ΜΆΘΗΜΑ 334 Σήμερα διεκδικώ τα δώρα που δίνει η συγχώρεση.

ΜΆΘΗΜΑ 334

Σήμερα διεκδικώ τα δώρα που δίνει η συγχώρεση.

Δεν θα περιμένω άλλη μια μέρα για να βρω τους θησαυρούς που μου προσφέρει ο Πατέρας μου. Οι ψευδαισθήσεις είναι όλες μάταιες, και τα όνειρα φεύγουν ακόμα και την στιγμή που υφαίνονται από σκέψεις βασισμένες σε εσφαλμένες αντιλήψεις. Ας μην δεχτώ τέτοια ασήμαντα δώρα ξανά, σήμερα. Η Φωνή του Θεού προσφέρει την γαλήνη του Θεού σε όλους όσους ακούν και επιλέγουν να Τον ακολουθήσουν. Αυτή είναι η επιλογή μου σήμερα. Επομένως πηγαίνω να βρω τους θησαυρούς που μου έχει δώσει ο Θεός.

Αναζητώ μόνο το αιώνιο. Διότι ο Υιός Σου δεν γίνεται να είναι ικανοποιημένος με τίποτα λιγότερο από αυτό. Ποια, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι η παρηγοριά του εκτός από αυτό που προσφέρεις Εσύ στον συγχυσμένο νου του και την τρομαγμένη του καρδιά, για να του δώσει σιγουριά και να του φέρει γαλήνη; Σήμερα επιθυμώ να βλέπω τον αδερφό μου αναμάρτητο. Αυτό είναι το Θέλημά Σου για μένα, διότι έτσι θα δω την αθωότητά μου.

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ. I. Η Παρούσα Μνήμη.

Κεφάλαιο 28.

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.

I. Η Παρούσα Μνήμη.

- Από το Κεφάλαιο 28, THE UNDOING OF FEAR I. The Present Memory -

1. Το θαύμα δεν κάνει τίποτα. Το μόνο που κάνει είναι να καταργεί. Και έτσι ακυρώνει την παρέμβαση σε αυτό που έχει ήδη γίνει. Δεν προσθέτει, παρά απλά απομακρύνει. Και αυτό που απομακρύνει έχει εδώ και καιρό φύγει, αλλά εφόσον παραμένει στην μνήμη φαίνεται να έχει άμεσα αποτελέσματα. Αυτός ο κόσμος τέλειωσε εδώ και πολύ καιρό. Οι σκέψεις που τον έφτιαξαν δεν υπάρχουν πια μέσα στο νου που τις σκέφτηκε και τις αγάπησε για λίγο. Το θαύμα δείχνει μόνο ότι το παρελθόν έχει φύγει, και ότι αυτό που αληθινά έχει φύγει δεν έχει επιπτώσεις. Η ενθύμηση κάποιας αιτίας, μόνο ψευδαισθήσεις της παρουσίας της μπορεί να παράγει, όχι αποτελέσματα.

2. Όλες οι επιπτώσεις της ενοχής δεν υπάρχουν πια. Γιατί η ενοχή έχει τελειώσει. Στο πέρασμά της έφυγαν και οι συνέπειές της, κι έμεινε χωρίς αιτία. Γιατί να θέλεις να προσκολληθείς στην ενθύμησή της εάν δεν επιθυμείς τα αποτελέσματά της; Η ενθύμηση είναι τόσο επιλεκτική όσο και η αντίληψη, εφόσον είναι ο παρελθόντας χρόνος της. Είναι η αντίληψη του παρελθόντος σαν να συνέβαινε τώρα, και σαν ήταν ακόμα εκεί για να το βλέπεις. Η μνήμη, όπως η αντίληψη, είναι μια επιδεξιότητα που επινοήθηκε από σένα για να πάρει τη θέση αυτού που έδωσε ο Θεός κατά την δημιουργία σου. Και όπως όλα τα πράγματα που έφτιαξες εσύ, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υπηρετήσει έναν άλλο σκοπό, και να γίνει το μέσον για κάτι άλλο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να θεραπεύει και όχι να πληγώνει, εάν εσύ το επιθυμείς.

3. Τίποτα από αυτά που χρησιμοποιούνται για την θεραπεία δεν αντιπροσωπεύει καθόλου κάποια προσπάθεια να κάνεις κάτι. Είναι μια αναγνώριση ότι δεν έχεις καθόλου ανάγκες πράγμα που θα σήμαινε ότι κάτι πρέπει να γίνει. Είναι μια μη επιλεκτική μνήμη, που δεν χρησιμοποιείται για να παρέμβει την αλήθεια. Όλα τα πράγματα που το Άγιο Πνεύμα μπορεί να χρησιμοποιήσει για την θεραπεία Του έχουν δοθεί, χωρίς το περιεχόμενο και τους σκοπούς για τους οποίους έχουν φτιαχτεί. Δεν είναι παρά επιδεξιότητες χωρίς εφαρμογή. Περιμένουν την χρήση τους. Δεν έχουν καμιά προσκόλληση και κανέναν σκοπό.

4. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί πράγματι να κάνει χρήση της μνήμης, γιατί ο Θεός ο Ίδιος βρίσκεται εκεί. Ωστόσο αυτή δεν είναι μνήμη περασμένων γεγονότων, αλλά μόνο μιας παρούσας κατάστασης. Είσαι τόσο καιρό συνηθισμένος να πιστεύεις ότι η μνήμη περιέχει μόνο αυτό που είναι παρελθόν, ώστε σου είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι είναι μια επιδεξιότητα που μπορεί να θυμηθεί το τώρα. Οι περιορισμοί που ο κόσμος επιβάλει στην θύμηση είναι τόσο αχανείς όσο αυτοί που αφήνεις τον κόσμο να επιβάλει επάνω σου. Δεν υπάρχει σύνδεση της μνήμης με το παρελθόν. Εάν εσύ θέλεις να την έχεις εκεί, τότε εκεί θα είναι. Αλλά μόνο η επιθυμία σου έκανε αυτή την σύνδεση, και μόνο εσύ την έχεις κρατήσει σε ένα κομμάτι του χρόνου στο οποίο η ενοχή φαίνεται πως υπάρχει ακόμα.

5. Η χρήση της μνήμης από το Άγιο Πνεύμα είναι εντελώς ξέχωρη από τον χρόνο. Αυτό δεν ζητά να την χρησιμοποιήσει σαν μέσο για να κρατήσει το παρελθόν, αλλά μάλλον σαν ένα τρόπο να το αφήσει να φύγει. Η μνήμη κρατάει το μήνυμα που λαμβάνει, και κάνει ό,τι της δίνεται να κάνει. Δεν γράφει το μήνυμα, ούτε καθορίζει τον σκοπό του. Όπως το σώμα, έτσι κι αυτή από μόνη της δεν έχει δικό της σκοπό. Και αν φαίνεται πως υπηρετεί για την περίθαλψη ενός πανάρχαιου μίσους, και σου δίνει εικόνες αδικιών και πληγών που εσύ έχεις περισώσει, αυτό της ζήτησες να είναι το μήνυμά της και αυτό είναι. Δεσμευμένη στα κρυφά λαγούμια της, η ιστορία όλου του παρελθόντος του σώματος είναι εκεί κρυμμένη. Όλοι οι παράξενοι συσχετισμοί που έγιναν για να κρατήσουν το παρελθόν ζωντανό, το παρόν νεκρό, είναι αποθηκευμένοι μέσα της, περιμένοντας την δική σου εντολή για να μεταφερθούν σε σένα, και να τους ζήσεις και πάλι. Κι έτσι οι επιδράσεις τους παρουσιάζονται αυξημένες με το πέρασμα του χρόνου, το οποίο απομάκρυνε την αιτία τους.

6. Ωστόσο ο χρόνος δεν είναι παρά μια άλλη φάση αυτού που δεν κάνει τίποτα. Εργάζεται χέρι με χέρι μαζί με όλες τις άλλες ιδιότητες με τις οποίες ζητάς να κρατήσεις κρυφή την αλήθεια για τον εαυτό σου. Ο χρόνος ούτε απομακρύνει αλλά ούτε μπορεί να επανορθώσει. Αλλά ωστόσο κάνεις περίεργη χρήση αυτού, ως εάν το παρελθόν να είχε προκαλέσει το παρόν, το οποίο δεν είναι παρά μια συνέπεια στην οποία καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει επειδή η αιτία της έχει φύγει. Ωστόσο η αλλαγή πρέπει να έχει μια αιτία που θα διαρκέσει, διαφορετικά δεν θα κρατήσει. Καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει στο παρόν αν η αιτία της έχει περάσει. Μόνο το παρελθόν κρατιέται στην μνήμη όσο κάνεις χρήση αυτού, κι έτσι είναι ένας τρόπος για να κρατάς το παρελθόν ενάντια στο τώρα.

7. Να μην θυμάσαι τίποτα από όσα δίδαξες εσύ τον εαυτό σου, γιατί δε διδάχτηκες σωστά. Και ποιός θα ήθελε να κρατήσει ένα παράλογο μάθημα μέσα στο νου του, όταν μπορεί να μάθει και να διατηρήσει ένα καλύτερο; Όταν αρχαίες μνήμες μίσους εμφανίζονται, να θυμάσαι ότι η αιτία τους έχει φύγει. Κι έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Μην αφήσεις την αιτία που θέλεις να τους δώσεις τώρα να γίνει αυτή που ήταν που τις έφτιαξε αυτό που ήταν, ή φαίνονταν ότι ήταν. Να είσαι χαρούμενος που έφυγε, γιατί είναι αυτό από το οποίο θα συγχωρεθείς. Και δες, στην θέση τους, τα νέα αποτελέσματα της αιτίας που αποδέχεσαι τώρα, με συνέπειες εδώ. Θα σε εκπλήξουν με την ομορφιά τους. Οι αρχαίες νέες ιδέες που φέρνουν θα είναι οι χαρούμενες συνέπειες μιας Αιτίας τόσο αρχαίας που επεκτείνεται πολύ πέρα από την έκταση της μνήμης που βλέπει η αντίληψή σου.

8. Αυτή είναι η Αιτία που το Άγιο Πνεύμα έχει θυμηθεί για σένα, όταν εσύ θέλησες να ξεχάσεις. Δεν είναι παρελθόν επειδή Αυτό δεν Την αφήνει να ξεχαστεί. Ποτέ δεν έχει αλλάξει, γιατί ποτέ δεν υπήρξε στιγμή στην οποία το Άγιο Πνεύμα να μην Την κράτησε με ασφάλεια στο νου σου. Οι συνέπειές Της πράγματι θα φαίνονται νέες, γιατί νόμιζες ότι δεν θυμόσουν την Αιτία τους. Ωστόσο Αυτή ποτέ δεν απουσίαζε από το νου σου, γιατί δεν ήταν η Θέληση του Πατέρα σου να λησμονηθεί από τον Υιό Του.

9. Αυτό που εσύ θυμάσαι ποτέ δεν υπήρξε. Προήλθε από το αναίτιο το οποίο εσύ μπέρδεψες με την αιτία. Το μόνο που μπορεί να του αξίζει είναι το γέλιο, όταν μάθεις ότι έχεις θυμηθεί συνέπειες που ήταν αναίτιες και που ποτέ δεν θα μπορούσαν να είναι επιδράσεις. Το θαύμα σου υπενθυμίζει μια Αιτία παντοτινά παρούσα, τέλεια ανέπαφη από τον χρόνο και τις παρεμβάσεις. Πάντα αμετάβλητη από αυτό που είναι. Και εσύ είσαι το Αποτέλεσμά Της, τόσο αναλλοίωτος και τόσο τέλειος όσο και η Ίδια. Η μνήμη Της δε βρίσκεται στο παρελθόν, ούτε περιμένει το μέλλον. Δεν αποκαλύπτεται στα θαύματα. Αυτά σου θυμίζουν μόνο ότι Αυτή δεν έχει φύγει. Όταν Την συγχωρέσεις για τις αμαρτίες σου, δε θα την αρνείσαι πλέον.

10. Εσύ που έχεις επιδιώξει να κρίνεις τον Ίδιο σου τον Δημιουργό δεν μπορείς να καταλάβεις ότι δεν είναι Αυτός που έθεσε σε κρίση τον Υιό Του. Θέλησες να αρνηθείς σε Αυτόν τα αποτελέσματά Του, ωστόσο Αυτά ποτέ δεν έχουν υπάρξει μη αποδεκτά. Δεν υπήρξε χρόνος στον οποίο ο Υιός Του να μπορούσε να καταδικαστεί για κάτι που ήταν αναίτιο και ενάντια στην Θέλησή Του. Αυτό που η ενθύμησή σου θα επιμαρτυρούσε δεν είναι παρά ο φόβος του Θεού. Αυτός δεν έχει κάνει αυτό που φοβάσαι. Ούτε κι εσύ. Κι έτσι η αθωότητά σου δεν έχει χαθεί. Δεν χρειάζεσαι θεραπεία για να θεραπευτείς. Ησύχασε και δες στο θαύμα ένα μάθημα στο να επιτρέπεις στην Αιτία να έχει τα Δικά Της Αποτελέσματα, και στο να μην κάνεις τίποτα που θα ήταν παρέμβαση.

11. Το θαύμα έρχεται ήσυχα στο νου που σταματάει για μια στιγμή και μένει ακίνητος. Φτάνει ευγενικά από εκείνη την ήρεμη στιγμή, και από το νου που θεράπευσε ήσυχα τότε, προς άλλους νόες για να μοιραστεί την σιωπή του. Και αυτοί θα ενωθούν στο να μην κάνουν τίποτα για να εμποδίσουν την ακτινοβόλα επέκτασή του πίσω στο Νου ο οποίος είναι η αιτία που υπάρχουν όλοι οι νόες. Γεννημένο για να μοιράζεται, δεν μπορεί να υπάρξει παύση του χρόνου που να καθυστερήσει το θαύμα από το να σπεύσει προς όλους τους ανήσυχους νόες, και να τους φέρει μια στιγμιαία ακινησία, κατά την οποία η θύμηση του Θεού επιστρέφει σε αυτούς. Η δική τους ενθύμηση τώρα ησυχάζει και ό,τι έχει έλθει να πάρει την θέση του δεν θα λησμονηθεί εντελώς μετά.

12. Το Άγιο Πνεύμα στο Οποίο ο χρόνος έχει δοθεί προσφέρει ευχαριστίες για κάθε σιωπηλή στιγμή που Του δίνεται. Γιατί σε αυτή την στιγμή επιτρέπεται στην θύμηση του Θεού να προσφέρει όλους τους θησαυρούς της στον Υιό του Θεού, για τον οποίο έχουν διαφυλαχτεί. Με πόση χαρά Αυτό τους προσφέρει σε αυτόν για τον οποίον προορίζονται. Και ο Δημιουργός Του μοιράζεται τις ευχαριστίες Του, επειδή δεν θα στερείται πια τα Αποτελέσματά Του. Η στιγμιαία σιωπή που ο Υιός Του αποδέχεται δίνει καλωσόρισμα στην αιωνιότητα και σε Αυτόν, και Τους αφήνει να εισέλθουν εκεί όπου θέλουν να διαμείνουν. Γιατί εκείνη την στιγμή ο Υιός του Θεού δεν κάνει τίποτα που να του προκαλεί φόβο.

13. Πόσο άμεσα αναδύεται η θύμηση του Θεού στο νου που δεν φοβάται ώστε να κρατά την θύμηση μακριά! Η δική του μνήμη έχει φύγει. Δεν υπάρχει παρελθόν για να κρατήσει την τρομακτική του εικόνα στο δρόμο της χαρούμενης αφύπνισης στην ειρήνη του τώρα. Το σάλπισμα της αιωνιότητας ηχεί ξανά μέσα στην σιγή, ωστόσο δεν την διαταράσσει. Και αυτό που τώρα έρχεται στην μνήμη δεν είναι ο φόβος, αλλά μάλλον η Αιτία που έκανε τον φόβο να ξεχαστεί και να καταργηθεί. Η ακινησία μιλά με απαλούς ήχους αγάπης που ο Υιός του Θεού θυμάται πριν η δική του ενθύμηση έλθει μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, και τα αποκλείσει.

14. Τώρα ο Υιός του Θεού έχει επιτέλους επίγνωση της παρούσης Αιτίας και των αγαθών Της Αποτελεσμάτων. Τώρα καταλαβαίνει ότι αυτό που έφτιαξε αυτός είναι αναίτιο, και δεν έχει καθόλου επιπτώσεις. Δεν έχει κάνει τίποτα. Και βλέποντάς το αυτό, καταλαβαίνει ότι ποτέ δεν είχε κάποια ανάγκη να κάνει κάτι, και ότι ποτέ δεν έκανε. Η Αιτία του είναι τα Αποτελέσματά Της. Ποτέ δεν υπήρξε άλλη αιτία εκτός Αυτής που θα μπορούσε να παράγει ένα διαφορετικό παρελθόν ή μέλλον. Τα αποτελέσματά Της είναι αιώνια κι αναλλοίωτα , πέρα από τον φόβο, και εντελώς πέρα από τον κόσμο της αμαρτίας.

