Τι είναι το «εγώ»; Τι είναι το «εσύ»; Τι είναι ο «επιλογέας»;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ο επιλογέας που είναι μέσα σε «μένα» είναι διαφορετικός από τον επιλογέα στους άλλους ανθρώπους; Ποιος είναι το «εγώ» που είναι υπεύθυνο για την απόφαση, το «εσύ» στο οποίο απευθύνονται τα Μαθήματα Θαυμάτων; Ο επιλογέας συνεχίσει σε κάποια μορφή μετά τον θάνατο, μέχρι να πάρει την απόφαση να αφήσει τον διαχωρισμό; Η οποιαδήποτε πρόοδος που κάνουμε σε αυτή την «ζωή» συνεχίζεται;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όταν σκεφτόμαστε όλα αυτά τα θέματα, πάντα βοηθά να θυμόμαστε ότι επιχειρούμε να δώσουμε ένα λογικό πλαίσιο σε κάτι που είναι εκ φύσεως ψευδαισθητικό και αρχικά προήλθε από την επιθυμία να αντιτεθούμε σε αυτό που είναι αιώνια αληθινό. Το ανθρώπινο πλαίσιο εξήγησης είναι το μόνο που έχουμε στην διάθεση μας, αλλά ως μέρος της προσπάθειας μας να αρνηθούμε την αλήθεια, είναι αναγκαστικά περιορισμένο. Ο Ιησούς μας εφιστά  την προσοχή γι αυτούς τους περιορισμούς με πολλούς διαφορετικούς τρόπους σε όλα τα Μαθήματα. Ωστόσο αυτός πρέπει να μας συναντήσει εκεί που είμαστε έτσι ώστε να μπορέσει να μας βοηθήσει να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και μετά να τα διορθώσουμε μόλις τον δεχτούμε για δάσκαλο μας.
Το πρωταρχικό μας λάθος ήταν που πιστέψαμε ότι κάτι άλλο εκτός από την τέλεια Ενότητα της Αγάπης του Θεού είναι πραγματικό. Όπως φαίνεται στις αντιδράσεις μας στις καθημερινές καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, σπάνια αμφισβητούμε την πραγματικότητα της πολλαπλότητας – ότι είμαστε όλοι πραγματικοί ως διαχωρισμένα άτομα μέσα σε ένα σύμπαν κάθε είδους διαφορετικών οντοτήτων. Προσπερνώντας τις δυναμικές του εγώ που είναι κρυμμένες μέσα στο νου μας, οι οποίες περιλαμβάνουν τον τρόμο ότι θα τιμωρηθούμε για την ύπαρξη μας ως άτομα, ας δούμε την περιγραφή αυτής της κατάστασης από τον Ιησού.

Την περιγράφει σαν μια διαδικασία υποκατάστασης: Εσύ που πιστεύεις ότι ο Θεός είναι φόβος έφτιαξες μόνο ένα υποκατάστατο. Έχει πάρει πολλές μορφές, διότι ήταν το υποκατάστατο της ψευδαίσθησης για την αλήθεια· του κατακερματισμού στην θέση της ολότητας. Έχει κατακερματιστεί τόσο πολύ και έχει υποδιαιρεθεί επανειλημμένα, που τώρα είναι σχεδόν αδύνατον να αντιληφθείς ότι κάποτε ήταν ένα, και ότι ακόμα είναι αυτό που ήταν. Αυτό το ένα σφάλμα, που μετέτρεψε την αλήθεια σε ψευδαίσθηση, το άπειρο σε χρόνο, και την ζωή σε θάνατο, ήταν το μόνο που έφτιαξες. Ολόκληρος ο κόσμος σου βασίζεται πάνω σε αυτό. Όλα όσα βλέπεις αυτό αντανακλούν, και κάθε ιδιαίτερη σχέση που έκανες ποτέ είναι μέρος αυτού. (T.18.I.4) .

