Κεφάλαιο 28.
Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.
- Από το Κεφάλαιο 28, THE UNDOING OF FEAR I. The Present Memory -
1. Το θαύμα δεν κάνει τίποτα. Το μόνο που κάνει είναι να καταργεί. Και έτσι ακυρώνει την παρέμβαση σε αυτό που έχει ήδη γίνει. Δεν προσθέτει, παρά απλά απομακρύνει. Και αυτό που απομακρύνει έχει εδώ και καιρό φύγει, αλλά εφόσον παραμένει στην μνήμη φαίνεται να έχει άμεσα αποτελέσματα. Αυτός ο κόσμος τέλειωσε εδώ και πολύ καιρό. Οι σκέψεις που τον έφτιαξαν δεν υπάρχουν πια μέσα στο νου που τις σκέφτηκε και τις αγάπησε για λίγο. Το θαύμα δείχνει μόνο ότι το παρελθόν έχει φύγει, και ότι αυτό που αληθινά έχει φύγει δεν έχει επιπτώσεις. Η ενθύμηση κάποιας αιτίας, μόνο ψευδαισθήσεις της παρουσίας της μπορεί να παράγει, όχι αποτελέσματα.
2. Όλες οι επιπτώσεις της ενοχής δεν υπάρχουν πια. Γιατί η ενοχή έχει τελειώσει. Στο πέρασμά της έφυγαν και οι συνέπειές της, κι έμεινε χωρίς αιτία. Γιατί να θέλεις να προσκολληθείς στην ενθύμησή της εάν δεν επιθυμείς τα αποτελέσματά της; Η ενθύμηση είναι τόσο επιλεκτική όσο και η αντίληψη, εφόσον είναι ο παρελθόντας χρόνος της. Είναι η αντίληψη του παρελθόντος σαν να συνέβαινε τώρα, και σαν ήταν ακόμα εκεί για να το βλέπεις. Η μνήμη, όπως η αντίληψη, είναι μια επιδεξιότητα που επινοήθηκε από σένα για να πάρει τη θέση αυτού που έδωσε ο Θεός κατά την δημιουργία σου. Και όπως όλα τα πράγματα που έφτιαξες εσύ, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υπηρετήσει έναν άλλο σκοπό, και να γίνει το μέσον για κάτι άλλο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να θεραπεύει και όχι να πληγώνει, εάν εσύ το επιθυμείς.
3. Τίποτα από αυτά που χρησιμοποιούνται για την θεραπεία δεν αντιπροσωπεύει καθόλου κάποια προσπάθεια να κάνεις κάτι. Είναι μια αναγνώριση ότι δεν έχεις καθόλου ανάγκες πράγμα που θα σήμαινε ότι κάτι πρέπει να γίνει. Είναι μια μη επιλεκτική μνήμη, που δεν χρησιμοποιείται για να παρέμβει την αλήθεια. Όλα τα πράγματα που το Άγιο Πνεύμα μπορεί να χρησιμοποιήσει για την θεραπεία Του έχουν δοθεί, χωρίς το περιεχόμενο και τους σκοπούς για τους οποίους έχουν φτιαχτεί. Δεν είναι παρά επιδεξιότητες χωρίς εφαρμογή. Περιμένουν την χρήση τους. Δεν έχουν καμιά προσκόλληση και κανέναν σκοπό.
4. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί πράγματι να κάνει χρήση της μνήμης, γιατί ο Θεός ο Ίδιος βρίσκεται εκεί. Ωστόσο αυτή δεν είναι μνήμη περασμένων γεγονότων, αλλά μόνο μιας παρούσας κατάστασης. Είσαι τόσο καιρό συνηθισμένος να πιστεύεις ότι η μνήμη περιέχει μόνο αυτό που είναι παρελθόν, ώστε σου είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι είναι μια επιδεξιότητα που μπορεί να θυμηθεί το τώρα. Οι περιορισμοί που ο κόσμος επιβάλει στην θύμηση είναι τόσο αχανείς όσο αυτοί που αφήνεις τον κόσμο να επιβάλει επάνω σου. Δεν υπάρχει σύνδεση της μνήμης με το παρελθόν. Εάν εσύ θέλεις να την έχεις εκεί, τότε εκεί θα είναι. Αλλά μόνο η επιθυμία σου έκανε αυτή την σύνδεση, και μόνο εσύ την έχεις κρατήσει σε ένα κομμάτι του χρόνου στο οποίο η ενοχή φαίνεται πως υπάρχει ακόμα.
5. Η χρήση της μνήμης από το Άγιο Πνεύμα είναι εντελώς ξέχωρη από τον χρόνο. Αυτό δεν ζητά να την χρησιμοποιήσει σαν μέσο για να κρατήσει το παρελθόν, αλλά μάλλον σαν ένα τρόπο να το αφήσει να φύγει. Η μνήμη κρατάει το μήνυμα που λαμβάνει, και κάνει ό,τι της δίνεται να κάνει. Δεν γράφει το μήνυμα, ούτε καθορίζει τον σκοπό του. Όπως το σώμα, έτσι κι αυτή από μόνη της δεν έχει δικό της σκοπό. Και αν φαίνεται πως υπηρετεί για την περίθαλψη ενός πανάρχαιου μίσους, και σου δίνει εικόνες αδικιών και πληγών που εσύ έχεις περισώσει, αυτό της ζήτησες να είναι το μήνυμά της και αυτό είναι. Δεσμευμένη στα κρυφά λαγούμια της, η ιστορία όλου του παρελθόντος του σώματος είναι εκεί κρυμμένη. Όλοι οι παράξενοι συσχετισμοί που έγιναν για να κρατήσουν το παρελθόν ζωντανό, το παρόν νεκρό, είναι αποθηκευμένοι μέσα της, περιμένοντας την δική σου εντολή για να μεταφερθούν σε σένα, και να τους ζήσεις και πάλι. Κι έτσι οι επιδράσεις τους παρουσιάζονται αυξημένες με το πέρασμα του χρόνου, το οποίο απομάκρυνε την αιτία τους.
6. Ωστόσο ο χρόνος δεν είναι παρά μια άλλη φάση αυτού που δεν κάνει τίποτα. Εργάζεται χέρι με χέρι μαζί με όλες τις άλλες ιδιότητες με τις οποίες ζητάς να κρατήσεις κρυφή την αλήθεια για τον εαυτό σου. Ο χρόνος ούτε απομακρύνει αλλά ούτε μπορεί να επανορθώσει. Αλλά ωστόσο κάνεις περίεργη χρήση αυτού, ως εάν το παρελθόν να είχε προκαλέσει το παρόν, το οποίο δεν είναι παρά μια συνέπεια στην οποία καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει επειδή η αιτία της έχει φύγει. Ωστόσο η αλλαγή πρέπει να έχει μια αιτία που θα διαρκέσει, διαφορετικά δεν θα κρατήσει. Καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει στο παρόν αν η αιτία της έχει περάσει. Μόνο το παρελθόν κρατιέται στην μνήμη όσο κάνεις χρήση αυτού, κι έτσι είναι ένας τρόπος για να κρατάς το παρελθόν ενάντια στο τώρα.
7. Να μην θυμάσαι τίποτα από όσα δίδαξες εσύ τον εαυτό σου, γιατί δε διδάχτηκες σωστά. Και ποιός θα ήθελε να κρατήσει ένα παράλογο μάθημα μέσα στο νου του, όταν μπορεί να μάθει και να διατηρήσει ένα καλύτερο; Όταν αρχαίες μνήμες μίσους εμφανίζονται, να θυμάσαι ότι η αιτία τους έχει φύγει. Κι έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Μην αφήσεις την αιτία που θέλεις να τους δώσεις τώρα να γίνει αυτή που ήταν που τις έφτιαξε αυτό που ήταν, ή φαίνονταν ότι ήταν. Να είσαι χαρούμενος που έφυγε, γιατί είναι αυτό από το οποίο θα συγχωρεθείς. Και δες, στην θέση τους, τα νέα αποτελέσματα της αιτίας που αποδέχεσαι τώρα, με συνέπειες εδώ. Θα σε εκπλήξουν με την ομορφιά τους. Οι αρχαίες νέες ιδέες που φέρνουν θα είναι οι χαρούμενες συνέπειες μιας Αιτίας τόσο αρχαίας που επεκτείνεται πολύ πέρα από την έκταση της μνήμης που βλέπει η αντίληψή σου.
8. Αυτή είναι η Αιτία που το Άγιο Πνεύμα έχει θυμηθεί για σένα, όταν εσύ θέλησες να ξεχάσεις. Δεν είναι παρελθόν επειδή Αυτό δεν Την αφήνει να ξεχαστεί. Ποτέ δεν έχει αλλάξει, γιατί ποτέ δεν υπήρξε στιγμή στην οποία το Άγιο Πνεύμα να μην Την κράτησε με ασφάλεια στο νου σου. Οι συνέπειές Της πράγματι θα φαίνονται νέες, γιατί νόμιζες ότι δεν θυμόσουν την Αιτία τους. Ωστόσο Αυτή ποτέ δεν απουσίαζε από το νου σου, γιατί δεν ήταν η Θέληση του Πατέρα σου να λησμονηθεί από τον Υιό Του.
9. Αυτό που εσύ θυμάσαι ποτέ δεν υπήρξε. Προήλθε από το αναίτιο το οποίο εσύ μπέρδεψες με την αιτία. Το μόνο που μπορεί να του αξίζει είναι το γέλιο, όταν μάθεις ότι έχεις θυμηθεί συνέπειες που ήταν αναίτιες και που ποτέ δεν θα μπορούσαν να είναι επιδράσεις. Το θαύμα σου υπενθυμίζει μια Αιτία παντοτινά παρούσα, τέλεια ανέπαφη από τον χρόνο και τις παρεμβάσεις. Πάντα αμετάβλητη από αυτό που είναι. Και εσύ είσαι το Αποτέλεσμά Της, τόσο αναλλοίωτος και τόσο τέλειος όσο και η Ίδια. Η μνήμη Της δε βρίσκεται στο παρελθόν, ούτε περιμένει το μέλλον. Δεν αποκαλύπτεται στα θαύματα. Αυτά σου θυμίζουν μόνο ότι Αυτή δεν έχει φύγει. Όταν Την συγχωρέσεις για τις αμαρτίες σου, δε θα την αρνείσαι πλέον.
10. Εσύ που έχεις επιδιώξει να κρίνεις τον Ίδιο σου τον Δημιουργό δεν μπορείς να καταλάβεις ότι δεν είναι Αυτός που έθεσε σε κρίση τον Υιό Του. Θέλησες να αρνηθείς σε Αυτόν τα αποτελέσματά Του, ωστόσο Αυτά ποτέ δεν έχουν υπάρξει μη αποδεκτά. Δεν υπήρξε χρόνος στον οποίο ο Υιός Του να μπορούσε να καταδικαστεί για κάτι που ήταν αναίτιο και ενάντια στην Θέλησή Του. Αυτό που η ενθύμησή σου θα επιμαρτυρούσε δεν είναι παρά ο φόβος του Θεού. Αυτός δεν έχει κάνει αυτό που φοβάσαι. Ούτε κι εσύ. Κι έτσι η αθωότητά σου δεν έχει χαθεί. Δεν χρειάζεσαι θεραπεία για να θεραπευτείς. Ησύχασε και δες στο θαύμα ένα μάθημα στο να επιτρέπεις στην Αιτία να έχει τα Δικά Της Αποτελέσματα, και στο να μην κάνεις τίποτα που θα ήταν παρέμβαση.
11. Το θαύμα έρχεται ήσυχα στο νου που σταματάει για μια στιγμή και μένει ακίνητος. Φτάνει ευγενικά από εκείνη την ήρεμη στιγμή, και από το νου που θεράπευσε ήσυχα τότε, προς άλλους νόες για να μοιραστεί την σιωπή του. Και αυτοί θα ενωθούν στο να μην κάνουν τίποτα για να εμποδίσουν την ακτινοβόλα επέκτασή του πίσω στο Νου ο οποίος είναι η αιτία που υπάρχουν όλοι οι νόες. Γεννημένο για να μοιράζεται, δεν μπορεί να υπάρξει παύση του χρόνου που να καθυστερήσει το θαύμα από το να σπεύσει προς όλους τους ανήσυχους νόες, και να τους φέρει μια στιγμιαία ακινησία, κατά την οποία η θύμηση του Θεού επιστρέφει σε αυτούς. Η δική τους ενθύμηση τώρα ησυχάζει και ό,τι έχει έλθει να πάρει την θέση του δεν θα λησμονηθεί εντελώς μετά.
12. Το Άγιο Πνεύμα στο Οποίο ο χρόνος έχει δοθεί προσφέρει ευχαριστίες για κάθε σιωπηλή στιγμή που Του δίνεται. Γιατί σε αυτή την στιγμή επιτρέπεται στην θύμηση του Θεού να προσφέρει όλους τους θησαυρούς της στον Υιό του Θεού, για τον οποίο έχουν διαφυλαχτεί. Με πόση χαρά Αυτό τους προσφέρει σε αυτόν για τον οποίον προορίζονται. Και ο Δημιουργός Του μοιράζεται τις ευχαριστίες Του, επειδή δεν θα στερείται πια τα Αποτελέσματά Του. Η στιγμιαία σιωπή που ο Υιός Του αποδέχεται δίνει καλωσόρισμα στην αιωνιότητα και σε Αυτόν, και Τους αφήνει να εισέλθουν εκεί όπου θέλουν να διαμείνουν. Γιατί εκείνη την στιγμή ο Υιός του Θεού δεν κάνει τίποτα που να του προκαλεί φόβο.
13. Πόσο άμεσα αναδύεται η θύμηση του Θεού στο νου που δεν φοβάται ώστε να κρατά την θύμηση μακριά! Η δική του μνήμη έχει φύγει. Δεν υπάρχει παρελθόν για να κρατήσει την τρομακτική του εικόνα στο δρόμο της χαρούμενης αφύπνισης στην ειρήνη του τώρα. Το σάλπισμα της αιωνιότητας ηχεί ξανά μέσα στην σιγή, ωστόσο δεν την διαταράσσει. Και αυτό που τώρα έρχεται στην μνήμη δεν είναι ο φόβος, αλλά μάλλον η Αιτία που έκανε τον φόβο να ξεχαστεί και να καταργηθεί. Η ακινησία μιλά με απαλούς ήχους αγάπης που ο Υιός του Θεού θυμάται πριν η δική του ενθύμηση έλθει μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, και τα αποκλείσει.
14. Τώρα ο Υιός του Θεού έχει επιτέλους επίγνωση της παρούσης Αιτίας και των αγαθών Της Αποτελεσμάτων. Τώρα καταλαβαίνει ότι αυτό που έφτιαξε αυτός είναι αναίτιο, και δεν έχει καθόλου επιπτώσεις. Δεν έχει κάνει τίποτα. Και βλέποντάς το αυτό, καταλαβαίνει ότι ποτέ δεν είχε κάποια ανάγκη να κάνει κάτι, και ότι ποτέ δεν έκανε. Η Αιτία του είναι τα Αποτελέσματά Της. Ποτέ δεν υπήρξε άλλη αιτία εκτός Αυτής που θα μπορούσε να παράγει ένα διαφορετικό παρελθόν ή μέλλον. Τα αποτελέσματά Της είναι αιώνια κι αναλλοίωτα , πέρα από τον φόβο, και εντελώς πέρα από τον κόσμο της αμαρτίας.
15. Τι έχει χαθεί, που να μην βλέπει το αναίτιο; Και που είναι η θυσία, όταν η θύμηση του Θεού έχει έλθει να πάρει την θέση της απώλειας; Τι καλύτερος τρόπος υπάρχει για να κλείσει το μικρό χάσμα μεταξύ των ψευδαισθήσεων και της πραγματικότητας από το να επιτρέψεις στην θύμηση του Θεού να κυλήσει απέναντι, κάνοντάς την γέφυρα και που μια στιγμή θα είναι αρκετή για να φτάσει στο επέκεινα; Γιατί ο Θεός έχει κλείσει αυτό το κενό με τον Εαυτό Του. Η θύμησή Του δεν έχει χαθεί, και δεν έχει αφήσει έναν εγκαταλελειμμένο Υιό για πάντα σε μιαν ακτή όπου μπορεί στα κλεφτά να βλέπει μιαν άλλη ακτή στην οποία ποτέ να μην μπορεί να φτάσει. Ο Πατέρας του θέλει αυτός να ανυψωθεί και τρυφερά να μεταφερθεί απέναντι. Αυτός έχει κτίσει την γέφυρα, και είναι Αυτός που θα μεταφέρει τον Υιό Του απέναντι. Μην φοβάσαι ότι Αυτός θα αποτύχει σε αυτό που θέλει. Ούτε ότι εσύ θα εξαιρεθείς από την Θέληση που είναι για σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου