ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΓΩ ΙΙ. Το Εγώ και η Ψευδής Αυτονομία

                               

 ΙΙ. Το  Εγώ και η Ψευδής Αυτονομία

1. Είναι λογικό να ρωτάς πως ο νους μπόρεσε ποτέ να φτιάξει το εγώ. Μάλιστα, είναι η καλύτερη ερώτηση που θα μπορούσες ποτέ να κάνεις. Όμως, δεν έχει νόημα να δώσεις απάντηση με όρους του παρελθόντος διότι το παρελθόν δεν έχει σημασία, και η ιστορία δεν θα υπήρχε αν τα ίδια σφάλματα δεν επαναλαμβάνονταν και στο παρόν. Στη γνώση εφαρμόζεται η αφηρημένη σκέψη διότι η γνώση είναι εξ ολοκλήρου απρόσωπη, και τα παραδείγματα είναι άσχετα για την κατανόησή της. Αντίθετα, η αντίληψη είναι πάντα συγκεκριμένη, επομένως πολύ χειροπιαστή.

2. Ο κάθε ένας φτιάχνει ένα εγώ ή έναν εαυτό για τον ίδιο, ο οποίος υπόκειται σε τεράστιες παραλλαγές εξαιτίας της αστάθειάς του. Ακόμα, φτιάχνει ένα εγώ για όλους όσους αντιλαμβάνεται, το οποίο είναι εξίσου ευμετάβλητο. Αυτή η αλληλεπίδραση είναι μια διαδικασία που αλλάζει και τους δύο, διότι δεν φτιάχτηκαν από το Αναλλοίωτο, ούτε μαζί με Αυτό. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η μεταβολή μπορεί και πραγματικά συμβαίνει το ίδιο γρήγορα όταν η αλληλεπίδραση συμβαίνει μέσα στο νου, όσο και όταν εμπεριέχει σωματική εγγύτητα. Όταν σκέφτεσαι ένα άλλο εγώ είναι το ίδιο αποτελεσματικό στην αλλαγή της σχετικής αντίληψής του όσο και όταν συναλλάσσεσαι σωματικά μαζί του. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για το ότι το εγώ είναι μόνο μια ιδέα και όχι ένα γεγονός.

3. Η δική σου κατάσταση του νου είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς φτιάχτηκε το εγώ. Όταν έδιωξες μακριά σου την γνώση είναι σαν μην την είχες ποτέ. Αυτό είναι τόσο φανερό που κάποιος χρειάζεται μόνο να το αναγνωρίσει για να δει ότι όντως  συμβαίνει. Αν αυτό συμβαίνει στο παρόν, γιατί να προκαλεί έκπληξη το ότι συνέβη και στο παρελθόν; Η έκπληξη είναι μια λογική αντίδραση στο πρωτόγνωρο, όχι όμως και σε κάτι που συμβαίνει συνεχώς. Αλλά μην ξεχνάς ότι ο νους δεν χρειάζεται να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, ακόμα κι αν δουλεύει  με αυτό τον τρόπο τώρα.

