1.- II. Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.
1. Η προσευχή δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι ένα μέρος της ζωής. Όμως αλλάζει σε μορφή, και εξελίσσεται με την μάθηση μέχρι να φτάσει σε μια κατάσταση άμορφη, και να συγχωνευθεί σε ολοκληρωτική επικοινωνία με τον Θεό. Όταν είναι σε μορφή αιτήματος δεν χρειάζεται, και πολύ συχνά δεν το κάνει, να κάνει έκκληση στον Θεό, ούτε καν συνεπάγεται πίστη σε Αυτόν. Σε αυτά τα επίπεδα η προσευχή είναι απλά «θέλω», και προέρχεται από μια αίσθηση ανάγκης και έλλειψης.
2. Αυτές οι μορφές της προσευχής, του «ζητάω από ανάγκη», πάντα συνεπάγονται συναισθήματα αδυναμίας και ανεπάρκειας, και δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνουν από ένα Υιό του Θεού που γνωρίζει Ποιος είναι. Κανένας, λοιπόν, που είναι βέβαιος για την Ταυτότητά του δεν θα μπορούσε να προσευχηθεί με αυτές τις μορφές προσευχής. Όμως είναι επίσης αληθινό ότι κανένας που είναι αβέβαιος για την Ταυτότητά του δεν μπορεί να αποφύγει να προσευχηθεί έτσι. Και η προσευχή είναι τόσο συνεχής όπως η ζωή. Όλοι προσεύχονται χωρίς διακοπή. Ζήτησε και το έχεις λάβει, διότι έχεις επαληθεύσει τι είναι αυτό που θέλεις.
3. Είναι επίσης δυνατό να φτάσεις μια ανώτερη μορφή «ζητάω από ανάγκη», γιατί σε αυτό τον κόσμο η προσευχή είναι διορθωτική, άρα πρέπει να συνεπάγεται κάποια επίπεδα μάθησης. Εδώ, το αίτημα μπορεί να απευθυνθεί στον Θεό με ειλικρινή πίστη, αν και όχι ακόμα με κατανόηση. Μια ασαφής και συνήθως ασταθής αίσθηση αναγνώρισης έχει επιτευχθεί σε γενικά πλαίσια, αλλά έχει την τάση να συσκοτίζεται από μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση ενοχής. Είναι δυνατόν σε αυτό το επίπεδο να συνεχίσεις να ζητάς για πράγματα αυτού του κόσμου σε διάφορες μορφές, και είναι ακόμα πιθανόν να ζητάς για δώρα όπως εντιμότητα και καλοσύνη, και ειδικά για συγχώρεση για τις πολλές πηγές ενοχής που υπόκεινται αναπόφευκτα σε κάθε προσευχή ανάγκης. Χωρίς ενοχή δεν υπάρχει έλλειψη. Οι αναμάρτητοι δεν έχουν ανάγκες.
4. Σε αυτό το επίπεδο έρχεται επίσης και αυτή η περίεργη αντίφαση που είναι γνωστή ως «η προσευχή για τους εχθρούς σου». Η αντίφαση δεν βρίσκεται στις ίδιες τις λέξεις, αλλά στον τρόπο με τον οποίο συνήθως ερμηνεύονται. Όσο πιστεύεις ότι έχεις εχθρούς, περιορίζεις την προσευχή στους νόμους αυτού του κόσμου, και περιορίζεις ακόμα την ικανότητά σου να λαμβάνεις και να δέχεσαι στα ίδια στενά περιθώρια. Εν τούτοις, αν έχεις εχθρούς έχεις ανάγκη από προσευχή, και μάλιστα μεγάλη. Τι σημαίνει στην πραγματικότητα αυτή η φράση; Προσευχήσου για τον εαυτό σου, ώστε να μην αναζητάς να αιχμαλωτίσεις τον Χριστό και χάνεις έτσι την αναγνώριση της δικής σου Ταυτότητας. Μην προδίδεις ποτέ κανέναν, γιατί έτσι προδίδεις τον εαυτό σου.