15. Τι έχει χαθεί, που να μην βλέπει το αναίτιο; Και που είναι η θυσία, όταν η θύμηση του Θεού έχει έλθει να πάρει την θέση της απώλειας; Τι καλύτερος τρόπος υπάρχει για να κλείσει το μικρό χάσμα μεταξύ των ψευδαισθήσεων και της πραγματικότητας από το να επιτρέψεις στην θύμηση του Θεού να κυλήσει απέναντι, κάνοντάς την γέφυρα και που μια στιγμή θα είναι αρκετή για να φτάσει στο επέκεινα; Γιατί ο Θεός έχει κλείσει αυτό το κενό με τον Εαυτό Του. Η θύμησή Του δεν έχει χαθεί, και δεν έχει αφήσει έναν εγκαταλελειμμένο Υιό για πάντα σε μιαν ακτή όπου μπορεί στα κλεφτά να βλέπει μιαν άλλη ακτή στην οποία ποτέ να μην μπορεί να φτάσει. Ο Πατέρας του θέλει αυτός να ανυψωθεί και τρυφερά να μεταφερθεί απέναντι. Αυτός έχει κτίσει την γέφυρα, και είναι Αυτός που θα μεταφέρει τον Υιό Του απέναντι. Μην φοβάσαι ότι Αυτός θα αποτύχει σε αυτό που θέλει. Ούτε ότι εσύ θα εξαιρεθείς από την Θέληση που είναι για σένα.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Ο «ΗΡΩΑΣ» ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ.

VIII. Ο «ΗΡΩΑΣ» ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ.

- Από το Κεφάλαιο 27, VIII. The "Hero" of the Dream -

1. Το σώμα είναι η κεντρική μορφή στο ονείρεμα του κόσμου. Δεν υπάρχει όνειρο χωρίς αυτό, ούτε αυτό υπάρχει χωρίς το όνειρο στο οποίο ενεργεί σαν να ήταν ένα πρόσωπο για να το δεις και να το πιστέψεις. Καταλαμβάνει το κεντρικό μέρος σε κάθε όνειρο, το οποίο λέει την ιστορία για το πώς φτιάχτηκε από άλλα σώματα, γεννήθηκε στον κόσμο έξω από το σώμα, ζει για λίγο και πεθαίνει, για να ενωθεί στο χώμα με άλλα σώματα που πεθαίνουν όπως και το ίδιο. Στον σύντομο χρόνο που του δίνεται για να ζήσει, αναζητά άλλα σώματα για φίλους κι εχθρούς του. Η ασφάλειά του είναι το κύριο μέλημά του. Η άνεσή του είναι ο κανόνας που το οδηγεί. Προσπαθεί να αναζητά απολαύσεις, και να αποφεύγει τα πράγματα που θα ήταν οδυνηρά. Αλλά πάνω απ’ όλα, προσπαθεί να διδάξει τον εαυτό του ότι οι πόνοι και οι χαρές του είναι διαφορετικές και μπορούν να ξεχωρίζουν.

2. Το ονείρεμα του κόσμου παίρνει πολλές μορφές, επειδή το σώμα αναζητά να αποδείξει με πολλούς τρόπους ότι είναι αυτόνομο και πραγματικό. Τοποθετεί πράγματα πάνω του που τα έχει αγοράσει με μικρούς μεταλλικούς δίσκους ή στενόμακρα κομμάτια χαρτιού που ο κόσμος τα ανακηρύσσει σαν πολύτιμα και πραγματικά. Εργάζεται για να τα αποκτήσει, και τα ανταλλάσσει με ανόητα πράγματα που δεν χρειάζεται και ούτε καν τα θέλει. Προσλαμβάνει άλλα σώματα, για να θα το προστατέψουν και να συγκεντρώσουν περισσότερα ανόητα πράγματα που να μπορεί να τα ονομάζει δικά του. Κοιτάζει τριγύρω να βρει τα κατάλληλα σώματα που να μοιράζονται το όνειρό του. Μερικές φορές ονειρεύεται ότι είναι ένας κατακτητής σωμάτων που είναι πιο αδύναμα από ό,τι είναι το ίδιο. Αλλά σε κάποιες φάσεις του ονείρου, είναι ο σκλάβος σωμάτων που θέλουν να το πληγώνουν και θα το βασανίζουν.

3. Οι διαδοχικές περιπέτειες του σώματος, από τον καιρό της γέννησης μέχρι το θάνατο είναι το θέμα του κάθε ονείρου που είχε ποτέ ο κόσμος. Ο «ήρωας» αυτού του ονείρου ποτέ δεν θα αλλάξει, ούτε ο σκοπός του. Αν και το όνειρο το ίδιο παίρνει πολλές μορφές, και φαίνεται να προβάλλει μια μεγάλη ποικιλία τοποθεσιών και γεγονότων όπου βρίσκεται ο «ήρωας» του, το όνειρο δεν έχει παρά μόνο ένα σκοπό, διδαγμένο με πολλούς τρόπους. Αυτό το μάθημα προσπαθεί να διδάξει πάλι, και ξανά πάλι, και ακόμα μια φορά ∙ ότι είναι αιτία και όχι αποτέλεσμα. Και ότι εσύ είσαι το αποτέλεσμά του, και δεν μπορείς να είσαι η αιτία του.

4. Έτσι δεν είσαι ο ονειρευτής, αλλά το όνειρο. Και περιφέρεσαι μάταια μέσα και έξω από τις τοποθεσίες και τα γεγονότα που αυτό επινοεί. Γιατί είναι αλήθεια ότι αυτό είναι όλο κι όλο που κάνει το σώμα, γιατί δεν είναι παρά μια φιγούρα μέσα σε ένα όνειρο. Αλλά ποιός αντιδρά στις φιγούρες σε ένα όνειρο, εκτός και εάν τις βλέπει σαν να είναι αληθινές; Την στιγμή που θα τις δει όπως είναι δεν θα έχουν πια καμιά επίδραση επάνω του, επειδή καταλαβαίνει ότι αυτός τους έδωσε τα αποτελέσματά τους προκαλώντας τα και κάνοντάς τα να φαίνονται πραγματικά.

5. Πόσο πρόθυμος είσαι να ξεφύγεις από τα αποτελέσματα όλων των ονείρων που ο κόσμος είχε ποτέ; Είναι η επιθυμία σου να μην αφήσεις κανένα όνειρο να φαίνεται πως είναι η αιτία αυτού που κάνεις; Τότε ας κοιτάξουμε απλώς στην αρχή του ονείρου, γιατί το μέρος που βλέπεις δεν είναι παρά το δεύτερο μέρος, του οποίου η αιτία βρίσκεται στο πρώτο. Κανείς που κοιμάται και ονειρεύεται στον κόσμο δεν θυμάται την επίθεση ενάντια στον εαυτό του. Κανείς δεν πιστεύει ότι πράγματι κάποτε δεν ήξερε τίποτα για το σώμα, και δεν μπορούσε να διανοηθεί αυτό τον κόσμο σαν πραγματικό. Θα είχε δει αμέσως ότι αυτές οι ιδέες είναι μια ψευδαίσθηση, πολύ γελοίες για να τις πάρει σοβαρά και αξίζουν μόνο να τις διώξει γελώντας. Πόσο σοβαρές φαίνονται πως είναι τώρα! Και κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί πότε αντιμετωπίσθηκαν με γέλιο και με δυσπιστία. Μπορούμε να το θυμηθούμε αυτό, εάν μόνο κοιτάξουμε κατευθείαν στην αιτία τους. Και θα δούμε έναν λόγο να γελάσουμε, και όχι μια αιτία για φόβο.

6. Ας επιστρέψουμε το όνειρο που αυτός παρέδωσε στον ονειρευτή, ο οποίος αντιλαμβάνεται το όνειρο ως ξεχωριστό από τον εαυτό του και ότι συμβαίνει σε αυτόν. Στην αιωνιότητα, όπου όλα είναι ένα, εκεί ξεπρόβαλλε απαρατήρητη μια μικρή, τρελή ιδέα, στην οποία ο Υιός του Θεού δεν θυμήθηκε να γελάσει. Μέσα στην λησμονιά του αυτή η σκέψη έγινε μια σοβαρή ιδέα ικανή και για εκπλήρωση και για πραγματικά αποτελέσματα. Μαζί, μπορούμε να τα αποδιώξουμε γελώντας και τα δυο, και να καταλάβουμε ότι ο χρόνος δεν μπορεί να εισβάλει στην αιωνιότητα. Είναι αστείο να νομίζεις ότι ο χρόνος μπορεί να έλθει και να παρακάμψει την αιωνιότητα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν υπάρχει χρόνος.

7. Το άχρονο μέσα στο οποίο ο χρόνος γίνεται πραγματικός ∙ το μέρος του Θεού που μπορεί να επιτεθεί στον εαυτό του ∙ ένας χωριστός αδελφός σαν εχθρός ∙ ένας νους μέσα σε ένα σώμα όλα είναι μορφές της κυκλικότητας της οποίας το τέλος είναι στην αρχή της, τελειώνοντας στην αιτία της. Ο κόσμος που βλέπεις απεικονίζει ακριβώς αυτό που νόμισες ότι έκανες. Μόνο που τώρα νομίζεις ότι αυτό που έκανες εσύ το έχει κάνει κάποιος άλλος σε σένα. Η ενοχή γι αυτό που σκέφτηκες έχει τοποθετηθεί έξω από τον εαυτό σου, και πάνω σε έναν ένοχο κόσμο που ονειρεύεται τα δικά σου όνειρα και σκέφτεται τις δικές σου σκέψεις αντί για σένα. Αυτός φέρνει την δική του εκδίκησή, όχι την δική σου. Σε κρατάει στενά περιορισμένο μέσα σε ένα σώμα, το οποίο τιμωρεί λόγω όλων των αμαρτωλών πραγμάτων που το σώμα κάνει μέσα στο όνειρό του. Δεν έχεις την δύναμη να κάνεις το σώμα να σταματήσει τις κακές του πράξεις επειδή δεν το έφτιαξες εσύ, και δεν μπορείς να ελέγξεις τις πράξεις του ούτε τον σκοπό του ούτε την μοίρα του.

8. Ο κόσμος μόνο παρουσιάζει μιαν πανάρχαια αλήθεια ∙ θα πιστεύεις ότι οι άλλοι κάνουν σε σένα ακριβώς ότι νομίζεις ότι έκανες σε αυτούς. Αλλά μόλις πέσεις στην πλάνη να τους κατηγορείς δεν θα βλέπεις την αιτία γι αυτό που κάνουν, επειδή θέλεις η ενοχή να πέσει επάνω τους. Πόσο παιδιάστικο είναι αυτό το ιδιότροπο τέχνασμα που χρησιμοποιείς για να κρατήσεις την αθωότητά σου σπρώχνοντας την ενοχή έξω από τον εαυτό σου, αλλά μην αφήνοντας την να φύγει ποτέ! Δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς το αστείο όταν παντού γύρω σου τα μάτια σου βλέπουν τις βαριές της συνέπειες, αλλά χωρίς την μηδαμινή αιτία της. Χωρίς την αιτία τα αποτελέσματά της φαίνονται πράγματι σοβαρά και λυπηρά. Ωστόσο αυτά μόνο έπονται. Και είναι η αιτία τους αυτή που δεν ακολουθεί τίποτα και δεν είναι παρά μόνο ένα αστείο.

9. Γελώντας ευγενικά το Άγιο Πνεύμα αντιλαμβάνεται την αιτία, και δεν κοιτάζει τα αποτελέσματα. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να διορθώσει το δικό σου λάθος, που έχεις παραβλέψει εντελώς την αιτία; Το Άγιο Πνεύμα σε προσκαλεί να φέρεις κάθε φοβερό αποτέλεσμα σε Αυτό και να κοιτάξετε μαζί την ανόητη αιτία του και να γελάσεις μαζί Του για λίγο. Εσύ κρίνεις τα αποτελέσματα, αλλά Αυτό έχει κρίνει την αιτία τους. Και με την κρίση Του τα αποτελέσματα απομακρύνονται. Ίσως να έρθεις με δάκρυα. Αλλά άκουσέ Το να λέει «Αδελφέ μου, ιερέ Υιέ του Θεού, δες το μάταιο όνειρό σου, μέσα στο οποίο αυτό θα μπορούσε να συμβεί.» Και θα αφήσεις την ιερή στιγμή με το γέλιο το δικό σου και του αδελφού σου ενωμένα με το δικό Του.

10. Το μυστικό της σωτηρίας είναι μόνο αυτό: ότι το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Άσχετα με την μορφή της επίθεσης, αυτό εξακολουθεί να είναι αλήθεια. Όποιος και να παίρνει τον ρόλο του εχθρού και του επιτιθέμενου, αυτή εξακολουθεί να είναι η αλήθεια. Όποια κι αν φαίνεται ότι είναι η αιτία του πόνου και της ταλαιπωρίας που αισθάνεσαι, αυτό εξακολουθεί να είναι αληθινό. Γιατί δεν θα αντιδρούσες καθόλου στις φιγούρες ενός ονείρου που ήξερες ότι ονειρευόσουν. Άφησέ τες να είναι όσο μισητές και όσο διεφθαρμένες θέλουν, δεν θα μπορούσαν να έχουν καμία επίδραση επάνω σου εκτός κι αν δεν μπορέσεις να αναγνωρίσεις ότι αυτό είναι το δικό σου όνειρό.

11. Όταν αυτό το μοναδικό μάθημα μαθευτεί θα σε ελευθερώσει από τα βάσανα, όποια μορφή κι αν παίρνουν. Το άγιο Πνεύμα θα επαναλαμβάνει αυτό το περιεκτικό μάθημα της απελευθέρωσης μέχρι να έχει μαθευτεί, ασχέτως της μορφής του βασάνου που σου προκαλεί πόνο. Όποια πληγή φέρεις σε Αυτό θα απαντήσει με αυτή την απλή αλήθεια. Γιατί αυτή η απάντηση και μόνο απομακρύνει την αιτία κάθε μορφής λύπης και πόνου. Η μορφή δεν επηρεάζει την απάντησή Του καθόλου, γιατί Αυτό θέλει να σε διδάξει την μοναδική αιτία όλων αυτών, ασχέτως της μορφής τους. Και θα καταλάβεις ότι τα θαύματα αντανακλούν την απλή δήλωση, «Εγώ έχω κάνει αυτό το πράγμα, και είναι αυτό που θέλω να καταργήσω.»

12. Φέρε, λοιπόν, όλες τις μορφές πόνου σε Αυτόν ο Οποίος γνωρίζει ότι η κάθε μια είναι όπως οι υπόλοιπες. Αυτό δεν βλέπει διαφορές εκεί όπου δεν υπάρχει καμία, και θα σε διδάξει πως προκαλείται η κάθε μία από αυτές. Καμία δεν έχει διαφορετική αιτία από τις υπόλοιπες, και όλες τους καταργούνται εύκολα από ένα μόνο μάθημα αληθινά μαθημένο. Η σωτηρία είναι ένα μυστικό που το έχεις στερήσει μόνο από τον εαυτό σου. Το σύμπαν διακηρύσσει ότι έτσι είναι. Ωστόσο στους μάρτυρές του δεν δίνεις καμία προσοχή. Γιατί επιμαρτυρούν αυτό που δεν θέλεις να ξέρεις. Φαίνονται πως το κρατούν μυστικό από σένα. Ωστόσο δεν χρειάζεται παρά να μάθεις ότι εσύ διάλεξες να μην ακούς, να μην βλέπεις.

13. Πόσο διαφορετικά θα αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο όταν αναγνωρίσεις αυτό! Όταν συγχωρέσεις στον κόσμο την ενοχή σου, θα απελευθερωθείς από αυτήν. Η αθωότητά του δεν απαιτεί την ενοχή σου, ούτε η αθωότητά σου στηρίζεται στις αμαρτίες του. Αυτό είναι τo προφανές ∙ ένα μυστικό που δεν κρατήθηκε κρυφό από κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό σου. Και είναι αυτό που σε έχει διατηρήσει χωριστά από τον κόσμο, και κράτησε τον αδελφό σου χωριστά από εσένα. Τώρα χρειάζεσαι μόνο να μάθεις ότι και οι δυο σας είστε είτε αθώοι ή ένοχοι. Το μόνο πράγμα που είναι αδύνατο είναι να είστε διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο ∙ ότι και οι δυο είστε αληθινοί. Αυτό είναι το μόνο μυστικό που έχεις ακόμα να μάθεις. Και δεν θα είναι μυστικό ότι θεραπεύεσαι.

ΜΑΘΗΜΑ 333 Η συγχώρεση δίνει τέλος στο όνειρο της σύγκρουσης εδώ.

ΜΑΘΗΜΑ 333

Η συγχώρεση δίνει τέλος στο όνειρο της σύγκρουσης εδώ.

Η σύγκρουση πρέπει να επιλυθεί. Δεν μπορεί; να την παρακάμψεις, να την παραμερίσεις, να την αρνηθείς, να την μεταμφιέσεις, να την δεις κάπου αλλού, να την αποκαλέσεις με ένα άλλο όνομα, ούτε να την κρύψεις παραπλανητικά με οποιοδήποτε τρόπο, αν θέλεις να ξεφύγεις από αυτή. Πρέπει να την δεις ακριβώς έτσι όπως είναι, εκεί όπου νομίζεις ότι είναι, μέσα στην πραγματικότητα που της έχει δοθεί, και με τον σκοπό που της έχει αποδώσει ο νους. Γιατί μόνο τότε θα αρθούν όλες οι άμυνες, και η αλήθεια θα μπορέσει να λάμψει πάνω της καθώς εξαφανίζεται.

