ΜΑΘΗΜΑ 135

Αν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου δέχομαι επίθεση

1. Ποιος θα υπερασπιζόταν τον εαυτό του εκτός κι αν πίστευε ότι δεχόταν επίθεση, ότι η επίθεση ήταν αληθινή, και ότι η δική του άμυνα θα μπορούσε να τον σώσει; Εδώ βρίσκεται η αυταπάτη της άμυνας ∙ δίνει πλήρη πραγματικότητα στις ψευδαισθήσεις, και έπειτα επιχειρεί να τις χειριστεί ως αληθινές. Προσθέτει ψευδαισθήσεις στις ψευδαισθήσεις, κάνοντας έτσι την διόρθωση τους διπλά δύσκολη. Και αυτό είναι που κάνεις όταν επιχειρείς να σχεδιάσεις το μέλλον, να ενεργοποιήσεις το παρελθόν, ή να οργανώσεις το παρόν όπως εσύ επιθυμείς.

2. Λειτουργείς από την πεποίθηση ότι πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου από ό,τι συμβαίνει γιατί αυτό πρέπει να περιέχει αυτό που σε απειλεί. Μια αίσθηση απειλής είναι αναγνώριση έμφυτης αδυναμίας ∙ μιας πεποίθησης ότι υπάρχει κίνδυνος ο οποίος έχει δύναμη επάνω σου και χρειάζεται την κατάλληλη άμυνα. Ο κόσμος βασίζεται πάνω σε αυτή την παράλογη πεποίθηση. Και όλες του οι δομές, όλες του οι σκέψεις και αμφιβολίες, οι ποινές και οι πανίσχυροι οπλισμοί, οι νομοθεσίες του και οι κώδικές του, η ηθική του και οι ηγέτες του και οι θεοί του, όλα υπηρετούν στην διατήρηση αυτής της αίσθησης απειλής. Και κάποιος που πορεύεται στον κόσμο οπλισμένος δεν μπορεί παρά να έχει μεγάλο τρόμο μέσα στην καρδιά του.

3. Η άμυνα είναι τρομακτική. Προέρχεται από τον φόβο, αυξάνοντας τον φόβο καθώς κτίζεται. Νομίζεις ότι σου παρέχει ασφάλεια. Όμως, μιλά για φόβο πραγματικό και τρόμο απόλυτα δικαιολογημένο. Δεν είναι παράξενο που καθώς επεξεργάζεσαι τα σχέδιά σου και κάνεις ακόμα πιο βαρύ τον οπλισμό σου και σφίγγεις ακόμα πιο πολύ τις κλειδαριές σου, δεν σταματάς για να ρωτήσεις τι είναι αυτό που υπερασπίζεσαι, και πως, και εναντίον ποιανού;

4. Πρώτα ας αναλογιστούμε τι υπερασπίζεσαι. Πρέπει να είναι κάτι που είναι πολύ αδύναμο και ευάλωτο. Πρέπει να είναι κάτι που γίνεται εύκολο θήραμα, ανίκανο να προστατέψει τον εαυτό του που χρειάζεται την δική σου υπεράσπιση. Τι άλλο από το σώμα μπορεί να έχει αυτή την αδυναμία ώστε να χρειάζεται την συνεχή φροντίδα και την διαρκή ανησυχία σου για να προστατέψει την μικρή ζωή του; Τι άλλο εκτός από το σώμα ταλαντεύεται και αποτυγχάνει να υπηρετήσει τον Υιό του Θεού ως αντάξιος οικοδεσπότης του;

5. Εν τούτοις δεν είναι το σώμα που φοβάται, ούτε μπορεί να γίνει ένα αντικείμενο φόβου. Δεν έχει άλλες ανάγκες από αυτές που του αποδίδεις εσύ. Δεν χρειάζεται πολύπλοκες δομές άμυνες, ούτε φάρμακα για την διασφάλιση της υγείας του, ούτε φροντίδα και καμία έγνοια. Υπερασπίσου την ζωή του ή δώσε του δώρα για να το κάνεις όμορφο ή τοίχους για να το κρατήσεις ασφαλές, και το μόνο που καταφέρνεις είναι να πεις ότι το σπίτι σου είναι ανοιχτό στον κλέφτη του χρόνου, φθαρτό και έτοιμο να καταρρεύσει, τόσο ανασφαλές ώστε πρέπει να το περιφρουρήσεις με την ίδια σου την ζωή.