5. Ένας εχθρός είναι το σύμβολο ενός φυλακισμένου Χριστού. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι αυτός εντός από σένα; Άρα η προσευχή για τους εχθρούς γίνεται προσευχή για την δική σου ελευθερία. Τώρα δεν είναι πια αντίφαση ορολογίας. Γίνεται μια δήλωση ενότητας του Χριστού και μια αναγνώριση της αθωότητάς Του. Και τώρα έχει γίνει ιερή, γιατί αναγνωρίζει τον Υιό του Θεού έτσι όπως δημιουργήθηκε.
6. Ποτέ να μην ξεχνάς ότι η προσευχή σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι πάντα για τον εαυτό σου. Αν ενώνεσαι με οποιοδήποτε στην προσευχή, τον κάνεις μέρος από σένα. Ο εχθρός είσαι εσύ, όπως εσύ είσαι κι ο Χριστός. Πριν μπορέσει να γίνει ιερή, λοιπόν, η προσευχή γίνεται επιλογή. Δεν διαλέγεις για κάποιον άλλο. Μπορείς μόνο να διαλέξεις για τον εαυτό σου. Προσευχήσου ειλικρινά για τους εχθρούς σου, διότι εδώ βρίσκεται η σωτηρία σου. Συγχώρεσε τους για τις αμαρτίες σου, και θα συγχωρεθείς πραγματικά κι εσύ.
7. Η προσευχή είναι μια κλίμακα που φτάνει στον Ουρανό. Στην κορυφή βρίσκεται μια μεταμόρφωση που μοιάζει πολύ με την δική σου, διότι η προσευχή είναι μέρος δικό σου. Τα πράγματα της γης έχουν μείνει πίσω, και δεν τα θυμάσαι πια. Δεν ζητάς τίποτα, γιατί δεν υπάρχει καμία έλλειψη. Η Ταυτότητα μέσα στον Χριστό είναι πλήρως αναγνωρισμένη ως δοσμένη για πάντα, πέρα από κάθε αλλαγή, απόλυτα αναλλοίωτη. Το φως πια δεν τρεμοπαίζει, και ποτέ δεν θα σβήσει. Τώρα, χωρίς ανάγκη καμιάς μορφής, και ντυμένος για πάντα με την αγνή αθωότητα που είναι το δώρο του Θεού σε σένα, τον Υιό Του, η προσευχή μπορεί ξανά να γίνει αυτό για το οποίο ήταν προορισμένη. Γιατί τώρα ανυψώνεται σαν τραγούδι ευχαριστίας προς τον Δημιουργό σου, ύμνος χωρίς λόγια, σκέψεις και μάταιες επιθυμίες, χωρίς καμία απολύτως ανάγκη. Έτσι επεκτείνεται, έτσι όπως ήταν προορισμένη να κάνει. Και γι αυτή την προσφορά ο Θεός ο Ίδιος δίνει ευχαριστίες.
8. Ο Θεός είναι ο στόχος κάθε προσευχής, και της δίνει αιωνιότητα αντί για τέλος. Ούτε έχει αρχή, διότι ο στόχος ποτέ δεν έχει αλλάξει. Η προσευχή στις πρώτες μορφές της είναι μια ψευδαίσθηση, διότι δεν υπάρχει ανάγκη κλίμακας για να φτάσεις κάπου από όπου ποτέ δεν έφυγες. Και όμως η προσευχή είναι μέρος της συγχώρεσης όσο η συγχώρεση η ίδια, κι αυτή μια ψευδαίσθηση, παραμένει ανεπίτευκτη. Η προσευχή συνδέεται με την μάθηση μέχρι ο στόχος της μάθησης να εκπληρωθεί. Και τότε όλα τα πράγματα θα μεταμορφωθούν μαζί, και θα επιστρέψουν αψεγάδιαστα μέσα στο Νου του Θεού. Αυτή η κατάσταση υπερβαίνει την μάθηση, και γι αυτό δεν μπορεί να περιγραφεί. Τα στάδια που είναι απαραίτητα για τη επίτευξή της όμως, χρειάζεται να γίνουν κατανοητά, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η γαλήνη στον Υιό του Θεού, ο οποίος τώρα ζει με την ψευδαίσθηση του θανάτου και του φόβου για τον Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου