Η Helen Schucman, Ph.D, ήταν κλινική ψυχολόγος έρευνας με μόνιμη θέση Εταίρου Καθηγητή Κλινικής Ψυχολογίας στο Κολλέγιο Ιατρών και Χειρούργων στην Νέα Υόρκη. Το «Μαθήματα Θαυμάτων» γράφτηκε από την Dr. Schucman ανάμεσα στο 1965 και 1972 μέσω της διαδικασίας εσωτερικής υπαγόρευσης.
Αυτή την διαδικασία η ίδια την βίωνε σαν μια σαφή ξεκάθαρη υπαγόρευση από μια εσωτερική φωνή, η οποία της είχε παρουσιαστεί με το όνομα Ιησούς. Η γραφή του «Μαθήματα Θαυμάτων» από την Dr. Schucman, άρχισε με αυτά τα λόγια: «Αυτά είναι μαθήματα θαυμάτων, παρακαλώ κράτα σημειώσεις.
Ο William Thetford, Ph.D., ήταν μόνιμος Καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας στο ίδιο Κολλέγιο, και ήταν διευθυντής του τμήματος Ψυχολογίας στο οποίο δούλευε η Dr. Schucman. Σαν έμπιστος φίλος και συνάδελφός της, ο Dr. Thetford βοήθησε και στήριξε την Dr. Schucman στην γραφή του βιβλίου, καθώς ήταν αυτός που το δακτυλογραφούσε.
Τα γεγονότα που τους ένωσαν, όμως σε αυτή το κοινό έργο, δεν ήταν και πολύ συνηθισμένα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Helen Schucman και ο Bill Thetford ήταν μια μάλλον απίθανη ομάδα γραψίματος για το «Μαθήματα Θαυμάτων». Και οι δύο ήταν ψυχολόγοι που έδιναν μεγάλη προτεραιότητα στην καριέρα τους, και συνεργάζονταν στην προώθηση και την ανάπτυξη του Τμήματος Ψυχολογίας του Κολλεγίου στο οποίο δούλευαν. Αν και τα επαγγελματικά τους ενδιαφέροντα και οι στόχοι για το τμήμα ήταν κοινοί, οι προσωπικότητές τους σίγουρα ήταν πολύ διαφορετικές. Η κριτική και καυστική της Helen πολύ συχνά ερχόταν σε σύγκρουση με την ήσυχη και πιο εσωστρεφή επιθετική φύση του Bill, και διαρκώς βρίσκονταν σε αντιπαράθεση.
Οπότε ήταν μάλλον περίεργο το γεγονός όταν την άνοιξη του 1965, ο Bill έβγαλε ένα θερμό λόγο προς την Helen στον οποίο έλεγε ότι είχε πια κουραστεί από τον ανταγωνισμό, την επιθετικότητα και τον θυμό που κυριαρχούσαν στην επαγγελματική ζωή τους, και επεκτεινόταν στην διάθεσή τους και στις σχέσεις τους, και είχε επηρεάσει και όλο το τμήμα. Καταλήγοντας της είπε ότι «πρέπει να υπάρχει ένα άλλος τρόπος» ζωής με αρμονία παρά με διχόνοια και ότι ήταν αποφασισμένος να τον βρει. Εξίσου απρόσμενα, προς αμοιβαία έκπληξη τους η Helen συμφώνησε με τον Bill και με ενθουσιασμό προσφέρθηκε να συνεργαστεί μαζί στο να βρεθεί αυτός ο «άλλος τρόπος».
Ήταν σαν περίμενε όλη της τη ζωή αυτή την συγκεκριμένη στιγμή, η οποία ενεργοποίησε μια σειρά εσωτερικών εμπειριών που συνεχίστηκαν και το καλοκαίρι. Ανάμεσα σε αυτές ήταν πολύ έντονα όνειρα, ψυχικά επεισόδια, όνειρα, και την εμπειρία μια εσωτερικής φωνής. Τα βιώματα αυτά γινόντουσαν όλο και πιο θρησκευτικά, με την μορφή του Ιησού να εμφανίζεται όλο και πιο συχνά σε οπτικές και ακουστικές μορφές.