6. Δεν είναι τρομακτική αυτή η εικόνα; Μπορείς να έχεις γαλήνη με μια τέτοια ιδέα για το σπίτι σου; Όμως, τι έδωσε στο σώμα το δικαίωμα να σε υπηρετεί εκτός από την δική σου πίστη; Ο νους σου είναι αυτός που έδωσε στο σώμα όλες τις λειτουργίες που βλέπεις σ’ αυτό, και όρισε ότι η αξία του είναι κάτι περισσότερο από ένα μικρό σωρό σκόνης και νερού. Ποιος θα υπερασπιζόταν κάτι που θα αναγνώριζε ότι είναι κάτι τέτοιο;

7. Το σώμα δεν χρειάζεται καμία υπεράσπιση. Θα είναι δυνατό και υγιές αν ο νους δεν του κάνει κακή χρήση αποδίδοντας του ρόλους που δεν μπορεί να εκπληρώσει, ή σκοπούς πέρα από την εμβέλειά του, και προηγμένους στόχους που δεν μπορεί να πετύχει. Τέτοιες προσπάθειες, γελοίες μεν, αλλά τροφοδοτημένες με υπέρμετρο ζήλο από μέρους σου, είναι οι πηγές για τις παρανοϊκές επιθέσεις εναντίον του. Γιατί σου φαίνεται ότι προδίδει τις ελπίδες σου, τις ανάγκες σου, τις αξίες και τα όνειρά σου.

8. Ο «εαυτός» που χρειάζεται προστασία δεν είναι πραγματικός. Το σώμα, όντας χωρίς αξία δεν χρειάζεται καμία υπεράσπιση, απλά χρειάζεται να το αντιλαμβάνεσαι ξέχωρα από σένα, και τότε γίνεται ένας υγιές, χρήσιμο όργανο μέσα από το οποίο ο νους μπορεί να λειτουργήσει μέχρι που να μην το χρειάζεται πια. Ποιος θα ήθελε να το κρατήσει όταν η χρησιμότητά του παύσει;

9. Όταν υπερασπίζεσαι το σώμα επιτίθεσαι στο νου σου. Διότι βλέπεις τα σφάλματά του, τις αδυναμίες του, τα όρια και τις ελλείψεις από τις οποίες νομίζεις ότι το σώμα πρέπει να σωθεί. Δεν θα βλέπεις το νου ως χωριστό από τις συνθήκες του σώματος. Και θα επιβάλλεις στο σώμα όλο τον πόνο που προέρχεται από την δοξασία ότι ο νους είναι περιορισμένος και εύθραυστος, εντελώς διαχωρισμένος από τους άλλους νόες και από την Πηγή του.

10. Αυτές είναι οι σκέψεις που χρειάζονται θεραπεία, και το σώμα θα ανταποκριθεί με υγεία όταν έχουν διορθωθεί και αντικατασταθεί από την αλήθεια. Αυτή είναι η μόνη πραγματική υπεράσπιση του σώματος. Όμως είναι αυτό που αναζητάς για να το υπερασπίσεις; Εσύ του προσφέρεις προστασία από ένα είδος από το οποίο δεν ωφελείται καθόλου, παρά απλά προσθέτει στην δυστυχία του νου σου. Δεν θεραπεύεις, απλά μόνο απομακρύνεις την ελπίδα της θεραπείας, διότι αποτυγχάνεις να δεις που πρέπει να βρίσκεται η ελπίδα που να έχει νόημα.

