Κεφάλαιο 7.ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ .VI. Από την Επαγρύπνηση στην Ειρήνη.

VI. Από την Επαγρύπνηση στην Ειρήνη.

1. Παρόλο που μπορείς να αγαπάς την Υιότητα μόνο ως κάτι που είναι ένα, μπορείς να την αντιλαμβάνεσαι σαν κατακερματισμένη. Όμως, είναι αδύνατον να βλέπεις κάτι σε ένα μέρος του και να μην το αποδώσεις και στο σύνολο. Αυτός είναι ο λόγος που η επίθεση δεν κάνει ποτέ διακρίσεις , και γι αυτό πρέπει να εξαφανιστεί εντελώς. Αν δεν εξαφανιστεί εντελώς, δεν εξαφανίζεται καθόλου. Ο φόβος και η αγάπη φτιάχνουν ή δημιουργούν, ανάλογα με το αν το εγώ ή το Άγιο Πνεύμα τα προκαλεί ή τα εμπνέει, αλλά θα επιστρέψουν οπωσδήποτε στο νου αυτού που σκέπτεται και θα επηρεάσουν ολόκληρη την αντίληψή του. Αυτό περιλαμβάνει και την ιδέα του για τον Θεό, τις δημιουργίες Του και τις δικές του. Δεν θα εκτιμά καμία από Αυτές αν Τις σκέφτεται με φόβο. Θα Τις εκτιμά όλες αν τις σκέφτεται με αγάπη.

2. Ο νους που δέχεται την επίθεση δεν μπορεί να αγαπά. Και αυτό συμβαίνει διότι πιστεύει ότι μπορεί να καταστρέψει την αγάπη, κι επομένως δεν κατανοεί τι είναι η αγάπη. Αν δεν καταλαβαίνει τι είναι η αγάπη, δεν μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό του ικανό να αγαπήσει. Χάνεται η επίγνωση της ύπαρξης, δημιουργούνται  συναισθήματα άσχετα με την πραγματικότητα και όλα καταλήγουν σε παντελή σύγχυση. Η σκέψη σου το έχει κάνει αυτό εξαιτίας της δύναμής της, αλλά η σκέψη σου μπορεί επίσης και να σε σώσει από αυτό διότι η δύναμή της δεν είναι δικής σου κατασκευής. Η ικανότητά σου να κατευθύνεις την σκέψη σου όπως εσύ επιλέγεις είναι μέρος της δύναμής της. Αν δεν πιστεύεις ότι μπορείς να το κάνεις αυτό, τότε έχεις αρνηθεί την δύναμη της σκέψης σου, κι επομένως την έχεις καταστήσει αδύναμη στην πίστη σου.

3. Η επινοητικότητα του εγώ για την αυτοσυντήρησή του είναι τεράστια, αλλά προέρχεται από την ίδια την δύναμη του νου που το εγώ αρνείται. Αυτό σημαίνει ότι το εγώ επιτίθεται σε αυτό που το συντηρεί, και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολύ έντονο άγχος. Γι αυτό το εγώ ποτέ δεν αναγνωρίζει τι κάνει. Είναι απόλυτα λογικό αλλά ξεκάθαρα παρανοϊκό. Το εγώ χρησιμοποιεί σαν πηγή τροφοδοσίας του την μία πηγή που είναι εντελώς εχθρική προς την ύπαρξή του για την ύπαρξη  του. Εφόσον φοβάται να αντιληφθεί την δύναμη αυτής της πηγής, αναγκάζεται να την υποτιμά. Αυτό απειλεί την ίδια του την ύπαρξη, μια κατάσταση που την βρίσκει ανυπόφορη. Παραμένοντας λογικό αλλά και παρανοϊκό συνάμα, το εγώ επιλύει αυτό το παντελώς παρανοϊκό δίλημμα με ένα εντελώς παρανοϊκό τρόπο. Δεν αντιλαμβάνεται την δική του ύπαρξη ως απειλούμενη με το να προβάλλει την απειλή πάνω σε σένα και να αντιλαμβάνεται την δική σου ύπαρξη ως ανύπαρκτη. Αυτό διασφαλίζει την διατήρηση του αν συμπαραταχτείς με αυτό, παρέχοντας την εγγύηση ότι δεν θα γνωρίζεις την ίδια  σου την  ασφάλεια.

4. Το εγώ δεν μπορεί να αντέξει να γνωρίζει τα πάντα. Η γνώση είναι καθολική, και το εγώ δεν πιστεύει στην ολότητα. Αυτή η απιστία είναι η προέλευσή του, και ενώ το εγώ δεν σε αγαπά είναι εν τούτοις, πιστό στους δικούς του προγόνους, γεννώντας έτσι όπως γεννήθηκε κι αυτό. Ο νους πάντα αναπαράγει όπως παράχθηκε. Εφόσον είναι προϊόν φόβου το εγώ αναπαράγει φόβο. Αυτή είναι η πίστη του, και αυτή η πίστη το κάνει ύπουλο στην αγάπη διότι εσύ είσαι αγάπη. Η αγάπη είναι η δύναμή σου, την οποία το εγώ πρέπει να αρνηθεί. Πρέπει ακόμα, να αρνηθεί όλα όσα σου δίνει αυτή η αγάπη διότι σου δίνει τα πάντα. Κανένας που έχει τα πάντα δεν θέλει το εγώ. Επομένως, ο ίδιος ο δικός του κατασκευαστής  δεν το θέλει. Επομένως η απόρριψη είναι η μόνη απόφαση που θα μπορούσε να συναντήσει το εγώ, αν ο νους  που το έφτιαξε γνώριζε τον εαυτό του. Κι αν αναγνώριζε οποιοδήποτε μέρος της Υιότητας, τότε πραγματικά θα  γνώριζε τον εαυτό του.

5. Το εγώ επομένως αντιτίθεται σε κάθε εκτίμηση, κάθε αναγνώριση, κάθε υγιή αντίληψη και όλη την γνώση. Αντιλαμβάνεται την απειλή τους ως καθολική, διότι αισθάνεται ότι κάθε δέσμευση του νου είναι καθολική. Αναγκασμένο, λοιπόν, να αποστασιοποιείται από εσένα, είναι πρόθυμο να συνδεθεί με οτιδήποτε άλλο. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Επομένως, ο νους μπορεί να φτιάχνει ψευδαισθήσεις, και αν το κάνει αυτό θα τις πιστεύει, διότι έτσι τις δημιούργησε.

6. Το Άγιο Πνεύμα ακυρώνει τις ψευδαισθήσεις χωρίς να τους επιτίθεται, διότι δεν μπορεί να τις αντιληφτεί καθόλου. Επομένως δεν υπάρχουν γι Αυτό. Επιλύει την φαινομενική σύγκρουση που γεννούν βλέποντας την σύγκρουση δίχως νόημα. Έχω πει και παλαιότερα ότι το Άγιο Πνεύμα αντιλαμβάνεται την σύγκρουση έτσι όπως είναι πραγματικά, και  όντως είναι χωρίς νόημα. Το Άγιο Πνεύμα δεν θέλει από σένα να κατανοήσεις την σύγκρουση∙ θέλει να συνειδητοποιήσεις ότι, εφόσον η σύγκρουση δεν έχει κανένα νόημα, δεν  γίνεται κατανοητή. Όπως έχω ήδη πει, η κατανόηση φέρνει την εκτίμηση και η εκτίμηση φέρνει την αγάπη. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει κατανοητό, διότι τίποτα άλλο δεν είναι πραγματικό και επομένως τίποτα άλλο δεν έχει νόημα.

7. Αν κρατήσεις στο νου σου αυτό που προσφέρει το Άγιο Πνεύμα, τότε δεν γίνεται να επαγρυπνείς για τίποτα άλλο εκτός από τον Θεό και τη Βασιλεία Του. Ο μόνος λόγος που μπορεί να το βρίσκεις αυτό δύσκολο να το δεχτείς είναι ότι μπορεί να εξακολουθείς να νομίζεις ότι υπάρχει κάτι άλλο. Η πίστη δεν απαιτεί επαγρύπνηση εκτός κι αν έχει συγκρούσεις. Αν είναι έτσι, τότε υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία μέσα σε αυτή που έχουν οδηγήσει σε μια εμπόλεμη κατάσταση, άρα η επαγρύπνηση έχει καταστεί μείζονος σημασίας. Η επαγρύπνηση δεν έχει καμιά θέση στην ειρήνη. Είναι αναγκαία ενάντια σε πεποιθήσεις που δεν είναι αληθινές, και ποτέ δεν θα την είχε επικαλεστεί το Άγιο Πνεύμα αν εσύ δεν είχες πιστέψει στο αναληθές. Όταν πιστεύεις κάτι, το έχεις κάνει αληθινό για σένα. Όταν πιστεύεις αυτό που ο Θεός δεν γνωρίζει, η σκέψη σου φαίνεται πως αντικρούει την δική Του, και έτσι  φαίνεται σαν να Του επιτίθεσαι.

8. Έχω τονίσει επανειλημμένα ότι το εγώ πιστεύει πραγματικά ότι μπορεί να επιτίθεται στον Θεό, και προσπαθεί να σε πείσει ότι αυτό το έχεις κάνει εσύ. Αν ο νους δεν μπορεί να επιτεθεί, τότε το εγώ προχωρά απόλυτα λογικά στην πίστη ότι πρέπει να είσαι ένα σώμα. Μην βλέποντάς σε έτσι όπως είσαι, μπορεί να βλέπει τον εαυτό του έτσι όπως θέλει να είναι. Γνώστης της αδυναμίας του, το εγώ θέλει την συμμαχία σου, αλλά όχι έτσι όπως είσαι πραγματικά. Επομένως το εγώ θέλει να δεσμεύσει το νου σου μέσα στο δικό του σύστημα ψευδαισθήσεων, γιατί αλλιώς το φως της κατανόησής σου θα το εξαφάνιζε. Δεν θέλει κανένα μέρος της αλήθειας, διότι το ίδιο το εγώ δεν είναι αληθινό. Αν η αλήθεια είναι καθολική, το μη αληθινό δεν γίνεται να υπάρχει. Η αφοσίωση σε ένα από τα δύο πρέπει να είναι ολική∙ δεν γίνεται να συνυπάρχουν μέσα στο νου σου χωρίς να τον διχάζουν. Εφόσον δεν μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά, και αν εσύ θέλεις την ειρήνη, τότε πρέπει να παραιτηθείς από την ιδέα της σύγκρουσης μια για πάντα. Αυτό απαιτεί επαγρύπνηση μόνο για όσο δεν αναγνωρίζεις τι είναι αληθινό. Όσο πιστεύεις ότι δύο εξ ολοκλήρου αλληλοσυγκρουόμενα συστήματα σκέψης μοιράζονται την αλήθεια, η ανάγκη σου για επαγρύπνηση είναι προφανής.

9. Ο νους σου μοιράζει την υπακοή του ανάμεσα σε δύο βασίλεια, κι εσύ δεν είσαι απόλυτα αφοσιωμένος σε κανένα. Η ταύτισή σου με την Βασιλεία είναι εξ ολοκλήρου πέρα από κάθε αμφιβολία εκτός από όταν σκέφτεσαι παρανοϊκά. Αυτό που είσαι δεν διασφαλίζεται από την αντίληψή σου, μάλιστα δεν επηρεάζεται καθόλου από αυτήν. Τα προβλήματα που αντιλαμβάνεσαι όσον αφορά τη ταυτότητα σου  σε οποιοδήποτε επίπεδο δεν είναι προβλήματα που στηρίζονται σε γεγονότα. Είναι προβλήματα κατανόησης, εφόσον η παρουσία τους υπονοεί μια πίστη ότι αυτό που είσαι εναπόκειται στην δική σου απόφαση. Το εγώ το πιστεύει αυτό απόλυτα, εφόσον είναι εντελώς αφοσιωμένο σε αυτό. Δεν είναι αλήθεια. Το εγώ, επομένως, είναι απόλυτα αφοσιωμένο στο αναληθές, και αντιλαμβάνεται σε πλήρη αντίθεση με το Άγιο Πνεύμα και  με την γνώση του Θεού.

10. Η ταυτότητα σου μπορεί να γίνει  αντιληπτή  με νόημα μόνο από το Άγιο Πνεύμα διότι η ύπαρξή σου είναι η γνώση του Θεού. Οποιαδήποτε πίστη δέχεσαι ξέχωρα από αυτό θα σου αποκρύπτει την Φωνή του Θεού μέσα σου, κι επομένως θα σου αποκρύπτει τον Θεό. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι την δημιουργία Του αληθινά δεν θα μπορείς να γνωρίσεις τον Δημιουργό, εφόσον ο Θεός και οι δημιουργίες Του δεν είναι διαχωρισμένες. Η Ενότητα του Δημιουργού και της δημιουργίας είναι η ολότητά σου, η νοητική σου υγεία και η απεριόριστη δύναμή σου. Αυτή η απεριόριστη δύναμη είναι το δώρο του Θεού σε σένα, διότι είναι αυτό που είσαι. Αν αποσυνδέεις το νου σου από αυτή τότε αντιλαμβάνεσαι την πιο ισχυρή δύναμη στο σύμπαν ως αδύναμη, διότι δεν πιστεύεις ότι εσύ είσαι μέρος της .

11. Εφόσον αντιλαμβάνεσαι την δημιουργία του Θεού δίχως το δικό σου μέρος μέσα σ’ αυτήν, την βλέπεις ως αδύναμη, και αυτοί που βλέπουν τους εαυτούς τους αδύναμους, όντως επιτίθενται. Εν τούτοις, η επίθεση πρέπει να είναι τυφλή, διότι δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο να επιτεθούν. Επομένως φτιάχνουν μορφές που τις αντιλαμβάνονται ως ανάξιες και τις  επιτίθενται για την αναξιότητά τους. Αυτό είναι όλος ο κόσμος του εγώ. Ένα τίποτα. Δεν έχει νόημα. Δεν υπάρχει. Μην προσπαθείς να τον καταλάβεις διότι, αν το κάνεις, πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει κατανοητός κι επομένως είναι άξιος της εκτίμησης και της αγάπης σου. Αυτό θα δικαίωνε την ύπαρξή του, η οποία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Δεν μπορείς να δώσεις νόημα σε αυτό που δεν έχει κανένα. Αυτό μπορεί να είναι μόνο μια παρανοϊκή προσπάθεια.

12. Όταν επιτρέπεις στην παράνοια να εισέλθει στο νου σου αυτό σημαίνει ότι δεν έχει κρίνει την νοητική υγεία ως απόλυτα επιθυμητή. Αν θέλεις κάτι άλλο θα φτιάξεις κάτι άλλο, αλλά επειδή είναι κάτι άλλο, θα επιτίθεται στο σύστημα σκέψης σου και θα διαιρεί την πίστη σου. Δεν μπορείς να δημιουργείς σε αυτή την διαιρεμένη  κατάσταση, και πρέπει να επαγρυπνείς ενάντια σε αυτή διότι μόνο η ειρήνη μπορεί να επεκταθεί. Ο διαιρεμένος νους σου εμποδίζει την επέκταση της Βασιλείας, και η επέκταση της είναι η χαρά σου. Αν δεν επεκτείνεις την Βασιλεία, τότε δεν σκέφτεσαι μαζί με τον Δημιουργό σου και δεν δημιουργείς έτσι όπως δημιούργησε Αυτός.

13. Μέσα σε αυτή την καταθλιπτική κατάσταση το Άγιο Πνεύμα σου υπενθυμίζει ευγενικά ότι είσαι θλιμμένος επειδή δεν εκπληρώνεις την λειτουργία σου ως συν-δημιουργός με τον Θεό, κι επομένως στερείς τον εαυτό σου από την χαρά. Αυτή δεν είναι επιλογή του Θεού, μόνο δική σου. Αν ο νους σου δεν είναι σύμφωνος με τον Νου του Θεού, τότε η θέληση σου θα είναι  μια θέληση  δίχως νόημα. Εν τούτοις, εφόσον η Θέληση του Θεού είναι αμετάβλητη, καμία σύγκρουση θελήσεων δεν είναι δυνατή. Αυτή είναι η απόλυτα συνεπής διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος. Η δημιουργία, όχι ο διαχωρισμός, είναι η θέλησή σου διότι είναι και το Θέλημα του Θεού, και τίποτα που να αντιτίθεται σε αυτό δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Όντας ένα τέλειο δημιούργημα, η Υιότητα μπορεί μόνο να δημιουργεί τέλεια, επεκτείνοντας την χαρά με την οποία δημιουργήθηκε, και ταυτιζόμενη με τον Δημιουργό της και με τις δημιουργίες της, γνωρίζοντας ότι όλα Αυτά είναι Ένα.