Ο Ιησούς ξεκάθαρα μιλά σε ένα νου που ζει τα αποτελέσματα της απόφασης του να υποκαταστήσει «την αλήθεια με ψευδαισθήσεις» και «την ολότητα με κατακερματισμό.» Δεν θα μπορούσε να μας μιλά σαν σώματα γιατί γνωρίζει ότι τα σώματα δεν είναι παρά προβολές του νου, άρα δεν έχουν ζωή. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μας βοηθά να ανακτήσουμε την επίγνωση του εαυτού μας ως νόες. Δεδομένης της επένδυσης μας στον διαχωρισμό και στον κατακερματισμό, φαίνεται ότι είμαστε ατομικοί νόες που επιλέγουν, ο ένας διαφορετικός από τον άλλον ∙ και δεν είναι λάθος να το πιστεύουμε αυτό στα αρχικά στάδια της εργασίας μας με τα Μαθήματα.
Αλλά η φυσική έκβαση της εφαρμογής της συγχώρεσης είναι η σταδιακή διάλυση αυτής της αίσθησης ότι είμαστε διαχωρισμένοι ο ένας από τον άλλον, που σημαίνει ότι θα επανερχόμαστε προς την κατεύθυνση της ενότητας – πρώτα με το να αναγνωρίζουμε ότι όλοι μοιραζόμαστε ένα κοινό συμφέρον, και μετά συνειδητοποιώντας ότι μοιραζόμαστε την ίδια Ταυτότητα ως Υιός του Θεού. Σε αυτό το επίπεδο διόρθωσης θα γνωρίζουμε ότι υπάρχει μόνο ένας νους. Δεν θα επιλέγουμε πια να υποκαθιστούμε την ολότητα με τον κατακερματισμό και την αλήθεια με τις ψευδαισθήσεις, και θα βιώνουμε τον διαχωρισμό όλο και λιγότερο ελκυστικό.
Ο θάνατος είναι μια απόφαση που παίρνεται από ένα νου για είτε έναν ορθό νοητικά σκοπό ή λανθασμένο. Με άλλα λόγια, είναι μέρος του συνεχούς όπου διαδραματίζεται η απόφαση του νου είτε να υποστηρίξει τον διαχωρισμό ή να τον καταργήσει. Ο νους δεν είναι στο σώμα, έτσι ο νους δεν αλλάζει με κανένα τρόπο όταν το σώμα πεθαίνει. Επηρεάζεται μόνο από τις δικές του επιλογές. Από αυτή την οπτική, ο θάνατος δεν έχει σχέση, παρόλο που ο κόσμος δεν το βλέπει καθόλου έτσι.
Το να ρωτάμε αν φέρουμε μαζί μας ό,τι μαθαίνουμε σε αυτή την ζωή σημαίνει ότι θεωρούμε ότι ο χρόνος είναι γραμμικός, και τα Μαθήματα Θαυμάτων μας διδάσκουν ότι δεν είναι. Πάντα χρειάζεται να επανερχόμαστε στο σημείο αναφορά ενός νου που είναι έξω από τον χωροχρόνο και αποφασίζει ανάμεσα σε δύο δασκάλους και τα συστήματα σκέψης τους.  Είναι πολύ ταπεινωτικό να μας ζητείται να παραβλέψουμε την εμπειρία μας ως σημείο αναφοράς για να καταλάβουμε τέτοια θέματα, αλλά πραγματικά πρέπει να υψώσουμε τον εαυτό μας στο επίπεδο του Ιησού αν είναι να κάνουμε πρόοδο στην κατανόηση της διδασκαλίας του. Ο χρόνος και ο χώρος είναι μέρος της στρατηγικής του εγώ να μας πείσει ότι είμαστε σώματα – να υποκαταστήσει την ολότητα με τον κατακερματισμό, όπως είπαμε πριν. Η μάθηση λαμβάνει χώρα μόνο στο επίπεδο του νου που παίρνει αποφάσεις έξω από τον χρόνο και τον χώρο—και είναι βασικά η μάθηση ότι η επιλογή του υπέρ του συστήματος σκέψης του διαχωρισμού ήταν ένα λάθος, που τώρα μπορεί να διορθωθεί.

http://facimoutreach.org/qa/questions/questions221.htm#Q1071