ΑΛΛΗΓΟΡΙΕΣ

· Το τριακοστό έτος: Ο πλήρης άνθρωπος. Η Κιβωτός του Νώε είχε ύψος 30 πήχεων. Ο Ιησούς Χριστός άρχισε το έργο Του όταν ήταν 30 ετών. Ο Ιεζεκιήλ είδε το όραμά του σε ηλικία 30 ετών. Η αλληγορία του Ιεζεκιήλ παριστάνεται από 4 ποταμούς, οι οποίοι πηγάζοντας από μια πηγή, αρδεύουν τον Παράδεισο, δηλαδή την τέλεια και ισορροπημένη ανθρώπινη φύση( εφόσον τα τέσσερα συνθετικά της στοιχεία βρίσκονται στην προσήκουσα θέση τους και ιεραρχία.

· Η Τετρακτύς: Τα τέσσερα ζώα είναι τα τέσσερα στοιχεία. Ο μόσχος συμβολίζει το σώμα, ο λέων τον νου, η ανθρώπινη μορφή την ψυχή και ο αετός το πνεύμα. Και τα τέσσερα είναι συνεζευγμένα σε ένα και σύρουν τον ζαφειρένιο θρόνο πάνω στον οποίο κάθεται ο άνθρωπος.

· Απόλλων, Ηρακλής, Θησέας, Περσέας, Άγιος Γεώργιος: Συμβολίζουν τον Ήλιο.

· Ο Ήλιος: Είναι και αυτός αλληγορία. Όλα όσα βλέπουμε είναι αλληγορία εκείνου που δεν βλέπουμε.

· Εδέμ: Η εποχή εκείνη που διαφεύγει μεν της κοινής Ιστορίας, όχι όμως και της ψυχικής μνήμης. Την χρυσή εποχή εκείνη, -πριν την πτώση του Αδάμ-,η ανθρώπινη φύση ήταν αρμονική και ισορροπημένη.

· Η Παλινόρθωση της Εδέμ: Έλευση της Βασιλείας των Ουρανών, δηλαδή η ισορροπία των 4 στοιχείων: σώμα, νους, ψυχή, πνεύμα.

· Το πνεύμα: είναι το κέντρο της τετρακτύος, δηλαδή ο Θεός.

· Το σώμα: αποτελεί την περιφέρεια, δηλαδή τον όφι

· Νους και ψυχή: βρίσκονται μεταξύ περιφέρειας και κέντρου. Η αρμονία διατηρείται όσο διάστημα η ψυχή έχει στραμμένη την προσοχή της στο Πνεύμα και οδηγεί τον Νου προς το κέντρο, ούτως ώστε το σώμα να χρησιμεύει ως όργανο που υπηρετεί τα λοιπά 3 συνθετικά.

· Η Εύα πλάστηκε ενώ κοιμόταν ο Αδάμ: Το σώμα και η διάνοια πρέπει να βρίσκονται σε παθητική κατάσταση ώστε η ψυχή να εκδηλωθεί και ν’ αναλάβει την οδηγία του ανθρώπου και την ευθύνη της ευδαιμονίας του.

· Ο απαγορευμένος καρπός και το δέντρο της γνώσης: Γνώση σημαίνει την μετατόπιση του κέντρου της βαρύτητας, δηλαδή την μετάθεση της συνείδησης από την ψυχή, όπου πρέπει να εδρεύει, στο σώμα. Ο καρπός λέγεται απαγορευμένος διότι η μετάθεση αυτή συνεπιφέρει την σύγχυση. Πριν από την σύγχυση το σώμα διατελούσε εν αγνοία. Έτσι λοιπόν οι λέξεις γνώση και πτώση εδώ ταυτίζονται. Ο πεπτωκώς ουδόλως αισθάνεται την εντός του λανθάνουσα ψυχή, αλλά έχει γνώση του σώματος, το οποίο αποκαλεί «εαυτόν» και μόνο αυτό αναγνωρίζει.

· Προμηθέας: γύρω από την ίδια αλήθεια. Η κλοπή του ουρανίου πυρός, το οποίο ο Προμηθέας κομίζει στην Γη είναι η μετάθεση της συνείδησης από το κέντρο στην περιφέρεια. Έκτοτε ο άνθρωπος δεσμεύεται στον Καύκασο, δηλαδή στην Ύλη και σπαράσσεται από την συγκεχυμένη βούλησή του.

· Η σύζυγος του Λωτ: Έστρεψε το βλέμμα προς τα οπίσω, δηλαδή αφού έπαυσε ν’ ατενίζει το ενδότερο πνεύμα, έγινε στήλη άλατος, δηλαδή κρυσταλλώθηκε, απώλεσε την ζωοδότρια πηγή της.

· Άλας: Παριστά την ύλη και η μετατροπή σε άλας είναι διεύθυνση αντίθετη αυτής προς την έξαρση και ανύψωση προς το θείο.

· Όφις: Το αρνητικό πνεύμα, δηλαδή ο υπνωτισμός ο οποίος η ύλη εξασκεί επί της ψυχής. Αλλά όταν αυτή ατενίζει στο κέντρο, η ύλη δεν έχει δύναμη να υπνωτίσει και ο όφις τότε καθίσταται σύμβολο δύναμης και σοφίας. Δεν είναι η ύλη αυτή καθεαυτή που μας εκφαυλίζει αλλά η προτίμηση της ύλης.

· Προπατορικό αμάρτημα: Ειδωλολατρία

· Ειδωλολατρία: Η βαθμιαία παρέκκλιση της ανθρώπινης προσοχής από την ουσία των πραγμάτων στα είδωλά τους.

· Η πτώση: Η ανθρωπότητα σήμερα εκλαμβάνει τον εξωτερικό κόσμο της μορφής χωρίς τον ενδότερο κόσμο της ουσίας, δηλαδή ένα απλό αντικατοπτρισμό, και μάλιστα αποκαλεί αυτήν την ουτοπία πραγματικότητα.

· Εύα: Η ψυχή που εισακούει τον όφι.

· Ο Ευαγγελισμός της Παρθένου: Η Μαρία εισακούει τον άγγελο. Στην πρώτη πράξη (Εύα) δοκιμάζεται, στην τελευταία ευαγγελίζεται και έκτοτε συμμετέχει σε όλα τα στάδια και σε όλη τη δόξα του τέκνου της, καθίσταται δε μεσίτρια μεταξύ ανθρωπότητας και θεότητας.

· Σταυρός: Ιερό σημείο από αμνημονεύτων χρόνων. Υπόμνηση του δυαδικού της φύσης και της σύζευξης του άρρενος με το θήλυ προς την παραγωγή του τέλειου ανθρώπου. Όπου και να ευρίσκεται αυτό το σημείο αποτελεί προσδοκία και μέθοδο αναγέννησης σε αρμονία με την διασταύρωση της ελλειπτικής με τον Ισημερινό, κατά την οποία αφ’ ενός ο Ήλιος – ή όπως θα μπορούσαμε να πούμε ο Απόλλων, ο Ζευς, ο Χριστός, - κατέρχεται στον Άδη και ανέρχεται πάλι στο Φως.

· Η διασταύρωση των δύο γραμμών: Η μέθοδος της διαδοχής των εποχών και συνεπώς της εξέλιξης. Εξ’ αυτού, ο σταυρός είναι το σύμβολο της αναγεννημένης ανθρωπότητας και μάλιστα τα τέσσερα άκρα του παριστούν το τετρασύνθετο του ανθρώπου και ολόκληρης της φύσης.

· Ο εσταυρωμένος Χριστός: Ο τύπος του αναγεννημένου ανθρώπου.

· Κάποιες συμπτώσεις λέξεων: Ιησούς (=Σωτήρας) – Ίσις (ις = φως) – Ιασώ = Ιησούς (στην Ιωνική Διάλεκτο) – Ιώ.

· Οδύσσεια: Η εξέλιξη του ανθρώπου. Είναι ανάγκη να κλείσουμε τα αυτιά στις μολπές των Σειρήνων.

· Οδυσσέας: Ο ανθρώπινος Νους, ο οποίος παθών και κινδυνεύσας επί πολλά έτη, επανευρίσκει την νόμιμη και πιστή σύζυγό του , η οποία παριστά την Καρδιά.

· Ο Μυστικός Δείπνος και η Θεία Ευχαριστία: Η μεταμόρφωση της ανθρώπινης φύσης σε θεία. Ο τεμαχιζόμενος άρτος παριστά την θεία ουσία του σύμπαντος, ενώ ο χυνόμενος οίνος δηλώνει το πνεύμα το οποίο ενώνεται με την ουσία χάριν της παραγωγής και της αποθέωσης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε με τελικό σκοπό να καταστεί Θεός.

Από το βιβλίο του Πλάτωνα Δρακούλη ΦΩΣ ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΔΟΝ.