Τετάρτη 18 Απριλίου 2018

Κεφάλαιο 3. Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ VI. Η Κρίση και το Πρόβλημα της Αρχής



VI. Η Κρίση και το Πρόβλημα της Αρχής

1. Έχουμε ήδη συζητήσει την Έσχατη Κρίση, αλλά όχι με αρκετές λεπτομέρειες. Μετά την Έσχατη  Κρίση, δεν θα υπάρξει άλλη. Η κρίση είναι συμβολική διότι πέρα από την αντίληψη δεν υπάρχει κρίση. Όταν η Βίβλος λέει «Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε», σημαίνει ότι αν κρίνεις την πραγματικότητα των άλλων δεν θα μπορέσεις ν’ αποφύγεις να κρίνεις την δική σου.
2. Η επιλογή να κρίνεις παρά να γνωρίζεις είναι η αιτία της απώλειας της γαλήνης. Η κρίση είναι η διαδικασία στην οποία βασίζεται η αντίληψη, αλλά όχι η γνώση. Το έχω ξανασυζητήσει αυτό σε σχέση με την επιλεκτικότητα της αντίληψης, τονίζοντας ότι η αξιολόγηση είναι η προφανής αναγκαία της προϋπόθεση. Η κρίση πάντα περιέχει απόρριψη. Ποτέ δεν δίνει έμφαση μόνο στις θετικές όψεις αυτού που κρίνεται, είτε σε σένα ή στους άλλους. Ό,τι αντιλαμβάνεσαι και το απορρίπτεις, ή το κρίνεις και ανακαλύπτεις ότι το θέλεις, παραμένει μέσα στο νου σου επειδή το έχεις συλλάβει με την αντίληψη. Μία από τις ψευδαισθήσεις από την οποία υποφέρεις είναι η πίστη ότι αυτό που έχεις κρίνει δεν έχει καμία επίπτωση. Αυτό δεν είναι αλήθεια εκτός κι αν πιστεύεις ότι αυτό το οποίο έκρινες δεν υπάρχει. Προφανώς δεν πιστεύεις κάτι τέτοιο, ειδάλλως δεν θα το είχες κρίνει. Εν τέλει δεν έχει σημασία αν η κρίση σου είναι σωστή ή όχι. Και στις δύο περιπτώσεις βάζεις την πίστη σου στο μη πραγματικό. Αυτό δεν γίνεται να το αποφύγεις σε καμία μορφή κρίσης, διότι σημαίνει ότι η πραγματικότητα είναι δική σου για να επιλέξεις από αυτή.
3. Δεν μπορείς να διανοηθείς την καταπληκτική απελευθέρωση και την βαθιά γαλήνη που έρχεται όταν αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και τους αδελφούς σου ολοκληρωτικά χωρίς κρίση. Όταν αναγνωρίσεις τι είσαι και τι είναι οι αδελφοί σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι το να τους κρίνεις με οποιοδήποτε τρόπο δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Στην πραγματικότητα, κάθε  νόημά τους χάνεται ακριβώς επειδή τους κρίνεις. Κάθε αβεβαιότητα προέρχεται από την πίστη ότι βρίσκεσαι κάτω από τον εξαναγκασμό της κρίσης. Δεν χρειάζεσαι κρίση για να οργανώσεις την ζωή σου, και σίγουρα δεν την χρειάζεσαι για να οργανώσεις τον εαυτό σου. Στην παρουσία της γνώσης κάθε κρίση αυτόματα αναστέλλεται, και αυτή είναι η διαδικασία που δίνει την δυνατότητα στην αναγνώριση να αντικαταστήσει την αντίληψη.
4. Φοβάσαι πάρα πολύ όλα όσα έχεις αντιληφθεί αλλά έχεις αρνηθεί να αποδεχτείς. Πιστεύεις ότι, εφόσον έχεις αρνηθεί να τα αποδεχτείς, έχεις χάσει τον έλεγχο πάνω τους. Αυτός είναι ο λόγος που τα βλέπεις σε εφιάλτες, ή με ευχάριστες μεταμφιέσεις σε αυτό που φαίνεται ότι είναι τα πιο ευτυχισμένα σου  όνειρα. Τίποτα από αυτά που έχεις αρνηθεί να αποδεχτείς δεν μπορεί να έρθει στην επίγνωσή σου. Δεν είναι επικίνδυνα από μόνα τους. Αλλά τα έχεις κάνει να φαντάζουν επικίνδυνα σε σένα.
5. Όταν αισθάνεσαι κουρασμένος, είναι επειδή έχεις κρίνει τον εαυτό σου ως ικανό να κουράζεται. Όταν κοροϊδεύεις κάποιον, είναι επειδή τον έχεις κρίνει ως ανάξιο. Όταν κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, τότε πρέπει να κοροϊδεύεις και τους άλλους, αν όχι για κανένα άλλο λόγο, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς ν’ αντέξεις στην ιδέα ότι είσαι πιο ανάξιος από ό,τι αυτοί. Όλο αυτό σε κάνει να νιώθεις κουρασμένος διότι είναι ουσιαστικά αποκαρδιωτικό. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι ικανός να νιώθεις κούραση, αλλά είσαι πολύ ικανός να εξαντλείς τον εαυτό σου. Η ένταση της ακατάπαυστης κρίσης είναι στην κυριολεξία ανυπόφορη. Είναι περίεργο που μια ικανότητα τόσο εξουθενωτική, σου είναι τόσο βαθιά αγαπητή. Όμως, αν επιθυμείς να είσαι ο συγγραφέας της πραγματικότητας, θα επιμένεις στην κρίση. Ακόμα, θα βλέπεις την κρίση με φόβο, αφού πιστεύεις ότι μια μέρα θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου. Αυτή η πεποίθηση μπορεί να υπάρχει μόνο στο βαθμό που πιστεύεις στην αποτελεσματικότητα  της κρίσης ως όπλο άμυνας για την δική σου αρχή.
6. Ο Θεός προσφέρει μόνο έλεος. Τα λόγια σου θα πρέπει να αντανακλούν μόνο έλεος, διότι αυτό έχεις λάβει και αυτό πρέπει να δίδεις. Η δικαιοσύνη είναι ένα προσωρινό μέσο, ή μια προσπάθεια να σου διδάξει την σημασία του ελέους. Περιέχει κρίση μόνο και μόνο επειδή είσαι ικανός για αδικία.
7. Έχω μιλήσει για διαφορετικά συμπτώματα, και σε αυτό το επίπεδο υπάρχει μια σχεδόν ατέλειωτη ποικιλία. Όμως, υπάρχει μόνο μια αιτία για όλα αυτά: το πρόβλημα της αρχής. Αυτό είναι «η ρίζα κάθε κακού». Κάθε σύμπτωμα που φτιάχνει το εγώ περιέχει μια αντίφαση, διότι ο νους είναι διχασμένος ανάμεσα στο εγώ και στο Άγιο Πνεύμα, έτσι ώστε ό,τι και να φτιάχνει το εγώ να είναι ατελές και αντιφατικό. Αυτή η αστήρικτη θέση είναι αποτέλεσμα του προβλήματος αρχής το οποίο, αφού δέχεται την μία ασύλληπτη σκέψη ως λογικό του αξίωμα , μπορεί να παράγει μόνο ιδέες που είναι ασύλληπτες.
8. Το πρόβλημα  της αρχής είναι στην πραγματικότητα ζήτημα προέλευσης. Όταν έχεις πρόβλημα αρχής, αυτό συμβαίνει διότι πιστεύεις ότι είσαι ο συγγραφέας του εαυτού σου και προβάλλεις την αυταπάτη σου στους άλλους. Και τότε αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση σαν οι άλλοι κυριολεκτικά να σε αντιμάχονται για να σου πάρουν τη  πηγή της προέλευσης σου. Αυτό είναι το βασικό σφάλμα όλων όσων πιστεύουν ότι έχουν καταχραστεί την δύναμη του Θεού. Αυτή η πίστη είναι πολύ τρομακτική γι αυτούς, αλλά καθόλου δεν απασχολεί τον Θεό. Όμως, είναι πρόθυμος να την ακυρώσει, όχι για να τιμωρήσει τα παιδιά Του, αλλά μόνο και μόνο επειδή Αυτός γνωρίζει ότι αυτή τους κάνει δυστυχισμένους. Στις δημιουργίες του Θεού έχει δοθεί η αληθινή τους  Πατρότητα, αλλά εσύ προτιμάς να είσαι ανώνυμος όταν επιλέγεις να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από τον Συγγραφέα σου. Όντας αβέβαιος για την αληθινή σου Πατρότητα, πιστεύεις ότι η δημιουργία σου είναι ανώνυμη. Αυτό σε αφήνει σε μια θέση όπου το να πιστεύεις ότι δημιούργησες τον εαυτό σου, μοιάζει κατανοητό . Η διένεξη για την  προέλευση  έχει αφήσει μια τέτοια αβεβαιότητα μέσα στο νου σου που μπορεί ακόμα και  να αμφιβάλλει για το αν υπάρχεις στ’ αλήθεια.
9. Μόνο εκείνοι που παραιτούνται ολοκληρωτικά από κάθε επιθυμία να απορρίπτουν μπορούν να γνωρίσουν ότι είναι αδύνατη η δική τους απόρριψη. Δεν έχεις καταχραστεί την δύναμη του Θεού, αλλά την έχεις χάσει. Ευτυχώς, όταν χάνεις κάτι δεν σημαίνει πως αυτό έχει χαθεί. Απλά σημαίνει ότι δεν θυμάσαι που είναι. Η ύπαρξή του δεν εξαρτάται από την ικανότητά σου να το αναγνωρίσεις, ούτε ακόμα και να το εντοπίσεις. Είναι δυνατόν να κοιτάς την πραγματικότητα χωρίς να κρίνεις και απλά να γνωρίζεις ότι είναι εκεί.
10. Η ειρήνη είναι φυσικό κληροδότημα του πνεύματος. Ο καθένας είναι ελεύθερος να αρνηθεί να αποδεχτεί την κληρονομιά του, αλλά δεν είναι ελεύθερος να ορίσει τι είναι η κληρονομιά του. Το πρόβλημα για το οποίο ο καθένας πρέπει ν’αποφασίσει είναι το θεμελιώδες ζήτημα της  προέλευσης. Όλος ο φόβος έρχεται στο τέλος, και μερικές φορές από πολύ ύπουλες διαδρομές, από την άρνηση της Πατρότητας. Η προσβολή δεν είναι ποτέ προς τον Θεό, αλλά μόνο προς εκείνους οι οποίοι Τον αρνούνται. Το να αρνείσαι την Πατρότητα Του  σημαίνει πως αρνείσαι στον εαυτό σου τον λόγο για την ειρήνη σου, έτσι ώστε να βλέπεις τον εαυτό σου μόνο σε κομμάτια. Αυτή η παράξενη αντίληψη είναι το πρόβλημα της εξουσίας.
11. Δεν υπάρχει κανένας που να μην νιώθει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο φυλακισμένος. Αν αυτό είναι το αποτέλεσμα της δικής του ελεύθερης βούλησης τότε πρέπει να θεωρεί ότι βούληση του δεν είναι ελεύθερη, ειδάλλως η κυκλική λογική αυτής της θέσης θα ήταν προφανής. Η ελεύθερη βούληση πρέπει να οδηγεί στην ελευθερία. Η κρίση πάντα φυλακίζει διότι διαχωρίζει κομμάτια πραγματικότητας σύμφωνα με την ασταθή κλίμακα  των επιθυμιών. Οι επιθυμίες  δεν είναι γεγονότα. Το να επιθυμείς  σημαίνει ότι υπονοείς ότι η βούληση  δεν είναι αρκετή. Εν τούτοις, κανένας που είναι στον ορθό νου δεν πιστεύει ότι το να επιθυμεί είναι εξίσου πραγματικό με το να βούλεται. Αντί να λες «Αναζητείστε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών», λέγε, «Να θέλετε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών», και θα έχεις πει, «Γνωρίζω τι είμαι και αποδέχομαι την δική μου κληρονομιά».


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...