ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΟΛΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ

V. (Κεφάλαιο 1)

Ολότητα και Πνεύμα.

Το θαύμα μοιάζει πολύ με το σώμα στο ότι και τα δύο είναι βοηθήματα εκμάθησης για την διευκόλυνση μιας κατάστασης στην οποία θα καταστούν μη αναγκαία. Όταν φτάσουμε στην αρχική κατάσταση του πνεύματος της απευθείας επικοινωνίας, ούτε το σώμα ούτε το θαύμα δεν θα υπηρετούν κανένα σκοπό. Όμως, όσο πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε ένα σώμα, μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε κανάλια έκφρασης, αυτά που είναι χωρίς αγάπη και αυτά που είναι με θαύματα. Μπορείς να φτιάξεις ένα άδειο κέλυφος, αλλά δεν μπορείς να εκφράσεις απολύτως τίποτα. Μπορείς να περιμένεις, να καθυστερήσεις, να παραλύσεις τον εαυτό σου, ή να μειώσεις την δημιουργικότητά σου σχεδόν στο τίποτα. Αλλά δεν μπορείς να την καταργήσεις. Μπορείς να καταστρέψεις το μέσον επικοινωνίας, αλλά όχι το δυναμικό σου. Δεν δημιούργησες εσύ τον εαυτό σου.

Η βασική απόφαση του νου που κατευθύνεται από τα θαύματα δεν είναι να περιμένει στον χρόνο περισσότερο από ότι είναι απαραίτητο. Ο χρόνος μπορεί να αναλώνει όπως και να αναλώνεται. Ο εργάτης των θαυμάτων, λοιπόν, δέχεται με χαρά τον παράγοντα που ελέγχει τον χρόνο. Αναγνωρίζει ότι κάθε χρονική κατάρρευση φέρνει τους πάντες πιο κοντά στην απώτερη απελευθέρωση από τον χρόνο, στην οποία ο Υιός και ο Πατέρας είναι ένα. Η ισότητα δεν υποδηλώνει ισότητα τώρα. Όταν όλοι αναγνωρίσουν ότι έχουν τα πάντα, οι ατομικές συνεισφορές στην Αδελφότητα των Υιών του Θεού δεν θα είναι πια απαραίτητη.

Όταν έχει ολοκληρωθεί η Επανόρθωση, όλα τα ταλέντα θα είναι μοιρασμένα σε όλους τους Υιούς του Θεού. Ο Θεός δεν είναι μεροληπτικός. Όλα Του τα τέκνα έχουν την ολοκληρωτική Αγάπη Του, και όλα Του τα δώρα δίνονται ελεύθερα, εξίσου σε όλους. Το «Εκτός κι αν γίνετε σαν μικρά παιδιά» σημαίνει ότι εκτός κι αν αναγνωρίσετε ότι βασίζεστε ολοκληρωτικά στον Θεό, δεν θα μπορέσετε να γνωρίσετε την πραγματική δύναμη του Υιού στην αληθινή σχέση του με τον Πατέρα. Η μοναδικότητα των Υιών του Θεού δεν προέρχεται από εξαίρεση και αποκλεισμό αλλά από συνυπολογισμό. Όλοι μου οι αδελφοί είναι μοναδικοί. Αν πιστεύουν ότι στερούνται κάτι, η αντίληψή τους παραμορφώνεται. Όταν συμβαίνει αυτό ολόκληρη η οικογένεια του Θεού, ή η Αδελφότητα των Υιών, αδυνατίζει στις σχέσεις της.

Στο τέλος, κάθε μέλος της οικογένειας του Θεού πρέπει να επιστρέψει. Το θαύμα καλεί όλους να επιστρέψουν διότι τους ευλογεί και τους τιμά, ακόμα κι αν κάποιος είναι απών πνευματικά. Το «Ο Θεός δεν είναι δυνατόν να γελαστεί» δεν είναι προειδοποίηση παρά καθησυχασμός. Ο Θεός θα μπορούσε να γελαστεί αν κάποια από τις δημιουργίες Του στερείτο ιερότητας. Η δημιουργία είναι ολοκληρωμένη, και το χαρακτηριστικό της ολότητας είναι η ιερότητα. Τα θαύματα είναι επιβεβαιώσεις της σχέσης Υιού προς Πατέρα, η οποία είναι μια κατάσταση πληρότητας και αφθονίας.

Ό,τι είναι αληθές είναι αιώνιο, και δεν μπορεί να αλλάξει ή να υποστεί αλλαγές. Το πνεύμα είναι, λοιπόν, αναλλοίωτο διότι είναι ήδη τέλειο, αλλά ο νους μπορεί να επιλέξει τι θέλει να υπηρετήσει. Το μόνο όριο που μπορεί να τεθεί στην επιλογή του είναι ότι δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφέντες. Αν επιλέξει να κάνει κάτι τέτοιο, ο νους μπορεί να γίνει το μέσο με το οποίο το πνεύμα δημιουργεί παράλληλα με τη δική του δημιουργία. Αν δεν επιλέξει ελεύθερα να κάνει κάτι τέτοιο, διασφαλίζει μεν το δημιουργικό του δυναμικό αλλά θέτει τον εαυτό του κάτω από έλεγχο τυραννικό παρά Αυθεντικό. Το αποτέλεσμα είναι να αιχμαλωτίζει, διότι τέτοιες είναι οι προσταγές των τυράννων. Το να αλλάξεις το νου σου σημαίνει να τον θέσεις στην διάθεση πραγματικής Εξουσίας.

Το θαύμα είναι ένα σημάδι ότι ο νους έχει επιλέξει να οδηγηθεί από μένα στην υπηρεσία του Χριστού. Η αφθονία του Χριστού είναι το φυσικό αποτέλεσμα της επιλογής να ακολουθήσεις Αυτόν. Όλες οι ρηχές ρίζες πρέπει να ξεριζωθούν, διότι δεν είναι αρκετά βαθιές για να σε στηρίξουν. Η ψευδαίσθηση ότι οι ρηχές ρίζες μπορεί να βαθύνουν, κι έτσι να μπορούν να σε κρατήσουν, είναι μία από τις παραμορφώσεις στην οποία στηρίζεται το αντίστροφο του Χρυσού Κανόνα. Όλες αυτές οι ψευδείς βάσεις καταργούνται, η ισορροπία προσωρινά βιώνεται ως ασταθής. Εν τούτοις, τίποτα δεν είναι λιγότερο σταθερό από έναν ανάποδο προσανατολισμό. Ούτε κάτι που τον κρατά ανάποδο μπορεί να συντελέσει σε αυξημένη σταθερότητα.