ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Η Κρίση και το Πρόβλημα της Εξουσίας.

- Από το Κεφάλαιο 3, VI. Judgment and the Authority Problem -

1. Έχουμε ήδη συζητήσει την Τελευταία Κρίση, αλλά όχι αρκετά λεπτομερώς. Μετά την Τελευταία Κρίση δεν θα υπάρξει άλλη. Η κρίση είναι συμβολική διότι πέρα από την αντίληψη δεν υπάρχει κρίση. Όταν η Βίβλος λέει «Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε,» σημαίνει ότι αν κρίνεις την πραγματικότητα των άλλων δεν θα μπορέσεις ν’ αποφύγεις να κρίνεις την δική σου.

2. Η επιλογή να κρίνεις παρά να γνωρίζεις είναι η αιτία της απώλειας της γαλήνης. Η κρίση είναι η διαδικασία στην οποία βασίζεται η αντίληψη, αλλά όχι η γνώση. Το έχω ξανασυζητήσει αυτό σε σχέση με την επιλεκτικότητα της αντίληψης, τονίζοντας ότι η αξιολόγηση είναι η προφανής αναγκαία της προϋπόθεση. Η κρίση πάντα περιέχει απόρριψη. Ποτέ δεν δίνει έμφαση μόνο στις θετικές όψεις αυτού που κρίνει, είτε σε σένα ή στους άλλους. Ό,τι έχει γίνει αντιληπτό και έχει απορριφθεί, ή έχει κριθεί και έχει βρεθεί ανεπαρκές, παραμένει μέσα στο νου σου διότι έχει γίνει αντιληπτό. Μία από τις ψευδαισθήσεις από την οποία υποφέρεις είναι η πίστη ότι αυτό που έχεις κρίνει δεν έχει καμία επίπτωση. Αυτό δεν γίνεται να είναι αλήθεια εκτός κι αν πιστεύεις ότι αυτό το οποίο έκρινες δεν υπάρχει. Προφανώς δεν πιστεύεις κάτι τέτοιο, ειδάλλως δεν θα το είχες κρίνει. Εν τέλει δεν έχει σημασία αν η κρίση σου είναι σωστή ή όχι. Και στις δύο περιπτώσεις θέτεις την πίστη σου στο μη πραγματικό. Αυτό δεν γίνεται να αποφευχθεί σε κανένα τύπο κρίσης, διότι συνεπάγεται την πεποίθηση ότι η πραγματικότητα είναι δική σου για να επιλέξεις από αυτή.

3. Δεν μπορείς να διανοηθείς την καταπληκτική απελευθέρωση και την βαθιά γαλήνη που έρχεται όταν γνωρίζεις τον εαυτό σου και τους αδελφούς σου ολοκληρωτικά χωρίς κρίση. Όταν αναγνωρίσεις τι είσαι και τι είναι οι αδελφοί σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι το να τους κρίνεις με οποιοδήποτε τρόπο δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Στην πραγματικότητα, το νόημά τους χάνεται για σένα ακριβώς επειδή τους κρίνεις. Κάθε αβεβαιότητα προέρχεται από την πίστη ότι βρίσκεσαι κάτω από τον εξαναγκασμό της κρίσης. Δεν χρειάζεσαι κρίση για να οργανώσεις την ζωή σου, και σίγουρα δεν την χρειάζεσαι για να οργανώσεις τον εαυτό σου. Στην παρουσία της γνώσης κάθε κρίση αυτόματα αναστέλλεται, και αυτή είναι η διαδικασία που δίνει την δυνατότητα στην αναγνώριση να αντικαταστήσει την αντίληψη.

4. Φοβάσαι πάρα πολύ όλα όσα έχεις αντιληφθεί αλλά αρνηθεί να αποδεχτείς. Πιστεύεις ότι, εφόσον έχεις αρνηθεί να τα αποδεχτείς, έχεις χάσει τον έλεγχο πάνω τους. Αυτός είναι ο λόγος που τα βλέπεις σε εφιάλτες, ή σε ευχάριστες μεταμφιέσεις που σου φαίνεται σαν πιο ευχάριστα όνειρα. Τίποτα από αυτά που έχεις αρνηθεί να αποδεχτείς δεν μπορεί να έρθει στην επίγνωσή σου. Δεν είναι επικίνδυνα από μόνο τους. Αλλά εσύ τα έχεις κάνει να φαντάζουν επικίνδυνα σε σένα.

5. Όταν αισθάνεσαι κουρασμένος, είναι επειδή έχεις κρίνει τον εαυτό σου ως ικανό να κουράζεται. Όταν κοροϊδεύεις κάποιον, είναι επειδή τον έχεις κρίνει ως ανάξιο. Όταν κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, τότε πρέπει να κοροϊδεύεις και τους άλλους, αν όχι για κανένα άλλο λόγο, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς ν’ αντέξεις στην ιδέα ότι είσαι πιο ανάξιος από ό,τι αυτοί. Όλο αυτό σε κάνει να νιώθεις κουρασμένος διότι είναι ουσιαστικά αποκαρδιωτικό. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι ικανός να νιώθεις κούραση, αλλά είσαι πολύ ικανός να εξαντλείς τον εαυτό σου. Η ένταση της ακατάπαυστης κρίσης είναι στην κυριολεξία ανυπόφορη. Είναι περίεργο που μια ικανότητα τόσο εξασθενητική, σου είναι τόσο βαθιά αγαπητή. Όμως, αν επιθυμείς να είσαι ο συγγραφέας της πραγματικότητας, θα επιμένεις να κρατάς την κρίση. Ακόμα, θα βλέπεις την κρίση με φόβο, αφού πιστεύεις ότι μια μέρα θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου. Αυτή η πεποίθηση μπορεί να υπάρχει μόνο στο βαθμό που πιστεύεις στην δραστικότητα της κρίσης ως όπλο άμυνας για την δική σου εξουσία.

6. Ο Θεός προσφέρει μόνο έλεος. Τα δικά σου λόγια θα πρέπει να αντανακλούν μόνο έλεος, διότι αυτό έχεις λάβει και αυτό πρέπει να δίδεις. Η δικαιοσύνη είναι ένα προσωρινό μέσο, ή μια προσπάθεια να σου διδάξει την σημασία του ελέους. Περιέχει κρίση μόνο και μόνο επειδή εσύ είσαι ικανός για αδικία.

7. Έχω μιλήσει για διαφορετικά συμπτώματα, και σε εκείνο το επίπεδο υπάρχει μια σχεδόν ατέλειωτη ποικιλία. Όμως, υπάρχει μόνο μια αιτία για όλα αυτά: το πρόβλημα εξουσίας. Αυτό είναι «η ρίζα κάθε κακού». Κάθε σύμπτωμα που φτιάχνει το εγώ περιέχει μια αντίφαση όρων, διότι ο νους είναι διχασμένος ανάμεσα στο εγώ και στο Άγιο Πνεύμα, έτσι ώστε ό,τι και να φτιάχνει το εγώ να είναι ατελές και αντιφατικό. Αυτή η μη υπερασπίσιμη θέση είναι αποτέλεσμα του προβλήματος εξουσίας το οποίο, αφού δέχεται μία ακατανόητη σκέψη ως προϋπόθεση του, μπορεί να παράγει μόνο ιδέες που είναι ακατανόητες.

8. Το θέμα της εξουσίας είναι στην πραγματικότητα ένα ζήτημα «συγγραφής». Όταν έχεις πρόβλημα εξουσίας, αυτό συμβαίνει διότι πιστεύεις ότι είσαι ο συγγραφέας του εαυτού σου και προβάλλεις την αυταπάτη σου στους άλλους. Και τότε αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση σαν οι άλλοι κυριολεκτικά να σε αντιμάχονται για να σου πάρουν την «συγγραφή». Αυτό είναι το βασικό σφάλμα όλων όσων πιστεύουν ότι έχουν καταχραστεί την δύναμη του Θεού. Αυτή η πίστη είναι πολύ τρομακτική γι αυτούς, αλλά καθόλου δεν απασχολεί τον Θεό. Όμως, είναι πρόθυμος να την ακυρώσει, όχι για να τιμωρήσει τα παιδιά Του, αλλά μόνο και μόνο επειδή Αυτός γνωρίζει ότι αυτή τους κάνει δυστυχισμένους. Στις δημιουργίες του Θεού έχει δοθεί η αληθινή τους Συγγραφή, αλλά εσύ προτιμάς να είσαι ανώνυμος όταν επιλέγεις να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από τον Συγγραφέα σου. Όντας αβέβαιος για την αληθινή σου Συγγραφή, πιστεύεις ότι η δημιουργία σου είναι ανώνυμη. Αυτό σε αφήνει σε μια θέση όπου το να πιστεύεις ότι δημιούργησες τον εαυτό σου, ακούγεται χωρίς νόημα . Η διένεξη για την συγγραφή έχει αφήσει μια τέτοια αβεβαιότητα μέσα στο νου σου που μπορεί ακόμα και αμφιβάλλει για το αν υπάρχεις στ’ αλήθεια.

9. Μόνο εκείνοι που παραιτούνται ολοκληρωτικά από κάθε επιθυμία να απορρίπτουν μπορούν να γνωρίσουν ότι είναι αδύνατη η δική τους απόρριψη. Δεν έχεις καταχραστεί την δύναμη του Θεού, αλλά την έχεις χάσει. Ευτυχώς, όταν χάνεις εσύ κάτι δεν σημαίνει πως αυτό έχει χαθεί. Απλά σημαίνει ότι εσύ δεν θυμάσαι που είναι. Η ύπαρξή του δεν εξαρτάται από την ικανότητά σου να το αναγνωρίσεις, ούτε ακόμα και να το εντοπίσεις. Είναι δυνατόν να κοιτάς την πραγματικότητα χωρίς να κρίνεις και απλά να γνωρίζεις ότι είναι εκεί.

10. Η ειρήνη είναι φυσικό κληροδότημα του πνεύματος. Ο καθένας είναι ελεύθερος να αρνηθεί ή να αποδεχτεί την κληρονομιά του, αλλά δεν είναι ελεύθερος να ορίσει τι είναι η κληρονομιά του. Το πρόβλημα για το οποίο ο καθένας πρέπει ν’ αποφασίσει είναι το θεμελιώδες ζήτημα της συγγραφής. Όλος ο φόβος έρχεται στο τέλος, και μερικές φορές από πολύ ύπουλες διαδρομές, από την άρνηση της Συγγραφής. Η προσβολή δεν είναι ποτέ προς τον Θεό, αλλά μόνο προς εκείνους οι οποίοι Τον αρνούνται. Το να αρνείσαι την Συγγραφικά του Δικαιώματα σημαίνει πως αρνείσαι στον εαυτό σου τον λόγο για την ειρήνη σου, έτσι ώστε να βλέπεις τον εαυτό σου μόνο σε κομμάτια. Αυτή η παράξενη αντίληψη είναι το πρόβλημα της εξουσίας.

11. Δεν υπάρχει κανένας που να μην νιώθει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο φυλακισμένος. Αν αυτό είναι το αποτέλεσμα της δικής του ελεύθερης θέλησης τότε πρέπει να θεωρεί ότι η θέλησή του δεν είναι ελεύθερη, ειδάλλως η κυκλική αιτιολόγηση αυτής της θέσης θα ήταν προφανής. Η ελεύθερη θέληση πρέπει να οδηγεί στην ελευθερία. Η κρίση πάντα φυλακίζει διότι διαχωρίζει κομμάτια πραγματικότητας σύμφωνα με τον ασταθή γνώμονα της ευχής. Οι ευχές δεν είναι γεγονότα. Το να εύχεσαι σημαίνει ότι υπονοείς ότι το να θέλεις δεν είναι αρκετό. Εν τούτοις, κανένας που να έχει ορθό νου δεν πιστεύει ότι το να εύχεται είναι εξίσου πραγματικό με το να θέλει. Αντί να λες «Αναζητείστε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών», λέγε, « Να θέλετε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών,» και θα έχεις πει, «Γνωρίζω τι είμαι και αποδέχομαι την δική μου κληρονομιά.»