Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω τους εθισμούς μου από την οπτική των Μαθημάτων;

Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω τους εθισμούς μου από την οπτική των Μαθημάτων;

ΕΡΩΤΗΣΗ 246: Μελετώ και ασκούμαι στα Μαθήματα Θαυμάτων για σχεδόν έξι χρόνια, συνήθως σε καθημερινή βάση. Με έχουν βοηθήσει πολύ, αλλά χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια να καταλάβω και να αντιμετωπίσω του εθισμούς. Σύμφωνα με το εγώ μου, είμαι εθισμένη στο αλκοόλ και τα τσιγάρα. Σύμφωνα με τον Θεό, είμαι η αγαπημένη Του κόρη. Πώς να το δω αυτό; Μην μου πείτε να σταματήσω να ακούω το εγώ μου γιατί είναι σα να δίνω πράσινο φως στους εθισμούς μου. Νιώθω ότι υπάρχει κάποιο βαθύτερο υπόβαθρο για να σκεφτώ πάνω σ’ αυτό. Οι συμβουλές από τους επαγγελματίες φαίνεται πως ενισχύουν την ασθένεια, την ενοχή και την θυσία. Τα Μαθήματα μου λένε ότι δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, να το θέσω στα χέρια του Αγίου Πνεύματος. Αλλά χρειάζομαι κι άλλη βοήθεια στο να το απελευθερώσω, στο να ανοιχτώ σε ένα μάθημα που δεν καλοκαταλαβαίνω, στο να μην δίνω τόσο πολλή προσοχή στην άποψη του κόσμου. Σας παρακαλώ, πείτε μου αν υπάρχει κάτι στα Μαθήματα, ή κάπου αλλού, που δεν  το έχω δει.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πρώτον, μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε την φύση των συγκεκριμένων μαθημάτων που έχουμε στην ζωή μας. Δεν μπορούμε να δούμε ολόκληρη την εικόνα μέσα στο νου μας, γιατί ακόμα φοβόμαστε τόσο πολύ να ανακτήσουμε εκείνο το κομμάτι της ταυτότητας μας από το οποίο έχουμε αποκοπεί και το οποίο έχουμε αποκρύψει από τον εαυτό μας. Κατά μία έννοια, όμως, δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε γιατί επιλέξαμε τις καταστάσεις που επιλέξαμε, γιατί η λύση που παρέχουν τα Μαθήματα είναι τόσο ξεκάθαρη. Όποια και να είναι η κατάσταση, το μόνο που έχει νόημα είναι το αν θα επιλέξουμε να έχουμε τον Ιησού ή το εγώ για οδηγό μας μέσα σε αυτή. Αν επιλέξουμε τον Ιησού ή το Άγιο Πνεύμα, θα νιώθουμε πιο γαλήνιοι, άσχετα με το αν η κατάσταση αλλάξει ή όχι∙ και θα έχουμε την τάση να είμαστε πιο ήπιοι και καλοσυνάτοι με τον εαυτό μας και τους άλλους. Αν επιλέξουμε το εγώ, θα νιώθουμε πιο ένοχοι και απελπισμένοι ∙ θα συνεχίσουμε να έχουμε σκέψεις αυτοκατηγόριας και αυτολύπησης, και να κατηγορούμε άλλους ως υπεύθυνους για τα δεινά μας. Θα παραμείνουμε υπεραπασχολημένοι με το σώμα και θα είμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από γαλήνιοι.

Το να θέσεις τον εαυτό σου στα χέρια του Αγίου Πνεύματος, από την οπτική των μαθημάτων, έχει να κάνει με το να αποδεχτείς την ευθύνη σου για όποια κατάσταση βρίσκεσαι, και να αφήσεις να φύγουν όλες οι σκέψεις κατηγόριας- είτε αυτοκατηγόριας είτε κατηγόριας εναντίον των άλλων -  και μετά να υιοθετήσεις μια καλοσυνάτη και ήπια στάση προς τον εαυτό σου. Το μάθημα με το οποίο θα σε βοηθήσει το Άγιο Πνεύμα ή ο Ιησούς είναι το να μάθεις ότι η γαλήνη του νου δεν έχει σαν προϋπόθεση την σωματική ή την ψυχολογική υγεία, ή οτιδήποτε εξωτερικό προς το νου σου και την δική Τους παρουσία αγάπης μέσα στο νου σου. Καθώς συγκεντρώνεσαι στο να μάθεις αυτό το μάθημα, οι σκέψεις που αντιτίθενται σε αυτό θα έρθουν στην επιφάνεια, και τότε θα φέρεις αυτές τις εγωικές σκέψεις στην παρουσία αγάπης μέσα στο νου σου, εκεί όπου θα μπορέσεις να επιλέξεις είτε να τις κρατήσεις είτε να τις αφήσεις να φύγουν. Η υπομονή και η γλυκύτητα θα εκδηλωθούν με την βεβαιότητα ότι όταν είσαι έτοιμη να αφήσεις τους εθισμούς σου, θα το κάνεις, και ότι το να τους κρατάς δεν είναι κάτι αμαρτωλό, ούτε κάτι για το οποίο χρειάζεται να ντρέπεσαι. Τίποτα από ό,τι κάνουμε με ή προς το σώμα μας δεν μπορεί να έχει καμιά επίδραση στην αγάπη που φυλάσσεται για λογαριασμό μας μέσα στον ορθό μας νου.

Επομένως, το να θέσεις τον εαυτό σου στα χέρια του Αγίου Πνεύματος δεν σημαίνει ότι τότε επαφίεται σε Αυτό να κάνει κάτι για τους εθισμούς σου. Σημαίνει, όμως, ότι έχεις πάρει μια απόφαση να χρησιμοποιήσεις τον τρόπο του Αγίου Πνεύματος να κοιτάξεις αυτό που συμβαίνει αντί για τον τρόπο που το κοιτάζει το εγώ, πράγμα που πάντα θα σε αφήνει να πιστεύεις ότι είσαι ένα ευάλωτο, θυματοποιημένο σώμα.

Τελικά, η επιλογή να αναζητήσεις επαγγελματική βοήθεια μπορεί πολλές φορές να είναι μια ανταπόκριση αγάπης στο κάλεσμα για βοήθεια που είναι πίσω από το αυτό-μίσος και την ενοχή ∙ μπορεί να είναι μια έκφραση καλοσύνης προς τον εαυτό σου ως τρόπος να κατάργησης αυτού του αυτό-μίσους. Όμως, φαίνεται πως υπονοείς ότι έχεις δοκιμάσει τις παραδοσιακές μεθόδους θεραπείας, και ότι αυτές δεν σε βοήθησαν. Έχουμε μιλήσει γι αυτό το θέμα και σε προηγούμενες ερωτήσεις: #30, #57, και #119.

Για να βοηθηθείς, συνοψίζουμε τις εξηγήσεις που μας δίνουν τα Μαθήματα που μπορούν να εφαρμοστούν σε καταστάσεις τέτοιες όπως οι εθισμοί. Παρόλο που ο όρος δεν χρησιμοποιείται ποτέ στα Μαθήματα, ένας εθισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ιδιαίτερη σχέση, και τα Μαθήματα λένε πολλά για τις ιδιαίτερες σχέσεις.

Συχνά οι εθισμοί είναι το αποτέλεσμα συντριπτικών συναισθημάτων αυτό-μίσους και ενοχής. Ο πόνος είναι τόσο μεγάλος που πρέπει να τον εξουδετερώσουμε με κάποιο τρόπο.  Η υπερβολική ροπή στο αλκοόλ και στα τσιγάρα (ή σε όποιες άλλες μορφές – φαγητό, σεξ, πλούτος, πολυτέλεια, κλπ.) επιλέγεται συχνά σαν μέσον ανακούφισης αυτού του πόνου.