11. Ένας θεραπευμένος νους δεν σχεδιάζει. Διεκπεραιώνει τα σχέδια που λαμβάνει ακούγοντας την σοφία που δεν είναι δική του. Περιμένει μέχρι να διδαχθεί τι πρέπει να κάνει, και έπειτα προχωρά στην πράξη. Δεν βασίζεται στον εαυτό του για τίποτα εκτός από την επάρκειά του να διεκπεραιώσει τα σχέδια που του έχουν ανατεθεί. Είναι ασφαλής με την βεβαιότητα ότι κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να δυσκολέψει την πρόοδό του στην επίτευξη των στόχων που του έχει αναθέσει το ανώτερο σχέδιο το ορισμένο για το καλό όλων.

12. Ένας θεραπευμένος νους είναι απαλλαγμένος από την πίστη ότι πρέπει να σχεδιάζει, παρόλο που δεν μπορεί να γνωρίζει την έκβαση που είναι καλύτερη, το μέσο με το οποίο πρέπει να την πετύχει, ούτε το πώς ν’ αναγνωρίσει το πρόβλημα για την επίλυση του οποίου φτιάχτηκε το σχέδιο. Μέχρι να το αναγνωρίσει αυτό, θα κάνει κακή χρήση του σώματος στα σχέδιά του. Αλλά όταν δεχτεί αυτό ως αληθινό, τότε θεραπεύεται, και αφήνει το σώμα να φύγει.

13. Η υποδούλωση του σώματος στα σχέδια που καταστρώνει ο μη θεραπευμένος νους για να σωθεί, κάνει το σώμα να ασθενεί. Δεν είναι ελεύθερο να είναι το μέσο βοήθειας σε ένα σχέδιο που υπερβαίνει κατά πολύ την δική του προστασία, και που χρειάζεται την υπηρεσία του για λίγο. Με αυτή την ικανότητα διασφαλίζεται η υγεία. Διότι όλα όσα αναλαμβάνει ο νους γι αυτό το σκοπό θα λειτουργούν αψεγάδιαστα, και με τον δύναμη που του έχει δοθεί δεν γίνεται ν’ αποτύχει.

14. Ίσως δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς ότι τα σχέδια που κάνεις μόνος σου δεν είναι τίποτα άλλο από άμυνες, με το σκοπό που όλες οι άμυνες έχουν να εκπληρώσουν. Είναι το μέσον με το οποίο ένας τρομαγμένος νους προσπαθεί να προστατευτεί, με κόστος την αλήθεια. Αυτό δεν είναι δύσκολο να το δεις με κάποιες από τις μορφές που παίρνουν αυτές οι ψευδαισθήσεις, όπου η άρνηση της αλήθειας είναι πολύ προφανής. Εν τούτοις ο προγραμματισμός δεν αναγνωρίζεται συχνά ως άμυνα.

15. Ο νους που ασχολείται με προγραμματισμούς για τον εαυτό του είναι απασχολημένος με το να προσπαθεί να ελέγξει τα μελλοντικά γεγονότα. Ο χρόνος γίνεται μία έμφαση στο μέλλον, για να ελέγχεται από μαθήματα και εμπειρίες γεγονότων του παρελθόντος και από παλιές πεποιθήσεις. Παραβλέπει το παρόν, διότι βασίζεται στην ιδέα ότι το παρελθόν έχει διδάξει αρκετά για να επιτρέψει στο νου να κατευθύνει στην μελλοντική πορεία του.

16. Ο νους που κάνει σχέδια, λοιπόν, αρνείται να επιτρέψει αλλαγές. Αυτό που έχει μάθει πριν γίνεται η βάση για τους μελλοντικούς του στόχους. Η περασμένες εμπειρίες του κατευθύνουν τις επιλογές του για το τι θα συμβεί. Και δεν βλέπει ότι εδώ και τώρα βρίσκονται όλα όσα χρειάζονται για να εγγυηθούν ένα μέλλον διαφορετικό από το παρελθόν, χωρίς την συνέχιση καμιάς παλιάς ιδέας και αρρωστημένης πεποίθησης. Η προσδοκία δεν παίζει κανένα ρόλο σ’ αυτό καθόλου, διότι η τωρινή εμπιστοσύνη κατευθύνει τον τρόπο.

