ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Η ΠΡΑΟΤΗΤΑ, Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΑΜΥΝΑΣ.

(Από τα χαρακτηριστικά των δασκάλων του Θεού)

IV. Η Πραότητα

Οι δάσκαλοι του Θεού είναι αδύνατον να προκαλέσουν ή να υποστούν οιασδήποτε μορφής βλάβη. Δεν γίνεται ούτε να βλάψουν ούτε να τραυματιστούν οι ίδιοι. Η βλάβη είναι αποτέλεσμα κρίσης. Είναι η ανέντιμη πράξη που ακολουθεί μια ανέντιμη σκέψη. Είναι ετυμηγορία ενοχής πάνω σε έναν αδελφό, άρα και προς τον εαυτό του. Είναι το τέλος της γαλήνης και η άρνηση της μάθησης. Υποδηλώνει την απουσία του σχεδίου του Θεού, και την αντικατάστασή του με την παράνοια. Όλοι οι δάσκαλοι του Θεού πρέπει να μάθουν – και σχετικά νωρίς στην εκπαίδευσή τους, - ότι η πρόκληση βλάβης εξαλείφει ολοκληρωτικά την λειτουργία τους από την επίγνωσή τους. Θα τους προκαλέσει σύγχυση, φόβο, θυμό και καχυποψία. Θα κάνει τα μαθήματα του Αγίου Πνεύματος αδύνατον να μαθευτούν. Ούτε είναι δυνατόν ο Δάσκαλος του Θεού να ακουστεί καθόλου, εκτός από εκείνους που συνειδητοποιούν ότι η βλάβη δεν μπορεί να πετύχει τίποτα. Δεν γίνεται να προκύψει κανένα όφελος από αυτήν.
Επομένως, οι δάσκαλοι του Θεού είναι εντελώς πράοι. Χρειάζονται την δύναμη της πραότητας, γιατί με αυτήν γίνεται εύκολη η λειτουργία της σωτηρίας. Γι αυτούς που θα ήθελαν να προξενήσουν βλάβη, είναι αδύνατον. Γι αυτούς που η βλάβη δεν έχει κανένα νόημα, είναι απλά φυσικό. Τι επιλογή άλλη από αυτή θα μπορούσε να έχει νόημα για τους υγιείς πνευματικά; Ποιος διαλέγει την κόλαση όταν βλέπει το δρόμο για τον Ουρανό; Και ποιος θα διάλεγε την αδυναμία που έρχεται από την πρόκληση βλάβης στην θέση της αλάνθαστης, και απεριόριστης δύναμης που περιλαμβάνει τα πάντα, της πραότητας; Η δύναμη των δασκάλων του Θεού βρίσκεται στην πραότητά τους, διότι έχουν καταλάβει ότι οι κακές σκέψεις τους δεν προήλθαν ούτε από τον Υιό του Θεού, ούτε από τον Δημιουργό του. Επομένως, ένωσαν τις σκέψεις τους με Αυτόν ο Οποίος είναι η Πηγή τους. Κι έτσι η θέλησή τους, που ήταν πάντα δική Του, είναι ελεύθερη να είναι ο εαυτός της.

V. Η Χαρά

Η χαρά είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πραότητας. Πραότητα σημαίνει ότι ο φόβος είναι πια αδύνατος, και τι άλλο θα μπορούσε να εμποδίσει την χαρά; Τα ανοιχτά χέρια της πραότητας πάντα γεμίζουν. Οι πράοι δεν έχουν κανένα πόνο. Δεν γίνεται να υποφέρουν. Γιατί να μην είναι χαρούμενοι; Είναι σίγουροι ότι τους αγαπούν και ότι είναι ασφαλείς. Η χαρά πηγαίνει με την πραότητα τόσο σίγουρα όσο η θλίψη πάει με την επίθεση. Οι δάσκαλοι του Θεού εναποθέτουν την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν. Και είναι βέβαιοι πως ο Δάσκαλός Του πηγαίνει μπροστά τους, εξασφαλίζοντας ότι δεν πρόκειται να τους συμβεί καμία βλάβη. Κρατούν τα δώρα Του και ακολουθούν τον δρόμο Του, διότι η Φωνή του Θεού τους καθοδηγεί σε όλα τα πράγματα. Η χαρά είναι το τραγούδι της ευχαριστίας τους. Και ο Χριστός τους κοιτά με ευγνωμοσύνη. Η ανάγκη Του γι αυτούς είναι τόσο μεγάλη όσο και η δική τους γι Αυτόν. Πόσο χαρμόσυνο είναι να μοιράζεσαι τον σκοπό της σωτηρίας!


VI. Η Απουσία Άμυνας.

Οι δάσκαλοι του Θεού έχουν μάθει πώς να είναι απλοί. Δεν έχουν όνειρα που να χρειάζονται άμυνα εναντίον της αλήθειας. Δεν προσπαθούν να φτιάξουν τον εαυτό τους. Είναι χαρούμενοι επειδή κατανοούν Ποιος τους δημιούργησε. Και μήπως ό,τι δημιούργησε ο Θεός χρειάζεται υπεράσπιση; Κανένας δεν μπορεί να γίνει προχωρημένος δάσκαλος του Θεού μέχρι να κατανοήσει πλήρως ότι οι άμυνες δεν είναι τίποτα παραπάνω από ανόητοι φρουροί τρελλών ψευδαισθήσεων. Όσο πιο αλλόκοτο είναι το όνειρο, τόσο πιο βίαιες και πιο ισχυρές φαίνονται ότι είναι οι άμυνες του. Όμως, όταν ένας δάσκαλος του Θεού συμφωνήσει να κοιτάξει πέρα από αυτές, βρίσκει ότι τίποτα δεν βρισκόταν εκεί. Αργά αργά, στην αρχή επιτρέπει στον εαυτό του να βγει από την πλάνη. Αλλά ο ρυθμός γίνεται όλο και πιο γρήγορος, όσο αυξάνει η εμπιστοσύνη του. Δεν είναι ο κίνδυνος που έρχεται όταν οι άμυνες αφεθούν κατά μέρος. Είναι η ασφάλεια. Είναι η ειρήνη. Είναι η χαρά. Και είναι ο Θεός.