ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

( Από το εγχειρίδιο για διδασκάλους)

Τα επιφανειακά χαρακτηριστικά των δασκάλων του Θεού δεν είναι όλα ίδια. Δεν φαίνονται ίδια στα μάτια του σώματος, προέρχονται από πολύ διαφορετικά υπόβαθρα, οι εμπειρίες που έχουν από τον κόσμο ποικίλουν κατά πολύ, και οι επιφανειακές τους «προσωπικότητές» είναι αρκετά ξεχωριστές. Ούτε, στα αρχικά στάδια της λειτουργίας τους ως δάσκαλοι του Θεού, έχουν ακόμα πετύχει τα βαθύτερα χαρακτηριστικά που θα τους καθιερώσουν γι αυτό που είναι. Ο Θεός δίνει ιδιαίτερα δώρα στους δασκάλους Του, διότι έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο στο σχέδιό Του για την Επανόρθωση. Η ιδιαιτερότητά τους είναι, φυσικά, μόνο προσωρινή ∙ ορισμένη μέσα στον χρόνο σαν μέσο που οδηγεί έξω από αυτόν. Αυτά τα ιδιαίτερα δώρα, τα γεννημένα μέσα στην ιερή σχέση προς την οποία κανονίζεται η διδακτική – μαθησιακή κατάσταση, γίνονται χαρακτηριστικά όλων των δασκάλων του Θεού που έχουν προχωρήσει στην δική τους μάθηση. Από αυτή την άποψη είναι όλοι ίδιοι.

Όλες οι διαφορές ανάμεσα στους δασκάλους του Θεού είναι προσωρινές. Παρόλα αυτά, μέσα στον χρόνο μπορούμε να πούμε ότι οι προχωρημένοι δάσκαλοι του Θεού έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

I. Εμπιστοσύνη.

Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία βρίσκεται η ικανότητά τους να εκπληρώσουν την λειτουργία τους. Η αντίληψη είναι αποτέλεσμα μάθησης. Στην πραγματικότητα, η αντίληψη είναι μάθηση, διότι αιτία και αποτέλεσμα ποτέ δεν διαχωρίζονται. Οι δάσκαλοι του Θεού έχουν εμπιστοσύνη στον κόσμο, διότι έχουν μάθει ότι αυτός δεν κυβερνάται από τους νόμους που επινόησε ο κόσμος. Κυβερνάται από μια Δύναμη η Οποία βρίσκεται μέσα σε αυτούς αλλά δεν είναι δική τους. Είναι αυτή η Δύναμη που κρατά όλα τα πράγματα ασφαλή. Μέσω αυτής της Δύναμης οι δάσκαλοι του Θεού βλέπουν τον κόσμο στο φως της συγχώρεσης.

Όταν αυτή η Δύναμη βιωθεί έστω και μία φορά, είναι αδύνατον να εμπιστευτεί κανείς ξανά την δική του ασήμαντη δύναμη. Ποιος θα επιχειρούσε να πετάξει με τα μικροσκοπικά φτερά ενός σπουργιτιού όταν του έχει δοθεί η ισχυρή δύναμη του αετού; Και ποιος θα έδινε την πίστη του στις άθλιες προσφορές του εγώ όταν τα δώρα του Θεού είναι απιθωμένα μπροστά του; Τι είναι αυτό που τους παρακινεί τα κάνουν την αλλαγή;

Α. Η Ανάπτυξη της Εμπιστοσύνης.

Πρώτα πρέπει να περάσουν μέσα από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «μια περίοδος ακύρωσης.» Αυτή δεν χρειάζεται να είναι οδυνηρή, αλλά συνήθως έτσι βιώνεται. Του φαίνεται σαν του παίρνουν όλα τα πράγματα, και σπάνια καταλαβαίνει στην αρχή ότι απλά αναγνωρίζεται η έλλειψη αξίας τους. Πως μπορεί να γίνει αντιληπτή η έλλειψη αξίας εκτός και αν ο παρατηρητής βρίσκεται σε μια θέση από όπου πρέπει να βλέπει τα πράγματα μέσα σε ένα διαφορετικό φως; Δεν βρίσκεται ακόμα σε σημείο που να μπορεί να κάνει την αλλαγή ολοκληρωμένα μέσα του. Κι έτσι το σχέδιο μερικές φορές θα προκαλέσει αλλαγές σε αυτό που φαίνεται ότι είναι εξωτερικές συνθήκες. Αυτές οι αλλαγές είναι πάντα χρήσιμες. Όταν ο δάσκαλος του Θεού έχει μάθει αρκετά σε αυτόν τον τομέα, προχωρά στο δεύτερο στάδιο.

Έπειτα, ο δάσκαλος του Θεού πρέπει να περάσει μέσα από «μια περίοδο ξεδιαλέγματος.» Αυτό είναι πάντα κάπως δύσκολο διότι, έχοντας μάθει ότι οι αλλαγές στην ζωή του είναι πάντα χρήσιμες, πρέπει τώρα να αποφασίζει όλα τα πράγματα στην βάση του αν αυξάνουν την χρησιμότητα ή την παρεμποδίζουν. Θα βρει ότι πολλά, αν όχι τα πιο πολλά από τα πράγματα στα οποία έδινε αξία πριν, απλά εμποδίζουν την ικανότητά του να μεταφέρει αυτά που έχει μάθει σε νέες καταστάσεις καθώς προκύπτουν. Επειδή έχει δώσει αξία σε αυτό που είναι πραγματικά χωρίς αξία, δεν θα γενικεύει το μάθημα για τον φόβο της απώλειας και της θυσίας. Χρειάζεται μεγάλη μάθηση για να καταλάβει ότι όλα τα πράγματα, τα γεγονότα, οι συναντήσεις και οι συνθήκες είναι χρήσιμες. Είναι μόνο στον βαθμό στον οποίο αυτές είναι χρήσιμες που θα έπρεπε να τους αποδοθεί ο οποιοσδήποτε βαθμός πραγματικότητας σε αυτόν τον κόσμο της ψευδαίσθησης. Η λέξη «αξία» δεν μπορεί να αποδοθεί σε τίποτα άλλο.

Το τρίτο στάδιο μέσα από το οποίο πρέπει να περάσει ο δάσκαλος του Θεού μπορεί να ονομαστεί «περίοδος παραίτησης». Αν αυτό ερμηνευτεί ότι παραιτείται από το επιθυμητό, θα προκαλέσει τεράστια σύγκρουση. Λίγοι δάσκαλοι του Θεού μπορούν να ξεφύγουν εντελώς από αυτή την λύπη. Όμως, δεν έχει νόημα το ξεδιάλεγμα αυτών που έχουν αξία από αυτά που δεν έχουν, εκτός κι αν γίνει το επόμενο ολοφάνερο βήμα. Άρα, η περίοδος επικάλυψης έχει την τάση να είναι μια περίοδος που ο δάσκαλος του Θεού νιώθει ότι καλείται να θυσιάσει τα συμφέροντά του για χάρη της αλήθειας. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα πόσο εξ ολοκλήρου αδύνατον θα ήταν να υπάρξει μια τέτοια απαίτηση. Μπορεί να το μάθει μόνο παράλληλα καθώς παραιτείται από ό,τι δεν έχει αξία. Μέσα από αυτό, μαθαίνει ότι εκεί όπου περίμενε θλίψη, βρίσκει μια ανάλαφρη χαρούμενη διάθεση στην θέση της ∙ εκεί όπου νόμιζε ότι κάτι του ζητούσαν, βρίσκει να του έχει χαριστεί ένα δώρο.

Τώρα έρχεται «μια περίοδος καταστάλαξης». Είναι ήσυχος χρόνος, στον οποίο ο δάσκαλος του Θεού αναπαύεται μέσα σε σχετική ειρήνη. Τώρα εμπεδώνει αυτά που έχει μάθει. Τώρα αρχίζει να βλέπει την μεταβατική αξία αυτών που έχει μάθει. Το δυναμικό τους είναι κυριολεκτικά εκπληκτικό, και ο δάσκαλος του θεού βρίσκεται τώρα σε ένα σημείο της πορείας του στο οποίο βλέπει όλη την διέξοδό του. «Παραιτήσου από ό,τι δεν θέλεις, και κράτησε αυτό που θέλεις.» Πόσο απλό είναι το προφανές! Και πόσο εύκολο να γίνει! Ο δάσκαλος του Θεού χρειάζεται αυτή την περίοδο ανάπαυσης. Δεν έχει ακόμα φτάσει τόσο μακριά όσο νομίζει. Όμως, όταν είναι έτοιμος να συνεχίσει, προχωρά με ισχυρούς συντρόφους δίπλα του. Τώρα αναπαύεται για λίγο, και τους συναθροίζει πριν συνεχίσει. Από εδώ και πέρα δεν προχωρά μόνος.

Το επόμενο στάδιο είναι πραγματικά «μια περίοδος ξεβολέματος.» Τώρα πρέπει ο δάσκαλος το Θεού να καταλάβει ότι δεν ήξερε πραγματικά τι ήταν πολύτιμο και τι ήταν χωρίς αξία. Και ότι όλα όσα έχει μάθει μέχρι τώρα ήταν ότι δεν ήθελε το άνευ αξίας, και ότι όντως ήθελε ό,τι είχε αξία. Και όμως το δικό του ξεκαθάρισμα δεν είχε νόημα ως προς το να του διδάξει την διαφορά. Η ιδέα της θυσίας, η τόσο κεντρική στο σύστημα σκέψης του, κατέστησε αδύνατον σε αυτόν να κρίνει. Νόμιζε πως έμαθε την προθυμία, αλλά τώρα βλέπει ότι δεν γνωρίζει για ποιο πράγμα είναι η προθυμία. Και τώρα πρέπει να φτάσει σε μια κατάσταση που μπορεί να παραμείνει ανέφικτη γι αυτόν για πάρα πολύ καιρό. Πρέπει να μάθει να αφήνει κατά μέρος κάθε κρίση, και να ρωτά τι θέλει στ’ αλήθεια σε κάθε περίσταση. Αν δεν είχε τόσο μεγάλη στήριξη σε όλα τα βήματα αυτής της κατεύθυνσης, θα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο!

Και στο τέλος, υπάρχει «μια περίοδος επίτευξης.» Εδώ είναι που εμπεδώνεται η μάθηση. Τώρα όλα όσα φαίνονταν σαν απλές σκιές τώρα γίνονται ουσιαστικά οφέλη, στα οποία μπορεί να βασιστεί σε όλες τις «επείγουσες ανάγκες» καθώς και τις γαλήνιες ώρες. Πραγματικά, η γαλήνη είναι δικό τους αποτέλεσμα ∙ το αποτέλεσμα ειλικρινούς μάθησης, συνέπειας σκέψης και πλήρους μεταφοράς. Αυτό είναι το στάδιο της αληθινής ειρήνης, διότι εδώ αντανακλάται πλήρως η κατάσταση του Ουρανού. Από εδώ και πέρα, ο δρόμος για τον Βασιλεία των Ουρανών είναι ανοιχτός και εύκολος. Στην πραγματικότητα είναι εδώ. Ποιος θα ήθελε να «πάει» πουθενά, αν η ειρήνη του νου είναι ήδη ολοκληρωμένη; Και ποιος θα αναζητούσε να αλλάξει την γαλήνη για κάτι πιο επιθυμητό; Τι θα μπορούσε να είναι πιο επιθυμητό από αυτό;