Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Η συγχώρεση είναι για τον Θεό και προς τον Θεό αλλά όχι από Αυτόν. Είναι αδύνατον να σκεφτείς κάτι που Αυτός δημιούργησε που θα μπορούσε να χρειάζεται συγχώρεση. Η συγχώρεση, τότε, είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά εξαιτίας του σκοπού της, ο οποίος είναι του Αγίου Πνεύματος, έχει μια διαφορά. Αντίθετα με τις άλλες ψευδαισθήσεις, οδηγεί μακριά από το σφάλμα και όχι προς αυτό.
Την συγχώρεση θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε ένα είδος ευχάριστου παραμυθιού ∙ ένας τρόπος με τον οποίο αυτοί που δεν γνωρίζουν μπορούν να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στην αντίληψή τους και την αλήθεια. Δεν μπορούν να πάνε κατευθείαν από την αντίληψη στην γνώση διότι δεν πιστεύουν ότι είναι η θέλησή τους να πράξουν αυτό. Αυτό κάνει τον Θεό να φαίνεται σαν εχθρός αντί γι αυτό που είναι στ’ αλήθεια. Και είναι μόνο αυτή η παράλογη αντίληψη που τους κάνει απρόθυμους να ανυψωθούν, έτσι απλά, και να επιστρέψουν σε Αυτόν ειρηνικά.
Γι αυτό χρειάζονται μια ψευδαίσθηση βοήθειας διότι αυτοί είναι
αβοήθητοι ∙ μια Σκέψη ειρήνης διότι βρίσκονται σε σύγκρουση. Ο Θεός γνωρίζει τι χρειάζεται ο Υιός Του πριν ακόμα αυτός το ζητήσει. Δεν νοιάζεται καθόλου για την μορφή, αλλά έχοντας δώσει το περιεχόμενο είναι Θέλημά Του να γίνει κατανοητός. Και αυτό αρκεί. Η μορφή προσαρμόζεται στην ανάγκη ∙ το περιεχόμενο δεν αλλάζει, όντας αιώνιο σαν τον Δημιουργό Του.

Το πρόσωπο του Χριστού πρέπει να γίνει ορατό πριν επανέλθει η μνήμη του θεού. Ο λόγος είναι προφανής. Χρησιμοποιείς την αντίληψή σου για να δεις το πρόσωπο του Χριστού. Κανένας δεν μπορεί να κοιτάξει την γνώση. Αλλά το πρόσωπο του Χριστού είναι το μεγάλο σύμβολο της συγχώρεσης. Είναι η σωτηρία. Είναι το σύμβολο του αληθινού κόσμου. Όποιος το κοιτάξει, δεν βλέπει πια τον κόσμο. Βρίσκεται τόσο κοντά στον Ουρανό μόλις έξω από τις πύλες του. Και όμως από αυτή την πύλη δεν είναι παρά ένα βήμα η είσοδος της. Είναι το τελικό βήμα. Και αυτό το αφήνουμε στον Θεό.
Και η συγχώρεση είναι ένα σύμβολο, αλλά σαν σύμβολο μόνο της Θέλησής Του δεν μπορεί να διαιρεθεί. Και έτσι η ενότητα που αντανακλά γίνεται η Θέλησή Του. Είναι το μόνο πράγμα που εν μέρει βρίσκεται στον κόσμο, και παράλληλα είναι και η γέφυρα προς τον Ουρανό.
Η Θέληση του Θεού είναι το μόνο που υπάρχει. Δεν έχουμε παρά να πάμε από το τίποτα στα πάντα ∙ από την κόλαση στα Ουράνια. Είναι αυτό ένα ταξίδι;
Όχι, όχι στην πραγματικότητα, γιατί η αλήθεια δεν πάει πουθενά. Αλλά οι ψευδαισθήσεις μετατοπίζονται από εδώ και από εκεί, από χρονική στιγμή σε χρονική στιγμή. Και το τελικό βήμα δεν είναι παρά μια μετατόπιση. Σαν μέρος της αντίληψης είναι εν μέρει μη πραγματικό. Και όμως αυτό το μέρος θα εξαφανιστεί. Και αυτό που παραμένει είναι αιώνια γαλήνη και το Θέλημα του Θεού.
Τώρα πια δεν υπάρχουν επιθυμίες γιατί οι επιθυμίες μεταβάλλονται. Ακόμα και το επιθυμητό μπορεί να γίνει μη ευπρόσδεχτο. Έτσι πρέπει να συμβαίνει διότι το εγώ δεν μπορεί να βρίσκεται σε γαλήνη. Αλλά η Θέληση είναι διαρκής, εφόσον είναι το δώρο του Θεού. Και ό,τι δίνει Αυτός είναι πάντα σαν τον Ίδιο. Αυτός είναι ο σκοπός του προσώπου του Χριστού. Είναι το δώρο του Θεού για να σώσει τον Υιό Του. Μόνο να κοιτάξεις πάνω σε αυτό και έχεις συγχωρεθεί.
Πόσο όμορφος γίνεται αυτός ο κόσμος εκείνη την μοναδική στιγμή που θα δεις την αλήθεια για τον εαυτό σου να αντανακλάται εκεί. Τώρα είσαι αναμάρτητος και αντικρίζεις την αθωότητά σου. Τώρα είσαι ιερός και το αντιλαμβάνεσαι. Και τώρα ο νους επιστρέφει στον Δημιουργό του ∙ και η ένωση του Πατέρα και του Υιού, η Ενοποίηση των ενοποιήσεων που στέκει πίσω από όλες τις ενώσεις αλλά και πέρα από αυτές. Ο Θεός δεν είναι ορατός παρά μόνο κατανοητός. Ο Υιός Του δεν δέχεται επίθεση παρά αναγνωρίζεται.