Αυτή η περίοδος προετοιμασίας έφτασε στο αποκορύφωμά της στις 21 Οκτωβρίου, 1965, όταν η τώρα πια οικεία φωνή του Ιησού είπε στην Helen: «Αυτά είναι μαθήματα θαυμάτων, σε παρακαλώ κράτησε σημειώσεις.» Προβληματισμένη, τηλεφώνησε αμέσως στον Bill, και αυτός την καθησύχασε ότι δεν έχανε τα λογικά της. Της συνέστησε να καταγράφει ό,τι της υπαγόρευε η Φωνή, και αυτός θα το κοίταζε νωρίς το πρωί στο γραφείο. Η Helen έκανε ακριβώς αυτό, και έτσι άρχισε η γραφή του «Μαθήματα Θαυμάτων». Η Helen αργότερα περίγραψε την εμπειρία της:
«Η Φωνή δεν έβγαζε ήχο, αλλά ήταν σαν μου υπαγόρευε με ένα είδος ταχείας εσωτερικής υπαγόρευσης, και εγώ κατέγραφα σε ένα τετράδιο στενογραφίας. Η γραφή ποτέ δεν ήταν αυτόματη. Μπορούσε να διακοπεί οποιαδήποτε στιγμή και αργότερα να συνεχιστεί. Έκανε φανερή χρήση του μορφωτικού μου επιπέδου, των ενδιαφερόντων και των εμπειριών μου, αλλά αυτό μόνο σε θέματα στυλ παρά περιεχομένου. Σίγουρα το θέμα αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα ότι θα έγραφα ποτέ.»
Η διαδικασία της γραφής αυτού καθεαυτού δεν ήταν δύσκολη, και για το μεγαλύτερο μέρος κυλούσε μάλλον ομαλά. Η Helen έγραφε με στενογραφία τα λόγια που της υπαγόρευε η Φωνή, και όποτε αυτή και ο Bill είχαν χρόνο κατά την διάρκεια του παραφορτωμένου προγράμματός τους, αυτή υπαγόρευε στον Bill ό,τι η Φωνή της είχε υπαγορέψει. Ο Bill τότε τα δακτυλογραφούσε κατευθείαν…
Η όλη διαδικασία πήρε επτά χρόνια, και ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1972.
Αν και η γραφή του βιβλίου ήταν σχετικά χωρίς προσπάθεια, δημιούργησε μεγάλη ανησυχία στην Helen, και λιγότερη στον Bill. Η Helen έγραφε:
« Με έκανε να νιώθω πολύ άβολα, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να σταματήσω. Ήταν σαν να έχω αναλάβει μια ειδική αποστολή, την οποία έπρεπε να ολοκληρώσω. Αντιπροσώπευε ένα κοινό εγχείρημα ανάμεσα στον Bill και μένα, και πολύ από τη σημασία του βρίσκεται σίγουρα εκεί. Δεν μπορούσα να εξηγήσω ούτε να συμφιλιωθώ με τις ολοφάνερα ασυμβίβαστες διαθέσεις μου. Από την μία θεωρούσα τον εαυτό μου αγνωστικιστή, απεχθανόμουν το υλικό που κατέγραφα, και ένιωθα την ανάγκη να το αντικρούσω και να το διαψεύσω. Από την άλλη περνούσα πολύ ώρα καταγράφοντάς το και υπαγορεύοντάς το στον Bill, έτσι λοιπόν ήταν προφανές ότι το έπαιρνα πολύ στα σοβαρά. Μάλιστα έφτασα να αναφέρομαι σ’ αυτό σαν το έργο της ζωής μου. Όπως μου επεσήμανε ο Bill πρέπει στην πραγματικότητα να το πίστευα μόνο και μόνο για το γεγονός ότι το αντιμαχόμουν τόσο πολύ. Αν και αυτό ήταν αλήθεια, δεν με βοήθησε. Ήμουν στην απίθανη κατάσταση να μην πιστεύω στο έργο της ζωής μου. Η κατάσταση ήταν γελοία αλλά και οδυνηρή.»