Η κακοποίηση του σώματος σου μέσα από τους εθισμούς μπορεί επίσης να είναι ένας τρόπος τιμωρίας του εαυτού σου γιατί είσαι ένας «κακός» άνθρωπος, μια πίστη την οποία πιστοποιεί το αυτό-μίσος και η ενοχή. Θα μπορούσε επίσης να είναι ένα μέσον για να τιμωρήσεις κάποιον άλλο: θα κουνούσες ένας δάχτυλο κατηγόριας σε κάποιον λέγοντας, «Εσύ φταις που είμαι εθισμένος. Εσύ με κατάντησες έτσι.» Και ας παραφράσουμε μια πρόταση από το κείμενο: Κοίταξε με αδελφέ, στα χέρια σου είμαι ένας εθισμένος (Κεφ.27.I.5:6) ∙ και, «Είμαι αυτό το πράγμα που με έκανες εσύ, και καθώς με κοιτάς, καταδικάζεσαι εξαιτίας αυτού που είμαι» (Κεφ.31.V.5:3). Όλοι έχουμε ανάγκη να ξεφορτωθούμε τον πόνο του αυτομίσους μας και της ενοχής, κι έτσι θα ήμασταν πρόθυμοι ακόμα και να υποφέρουμε έντονα έτσι ώστε να μπορούσαμε να το ρίξουμε σε κάποιον άλλον. Η αποζημίωση είναι ότι θα νιώθαμε σαν το αθώο θύμα αυτού που κάποιος άλλος μας έκανε.

Όπως και κάθε μορφή ασθένειας – σωματικής ή ψυχολογικής – ο εθισμός ενισχύει την πίστη ότι το σώμα είναι πραγματικό, και ότι μπορεί να θυματοποιηθεί. Όταν υπερασχολούμαστε με το σώμα  με κάποιον ή και με όλους αυτούς του τρόπους, το πιο πιθανόν είναι ότι έχουμε πάρει μια προηγούμενη απόφαση να αποκρύψουμε από την επίγνωση μας την αληθινή μας ταυτότητα ως πνεύμα. Οποιαδήποτε μορφή υπεραπασχόλησης με το σώμα είναι μια άμυνα ενάντια στην αλήθεια. Η αλήθεια για τον εαυτό μας μπορεί να μας τρομάζει τόσο πολύ – όταν την επιτρέψουμε στην επίγνωση μας έστω για μισό δευτερόλεπτο – που τότε κάνουμε οτιδήποτε θα έδιωχνε αποτελεσματικά αυτή την αλήθεια από την επίγνωση μας. Έτσι απομακρυνόμαστε από το νου με την έννοια ότι είμαστε στο έλεος κάποιας δύναμης πέρα από την δικό μας έλεγχο. Η πραγματική μας ομορφιά και δύναμη ως Υιός του Θεού μπορεί να μας τρομάζει τόσο πολύ που την υποκαθιστούμε με μια ταυτότητα αδυναμίας και εξάρτησης, και μετά απωθούμε την πραγματική προέλευση της και την αποδίδουμε σε κάποιον παράγοντα μέσα στο σώμα μας, ή σε κάποιου άλλου το σώμα, ή σε κάποια κατάσταση στον κόσμο.

Συνοπτικά λοιπόν, το πραγματικό θέμα είναι: Τώρα που ο εθισμός είναι εκεί, τι κάνω γι αυτό; Και όπως μας υπενθυμίζει ο Ιησούς, χρειάζεται μόνο να σκεφτόμαστε όσον αφορά τον σκοπό, ή «Για ποιο σκοπό είναι αυτό;» (Κεφ.17.IV.2:2).  Ξέρουμε ότι για το εγώ, ο σκοπός των εθισμών είναι να ενισχύσουν την ενοχή ∙ και για το Άγιο Πνεύμα ο σκοπός αλλάζει σε κάποιο μέσον κατάργησης της ενοχής. «Ο Υιός του Θεού δεν μπορεί να κάνει καμιά επιλογή που το Άγιο Πνεύμα να μην μπορεί να αξιοποιήσει για δικό του όφελος, και όχι εναντίον του» (Κεφ..25.VI.7:5).  Έτσι καταλήγουμε στο να διακρίνουμε αν επιλέγεις το εγώ ή το Άγιο Πνεύμα για δάσκαλο σου. 

http://facimoutreach.org/qa/questions/questions47.htm#Q246