Πατέρα, η συγχώρεση είναι το φως που διάλεξες Εσύ για να διώξει με την λάμψη του όλη την σύγκρουση και όλη την αμφιβολία, και να φωτίζει τον δρόμο για την επιστροφή μας προς Εσένα. Κανένα άλλο φως δεν μπορεί να δώσει τέλος στα κακά μας όνειρα. Κανένα άλλο φως από αυτό δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο. Γιατί αυτό μόνο δεν θα αποτύχει σε τίποτα, εφόσον είναι το δικό Σου δώρο προς τον αγαπημένο Σου Υιό.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Ο ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

VII. Ο ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

- Από το Κεφάλαιο 27, VII. The Dreamer of the Dream -

1. Οι ταλαιπωρίες είναι μια έμφαση επάνω σε όλα όσα έχει κάνει ο κόσμος για να σε πληγώσει. Εδώ η παράφρων έκδοση του κόσμου για την σωτηρία φαίνεται ξεκάθαρα. Όπως σε ένα όνειρο τιμωρίας, στο οποίο ο ονειρευτής δεν έχει συνείδηση του τι προκάλεσε την επίθεση εναντίον του, βλέπει τον εαυτό του δεχόμενο επίθεση άδικα και από κάτι έξω από τον εαυτό του. Αυτός είναι το θύμα αυτού του «κάτι άλλου,» ένα πράγμα έξω από τον ίδιον, για το οποίο δεν έχει κανένα λόγο να θεωρηθεί υπεύθυνος. Αυτός πρέπει να είναι αθώος επειδή γνωρίζει όχι το τι κάνει ο ίδιος, αλλά το τι του έχουν κάνει. Ωστόσο είναι η δική του επίθεση εναντίον του εαυτού του ακόμα φανερή, γιατί είναι αυτός που βασανίζεται. Και δεν μπορεί να ξεφύγει γιατί αντιλαμβάνεται η πηγή των βασάνων του έξω από τον ίδιον.

2. Τώρα σου δείχνεται ότι μπορείς να διαφύγεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξεις το πρόβλημα όπως είναι, και όχι με τον τρόπο που το έχεις θέσει εσύ. Πώς θα μπορούσε να υπάρχει ένας άλλος τρόπος να λύσεις ένα πρόβλημα που είναι πολύ απλό, αλλά έχει κρυφτεί από βαριά σύννεφα περιπλοκότητας, τα οποία φτιάχτηκαν για να κρατήσουν το πρόβλημα άλυτο; Χωρίς τα σύννεφα το πρόβλημα θα αναδυθεί με όλη του την πρωτόγονη απλότητα. Η επιλογή δεν θα είναι δύσκολη, επειδή το πρόβλημα είναι παράλογο όταν το δεις καθαρά. Κανείς δεν έχει δυσκολία να αποφασίσει να αφήσει ένα απλό πρόβλημα να λυθεί εάν φαίνεται ότι τον πληγώνει, και επίσης πολύ εύκολα να το αφήσει να απομακρυνθεί.

3. Ο «αιτιολογία» με την οποία φτιάχτηκε ο κόσμος, πάνω στην οποία βασίζεται, και με την οποία διατηρείται, απλά είναι αυτή: «Εσύ είσαι η αιτία για ό,τι κάνω. Η παρουσία σου δικαιολογεί την οργή μου, και υπάρχεις και σκέφτεσαι χωριστά από εμένα. Αφού εσύ επιτίθεσαι εγώ πρέπει να είμαι αθώος. Και αυτό από το οποίο υποφέρω είναι η δική σου επίθεση.» Όποιος βλέπει αυτή την «αιτιολογία» ακριβώς όπως είναι, δεν θα αποτύχει να δει ότι δεν στέκει και δεν έχει κανένα νόημα. Ωστόσο δείχνει λογική, επειδή φαίνεται σαν να είναι ο κόσμος που σε πληγώνει. Κι έτσι φαίνεται σαν να μην υπάρχει ανάγκη να πας πέρα από το φαινομενικό, όσον αφορά την αιτία.

4. Υπάρχει πράγματι μια ανάγκη. Η διαφυγή του κόσμου από την καταδίκη είναι μια ανάγκη την οποία μοιράζονται όσοι είναι μέσα στον κόσμο. Ωστόσο δεν αναγνωρίζουν την κοινή τους ανάγκη. Γιατί ο κάθε ένας νομίζει ότι εάν κάνει το μέρος που το αναλογεί, η καταδίκη του κόσμου θα βασιστεί επάνω του. Και αυτό αντιλαμβάνεται ότι είναι το μέρος του στην απελευθέρωσή του. Η εκδίκηση πρέπει να είναι εστιασμένη. Διαφορετικά του εκδικητή το μαχαίρι είναι στα δικά του χέρια, και σημαδεύει τον εαυτό του. Και πρέπει να το δει στο χέρι κάποιου άλλου, εάν θέλει να είναι θύμα μιας επίθεσης που δεν επέλεξε. Κι έτσι υποφέρει από τις πληγές που του έχει προκαλέσει ένα μαχαίρι που δεν κρατάει.

5. Αυτός είναι ο σκοπός του κόσμου που βλέπει. Και με αυτή την οπτική, ο κόσμος παρέχει τα μέσα με τα οποία αυτός ο σκοπός φαίνεται να εκπληρώνεται. Τα μέσα επιμαρτυρούν τον σκοπό, αλλά τα ίδια δεν είναι αιτία. Ούτε θα αλλάξει η αιτία αν την βλέπεις χωριστά από τα αποτελέσματά της. Η αιτία παράγει αποτελέσματα, τα οποία έπειτα φέρουν μαρτυρία για την αιτία, και όχι για τον εαυτό τους. Κοίταξε, λοιπόν, πέρα από αποτελέσματα. Δεν είναι εδώ το μέρος που πρέπει να βρίσκεται η αιτία του πόνου και η αμαρτία. Και μην παραμένεις στον πόνο και την αμαρτία, γιατί αυτά δεν είναι παρά αντανακλάσεις της αιτίας τους.

6. Ο ρόλος που παίζεις στην διάσωση του κόσμου από την καταδίκη είναι η δική σου διαφυγή. Μην ξεχνάς ότι ο μάρτυρας για τον κόσμο του κακού δεν μπορεί να μιλήσει για τίποτα άλλο εκτός από αυτό που έχει δει σαν ανάγκη για κακό στον κόσμο. Και εκεί είναι που πρωτοείδες την ενοχή σου. Σε διαχωρισμό από τον αδελφό σου ήταν η πρώτη επίθεση που άρχισε εναντίον του εαυτού σου. Και γι αυτό είναι που φέρει μάρτυρες ο κόσμος. Μην αναζητάς μιαν άλλη αιτία, ούτε να ψάχνεις μεταξύ των ισχυρών λεγεώνων των μαρτύρων της για την κατάργησή της. Αυτοί υποστηρίζουν την διεκδίκησή της στην δική σου υποταγή. Δεν πρέπει να κοιτάζεις να βρεις την αλήθεια σε αυτό που την κρύβει.

7. Οι μάρτυρες για την αμαρτία όλοι στέκονται μέσα σε ένα μικρό χώρο. Και είναι εδώ που βρίσκεις την αιτία της οπτικής σου προς τον κόσμο. Κάποτε δεν είχες επίγνωση για το ποια πρέπει να είναι η αληθινή αιτία του οτιδήποτε με το οποίο ο κόσμος φαίνεται να σε κατακλύζει, απρόσκλητο και χωρίς να ρωτήσει. Για ένα πράγμα ήσουν σίγουρος: Από όλες τις πολλές αιτίες που αντιλαμβανόσουν ότι φέρνουν πόνο και βάσανα σε σένα, η ενοχή σου δεν ήταν ανάμεσά τους. Ούτε με κανένα τρόπο τις ζήτησες εσύ για τον εαυτό σου. Με αυτό τον τρόπο όλες οι ψευδαισθήσεις εκδηλώθηκαν. Αυτός που τις φτιάχνει δεν βλέπει ότι τις φτιάχνει ο ίδιος, και η πραγματικότητά τους δεν εξαρτάται από αυτόν. Όποια αιτία κι αν έχουν είναι κάτι εντελώς χώρια από αυτόν, και ό,τι βλέπει είναι χωριστά από το νου του. Δεν μπορεί να αμφιβάλει για την πραγματικότητα των ονείρων του, γιατί δεν βλέπει τον ρόλο που παίζει στην κατασκευή τους κι ότι τα κάνει να φαίνονται πραγματικά.

8. Κανείς δεν μπορεί να ξυπνήσει από ένα όνειρο που ο κόσμος ονειρεύεται γι αυτόν. Αυτός γίνεται μέρος του ονείρου κάποιου άλλου. Δεν μπορεί να επιλέξει να ξυπνήσει από ένα όνειρο που δεν έκανε αυτός. Στέκεται αβοήθητος, θύμα σε ένα όνειρο που έγινε αντιληπτό και αγαπητό από έναν διαχωρισμένο νου. Πράγματι αυτός ο νους πρέπει να αδιαφορεί γι αυτόν, και να μην νοιάζεται καθόλου για την ειρήνη και την ευτυχία του σαν τον καιρό ή τις ώρες της ημέρας. Δεν τον αγαπάει, αλλά του διανέμει όποιο ρόλο θέλει που να ικανοποιεί το όνειρό του. Τόσο μικρή είναι η αξία του που δεν είναι παρά μια σκιά που χορεύει, πηδώντας επάνω και κάτω σύμφωνα με μια παράλογη πλοκή που συνέλαβε αυτός ο κόσμος μέσα στο μάταιο όνειρό του.

9. Αυτή είναι η μόνη εικόνα που μπορείς να δεις ∙ η μόνη επιλογή που μπορείς να κάνεις, η άλλη δυνατότητα της αιτίας, εάν δεν είσαι ο ονειρευτής των ονείρων σου. Και αυτό είναι που επιλέγεις εάν αρνηθείς ότι η αιτία των μαρτυρίων σου βρίσκεται μέσα στο νου σου. Να είσαι χαρούμενος πράγματι που είναι αυτή, γιατί έτσι είσαι ο μόνος που αποφασίζει για τον προορισμό σου μέσα στον χρόνο. Η επιλογή είναι δική σου για να διαλέξεις μεταξύ ενός κοιμισμένου θανάτου και ονείρων του κακού, ή ενός χαρούμενου ξυπνήματος και της χαράς της ζωής.

10. Τι άλλη επιλογή θα μπορούσες να έχεις εκτός από μεταξύ ζωής ή θανάτου, ξυπνήματος ή ύπνου, ειρήνης ή πολέμου, των ονείρων σου ή της πραγματικότητάς σου; Υπάρχει κίνδυνος να νομίζεις ότι ο θάνατος είναι η ειρήνη, επειδή ο κόσμος εξισώνει το σώμα με τον Εαυτό που δημιούργησε ο Θεός. Ωστόσο ένα πράγμα ποτέ δεν μπορεί να γίνει το αντίθετό του. Και ο θάνατος είναι το αντίθετο της ειρήνης, επειδή είναι το αντίθετο της ζωής. Και η ζωή είναι ειρήνη. Ξύπνα και ξέχασε όλες τις σκέψεις του θανάτου, και θα βρεις ότι έχεις την ειρήνη του Θεού. Ωστόσο εάν η επιλογή σου δίδεται πράγματι, τότε πρέπει να δεις τις αιτίες των πραγμάτων που επιλέγεις ακριβώς όπως είναι κι εκεί που είναι.

11. Τι επιλογές μπορούν να γίνουν μεταξύ δυο καταστάσεων, ενώ μόνο μια από αυτές αναγνωρίζεται ξεκάθαρα; Ποιος θα μπορούσε να είναι ελεύθερος να επιλέξει μεταξύ των αποτελεσμάτων, όταν μόνο το ένα φαίνεται ότι εξαρτάται από αυτόν; Μια έντιμη επιλογή ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή σαν μία στην οποία η επιλογή είναι διχασμένη μεταξύ ενός μικροσκοπικού εσύ και ενός τεράστιου κόσμου, με διαφορετικά όνειρα για την αλήθεια μέσα σου. Το χάσμα μεταξύ πραγματικότητας και ονείρων δεν βρίσκεται μεταξύ του ονείρου του κόσμου και αυτού που ονειρεύεσαι μυστικά. Αυτά είναι ένα. Το όνειρο του κόσμου δεν είναι παρά μέρος του δικού σου ονείρου που το παρέδωσες, και το είδες σαν να ήταν και η αρχή και το τέλος του. Ωστόσο αυτό άρχισε με το μυστικό σου όνειρο, το οποίο δεν το αντιλήφθηκες αν και προκάλεσε το δικό σου μέρος που βλέπεις εσύ και δεν αμφιβάλεις ότι είναι πραγματικό. Πως θα μπορούσες να αμφιβάλεις γι’ αυτό ενώσω βρίσκεσαι σε ύπνο, και ονειρεύεσαι κρυφά ότι η αιτία του είναι πραγματική;

12.. Ένας αδελφός διαχωρισμένος από τον εαυτό σου, ένας αρχαίος εχθρός, ένας φονιάς που σε παραμονεύει μέσα στη νύχτα και δολοπλοκεί τον θάνατό σου, ωστόσο σχεδιάζει αυτός ο θάνατος να είναι αργός και να καθυστερήσει ∙ αυτό ονειρεύεσαι. Όμως κάτω απ’ αυτό το όνειρο είναι ακόμα ένα άλλο, στο οποίο εσύ γίνεσαι ο φονιάς, ο μυστικός εχθρός, το αρπαχτικό και ο καταστροφέας του αδελφού σου όπως και του κόσμου. Εδώ βρίσκεται η αιτία των βασάνων σου, ο χώρος μεταξύ των μικρών σου ονείρων και της πραγματικότητας σου. Το μικρό κενό που ούτε καν βλέπεις, ο τόπος γέννησης των ψευδαισθήσεων και του φόβου, ο χρόνος του τρόμου και του πανάρχαιου μίσους, η στιγμή της καταστροφής, όλα είναι εδώ. Εδώ βρίσκεται η αιτία της μη πραγματικότητας. Και εδώ είναι που θα καταργηθεί.

13. Εσύ είσαι ο ονειρευτής του κόσμου των ονείρων. Καμιά άλλη αιτία δεν έχει, ούτε θα έχει ποτέ. Τίποτα πιο τρομακτικό από ένα μάταιο όνειρο δεν έχει τρομοκρατήσει τον Υιό του Θεού, και τον έχει κάνει να νομίζει ότι έχει χάσει την αθωότητά του, ότι έχει αρνηθεί τον Πατέρα του, και έχει κηρύξει πόλεμο ενάντια στον εαυτό του. Τόσο φοβερό είναι το όνειρο, τόσο φαινομενικά πραγματικό, που αυτός δεν θα μπορούσε να ξυπνήσει στην πραγματικότητα χωρίς να ιδρώσει από τρόμο και να μην βγάλει μια κραυγή θανάσιμου φόβου, εκτός κι αν ένα ηπιότερο όνειρο έχει προηγηθεί του ξυπνήματός του, και έχει επιτρέψει στον καθησυχασμένο νου του να καλωσορίσει, όχι να φοβηθεί, την Φωνή που τον καλεί με αγάπη για να τον ξυπνήσει ∙ ένα πιο γλυκό όνειρο, στο οποίο τα μαρτύριά του έχουν θεραπευτεί και όπου ο αδελφός του είναι φίλος του. Ο Θεός θέλει ο Υιός Του να ξυπνήσει γλυκά και με χαρά, και του έδωσε τα μέσα να ξυπνήσει χωρίς φόβο.

14. Αποδέξου το όνειρο που έδωσε Αυτός αντί για το δικό σου. Δεν είναι δύσκολο να αλλάξεις ένα όνειρο από τη στιγμή που ο ονειρευτής έχει αναγνωριστεί. Στηρίξου στο Άγιο Πνεύμα, και επέτρεψε στα γλυκά Του όνειρα να πάρουν την θέση εκείνων που ονειρευόσουν με τρόμο και με τον φόβο του θανάτου. Το Άγιο Πνεύμα φέρνει όνειρα συγχώρεσης, στα οποία η επιλογή δεν είναι ποιος είναι ο δολοφόνος και ποιος θα είναι το θύμα. Στα όνειρα που Αυτό φέρνει δεν υπάρχει φόνος ούτε θάνατος. Το όνειρο της ενοχής ξεθωριάζει από τα μάτια σου, αν και είναι κλειστά. Ένα χαμόγελο έχει έλθει για να φωτίσει το κοιμισμένο σου πρόσωπο. Ο ύπνος είναι τώρα ειρηνικός, γιατί αυτά είναι χαρούμενα όνειρα.

15. Ονειρέψου τρυφερά τον αναμάρτητο αδελφό σου, ο οποίος ενώνεται μαζί σου με ιερή αθωότητα. Και από αυτό το όνειρο ο Κύριος του Ουρανού θα ξυπνήσει ο Ίδιος τον πολυαγαπημένο του Υιό. Ονειρέψου την καλοσύνη του αδελφού σου αντί να εμμένεις στα λάθη του μέσα στα όνειρά σου. Επέλεξε να ονειρευτείς για τις φροντίδες του αντί να μετράς τις πληγές που προκάλεσε. Συγχώρεσε του τις ψευδαισθήσεις του, και δώσε του ευχαριστίες για όλη την βοήθεια που έδωσε. Και μην βάζεις στην άκρη τα πολλά του δώρα επειδή αυτός δεν είναι τέλειος στα όνειρά σου. Αυτός αντιπροσωπεύει τον Πατέρα του, τον Οποίο εσύ βλέπεις σαν να σου προσφέρει και την ζωή και τον θάνατο.

16. Αδελφέ, Αυτός δίνει μόνο ζωή. Ωστόσο αυτά που βλέπεις σαν δώρα που ο αδελφός σου προσφέρει αντιπροσωπεύουν τα δώρα που ονειρεύεσαι ότι ο Πατέρας σου δίνει σε σένα. Άσε όλα τα δώρα του αδελφού σου να φανούν ότι σου προσφέρονται στο φως της ευσπλαχνίας και της ευγένειας. Και μην αφήνεις κανένα πόνο να διαταράξει στο όνειρό σου την βαθιά εκτίμησή σου για τα δώρα του σε σένα.

ΜΑΘΗΜΑ 332 Ο φόβος κρατά τον κόσμο δέσμιο. Η συγχώρεση τον απελευθερώνει.

ΜΑΘΗΜΑ 332

Ο φόβος κρατά τον κόσμο δέσμιο. Η συγχώρεση τον απελευθερώνει.

Το εγώ φτιάχνει ψευδαισθήσεις. Η αλήθεια ακυρώνει τα άσχημα όνειρά του διώχνοντάς τα μακριά με την λάμψη της. Η αλήθεια ποτέ δεν κάνει επίθεση. Απλά είναι. Και με την παρουσία της ο νους ανακαλείται από τις φαντασιώσεις, ξυπνώντας στην πραγματικότητα. Η συγχώρεση προσκαλεί αυτή την παρουσία να εισέλθει, και να πάρει τη δικαιωματική της θέση μέσα στο νου. Χωρίς συγχώρεση ο νους είναι αλυσοδεμένος, πιστεύοντας στην δική του ματαιότητα. Όμως με την συγχώρεση το φως λάμπει μέσα από το όνειρο του σκότους, προσφέροντας του ελπίδα, και δίνοντάς του το μέσο να συνειδητοποιήσει την ελευθερία που είναι η κληρονομιά του.

Δεν επιθυμούμε να κρατήσουμε δέσμιο ξανά τον κόσμο σήμερα. Ο φόβος τον κρατά αιχμάλωτο. Και όμως η Αγάπη Σου μας έχει δώσει τα μέσα να τον ελευθερώσουμε. Πατέρα, επιθυμούμε να τον απελευθερώσουμε τώρα. Διότι καθώς προσφέρουμε ελευθερία, δίδεται και σε μας. Και δεν επιθυμούμε να μείνουμε φυλακισμένοι, ενώ Εσύ μας προσφέρεις την ελευθερία.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

VI. ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

- Από το Κεφάλαιο 27, VI. The Witnesses to Sin -

1. Ο πόνος δείχνει ότι το σώμα πρέπει να είναι πραγματικό. Είναι μια θορυβώδης, ασαφής φωνή της οποίας οι διαπεραστικές κραυγές θα αποσιωπήσουν αυτό που λέει το Άγιο Πνεύμα, και θα κρατήσουν τα λόγια Του μακριά από την επίγνωσή σου. Ο πόνος εξαναγκάζει την προσοχή, αποσπώντας την από Αυτό και εστιάζοντάς την επάνω του. Ο σκοπός του είναι ο ίδιος με την απόλαυση, γιατί και τα δυο είναι μέσα για να κάνουν το σώμα πραγματικό. Αυτά που μοιράζονται έναν κοινό σκοπό είναι ίδια. Αυτός είναι ο νόμος του σκοπού, ο οποίος ενώνει όλους αυτούς που τον μοιράζονται μέσα στον ίδιον. Απόλαυση και πόνος είναι εξίσου μη πραγματικά, γιατί ο σκοπός τους δεν μπορεί να επιτευχθεί. Έτσι είναι μέσα για το τίποτα, γιατί έχουν έναν στόχο χωρίς νόημα. Και μοιράζονται την έλλειψη του νοήματος που έχει ο σκοπός τους.

2. Η αμαρτία μετακινείται από τον πόνο στην απόλαυση, και πάλι στον πόνο. Γιατί και οι δύο μαρτυρίες είναι το ίδιο, και φέρνουν μόνο ένα μήνυμα: «Εσύ είσαι εδώ, μέσα σε αυτό το σώμα, και μπορείς να πληγωθείς. Μπορείς να έχεις απολαύσεις, επίσης, αλλά μόνο με το τίμημα του πόνου.» Αυτές οι μαρτυρίες ενώνονται με πολλές άλλες. Κάθε μια φαίνεται διαφορετική επειδή έχει διαφορετικό όνομα, και έτσι φαίνεται πως απαντά σε έναν διαφορετικό ήχο. Εκτός από αυτό, οι μαρτυρίες της αμαρτίας είναι όλες το ίδιο. Ονόμασε την ευχαρίστηση πόνο, και θα πονέσεις. Ονόμασε τον πόνο ευχαρίστηση, και ο πόνος πίσω από την ευχαρίστηση δεν θα είναι πια αισθητός. Οι μάρτυρες της αμαρτίας μετακινούνται από όνομα σε όνομα, καθώς ο ένας κάνει ένα βήμα μπροστά και ο άλλος κάνει ένα βήμα πίσω. Ωστόσο ποιος είναι πρώτος δεν έχει καμία διαφορά. Οι μάρτυρες της αμαρτίας ακούνε μόνο το κάλεσμα του θανάτου.

3. Αυτό το σώμα, χωρίς σκοπό από μόνο του, κρατάει όλες τις αναμνήσεις σου και όλες τις ελπίδες σου. Χρησιμοποιείς τα μάτια του για να βλέπεις, τα αφτιά του για να ακούς, και το αφήνεις να σου λέει τι είναι αυτό που αισθάνεται. Αυτό δεν γνωρίζει. Σου λέει μόνο τα ονόματα που του έδωσες εσύ για να χρησιμοποιεί, όταν καλείς τους μάρτυρες για την πραγματικότητά του. Δεν μπορείς να επιλέξεις ανάμεσά τους ποιοι είναι αληθινοί, γιατί όποιον κι αν διαλέξεις είναι όπως οι υπόλοιποι. Διαλέγεις το ένα όνομα ή το άλλο, αλλά τίποτα περισσότερο. Δεν κάνεις έναν μάρτυρα αληθινό επειδή τον κάλεσες στο όνομα της αλήθειας. Η αλήθεια βρίσκεται σε αυτόν αν αυτό που αντιπροσωπεύει είναι η αλήθεια. Διαφορετικά αυτός ψεύδεται, ακόμα και εάν τον καλέσεις με το ιερό Όνομα του Ίδιου του Θεού.

4. Ο Μάρτυρας του Θεού δεν βλέπει μαρτυρίες ενάντια στο σώμα. Ούτε δίνει προσοχή τους μάρτυρες με άλλα ονόματα που μιλούν με άλλους τρόπους για την πραγματικότητά του. Αυτός γνωρίζει ότι δεν είναι αληθινό. Γιατί κανένα πράγμα δεν θα μπορούσε να περιέχει αυτό που πιστεύεις ότι κρατάει μέσα του. Ούτε θα μπορούσε να πει σε ένα μέρος του Ίδιου του Θεού τι πρέπει να αισθάνεται και ποια είναι η λειτουργία του. Ωστόσο Αυτός πρέπει να αγαπάει ό,τι κρατάς εσύ με αγάπη. Και για κάθε μάρτυρα του θανάτου του σώματος Αυτός σου στέλνει έναν μάρτυρα της ζωής σου μέσα σε Αυτόν ο Οποίος δεν γνωρίζει θάνατο. Κάθε θαύμα που φέρνει Αυτός είναι ένας μάρτυρας ότι το σώμα δεν είναι πραγματικό. Τους πόνους και τις απολαύσεις Αυτός τις θεραπεύει το ίδιο, γιατί οι δικές Του μαρτυρίες αντικαθιστούν όλες τις μαρτυρίες της αμαρτίας.

5. Το θαύμα δεν κάνει καμία διάκριση στα ονόματα με τα οποία καλούνται οι μάρτυρες της αμαρτίας. Απλά αποδεικνύει ότι αυτό που αντιπροσωπεύουν δεν έχει επιπτώσεις. Και αυτό το αποδεικνύει επειδή τα δικά του αποτελέσματα έχουν έλθει να πάρουν την θέση τους. Δεν έχει καμία σημασία το όνομα με το οποίο καλούσες τα βάσανά σου. Δεν υπάρχουν πια. Ο Ένας ο Οποίος φέρνει το θαύμα τα αντιλαμβάνεται όλα σαν ένα, και με το όνομα του φόβου. Όπως ο φόβος είναι μάρτυρας για τον θάνατο, έτσι το θαύμα είναι ο μάρτυρας για την ζωή. Είναι ένας μάρτυρας που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, γιατί φέρνει τα αποτελέσματα της ζωής. Οι ετοιμοθάνατοι ζουν, και οι νεκροί ανασταίνονται, και ο πόνος έχει εξαφανιστεί. Ωστόσο ένα θαύμα δεν μιλάει μόνο για τον εαυτό του, αλλά για ό,τι αντιπροσωπεύει.

6. Η Αγάπη, επίσης, έχει σύμβολα σε έναν κόσμο της αμαρτίας. Το θαύμα συγχωρεί γιατί αντιπροσωπεύει κάτι που είναι πέρα από την συγχώρεση και είναι αληθινό. Πόσο ανόητο και παράλογο είναι να νομίζει κανείς ότι ένα θαύμα δεσμεύεται από νόμους τους οποίους ήρθε μόνο να καταργήσει! Οι νόμοι της αμαρτίας έχουν διαφορετικούς μάρτυρες με διαφορετικές δυνάμεις. Και επιμαρτυρούν διαφορετικές ταλαιπωρίες. Ωστόσο για τον Ένα ο Οποίος στέλνει τα θαύματα για να ευλογήσουν τον κόσμο, μια μικρή σουβλιά πόνου, μια μικρή κοσμική απόλαυση, και οι οδύνες του ίδιου του θανάτου δεν είναι παρά ένας και μοναδικός ήχος ∙ ένα κάλεσμα για θεραπεία, μια σπαρακτική κραυγή για βοήθεια μέσα σε έναν κόσμο δυστυχίας. Την ομοιότητά τους είναι που το θαύμα επιβεβαιώνει. Την ομοιότητά τους είναι που αποδεικνύει. Οι νόμοι που τα ονομάζουν διαφορετικά διαλύονται, και φαίνονται ανίσχυροι. Ο σκοπός του θαύματος είναι να εκπληρώσει αυτό. Και ο Θεός ο Ίδιος έχει εγγυηθεί την δύναμη των θαυμάτων γι αυτό που μαρτυρούν.

7. Γίνε εσύ λοιπόν μάρτυρας για το θαύμα, και όχι για τους νόμους της αμαρτίας. Δεν υπάρχει ανάγκη να υποφέρεις πια. Αλλά υπάρχει ανάγκη να θεραπευτείς, επειδή τα βάσανα και η θλίψη του κόσμου τον έχουν κάνει κουφό στην σωτηρία και την απελευθέρωσή του.

8. Η ανάσταση του κόσμου περιμένει την δική σου θεραπεία σου και ευτυχία, ώστε να μπορέσεις να διαδηλώσεις την θεραπεία του κόσμου. Η ιερή στιγμή θα αντικαταστήσει όλη την αμαρτία εάν μόνο φέρεις τα αποτελέσματά της μαζί σου. Και κανείς δεν θα επιλέγει να υποφέρει πια. Τι καλύτερη λειτουργία θα μπορούσες να υπηρετήσεις από αυτή; Θεραπεύσου για να μπορείς να θεραπεύεις, και μην υποφέρεις από την εφαρμογή των νόμων της αμαρτίας επάνω σου. Και η αλήθεια θα αποκαλυφθεί σε σένα που διάλεξες τα σύμβολα της αγάπης να πάρουν τη θέση της αμαρτίας.

Κεφάλαιο 2 Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ ( Ολόκληρο)

Η διόρθωση και η επιμέλεια του κειμένου έγινε από την Κέλλυ Παλαντζίδου

Κεφάλαιο  2

Ο  ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ  ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ

Ι. Η  Προέλευση  του  Διαχωρισμού

1. Η επέκταση είναι μια βασική όψη του Θεού την οποία έδωσε και στον Υιό Του. Στην δημιουργία, ο Θεός επέκτεινε τον Εαυτό Του στα δημιουργήματα Του και τα εμφύσησε με την ίδια Βούληση αγάπης να δημιουργούν. Όχι μόνο έχεις δημιουργηθεί πλήρης, αλλά  έχεις δημιουργηθεί και τέλειος. Δεν υπάρχει κενό μέσα σου. Χάρη στην ομοιότητά με τον Δημιουργό σου είσαι δημιουργικός. Κανένα παιδί του Θεού δεν γίνεται να χάσει αυτή την ικανότητα διότι είναι έμφυτη μέσα σε αυτό που είναι, αλλά μπορεί να την χρησιμοποιήσει ανάρμοστα μέσω της προβολής. Η ανάρμοστη χρήση της επέκτασης, δηλαδή η προβολή, συμβαίνει όταν πιστέψεις ότι υπάρχει κάποιο  κενό ή έλλειψη μέσα σε σένα, και ότι μπορείς να το  καλύψεις με τις δικές σου ιδέες αντί με την αλήθεια. Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει τα ακόλουθα βήματα:

Πρώτον, πιστεύεις ότι αυτό που δημιούργησε ο Θεός μπορεί να αλλάξει μέσω του δικού σου νου.
Δεύτερον, πιστεύεις ότι αυτό  που είναι τέλειο μπορεί να καταστεί ατελές ή και ελλιπές.
Τρίτον, πιστεύεις ότι μπορείς  να διαστρεβλώσεις τις δημιουργίες του Θεού, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σου.
Τέταρτον, πιστεύεις ότι μπορείς  να δημιουργήσεις τον εαυτό σου, και ότι η κατεύθυνση της δικής σου δημιουργίας εξαρτάται από σένα.

2. Αυτές οι  αλληλοσχετιζόμενες διαστρεβλώσεις αναπαριστούν μια εικόνα του τι συνέβη πραγματικά στον διαχωρισμό, ή στην «παρακαμπτήριο προς τον φόβο». Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχε πριν τον διαχωρισμό, ούτε υπάρχει στην πραγματικότητα και τώρα. Όλα όσα  δημιούργησε ο Θεός είναι σαν Εκείνον. Η επέκταση, όπως την έχει αναλάβει ο Θεός, είναι παρόμοια με την εσωτερική ακτινοβολία που κληρονομούν τα παιδιά του Πατέρα από Εκείνον. Η  πραγματική της  πηγή είναι  εσωτερική. Αυτό ισχύει για τον Υιό όπως και για τον Πατέρα. Με αυτή την έννοια η δημιουργία περιλαμβάνει και την δημιουργία του Υιού από τον Θεό, και τις δημιουργίες του Υιού όταν ο νους του είναι θεραπευμένος. Αυτό προϋποθέτει την προίκιση του Υιού από τον Θεό με ελεύθερη βούληση, επειδή όλη η δημιουργία αγάπης δίνεται ελεύθερα σαν  μια συνεχόμενη  ροή, στην οποία όλες οι όψεις είναι ίδιες.

3. Ο Κήπος της Εδέμ  ή η κατάσταση πριν τον διαχωρισμό, ήταν μια κατάσταση του νου κατά την οποία δεν υπήρχε καμιά ανάγκη. Όταν ο Αδάμ άκουσε τα «ψέματα του όφη», όλα όσα άκουσε ήταν αναληθή. Δεν χρειάζεται να συνεχίσεις να πιστεύεις αυτό που δεν είναι αλήθεια  εκτός και αν αυτή είναι η επιλογή σου. Όλα αυτά μπορούν στην κυριολεξία να εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού διότι είναι απλά μια λάθος αντίληψη. Αυτό που βλέπουμε στα όνειρα φαίνεται σαν αληθινό. Όμως η Βίβλος λέει ότι ο Αδάμ έπεσε σε βαθύ ύπνο, και πουθενά δεν αναφέρεται ότι ξύπνησε. Ο κόσμος ακόμα δεν έχει βιώσει κάποια μεγάλου εύρους αφύπνιση ή αναγέννηση. Μια τέτοια αναγέννηση είναι αδύνατον να συμβεί όσο συνεχίζεις να προβάλεις ή να δημιουργείς εσφαλμένα. Εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα σου η ιδιότητα να επεκτείνεσαι όπως και ο Θεός επέκτεινε το Πνεύμα Του σε σένα. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι και η μόνη σου επιλογή, επειδή η ελεύθερη βούληση  σου  δόθηκε για να βιώνεις την χαρά δημιουργώντας το τέλειο.

4. Όλος ο φόβος τελικά ανάγεται στην βασική λανθασμένη αντίληψη ότι έχεις την ικανότητα να σφετερίζεσαι την δύναμη του Θεού. Φυσικά, ούτε μπορείς ούτε μπορούσες ποτέ να έχεις κάνει  κάτι τέτοιο. Εδώ βρίσκεται η πραγματική βάση της διαφυγής σου από τον φόβο.  Η διαφυγή επιτυγχάνεται όταν αποδεχτείς την Επανόρθωση, που σε καθιστά ικανό να συνειδητοποιήσεις ότι τα σφάλματά σου ποτέ δεν συνέβησαν πραγματικά. Μόνο όταν ο Αδάμ έπεσε σε βαθύ ύπνο, άρχισε να έχει εφιάλτες.  Αν ένα φως ξαφνικά ανάψει όταν κάποιος κοιμάται και βλέπει ένα τρομακτικό όνειρο, αρχικά μπορεί να ερμηνεύσει το φως σαν μέρος του ονείρου του και να το φοβηθεί. Όμως, όταν ξυπνήσει, αντιλαμβάνεται σωστά το φως ως απαλλαγή του από το όνειρο, και δεν του αποδίδει πια πραγματικότητα. Αυτή η  απελευθέρωση δεν εξαρτάται από τις ψευδαισθήσεις. Η γνώση που  φωτίζει όχι μόνο σε απελευθερώνει, αλλά και σου δείχνει ξεκάθαρα ότι είσαι ελεύθερος.

5. Ό,τι ψέματα και να πιστεύεις δεν αφορούν το θαύμα, το οποίο μπορεί να θεραπεύσει οποιοδήποτε από αυτά με ίση ευκολία. Δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε εσφαλμένες αντιλήψεις.  Η μοναδική του έγνοια είναι να διακρίνει ανάμεσα στην αλήθεια από την μία, και το σφάλμα από την άλλη. Μερικά θαύματα μπορεί να φαίνεται ότι έχουν μεγαλύτερο μέγεθος από άλλα. Αλλά θυμήσου την πρώτη αρχή σε αυτά τα μαθήματα, δεν υπάρχει βαθμός  δυσκολίας στα θαύματα. Στην πραγματικότητα  μένεις απόλυτα ανεπηρέαστος από όλες τις εκφράσεις έλλειψης αγάπης. Αυτές  μπορεί να προέρχονται από σένα και από τους άλλους, από εσένα προς τους άλλους ή από τους άλλους προς εσένα. Η ειρήνη είναι μια ιδιότητα έμφυτη μέσα σε σένα. Δεν μπορείς να την βρεις έξω.  Η ασθένεια είναι μια μορφή εξωτερικής αναζήτησης. Η υγεία   είναι εσωτερική ειρήνη. Σε καθιστά ικανό να παραμένεις ακλόνητος  από την έλλειψη αγάπης που έρχεται από έξω και σου δίνει την ικανότητα, μέσω της αποδοχής σου στα θαύματα, να διορθώσεις τις συνθήκες που προέρχονται από την έλλειψη αγάπης στους άλλους.

ΙΙ. Η Επανόρθωση σαν Άμυνα

1. Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε σου ζητήσω. Σου έχω ζητήσει να κάνεις θαύματα, και έχω ξεκαθαρίσει ότι αυτά είναι φυσικά, διορθωτικά, θεραπευτικά, και συμπαντικά. Δεν υπάρχει τίποτα  που δεν μπορούν να επιτύχουν αλλά  δεν μπορούν να εκδηλωθούν  μέσα στο πνεύμα της αμφιβολίας ή του φόβου. Όταν φοβάσαι οτιδήποτε, αναγνωρίζεις την δύναμή του να σε βλάψει. Θυμήσου ότι εκεί όπου είναι η καρδιά σου, εκεί βρίσκεται και ο θησαυρός σου. Πιστεύεις σε ό,τι δίνεις αξία. Αν φοβάσαι, αξιολογείς εσφαλμένα. Η κατανόηση σου αναπόφευκτα θα αξιολογεί λανθασμένα, και δίνοντας σε όλες τις σκέψεις  την ίδια δύναμη, αναπόφευκτα θα καταστρέφει την γαλήνη. Γι αυτό η Βίβλος μιλά για την «Ειρήνη του Θεού που βρίσκεται υπεράνω κάθε  κατανόησης ».  Αυτή η ειρήνη είναι εντελώς αδύνατον να διαταραχτεί από ανθρώπινα σφάλματα οποιουδήποτε είδους. Αρνείται την δύναμη  σε ό,τι δεν προέρχεται από τον Θεό να σε επηρεάσει με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτή είναι η σωστή χρήση της άρνησης. Δεν χρησιμοποιείται για να κρύψει οτιδήποτε, αλλά χρησιμοποιείται για να διορθώσει το σφάλμα. Φέρνει όλα τα σφάλματα στο φως, και εφόσον το σφάλμα και το σκοτάδι είναι το ίδιο, διορθώνει αυτόματα το σφάλμα.

2. Η αληθινή  άρνηση είναι ένα πολύ ισχυρό προστατευτικό εργαλείο. Μπορείς και θα έπρεπε να αρνείσαι κάθε πεποίθηση ότι το σφάλμα μπορεί να σε βλάψει. Αυτό το είδος άρνησης δεν είναι στρατηγική συγκάλυψης, αλλά είναι στρατηγική διόρθωσης. Η ορθότητα σκέψης σου εξαρτάται από αυτό. Η άρνηση του σφάλματος είναι μια πολύ ισχυρή υπεράσπιση της αλήθειας, αλλά η άρνηση της αλήθειας έχει σαν αποτέλεσμα την εσφαλμένη δημιουργία, τις προβολές του εγώ. Στην υπηρεσία του ορθού νου η άρνηση του σφάλματος ελευθερώνει το νου, και επαναφέρει την ελευθερία της βούλησης. Όταν η βούληση είναι πραγματικά ελεύθερη  δεν είναι δυνατόν να δημιουργεί εσφαλμένα, διότι αναγνωρίζει μόνο  την αλήθεια.

3. Μπορείς να υπερασπίζεσαι την αλήθεια όπως και το σφάλμα. Τα μέσα κατανοούνται ευκολότερα όταν ξεκαθαριστεί η αξία του στόχου. Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο υπάρχει. Ο κάθε ένας υπερασπίζεται τον θησαυρό του, και το κάνει αυτό, αυτόματα. Οι πραγματικές ερωτήσεις είναι, ποιος είναι ο θησαυρός σου, και πόσο τον εκτιμάς; Μόλις μάθεις να λαμβάνεις υπόψη σου αυτές τις ερωτήσεις σε σχέση με όλες σου  τις πράξεις, θα έχεις λίγη δυσκολία στο να ξεκαθαρίσεις τα μέσα. Τα μέσα βρίσκονται στην διάθεσή σου όποτε τα ζητήσεις. Μπορείς, όμως, να εξοικονομήσεις χρόνο αν δεν παρατείνεις  την διάρκεια αυτού του βήματος υπερβολικά. Η σωστή εστίαση  θα συντομέψει αυτό το βήμα πάρα πολύ.

4. Η Επανόρθωση είναι η μόνη άμυνα που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί καταστροφικά επειδή δεν  είναι ένα εργαλείο που έφτιαξες εσύ. Η αρχή  της Επανόρθωσης λειτουργούσε ήδη πριν αρχίσει η Επανόρθωση. Η αρχή ήταν αγάπη και η Επανόρθωση ήταν μια πράξη αγάπης. Οι πράξεις δεν ήταν απαραίτητες πριν τον διαχωρισμό, διότι  η πίστη στην ιδέα του χρόνου και του χώρου δεν υπήρχε. Μόνο μετά τον διαχωρισμό σχεδιάστηκαν η Επανόρθωση και οι συνθήκες για την εκπλήρωσή της. Τότε χρειάστηκε μια άμυνα τόσο εξαίσια που να μην  γίνεται να χρησιμοποιηθεί με λάθος τρόπο, παρόλο που μπορεί να μην γίνει αποδεκτή. Η άρνησή της, όμως, δεν θα μπορούσε να την μετατρέψει σε ένα  όπλο επίθεσης, το οποίο είναι ένα έμφυτο χαρακτηριστικό άλλων αμυνών. Άρα η Επανόρθωση γίνεται η μόνη άμυνα που δεν είναι δίκοπο  μαχαίρι. Μπορεί μόνο  να  θεραπεύει.

5.   Η Επανόρθωση δημιουργήθηκε μέσα στην πεποίθηση του χρόνου και του χώρου για να βάλει κάποιο όριο στην ανάγκη για αυτή την ίδια την πεποίθηση, και να ολοκληρώσει τελικά την μάθηση. Η Επανόρθωση είναι το τελικό μάθημα. Η μάθηση από μόνη της, όπως οι αίθουσες στις οποίες διαδραματίζεται, είναι προσωρινή. Η ικανότητα για μάθηση δεν έχει αξία όταν οι αλλαγές δεν είναι πια αναγκαίες. Οι αιώνια δημιουργικοί δεν έχουν τίποτα να μάθουν. Μπορείς να μάθεις να βελτιώνεις τις αντιλήψεις σου, και μπορείς να γίνεσαι διαρκώς όλο και καλύτερος μαθητής. Αυτό θα σε φέρνει όλο και σε μεγαλύτερο συντονισμό με την Υιότητα· αλλά αυτή η ίδια η Υιότητα  είναι μια τέλεια δημιουργία και η τελειότητα δεν είναι θέμα διαβαθμίσεων. Μόνο όσο υπάρχει ακόμα πίστη στις διαφορές, έχει νόημα η μάθηση.

6. Η εξέλιξη είναι μια διαδικασία στην οποία φαίνεται ότι προχωράς από την μια βαθμίδα στην επόμενη. Διορθώνεις τα προηγούμενα λανθασμένα βήματά σου προχωρώντας μπροστά. Αυτή η διαδικασία είναι στ’αλήθεια ακατανόητη με κοσμικούς όρους, διότι επιστρέφεις καθώς προχωράς. Η Επανόρθωση είναι το  εργαλείο με το οποίο μπορείς να ελευθερώνεσαι από το παρελθόν καθώς προχωράς μπροστά.  Ακυρώνει τα λάθη του παρελθόντος, κι έτσι δεν χρειάζεται να επανασχεδιάζεις εκ νέου τα βήματά σου χωρίς να προχωράς προς την επιστροφή σου. Με αυτή την έννοια η Επανόρθωση  εξοικονομεί  χρόνο, αλλά όπως και το θαύμα το οποίο υπηρετεί, δεν τον καταργεί. Όσο υπάρχει ανάγκη για Επανόρθωση, υπάρχει και ανάγκη για τον χρόνο. Αλλά η Επανόρθωση σαν ολοκληρωμένο σχέδιο έχει μια μοναδική σχέση με τον χρόνο. Μέχρι να ολοκληρωθεί η Επανόρθωση, οι διάφορες φάσεις της θα προχωρούν μέσα στον χρόνο, αλλά η πλήρης Επανόρθωση στέκει στο τέλος του. Σε εκείνο το σημείο έχει κτιστεί η γέφυρα της επιστροφής.

7. Η Επανόρθωση είναι μια απόλυτη δέσμευση. Μπορεί ακόμα να θεωρείς ότι αυτό συνδέεται με απώλεια, ένα λάθος που όλοι οι διαχωρισμένοι Υιοί του Θεού κάνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι μια άμυνα που δεν επιτίθεται είναι η  καλύτερη άμυνα. Αυτό εννοούσα με το «οι πράοι θα κληρονομήσουν την γη».  Στην κυριολεξία θα την κατακτήσουν χάρη στην δύναμή τους. Μια αμφίδρομη άμυνα είναι εκ φύσεως ανίσχυρη ακριβώς επειδή έχει δύο αιχμές, και μπορεί να στραφεί εναντίον σου εντελώς απροσδόκητα. Αυτή η πιθανότητα  δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί, παρά μόνο με θαύματα. Το θαύμα κατευθύνει την άμυνα της Επανόρθωσης προς την δική σου προστασία, και καθώς  γίνεσαι όλο και πιο ασφαλής αποδέχεσαι το φυσικό σου ταλέντο να προστατεύεις του άλλους, γνωρίζοντας τον εαυτό σου και ως αδελφό και ως Υιό.

ΙΙΙ.Ο Βωμός του Θεού

1. Η Επανόρθωση μπορεί να γίνει δεκτή μέσα σου, μόνο απελευθερώνοντας το εσωτερικό φως. Από τότε που συνέβη ο διαχωρισμός, οι άμυνες έχουν χρησιμοποιηθεί σχεδόν ολοκληρωτικά ενάντια στην Επανόρθωση στηρίζοντας έτσι τον διαχωρισμό. Αυτό γενικά εμφανίζεται ως ανάγκη για προστασία του σώματος. Οι πολλές σωματικές φαντασιώσεις με τις οποίες καταπιάνεται ο νους προέρχονται από την διαστρεβλωμένη πεποίθηση ότι το σώμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο επίτευξης της «επανόρθωσης». Η αντίληψη του σώματος ως ναού είναι μόνο το πρώτο βήμα για την διόρθωση αυτής της διαστρέβλωσης   διότι μεταβάλλει μόνο ένα μέρος της.  Όντως αναγνωρίζει ότι η Επανόρθωση είναι αδύνατη με τους  όρους  του υλικού κόσμου. Το επόμενο βήμα, όμως, είναι να συνειδητοποιήσεις ότι ένας ναός δεν είναι καθόλου μια κατασκευή. Η αληθινή αγιότητα βρίσκεται μέσα στον εσωτερικό βωμό γύρω από τον οποίο είναι δομημένη η κατασκευή. Η έμφαση σε ωραίες κατασκευές είναι σημάδι του φόβου  για την Επανόρθωση, και μια απροθυμία να φτάσεις στον ίδιο τον βωμό. Η αληθινή  ομορφιά του ναού δεν φαίνεται με τα μάτια του σώματος. Η πνευματική όραση από την άλλη, δεν μπορεί να δει την κατασκευή καθόλου επειδή είναι η τέλεια όραση. Μπορεί, όμως, να δει τον βωμό πεντακάθαρα.

2. Η Επανόρθωση, για να είναι απόλυτα αποτελεσματική, ανήκει στο κέντρο του εσωτερικού βωμού, όπου καταργεί τον διαχωρισμό και επαναφέρει την ολότητα του νου. Πριν τον διαχωρισμό ο νους ήταν άτρωτος στον φόβο, διότι ο φόβος δεν υπήρχε. Και ο διαχωρισμός και ο φόβος είναι εσφαλμένες δημιουργίες που πρέπει να καταργηθούν για την αποκατάσταση του ναού, και για το άνοιγμα του βωμού ώστε να δεχτεί την Επανόρθωση. Αυτό θεραπεύει τον διαχωρισμό τοποθετώντας μέσα σε σένα την μόνη αποτελεσματική άμυνα ενάντια σε όλες τις σκέψεις διαχωρισμού και σε καθιστά απόλυτα απρόσβλητο.

3. Η αποδοχή της Επανόρθωσης από όλους είναι μόνο ζήτημα χρόνου. Αυτό μπορεί να φαίνεται ότι αντικρούει την ελεύθερη βούληση εξαιτίας της αναπόφευκτης τελικής απόφασης, αλλά δεν είναι έτσι. Μπορείς να χρονοτριβείς και είσαι ικανός για τεράστια αναβλητικότητα, αλλά δεν μπορείς να αποκοπείς εντελώς από τον Δημιουργό σου, ο Οποίος έθεσε τα όρια στην ικανότητά σου να δημιουργείς εσφαλμένα. Μια φυλακισμένη Βούληση γεννά μια κατάσταση η οποία, όταν φτάσει στα άκρα, γίνεται εντελώς ανυπόφορη. Η αντοχή στον πόνο μπορεί να είναι μεγάλη, αλλά δεν είναι χωρίς όρια. Στο τέλος όλοι αρχίζουν ν’ αναγνωρίζουν, αν και αμυδρά, ότι πρέπει να υπάρχει ένας καλύτερος  τρόπος. Καθώς αυτή η αναγνώριση ενισχύεται, γίνεται μια κρίσιμη καμπή. Αυτό εν τέλει αφυπνίζει την πνευματική όραση, ενώ παράλληλα αποδυναμώνει την επένδυση στην σωματική όραση. Αυτή η εναλλασσόμενη επένδυση σε δύο επίπεδα αντίληψης συνήθως βιώνεται σαν σύγκρουση, κάποιες φορές  ιδιαίτερα  έντονη.  Αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο βέβαιο όσο και ο Θεός.

4. Η πνευματική όραση στην κυριολεξία δεν μπορεί να δει σφάλμα, και απλά αναζητά την Επανόρθωση. Όλες οι λύσεις που αναζητούν τα μάτια του σώματος διαλύονται. Η πνευματική όραση κοιτά προς τα μέσα και αναγνωρίζει αμέσως ότι ο βωμός έχει μολυνθεί και χρειάζεται να επισκευαστεί και να προστατευτεί. Έχοντας πλήρη επίγνωση της σωστής άμυνας, παραβλέπει όλες τις άλλες, προσπερνώντας το σφάλμα με κατεύθυνση προς την αλήθεια. Χάρη στην δύναμη αυτής της όρασης, ο νους έρχεται  στην υπηρεσία της. Αυτό αποκαθιστά την δύναμη του νου και τον καθιστά όλο και περισσότερο μη ικανό να ανέχεται τις καθυστερήσεις, συνειδητοποιώντας ότι έτσι προσθέτει  περισσότερο μη απαραίτητο πόνο. Το αποτέλεσμα είναι ο νους να γίνεται όλο και πιο ευαίσθητος σε αυτό που κάποτε θεωρούσε σαν απλές εισβολές  μικροενοχλήσεων.

5. Τα παιδιά του Θεού δικαιούνται την τέλεια ανακούφιση που έρχεται με την απόλυτη εμπιστοσύνη. Μέχρι να το πετύχουν, αναλώνουν τους εαυτούς τους και τις δημιουργικές τους δυνάμεις σε ανώφελες προσπάθειες να νιώσουν πιο άνετα χρησιμοποιώντας ακατάλληλα μέσα. Αλλά τα πραγματικά μέσα βρίσκονται ήδη στην διάθεσή τους, και δεν απαιτούν καμιά προσπάθεια από μέρους τους. Η Επανόρθωση είναι το μόνο δώρο άξιο να προσφερθεί στο  βωμό του Θεού, εξαιτίας της ίδιας της αξίας του βωμού. Δημιουργήθηκε τέλειος και του αξίζει απόλυτα να λαμβάνει τελειότητα. Ο Θεός και τα δημιουργήματα Του εξαρτώνται  απόλυτα ο Ένας από τον Άλλο. Αυτός  βασίζεται σε αυτά  επειδή  τα  δημιούργησε τέλεια. Τους έδωσε την γαλήνη Του ώστε να μην γίνεται να διαταραχτούν ή να εξαπατηθούν. Όποτε νιώθεις  φόβο απατάσαι, και ο νους σου δεν μπορεί να υπηρετήσει το Άγιο Πνεύμα. Αυτό σε αφήνει να λιμοκτονείς στερώντας σου τον άρτο τον επιούσιο. Ο Θεός νοιώθει μοναξιά χωρίς τους Υιούς Του, και αυτοί νοιώθουν μοναξιά  χωρίς Αυτόν. Πρέπει να μάθουν να βλέπουν τον κόσμο σαν μέσο θεραπείας του διαχωρισμού. Η Επανόρθωση είναι η  εγγύηση ότι στο τέλος θα  το πετύχουν.

ΙV. Η Θεραπεία σαν Απελευθέρωση από τον Φόβο

1. Τώρα δίνουμε έμφαση στην θεραπεία. Το θαύμα είναι το μέσον, η Επανόρθωση είναι η αρχή, και η θεραπεία είναι το αποτέλεσμα. Όταν μιλούμε για «ένα θαύμα θεραπείας» σημαίνει ότι συνδυάζουμε δύο επίπεδα πραγματικότητας με ανάρμοστο τρόπο. Η θεραπεία δεν είναι θαύμα. Η Επανόρθωση, ή το τελικό θαύμα, είναι το φάρμακο και κάθε τύπος θεραπείας είναι αποτέλεσμα. Το είδος του σφάλματος στο οποίο εφαρμόζεται η Επανόρθωση δεν έχει καμία σχέση. Κάθε θεραπεία είναι βασικά η απελευθέρωση από τον φόβο. Για να  την αναλάβεις δεν πρέπει να φοβάσαι ο ίδιος. Δεν κατανοείς  την θεραπεία  εξαιτίας του ίδιου σου  του φόβου.

2. Ένα πολύ σημαντικό βήμα στο σχέδιο της Επανόρθωσης είναι να καταργήσεις το σφάλμα σε όλα τα επίπεδα. Η ασθένεια ή η «εσφαλμένη κατάσταση του νου»  είναι το αποτέλεσμα της σύγχυσης επιπέδων υπό την έννοια ότι πάντα συνεπάγεται την πεποίθηση ότι αυτό που είναι λανθασμένο σε ένα επίπεδο μπορεί να επηρεάσει αρνητικά ένα άλλο. Επανειλημμένα έχουμε αναφερθεί στα θαύματα ως μέσο διόρθωσης της σύγχυσης επιπέδων επειδή  όλα τα λάθη πρέπει να διορθωθούν στο επίπεδο το οποίο συμβαίνουν. Μόνο ο νους είναι ικανός να  διαπράξει σφάλμα. Το σώμα μπορεί να ενεργήσει εσφαλμένα, μόνο όταν ανταποκρίνεται σε εσφαλμένη σκέψη. Το σώμα δεν μπορεί να δημιουργεί, και η πεποίθηση  ότι μπορεί, είναι ένα θεμελιώδες σφάλμα, που προξενεί όλα τα σωματικά συμπτώματα. Κάθε σωματική ασθένεια αντιπροσωπεύει την πίστη στην μαγεία. Η όλη διαστρέβλωση που δημιούργησε την μαγεία βασίστηκε στην πίστη ότι υπάρχει δημιουργική ικανότητα στην ύλη, την οποία ο νους δεν μπορεί να ελέγξει. Αυτό το σφάλμα μπορεί να πάρει δύο μορφές: μπορεί να υπάρξει η πεποίθηση ότι ο νους μπορεί να δημιουργήσει εσφαλμένα μέσα στο σώμα, ή ότι το σώμα μπορεί να δημιουργήσει εσφαλμένα μέσα στο νου. Όταν γίνει κατανοητό ότι ο νους, ο οποίος είναι το μοναδικό επίπεδο δημιουργίας, δεν μπορεί να δημιουργεί πέρα από τον εαυτό του, τότε καμία σύγχυση δεν μπορεί να συμβεί.

3. Μόνο ο νους μπορεί να δημιουργεί διότι το πνεύμα έχει ήδη δημιουργηθεί, και το σώμα είναι ένα εργαλείο μάθησης για  το νου. Τα εργαλεία μάθησης από μόνα τους δεν είναι μαθήματα. Ο σκοπός τους είναι απλά να διευκολύνουν την μάθηση. Το χειρότερο που μπορεί να κάνει η λανθασμένη χρήση ενός εργαλείου μάθησης είναι να αποτύχει να διευκολύνει την εκπαίδευση.  Από μόνο του δεν έχει την δύναμη να εισαγάγει μαθησιακά σφάλματα. Το σώμα, αν κατανοηθεί σωστά, μοιράζεται την απρόσβλητη ιδιότητα της Επανόρθωσης σε αμφίδρομη εφαρμογή. Και αυτό δεν συμβαίνει διότι το σώμα είναι ένα θαύμα, αλλά επειδή  δεν είναι εκ φύσεως επιρρεπές σε παρερμηνείες. Το σώμα  είναι απλά μέρος  της εμπειρίας σου στον υλικό κόσμο. Οι ικανότητες του μπορεί να υπερεκτιμηθούν και συχνά υπερεκτιμούνται. Εν τούτοις,  είναι σχεδόν αδύνατον να αρνηθείς την ύπαρξή του σ’ αυτό τον κόσμο. Όσοι κάνουν κάτι τέτοιο εμπλέκονται σε μια ιδιαίτερα άνευ αξίας  μορφή άρνησης. Ο όρος «άνευ αξίας» εδώ υπονοεί ότι δεν είναι απαραίτητο να προστατεύεις το νου αρνούμενος αυτό που δεν έχει νου. Αν κάποιος αρνείται αυτή την ατυχή πλευρά  της δύναμης του νου, τότε  αρνείται και την ίδια την δύναμη.

4. Όλα τα υλικά μέσα που δέχεσαι ως γιατρικά για τις σωματικές ασθένειες εισάγουν ξανά τις αρχές της μαγείας. Αυτό είναι το πρώτο βήμα στην πεποίθηση ότι το σώμα φτιάχνει τις δικές του ασθένειες. Το δεύτερο λανθασμένο βήμα είναι να προσπαθείς να το θεραπεύσεις με μη δημιουργικά μέσα. Όμως, δεν συνεπάγεται πως η χρήση  τέτοιων μέσων για διορθωτικούς σκοπούς είναι κάτι κακό. Μερικές φορές η ασθένεια έχει τόσο ισχυρή επιρροή μέσα στο νου που καθιστά το άτομο προσωρινά μη δεχτικό στην Επανόρθωση. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να είναι συνετό να χρησιμοποιήσουμε μια συμβιβαστική προσέγγιση του νου και του σώματος, κατά την οποία, προσωρινά, αποδίδουμε πίστη θεραπευτικής ικανότητας σε κάτι που προέρχεται από  έξω. Και αυτό γιατί το τελευταίο πράγμα που θα βοηθήσει ένα νου που δεν βρίσκεται σε ορθή  κατάσταση, ή τους ασθενείς, είναι μια αύξηση φόβου. Ήδη βρίσκονται σε μια κατάσταση εξασθένησης εξαιτίας του φόβου. Αν εκτεθούν πρόωρα σε ένα θαύμα, μπορεί να καταληφθούν από πανικό. Αυτό είναι πιθανόν να συμβεί όταν η αντεστραμμένη αντίληψη έχει καθιερώσει την πίστη ότι τα θαύματα είναι τρομακτικά.

5. Η αξία της Επανόρθωσης δεν βρίσκεται στο τρόπο με τον οποίο εκφράζεται. Μάλιστα, αν χρησιμοποιηθεί με ειλικρίνεια, αναπόφευκτα θα εκφραστεί με όποιο τρόπο είναι ο πιο χρήσιμος για τον αποδέκτη. Αυτό σημαίνει ότι ένα θαύμα, για να είναι απόλυτα αποτελεσματικό πρέπει να εκφραστεί σε μια γλώσσα που ο αποδέκτης να μπορεί να καταλάβει δίχως φόβο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα το υψηλότερο  μέσο επικοινωνίας για το οποίο είναι ικανός. Σημαίνει, όμως, ότι αυτό είναι το υψηλότερο μέσο επικοινωνίας για το οποίο είναι ικανός τώρα. Ο όλος στόχος του θαύματος είναι να υψώσει το επίπεδο επικοινωνίας, και όχι να το χαμηλώσει αυξάνοντας τον φόβο.

V. Το Έργο του Εργάτη των Θαυμάτων

1. Πριν ετοιμαστούν να αναλάβουν την λειτουργία τους σε αυτό τον κόσμο οι εργάτες των θαυμάτων, είναι βασικό να καταλάβουν πλήρως τον φόβο για την απελευθέρωση. Ειδάλλως μπορεί να καλλιεργούν ασυναίσθητα την πεποίθηση ότι η απελευθέρωση είναι αιχμαλωσία, μια άποψη που είναι ήδη πολύ διαδεδομένη. Αυτή η εσφαλμένη αντίληψη προκύπτει με την σειρά της από την πεποίθηση ότι η βλάβη μπορεί να περιοριστεί στο σώμα. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του υποβόσκοντος φόβου ότι ο νους μπορεί να βλάψει τον εαυτό του. Κανένα από αυτά τα σφάλματα δεν έχει νόημα, διότι οι εσφαλμένες δημιουργίες του νου δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Αυτή η αναγνώριση είναι καλύτερο προστατευτικό εργαλείο από οποιαδήποτε άλλη μορφή σύγχυσης επιπέδων, διότι εισάγει την διόρθωση στο επίπεδο του σφάλματος. Είναι βασικό να θυμόμαστε ότι μόνο ο νους μπορεί να δημιουργεί, και ότι η διόρθωση ανήκει στο επίπεδο της σκέψης. Επιπροσθέτως, για να ενισχύσουμε μια προγενέστερη δήλωση, το πνεύμα είναι ήδη τέλειο άρα δεν χρειάζεται διόρθωση. Το σώμα δεν υπάρχει, παρά μόνο  σαν εργαλείο μάθησης για το νου. Αυτό το εργαλείο μάθησης δεν υπόκειται από μόνο του σε σφάλματα, διότι δεν μπορεί να δημιουργήσει. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η προτροπή προς το νου να παραιτηθεί από τις εσφαλμένες δημιουργίες του, είναι η  μόνη εφαρμογή  της δημιουργικής ικανότητας  που έχει πραγματικό νόημα.  

2. Μαγεία είναι η άλογη ή διαστρεβλωμένη χρήση του νου. Τα υλικά φάρμακα είναι μορφές από «ξόρκια», αλλά αν φοβάσαι να χρησιμοποιήσεις το νου σου για να θεραπεύσεις, δεν θα πρέπει να το επιχειρήσεις. Και μόνο το γεγονός ότι φοβάσαι κάνει το νου σου ευάλωτο σε διαστρεβλωμένη  δημιουργία. Επομένως είναι πολύ πιθανόν να παρεξηγήσεις όποια θεραπεία μπορεί να συμβεί, και εφόσον η εγωκεντρικότητα και ο φόβος συνήθως συμβαίνουν μαζί, μπορεί να μην καταφέρεις να δεχτείς την αληθινή Πηγή της θεραπείας. Υπ’αυτές τις συνθήκες, είναι ασφαλέστερο για σένα να βασιστείς προσωρινά σε θεραπευτικά μέσα του υλικού κόσμου, γιατί  αυτά δεν γίνεται να τα παρερμηνεύσεις ως δικές σου δημιουργίες. Όσο επιμένει η αίσθηση ότι είσαι ευάλωτος, δεν θα πρέπει να επιχειρήσεις να εκτελέσεις θαύματα.

3. Έχω ήδη πει ότι τα θαύματα είναι εκφράσεις του νου πού είναι προσανατολισμένος στα  θαύματα, και αυτή η κατάσταση σημαίνει ορθότητα του νου. Όσοι βρίσκονται σε ορθή κατάσταση του νου, δεν υπερυψώνουν ούτε υποτιμούν το νου του εργάτη των θαυμάτων ή του αποδέκτη των θαυμάτων.  Όμως, σαν διόρθωση, το θαύμα δεν χρειάζεται να περιμένει την ορθότητα του νου του αποδέκτη. Μάλιστα, σκοπός του είναι να τον επαναφέρει στον ορθό νου. Είναι πάντως βασικό, ο εργάτης των θαυμάτων να βρίσκεται σε ορθό νου, έστω για λίγο, ειδάλλως δεν θα μπορέσει να επαναφέρει τον ορθό νου σε κάποιον  άλλο.

4.   Ο θεραπευτής  που βασίζεται στην δική του ετοιμότητα βάζει σε κίνδυνο την κατανόησή του. Είσαι απόλυτα ασφαλής όσο δεν σε  απασχολεί καθόλου η ετοιμότητά σου, αλλά διατηρείς συνεχή εμπιστοσύνη στην δική μου. Αν η διάθεση σου  για  θαύματα δεν λειτουργεί σωστά, αυτό συμβαίνει επειδή έχει εισβάλλει ο φόβος στην ορθότητα του νου σου και την έχει αντιστρέψει. Όλες οι μορφές της μη ορθότητας του νου είναι αποτέλεσμα της άρνησης σου να δεχτείς την Επανόρθωση για τον εαυτό σου. Αν την δεχτείς, βρίσκεσαι σε θέση να αναγνωρίζεις ότι αυτοί που χρειάζονται θεραπεία είναι απλά εκείνοι που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η  ορθότητα του νου είναι η θεραπεία.

5.  Η μόνη ευθύνη του εργάτη των θαυμάτων είναι να δεχτεί την Επανόρθωση για τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζεις ότι ο νους είναι το μόνο επίπεδο δημιουργίας , και ότι τα σφάλματά του θεραπεύονται από την Επανόρθωση. Μόλις το δεχτείς αυτό, ο νους  μπορεί μόνο να θεραπεύει. Όταν αρνηθείς στο νου σου οποιοδήποτε  αρνητικό  δυναμικό και αποκαταστήσεις τις καθαρά εποικοδομητικές του δυνάμεις, τοποθετείς τον εαυτό σου σε μια θέση που ακυρώνει την σύγχυση επιπέδων των άλλων. Τότε το μήνυμα που τους δίνεις είναι η αλήθεια, ότι δηλαδή και ο δικός τους νους είναι δημιουργικός κατά τον ίδιο τρόπο, και ότι οι εσφαλμένες δημιουργίες  τους δεν μπορούν να τους βλάψουν. Επιβεβαιώνοντας αυτό απελευθερώνεις το νου από την υπερεκτίμηση του δικού του μαθησιακού εργαλείου και επαναφέρεις το νου στην θέση του μαθητή που του αρμόζει.

6. Θα πρέπει να τονίσουμε ξανά ότι το σώμα δεν μαθαίνει, όπως και δεν δημιουργεί. Σαν μαθησιακό εργαλείο, απλά ακολουθεί τον μαθητή, αλλά αν του δοθεί λανθασμένα πρωτοβουλία, γίνεται  σοβαρό εμπόδιο στην ίδια την μάθηση που πρέπει να διευκολύνει. Μόνο ο νους μπορεί να φωτιστεί. Το πνεύμα είναι ήδη φωτισμένο και το σώμα  από μόνο του είναι πολύ συμπαγές. Παρόλα αυτά, ο νους μπορεί να φέρει την φώτιση του στο σώμα αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι αυτό ο μαθητής, και έτσι είναι ανεπίδεκτο μάθησης. Εν τούτοις, το σώμα  εύκολα ευθυγραμμίζεται με ένα νου που έχει μάθει να κοιτά πέρα από αυτό, προς το φως.

7. Η διορθωτική μάθηση πάντα αρχίζει με την αφύπνιση του νου, και την απομάκρυνση από την πίστη στην  σωματική όραση. Αυτό συχνά συνεπάγεται φόβο, διότι  φοβάσαι αυτό που θα σου δείξει η πνευματική σου όραση. Είπα και πριν ότι το  Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να δει σφάλμα, και ότι είναι ικανό να βλέπει μόνο πέρα από αυτό, προς την άμυνα της Επανόρθωσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι  αυτό μπορεί να προκαλέσει δυσφορία, όμως αυτή η δυσφορία δεν είναι η τελική έκβαση της αντίληψης. Όταν επιτραπεί στο Άγιο Πνεύμα να δει τον βεβηλωμένο βωμό, Αυτό στρέφεται  αμέσως προς την Επανόρθωση. Τίποτα από ό,τι αντιλαμβάνεται, δεν είναι δυνατόν να προκαλέσει φόβο. Όλα όσα απορρέουν από την πνευματική επίγνωση απλά διοχετεύονται προς διόρθωση. Η δυσφορία προκαλείται μόνο και μόνο για να φέρει στην επίγνωση την ανάγκη για διόρθωση.

8. Ο φόβος προς την θεραπεία προκύπτει τελικά από την  απροθυμία να δεχτείς ότι η θεραπεία είναι αναγκαία. Αυτό που βλέπουν τα μάτια του σώματος δεν είναι διορθωτικό,  και ούτε το σφάλμα μπορεί να διορθωθεί με κάποιο μέσο που γίνεται ορατό από αυτά. Όσο πιστεύεις σε ότι σου λένε  τα μάτια του σώματος, οι προσπάθειες σου για διόρθωση θα παίρνουν λάθος κατεύθυνση. Η πραγματική όραση επισκιάζεται, διότι δεν αντέχεις να δεις το δικό σου βεβηλωμένο βωμό. Αλλά εφόσον ο βωμός έχει βεβηλωθεί, η κατάστασή σου γίνεται διπλά  επικίνδυνη εκτός κι αν την αντιληφθείς.

9. Η θεραπεία είναι μια ικανότητα που αναπτύχθηκε μετά τον διαχωρισμό, πριν από τον οποίο δεν ήταν απαραίτητη. Όπως όλες οι πτυχές της πίστης στο χρόνο και τον χώρο, είναι και αυτή προσωρινή. Όμως, όσο παραμένει ο χρόνος, η  θεραπεία  χρειάζεται  σαν μέσο προστασίας. Αυτό συμβαίνει διότι η θεραπεία βασίζεται στην φιλευσπλαχνία, και η φιλευσπλαχνία είναι ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι την τελειότητα κάποιου άλλου ακόμα κι αν δεν την αντιλαμβάνεσαι μέσα σε σένα. Οι περισσότερες από τις πιο ευγενείς αντιλήψεις για τις οποίες είσαι ικανός τώρα εξαρτώνται από τον χρόνο. Η φιλευσπλαχνία  είναι πραγματικά μια αμυδρή αντανάκλαση της αγάπης που περιλαμβάνει και αγκαλιάζει τα πάντα και βρίσκεται πολύ πιο πέρα από οποιαδήποτε  μορφή φιλευσπλαχνίας  μπορείς να συλλάβεις προς το παρόν. Η φιλευσπλαχνία είναι ουσιαστική για την ορθότητα του νου με την περιορισμένη έννοια που μπορείς να πετύχεις τώρα.

10. Η φιλευσπλαχνία είναι ένας τρόπος να βλέπεις κάποιον σαν να έχει ήδη υπερβεί κατά πολύ τα πραγματικά επιτεύγματά του μέσα στον χρόνο. Εφόσον η δική του σκέψη είναι λανθασμένη δεν μπορεί να δει την Επανόρθωση για τον εαυτό του, ειδάλλως δεν θα χρειαζόταν την φιλευσπλαχνία. Η φιλευσπλαχνία   που του χαρίζεται είναι από την μια πλευρά η αναγνώριση ότι χρειάζεται βοήθεια, και από την άλλη η αναγνώριση ότι θα την δεχτεί. Και οι δύο αυτές αντιλήψεις υποδηλώνουν την εξάρτησή τους από τον χρόνο, κάνοντας προφανές ότι η φιλευσπλαχνία ακόμα βρίσκεται εντός των περιορισμών αυτού του κόσμου. Είπα και πριν ότι μόνο η αποκάλυψη υπερβαίνει τον χρόνο. Το θαύμα, σαν έκφραση φιλευσπλαχνίας, μπορεί μόνο να τον επισπεύσει. Ωστόσο, πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι όποτε προσφέρεις ένα θαύμα σε κάποιον άλλο, συντομεύεις τα βάσανα και των δυο σας. Αυτό αποτελεί μια αναδρομική όπως και προοδευτική επανόρθωση.

Α. Οι Ειδικές Αρχές των Εργατών των Θαυμάτων

     

11.(1) Το θαύμα καταργεί την ανάγκη για έγνοιες κατωτέρου επιπέδου. Εφόσον είναι ένα διάλλειμα εκτός πλαισίου χρόνου, οι συνηθισμένες θεωρίες του χώρου και του χρόνου, δεν ισχύουν εδώ. Όταν κάνεις ένα θαύμα, εγώ θα κανονίζω και τον χώρο και τον χρόνο για να προσαρμοστούν σε αυτό.

12.(2) Είναι πολύ βασικό να γίνει μια ξεκάθαρη διάκριση ανάμεσα σε αυτό που είναι δημιουργημένο και σε ό,τι είναι φτιαγμένο. Όλες οι μορφές θεραπείας βασίζονται σε αυτή την θεμελιώδη διόρθωση στην αντίληψη επιπέδων.

13.(3)  Ποτέ μην συγχέεις την λανθασμένη και την ορθή κατάσταση του νου. Αν απαντάς σε οποιαδήποτε μορφή σφάλματος με κάτι άλλο εκτός από επιθυμία για θεραπεία, είναι μια έκφραση αυτής της σύγχυσης.

14.(4) Το θαύμα είναι πάντα μια άρνηση αυτού του σφάλματος και μια επιβεβαίωση της αλήθειας. Μόνο η ορθότητα του νου μπορεί να διορθώνει με τρόπο αληθινά αποτελεσματικό. Στην πραγματικότητα, ό,τι δεν έχει πραγματικό αποτέλεσμα, δεν έχει ούτε αληθινή ύπαρξη. Το αποτέλεσμά του λοιπόν, είναι το κενό. Όντας χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, είναι επιρρεπές στην  προβολή.

15. (5) Η δύναμη προσαρμογής επιπέδων του θαύματος εισάγει την ορθή αντίληψη για θεραπεία. Μέχρι να συμβεί αυτό η θεραπεία δεν μπορεί να γίνει κατανοητή. Η συγχώρεση είναι μια κενή χειρονομία εκτός κι αν περιλαμβάνει διόρθωση. Χωρίς αυτή, περιέχει κυρίως κρίση, παρά θεραπεία.

16. (6) Συγχώρεση προσανατολισμένη στα  θαύματα, είναι μόνο η διόρθωση. Δεν έχει κανένα στοιχείο κρίσης. Η δήλωση «Πατέρα συγχώρεσε τους γιατί δεν γνωρίζουν τι κάνουν» με κανένα τρόπο δεν αξιολογεί το τι κάνουν. Είναι μια έκκληση στον Θεό να θεραπεύσει το νου τους. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά στην έκβαση του σφάλματος. Αυτό δεν έχει σημασία.

17. (7) Η νουθεσία «Να έχετε ένα νου» είναι η δήλωση της ετοιμότητας για αποκάλυψη. Το αίτημά μου «Κάντε αυτό εις ανάμνηση μου» είναι έκκληση συνεργασίας των εργατών των θαυμάτων. Οι δύο αυτές δηλώσεις δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο πραγματικότητας. Μόνο το τελευταίο περιλαμβάνει κάποια επίγνωση του χρόνου, εφόσον το να θυμάσαι σημαίνει ότι ανακαλείς το παρελθόν στο παρόν. Ο χρόνος βρίσκεται κάτω από την δική μου καθοδήγηση, αλλά η αιωνιότητα ανήκει στον Θεό. Μέσα στον χρόνο υπάρχουμε ο ένας για τον άλλο και μαζί με τον άλλο. Στην αιωνιότητα συνυπάρχουμε με τον Θεό.

18.(8) Μπορείς να κάνεις πολλά για την δική σου θεραπεία και των άλλων αν όποτε υπάρξει μια κατάσταση που χρειάζεται βοήθεια, σκέφτεσαι με αυτόν τον τρόπο:

Είμαι εδώ μόνο για να βοηθήσω.

Είμαι εδώ για να εκπροσωπήσω Αυτόν ο Οποίος  με έστειλε.

Δεν χρειάζεται ν’ ανησυχώ για το τι να πω ή το τι να κάνω, διότι Εκείνος  ο  Οποίος με έστειλε θα με καθοδηγεί.

Είμαι ικανοποιημένος να βρίσκομαι όπου επιθυμεί Αυτός, γνωρίζοντας ότι Αυτός  πηγαίνει  εκεί μαζί  μου.

Θα  θεραπευτώ καθώς Τον αφήνω να με διδάσκει να θεραπεύω.

   

VΙ. Φόβος και Σύγκρουση

1. Το ότι φοβάσαι φαίνεται ότι συμβαίνει παρά την θέλησή σου·  σαν να είναι κάτι πέρα από τον έλεγχό σου.  Ωστόσο, έχω ήδη πει ότι μόνο οι δημιουργικές πράξεις θα έπρεπε να είναι ακούσιες. Εγώ μπορώ να αναλάβω τον έλεγχο σε όλα όσα δεν έχουν σημασία, ενώ η καθοδήγησή μου θα οδηγεί όλα όσα έχουν, αν εσύ το επιλέξεις. Τον φόβο δεν μπορώ να τον ελέγξω, αλλά μπορεί να  τεθεί υπό τον δικό σου έλεγχο. Ο φόβος με εμποδίζει να σου δώσω τον δικό μου έλεγχο. Η παρουσία του φόβου δείχνει ότι έχεις υψώσει σκέψεις σωματικές στο επίπεδο του νου. Αυτό τις αποσπά από τον έλεγχό μου, και σε κάνει να νιώθεις προσωπικά υπεύθυνος γι αυτές. Αυτή είναι μια προφανής σύγχυση επιπέδων.

2.  Δεν καλλιεργώ την σύγχυση επιπέδων, αλλά εσύ πρέπει να επιλέξεις να την διορθώσεις. Δεν μπορείς να δικαιολογήσεις την παρανοϊκή συμπεριφορά σου λέγοντας ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γιατί θα πρέπει να συναινείς σε παρανοϊκή σκέψη; Εδώ υπάρχει μία σύγχυση που καλά θα έκανες να δεις καθαρά. Μπορεί να πιστεύεις ότι είσαι υπεύθυνος για ό,τι κάνεις, αλλά όχι για  ό,τι σκέφτεσαι. Η αλήθεια είναι ότι είσαι υπεύθυνος για ό,τι σκέφτεσαι, διότι μόνο σε αυτό το επίπεδο μπορείς να ασκήσεις την επιλογή σου. Το τι κάνεις προέρχεται από αυτό που σκέφτεσαι. Δεν μπορείς να  διαχωρίσεις τον εαυτό σου από την αλήθεια «δίνοντας» αυτονομία στην συμπεριφορά. Αυτή ελέγχεται από μένα αυτόματα αμέσως μόλις  εναποθέσεις αυτό που σκέφτεσαι κάτω από την καθοδήγησή μου. Όποτε φοβάσαι, είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι έχεις επιτρέψει στο νου σου να δημιουργήσει εσφαλμένα και δεν επέτρεψες σε μένα να τον καθοδηγήσω.

3. Δεν έχει νόημα να πιστεύεις ότι το να ελέγξεις την έκβαση της λανθασμένης σκέψης μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την θεραπεία. Όταν φοβάσαι έχεις επιλέξει εσφαλμένα. Αυτός είναι ο λόγος που νιώθεις υπεύθυνος γι αυτό. Πρέπει ν’αλλάξεις το νου σου, όχι την συμπεριφορά σου, και αυτό είναι ζήτημα προθυμίας. Δεν χρειάζεσαι καθοδήγηση παρά μόνο στο επίπεδο του νου. Η διόρθωση ανήκει μόνο στο επίπεδο όπου είναι δυνατή η αλλαγή. Η αλλαγή δεν σημαίνει τίποτα στο επίπεδο του συμπτώματος, όπου δεν μπορεί  να λειτουργήσει.

4. Η διόρθωση του φόβου είναι δική σου ευθύνη. Όταν ζητάς απελευθέρωση από τον φόβο, υπονοείς ότι δεν  είναι δική σου η ευθύνη. Αντί γι αυτό, θα έπρεπε να ζητάς, βοήθεια στις συνθήκες  που έχουν προκαλέσει τον φόβο. Αυτές οι συνθήκες μπορεί να περιλαμβάνουν μια προθυμία να είσαι διαχωρισμένος. Σε αυτό το επίπεδο μπορείς να κάνεις κάτι. Είσαι υπερβολικά ανεκτικός στην περιπλάνηση του νου, και παθητικά συναινείς στις λανθασμένες δημιουργίες του νου σου. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν έχει σημασία, αλλά το θεμελιώδες σφάλμα έχει. Η διόρθωση είναι πάντα η ίδια. Πριν επιλέξεις να κάνεις οτιδήποτε, ρώτησέ με αν η επιλογή σου βρίσκεται σε συμφωνία με την δική μου. Αν είσαι σίγουρος  ότι είναι, δεν θα υπάρχει φόβος.

5. Ο φόβος είναι πάντα σημάδι έντασης, που προκύπτει κάθε φορά που αυτό που θέλεις έρχεται σε σύγκρουση με αυτό που κάνεις. Αυτή η κατάσταση προκύπτει με δύο τρόπους: Πρώτα, μπορεί να επιλέγεις να κάνεις αλληλοσυγκρουόμενα πράγματα, είτε συγχρόνως, είτε διαδοχικά. Αυτό παράγει συγκρουόμενη συμπεριφορά, η οποία σου  είναι ανυπόφορη διότι το μέρος του νου που θέλει να κάνει κάτι άλλο εξαγριώνεται. Δεύτερον, μπορεί να συμπεριφέρεσαι όπως νομίζεις ότι πρέπει, αλλά χωρίς να θέλεις απόλυτα να το κάνεις αυτό. Αυτό  παράγει συνεπή συμπεριφορά, αλλά περιλαμβάνει μεγάλη ένταση. Και στις δύο περιπτώσεις, ο νους και η συμπεριφορά βρίσκονται σε δυσαρμονία, και το αποτέλεσμα είναι μια κατάσταση στην οποία κάνεις αυτό που δεν θέλεις απόλυτα να κάνεις. Αυτό εγείρει μια  αίσθηση εξαναγκασμού που συνήθως προκαλεί οργή, και έπειτα είναι πολύ πιθανόν ν’ακολουθήσει προβολή. Κάθε φορά που υπάρχει φόβος, είναι επειδή δεν έχεις αποφασίσει. Άρα ο νους σου είναι διχασμένος, και η συμπεριφορά σου αναπόφευκτα γίνεται αλλοπρόσαλλη. Η διόρθωση σε επίπεδο συμπεριφοράς μπορεί να μετατοπίσει το σφάλμα από τον πρώτο στον δεύτερο τύπο, αλλά δεν θα εξαλείψει τον φόβο.

6. Είναι δυνατόν να φτάσεις σε  μια κατάσταση στην οποία να φέρεις το νου σου κάτω από την δική μου καθοδήγηση χωρίς να καταβάλλεις συνειδητή προσπάθεια, αλλά αυτό συνεπάγεται μια προθυμία που δεν έχεις αναπτύξει ακόμα. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να ζητήσει περισσότερα από όσα είσαι πρόθυμος να κάνεις. Η δύναμη να τα κάνεις προέρχεται από την δική σου αδιαίρετη απόφαση. Δεν υπάρχει ένταση όταν κάνεις το Θέλημα του Θεού μόλις αναγνωρίσεις ότι είναι επίσης  και δικό σου. Το μάθημα εδώ είναι αρκετά απλό, αλλά συνήθως παραβλέπεται. Γι αυτό θα το επαναλάβω, προτρέποντάς σε να ακούσεις. Μόνο ο νους σου μπορεί να παράγει φόβο. Το κάνει αυτό κάθε φορά που βιώνει σύγκρουση ως προς το τι θέλει, παράγοντας αναπόφευκτη ένταση  διότι αυτό που θέλει να κάνει και αυτό που κάνει βρίσκονται σε δυσαρμονία. Αυτό μπορεί να διορθωθεί μόνο αν αποδεχτείς  ένα ενοποιημένο στόχο.

7. Το πρώτο διορθωτικό βήμα για την ακύρωση του λάθους  είναι να γνωρίσεις πρώτα ότι η σύγκρουση είναι μια έκφραση φόβου. Λέγε στον εαυτό σου ότι κατά κάποιο τρόπο  επέλεξες να μην αγαπάς, ειδάλλως ο φόβος δεν θα είχε προκύψει. Τότε η όλη διαδικασία της διόρθωσης γίνεται μια απλή σειρά πρακτικών βημάτων μέσα στην ευρύτερη διαδικασία της αποδοχής της Επανόρθωσης σαν θεραπεία. Αυτά τα βήματα μπορούν να συνοψισθούν με αυτό τον τρόπο:

Γνώρισε πρώτα  ότι αυτό είναι φόβος.

Ο φόβος προκύπτει  από έλλειψη αγάπης.

Η μόνη γιατρειά για την έλλειψη  αγάπης είναι η απόλυτη αγάπη.

Η απόλυτη  αγάπη  είναι η Επανόρθωση.

8. Έχω τονίσει ότι το θαύμα, ή η έκφραση της Επανόρθωσης, είναι πάντα σημάδι σεβασμού από τους άξιους προς τους άξιους. Η αναγνώριση αυτής της αξίας αποκαθίσταται με την Επανόρθωση. Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι όταν φοβάσαι, έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σου σε μια θέση όπου χρειάζεσαι Επανόρθωση. Έχεις κάνει κάτι χωρίς αγάπη, έχοντας επιλέξει δίχως την αγάπη. Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση για την οποία προσφέρεται η Επανόρθωση. Η ανάγκη για γιατρικό ενέπνευσε την καθιέρωση της. Όσο αναγνωρίζεις μόνο την ανάγκη για γιατρικό, θα παραμένεις φοβισμένος. Όμως, αμέσως μόλις  το δεχτείς, έχεις καταργήσει τον φόβο. Έτσι  συμβαίνει  η αληθινή θεραπεία.

9. Όλοι βιώνουν φόβο. Και όμως, με πολύ λίγη ορθή σκέψη θα καταλάβαινες γιατί εμφανίζεται ο φόβος. Λίγοι είναι αυτοί που εκτιμούν την πραγματική δύναμη του νου, και κανένας δεν παραμένει σε πλήρη επίγνωση αυτής της δύναμης όλη την ώρα.  Όμως, αν ελπίζεις να γλυτώσεις από τον φόβο υπάρχουν κάποια πράγματα που θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις, και μάλιστα πολύ καλά. Ο νους είναι πολύ ισχυρός, και ποτέ δεν χάνει την δημιουργική του δύναμη. Ποτέ δεν κοιμάται. Κάθε στιγμή δημιουργεί. Είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις ότι σκέψη και πίστη συνδυάζονται σε ένα κύμα δύναμης που μπορεί στην κυριολεξία να κινήσει βουνά. Με πρώτη ματιά φαίνεται πως το να πιστεύεις ότι διαθέτεις τόσο μεγάλη δύναμη είναι αλαζονικό, αλλά αυτός δεν είναι ο πραγματικός λόγος που δεν το πιστεύεις. Προτιμάς να πιστεύεις ότι οι σκέψεις σου δεν μπορούν να ασκήσουν πραγματική επιρροή διότι στην πραγματικότητα τις φοβάσαι. Αυτό μπορεί να καταπραΰνει την αίσθηση των ενοχών σου, αλλά το κόστος θα είναι να αντιλαμβάνεσαι το νου ως ανήμπορο. Αν πιστεύεις ότι αυτό που σκέφτεσαι δεν παράγει αποτελέσματα  μπορεί να πάψεις να το φοβάσαι, αλλά το πιο πιθανό είναι και να μην το σέβεσαι. Δεν υπάρχουν αδρανείς σκέψεις. Κάθε σκέψη παράγει μορφή σε κάποιο επίπεδο.

VII. Αιτία και Αποτέλεσμα

1. Μπορεί ακόμα να παραπονιέσαι για φόβο, και παρόλα αυτά να επιμένεις να κάνεις τον εαυτό σου να φοβάται. Έχω ήδη τονίσει, ότι δεν μπορείς να μου ζητήσεις να σε απαλλάξω από φόβο. Εγώ γνωρίζω ότι αυτός δεν υπάρχει, αλλά εσύ όχι. Αν παρενέβαινα ανάμεσα στις σκέψεις σου και τα αποτελέσματά τους, τότε θα έκανα επικίνδυνα πειράματα με τον βασικό νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος του πιο σημαντικού νόμου που υπάρχει. Και δεν θα σε βοηθούσα καθόλου αν υποβίβαζα την δύναμη της δικής σου σκέψης. Αυτό θα ερχόταν σε άμεση αντίθεση με τον σκοπό αυτών των μαθημάτων. Θα σε βοηθούσε πολύ περισσότερο να σου υπενθυμίσω ότι δεν προφυλάσσεις αρκετά προσεκτικά τις σκέψεις σου. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι σε αυτό το σημείο να χρειαζόσουν ένα θαύμα για να μπορέσεις να κάνεις κάτι τέτοιο, πράγμα το οποίο είναι απόλυτα αληθινό. Δεν είσαι συνηθισμένος με τον τρόπο σκέψης που παράγει θαύματα, αλλά μπορείς να εκπαιδευτείς να σκέφτεσαι με τέτοιο τρόπο. Όλοι οι εργάτες των θαυμάτων χρειάζονται αυτό το είδος εκπαίδευσης.

2.  Δεν μπορώ να επιτρέψω  να αφήσεις το νου σου χωρίς επιτήρηση, διότι τότε δεν θα μπορείς να με βοηθήσεις. Η εργασία με τα θαύματα συνεπάγεται πλήρη συνειδητοποίηση της δύναμης της σκέψης για να μπορέσεις έτσι να αποφύγεις την εσφαλμένη δημιουργία. Ειδάλλως θα πρέπει να γίνει ένα θαύμα για την διόρθωση του νου, μια κυκλική διαδικασία που δεν υποστηρίζει  την κατάρρευση του χρόνου στην οποία στοχεύει το θαύμα. Ο εργάτης των θαυμάτων πρέπει να έχει την αληθινή  αιτία και το αποτέλεσμα στην επίγνωση του, σαν μια απαραίτητη προϋπόθεση  για να συμβεί το θαύμα.

3. Και τα θαύματα και ο φόβος προέρχονται από σκέψεις. Αν δεν είσαι ελεύθερος να διαλέξεις το ένα, τότε δεν είσαι ελεύθερος να διαλέξεις και το άλλο. Διαλέγοντας το θαύμα, έχεις απορρίψει τον φόβο, έστω προσωρινά. Φοβάσαι τους πάντες και τα πάντα. Φοβάσαι τον Θεό, εμένα και τον εαυτό σου. Έχεις αντιληφθεί εσφαλμένα, ή έχεις δημιουργήσει εσφαλμένα Εμάς, και πιστεύεις σε αυτό που έφτιαξες. Δεν θα το είχες κάνει αυτό αν δεν φοβόσουν τις δικές σου σκέψεις. Οι φοβισμένοι υποχρεωτικά δημιουργούν εσφαλμένα, διότι αντιλαμβάνονται λάθος την δημιουργία. Όταν δημιουργείς εσφαλμένα βρίσκεσαι σε πόνο. Η αρχή της αιτίας και του αποτελέσματος τώρα γίνεται ένας πραγματικός επιταχυντής, αν και μόνο προσωρινά. Στην πραγματικότητα η «Αιτία» είναι ένας όρος που κανονικά ανήκει στον Θεό, και το «Αποτέλεσμά» Του είναι ο Υιός Του. Αυτό συνεπάγεται μια σειρά σχέσεων Αιτίας και Αποτελέσματος εντελώς διαφορετική από εκείνες πού εισάγεις στην εσφαλμένη δημιουργία. Η θεμελιώδης σύγκρουση σε αυτό τον κόσμο, λοιπόν, βρίσκεται ανάμεσα στην δημιουργία και την εσφαλμένη δημιουργία. Όλος ο φόβος είναι ολοφάνερος στην δεύτερη περίπτωση, και όλη η αγάπη στην πρώτη. Άρα η σύγκρουση είναι ανάμεσα στην αγάπη και τον φόβο.

4. Έχω ήδη πει ότι πιστεύεις ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τον φόβο γιατί τον έφτιαξες εσύ ο ίδιος, και η πίστη σου σε αυτόν φαίνεται ότι τον θέτει εκτός δικού σου ελέγχου. Όμως, κάθε προσπάθεια να διαλύσεις το σφάλμα επιχειρώντας την κυριαρχία σου πάνω στον φόβο είναι ανώφελη. Μάλιστα, επιβεβαιώνει την δύναμη του φόβου μόνο και μόνο με την αξίωση ότι πρέπει να κυριαρχηθεί. Η πραγματική λύση βασίζεται εξ ολοκλήρου στην υπεροχή μέσω της αγάπης. Στο ενδιάμεσο διάστημα, όμως, η αίσθηση σύγκρουσης είναι αναπόφευκτη, εφόσον έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σου σε μια θέση όπου πιστεύεις στην δύναμη αυτού που δεν υπάρχει.

5. Το τίποτα  και  τα πάντα δεν γίνεται να συνυπάρχουν. Το να πιστεύεις στο ένα σημαίνει ότι αρνείσαι το άλλο. Ο φόβος στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα και η αγάπη είναι τα πάντα. Όποτε το φως εισέρχεται στο σκοτάδι, το σκοτάδι καταργείται. Αυτό που πιστεύεις είναι αληθινό για σένα. Υπ’αυτή την έννοια ο διαχωρισμός έχει  συμβεί, και το να το αρνείσαι σημαίνει ότι απλά χρησιμοποιείς με λανθασμένο τρόπο την άρνηση. Εν τούτοις, το να επικεντρώνεσαι στο σφάλμα είναι μόνο άλλο ένα σφάλμα. Η αρχική διορθωτική διαδικασία είναι ν’αναγνωρίσεις προσωρινά ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αλλά μόνο σαν ένδειξη ότι χρειάζεται άμεση διόρθωση. Αυτό καθιερώνει μια κατάσταση του νου, στην οποία η Επανόρθωση μπορεί να γίνει αποδεκτή χωρίς καθυστέρηση. Θα πρέπει, εν τούτοις, να τονίσουμε ότι στο τέλος δεν είναι δυνατός κανένας συμβιβασμός ανάμεσα στο τίποτα και στο τα πάντα. Ο χρόνος είναι βασικά ένα εργαλείο, με το οποίο θα καταργηθεί κάθε συμβιβασμός όσον αφορά αυτό το θέμα. Φαινομενικά και μόνο καταργείται σταδιακά, διότι ο χρόνος ο ίδιος περιλαμβάνει διαλείμματα που δεν υπάρχουν. Η λανθασμένη δημιουργία το κατέστησε αυτό αναγκαίο ως διορθωτικό εργαλείο. Η δήλωση «Διότι ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο ώστε του έδωσε τον μοναδικό αγαπητό Του Υιό, έτσι ώστε όποιος πιστέψει σε αυτόν να μην χαθεί και να έχει αιώνια ζωή» χρειάζεται μόνο μια μικρή διόρθωση για να έχει νόημα μέσα σε αυτό το πλαίσιο ∙ «Αυτός τον έδωσε στον μοναδικό αγαπητό Του Υιό.»

6. Θα πρέπει να σημειώσουμε με προσοχή ότι ο Θεός έχει μόνο έναν Υιό. Αν όλη η δημιουργία είναι Υιοί Του, ο κάθε ένας πρέπει να είναι αδιαίρετο μέρος όλης της Υιότητας. Η Υιότητα  μέσα στην Ενότητά της υπερβαίνει το σύνολο των μερών της. Εν τούτοις, αυτό δεν είναι ξεκάθαρο όσο οποιοδήποτε από τα μέρη της λείπει. Γι αυτό η σύγκρουση δεν μπορεί να επιλυθεί εξ ολοκλήρου, μέχρι όλα τα μέρη της Υιότητας να έχουν επιστρέψει. Μόνο τότε μπορεί να γίνει κατανοητή η σημασία της ολότητας με την πραγματική έννοια. Οποιοδήποτε μέρος της Υιότητας μπορεί να πιστεύει στο σφάλμα ή στην ατέλεια αν το επιλέξει. Όμως, αν κάνει κάτι τέτοιο, πιστεύει στη ύπαρξη του τίποτα. Η διόρθωση αυτού του σφάλματος είναι η Επανόρθωση.

7. Έχω ήδη μιλήσει εν συντομία για την ετοιμότητα, αλλά ίσως εδώ χρειάζεται να προσθέσω και κάτι ακόμα. Η ετοιμότητα είναι μόνο η προϋπόθεση για την πραγματοποίηση. Αυτά τα  δύο δεν θα πρέπει να συγχέονται. Μόλις συμβεί μια κατάσταση ετοιμότητας, υπάρχει συνήθως κάποιος βαθμός επιθυμίας για πραγματοποίηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και αδιαίρετος. Αυτή η κατάσταση(ετοιμότητας) δεν υπονοεί τίποτε περισσότερο από κάποιο δυναμικό για αλλαγή του νου. Η αυτοπεποίθηση δεν μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως μέχρι να πραγματοποιηθεί η κυριαρχία. Έχουμε ήδη επιχειρήσει να διορθώσουμε το  βασικό σφάλμα ότι μπορούμε να κυριαρχήσουμε στον φόβο, και έχουμε ήδη τονίσει ότι η μόνη πραγματική κυριαρχία συμβαίνει μέσω της αγάπης. Η ετοιμότητα είναι μόνο η αρχή της αυτοπεποίθησης. Μπορεί  να θεωρείς ότι αυτό συνεπάγεται ότι απαιτείται κάποιο τεράστιο χρονικό διάστημα ανάμεσα στην ετοιμότητα και την κυριαρχία, αλλά ας σου υπενθυμίσω ότι ο χρόνος και ο χώρος βρίσκονται κάτω από τον δικό μου έλεγχο.

VIII. Το Νόημα της Έσχατης Κρίσης  

1. Ένας από τους τρόπους με τους οποίους μπορείς να διορθώσεις την σύγχυση ανάμεσα στο θαύμα και την μαγεία είναι να θυμηθείς ότι δεν δημιούργησες εσύ τον εαυτό σου. Έχεις την τάση να το ξεχνάς αυτό όταν γίνεσαι εγωκεντρικός, και αυτό σε βάζει σε μια θέση όπου η πίστη στην μαγεία είναι ουσιαστικά αναπόφευκτη. Η βούληση σου να δημιουργείς σου δόθηκε από τον Δημιουργό σου, ο Οποίος εξέφραζε την ίδια Βούληση στην δημιουργία Του. Εφόσον η δημιουργική ικανότητα υπόκειται στο νου, όλα όσα δημιουργείς είναι αναγκαστικά θέμα βούλησης. Εξυπακούεται ακόμα, πως ό,τι και να δημιουργήσεις από μόνος σου είναι πραγματικό στην δική σου όραση, όχι όμως και στο Νου του Θεού. Αυτή η βασική διάκριση οδηγεί κατευθείαν στο πραγματικό νόημα της  Έσχατης  Κρίσης.

2. Η Έσχατη  Κρίση είναι μια από τις ποιο απειλητικές ιδέες σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης σου. Αυτό συμβαίνει διότι δεν την καταλαβαίνεις. Η κρίση δεν είναι ιδιότητα του Θεού. Απέκτησε ύπαρξη μόνο μετά τον διαχωρισμό, όταν έγινε ένα από τα πολλά εργαλεία μάθησης στο συνολικό σχέδιο. Ακριβώς όπως ο διαχωρισμός συνέβη πριν από εκατομμύρια χρόνια, η Έσχατη Κρίση θα διαρκέσει σε μια παρομοίως εκτεταμένη περίοδο, και ίσως ακόμα μεγαλύτερη. Η διάρκειά της όμως, μπορεί να συντομευτεί κατά πολύ από τα θαύματα,  το εργαλείο για την συντόμευση αλλά όχι για την κατάργηση του χρόνου. Αν ένας επαρκής αριθμός αποκτήσει την κατάσταση θαύματος του νου, αυτή  η σύντομη  διαδικασία μπορεί να γίνει ουσιαστικά ανεκτίμητη. Είναι βασικό, όμως, να ελευθερωθείς από τον φόβο γρήγορα, διότι πρέπει να αναδυθείς από την σύγκρουση αν πρόκειται να φέρεις γαλήνη σε άλλους νόες.

3. Η Έσχατη Κρίση γενικά θωρείται σαν μια διαδικασία που την αναλαμβάνει ο Θεός. Στην πραγματικότητα  θα την αναλάβουν οι αδελφοί μου με την βοήθειά μου. Είναι μια τελική θεραπεία και όχι μια απονομή τιμωρίας, όσο και να νομίζεις ότι είναι δίκαιη. Η τιμωρία είναι μια ιδέα εντελώς αντίθετη με την ορθή κατάσταση του νου, και ο στόχος της Έσχατης  Κρίσης είναι να επαναφέρει σε σένα την ορθή κατάσταση του νου. Η Έσχατη Κρίση θα μπορούσε να ονομαστεί διαδικασία σωστής αξιολόγησης. Απλά σημαίνει ότι όλοι τελικά θα  καταλάβουν τι είναι άξιο και τι όχι. Μετά από αυτό, η ικανότητα επιλογής θα στηρίζεται πραγματικά στην λογική. Μέχρι να γίνει αυτή η διάκριση, όμως, οι ταλαντεύσεις ανάμεσα στην ελεύθερη και την δεσμευμένη Βούληση δεν μπορεί παρά να συνεχίζονται.

4. Το πρώτο βήμα προς την ελευθερία συνεπάγεται ένα ξεκαθάρισμα ανάμεσα στο λάθος από το σωστό. Αυτή είναι μια διαδικασία διαχωρισμού με την δημιουργική έννοια, και αντανακλά το αληθινό νόημα της Αποκάλυψης. Όλοι στο τέλος θα κοιτάξουν τις δικές τους δημιουργίες και θα επιλέξουν να διατηρήσουν μόνο ό,τι είναι καλό, ακριβώς όπως ο Θεός κοίταξε ό,τι είχε δημιουργήσει και ήξερε ότι ήταν καλό. Σε αυτό το σημείο, ο νους μπορεί ν’αρχίσει να κοιτά με αγάπη τις δικές του δημιουργίες χάρη στην αξία τους. Την ίδια στιγμή ο νους θα αποποιηθεί αναπόφευκτα τις λανθασμένες δημιουργίες του οι οποίες, άνευ πίστης, δεν θα υπάρχουν πια.

5. Ο όρος «Έσχατη Κρίση» είναι τρομακτικός όχι μόνο επειδή έχει προβληθεί πάνω στον Θεό, αλλά εξαιτίας της σύνδεσης του «έσχατου» με τον θάνατο. Αυτό είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αντιστροφής της αντίληψης. Αν η σημασία της Έσχατης Κρίσης εξεταστεί αντικειμενικά, γίνεται φανερό  ότι είναι πραγματικά η πύλη στην ζωή. Κανένας που ζει  με φόβο δεν είναι πραγματικά ζωντανός. Η δική σου έσχατη κρίση δεν μπορεί να απευθύνεται στον εαυτό σου, διότι δεν είσαι δική σου δημιουργία. Μπορείς, όμως, να την εφαρμόσεις ουσιαστικά οποιαδήποτε στιγμή σε όλα όσα έχεις φτιάξει, και να διατηρήσεις στην μνήμη σου μόνο ό,τι είναι δημιουργικό και καλό. Δίχως άλλο αυτό θα σου υπαγορέψει η ορθή κατάσταση  του νου σου. Ο σκοπός της ύπαρξης του  χρόνου είναι μόνο και μόνο για να σου «δώσει χρόνο» να πετύχεις αυτή την κρίση. Είναι η δική σου τέλεια κρίση για τις δικές σου τέλειες δημιουργίες. Όταν όλα όσα κρατάς είναι αξιαγάπητα, δεν υπάρχει λόγος να παραμένει ο φόβος μέσα σου. Αυτός είναι ο ρόλος σου στην Επανόρθωση.