17. Οι άμυνες είναι τα σχέδια που αναλαμβάνεις να κάνεις ενάντια στην αλήθεια. Στόχος τους είναι να επιλέγεις ό,τι εγκρίνεις και να απορρίπτεις ό,τι θεωρείς ασύμβατο με τις πεποιθήσεις σου για την πραγματικότητα. Όμως, αυτό που απομένει είναι πραγματικά χωρίς νόημα. Διότι η πραγματικότητά σου είναι η «απειλή» στην οποία θέλουν να επιτεθούν οι άμυνες σου, να την συσκοτίσουν, και να την απομονώσουν για να την σταυρώσουν.

18. Τι μπορεί να ήταν αυτό που δεν θα ήθελες να δεχτείς, αν μόνο ήξερες ότι όλα όσα συμβαίνουν, όλα τα γεγονότα, τα περασμένα, τα τωρινά και αυτά που έρχονται, είναι ευγενικά σχεδιασμένα από Κάποιον του Οποίου ο μόνος σκοπός είναι το καλό σου; Ίσως έχεις παρεξηγήσει το σχέδιό Του, διότι Αυτός ποτέ δεν θα σου προκαλούσε πόνο. Αλλά οι άμυνες σου δεν σε άφηναν να δεις την τρυφερή ευλογία Του να λάμπει σε κάθε σου βήμα. Όσο εσύ έκανες σχέδια θανάτου, Αυτός σε οδηγούσε ευγενικά στην αιώνια ζωή.

19. Η τωρινή σου εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν, είναι η άμυνα που υπόσχεται ένα μέλλον γαλήνιο, χωρίς ίχνος θλίψης, και με χαρά που συνεχώς αυξάνεται, καθώς αυτή η ζωή θα γίνεται μία ιερή στιγμή, ορισμένη μέσα στο χρόνο, αλλά που θα παίρνει υπόψη της μόνο την αθανασία. Το μέλλον σου, λοιπόν, ας κατευθύνεται από την εμπιστοσύνη στο παρόν και όχι από τις άμυνες, και αυτή η ζωή θα γίνεται μία ουσιαστική συνάντηση με την αλήθεια που μόνο οι άμυνες σου μπορούσαν κρύψουν.

20. Χωρίς άμυνες, γίνεσαι ένα φως που ο Ουρανός αναγνωρίζει με ευγνωμοσύνη ως δικό του. Και θα σε οδηγεί σε δρόμους ορισμένους για την ευτυχία σου, σύμφωνα με το πανάρχαιο σχέδιο, που ξεκίνησε με την γέννηση του χρόνου. Αυτοί που σε ακολουθούν θα ενώσουν το φως τους με το δικό σου, και αυτό θα αυξάνεται μέχρι που όλος ο κόσμος να φωτιστεί με χαρά. Και με χαρά οι αδελφοί μας θα παραμερίσουν τις δύσκαμπτες άμυνες του, οι οποίες δεν τους ωφελούσαν σε τίποτα και μόνο να τους τρομοκρατούν μπορούσαν.

21. Προσδοκούμε αυτή την ώρα σήμερα με εμπιστοσύνη στο παρόν, διότι αυτό είναι το κομμάτι που έχει σχεδιαστεί για μας. Θα βεβαιωθούμε ότι όλα όσα χρειάζονται για την επιτυχία μας δίνονται σήμερα. Δεν κάνουμε κανένα σχέδιο για το πώς θα γίνει, παρά συνειδητοποιούμε ότι η απουσία άμυνας είναι όλα όσα χρειάζεται για να ανατείλει η αλήθεια μέσα στο νου μας με βεβαιότητα.

