ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ.

Ζητώ μόνο αυτό που μου ανήκει στ’ αλήθεια.

Η χαρά και η γαλήνη, δεν είναι μάταια όνειρα. Είμαστε Παιδιά του Θεού, άρα είναι δικαίωμά μας. Έρχονται σ’ εμάς από τον Θεό, έτσι δεν είναι δυνατόν Αυτός να μην μπορέσει να μας δώσει αυτό που είναι το Θέλημά του. Όμως δεν πρέπει να έχουμε ετοιμάσει ένα κατάλληλο τόπο για να δεχτούμε τα δώρα Του; Τα δώρα Του δεν είναι ευπρόσδεκτα αν στη θέση τους έχουμε τοποθετήσει τα ανούσια δώρα αυτού του κόσμου.

Ας απομακρύνουμε, λοιπόν, όλα τα αυτοσχέδια και ανούσια δώρα που έχουμε τοποθετήσει στην Αγία Τράπεζα, εκεί που μόνο τα δώρα του Θεού ανήκουν. Τα δικά Του δώρα είναι αυτά που μας ανήκουν στ’ αλήθεια. Τα δικά Του δώρα κληρονομήσαμε πριν να υπάρξει χρόνος, και θα είναι ακόμα δικά μας όταν ο χρόνος καταργηθεί και περάσει στην αιωνιότητα. Τα δικά Του δώρα βρίσκονται μέσα μας τώρα, διότι δεν πρόσκεινται στους νόμους του χρόνου. Και δεν χρειάζεται να περιμένουμε για να τα έχουμε. Μας ανήκουν σήμερα.

Ας επιλέξουμε, λοιπόν, να τα έχουμε τώρα, και να γνωρίζουμε, ότι κάνοντας αυτήν την επιλογή στη θέση αυτών που είχαμε φτιάξει με το εγώ μας για σύμβουλο, απλά ενώνουμε τη δική μας θέληση με την δική Του.

Ζητώ μόνο αυτό που μου ανήκει στ’ αλήθεια,

Η χαρά και η γαλήνη είναι η κληρονομιά μου.

Ας παραμερίσουμε, λοιπόν, τις συγκρούσεις και τις διαμάχες αυτού του κόσμου που μας προσφέρουν άλλα δώρα και άλλους στόχους από ψευδαισθήσεις.

Ας τ’ αφήσουμε όλα αυτά, και ας ζητούμε μόνο αυτό που μας ανήκει πραγματικά, αυτά που μας έχει δωρίσει ο Θεός. Ας καθαρίσουμε ένα ιερό μέρος μέσα στο μυαλό μας ενώπιον της Αγίας Τράπεζας, όπου τα δώρα Του, η γαλήνη και η χαρά, να είναι ευπρόσδεκτα.

Ας προσέλθουμε με εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας ότι αυτό που μας ανήκει πραγματικά Αυτός μας το δίνει. Και ας μην επιθυμούμε τίποτα άλλο, γιατί τίποτα άλλο δεν ανήκει πραγματικά.

Ας ανοίξουμε τον δρόμο γι’ Αυτόν, απλά αναγνωρίζοντας ότι το Θέλημά Του έχει ήδη γίνει, και ότι η χαρά και η γαλήνη μας ανήκουν σαν αιώνια δώρα από Αυτόν.

Η χαρά και η γαλήνη του Θεού είναι δικές μου.

Η χαρά και η γαλήνη του Θεού είναι δικές μας. Ας τις δεχτούμε σήμερα, γνωρίζοντας ότι μας ανήκουν. Και ας κατανοήσουμε ότι αυτά τα δώρα αυξάνονται όσο τα λαμβάνουμε. Δεν είναι σαν τα δώρα που μας δίνει αυτός ο κόσμος. Στον οποίο ο δότης χάνει καθώς δίνει το δώρο∙ και ο λήπτης γίνεται πλουσιότερος από την απώλειά του. Αυτά δεν είναι δώρα, αλλά παζάρια καμωμένα από ενοχές. Το αληθινό δώρο δεν περιέχει καθόλου απώλεια. Είναι αδύνατον να κερδίσει κάποιος από την απώλεια του άλλου. Αυτό υπονοεί περιορισμό και ανεπάρκεια.

Κανένα δώρο δεν δίνεται έτσι. Τέτοια δώρα δεν είναι παρά προσφορές που προσδοκούν σε πολυτιμότερη επιστροφή ∙ σαν εάν δάνειο με τόκο που πρέπει να επιστραφεί στο ακέραιο ∙ μια προσωρινή δανειοδότηση, που σκοπό έχει να υποθηκεύσει με χρέος τον αποδέκτη του δώρου, ώστε αυτό να επιστραφεί με το παραπάνω. Αυτή η παράξενη διαστρέβλωση της σημασίας του να δίνεις επικρατεί σε όλα τα επίπεδα αυτού του κόσμου που βλέπουμε. Απογυμνώνει από κάθε νόημα όλα τα δώρα που δίνεις, και δεν σε αφήνει με κανένα από αυτά που παίρνεις.

Ας αλλάξουμε λοιπόν, την οπτική του δοσίματος, ώστε να μπορούμε να λαμβάνουμε. Γιατί το να δίνουμε έχει γίνει πηγή φόβου, κι έτσι προσπαθούμε να αποφύγουμε το μόνο μέσο με το οποίο μπορούμε να λάβουμε.

Ας δεχτούμε την χαρά και την γαλήνη του Θεού, και θα μάθουμε ένα άλλο τρόπο να βλέπουμε τα δώρα. Τα δώρα του Θεού ποτέ δεν λιγοστεύουν όταν δίνονται. Αντίθετα με αυτό τον τρόπο αυξάνονται.

Καθώς η χαρά και η γαλήνη του Ουρανού εντείνονται όσο τις αποδεχόμαστε σαν δώρα του Θεού προς εμάς, τόσο μεγαλώνει και η χαρά του Δημιουργού μας όταν δεχόμαστε για δικές μας την χαρά και την γαλήνη Του.

Ας δεχτούμε λοιπόν σήμερα την χαρά και την γαλήνη του Θεού για δικές μας.

Αυτός δεν μπορεί να δώσει μέσω της απώλειας. Ούτε κι εμείς μπορούμε. Ας δεχτούμε το δώρο Του, την χαρά και την γαλήνη, και Αυτός θα μας ευχαριστεί για το δώρο μας προς Αυτόν.

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τους συνανθρώπους μας τους οποίους εμείς έχουμε χαρακτηρίσει ανάξιους για το δικαίωμα της χαράς και της γαλήνης. Όσο το αρνιόμαστε σε αυτούς, το αρνιόμαστε και στον εαυτό μας.

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τους «εχθρούς» μας. Ποιοι είναι οι «εχθροί» μας; Δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Εχθρός μας είναι και αυτός που μας έχει βλάψει σοβαρά, αλλά «εχθρός» μας είναι και αυτός που μας εκνευρίζει απλώς. Μπορεί, δηλαδή, και οι «αγαπημένοι» μας να συγκαταλέγονται στους εχθρούς μας.

Ας σκεφτούμε λοιπόν, τους «εχθρούς» μας, και ας πούμε στον καθένα ξεχωριστά, έτσι όπως περνάει από το μυαλό μας:

Αδερφέ μου, σου προσφέρω γαλήνη και χαρά,

Ώστε να μπορώ να έχω για δικές μου την χαρά και την γαλήνη του Θεού.

Τώρα είμαστε έτοιμοι να βιώσουμε την χαρά και την γαλήνη που είχαμε αρνηθεί στον εαυτό μας. Τώρα μπορούμε να πούμε, «Η χαρά και η γαλήνη του Θεού είναι δικές μου», γιατί έχουμε δώσει αυτό που επιθυμούμε να λάβουμε.

Ας μην προσπαθήσουμε να αναμιχθούμε στο Θέλημά Του, και ας μην επιχειρούμε να Του βάλουμε όρια. Και αν κάποιος άνθρωπος μας φανεί ότι προσπαθεί να μας βάλει σε πειρασμό να του αρνηθούμε τα δώρα του Θεού προς αυτόν, ας το δούμε σαν μια ευκαιρία να αφήσουμε τον εαυτό μας να δεχτεί τα δώρα του Θεού για δικά μας. Τότε ας τον ευλογήσουμε με ευγνωμοσύνη, και ας πούμε:

Αδερφέ μου, σου προσφέρω ειρήνη και χαρά,

Ώστε να μπορώ να έχω για δικές μου την χαρά και την ειρήνη του Θεού.

Από τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ 104, 105