Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Κεφάλαιο 21 ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΗ (Ολόκληρο)



Η διόρθωση και η επιμέλεια του κειμένου έγινε από την Κέλλυ Παλαντζίδου



Κεφάλαιο 21
ΛΟΓΙΚΗ  ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΗ
Εισαγωγή.
1. Η προβολή φτιάχνει την αντίληψη. Ο κόσμος που βλέπεις είναι αυτό που του έδωσες εσύ, και τίποτα περισσότερο. Αλλά παρόλο που δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό, δεν είναι και τίποτα λιγότερο. Επομένως, για σένα είναι σημαντικός. Είναι ο μάρτυρας της κατάστασης του νου σου, η εξωτερική εικόνα μια εσωτερικής κατάστασης. Όπως σκέφτεται ο άνθρωπος, έτσι αντιλαμβάνεται. Επομένως, μην αναζητάς να αλλάξεις τον κόσμο, παρά επέλεξε να αλλάξεις το νου σου για τον κόσμο. Η αντίληψη είναι ένα αποτέλεσμα και όχι μια αιτία. Αυτός είναι ο λόγος που η σειρά δυσκολίας στα θαύματα δεν έχει νόημα. Όλα όσα κοιτά κανείς με την όραση είναι θεραπευμένα και άγια. Όλα όσα αντιλαμβάνεσαι δίχως αυτή δεν έχουν κανένα νόημα. Και εκεί όπου δεν υπάρχει νόημα, υπάρχει χάος.
2. Η καταδίκη είναι η κρίση σου για τον εαυτό σου, και αυτήν θα προβάλλεις πάνω στον κόσμο. Αν τον βλέπεις σαν καταραμένο το μόνο που θα βλέπεις είναι αυτό που έκανες για να βλάψεις τον Υιό του Θεού. Αν βλέπεις τον όλεθρο και την καταστροφή, τότε προσπάθησες να τον σταυρώσεις. Αν βλέπεις αγιότητα κι ελπίδα, τότε ενώθηκες με το Θέλημα του Θεού για να τον ελευθερώσεις. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός από αυτές τις δύο. Και θα δεις  την απόδειξη της επιλογής που έκανες, και θα μάθεις  από αυτή να αναγνωρίζεις τι επέλεξες. Το μόνο που σου δείχνει ο κόσμος που βλέπεις είναι πόση χαρά έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να βλέπει μέσα σου, και να την δέχεσαι ως δική σου. Και, αν αυτό είναι το νόημά του, τότε η δύναμη να του δώσεις χαρά πρέπει να βρίσκεται μέσα σου.

Ι. Το Ξεχασμένο Τραγούδι
1. Ποτέ μην ξεχνάς ότι ο κόσμος που «βλέπουν» οι αόμματοι  πρέπει να είναι φανταστικός, διότι τους είναι άγνωστο το πώς είναι πραγματικά. Αυτοί πρέπει να συμπεραίνουν αυτό που θα μπορούσε να ειδωθεί  από μαρτυρίες που είναι πάντα έμμεσες·  και έπειτα ανασυγκροτούν τα συμπεράσματά τους καθώς σκοντάφτουν και πέφτουν εξαιτίας αυτού που δεν αναγνώρισαν, ή περνάν  ανέπαφοι μέσα από ανοιχτές πόρτες που νόμιζαν ότι ήταν κλειστές. Το ίδιο γίνεται και με σένα. Δεν βλέπεις. Τα στοιχεία αναφοράς σου είναι εσφαλμένα, κι έτσι σκοντάφτεις και πέφτεις πάνω σε πέτρες που δεν αναγνώρισες, αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις ότι μπορείς να περάσεις μέσα από πόρτες που νόμιζες ότι ήταν κλειστές, που όμως στέκουν ορθάνοιχτες μπροστά από  μάτια που δεν βλέπουν, περιμένοντας να σε καλωσορίσουν.
2. Πόσο ανόητο είναι να επιχειρείς να κρίνεις κάτι που αντί να το κρίνεις θα μπορούσες να το δεις. Δεν είναι απαραίτητο να φανταστείς το πώς πρέπει να μοιάζει ο κόσμος. Πρέπει να τον δεις πριν τον αναγνωρίσεις γι αυτό που είναι. Μπορεί να σου δειχτεί ποιες πόρτες είναι ανοικτές, και μπορείς να δεις πού βρίσκεται η ασφάλειά σου·  και ποιος δρόμος οδηγεί στο σκοτάδι και ποιος στο φως. Η κρίση πάντα θα σου δίνει λάθος κατευθύνσεις, αλλά η όραση σου δείχνει που να πας. Γιατί θα έπρεπε να μαντεύεις;
3. Δεν χρειάζεται να μαθαίνεις μέσα από τον πόνο. Και τα ήπια μαθήματα μαθαίνονται με ευχαρίστηση, και τα θυμάσαι με χαρά. Αυτό που σου δίνει χαρά θέλεις να το μάθεις και όχι να το ξεχάσεις. Δεν είναι αυτό που θα ήθελες να αρνηθείς. Το ερώτημά σου είναι αν το μέσον με το οποίο μαθαίνεις αυτά τα μαθήματα θα σου φέρει την χαρά που υπόσχεται. Αν πίστευες ότι θα το έκανε, η μάθησή αυτών των μαθημάτων δεν θα παρουσίαζε κανένα πρόβλημα. Δεν είσαι ακόμα χαρούμενος μαθητής διότι ακόμα παραμένεις αβέβαιος για το αν η  όραση σου δίνει περισσότερα από ό,τι η κρίση, και έχεις μάθει ότι δεν μπορείς να έχεις και τις δύο.
4. Οι τυφλοί εξοικειώνονται στον κόσμο τους κάνοντας τις προσαρμογές τους σε αυτόν. Νομίζουν ότι γνωρίζουν τα κατατόπια σε αυτόν. Τον έμαθαν, όχι μέσα από χαρούμενα μαθήματα, αλλά μέσα από την αμείλικτη αναγκαιότητα των ορίων που πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν. Κι εφόσον ακόμα πιστεύουν σ’αυτό, αυτά τα μαθήματα τους είναι αγαπητά, και προσκολλώνται σε αυτά διότι δεν μπορούν να δουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά τα μαθήματα τους κρατούν τυφλούς. Αυτό δεν το πιστεύουν. Κι έτσι κρατούν τον κόσμο που έμαθαν να «βλέπουν» μέσα στην φαντασία τους, πιστεύοντας ότι η επιλογή τους είναι αυτή ή το τίποτε. Μισούν τον κόσμο που έμαθαν μέσα από τον πόνο. Και το καθετί που νομίζουν ότι βρίσκεται μέσα σε αυτόν εξυπηρετεί για να τους θυμίζει ότι είναι ατελείς και πικρά στερημένοι.
5. Έτσι καθορίζουν την ζωή τους και το πού ζουν, προσαρμόζοντάς την έτσι όπως νομίζουν αυτοί ότι πρέπει, με τον φόβο ότι θα χάσουν τα λίγα που έχουν. Και αυτό συμβαίνει με όλους αυτούς που βλέπουν το σώμα ως το μόνο που έχουν οι ίδιοι και οι αδελφοί τους. Προσπαθούν να φτάσουν ο ένας τον άλλο, και αποτυγχάνουν επανειλημμένα. Και προσαρμόζονται στην μοναξιά, πιστεύοντας ότι το να κρατήσουν το σώμα σημαίνει ότι σώζουν τα λίγα που έχουν. Άκουσε, και προσπάθησε να σκεφτείς αν θυμάσαι αυτό για το οποίο θα μιλήσουμε τώρα.
6. Άκουσε, -- ίσως συλλάβεις τον απόηχο μια αρχαίας κατάστασης όχι εντελώς ξεχασμένης·  αμυδρά, ίσως, αλλά όχι εντελώς άγνωστη, σαν ένα τραγούδι που το όνομά του το έχεις ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό, και οι περιστάσεις κατά τις οποίες το άκουσες έχουν φύγει εντελώς από την μνήμη σου. Δεν έχει μείνει μαζί σου ολόκληρο το τραγούδι, παρά μόνο μια μικρή αύρα από την μελωδία του, που δεν είναι συνδεδεμένη με κάποιο πρόσωπο ή τόπο ή κάτι ιδιαίτερο. Αλλά θυμάσαι από αυτό το μικρό κομμάτι και μόνο, πόσο όμορφο ήταν το τραγούδι, πόσο υπέροχο ήταν το σκηνικό όπου το άκουσες, και πόσο αγαπούσες εκείνους που ήταν εκεί και άκουγαν μαζί σου.
7. Οι νότες δεν είναι τίποτα. Όμως τις έχεις κρατήσει μαζί σου, όχι για τις ίδιες, αλλά σαν μια γλυκιά υπενθύμιση αυτού που θα σε έκανε να κλάψεις αν θυμόσουν πόσο αγαπητό σου ήταν. Θα μπορούσες να θυμηθείς, και όμως φοβάσαι, γιατί πιστεύεις ότι θα χάσεις τον κόσμο που έμαθες από τότε. Και όμως ξέρεις ότι τίποτε στον κόσμο που έμαθες δεν σου είναι αγαπητό ούτε κατά το ήμισυ όσο αυτό. Άκουσε, και δες αν θυμάσαι ένα αρχαίο τραγούδι που ήξερες πριν τόσο καιρό και το αγαπούσες περισσότερο από κάθε άλλη μελωδία που δίδαξες τον εαυτό σου να αγαπά από τότε.
8. Πέρα από το σώμα, πέρα από τον ήλιο και τ’ αστέρια, πέρα από όλα όσα βλέπεις και όμως τόσο οικείο, είναι ένα τόξο από χρυσό φως που καθώς το κοιτάς απλώνεται σε ένα μεγάλο και λαμπρό κύκλο. Και όλος ο κύκλος γεμίζει με φως μπροστά στα μάτια σου. Οι άκρες του κύκλου εξαφανίζονται, και αυτό που βρίσκεται μέσα σε αυτόν δεν περιορίζεται καθόλου πια. Το φως επεκτείνεται και καλύπτει τα πάντα, προεκτεινόμενο προς το άπειρο λάμποντας παντοτινά χωρίς διακοπή ή όριο πουθενά. Μέσα σε αυτό τα πάντα ενώνονται μέσα σε τέλεια συνοχή. Ούτε είναι δυνατόν να φανταστείς ότι κάτι θα μπορούσε να είναι απέξω, διότι δεν υπάρχει κανένα μέρος που να μην βρίσκεται αυτό το φως.
9. Αυτή είναι η  όραση του Υιού του Θεού, τον οποίο τον γνωρίζεις καλά. Εδώ γίνεται ορατός αυτός ο οποίος  γνωρίζει τον Πατέρα του. Εδώ βρίσκεται η θύμηση αυτού που είσαι·  ένα μέρος από αυτό, με το όλον μέσα του, κι ενωμένο με τα πάντα τόσο σίγουρα όσο τα πάντα είναι ενωμένα μέσα σε σένα. Δέξου αυτή την όραση που μπορεί να σου το δείξει αυτό, και όχι το σώμα. Γνωρίζεις αυτό το αρχαίο τραγούδι, και το γνωρίζεις καλά. Τίποτα ποτέ δεν θα σου είναι τόσο αγαπητό όσο αυτός ο αρχαίος ύμνος της αγάπης που εξακολουθεί να τραγουδά ο Υιός του Θεού στον Πατέρα του.
10. Και τώρα οι τυφλοί μπορούν να δουν, διότι αυτό το ίδιο τραγούδι που τραγουδούν προς τιμήν του Δημιουργού τους υμνεί και τους ίδιους. Η τύφλωση που έφτιαξαν δεν θα αντέξει στην θύμηση αυτού του τραγουδιού. Και θα κοιτάξουν αυτό το όραμα του Υιού του Θεού, και θα θυμηθούν ποιος είναι αυτός για τον οποίο τραγουδούν. Τι άλλο μπορεί να είναι το θαύμα εκτός από αυτή την ενθύμηση; Και ποιος υπάρχει που να μην έχει μέσα του αυτή την ανάμνηση; Το φως σε έναν το αφυπνίζει σε όλους. Και όταν το βλέπεις στον αδελφό σου, θυμάσαι για λογαριασμό όλων.



ΙΙ. Η Ευθύνη της Όρασης
1. Έχουμε πει επανειλημμένα το πόσα λίγα σου ζητούνται για να μάθεις αυτά τα μαθήματα. Είναι η ίδια μικρή προθυμία που χρειάζεσαι για να αφήσεις ολόκληρη την σχέση σου να μεταμορφωθεί σε χαρά·  το μικρό δώρο που προσφέρεις στο Άγιο Πνεύμα για το οποίο Αυτό σου δίνει τα πάντα·  το πολύ μικρό πάνω στο  οποία βασίζεται η σωτηρία·  η μικρή αλλαγή του νου με την οποία η σταύρωση μεταμορφώνεται σε ανάσταση. Και όντας αλήθεια, είναι τόσο απλό ώστε δεν μπορεί να μην γίνει απόλυτα κατανοητό. Απορριπτέο ναι, αλλά όχι διφορούμενο. Και αν επιλέξεις ενάντια σε αυτό τώρα δεν θα είναι επειδή είναι δυσνόητο, αλλά μάλλον επειδή αυτό το μικρό κόστος φάνηκε , κατά την κρίση σου, πως είναι πολύ μεγάλο  να το πληρώσεις για την ειρήνη.
2. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που χρειάζεται να κάνεις για την όραση, την ευτυχία, την απελευθέρωση από τον πόνο και την ολοκληρωτική διαφυγή από την αμαρτία, για να σου δοθούν όλα αυτά. Πες μόνο αυτό, αλλά να το εννοείς χωρίς επιφυλάξεις, διότι εδώ βρίσκεται η δύναμη της σωτηρίας:
                     Είμαι υπεύθυνος για ό,τι  βλέπω.
Επιλέγω τα συναισθήματα που βιώνω, και αποφασίζω
                     για τον στόχο που θέλω να πετύχω.
                     Και όλα όσα φαίνονται να  μου συμβαίνουν,
                     τα ζητώ, και λαμβάνω έτσι όπως τα ζήτησα.
Μην πλανάσαι άλλο ότι είσαι αβοήθητος μπροστά σε αυτό που σου συμβαίνει. Αναγνώρισε μόνο ότι έκανες λάθος, και όλα τα αποτελέσματα των σφαλμάτων σου θα εξαφανιστούν.
3. Είναι αδύνατον ο Υιός του Θεού να οδηγείται απλά από γεγονότα έξω από αυτόν. Είναι αδύνατον τα συμβάντα που έρχονται σε αυτόν να μην ήταν επιλογή του. Η δύναμη της απόφασής του είναι ο καθοριστικός παράγοντας κάθε κατάστασης στην οποία φαίνεται πως βρίσκεται συμπτωματικά ή τυχαία. Κανένα ατύχημα και καμία σύμπτωση  δεν είναι δυνατή  εντός του σύμπαντος έτσι όπως το δημιούργησε ο Θεός, έξω από το οποίο δεν υπάρχει τίποτε. Όταν υποφέρεις έχεις αποφασίσει ότι η αμαρτία ήταν ο στόχος σου. Όταν είσαι ευτυχισμένος, έδωσες την δύναμη της απόφασης σε Αυτόν που αποφασίζει υπέρ του Θεού για λογαριασμό σου.  Αυτό είναι το μικρό δώρο που προσφέρεις στο Άγιο Πνεύμα, και ακόμα και αυτό, το Άγιο Πνεύμα σου το δίνει για να το προσφέρεις στον εαυτό σου. Διότι με αυτό το δώρο σου δίδεται η δύναμη να απελευθερώσεις τον σωτήρα σου, έτσι ώστε να μπορέσει να δώσει την σωτηρία σε σένα.
4. Μην σε πειράζει λοιπόν αυτή  η μικρή προσφορά. Αν αρνηθείς να την δώσεις, τότε θα κρατήσεις τον κόσμο έτσι όπως τον βλέπεις τώρα. Αν την προσφέρεις, τότε όλα όσα βλέπεις θα πάνε μαζί της. Ποτέ δεν δόθηκαν τόσα πολλά για ένα τόσο μικρό αντάλλαγμα. Αυτή η ανταλλαγή επιτυγχάνεται και διασφαλίζεται κατά την άγια στιγμή. Εδώ ο κόσμος που δεν θέλεις οδηγείται σε αυτόν που θέλεις. Κι εδώ ο κόσμος που θέλεις σου δίδεται επειδή τον θέλεις. Όμως, για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να αναγνωριστεί η δύναμη της επιθυμίας σου. Πρέπει να δεχτείς την δύναμή της, και όχι την αδυναμία της. Πρέπει να αντιληφθείς ότι αυτό που είναι αρκετά ισχυρό για να φτιάξει έναν κόσμο μπορεί και να τον αφήσει να φύγει, και μπορεί να δεχτεί διόρθωση αν είναι πρόθυμο να δει ότι έσφαλλε.
5. Ο κόσμος που βλέπεις δεν είναι παρά ένας αβάσιμος μάρτυρας που επιβεβαιώνει ότι είχες δίκιο. Αυτός ο μάρτυρας είναι παράφρων. Εσύ τον εκπαίδευσες ως προς το ποια θα είναι η μαρτυρία του, και όπως σου την επέστρεφε,  άκουγες και έπειθες τον εαυτό σου ότι αυτό που έβλεπες ήταν αλήθεια. Εσύ το έκανες αυτό στον εαυτό σου. Δες αυτό μόνο, και θα δεις επίσης το πόσο κυκλικός είναι ο συλλογισμός  πάνω στον  οποίο  βασίζεται η  «όρασή» σου. Αυτό δεν σου δόθηκε. Αυτό ήταν το δικό σου δώρο προς τον εαυτό σου και τον αδελφό σου. Να είσαι, λοιπόν, πρόθυμος να επιτρέψεις να αφαιρεθεί από αυτόν και να αντικατασταθεί από την αλήθεια. Και καθώς θα βλέπεις την αλλαγή σε αυτόν, θα σου δοθεί να την δεις και στον εαυτό σου.
6. Ίσως δεν καταλαβαίνεις την ανάγκη να κάνεις αυτή την μικρή προσφορά. Τότε, κοίταξε από πιο κοντά αυτό που είναι. Και, πολύ απλά, δες σε αυτήν όλη την ανταλλαγή του διαχωρισμού με την  σωτηρία. Το μόνο που είναι το εγώ, είναι μια ιδέα ότι είναι δυνατόν ότι θα μπορούσαν κάποια πράγματα να συμβούν στον Υιό του Θεού δίχως την θέλησή του·  κι επομένως χωρίς την Θέληση του Δημιουργού του, του Οποίου το Θέλημα δεν γίνεται να είναι ξεχωριστό από το  δικό του. Έτσι αντικατέστησε ο Υιός του Θεού την θέλησή του, με μια παρανοϊκή ανταρσία ενάντια σε αυτό που πρέπει να υπάρχει παντοτινά. Αυτή είναι η δήλωση ότι έχει την δύναμη να κάνει τον Θεό ανίσχυρο κι έτσι να πάρει την δύναμη για τον εαυτό του, και να μείνει χωρίς αυτό που θέλησε ο Θεός γι αυτόν. Αυτή είναι η τρελή ιδέα που φυλάς ευλαβικά πάνω στους βωμούς σου, και την οποία λατρεύεις. Και οτιδήποτε την απειλεί φαίνεται πως επιτίθεται στην πίστη σου, διότι εδώ την έχεις επενδύσει. Μην θεωρείς ότι είσαι άπιστος, διότι η πίστη σου και η εμπιστοσύνη σου σε αυτήν είναι πραγματικά ισχυρή.
7. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να σου δώσει πίστη στην αγιότητα και την όραση να την δεις αρκετά εύκολα. Αλλά δεν έχεις αφήσει ανοικτό και ελεύθερο τον βωμό όπου ανήκουν  τα δώρα. Εκεί όπου θα έπρεπε να είναι αυτά, έχεις στήσει τα δικά σου είδωλα σε κάτι άλλο. Αυτό  το άλλο « θέλημα,» που φαίνεται πως σου λέει τι πρέπει να γίνει, το κάνεις πραγματικό. Και επομένως αυτό που σου θα σου έδειχνε κάτι διαφορετικό, σου φαίνεται μη πραγματικό. Το μόνο που σου ζητείται είναι να κάνεις χώρο για την αλήθεια. Δεν σου ζητείται να φτιάξεις ή να κάνεις κάτι που βρίσκεται πέρα από την κατανόησή σου. Το μόνο που σου ζητείται να κάνεις είναι να το  αφήσεις να εισέλθει· να σταματήσεις μόνο να παρεμβαίνεις σε αυτό που θα συμβεί από μόνο του· απλά να αναγνωρίσεις ξανά την παρουσία αυτού που νόμιζες ότι εγκατέλειψες.
8. Δείξε προθυμία, για μια στιγμή, να αφήσεις τους βωμούς σου ελεύθερους από όλα όσα είχες τοποθετήσει επάνω τους, και αυτό που πραγματικά βρίσκεται εκεί δεν γίνεται να μην το δεις. Η άγια στιγμή δεν είναι μια στιγμή δημιουργίας, αλλά αναγνώρισης. Διότι η αναγνώριση έρχεται από την όραση και την αναστολή της κρίσης. Τότε μόνο είναι δυνατόν να κοιτάξεις μέσα σου και να δεις αυτό που πρέπει να βρίσκεται εκεί, ξεκάθαρα ορατό, και απόλυτα ανεξάρτητο από κάθε κρίση και παρεμβολή. Η διόρθωση δεν είναι δικό σου έργο, αλλά από σένα εξαρτάται αν θα την καλωσορίσεις ή όχι. Η πίστη και η επιθυμία πηγαίνουν χέρι – χέρι, διότι ο καθένας πιστεύει σε αυτό που θέλει.
9. Έχουμε ήδη πει ότι οι «ευσεβείς πόθοι» είναι ο τρόπος σκέψης με τον οποίο  το εγώ ασχολείται με το τι θέλει, για να το υλοποιήσει. Δεν υπάρχει καμιά καλύτερη παρουσίαση της δύναμης της επιθυμίας, κι επομένως και της πίστης, για να κάνει τους στόχους του να φαίνονται πραγματικοί και δυνατοί. Η πίστη στο μη πραγματικό  οδηγεί σε προσαρμογές της πραγματικότητας για να την κάνουν  να ταιριάζει με τον στόχο της τρέλας. Ο στόχος της αμαρτίας επιφέρει την αντίληψη ενός τρομακτικού κόσμου για να  δικαιολογεί τον σκοπό της. Αυτό που επιθυμείς, θα το βλέπεις. Κι αν η πραγματικότητά του είναι ψευδής, θα την υποστηρίζεις μην συνειδητοποιώντας όλες τις προσαρμογές που έχεις εισάγει για να αποδείξεις ότι είναι έτσι.
10. Όταν αρνείσαι την  όραση, η σύγχυση αιτίας και αποτελέσματος γίνεται αναπόφευκτη. Ο σκοπός τώρα γίνεται να κρατήσεις κρυμμένη την αιτία του αποτελέσματος, και να κάνεις το αποτέλεσμα να φαίνεται πως είναι η αιτία. Αυτή η φαινομενική ανεξαρτησία του αποτελέσματος του δίνει την ικανότητα να θεωρείται πως υφίσταται από μόνο του, και είναι ικανό να λειτουργεί ως αιτία των γεγονότων και των συναισθημάτων που ο κατασκευαστής του νομίζει ότι αυτό προκαλεί. Νωρίτερα, μιλήσαμε για την επιθυμία σου να δημιουργήσεις τον δικό σου δημιουργό, και να είσαι πατέρας του και όχι υιός του. Αυτή είναι η ίδια επιθυμία. Ο Υιός είναι το Αποτέλεσμα, του οποίου την Αιτία θέλει να αρνηθεί. Κι έτσι φαίνεται σαν  να είναι αυτός η αιτία, που παράγει πραγματικά αποτελέσματα. Τίποτα δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα χωρίς κάποια αιτία, και όταν συγχέεις αυτά τα δύο σημαίνει ότι απλά δεν μπορείς να καταλάβεις κανένα από τα δύο.
11. Είναι εξίσου αναγκαίο να αναγνωρίσεις ότι εσύ έφτιαξες τον κόσμο που βλέπεις, όπως και το να αναγνωρίσεις ότι δεν δημιούργησες εσύ τον εαυτό σου. Είναι το ίδιο λάθος. Τίποτα που δεν έχει δημιουργηθεί από τον Δημιουργό σου δεν έχει καμιά επίδραση επάνω σου. Κι αν νομίζεις ότι αυτό που έχεις φτιάξει μπορεί να σου πει τι είναι αυτό που βλέπεις και νιώθεις, και τοποθετείς την πίστη σου στην ικανότητά του να κάνει κάτι τέτοιο, τότε αρνείσαι τον Δημιουργό σου και πιστεύεις ότι έφτιαξες τον εαυτό σου. Διότι αν νομίζεις ότι ο κόσμος που έφτιαξες έχει την δύναμη να σε κάνει  ό,τι  θέλει, τότε συγχέεις τον Υιό με τον Πατέρα·  το αποτέλεσμα με την Πηγή.
12.  Οι δημιουργίες του Υιού είναι σαν του Πατέρα του. Ωστόσο, όταν τις δημιουργεί ο Υιός δεν πλανάται ότι είναι ανεξάρτητος από την Πηγή του. Η ένωσή του με Αυτή είναι η πηγή της δημιουργίας του. Ξέχωρα από αυτήν δεν έχει καμιά δύναμη να δημιουργεί, και ό,τι φτιάχνει είναι χωρίς νόημα. Αυτό δεν αλλάζει τίποτα στην δημιουργία, εξαρτάται απόλυτα από την τρέλα του κατασκευαστή του, και δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν δικαιολογητικό της παραφροσύνης. Ο αδελφός σου νομίζει ότι έφτιαξε τον κόσμο μαζί σου. Έτσι αρνείται την δημιουργία. Μαζί με σένα, νομίζει ότι ο κόσμος που έφτιαξε, έφτιαξε και αυτόν. Έτσι αρνείται ότι τον έφτιαξε ο ίδιος.
13. Ωστόσο  η αλήθεια είναι ότι εσύ και ο αδελφός σου δημιουργηθήκατε και οι δύο από έναν  Πατέρα γεμάτο αγάπη, ο Οποίος σας δημιούργησε μαζί σαν ένα. Αν βλέπεις κάτι που «αποδεικνύει» το αντίθετο, τότε αρνείσαι ολόκληρη την πραγματικότητά σου. Αλλά όταν παραδεχτείς ότι όλα όσα στέκονται φαινομενικά ανάμεσα σε σένα και τον αδελφό σου, κρατώντας σας χωριστά τον έναν από τον άλλον και από τον Πατέρα σας, τα έφτιαξες εσύ κρυφά, η στιγμή της απελευθέρωσής σου θα έχει έρθει σε σένα. Όλα τα αποτελέσματά τους έχουν φύγει, διότι η πηγή τους έχει αποκαλυφθεί. Η φαινομενική τους ανεξαρτησία από την πηγή τους είναι που σε κρατά φυλακισμένο. Αυτό είναι το ίδιο λάθος με το να νομίζεις ότι είσαι ανεξάρτητος από την Πηγή από την οποία δημιουργήθηκες, και ποτέ δεν εγκατέλειψες.


ΙΙΙ. Πίστη, Πεποίθηση και Όραση
1. Όλες οι ιδιαίτερες σχέσεις έχουν στόχο τους την αμαρτία. Διότι είναι διαπραγματεύσεις  με την πραγματικότητα, προς την οποία προσαρμόζεται η φαινομενική τους ένωση. Μην το ξεχνάς αυτό· το να παζαρεύεις σημαίνει ότι θέτεις κάποιο όριο, και κάθε αδελφό με τον οποίο έχεις μια περιορισμένη σχέση, τον μισείς. Μπορεί να επιχειρείς να κρατήσεις την δοσοληψία στο όνομα της «δικαιοσύνης», απαιτώντας μερικές φορές από τον εαυτό σου την πληρωμή, και ίσως πιο συχνά από τον άλλον. Έτσι, στο όνομα της «δικαιοσύνης» επιχειρείς να απαλύνεις την ενοχή που προέρχεται από τον σκοπό που έχεις αποδεχτεί για την σχέση. Και αυτός είναι ο λόγος που το Άγιο Πνεύμα πρέπει να αλλάξει τον σκοπό της για να τον κάνει χρήσιμο σε Εκείνο και ακίνδυνο σε σένα.
2. Αν δεχτείς αυτή την αλλαγή, τότε έχεις δεχτεί την ιδέα να κάνεις χώρο για την αλήθεια. Η πηγή της αμαρτίας χάνεται. Μπορεί να φαντάζεσαι ότι ακόμα βιώνεις τις επιδράσεις της, αλλά δεν είναι πια ο σκοπός σου και δεν την θέλεις πλέον. Κανένας δεν αφήνει να αντικατασταθεί ένας στόχος όσο τον επιθυμεί, διότι τίποτα δεν προστατεύεται και φυλάσσεται με τόση  φροντίδα  όσο ένας στόχος που δέχεται ο νους. Αυτόν θα ακολουθεί, είτε δυσανασχετώντας είτε με χαρά, αλλά πάντα με πίστη και με την επιμονή που φέρνει αναπόφευκτα η πίστη. Η δύναμη της πίστης δεν αναγνωρίζεται ποτέ αν χρησιμοποιείται για την αμαρτία. Όμως, πάντα αναγνωρίζεται αν χρησιμοποιείται για την  αγάπη.
3. Γιατί σου φαίνεται παράξενο το ότι η πίστη μπορεί να κινεί βουνά; Αυτό είναι ένα πραγματικά πολύ μικρό κατόρθωμα για μια τέτοια δύναμη. Διότι η πίστη μπορεί να κρατά τον Υιό του Θεού αλυσοδεμένο για όσο καιρό πιστεύει ότι είναι αλυσοδεμένος. Και όταν απελευθερωθεί από τις αλυσίδες αυτό θα γίνει διότι απλά δεν θα πιστεύει πια σε αυτές, θα έχει αποσύρει την πίστη ότι μπορούν να τον κρατήσουν, και θα την έχει εναποθέσει  στην ελευθερία αντί γι αυτές. Είναι αδύνατον να θέτεις ίση πίστη σε αντίθετες κατευθύνσεις. Ό,τι πίστη δίνεις στην αμαρτία την αφαιρείς από την αγιότητα. Και ό,τι προσφέρεις στην αγιότητα έχει αφαιρεθεί από την αμαρτία.
4. Η πίστη, η πεποίθηση και η όραση είναι τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνεται ο στόχος της αγιότητας. Μέσω αυτών το Άγιο Πνεύμα σε οδηγεί στον πραγματικό κόσμο, και σε απομακρύνει από όλες τις ψευδαισθήσεις στις οποίες έχεις θέσει την πίστη σου. Αυτή είναι η δική Του κατεύθυνση·  η μόνη που βλέπει ποτέ. Και όταν παρεκτρέπεσαι από την πορεία σου, Αυτό σου θυμίζει ότι δεν υπάρχει παρά μία κατεύθυνση. Η πίστη Του, η πεποίθηση  Του και η όρασή Του είναι όλα για σένα. Και όταν εσύ τα έχεις δεχτεί ολοκληρωτικά στην θέση των δικών σου, δεν θα τα έχεις πλέον ανάγκη. Διότι η πίστη, η όραση και η πεποίθηση έχουν νόημα μόνο πριν φτάσεις στην κατάσταση της βεβαιότητας. Στον Ουρανό είναι άγνωστα. Ωστόσο, στον Ουρανό φτάνεις μέσω αυτών.
5. Είναι αδύνατον ο Υιός του Θεού να έχει έλλειψη πίστης, μπορεί, όμως, να διαλέξει που θέλει να την τοποθετήσει. Η απιστία δεν είναι η έλλειψη πίστης, αλλά η πίστη στο τίποτα. Η πίστη που δίδεται στις ψευδαισθήσεις δεν στερείται δύναμης, διότι με αυτή ο Υιός του Θεού πιστεύει ότι είναι αδύναμος. Επομένως είναι άπιστος στον εαυτό του, αλλά δυνατός στην πίστη του στις ψευδαισθήσεις για τον εαυτό του. Διότι εσύ έφτιαξες την πίστη, την αντίληψη και τα πιστεύω για να τα χρησιμοποιήσεις ως μέσα απώλειας της βεβαιότητας και εύρεσης της αμαρτίας. Αυτή η παρανοϊκή κατεύθυνση ήταν δική σου επιλογή, και με την πίστη σου σε αυτό που διάλεξες, έφτιαξες αυτό που επιθυμούσες.
6. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα  με τα οποία εσύ επιδίωξες να  βρεις  την αμαρτία. Αλλά με τον τρόπο που τα χρησιμοποιεί Αυτό σε οδηγούν μακριά από την αμαρτία, διότι ο δικός Του σκοπός βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Εκείνο βλέπει τα μέσα που χρησιμοποιείς, αλλά όχι τον σκοπό για τον οποίο τα έφτιαξες. Δεν θέλει να σου τα πάρει, διότι βλέπει την αξία τους ως μέσα γι αυτό που θέλει το Ίδιο για σένα. Εσύ έφτιαξες την αντίληψη έτσι ώστε να μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα στους αδελφούς σου, και να αναζητήσεις την αμαρτία μαζί τους. Το Άγιο Πνεύμα βλέπει την αντίληψη ως μέσον για να σε διδάξει ότι το όραμα μιας άγιας σχέσης είναι το μόνο που θέλεις να δεις. Ύστερα θα πιστέψεις στην αγιότητα  που θα θέλεις και θα πιστεύεις  σ’αυτή  χάρη στην επιθυμία σου.
7. Η πίστη και τα πιστεύω συνδέονται με την  όραση, καθώς  όλα τα μέσα που κάποτε υπηρετούσαν την αμαρτία παίρνουν τώρα νέα κατεύθυνση προς την αγιότητα. Διότι αυτό που θεωρείς αμαρτία είναι περιορισμός, και όποιον προσπαθείς να περιορίσεις στο σώμα τον μισείς διότι φοβάσαι. Με την άρνησή σου να τον συγχωρήσεις, θέλεις να τον καταδικάσεις στο σώμα διότι τα μέσα για την αμαρτία σου είναι αγαπητά. Κι έτσι το σώμα έχει την πίστη και τα πιστεύω σου. Αλλά η αγιότητα θα απελευθέρωνε τον αδελφό σου, αφαιρώντας το μίσος απομακρύνοντας τον φόβο, όχι σαν σύμπτωμα, αλλά στην πηγή του.
8. Εκείνοι που θέλουν να ελευθερώσουν τους αδελφούς τους από το σώμα δεν μπορεί να έχουν κανένα φόβο. Έχουν αποκηρύξει τα μέσα για την αμαρτία επιλέγοντας να αφήσουν όλους τους περιορισμούς να απομακρυνθούν. Καθώς επιθυμούν να κοιτούν τους αδελφούς τους μέσα στην αγιότητα, η δύναμη της πίστης τους βλέπει πολύ πιο  πέρα από το σώμα, στηρίζοντας έτσι την όραση, και όχι παρακωλύοντάς την. Αλλά πρώτα επέλεξαν να αναγνωρίσουν το πόσο η πίστη τους είχε περιορίσει την κατανόηση τους για τον κόσμο, επιθυμώντας να θέσουν την δύναμή της κάπου αλλού για να τους δοθεί μία άλλη οπτική. Τα θαύματα που ακολουθούν αυτή την απόφαση γεννιούνται κι αυτά από την πίστη. Διότι σε όλους όσους επιλέγουν  να κοιτάξουν μακριά από την αμαρτία δίδεται η ορθή όραση, και οδηγούνται στην αγιότητα.
9. Εκείνοι που πιστεύουν στην αμαρτία πρέπει να νομίζουν ότι το Άγιο Πνεύμα ζητά την θυσία, διότι έτσι πιστεύουν ότι επιτυγχάνεται ο δικός τους σκοπός. Αδελφέ μου, το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει ότι η θυσία δεν φέρνει τίποτα. Δεν διαπραγματεύεται. Κι αν εσύ επιζητάς να Το περιορίσεις, θα Το μισείς επειδή φοβάσαι. Το δώρο που σου έχει δώσει το Άγιο Πνεύμα είναι πολύ περισσότερο από οτιδήποτε βρίσκεται από αυτή την πλευρά του Ουρανού. Η στιγμή για την αναγνώρισή του πλησιάζει. Ένωσε την επίγνωσή σου με ό,τι έχει ήδη ενωθεί. Η πίστη που δίνεις στον αδελφό σου μπορεί να το πετύχει αυτό. Διότι Αυτό που αγαπά τον κόσμο τον βλέπει για λογαριασμό σου, χωρίς ούτε μια κηλίδα αμαρτίας πάνω του, και μέσα στην αθωότητα που κάνει την θέασή του τόσο ωραία όσο ο Ουρανός.
10. Η πίστη σου στην θυσία της έχει δώσει μεγάλη δύναμη στα μάτια σου· μόνο που δεν συνειδητοποιείς ότι δεν βλέπεις εξαιτίας αυτής της πίστης. Διότι η θυσία απαιτείται από ένα σώμα προς ένα άλλο σώμα. Ο νους δεν θα μπορούσε να την ζητήσει  και να την λάβει από μόνος του όπως  ούτε και το σώμα. Η πρόθεση βρίσκεται στο νου, που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το σώμα ως μέσον για την αμαρτία στην οποία πιστεύει ο νους. Επομένως, η ένωση νου και σώματος είναι μια αναπόφευκτη πεποίθηση εκείνων που δίνουν αξία στην αμαρτία. Κι έτσι η θυσία είναι αναπόφευκτα ένα μέσον περιορισμού, άρα και μίσους.
11. Νομίζεις ότι το Άγιο Πνεύμα ασχολείται με αυτό; Δεν θα σου δώσει αυτό από το οποίο ο σκοπός Του είναι να σε απομακρύνει. Νομίζεις ότι θέλει να σου στερήσει κάτι για  το καλό σου. Αλλά το «καλό» και η «στέρηση» είναι αντίθετα, και δεν είναι δυνατόν η ένωσή τους να έχει κάποιο νόημα. Είναι σαν να λες ότι η σελήνη και ο ήλιος είναι ένα διότι βγαίνουν την νύχτα και την ημέρα, άρα πρέπει να είναι το ίδιο. Όμως, η θέαση του ενός δεν είναι παρά το σημάδι ότι το άλλο έχει χαθεί και δεν φαίνεται . Ούτε είναι δυνατόν αυτό που δίνει φως να είναι ένα με αυτό που βασίζεται στο σκοτάδι για να γίνει ορατό. Και ούτε το ένα απαιτεί την θυσία του άλλου. Ωστόσο, το καθένα από αυτά εξαρτάται από την απουσία του άλλου.
12. Το σώμα φτιάχτηκε για να γίνει θυσία στην αμαρτία, και έτσι στο σκοτάδι εξακολουθείς να το βλέπεις. Όμως, στο φως της ορθής όρασης μπορείς να το κοιτάξεις  διαφορετικά. Μπορείς να έχεις πίστη σε αυτό για να υπηρετήσει τον στόχο του Αγίου Πνεύματος, και να του δώσεις δύναμη να υπηρετήσει ως μέσον για να βοηθήσει τους τυφλούς να δουν. Αλλά καθώς βλέπουν, αρχίζουν να κοιτάζουν πέρα από αυτό, και το ίδιο κι εσύ. Η πίστη και η βεβαιότητα που του έδωσες ανήκουν κάπου πέρα από αυτό. Έδωσες την αντίληψη, τις πεποιθήσεις και την πίστη από το νου στο σώμα. Άφησέ τα τώρα να επιστραφούν σε αυτό από το οποίο προήλθαν, και μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να σωθεί από αυτό που κατασκεύασε.


IV. Ο Φόβος να Κοιτάξεις Μέσα σου.
1. Το Άγιο Πνεύμα ποτέ δεν θα σε διδάξει ότι είσαι αμαρτωλός. Θα  διορθώνει τα σφάλματα, αλλά αυτό δεν θα τρομάζει κανέναν. Πραγματικά φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα σου και να δεις την αμαρτία που νομίζεις ότι βρίσκεται εκεί. Αυτό δεν θα φοβόσουν να το παραδεχτείς. Το εγώ θεωρεί ότι ο φόβος ταιριάζει με την αμαρτία, και χαμογελά συγκαταβατικά. Δεν φοβάται καθόλου να σε αφήσει να νιώσεις ντροπή. Δεν αμφισβητεί καθόλου την πίστη και το πιστεύω σου στην αμαρτία. Οι ναοί του δεν κλονίζονται εξαιτίας αυτών. Η πίστη σου ότι η αμαρτία υπάρχει αποδεικνύει μόνο την επιθυμία σου αυτή να είναι εκεί για να την βλέπεις. Αυτό φαίνεται πως είναι και η πηγή του φόβου.
2. Θυμήσου ότι το εγώ δεν είναι μόνο του.  Η κυριαρχία του αμβλύνεται, και ο άγνωστος «εχθρός» του, τον Οποίο δεν μπορεί ούτε καν να δει, του προκαλεί φόβο. Πολύ δυνατά το εγώ σου φωνάζει να μην κοιτάξεις μέσα σου, διότι αν το κάνεις τα μάτια σου θα πέσουν στην αμαρτία, και ο Θεός θα σε τυφλώσει. Αυτό πιστεύεις, κι έτσι δεν κοιτάζεις. Ωστόσο δεν είναι αυτός ο κρυφός φόβος του εγώ, ούτε ο δικός σου που το υπηρετείς. Πολύ δυνατά στ’ αλήθεια το εγώ ισχυρίζεται ότι αυτός είναι· υπερβολικά δυνατά και υπερβολικά συχνά. Διότι κάτω από αυτή την συνεχή κραυγή και την ξέφρενη δήλωση, το εγώ δεν είναι σίγουρο ότι είναι έτσι. Κάτω από τον φόβο σου να κοιτάξεις μέσα σου εξαιτίας της αμαρτίας βρίσκεται άλλος ένας φόβος, κάποιος που κάνει το εγώ να τρέμει.
3. Τι θα γινόταν αν κοίταζες μέσα σου και δεν έβλεπες καθόλου αμαρτία; Αυτή την «τρομακτική» ερώτηση το εγώ ποτέ δεν την κάνει. Κι εσύ που τώρα το ρωτάς απειλείς πολύ σοβαρά ολόκληρο το αμυντικό σύστημα του εγώ που δεν μπαίνει πια στον κόπο να προσποιηθεί ότι είναι φίλος σου. Εκείνοι που έχουν ενωθεί με τους αδελφούς τους έχουν αποστασιοποιηθεί από την πεποίθησή τους ότι η ταυτότητα τους βρίσκεται στο εγώ. Μια άγια σχέση είναι μια σχέση στην οποία ενώνεσαι με αυτό που είναι δικό σου κομμάτι μέσα στην αλήθεια. Και η πίστη σου στην αμαρτία έχει ήδη κλονιστεί, και δεν είσαι πια εντελώς απρόθυμος να κοιτάξεις μέσα σου και να μην την δεις.
3. Η απελευθέρωσή σου εξακολουθεί να είναι μόνο μερική· ακόμα περιορισμένη και ατελής, όμως η γέννησή της έχει γίνει μέσα σου. Δεν είσαι πια ολότελα τρελός, αλλά πρόθυμος να κοιτάξεις μεγάλο μέρος από την παράνοιά σου και να αναγνωρίσεις την παραφροσύνη της. Η πίστη σου κινείται προς τα μέσα σου, προσπερνώντας την παράνοια, κατευθυνόμενη προς την λογική. Και αυτό που σου λέει η λογική σου τώρα το εγώ δεν θέλει να το ακούσει. Ο σκοπός του Αγίου Πνεύματος έγινε αποδεκτός από το μέρος του νου σου που το εγώ δεν γνωρίζει. Ούτε κι εσύ το γνώριζες. Κι όμως αυτό το κομμάτι, με το οποίο τώρα ταυτίζεσαι, δεν φοβάται να κοιτάξει τον εαυτό του. Αυτό δεν γνωρίζει καμία αμαρτία. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να προθυμοποιηθεί να δει τον σκοπό του Αγίου Πνεύματος σαν δικό Του;
5. Αυτό το μέρος έχει δει τον αδελφό σου, και τον αναγνώρισε τέλεια από τότε που άρχισε ο χρόνος. Και δεν επιθύμησε τίποτα άλλο εκτός από το να ενωθεί μαζί του και να είναι και πάλι ελεύθερο, όπως ήταν κάποτε. Περιμένει την γέννηση της ελευθερίας· την αποδοχή της απελευθέρωσης σου. Και τώρα συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν το εγώ που ενώθηκε με τον σκοπό του Αγίου Πνεύματος, άρα θα πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο. Μην θεωρείς ότι αυτό είναι παραφροσύνη. Διότι αυτό σου λέει η λογική σου, και είναι τέλειο επακόλουθο αυτών που έχεις ήδη μάθει.
6. Δεν υπάρχει ασυνέπεια στην διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι η λογική όσων είναι νοητικά υγιείς. Έχεις αντιληφθεί την παράνοια του εγώ, και δεν φοβήθηκες διότι δεν επέλεξες να την συμμεριστείς. Μερικές φορές εξακολουθεί να σε παραπλανεί. Όμως, στις πιο λογικές σου στιγμές, το παραλήρημα του δεν προξενεί κανένα τρόμο στην καρδιά σου. Διότι έχεις συνειδητοποιήσει ότι δεν  θέλεις  όλα τα δώρα που θα ήθελε να αποσπάσει από σένα, οργισμένο με την «θρασύτατη» επιθυμία σου να κοιτάξεις μέσα σου. Μερικά ακόμα μπιχλιμπίδια φαίνονται να λάμπουν και να τραβούν την προσοχή σου.  Όμως δεν θα «πούλαγες» τον Ουρανό για να τα έχεις.
7. Και τώρα το εγώ είναι φοβισμένο. Όμως, αυτό που το εγώ ακούει με τρόμο, το άλλο μέρος το ακούει σαν την πιο γλυκιά μουσική·  το τραγούδι που λαχταρούσε να ακούσει από τότε που το εγώ πρωτοήρθε μέσα στο νου σου. Η αδυναμία του εγώ είναι η δύναμη του. Το τραγούδι της ελευθερίας, που εκθειάζει έναν άλλο κόσμο, του φέρνει την ελπίδα της ειρήνης. Διότι θυμάται τον Ουρανό, και τώρα βλέπει ότι ο Ουρανός έχει έρθει στην γη επιτέλους, από την οποία η κυριαρχία του εγώ τον κρατούσε μακριά τόσο καιρό. Ο Ουρανός έχει έρθει διότι βρήκε ένα σπίτι στην σχέση σου στην γη. Και η γη δεν μπορεί πια να κρατήσει αυτό που ανήκει στον Ουρανό.
8. Κοίταξε τρυφερά τον αδελφό σου, και θυμήσου ότι η αδυναμία του εγώ αποκαλύπτεται στα μάτια και των δυο σας. Αυτό που το εγώ σκόπευε να το κρατήσει διαχωρισμένο έχει συναντηθεί και ενωθεί, και αντικρίζει άφοβα το εγώ. Μικρό παιδί, αθώο από αμαρτία, ακολούθησε με χαρά τον δρόμο προς την βεβαιότητα. Μην καθυστερείς από την παρανοϊκή επιμονή του φόβου ότι η βεβαιότητα βρίσκεται στην αμφιβολία. Δεν έχει νόημα. Γιατί  σε νοιάζει το πόσο δυνατά αυτό διακηρύσσεται; Το παράλογο δεν αποκτά νόημα μέσα από την επανάληψη και την κατακραυγή. Ο ήσυχος δρόμος είναι ανοιχτός. Ακολούθησέ τον με χαρά, και μην αμφισβητείς αυτό που πρέπει να είναι έτσι.


V. Η Λειτουργία της Λογικής
1. Η αντίληψη επιλέγει, και φτιάχνει τον κόσμο που βλέπεις. Στην κυριολεξία τον διαλέγει έτσι όπως την κατευθύνει ο νους. Οι νόμοι του μεγέθους, του σχήματος και της φωτεινότητας θα ίσχυαν, ίσως, αν άλλα πράγματα ήταν ισότιμα. Δεν είναι ισότιμα, όμως. Διότι αυτό που ψάχνεις είναι πολύ πιο πιθανόν να το ανακαλύψεις από ό,τι κάτι που θα προτιμούσες να παραβλέψεις. Η ήρεμη, μικρή Φωνή που μιλά εκ μέρους του Θεού δεν καταπνίγεται από όλες τις βραχνές κραυγές και τα τρελά παραληρήματα του εγώ σε όλους εκείνους που θέλουν να Την ακούσουν. Η αντίληψη είναι μια επιλογή όχι ένα γεγονός. Αλλά σε αυτή την επιλογή βασίζονται πολύ περισσότερα από ό,τι μπορείς ακόμα να συνειδητοποιήσεις. Διότι όλη σου η πίστη για το  τι είσαι βασίζεται ολοκληρωτικά στην φωνή που επιλέγεις ν’ ακούσεις, και στο τι  επιλέγεις να δεις. Η αντίληψη μαρτυρά αυτό και ποτέ την πραγματικότητα. Ωστόσο, μπορεί να σου δείξει τις προϋποθέσεις με τις οποίες είναι δυνατή η επίγνωση της πραγματικότητας, ή εκείνες με τις οποίες δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι.
2. Η πραγματικότητα δεν χρειάζεται την συνεργασία σου για να είναι αυτό που είναι. Αλλά η δική σου επίγνωση για την πραγματικότητα χρειάζεται την βοήθειά σου, διότι είναι επιλογή σου. Άκουσε τι λέει το εγώ, και δες αυτό που σε κατευθύνει να δεις, και είναι σίγουρο ότι θα δεις τον εαυτό σου μικρό, ευάλωτο και φοβισμένο. Θα βιώσεις κατάθλιψη, αίσθηση αναξιότητας, και συναισθήματα προσωρινότητας και μη πραγματικότητας. Θα πιστεύεις ότι είσαι αβοήθητο θύμα σε δυνάμεις πολύ πέρα από τον δικό σου έλεγχο, και κατά πολύ ισχυρότερες από σένα. Και θα νομίζεις ότι ο κόσμος που έφτιαξες κατευθύνει την μοίρα σου. Διότι αυτό θα είναι η πίστη σου. Όμως ποτέ μην πιστεύεις ότι επειδή είναι η πίστη σου φτιάχνει και την πραγματικότητα.
3. Υπάρχει μια άλλη όραση και μια άλλη Φωνή στις οποίες βρίσκεται η ελευθερία σου, περιμένοντας μόνο την επιλογή σου. Και αν βάλεις την πίστη σου σε Αυτές, θα αντιληφθείς έναν άλλον εαυτό μέσα σε σένα. Αυτός ο άλλος εαυτός βλέπει τα θαύματα ως φυσικά. Είναι τόσο απλά και φυσικά γι αυτόν όσο η αναπνοή για το σώμα. Είναι η προφανής ανταπόκριση στις εκκλήσεις για βοήθεια, και είναι η μοναδική. Τα θαύματα φαίνονται αφύσικα για το εγώ διότι δεν καταλαβαίνει το πώς διαχωρισμένοι νόες μπορούν να επηρεάζουν ο ένας τον άλλον. Και δεν θα μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά οι νόες δεν μπορεί να είναι διαχωρισμένοι. Αυτός ο άλλος εαυτός το γνωρίζει τέλεια αυτό. Επομένως αναγνωρίζει ότι τα θαύματα δεν επηρεάζουν το νου κάποιου άλλου, μόνο τον δικό του. Πάντα αλλάζουν τον δικό σου νου. Δεν υπάρχει άλλος.
4. Δεν συνειδητοποιείς την πλήρη  έκταση στην οποία  η ιδέα του διαχωρισμού έχει εισχωρήσει στην λογική. Η λογική βρίσκεται στον άλλο εαυτό που έχεις αποκόψει από την επίγνωσή σου. Και τίποτα από ό,τι έχεις επιτρέψει να μείνει στην επίγνωσή σου δεν είναι ικανό για λογική. Πώς μπορεί το κομμάτι του νου σου που στερείται λογικής να καταλάβει τι είναι η λογική, ή να κατανοήσει τις πληροφορίες που αυτή δίνει; Όλα τα είδη ερωτήσεων μπορεί να προκύπτουν μέσα σε αυτό, αλλά αν η βασική ερώτηση προέρχεται από την λογική, δεν θα την ρωτήσει. Όπως όλα όσα προέρχονται από την λογική, η βασική ερώτηση είναι προφανής, απλή και παραμένει χωρίς να ερωτηθεί. Αλλά μην θεωρείς ότι η λογική δεν θα μπορούσε να την απαντήσει.
5. Το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία δεν θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί χωρίς την δική σου θέληση και συναίνεση. Πρέπει να έχει γίνει αποδεκτό από τον Υιό του Θεού, διότι αυτός πρέπει να λάβει αυτό που ο Θεός βούλεται γι αυτόν. Διότι ο Θεός δεν βούλεται χωριστά από αυτόν, ούτε το Θέλημα του Θεού περιμένει τον χρόνο για να εκπληρωθεί. Επομένως, αυτό που ένωσε το Θέλημα του Θεού πρέπει να βρίσκεται μέσα σου τώρα, όντας αιώνιο. Πρέπει να έχεις διαφυλάξει ένα μέρος όπου το Άγιο Πνεύμα μπορεί να κατοικεί, και όπου Αυτό όντως βρίσκεται. Πρέπει να βρίσκεται εκεί από τότε που προέκυψε η ανάγκη γι Αυτό, και την ίδια στιγμή εκπληρώθηκε. Αυτό θα σου έλεγε η λογική, αν άκουγες. Ωστόσο, προφανώς δεν είναι αυτή η λογική του εγώ. Το ότι η λογική σου ξενίζει το εγώ αποδεικνύει  ότι δεν θα βρεις την απάντηση εκεί. Όμως αν έτσι συμβαίνει, πρέπει να υπάρχει. Κι αν υπάρχει για σένα, κι έχει την ελευθερία σου ως σκοπό της, τότε πρέπει να είσαι ελεύθερος να τη βρεις.
6. Το σχέδιο του Θεού είναι απλό· ποτέ δεν είναι κυκλικό και αυτό – ακυρωτικό. Δεν έχει άλλες  Σκέψεις παρά την επέκταση του  Εαυτού Του, και μέσα σε αυτό πρέπει να περιλαμβάνεται η θέλησή σου. Επομένως, πρέπει να υπάρχει ένα κομμάτι σου που γνωρίζει το Θέλημα Του και το μοιράζεται. Δεν έχει νόημα να ρωτάς αν αυτό που πρέπει να είναι έτσι, είναι όντως έτσι. Έχει όμως νόημα να ρωτήσεις γιατί δεν γνωρίζεις αυτό που είναι έτσι, διότι πρέπει να υπάρχει μια απάντηση αν το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία σου είναι ολοκληρωμένο. Και πρέπει να είναι ολοκληρωμένο, διότι η Πηγή του δεν γνωρίζει την μη ολοκλήρωση.
7. Πού αλλού θα μπορούσε να είναι η απάντηση εκτός από μέσα στην Πηγή; Και πού αλλού βρίσκεσαι εσύ εκτός από εκεί, όπου βρίσκεται αυτή η ίδια απάντηση; Η Ταυτότητά σου, που είναι εξίσου ένα αληθινό Αποτέλεσμα αυτής της ίδιας Πηγής όπως και η απάντηση, πρέπει επομένως να βρίσκεται μαζί της και να είναι ίδια. Ω ναι, αυτό το γνωρίζεις, και όχι μόνο αυτό. Όμως, κάθε κομμάτι γνώσης απειλεί την αποσύνδεση όπως και όλη η γνώση. Και όλη θα έρθει με οποιοδήποτε κομμάτι. Εδώ είναι το μέρος το οποίο μπορείς να δεχτείς. Αυτό που σου δείχνει η λογική, μπορείς να το δεις, διότι οι μάρτυρές της είναι ξεκάθαροι. Μόνο οι εντελώς παράφρονες μπορούν να τους αγνοήσουν, κι εσύ αυτό το έχεις προσπεράσει. Η λογική είναι ένα μέσον που υπηρετεί τον σκοπό του Αγίου Πνεύματος. Δεν ερμηνεύεται εκ νέου και δεν ανακατευθύνεται από τον στόχο της αμαρτίας, όπως κάνουν τα άλλα μέσα. Διότι η λογική δεν συμπεριλαμβάνεται στα μέσα που χρησιμοποιεί το εγώ.
8. Η πίστη, η αντίληψη και τα πιστεύω μπορούν να τοποθετηθούν λανθασμένα, και να υπηρετήσουν τις ανάγκες του μεγάλου πλανευτή όπως και της αλήθειας. Αλλά η λογική δεν έχει καμιά απολύτως θέση στην τρέλα, ούτε μπορεί να προσαρμοστεί για να ταιριάζει με τους σκοπούς της.  Η πίστη και οι πεποιθήσεις είναι ισχυρά στην τρέλα, και οδηγούν την αντίληψη προς αυτό που έχει δώσει αξία ο νους. Αλλά η λογική δεν εισέρχεται καθόλου εδώ. Διότι η αντίληψη θα κατέρρεε αμέσως, αν εφαρμοζόταν η λογική. Δεν υπάρχει καμιά λογική στην τρέλα, διότι βασίζεται ολοκληρωτικά στην απουσία της λογικής. Το εγώ ποτέ δεν την χρησιμοποιεί, διότι δεν συνειδητοποιεί την ύπαρξή της.  Οι εν μέρει παράφρονες έχουν πρόσβαση σε αυτή, και μόνο αυτοί την χρειάζονται. Η γνώση δεν εξαρτάται από αυτή, και η τρέλα την κρατά απέξω.
9. Το μέρος του νου όπου βρίσκεται η λογική αφιερώθηκε, με την  ένωση της δικής σου θέλησης με του Πατέρα σου, στην κατάργηση της παράνοιας. Εδώ έγινε αποδεκτός ο σκοπός του Αγίου Πνεύματος και συγχρόνως επιτεύχθηκε. Η λογική είναι ξένη προς την παραφροσύνη, κι εκείνοι που την χρησιμοποιούν έχουν κερδίσει ένα μέσον που δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην αμαρτία. Η γνώση βρίσκεται πολύ πιο πέρα από κάθε επίτευξη.  Όμως  η λογική μπορεί να υπηρετήσει για να ανοίξει τις πόρτες που εσύ έκλεισες εναντίον της.
10. Έχεις πλησιάσει πολύ σε αυτό. Η πίστη και τα πιστεύω έχουν αλλάξει, και έχεις κάνει την ερώτηση που το εγώ ποτέ δεν θα κάνει. Δεν σου λέει η λογική σου τώρα πως η ερώτηση πρέπει να προήλθε από κάτι που δεν γνωρίζεις, αλλά ανήκει σε σένα; Η πίστη και τα πιστεύω, όταν στηρίζονται από την λογική, δεν γίνεται παρά να  σε οδηγήσουν στην αλλαγή της  αντίληψης. Και μέσα σε αυτή την αλλαγή γίνεται χώρος για την ορθή όραση. Η ορθή όραση επεκτείνεται υπερβαίνοντας τον εαυτό της, όπως κάνει και ο σκοπός που υπηρετεί, και όλα τα μέσα για την εκπλήρωσή του.

VI. Η Λογική έναντι της Τρέλας
1. Η λογική δεν μπορεί να δει την αμαρτία αλλά μπορεί να δει τα σφάλματα, και οδηγεί στην διόρθωσή τους. Δεν δίνει αξία σε αυτά, αλλά στην διόρθωσή τους. Η λογική θα σου πει επίσης ότι όταν νομίζεις πως αμαρτάνεις, καλείς για βοήθεια. Όμως, αν δεν δεχτείς την βοήθεια την οποία καλείς, δεν θα πιστέψεις ότι είναι δική σου για να την δώσεις. Έτσι δεν θα την δώσεις, συντηρώντας με αυτό τον τρόπο την πεποίθηση σου. Διότι οποιοδήποτε σφάλμα δεν διορθώνεται σε εξαπατά για την δύναμη που είναι μέσα σου για να κάνεις την διόρθωση. Αν αυτή η δύναμη μπορεί να διορθώνει, κι εσύ δεν της το επιτρέπεις, την αρνείσαι στον εαυτό σου και τον αδελφό σου. Κι αν αυτός μοιράζεται μαζί σου αυτή την πίστη, τότε και οι δύο θα θεωρείτε ότι είστε καταδικασμένοι. Αυτό είναι κάτι από το οποίο μπορείς να γλυτώσεις και τους δύο. Διότι η λογική δεν θα έκανε χώρο για την διόρθωση μόνο σε σένα.
2. Δεν μπορείς να δεχτείς ή να αρνηθείς την διόρθωση δίχως τον αδελφό σου. Η αμαρτία υποστηρίζει ότι μπορείς. Όμως η λογική σου λέει ότι δεν μπορείς να βλέπεις τον αδελφό σου ή τον εαυτό σου αμαρτωλούς και να εξακολουθείς να αντιλαμβάνεσαι τον άλλον αθώο. Ποιος θεωρεί τον εαυτό του ένοχο και βλέπει έναν αναμάρτητο κόσμο; Και ποιος μπορεί να βλέπει έναν αμαρτωλό κόσμο και να βλέπει τον εαυτό του ξέχωρο από αυτόν; Η αμαρτία υποστηρίζει ότι εσύ και ο αδελφός σου είστε διαχωρισμένοι. Αλλά η λογική σου λέει ότι αυτό πρέπει να είναι λάθος. Αν εσύ και ο αδελφός σου είστε ενωμένοι, πώς γίνεται να έχετε ιδιωτικές σκέψεις; Και πώς γίνεται σκέψεις που εισέρχονται σε αυτό που φαίνεται πως είναι μόνο δικό σου να μην έχουν καμία απολύτως επίδραση σε ό,τι σου ανήκει; Αν οι νόες είναι ενωμένοι, αυτό είναι αδύνατον.
3. Κανένας δεν μπορεί να σκέφτεται μόνο για τον εαυτό του, όπως ο Θεός δεν σκέφτεται δίχως τον Υιό Του. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν και οι Δύο ήταν μέσα σε σώματα. Ούτε θα μπορούσε ένας νους να σκέφτεται μόνο για τον εαυτό του εκτός κι αν το σώμα ήταν ο νους. Διότι μόνο τα σώματα είναι διαχωρισμένα, επομένως μη πραγματικά. Το σπίτι της τρέλας δεν μπορεί να είναι το σπίτι της λογικής. Ωστόσο, είναι εύκολο να αφήσεις το σπίτι της τρέλας αν δεις την λογική. Δεν αφήνεις την παράνοια πηγαίνοντας κάπου αλλού. Την αφήνεις απλά με το να δεχτείς την λογική στην θέση της τρέλας. Η τρέλα και λογική βλέπουν τα ίδια πράγματα, αλλά είναι σίγουρο ότι τα κοιτάζουν με διαφορετική οπτική.
4. Η τρέλα είναι μια επίθεση στην λογική που την οδηγεί έξω από το νου, και παίρνει την θέση της. Η λογική δεν επιτίθεται, αλλά παίρνει την θέση της τρέλας ήσυχα, αντικαθιστώντας την αν είναι η επιλογή των παρανοϊκών να την ακούσουν. Αλλά οι παράφρονες δεν γνωρίζουν  την θέλησή τους, διότι πιστεύουν ότι βλέπουν το σώμα, και αφήνουν την τρέλα τους να τους λέει ότι είναι πραγματικό. Η λογική δεν θα ήταν ικανή να κάνει κάτι τέτοιο. Κι αν θέλεις να υπερασπιστείς το σώμα ενάντια στην λογική σου, δεν θα καταλάβεις  ούτε το σώμα ούτε τον εαυτό σου.
5. Το σώμα δεν σε διαχωρίζει από τον αδελφό σου, κι αν νομίζεις ότι το κάνει είσαι παρανοϊκός. Αλλά η τρέλα έχει έναν σκοπό, και πιστεύει ότι έχει και τα μέσα να πραγματοποιήσει τον σκοπό της . Είναι παρανοϊκό να βλέπεις το σώμα σαν ένα φραγμό σε αυτό που σου λέει η λογική ότι πρέπει να είναι ενωμένο. Και  δεν θα μπορούσες  να το βλέπεις  έτσι αν άκουγες την φωνή της λογικής. Τι μπορεί να υπάρχει που να παρεμβάλλεται ανάμεσα σε αυτό που είναι συνεχές; Κι αν δεν υπάρχει τίποτα που να παρεμβάλλεται, τότε πώς μπορεί αυτό που εισέρχεται μερικώς να κρατηθεί ξεχωριστά από τα άλλα μέρη; Αυτό θα σου έλεγε η λογική. Αλλά σκέψου τι πρέπει να αναγνωρίσεις, αν είναι έτσι.
6. Αν διαλέξεις την αμαρτία αντί για την θεραπεία, θα καταδίκαζες τον Υιό του Θεού σε κάτι που ποτέ δεν μπορεί να διορθωθεί. Του λες, από δική σου επιλογή, ότι είναι καταδικασμένος· διαχωρισμένος από σένα και από τον Πατέρα του παντοτινά, δίχως ελπίδα ασφαλούς επιστροφής. Αυτό του διδάσκεις, και θα μάθεις από αυτόν ακριβώς ό,τι του δίδαξες. Διότι μπορείς να του διδάξεις μόνο ότι θα ήθελες να είναι, και ό,τι  επέλεξες γι αυτόν δεν είναι παρά η επιλογή σου για σένα. Όμως, μην θεωρείς ότι αυτό είναι τρομακτικό. Το ότι είσαι ενωμένος με αυτόν είναι γεγονός, και όχι μια ερμηνεία. Πώς μπορεί ένα γεγονός να είναι τρομακτικό εκτός κι αν διαφωνεί με ό,τι εσύ διαφυλάττεις με περισσότερη αγάπη από την αλήθεια; Η λογική θα σου πει ότι αυτό το γεγονός είναι η απελευθέρωσή σου.
7. Ούτε εσύ ούτε ο αδελφός σου μπορείτε να δεχτείτε μόνοι σας επίθεση. Αλλά ούτε μπορεί κάποιος από εσάς να δεχτεί ένα θαύμα χωρίς να ευλογηθεί και ο άλλος από αυτό, και να θεραπευτεί από τον πόνο. Η λογική, σαν την αγάπη, σε ενθαρρύνει, και δεν επιδιώκει να σε τρομάξει. Η δύναμη να θεραπεύσεις τον Υιό του Θεού σου δίδεται διότι αυτός πρέπει να είναι ένα μαζί σου. Εσύ είσαι υπεύθυνος για το πώς αυτός βλέπει τον εαυτό του. Και η λογική σου λέει ότι σου δίδεται  να αλλάξεις  ολόκληρο το νου του, ο οποίος είναι ένα μαζί σου, σε μόνο μια στιγμή. Και κάθε στιγμή βοηθά για να φέρει τέλεια διόρθωση των σφαλμάτων  του και να τον κάνει ολοκληρωμένο. Την στιγμή που θα επιλέξεις να αφήσεις τον εαυτό σου να θεραπευτεί, εκείνη την ίδια στιγμή ολόκληρη η σωτηρία του ολοκληρώνεται μαζί με την δική σου. Η λογική σου δίδεται για να καταλάβεις ότι έτσι είναι. Διότι η λογική, καλοσυνάτη όπως και ο σκοπός για τον οποίον αποτελεί  το μέσο, οδηγεί σταθερά μακριά από την τρέλα προς τον στόχο της αλήθειας. Κι εδώ θα εγκαταλείψεις  το φορτίο της άρνησης της αλήθειας. Αυτό είναι το φορτίο που είναι τρομερό, και όχι η αλήθεια.
8. Το ότι εσύ και ο αδελφός σου είστε ενωμένοι είναι η σωτηρία σου·  το δώρο του Ουρανού, όχι το δώρο του φόβου. Ο Ουρανός σου φαίνεται σαν φορτίο; Στην τρέλα, ναι. Ωστόσο, αυτό που βλέπει η τρέλα αποβάλλεται από την λογική. Η λογική σε διαβεβαιώνει ότι ο Ουρανός είναι αυτό που θέλεις, και το μόνο που θέλεις. Άκουσε το Άγιο Πνεύμα που σου μιλά με λογική, και συντονίζει την λογική σου με την δική Του. Να είσαι πρόθυμος να αφήσεις την λογική να γίνει το μέσον με το οποίο Αυτό θα σε κατευθύνει πώς να αφήσεις πίσω σου την παράνοια. Μην κρύβεσαι πίσω από την παράνοια για να ξεφύγεις από την λογική. Αυτό που θέλει να κρύψει η τρέλα, το Άγιο Πνεύμα το δείχνει σε όλους για να το κοιτάξουν με χαρά.
9. Εσύ είσαι ο σωτήρας του αδελφού σου. Και αυτός είναι ο δικός σου. Η λογική μιλά πραγματικά με χαρά γι αυτό. Σε αυτό το μεγαλειώδες σχέδιο δόθηκε αγάπη από την Αγάπη. Και αυτό που σχεδιάζει η Αγάπη είναι σαν την Ίδια στο εξής: Όντας ενωμένη, θέλει να μάθεις τι πρέπει να είσαι. Και επειδή είσαι ένα με Αυτή, πρέπει να σου δίδεται να δίνεις αυτό που Αυτή έχει δώσει, και εξακολουθεί να δίνει. Πέρνα μόνο μια στιγμή με χαρούμενη αποδοχή αυτού που σου δίδεται να δώσεις στον αδελφό σου, και μάθε μαζί με αυτόν τι έχει δοθεί και στους δυο σας. Το να δίνεις δεν είναι πιο ευλογημένο από το να λαμβάνεις. Αλλά ούτε και λιγότερο.
10. Ο Υιός του Θεού είναι πάντα ευλογημένος σαν ένα. Και καθώς η ευγνωμοσύνη του πηγαίνει προς εσένα που τον ευλόγησες, η λογική σου λέει ότι δεν μπορεί εσύ να βρίσκεσαι ξεχωριστά από την ευλογία. Η ευγνωμοσύνη που σου προσφέρει σου θυμίζει τις ευχαριστίες τις οποίες σου δίνει ο Πατέρας σου που Τον ολοκληρώνεις. Και μόνο εδώ η λογική σου λέει ότι μπορείς να καταλάβεις αυτό που είσαι. Ο Πατέρας σου είναι τόσο κοντά σε σένα όσο ο αδελφός σου. Ωστόσο, τι θα μπορούσε να είναι πιο κοντά σου από ό,τι ο Εαυτός σου;
11. Η δύναμη που έχεις πάνω στον Υιό του Θεού δεν είναι απειλή ενάντια στην πραγματικότητά του. Δεν κάνει τίποτε άλλο από το να την αποδεικνύει. Πού αλλού θα μπορούσε να βρίσκεται η ελευθερία του εκτός από μέσα στον ίδιον, αν είναι ήδη ελεύθερος; Και ποιος άλλος θα μπορούσε να τον δεσμεύσει παρά ο  ίδιος του ο  εαυτός, αν αρνείται την ελευθερία του; Ο Θεός δεν εμπαίζεται·  ούτε και ο Υιός του δεν μπορεί να φυλακιστεί παρά μόνο αν το επιθυμεί ο ίδιος. Και με την δική του επιθυμία ελευθερώνεται. Αυτή είναι η δύναμή του, και όχι η αδυναμία του. Βρίσκεται στο δικό του έλεος. Κι εκεί που επιλέγει να δείξει έλεος, εκεί είναι ελεύθερος. Αλλά εκεί όπου επιλέγει να καταδικάζει, εκεί κρατιέται δέσμιος, περιμένοντας αλυσοδεμένος την δική σου συγχώρεση προς τον εαυτό του για να ελευθερωθεί.



VII. Η Τελευταία Αναπάντητη Ερώτηση
1. Δεν βλέπεις ότι όλη σου η δυστυχία πηγάζει από την παράξενη πεποίθηση ότι είσαι αδύναμος; Το τίμημα της αμαρτίας είναι να νοιώθεις αβοήθητος. Η κατάσταση της αμαρτίας είναι να νοιώθεις ανήμπορος· το μόνο που χρειάζεται για να γίνει πιστευτή. Μόνο οι ανήμποροι θα μπορούσαν να πιστέψουν σε αυτή. Μόνο οι μικροί έλκονται από το υπερμεγέθες. Και μόνο εκείνους που πρώτα πιστεύουν ότι είναι μικροί θα μπορούσε  να τους ελκύσει  αυτό. Η προδοσία προς τον Υιό του Θεού είναι η άμυνα εκείνων που δεν ταυτίζονται με αυτόν. Είσαι ή μαζί του ή εναντίον του· ή τον αγαπάς ή του επιτίθεσαι, ή προστατεύεις την ενότητά του ή τον βλέπεις συντετριμμένο και άγρια δολοφονημένο από την επίθεσή σου.
2. Κανένας δεν πιστεύει ότι ο Υιός του Θεού είναι ανίσχυρος. Κι όσοι βλέπουν τον εαυτό τους ως αβοήθητο πρέπει να πιστεύουν ότι δεν είναι ο Υιός του Θεού. Τι άλλο θα μπορούσαν να είναι εκτός από εχθρός του; Και τι άλλο μπορούν να κάνουν εκτός από το να φθονούν την δύναμή του, και με αυτό τους τον φθόνο να τρομάζουν τον εαυτό τους; Αυτοί είναι οι σκοτεινοί, οι σιωπηλοί και οι φοβισμένοι, μόνοι χωρίς επικοινωνία, που φοβούνται ότι η δύναμη του Θεού θα τους ρίξει νεκρούς, και υψώνουν την αδυναμία τους εναντίον του. Κατατάσσονται στον στρατό των ανίσχυρων, για να εξαπολύσουν  τον πόλεμο της εκδίκησης, της πικρίας και της εμπάθειας εναντίον του, για να τον κάνουν ένα με αυτούς. Επειδή δεν γνωρίζουν ότι είναι ένα μαζί του, δεν γνωρίζουν ποιον μισούν. Είναι πραγματικά ένας αξιολύπητος στρατός, ο κάθε ένας τους είναι το ίδιο πιθανόν να επιτεθεί στον  αδελφό του ή να στραφεί εναντίον του εαυτού του όπως και να θυμηθεί ότι νόμιζαν ότι είχαν ένα κοινό σκοπό.
3. Ξέφρενοι, θορυβώδεις και δυνατοί φαίνονται πως είναι οι σκοτεινοί. Όμως δεν γνωρίζουν τον «εχθρό» τους, ξέρουν μόνο ότι τον μισούν. Στο μίσος έχουν έρθει μαζί, αλλά δεν έχουν ενωθεί ο ένας με τον άλλον. Γιατί αν το είχαν κάνει το μίσος θα ήταν αδύνατο. Ο στρατός των ανίσχυρων διασκορπίζεται στην παρουσία της δύναμης. Εκείνοι που είναι ισχυροί δεν είναι ποτέ δόλιοι, διότι δεν έχουν ανάγκη να ονειρευτούν την δύναμη και να την παίξουν στο όνειρό τους. Πώς θα ενεργούσε ένας στρατός στα όνειρα; Με οποιοδήποτε τρόπο. Θα μπορούσε να φανεί ότι επιτίθεται εναντίον οποιουδήποτε με οτιδήποτε. Τα όνειρα δεν έχουν καμία απολύτως λογική. Ένα λουλούδι μεταμορφώνεται σε ένα δηλητηριώδες ξίφος, ένα παιδί γίνεται γίγαντας και ένα ποντίκι βρυχάται σαν λιοντάρι. Και η αγάπη μεταμορφώνεται σε μίσος το ίδιο εύκολα. Αυτός δεν είναι στρατός, αλλά τρελοκομείο. Αυτό που φαίνεται σαν οργανωμένη επίθεση δεν είναι παρά μια κατάσταση σύγχυσης και παραλογισμού.
4. Ο στρατός των ανίσχυρων είναι πραγματικά αδύναμος. Δεν έχει όπλα και δεν έχει εχθρό. Ναι, μπορεί να λυμαίνεται τον κόσμο και να αναζητά έναν εχθρό.  Αλλά ποτέ δεν μπορεί να βρει κάτι που δεν υπάρχει. Ναι, μπορεί να ονειρεύεται ότι βρήκε έναν εχθρό, αλλά αυτό θα αλλάζει ακόμα και την στιγμή που επιτίθεται, έτσι ώστε να τρέχει να βρει έναν άλλο, και ποτέ να μην αναπαύεται στις δάφνες του. Και καθώς τρέχει στρέφεται εναντίον του εαυτού του νομίζοντας πως η ματιά του έπιασε τον σπουδαίο  εχθρό που πάντα ξεγλιστρά από τις δολοφονικές επιθέσεις του με το να μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Πόσο ύπουλος φαίνεται αυτός ο εχθρός, που αλλάζει συνεχώς έτσι ώστε δεν μπορεί καν να τον αναγνωρίσει.
5. Όμως, το μίσος πρέπει να έχει έναν στόχο. Δεν μπορεί να υπάρξει πίστη στην αμαρτία χωρίς κάποιον εχθρό. Ποιος είναι αυτός που ενώ πιστεύει στην αμαρτία τολμάει να πιστεύει ότι δεν έχει κανέναν εχθρό; Θα μπορούσε να παραδεχτεί ότι κανείς δεν το έκανε ανίσχυρο; Η λογική σίγουρα θα τον παρότρυνε να μην αναζητά να βρει κάτι που δεν υπάρχει. Όμως πρώτα θα πρέπει να είναι πρόθυμος να αντιληφθεί έναν κόσμο εκεί που δεν βρίσκεται. Δεν είναι αναγκαίο να καταλάβει το πώς μπορεί και τον βλέπει. Ούτε θα πρέπει να προσπαθήσει. Διότι αν εστιάσει πάνω σε κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει, το μόνο που θα κάνει είναι να ενισχύσει την αδυναμία του, και να αφήσει την αμαρτία να του λέει ότι ο εχθρός του πρέπει να είναι ο εαυτός του. Ας κάνει, όμως  στον εαυτό του αυτές τις ερωτήσεις, τις οποίες ο ίδιος πρέπει να αποφασίσει για να επιτευχθεί αυτό γι αυτόν:

Επιθυμώ ένα κόσμο που εγώ κυβερνώ  αντί για έναν που  με κυβερνά;
Επιθυμώ ένα κόσμο όπου θα  είμαι ισχυρός αντί γι ανίσχυρος;
Επιθυμώ ένα κόσμο στον οποίο δεν έχω εχθρούς και δεν μπορώ να αμαρτήσω;
Και θέλω να δω αυτό που αρνήθηκα επειδή αυτό είναι η αλήθεια;
6. Μπορεί ήδη να έχεις απαντήσει στις τρεις πρώτες ερωτήσεις, αλλά δεν έχεις απαντήσει ακόμα στην τελευταία. Διότι αυτή ακόμα σου φαίνεται τρομακτική, διαφορετική από τις άλλες. Όμως η λογική θα σε διαβεβαίωνε ότι είναι όλες το ίδιο. Είπαμε ότι αυτή η χρονιά θα τονίσει την ομοιότητα των πραγμάτων που είναι τα ίδια. Αυτή η τελική ερώτηση, αυτή που είναι πραγματικά η τελευταία για την οποία χρειάζεται να αποφασίσεις, εξακολουθεί να σου φαίνεται ότι περιέχει μια απειλή για σένα που οι υπόλοιπες δεν έχουν πια. Και αυτή η φανταστική διαφορά αποδεικνύει την πεποίθησή σου ότι η αλήθεια μπορεί να είναι ο εχθρός που μπορεί να βρεις κάποια στιγμή. Εδώ, λοιπόν, φαίνεται πως βρίσκεται η τελευταία ελπίδα που έχει απομείνει να βρεις την αμαρτία, και να μην αποδεχτείς την δύναμη.
7. Μην ξεχνάς ότι η επιλογή της αμαρτίας ή της αλήθειας, της αδυναμίας ή της δύναμης, είναι η επιλογή του αν θα επιτίθεσαι ή θα θεραπεύεις. Διότι η θεραπεία πηγάζει από την δύναμη, και η επίθεση από την αδυναμία. Δεν μπορεί  να θέλεις να θεραπεύσεις αυτόν στον οποίον επιτίθεσαι. Και αυτός που θέλεις να θεραπεύσεις πρέπει να είναι αυτός που διάλεξες να είναι προστατευμένος από την επίθεση. Και τι άλλο είναι αυτή η απόφαση εκτός από την επιλογή για το αν θα τον βλέπεις μέσα από τα μάτια του σώματος, ή θα επιτρέψεις να σου αποκαλυφθεί μέσα από την ορθή όραση; Το πώς οδηγεί αυτή η απόφαση στα αποτελέσματά της δεν είναι δικό σου πρόβλημα. Αλλά αυτό που θέλεις να βλέπεις είναι δική σου επιλογή. Αυτά είναι μαθήματα για την αιτία και όχι για το αποτέλεσμα.
8. Σκέψου προσεκτικά την απάντηση στην τελευταία ερώτηση που έχεις αφήσει ακόμα αναπάντητη. Και άφησε την λογική σου να σου πει ότι πρέπει να απαντηθεί, και ότι απαντιέται μέσα στις άλλες τρεις. Και τότε θα σου είναι ξεκάθαρο ότι, καθώς κοιτάζεις τα αποτελέσματα της αμαρτίας σε οποιαδήποτε μορφή, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι απλά να αναρωτηθείς:

Αυτό είναι που θα ήθελα να δω;  Αυτό είναι που θέλω;
9. Αυτή είναι η μόνη σου απόφαση·  αυτή είναι η προϋπόθεση για ό,τι συμβαίνει. Είναι άσχετο με το πώς συμβαίνει, αλλά όχι με το γιατί συμβαίνει. Εσύ έχεις αυτό τον έλεγχο. Και αν διαλέξεις να βλέπεις έναν κόσμο χωρίς εχθρό, στον οποίο δεν είσαι αβοήθητος, θα σου δοθούν τα μέσα για να τον δεις.
 10. Γιατί είναι η τελευταία ερώτηση τόσο σημαντική; Η λογική θα σου πει γιατί. Είναι η ίδια όπως και οι άλλες τρεις, εκτός από τον χρόνο. Οι άλλες είναι αποφάσεις που μπορεί να παρθούν, κι έπειτα να ακυρωθούν για να παρθούν και πάλι αργότερα. Αλλά η αλήθεια είναι συνεχής, και υπονοεί μια κατάσταση όπου είναι αδύνατες οι αμφιταλαντεύσεις. Μπορεί να επιθυμείς έναν κόσμο που να κυβερνάς και δεν σε κυβερνά, και μετά να αλλάξεις γνώμη. Μπορεί να επιθυμήσεις να ανταλλάξεις την αδυναμία σου με δύναμη, και μετά να χάσεις αυτή την επιθυμία μόλις σε ελκύσει μια μικρή αναλαμπή αμαρτίας. Και μπορεί να θέλεις να δεις έναν αναμάρτητο κόσμο, και μετά ν’ αφήσεις έναν «εχθρό» να σε βάλει σε πειρασμό να χρησιμοποιήσεις τα μάτια του σώματος και να αλλάξεις επιθυμία.
11. Στο περιεχόμενο όλες οι ερωτήσεις είναι οι ίδιες. Διότι η κάθε μια ρωτά αν είσαι πρόθυμος να ανταλλάξεις τον κόσμο της αμαρτίας με αυτόν που βλέπει το Άγιο Πνεύμα, εφόσον αυτό είναι που αρνείται ο κόσμος της αμαρτίας. Κι επομένως εκείνοι που εστιάζουν στην αμαρτία βλέπουν την άρνηση του πραγματικού  κόσμου. Ωστόσο, η τελευταία ερώτηση προσθέτει την ευχή για σταθερότητα στην επιθυμία σου να δεις τον πραγματικό κόσμο, έτσι αυτή η  επιθυμία γίνεται η μοναδική που έχεις. Απαντώντας «ναι» στην τελευταία ερώτηση, προσθέτεις ειλικρίνεια στις αποφάσεις που έχεις πάρει για όλες τις προηγούμενες. Γιατί μόνο τότε θα έχεις αποκηρύξει την πιθανότητα να αλλάξεις πάλι γνώμη. Όταν αυτό δεν το θέλεις, τότε και όλες οι υπόλοιπες θα έχουν απαντηθεί πλήρως.
12. Γιατί νομίζεις ότι είσαι αβέβαιος για το αν έχουν απαντηθεί οι άλλες; Θα ήταν απαραίτητο να ρωτώνται τόσο συχνά, αν είχαν απαντηθεί; Μέχρι να παρθεί και η τελευταία απόφαση, η απάντηση θα είναι και «ναι» και «όχι». Διότι έχεις απαντήσει «ναι» χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι το «ναι» πρέπει να σημαίνει «όχι το όχι». Κανένας δεν αποφασίζει ενάντια στην ευτυχία του, αλλά μπορεί να το κάνει αυτό αν δεν καταλαβαίνει ότι το κάνει. Και αν βλέπει τη ευτυχία του  να αλλάζει διαρκώς, πότε αυτό, πότε εκείνο, και να μια αδιόρατη σκιά συνδεδεμένη με το τίποτα, τότε πραγματικά αποφασίζει ενάντιά της.
13. Η φευγαλέα ευτυχία, ή η ευτυχία σε αλλαγμένη μορφή που μεταβάλλεται με τον χρόνο και τον χώρο, είναι μια ψευδαίσθηση που δεν έχει νόημα. Η ευτυχία πρέπει να είναι σταθερή, διότι επιτυγχάνεται όταν παραιτηθείς από την επιθυμία για το ασταθές.  Η χαρά δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή παρά μόνο μέσα από την σταθερή ορθή όραση. Και η συνεχής ορθή όραση μπορεί να δοθεί μόνο σε εκείνους που επιθυμούν την σταθερότητα. Η δύναμη της επιθυμίας του Υιού του Θεού παραμένει η απόδειξη ότι σφάλλει που βλέπει τον εαυτό του ως αδύναμο. Αν επιθυμείς αυτό που θέλεις, τότε θα το κοιτάζεις και θα το θεωρείς πραγματικό. Κάθε σκέψη έχει την δύναμη να απελευθερώνει ή να σκοτώνει. Και καμιά δεν μπορεί να φύγει από το νου εκείνου που την σκέφτεται, ή να τον αφήσει ανεπηρέαστο.


VIII. Η Εσωτερική Αλλαγή
1. Είναι οι σκέψεις, λοιπόν, επικίνδυνες; Για τα σώματα, ναι! Οι σκέψεις που φαίνονται ότι σκοτώνουν είναι εκείνες που διδάσκουν αυτόν που τις σκέφτεται ότι μπορεί να σκοτωθεί. Κι έτσι αυτός «πεθαίνει» εξαιτίας αυτού που έμαθε. Πηγαίνει από την ζωή στον θάνατο, και αυτή είναι η τελική απόδειξη ότι έδωσε μεγαλύτερη αξία στην αστάθεια  από την σταθερότητα. Σίγουρα νόμιζε ότι ήθελε την ευτυχία. Όμως δεν την επιθυμούσε διότι ήταν η αλήθεια, άρα και σταθερή.
2. Η σταθερότητα της χαράς είναι μια κατάσταση εντελώς ξένη προς την κατανόησή σου. Όμως, αν μπορούσες έστω να φανταστείς πώς πρέπει να είναι, θα την ποθούσες παρόλο που δεν την καταλαβαίνεις. Η σταθερότητα της χαράς δεν έχει εξαιρέσεις·  καμία αλλαγή κανενός είδους. Είναι ακλόνητη όπως η Αγάπη του Θεού για την δημιουργία Του. Σίγουρη στο όραμά της όπως ο Δημιουργός της σε αυτό που γνωρίζει, η ευτυχία κοιτάζει τα πάντα και τα βλέπει τα ίδια. Δεν βλέπει το εφήμερο, διότι επιθυμεί τα πάντα να είναι σαν την ίδια, κι έτσι τα βλέπει. Τίποτα δεν έχει δύναμη να ταράξει την σταθερότητά της, διότι η δική της επιθυμία δεν μπορεί να κλονιστεί. Έρχεται τόσο σίγουρα σε αυτούς που βλέπουν ότι η τελευταία ερώτηση είναι απαραίτητη στις υπόλοιπες, όπως η ειρήνη έρχεται σε εκείνους που επιλέγουν να θεραπεύουν και όχι να κρίνουν.
3. Η λογική θα σου πει ότι δεν μπορείς να ζητάς την ευτυχία χωρίς σταθερότητα. Διότι αν αυτό που επιθυμείς λαμβάνεις, και η ευτυχία είναι συνεχής, τότε χρειάζεται να την ζητήσεις μόνο μια φορά για να την έχεις πάντα. Και αν δεν την έχεις πάντα, όντας αυτό που είναι, δεν την ζήτησες. Διότι κανένας δεν παραλείπει να ζητήσει κάτι που επιθυμεί και  πιστεύει ότι εμπεριέχει την υπόσχεση της δύναμης να του δοθεί. Μπορεί να κάνει λάθος σε αυτό που ζητά, το πού, και από τι.  Ωστόσο, θα ζητά διότι η επιθυμία είναι ένα αίτημα, μια παράκληση, από κάποιον τον οποίον ο Θεός ο Ίδιος δεν θα αφήσει χωρίς απάντηση. Ο Θεός του έχει ήδη δώσει όλα όσα θέλει πραγματικά. Όμως, ο Θεός δεν μπορεί να δώσει αυτά για τα οποία αυτός δεν είναι βέβαιος. Διότι όσο παραμένει αβέβαιος, δεν τα επιθυμεί, και αυτό που δίνει ο Θεός θα παραμένει  ανολοκλήρωτο εκτός και αν ληφθεί.  
4. Εσύ που ολοκληρώνεις το Θέλημα του Θεού και είσαι η ευτυχία Του, και που η θέλησή σου είναι ισχυρή σαν την δική Του, μια δύναμη που δεν χάνεται μέσα στις ψευδαισθήσεις σου, σκέψου προσεκτικά το γιατί δεν έχεις αποφασίσει ακόμα πώς θα απαντήσεις στην τελευταία ερώτηση. Η απάντησή σου στις άλλες έχει μπορέσει να σε βοηθήσει να είσαι ήδη εν μέρει στα λογικά σου. Ωστόσο, είναι η τελευταία ερώτηση που σε ρωτά πραγματικά αν είσαι πρόθυμος να έχεις πλήρη νοητική υγεία.
5. Τι άλλο είναι η άγια στιγμή από την έκκληση του Θεού σε σένα να αναγνωρίσεις αυτό που σου έχει δώσει; Εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη έκκληση προς την λογική·  η επίγνωση αυτού που πάντα βρίσκεται εκεί για να το βλέπεις, η ευτυχία που θα μπορούσε να είναι πάντα δική σου. Εδώ βρίσκεται η διαρκής ειρήνη που θα μπορούσες να βιώνεις παντοτινά. Εδώ σου αποκαλύπτεται αυτό που η άρνηση έχει αρνηθεί. Διότι εδώ έχει ήδη απαντηθεί η τελευταία ερώτηση, και σου δίδεται αυτό που ζητάς. Εδώ το μέλλον είναι τώρα, διότι ο χρόνος είναι ανίσχυρος χάρη στην επιθυμία σου γι αυτό που ποτέ δεν θ’ αλλάξει. Διότι έχεις ζητήσει τίποτα να μην στέκει εμπόδιο ανάμεσα στην αγιότητα της σχέσης σου και στην επίγνωση της αγιότητας της.

ΜΑΘΗΜΑ 336 Η συγχώρεση με αφήνει να γνωρίσω ότι οι νόες είναι ενωμένοι.


ΜΑΘΗΜΑ 336

Η συγχώρεση με αφήνει να γνωρίσω ότι οι νόες είναι ενωμένοι.

Η συγχώρεση είναι το μέσο που έχει οριστεί για την λήξη της αντίληψης. Η γνώση επανορθώνεται αφού πρώτα η αντίληψη αλλάξει, και έπειτα δώσει την θέση της ολοκληρωτικά σε αυτό που παραμένει για πάντα πέρα και από τις υψηλότερες επιδόσεις της. Γιατί τα θεάματα και οι ήχοι, στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν να υπηρετήσουν μόνο για ν’ ανακαλέσουν την μνήμη εκείνου που βρίσκεται πέρα από όλα αυτά. Η συγχώρεση εξαλείφει τις διαστρεβλώσεις, και ανοίγει τον κρυμμένο βωμό στην αλήθεια. Τα κρίνα του στέλνουν την λάμψη τους μέσα στο νου, και τον καλούν να επιστρέψει και να κοιτάξει προς τα μέσα, για να βρει αυτό που μάταια αναζητούσε έξω. Διότι εδώ, και μόνο εδώ, επανορθώνεται η ειρήνη του νου, διότι αυτή είναι η κατοικία του Θεού του Ίδιου.

Μέσα στην σιωπή η συγχώρεση εξαλείφει τα όνειρα του διαχωρισμού και της αμαρτίας. Τότε λοιπόν Πατέρα, ας κοιτάξω μέσα μου, κι ας βρω ότι έχεις κρατήσει την υπόσχεσή Σου για την αθωότητά μου ∙ ο Λόγος Σου παραμένει αναλλοίωτος μέσα στο νου μου, η Αγάπη Σου ακόμα κατοικεί μέσα στην καρδιά μου.


ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...