργό Του και ότι δέχεται τα δώρα Του. Και τα δώρα Του δεν έχουν όριο. Όταν ζητάς από το Άγιο Πνεύμα να αποφασίσει για σένα σημαίνει ότι απλά δέχεσαι την αληθινή σου κληρονομιά. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να πεις τίποτα χωρίς να Το συμβουλευτείς; Στ’ αλήθεια, όχι! Αυτό δεν θα ήταν καθόλου πρακτικό, και αυτά τα μαθήματα ενδιαφέρονται κυρίως για ό,τι είναι πρακτικό. Αν το έχεις κάνει συνήθεια να ζητάς βοήθεια όταν και όπου μπορείς, τότε μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη ότι η σοφία θα σου δοθεί όταν την χρειαστείς. Ετοιμάσου γι αυτό κάθε πρωί, να θυμάσαι τον Θεό όταν μπορείς κατά την διάρκεια της ημέρας, ζήτα την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος όταν αυτό είναι δυνατόν, κι ευχαρίστησέ Τον για την καθοδήγησή Του την νύχτα. Και η σιγουριά σου θα έχει πραγματικά πολύ γερές βάσεις.

Ποτέ να μην ξεχνάς ότι το Άγιο Πνεύμα δεν βασίζεται στα λόγια σου. Καταλαβαίνει τα αιτήματα της καρδιάς σου, και ανταποκρίνεται σε αυτά. Αυτό σημαίνει ότι ενώσω η επίθεση ασκεί ακόμα έλξη επάνω σου, θα ανταποκριθεί με κακό; Φυσικά και όχι! Διότι ο Θεός Του έχει δώσει την δύναμη να μεταφράζει τις προσευχές της καρδιάς σου στην δική Του γλώσσα. Καταλαβαίνει ότι μία επίθεση είναι ένα κάλεσμα για βοήθεια. Και ανταποκρίνεται με ανάλογη βοήθεια. Ο Θεός θα ήταν σκληρός αν άφηνε τα δικά σου λόγια να αντικαταστήσουν τα δικά Του. Ένας στοργικός Πατέρας δεν αφήνει το παιδί του να κάνει κακό στον εαυτό του, ή να διαλέξει την δική του καταστροφή. Αυτό μπορεί να ζητά να πληγωθεί, αλλά ο πατέρας του ακόμα θα τον προστατεύει. Και πόσο ακόμα πιο πολύ αγαπά ο Πατέρας σου τον Υιό Του;

Να θυμάσαι ότι εσύ είσαι η ολοκλήρωση και η Αγάπη Του. Να θυμάσαι ότι η αδυναμία σου είναι η δύναμή Του. Αλλά αυτό μην το διαβάσεις βιαστικά ή εσφαλμένα. Αν η δύναμή Του είναι μέσα σε σένα, τότε αυτό που εσύ αντιλαμβάνεσαι ως αδυναμία σου δεν είναι παρά ψευδαίσθηση. Και Αυτός σου έχει δώσει τα μέσα να το αποδείξεις. Ζήτα όλα τα πράγματα από τον Διδάσκαλό Του, και όλα θα σου δοθούν. Όχι στο μέλλον, παρά αμέσως· τώρα. Ο Θεός δεν περιμένει, διότι η αναμονή υπονοεί χρόνο και Αυτός είναι άχρονος. Ξέχνα τις ανόητες εικόνες σου, την αίσθηση αδυναμίας σου και τον φόβο μην πάθεις κακό, τα όνειρα κινδύνου και τα επιλεγμένα «λάθη» σου. Ο Θεός γνωρίζει μόνο τον Υιό Του, και έτσι όπως δημιουργήθηκε αυτός, έτσι και παραμένει. Με εμπιστοσύνη σε τοποθετώ στα Χέρια Του, και δίνω ευχαριστίες για σένα που είναι έτσι.

Και τώρα ας είσαι ευλογημένος

σε ό,τι κάνεις.

Ο Θεός στρέφεται προς εσένα

για να Τον βοηθήσεις να σώσει τον κόσμο.

Δάσκαλε του Θεού, Αυτός σου προσφέρει τις ευχαριστίες Του, και όλος ο κόσμος στέκει σιωπηλός με την χάρη που εσύ φέρνεις από Αυτόν. Είσαι ο Υιός που αγαπά, και σου έχει δοθεί να είσαι το μέσον, μέσω του οποίου η Φωνή Του θα ακουστεί σε όλο τον κόσμο, για να κλείσει όλα τα πράγματα του χρόνου· για να δώσει τέλος στην όψη όλων των ορατών πραγμάτων και να καταργήσει όλα τα πράγματα που αλλάζουν. Μέσα από σένα ο κόσμος εισέρχεται μέσα σε έναν άλλο κόσμο αόρατο, ανήκουστο, και όμως αληθινά εκεί.

Αγιος είσαι εσύ, και μέσα στο φως σου ο κόσμος αντανακλά την Αγιότητά σου, διότι δεν είσαι μόνος και δίχως φίλους. Τις ευχαριστίες μου δίνω για σένα και συμμετέχω στις προσπάθειές σου εκ μέρους του Θεού, γνωρίζοντας ότι είναι και για μένα, και για όλους όσους πορεύονται προς τον Θεό μαζί μου.

ΑΜΗΝ

Ο παρακάτω επίλογος είναι από την Διευκρίνηση των Όρων

από τα «Μαθήματα Θαυμάτων»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μην ξεχνάς ότι μόλις αυτό το ταξίδι αρχίσει το τέλος είναι βέβαιο. Κατά την διάρκεια της διαδρομής οι αμφιβολίες θα έρχονται, θα φεύγουν για να επιστρέψουν και πάλι. Και όμως, η κατάληξη του ταξιδιού είναι σίγουρη. Κανένας δεν είναι δυνατόν να αποτύχει στην αποστολή που του ανέθεσε ο Θεός. Όταν το ξεχνάς, να θυμάσαι ότι βαδίζεις με Αυτόν και με τον Λόγο Του πάνω στη καρδιά σου. Ποιος είναι δυνατόν να απελπιστεί όταν τέτοια ελπίδα είναι δική του; Ψευδαισθήσεις απελπισίας μπορεί να φαίνεται ότι κάνουν την εμφάνισή τους, αλλά μάθε να μην απατάσαι από αυτές. Πίσω από κάθε μια υπάρχει η πραγματικότητα και εκεί βρίσκεται ο Θεός. Γιατί θα πρέπει να αφήσεις κάτι τέτοιο να περιμένει και να το ανταλλάσσεις με ψευδαισθήσεις, όταν η Αγάπη Εκείνου βρίσκεται μόνο μια στιγμή μακριά σου στον δρόμο εκεί όπου τελειώνουν οι ψευδαισθήσεις; Το τέλος είναι σίγουρο και εξασφαλισμένο από τον Θεό. Ποιος στέκεται μπροστά από μια άψυχη εικόνα όταν μόνο ένα βήμα μακριά ο Άγιος των Αγίων του ανοίγει μια αρχαία θύρα που οδηγεί πιο πέρα από τον κόσμο;

Είσαι ξένος εδώ. Αλλά ανήκεις σε Εκείνον που σε αγαπά όπως αγαπά τον Εαυτό Του. Δεν έχεις παρά να ζητήσεις την βοήθειά μου να κυλίσουμε την πέτρα μακριά, και αυτό γίνεται σύμφωνά με το Θέλημά Του. Έχουμε αρχίσει το ταξίδι. Πολύ πριν, το τέλος γράφτηκε στα άστρα και τοποθετήθηκε στα Ουράνια με μια λαμπρή Ακτίνα που το κράτησε ασφαλές στην αιωνιότητα όπως και στον χρόνο. Και εκεί το κρατά ακόμα σταθερό, αναλλοίωτο, και αμετάβλητο.

Μη φοβάσαι. Απλά ξεκινάμε πάλι ένα αρχαίο ταξίδι που άρχισε από πολύ παλιά αλλά μοιάζει σαν καινούργιο. Πήραμε πάλι ένα δρόμο τον οποίο ταξιδεύαμε και παλαιότερα και απλά τον χάσαμε για λίγο. Και τώρα προσπαθούμε ξανά. Το νέο μας ξεκίνημα έχει την βεβαιότητα που έλειπε στο ταξίδι μας μέχρι τώρα. Κοίταξε ψηλά και δες τον Λόγο Του ανάμεσα στα αστέρια, εκεί όπου έχει τοποθετήσει το Όνομά σου μαζί με το δικό Του. Κοίτα ψηλά και βρες τον βέβαιο προορισμό σου, αυτόν που ο κόσμος ήθελε να σου κρύψει αλλά ο Θεός θέλει να τον δεις.

Ας περιμένουμε εδώ σιωπηλά, και ας γονατίσουμε μια στιγμή με ευγνωμοσύνη προς Αυτόν που μας κάλεσε και μας βοήθησε να ακούσουμε το κάλεσμά Του. Και έπειτα ας σηκωθούμε και ας πορευτούμε με πίστη προς Αυτόν. Τώρα είμαστε σίγουροι ότι δεν βαδίζουμε μόνοι. Γιατί ο Θεός είναι εδώ, και μαζί με Αυτόν όλα τα αδέλφια μας. Τώρα γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν θα χάσουμε τον δρόμο ξανά. Το τραγούδι που σταμάτησε για λίγο μόνο, αρχίζει και πάλι μολονότι μοιάζει ότι δε τραγουδήθηκε ποτέ. Αυτό που ξεκίνησε εδώ θα αυξηθεί τώρα σε ζωή, δύναμη και ελπίδα, μέχρι ο κόσμος να ησυχάσει για μια στιγμή και να ξεχάσει όλα όσα έχει φτιάξει το όνειρο της αμαρτίας.

Ας βγούμε να συναντήσουμε τον νεογέννητο κόσμο, γνωρίζοντας ότι ο Χριστός έχει ξαναγεννηθεί μέσα σε αυτόν, και ότι η αγιότητα αυτής της αναγέννησης θα διαρκέσει για πάντα. Είχαμε χάσει τον δρόμο μας αλλά Αυτός τον βρήκε για μας. Ας πάμε να υποδεχτούμε Αυτόν που επιστρέφει σε μας για να γιορτάσει την σωτηρία και το τέλος όλων όσων νομίσαμε πως φτιάξαμε. Το πρωινό άστρο αυτής της νέας μέρας κοιτά ένα διαφορετικό κόσμο όπου ο Θεός είναι καλοδεχούμενος και ο Υιός μαζί Του. Εμείς που συμπληρώνουμε Αυτόν Του προσφέρουμε τις ευχαριστίες μας, όπως Αυτός μας δίνει τις δικές Του. Ο Υιός είναι γαλήνιος, και μέσα στην ησυχία που ο Θεός του έχει δώσει εισέρχεται στο σπίτι του και βρίσκεται επιτέλους εν ειρήνη.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Χριστίνα Τσιντέα

ΔΙΟΡΘΩΣΗ – ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Παλαντζίδου Κέλλυ