Κεφάλαιο 1 ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ. V. Η Ολότητα και το Πνεύμα

V. Η Ολότητα και το Πνεύμα

1. Το θαύμα μοιάζει πολύ με το σώμα στο ότι και τα δύο είναι βοηθήματα εκμάθησης για την διευκόλυνση μιας κατάστασης στην οποία θα καταστούν μη αναγκαία. Όταν φτάσουμε στην αρχική κατάσταση του πνεύματος της απευθείας επικοινωνίας, ούτε το σώμα ούτε το θαύμα θα υπηρετούν κάποιο σκοπό. Όμως, όσο πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε ένα σώμα, μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα στα  κανάλια έκφρασης που είναι χωρίς αγάπη ή  σε αυτά που είναι θαυματουργά. Μπορείς να φτιάξεις ένα άδειο κέλυφος, αλλά  έτσι δεν μπορείς να εκφράσεις απολύτως τίποτα. Μπορείς να περιμένεις, να καθυστερήσεις, να παραλύσεις τον εαυτό σου, ή να μειώσεις την δημιουργικότητά σου σχεδόν στο τίποτα. Αλλά δεν μπορείς να την καταργήσεις. Μπορείς να καταστρέψεις το μέσον επικοινωνίας, αλλά όχι το δυναμικό σου. Δεν δημιούργησες εσύ τον εαυτό σου.

2. Η βασική απόφαση του νου που είναι προσανατολισμένος στα θαύματα  είναι να μην περιμένει στον χρόνο περισσότερο από ότι είναι απαραίτητο. Ο χρόνος μπορεί να αναλώνει όπως και να αναλώνεται. Ο εργάτης των θαυμάτων, λοιπόν, δέχεται με χαρά τον παράγοντα που ελέγχει τον χρόνο. Αναγνωρίζει ότι κάθε χρονική κατάρρευση φέρνει τους πάντες πιο κοντά στην τελική απελευθέρωση από τον χρόνο, στην οποία ο Υιός και ο Πατέρας είναι ένα. Η ισότητα δεν υπονοεί ισότητα στο τώρα. Όταν όλοι αναγνωρίσουν ότι έχουν τα πάντα, οι ατομικές συνεισφορές στην Υιότητα δεν θα είναι πια απαραίτητες.

3. Όταν έχει ολοκληρωθεί η Επανόρθωση, όλα τα ταλέντα θα είναι μοιρασμένα σε όλους τους Υιούς του Θεού. Ο Θεός δεν μεροληπτεί. Όλα Του τα τέκνα έχουν την ολοκληρωτική Αγάπη Του, και όλα Του τα δώρα δίνονται ελεύθερα, εξίσου σε όλους. Το «Εκτός κι αν γίνετε σαν τα μικρά παιδιά» σημαίνει ότι αν δεν αναγνωρίσεις πλήρως ότι βασίζεσαι ολοκληρωτικά στον Θεό, δεν θα μπορέσεις να γνωρίσεις την πραγματική δύναμη του Υιού στην αληθινή σχέση του με τον Πατέρα. Η μοναδικότητα των Υιών του Θεού δεν προέρχεται από εξαίρεση και αποκλεισμό αλλά από συμμετοχή όλων. Όλοι μου οι αδελφοί είναι μοναδικοί. Αν πιστεύουν ότι στερούνται κάτι, η αντίληψή τους διαστρεβλώνεται. Όταν συμβαίνει αυτό  βλάπτονται οι σχέσεις ολόκληρης της  οικογένειας  του Θεού, ή της Υιότητας

4. Στο τέλος, κάθε μέλος της οικογένειας του Θεού πρέπει να επιστρέψει. Το θαύμα καλεί όλους να επιστρέψουν διότι τους ευλογεί και τους τιμά, ακόμα κι αν κάποιος είναι απών πνευματικά. Το «Ο Θεός δεν εμπαίζεται» δεν είναι προειδοποίηση αλλά καθησυχασμός. Ο Θεός θα μπορούσε να εμπαιχθεί αν κάποια από τις δημιουργίες Του στερείτο αγιότητας. Η δημιουργία είναι ολοκληρωμένη, και το χαρακτηριστικό της ολότητας είναι η αγιότητα. Τα θαύματα είναι επιβεβαιώσεις της σχέσης Υιού προς Πατέρα, η οποία είναι μια κατάσταση πληρότητας και αφθονίας.

5. Ό,τι είναι αληθινό  είναι αιώνιο, και δεν μπορεί να αλλάξει ή να υποστεί αλλαγές. Το πνεύμα είναι, λοιπόν, αναλλοίωτο διότι είναι ήδη τέλειο, αλλά ο νους μπορεί να επιλέξει τι θέλει να υπηρετήσει. Ο μόνος περιορισμός που έχει στην επιλογή του είναι ότι δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφέντες. Αν επιλέξει να κάνει κάτι τέτοιο,  ο νους μπορεί να γίνει το μέσο με το οποίο το πνεύμα δημιουργεί παράλληλα με τη δική του δημιουργία. Αν δεν επιλέξει ελεύθερα να κάνει κάτι τέτοιο, διασφαλίζει μεν το δημιουργικό του δυναμικό, αλλά θέτει τον εαυτό του κάτω από τυραννικό έλεγχο παρά κάτω από την μία Αρχή. Το αποτέλεσμα είναι να αιχμαλωτίζει, διότι τέτοιες είναι οι προσταγές των τυράννων. Το να αλλάξεις το νου σου σημαίνει να τον θέσεις στην διάθεση της αληθινής Αρχής.

6. Το θαύμα είναι ένα σημάδι ότι ο νους έχει επιλέξει να οδηγηθεί από μένα στην υπηρεσία του Χριστού. Η αφθονία του Χριστού είναι το φυσικό αποτέλεσμα της επιλογής να Τον ακολουθήσεις. Όλες οι ρηχές ρίζες πρέπει να ξεριζωθούν, διότι δεν είναι αρκετά βαθιές για να σε στηρίξουν. Η ψευδαίσθηση ότι οι ρηχές ρίζες μπορεί να βαθύνουν, κι έτσι να μπορούν να σε κρατήσουν, είναι μία από τις διαστρεβλώσεις  στην οποία στηρίζεται το αντίστροφο του Χρυσού Κανόνα. Καθώς αυτές οι ψευδείς βάσεις καταργούνται, η ισορροπία φαίνεται πως χάνεται προσωρινά. Εν τούτοις, τίποτα δεν είναι πιο ασταθές από έναν αντεστραμμένο  προσανατολισμό. Ούτε μπορεί κάτι που τον κρατά αντεστραμμένο  να συντελέσει σε αυξημένη σταθερότητα.