ΜΑΘΗΜΑ 195 Πορεύομαι με ευγνωμοσύνη στον δρόμο της αγάπης.

ΜΑΘΗΜΑ 195

Πορεύομαι με ευγνωμοσύνη στον δρόμο της αγάπης.

1. Η ευγνωμοσύνη είναι ένα μάθημα δύσκολο να μαθευτεί για κείνους που βλέπουν τον κόσμο εσφαλμένα. Το περισσότερο που μπορούν να κάνουν είναι να βλέπουν τον εαυτό τους  να είναι καλύτερα από άλλους. Και προσπαθούν να είναι ικανοποιημένοι διότι κάποιος άλλος φαίνεται πως υποφέρει περισσότερο από αυτούς. Πόσο αξιολύπητες και υποτιμητικές είναι τέτοιες σκέψεις! Γιατί ποιος έχει λόγο να ευχαριστεί επειδή οι άλλοι έχουν λιγότερα; Και ποιος υποφέρει λιγότερο επειδή βλέπει κάποιον άλλο να υποφέρει περισσότερο; Την ευγνωμοσύνη σου την οφείλεις μόνο σε Αυτόν που έκανε κάθε αιτία για θλίψη να εξαφανιστεί από όλο τον κόσμο.

2.  Είναι παρανοϊκό να προσφέρεις ευχαριστίες για τα βάσανα. Αλλά είναι εξίσου παρανοϊκό να μην μπορείς να δείξεις ευγνωμοσύνη σε Έναν ο Οποίος σου προσφέρει τα σίγουρα μέσα όπου όλος ο πόνος θεραπεύεται, και τα βάσανα αντικαθίστανται με γέλιο και ευτυχία.  Ούτε οι έστω εν μέρει σώφρονες θα μπορούσαν ν’ αρνηθούν να κάνουν τα βήματα που καθοδηγεί Αυτός, και ν’ ακολουθήσουν με τον τρόπο που τους ορίζει Αυτός, για να διαφύγουν από μία φυλακή που νόμιζαν ότι δεν περιείχε καμία πόρτα προς την ελευθερία που τώρα αντιλαμβάνονται .
3. Ο αδελφός σου είναι «εχθρός» σου διότι σ’ αυτόν βλέπεις τον αντίπαλο για την ειρήνη σου ∙ έναν ληστή που σου παίρνει την χαρά, και δεν σου αφήνει τίποτα παρά μαύρη απελπισία τόσο πικρή και αδυσώπητη που δεν απομένει πια καμιά ελπίδα. Τώρα είναι η εκδίκηση το μόνο που υπάρχει για να ευχηθείς. Τώρα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον ρίξεις κάτω να κείτεται νεκρός μαζί σου, το ίδιο άχρηστος όσο κι εσύ ∙ με τόσο λίγα μέσα στα άπληστα δάχτυλά του όπως και στα δικά σου.

4. Δεν προσφέρεις στον Θεό την ευγνωμοσύνη σου επειδή ο αδελφός σου είναι περισσότερο σκλάβος από σένα, ούτε μπορεί να εξαγριώνεσαι δίκαια αν φαίνεται πιο ελεύθερος. Η αγάπη δεν κάνει συγκρίσεις. Και η ευγνωμοσύνη μπορεί να είναι ειλικρινής μόνο αν είναι ενωμένη με την αγάπη. Προσφέρουμε τις ευχαριστίες μας στον Θεό τον Πατέρα μας που όλα τα πράγματα θα βρουν την ελευθερία τους μέσα σε εμάς. Ποτέ δεν θα συμβεί μερικά να αποδεσμευτούν ενώ άλλα θα είναι ακόμα δέσμια. Γιατί ποιος μπορεί να παζαρεύει στο όνομα της αγάπης;

5. Επομένως δίνε τις ευχαριστίες σου, αλλά με ειλικρίνεια. Και άφησε την ευγνωμοσύνη σου να κάνει χώρο σε όλους όσους επιθυμούν να αποδράσουν μαζί σου∙ τους ασθενείς, τους αδύναμους, τους ενδεείς και τους φοβισμένους, και εκείνους που θρηνούν κάποια φαινομενική απώλεια ή νιώθουν φαινομενικό πόνο, που βασανίζονται από κρύο ή πείνα, ή περπατούν τον δρόμο του μίσους και το μονοπάτι του θανάτου. Όλοι αυτοί έρχονται μαζί σου. Ας μην συγκρίνουμε τον εαυτό μας με αυτούς, γιατί έτσι τους διχάζουμε από την επίγνωση ενότητας που μοιραζόμαστε μαζί τους, όπως και αυτοί την μοιράζονται μαζί μας.

6. Ευχαριστούμε τον Πατέρα μας μόνο για ένα πράγμα ∙ για το ότι δεν είμαστε διαχωρισμένοι από κανένα ζωντανό πράγμα, άρα είμαστε ένα μαζί Του. Και χαιρόμαστε που δεν μπορούν ποτέ να γίνουν εξαιρέσεις που να μειώσουν την ολότητά μας, ούτε να τραυματίσουν ή ν’ αλλάξουν την λειτουργία μας να ολοκληρώνουμε τον Ένα ο Οποίος είναι ο Ίδιος ολοκλήρωση. Δίνουμε τις ευχαριστίες μας για κάθε ζωντανό πράγμα, ειδάλλως δεν προσφέρουμε ευχαριστίες για τίποτα, και δεν θα μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε τα δώρα του Θεού προς εμάς.

7. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους αδελφούς μας να στηρίξουν τα κουρασμένα τους κεφάλια πάνω στους ώμους μας για να αναπαυθούν για λίγο. Προσφέρουμε ευχαριστίες γι αυτούς. Διότι αν μπορούμε να τους καθοδηγήσουμε προς την ειρήνη που θέλουμε να βρούμε, ο δρόμος ανοίγει επιτέλους για εμάς. Μία αρχαία πόρτα ταλαντεύεται ανοιχτή και πάλι ∙ ένας Λόγος από παλιά ξεχασμένος ηχεί και πάλι στην μνήμη μας, και αποκτά ξανά καθαρότητα καθώς εμείς είμαστε και πάλι πρόθυμοι ν’ ακούσουμε.

8. Περπάτα, λοιπόν, με ευγνωμοσύνη στον δρόμο της αγάπης. Γιατί το μίσος ξεχνιέται όταν αφήσουμε κατά μέρος τις συγκρίσεις. Τι άλλο εμπόδιο προς την ειρήνη παραμένει; Ο φόβος για τον Θεό επιτέλους ακυρώνεται, και συγχωρούμε χωρίς να συγκρίνουμε. Έτσι δεν μπορούμε να παραβλέψουμε κάποια πράγματα, ενώ άλλα να τα κρατήσουμε ακόμα κλειδωμένα ως «αμαρτίες». Όταν η συγχώρεσή σου είναι ολοκληρωτική θα έχεις και απόλυτη ευγνωμοσύνη , διότι θα βλέπεις ότι τα πάντα έχουν κερδίσει το δικαίωμά τους στην αγάπη με το να είναι γεμάτα αγάπη, όπως ο Εαυτός σου.

9. Σήμερα μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε την ευγνωμοσύνη αντί για τον θυμό, την κακία και την εκδίκηση. Μας έχουν δοθεί τα πάντα. Αν αρνηθούμε να το αναγνωρίσουμε, τότε δεν έχουμε δικαίωμα να είμαστε πικραμένοι, και με μία αντίληψη για τον εαυτό μας που θεωρεί ότι είμαστε σε ένα τόπο ανηλεούς καταδίωξης, όπου καταδιωκόμαστε ασταμάτητα, και σπρωχνόμαστε από εδώ και από εκεί δίχως μία σκέψη φροντίδας για εμάς ή το μέλλον μας. Η ευγνωμοσύνη γίνεται η μοναδική σκέψη με την οποία αντικαθιστούμε αυτές τις παρανοϊκές αντιλήψεις. Ο Θεός έχει νοιαστεί για μας, και μας αποκαλεί Υιό. Τι άλλο μπορεί να είναι σπουδαιότερο από αυτό;

10. Η ευγνωμοσύνη μας θα προετοιμάσει τον δρόμο γι Αυτόν, και θα συντομεύσει τον χρόνο μάθησής μας περισσότερο από ό,τι ονειρεύτηκες ποτέ. Η ευγνωμοσύνη πάει χέρι - χέρι με την αγάπη, και εκεί όπου είναι η μία βρίσκεται και η άλλη. Γιατί η ευγνωμοσύνη δεν είναι παρά μια πλευρά της Αγάπης που είναι η Πηγή όλης της δημιουργίας. Ο Θεός δίνει τις ευχαριστίες Του σε σένα, τον Υιό Του, γιατί είσαι αυτό που είσαι ∙ η δική Του ολοκλήρωση και η Πηγή της αγάπης, μαζί με Αυτόν. Η ευγνωμοσύνη σου προς Αυτόν είναι ένα με την δική Του προς εσένα. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να περπατά σε κανένα δρόμο άλλο εκτός από τον  δρόμο της ευγνωμοσύνης, και έτσι πορευόμαστε κι εμείς που περπατάμε στον δρόμο που οδηγεί τον Θεό