4. Σκέψου την αγάπη που έχουν τα ζώα στα παιδιά τους, και την ανάγκη που νιώθουν να τα προστατέψουν. Αυτό συμβαίνει διότι τα θεωρούν κομμάτι από τον εαυτό τους. Κανένας δεν διώχνει κάτι που το θεωρεί κομμάτι του εαυτού του. Εσύ αντιδράς στο εγώ σου με τρόπο πολύ παρόμοιο με του Θεού προς τις δημιουργίες Του, με αγάπη, προστασία, και ευσπλαχνία. Οι αντιδράσεις σου προς τον εαυτό που έφτιαξες δεν είναι απρόσμενες. Μάλιστα, μοιάζουν κατά πολύ με το πώς θα αντιδράς μια μέρα στις αληθινές σου δημιουργίες, οι οποίες είναι το ίδιο άχρονες με σένα. Το ερώτημα δεν είναι πως αντιδράς στο εγώ, αλλά το τι πιστεύεις ότι είσαι. Οι πεποιθήσεις είναι μια λειτουργία του εγώ, και όσο η καταγωγή σου είναι ανοιχτή σε διάφορα πιστεύω, την προσεγγίζεις από την άποψη του εγώ. Όταν η διδασκαλία δεν θα είναι πια απαραίτητη τότε απλά θα γνωρίζεις τον Θεό. Η πίστη ότι υπάρχει ένα άλλος τρόπος αντίληψης είναι η πιο υψηλή ιδέα για την οποία είναι ικανός ο τρόπος σκέψης του εγώ. Και αυτό διότι περιέχει ένα υπαινιγμό αναγνώρισης ότι το εγώ δεν είναι ο Εαυτός.

5. Ο κλονισμός του συστήματος σκέψης του εγώ γίνεται αντιληπτός ως οδυνηρός, παρόλο που αυτό δεν είναι καθόλου πραγματικό. Τα μωρά ουρλιάζουν με οργή αν τους πάρεις ένα μαχαίρι ή το ψαλίδι, παρόλο που μπορεί να κάνουν κακό στον εαυτό τους  αν δεν τους το πάρεις. Με αυτή την έννοια είσαι ακόμα μωρό. Δεν έχεις καμία αίσθηση πραγματικής αυτό -συντήρησης, και πολύ πιθανόν να αποφασίσεις ότι χρειάζεσαι ακριβώς αυτό που θα σε βλάψει περισσότερο. Όμως, είτε το αναγνωρίζεις τώρα είτε όχι, έχεις συμφωνήσει να συνεργαστείς στην προσπάθεια να γίνεις και ακίνδυνος και χρήσιμος, ιδιότητες που πρέπει να πηγαίνουν μαζί. Η συμπεριφορά  σου ακόμα και προς αυτό είναι αναγκαστικά συγκρουόμενη διότι κάθε συμπεριφορά  βασίζεται στο εγώ. Αυτό δεν θα διαρκέσει. Κάνε υπομονή για λίγο και θυμήσου ότι η έκβαση είναι το ίδιο βέβαιη όσο και ο Θεός.

6. Μόνο αυτοί που έχουν μια αληθινή και διαρκή αίσθηση αφθονίας μπορούν να είναι αληθινά ευσπλαχνικοί. Αυτό είναι φανερό όταν αναλογιστείς τι συμβαίνει. Για το εγώ, το να δίνεις οτιδήποτε υπονοεί ότι θα χρειαστεί να μείνεις χωρίς αυτό. Όταν συνδέεις την προσφορά με την θυσία, δίνεις μόνο διότι πιστεύεις ότι κατά κάποιο τρόπο θα πάρεις κάτι καλύτερο, και επομένως θα τα καταφέρεις και χωρίς αυτό που δίνεις. «Το να δίνεις για να πάρεις» είναι ένας νόμος του εγώ από τον οποίο είναι αδύνατον να ξεφύγεις, ο οποίος πάντα αξιολογεί τον εαυτό του σε σχέση με άλλα εγώ. Επομένως είναι συνεχώς υπέρ-απασχολημένος με την πίστη στην έλλειψη η οποία και το προκάλεσε. Η όλη αντίληψή του για τα άλλα εγώ ότι είναι πραγματικά, είναι μόνο μια προσπάθεια να πείσει τον εαυτό του ότι και αυτό είναι πραγματικό. Η «αυτοεκτίμηση» με τους όρους του εγώ δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από ότι το εγώ έχει παραπλανήσει τον εαυτό του στο να δεχτεί την πραγματικότητά του, και είναι επομένως προσωρινά λιγότερο αρπαχτικό. Αυτή η «αυτοεκτίμηση» είναι πάντα ευάλωτη στο άγχος, ένας όρος που αναφέρεται σε κάθε απειλή που γίνεται αντιληπτή για την ύπαρξη του εγώ.