22. Για δεκαπέντε λεπτά σήμερα δύο φορές αναπαυόμαστε από τους ανώφελους προγραμματισμούς και από κάθε σκέψη που εμποδίζει την αλήθεια να εισέλθει στο νου μας. Σήμερα θα δεχόμαστε αντί να σχεδιάζουμε, ώστε να μπορούμε να δίνουμε αντί να οργανώνουμε. Και μας δίνεται αληθινά, καθώς λέμε:

- Αν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου δέχομαι επίθεση. Αλλά με την απουσία κάθε άμυνας θα είμαι δυνατός, και θα μάθω αυτό που κρύβουν οι άμυνες μου.

23. Τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Αν πρέπει να γίνουν κάποια σχέδια, θα σου ειπωθούν. Μπορεί να μην είναι τα σχέδια που πίστευες ότι χρειαζόντουσαν, ούτε και οι απαντήσεις στα προβλήματα που νόμιζες ότι αντιμετώπιζες. Αλλά είναι οι απαντήσεις σε ένα άλλο είδος ερώτησης, που παραμένει αναπάντητο ακόμα και χρειάζεται απάντηση μέχρι που η Απάντηση να έρθει επιτέλους σε σένα.

24. Όλες οι άμυνες σου στοχεύουν στο να μην λάβεις αυτό που θα λάβεις σήμερα. και μέσα στο φως της χαράς της απλής εμπιστοσύνης, θα αναρωτιέσαι μόνο γιατί θεωρούσες ότι πρέπει να αμύνεσαι από την απελευθέρωση. Ο Ουρανός δεν ζητά τίποτα. Η κόλαση είναι που έχει υπερβολικές απαιτήσεις για θυσίες. Δεν παραιτείσαι από τίποτα αυτές τις ώρες σήμερα, που ανυπεράσπιστος, παρουσιάζεσαι στον Δημιουργός σου έτσι όπως είσαι πραγματικά.

25. Αυτός σε θυμάται. Σήμερα θα Τον θυμηθούμε εμείς. Διότι αυτό είναι το Πάσχα στην σωτηρία σου. Και ανασταίνεσαι ξανά από αυτό που φαινόταν σαν θάνατος και απελπισία. Τώρα το φως της ελπίδας ξαναγεννιέται μέσα σου, διότι τώρα έρχεσαι χωρίς άμυνες, για να μάθεις το δικό σου ρόλο μέσα στο σχέδιο του Θεού. Ποια μικρά σχέδια ή μαγικές πεποιθήσεις μπορούν να έχουν ακόμα αξία, όταν εσύ έχεις λάβει την λειτουργία σου από την Φωνή που μιλά εκ μέρους του Θεού του Ίδιου;

26. Προσπάθησε να μην σχεδιάσεις αυτή την ημέρα όπως εσύ πιστεύεις ότι σε ωφελεί. Γιατί δεν μπορείς καν να συλλάβεις τι ευτυχία έρχεται σε σένα χωρίς τον προγραμματισμό σου. Μάθε σήμερα. και όλος ο κόσμος θα κάνει αυτό το γιγάντιο άλμα, και θα γιορτάσει μαζί σου το Πάσχα σου. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, καθώς ανόητα μικροπράγματα έρχονται στο μυαλό σου και προκαλούν τις άμυνες σου ή σε βάζουν σε πειρασμό να μπλεχτείς σε πολύπλοκους σχεδιασμούς, θύμιζε στον εαυτό σου ότι σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα μάθησης, και αναγνώρισέ το έτσι:

- Αυτό είναι το δικό μου Πάσχα. Και θα το κρατήσω ιερό. Δεν θα αμύνομαι, διότι ο Υιός του Θεού δεν χρειάζεται υπεράσπιση ενάντια στην αλήθεια της πραγματικότητάς του.