ΜΑΘΗΜΑ 184 Το Όνομα του Θεού είναι η κληρονομιά μου

ΜΑΘΗΜΑ 184

Το Όνομα του Θεού είναι η κληρονομιά μου

1. Ζεις με σύμβολα. Έχεις επινοήσει ονόματα για όλα όσα βλέπεις. Το κάθε ένα γίνεται μια ξεχωριστή οντότητα, που ταυτίζεται με το όνομά της. Με αυτό τον τρόπο χαράσσεις με ακρίβεια τον διαχωρισμό σου από την ενότητα. Με αυτό τον τρόπο καθορίζεις τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, και την διαχωρίζεις από άλλα πράγματα τονίζοντας το διάστημα που την περιβάλλει. Αυτό το διάστημα το τοποθετείς ανάμεσα σε όλα τα πράγματα στα οποία δίνεις διαφορετικό όνομα ∙ σε όλα τα συμβάντα σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο ∙ σε όλα τα σώματα τα οποία χαιρετάς με κάποιο όνομα.

2. Αυτό το διάστημα που βλέπεις ως διαχωριστικό ανάμεσα σε όλα τα πράγματα είναι το μέσο με το οποίο επιτυγχάνεται η αντίληψη αυτού του κόσμου. Βλέπεις κάτι εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα, και δεν βλέπεις τίποτα εκεί όπου υπάρχει ενότητα ∙ ένα διάστημα ανάμεσα σε όλα τα πράγματα, ανάμεσα σε σένα και όλα τα πράγματα. Και έτσι νομίζεις ότι έχεις δώσει ζωή στον διαχωρισμό. Με αυτή τη διάσπαση νομίζεις ότι καθιερώνεσαι ως ενότητα που λειτουργεί με ανεξάρτητη θέληση.

3. Τι είναι αυτά τα ονόματα με τα οποία ο κόσμος γίνεται μία σειρά από ξεχωριστά γεγονότα, από πράγματα ασύνδετα, ή σώματα χωριστά που έχουν κομματάκια νου ως διαχωρισμένες επιγνώσεις; Εσύ έδωσες ονόματα σε αυτά, εδραιώνοντας την αντίληψη έτσι όπως την θέλεις. Δόθηκαν ονόματα στα ανώνυμα πράγματα, επομένως τους δόθηκε και πραγματικότητα. Διότι ό,τι αποκτά όνομα, αποκτά και νόημα και έπειτα θεωρείται ουσιαστικό ∙ μία αιτία πραγματικού αποτελέσματος, με αποτελέσματα έμφυτα μέσα στην ίδια.

4. Αυτός είναι ο τρόπος που φτιάχνεται η πραγματικότητα από την μερική όραση, σκόπιμα τοποθετημένη ενάντια στην αλήθεια που έχει δοθεί. Ο εχθρός της είναι η ολότητα. Επινοεί μικρά πράγματα και τα κοιτάζει. Και η έλλειψη διαχωριστικού διαστήματος, η αίσθηση ενότητας ή  η όραση που βλέπει διαφορετικά, γίνεται απειλή που πρέπει να ξεπεραστεί, να αντικρουστεί και να απορριφθεί.

5. Και όμως, αυτή η όραση ακόμα παραμένει μία φυσική κατεύθυνση για να διοχετεύσει ο νους την αντίληψή του. Είναι δύσκολο να διδάξεις το νου χίλια νέα ονόματα, και έπειτα άλλα χίλια ακόμα. Ωστόσο, εσύ πιστεύεις ότι αυτό σημαίνει η μάθηση ∙ ότι αυτός είναι ο μόνος βασικός της στόχος με τον οποίο επιτυγχάνεται η επικοινωνία, και με τον οποίο γίνεται με νόημα το μοίρασμα των ιδεών.
6. Αυτό είναι το σύνολο της κληρονομιάς που αφήνει ο κόσμος. Και όλοι όσοι μαθαίνουν να σκέφτονται ότι έτσι είναι δέχονται ότι τα σημάδια και τα σύμβολα που επιβεβαιώνουν ότι ο κόσμος είναι αληθινός. Αυτό εκπροσωπούν. Δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το ότι αυτό που έχει όνομα βρίσκεται εκεί. Είναι ορατό, έτσι όπως είναι αναμενόμενο. Ό,τι αρνείται ότι αυτό είναι αληθινό δεν είναι παρά ψευδαίσθηση, διότι αυτή είναι η τελεσίδικη πραγματικότητα. Το να την αμφισβητείς είναι τρέλα ∙ το να δέχεσαι την παρουσία της είναι η απόδειξη της σωφροσύνης.

7. Αυτή είναι η διδασκαλία αυτού του κόσμου. Είναι μια φάση μάθησης από την οποία ο καθένας που έρχεται πρέπει να περάσει. Αλλά όσο πιο σύντομα καταλάβει πού βασίζεται, πόσο αμφισβητήσιμες είναι οι προϋποθέσεις της, πόσο αμφίβολα τα αποτελέσματά της, τόσο πιο γρήγορα θα αμφισβητήσει και τις επιδράσεις της. Η μάθηση που σταματά με αυτό που θέλει να διδάξει αυτός ο κόσμος χάνει το νόημα της. Στην σωστή της θέση υπηρετεί μόνο σαν σημείο εκκίνησης από το οποίο ένα άλλο είδος μάθησης μπορεί να αρχίσει, μία νέα αντίληψη μπορεί να αποκτηθεί, και όλα τα αυθαίρετα ονόματα που δίνει αυτός ο κόσμος μπορούν να αποσυρθούν την στιγμή  που θέτονται υπό αμφισβήτηση.

8. Μην νομίζεις ότι εσύ έφτιαξες τον κόσμο. Τις ψευδαισθήσεις, ναι! Αλλά ό,τι είναι αληθινό στην γη και στον Ουρανό βρίσκεται πέρα από τις ονομασίες που του δίνεις. Όταν καλείς έναν αδελφό, καλείς το σώμα του. Αυτό που πιστεύεις ότι είναι πραγματικά σου κρύβει την αληθινή του Ταυτότητα. Το σώμα του ανταποκρίνεται όταν τον καλείς, διότι ο νους του συγκατατίθεται να πάρει το όνομα που του αποδίδεις. Και έτσι αρνείσαι διπλά την ενότητά του, γιατί τον αντιλαμβάνεσαι ξεχωριστό από σένα, και αυτός δέχεται αυτό το ξεχωριστό όνομα ως δικό του.

9. Θα ήταν πραγματικά παράξενο αν σου είχε ζητηθεί να πας πέρα από όλα τα σύμβολα του κόσμου, ξεχνώντας τα για πάντα ∙ ωστόσο σου έχει ζητηθεί να αναλάβεις διδασκαλική λειτουργία. Είναι αναγκαίο να χρησιμοποιήσεις τα σύμβολα αυτού του κόσμου για λίγο. Αλλά μην τα αφήσεις να σε εξαπατούν. Δεν εκπροσωπούν απολύτως τίποτα, και στην πρακτική σου αυτή είναι η σκέψη που θα σε απελευθερώσει από αυτά. Γίνονται μόνο τα μέσα με τα οποία μπορείς να επικοινωνήσεις με τρόπους που ο κόσμος μπορεί να καταλάβει, αλλά που εσύ αναγνωρίζεις ότι δεν είναι η πραγματική ενότητα στην οποία μπορεί να βρεθεί η αληθινή επικοινωνία.
10. Επομένως αυτό που χρειάζεσαι είναι διαλείμματα κάθε μέρα κατά τα οποία η μάθηση αυτού του κόσμου θα γίνεται μία μεταβατική φάση ∙ μία φυλακή από την οποία πηγαίνεις στο φως του ήλιου και ξεχνάς το σκοτάδι. Εδώ κατανοείς τον Λόγο, το Όνομα που σου έδωσε ο Θεός ∙ την μία Ταυτότητα την οποία μοιράζονται όλα τα πράγματα ∙ την μία αναγνώριση αυτού που είναι αληθινό. Και έπειτα γυρίζεις στο σκοτάδι, όχι επειδή θεωρείς  ότι είναι πραγματικό, αλλά μόνο για να διακηρύξεις την μη πραγματικότητά του με όρους που ακόμα έχουν νόημα στον κόσμο που κυβερνά το σκοτάδι.

11. Χρησιμοποίησε όλα τα μικρά ονόματα και τα σύμβολα που σκιαγραφούν τον κόσμο του σκότους. Ωστόσο μην τα δέχεσαι ως πραγματικότητά σου. Το Άγιο Πνεύμα τα χρησιμοποιεί όλα, αλλά δεν ξεχνά ότι η δημιουργία έχει ένα Όνομα, ένα νόημα, και μία και μοναδική Πηγή που ενώνει όλα τα πράγματα μέσα Της. Χρησιμοποίησε όλα τα ονόματα που δίνει ο κόσμος μόνο για την εξυπηρέτησή σου, όμως μην ξεχνάς ότι μοιράζονται το Όνομα του Θεού μαζί σου.

12. Ο Θεός δεν έχει όνομα. Και όμως το Όνομά Του γίνεται το τελικό μάθημα ότι όλα τα πράγματα είναι ένα, και σε αυτό το μάθημα λήγει όλη η μάθηση. Όλα τα ονόματα ενοποιούνται ∙ όλος ο χώρος γεμίζει με την αντανάκλαση της αλήθειας. Κάθε κενό κλείνει, και ο διαχωρισμός θεραπεύεται. Το Όνομα του Θεού είναι η κληρονομία που έδωσε Αυτός σε εκείνους που διάλεξαν την διδασκαλία αυτού του κόσμου για να πάρει την θέση του Ουρανού. Στην πρακτική μας, σκοπός μας είναι να αφήσουμε το νου μας να δεχτεί αυτό που μας έχει δώσει ο Θεός ως απάντηση στην αξιολύπητη κληρονομιά που έφτιαξες εσύ ως κατάλληλο φόρο τιμής στον Υιό που Εκείνος αγαπά.

13. Κανένας που αναζητά την σημασία του Ονόματος του Θεού δεν γίνεται να αποτύχει. Η εμπειρία πρέπει να έρθει να συμπληρώσει τον Λόγο. Αλλά πρώτα πρέπει να αποδεχτείς το Όνομα ως μόνη πραγματικότητα, και να συνειδητοποιήσεις ότι τα πολλά ονόματα που έδωσες στις όψεις της έχουν παραμορφώσει αυτό που βλέπεις, αλλά δεν έχουν καθόλου ενοχλήσει την αλήθεια. Ένα Όνομα φέρνουμε στην πρακτική μας. Ένα Όνομα χρησιμοποιούμε για να ενοποιήσουμε την όρασή μας.

14. Και παρόλο που χρησιμοποιούμε και από ένα διαφορετικό όνομα για κάθε αντίληψη κάποιας όψης του Υιού του Θεού, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουν παρά ένα Όνομα, που τους έχει δώσει Εκείνος. Αυτό το Όνομα χρησιμοποιούμε στην πρακτική μας. Και μέσω της χρήσης Του, όλοι οι ανόητοι διαχωρισμοί που μας κρατούσαν τυφλούς, εξαφανίζονται. Και μας δίδεται δύναμη να δούμε πέρα από αυτούς. Τώρα η όρασή μας είναι ευλογημένη με ευλογίες που μπορούμε να δίνουμε καθώς λαμβάνουμε.

15. -Πατέρα, το Όνομά μας είναι δικό Σου. Μέσα σε Αυτό ενωνόμαστε με όλα τα ζωντανά πράγματα, και με Εσένα που είσαι ο ένας Δημιουργός τους. Ό,τι φτιάξαμε και αποκαλούμε με πολλά διαφορετικά ονόματα δεν είναι παρά μια σκιά που προσπαθήσαμε να ρίξουμε πάνω στην δική Σου πραγματικότητα. Και χαιρόμαστε και είμαστε ευγνώμονες που κάναμε λάθος. Όλα μας τα λάθη τα δίνουμε σε Σένα, ώστε να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από όλες τις συνέπειες που φαινομενικά είχαν τα σφάλματα μας. Και δεχόμαστε την αλήθεια που δίνεις Εσύ, στην θέση του κάθε ενός από αυτά. Το Όνομά Σου είναι η σωτηρία μας και η διαφυγή  μας από αυτό που έχουμε φτιάξει. Το Όνομά Σου μας ενώνει μέσα στην ενότητα που είναι  η κληρονομιά και η  ειρήνη μας. Αμήν.