7. Το εγώ στην κυριολεξία ζει με συγκρίσεις. Η ισότητα είναι πέρα από το πεδίο κατανόησής του, και η ευσπλαχνία καθίσταται αδύνατη. Το εγώ δεν δίνει ποτέ από αφθονία, διότι φτιάχτηκε ως υποκατάστατο αυτής. Γι αυτό και η ιδέα του «παίρνω» εκδηλώθηκε στο σύστημα σκέψης του εγώ. Οι ορέξεις είναι μηχανισμοί «απόκτησης», και αντιπροσωπεύουν την ανάγκη του εγώ να επιβεβαιώσει τον εαυτό του. Αυτό ισχύει το ίδιο για τις ορέξεις του σώματος όσο και για τις ονομαζόμενες «υψηλότερες ανάγκες του εγώ». Οι ορέξεις του σώματος δεν είναι σωματικές σε προέλευση. Το εγώ θεωρεί το σώμα ως σπίτι του, και προσπαθεί να ικανοποιηθεί μέσω του σώματος. Αλλά η ιδέα ότι αυτό είναι δυνατόν είναι μία απόφαση του νου, ο οποίος έχει βρεθεί σε απόλυτη σύγχυση ως προς το τι είναι πραγματικά δυνατόν.

8. Το εγώ πιστεύει ότι είναι εντελώς μόνο του, πράγμα το οποίο είναι απλά άλλος ένας τρόπος για να περιγράψει την άποψη του για την προέλευση του. Αυτή είναι μία τόσο τρομακτική κατάσταση που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να στραφεί προς άλλα εγώ και να προσπαθήσει να ενωθεί μαζί τους σε μια αδύναμη προσπάθεια εξακρίβωσης της ταυτότητας του, ή να τους επιτεθεί σε μια εξίσου αδύναμη προσπάθεια επίδειξης δύναμης. Όμως, δεν είναι ελεύθερο να αμφισβητήσει τον προηγούμενο συλλογισμό του, διότι αυτός ο συλλογισμός είναι η θεμελίωσή του. Το εγώ είναι η πίστη του νου ότι είναι εντελώς μόνο του. Οι ασταμάτητες προσπάθειες του εγώ να κερδίσει την αναγνώριση του πνεύματος και να εξασφαλίσει έτσι την δική του ύπαρξη είναι άχρηστες. Το πνεύμα δεν γνωρίζει το εγώ. Δεν του επιτίθεται, απλά δεν μπορεί να συλλάβει καθόλου την ύπαρξή του. Ενώ και το εγώ δεν γνωρίζει το πνεύμα, αντιλαμβάνεται όμως ότι απορρίπτεται από κάτι σπουδαιότερο από το ίδιο. Αυτός είναι ο λόγος που η αυτό – εκτίμηση, με τους όρους του εγώ, πρέπει να είναι απατηλή. Οι δημιουργίες του Θεού δεν δημιουργούν μύθους, παρόλο που κάποιες δημιουργικές προσπάθειες μπορεί να μετατραπούν σε μυθολογία. Μπορεί να το κάνει αυτό, όμως, μόνο κάτω από μία προϋπόθεση∙ αυτό που φτιάχνει δεν είναι πια δημιουργικό. Οι μύθοι είναι εξ ολοκλήρου προϊόντα αντίληψης, και τόσο διφορούμενοι σε μορφή και χαρακτηριστικά καλού και κακού στην φύση τους που ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι από αυτούς περιέχουν έννοιες που προκαλούν φόβο.

9. Οι μύθοι και η μαγεία είναι πολύ στενά συνδεμένοι, εφόσον οι μύθοι σχετίζονται με την καταγωγή του εγώ, και η μαγεία με τις  δυνάμεις που αποδίδει το εγώ στον εαυτό του. Τα μυθολογικά συστήματα περιλαμβάνουν γενικά κάποια περιγραφή για την «δημιουργία», και αυτό το συνδέουν με την συγκεκριμένη μορφή μαγείας της. Η αποκαλούμενη «μάχη για την επιβίωση» είναι μόνο ο αγώνας του εγώ να διατηρηθεί, και η δική του ερμηνεία για την προέλευσή του. Αυτή η προέλευση συνήθως συνδέεται με την σωματική γέννηση, διότι είναι δύσκολο να υποστηρίξεις ότι το εγώ υπήρχε πριν από εκείνο το χρονικό σημείο. Οι πιο «φιλόθρησκα» προσανατολισμένοι προς το εγώ μπορεί να πιστεύουν ότι η ψυχή προϋπήρχε, και ότι θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από ένα προσωρινό διάλειμμα μέσα στην ζωή του εγώ. Μερικοί ακόμα πιστεύουν ότι η ψυχή θα τιμωρηθεί γι αυτό το «διάλειμμα». Όμως, η σωτηρία δεν ισχύει για το πνεύμα, το οποίο δεν βρίσκεται σε κίνδυνο και δεν χρειάζεται να διασωθεί.

10. Η σωτηρία δεν είναι τίποτα περισσότερο από «ορθότητα του νου», πράγμα το οποίο δεν είναι η Ενότητα του Νου του Αγίου Πνεύματος, αλλά μία κατάσταση που πρέπει πρώτα να επιτευχθεί πριν μπορέσει να αποκατασταθεί η Ενότητα του Νου. Η ορθότητα του νου οδηγεί στο επόμενο βήμα αυτόματα, διότι η ορθή αντίληψη δεν περιέχει επίθεση, και επομένως η εσφαλμένη κατάσταση του νου εξαλείφεται. Το εγώ δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς κρίση, κι έτσι καταργείται ανάλογα. Ο νους, τότε, έχει μόνο μία κατεύθυνση προς την οποία μπορεί να κινηθεί. Η κατεύθυνσή του είναι πάντα αυτόματη, διότι δεν γίνεται παρά να οδηγηθεί από το σύστημα σκέψης προς το οποίο προσχωρεί.

11. Πάρα πολλές φορές πρέπει να τονίζουμε ότι η διόρθωση της αντίληψης είναι απλά ένα προσωρινό εργαλείο. Είναι απαραίτητη μόνο επειδή η εσφαλμένη αντίληψη είναι ένα εμπόδιο προς την γνώση, ενώ η σωστή αντίληψη είναι ένα σκαλοπάτι προς αυτή. Η όλη αξία της ορθής αντίληψης βρίσκεται στην αναπόφευκτη συνειδητοποίηση ότι καμία  αντίληψη δεν είναι αναγκαία. Αυτό αφαιρεί το εμπόδιο ολοκληρωτικά. Μπορεί να ρωτήσεις πως γίνεται αυτό όσο φαίνεται πως ζεις σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτή είναι μία εύλογη ερώτηση. Για να μπορέσεις να την καταλάβεις πραγματικά όμως, πρέπει να είσαι προσεκτικός.  Ποιος είναι το «εσύ» που ζει στον κόσμο; Το πνεύμα είναι αθάνατο, και η αθανασία είναι μια διαρκής κατάσταση. Είναι το ίδιο αληθινή τώρα όπως ήταν και θα είναι πάντα, διότι δεν περιλαμβάνει καμία απολύτως αλλαγή. Δεν είναι ένα συνεχές, ούτε γίνεται κατανοητή συγκρίνοντάς την με κάποιο αντίθετο. Η γνώση ποτέ δεν εμπεριέχει συγκρίσεις. Αυτή είναι η κύρια διαφορά της από όλα τα άλλα που μπορεί να καταλαβαίνει ο νους.