Αλλά ο Bill θυμόταν ότι:
«Το υλικό ήταν κάτι που υπερέβαινε οτιδήποτε μπορούσε να συλλάβει κάποιος από τους δυο μας. Και εφόσον το περιεχόμενο ήταν ξένο προς το υπόβαθρό μας, τα ενδιαφέροντά μας και την εκπαίδευσή μας, μου ήταν προφανές ότι προήλθε από εμπνευσμένη πηγή. Η ποιότητα του υλικού ήταν πολύ επιβλητική, και η ποιητική του ομορφιά πρόσθετε σε αυτό το αποτέλεσμα.»
Όσο για την επίδραση του «Μαθήματα Θαυμάτων» στον Bill, αυτός είπε:
«Άλλαξε εντελώς την ζωή μου. Θυμάμαι που δακτυλογραφούσα τις πρώτες πενήντα αρχές των θαυμάτων από την Helen το Φθινόπωρο του 1965, και συνειδητοποίησα ότι αν αυτό το υλικό ήταν αλήθεια τότε όλα όσα πίστευα μέχρι τότε, δεν είχαν κανένα νόημα και έπρεπε να οικοδομήσου εκ νέου όλο το σύστημα σκέψης και πεποιθήσεων μου. Τότε, βέβαια, αυτό το θεωρούσα αδύνατο∙ δεν ήξερα πώς να το κάνω. Όμως, ένιωθα ότι ήταν απαραίτητο, εφόσον το υλικό που ερχόταν μέσω της Helen στην αρχική φάση φαινόταν τόσο αυθεντικό και γνήσιο. Μάλιστα πέρασα για κάποιο διάστημα ένα σοκ, αναρωτώμενος πως ήταν δυνατόν να κάνω μια τόσο απότομη και απόλυτη αλλαγή στην οπτική μου προς την ζωή και τον κόσμο. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ο Θεός είναι ελεήμων, και δεν μας ζητά να κάνουμε αλλαγές τόσο απότομα, και ότι θα υπήρχε αρκετός χρόνος να αλλάξουμε την αντίληψή μας σταδιακά. Νομίζω ότι αυτό που ήταν σημαντικό ήταν η προθυμία μου ν’ αλλάξω, και όχι να κατέχω απόλυτα το υλικό.»
Όταν μια φορά ρωτήθηκε για τον ορισμό που ο ίδιος έδινε στο «Μαθήματα Θαυμάτων», απάντησε:
«Για να μας βοηθήσει να αλλάξουμε το νου μας για το ποιοι είμαστε και τι είναι ο Θεός, και για να μας βοηθήσει να απελευθερώσουμε, μέσω της συγχώρεσης, την πεποίθησή μας στην πραγματικότητα του διαχωρισμού μας από τον Θεό. Η βασική διδασκαλία των Μαθημάτων είναι να μάθουμε πώς να συγχωρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Τα Μαθήματα μας διδάσκουν πώς να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και πώς να «ξεμάθουμε» όλα εκείνα τα πράγματα που εμποδίζουν την αναγνώριση της πραγματικής μας ταυτότητας – ποιοι είμαστε τώρα και από πάντα.»
Η Helen επέλεξε να κρύψει το πνευματικό της ταξίδι από όλους σχεδόν τους φίλους της, και όλα τα μέλη της οικογένειάς της, εκτός φυσικά από τον σύζυγό της τον Louis. Θα ήταν πολύ δύσπιστοι απέναντί της αν γνώριζαν την κρυφή ζωή της και την γραφή της, η οποία επίσης περιλάμβανε δύο φυλλάδια «Ψυχοθεραπεία: Ο Σκοπός, η Διαδικασία και η Πρακτική» και «Το Τραγούδι της Προσευχής» που της υπαγορεύτηκαν όταν ολοκληρώθηκαν τα «Μαθήματα Θαυμάτων»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου