Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ







Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ

~ Βασισμένο στο «The world of guilttwo levels» από το βιβλίο του Kenneth Wapnick “Forgiveness and Jesus”.

Παρόλο που οι ψυχολόγοι μπορεί να διαφέρουν στο πώς καταλαβαίνουν την αιτιολογία της, την δυναμική της ,ή σε περιγραφικούς όρους, πρακτικά όλοι συμφωνούν ότι το κεντρικό θέμα της ζωής που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι είναι το πρόβλημα της ενοχής. Σε σχέση με την εμπειρία του εαυτού μας σαν σωματικά και ψυχολογικά όντα, η ενοχή μπορεί να περιγραφεί και ως αυτομίσος, αυτοαμφισβήτηση, μια επίμονη αίσθηση κατωτερότητας και ανασφάλειας, συναισθήματα ανολοκλήρωσης, ανικανοποίητου, έλλειψης, και μια πίστη στην προσωπική αποτυχία ως προς τον εαυτό μας, τους άλλους, και τον Θεό.
Ο καθένας από μας είναι πολύ εξοικειωμένος με το αίσθημα ενοχής για πράγματα από το παρελθόν μας. Την ιστορία της ατομικής μας ζωής μπορούμε να την δούμε από αυτήν την οπτική, ως μια λιτανεία στην ενοχή μας γι αυτά που έχουμε ή δεν έχουμε κάνει, έχουμε ή δεν έχουμε σκεφτεί. Νιώθουμε ενοχή επειδή ταλαιπωρούσαμε ένα πιο μικρό αδελφό μας, ή μας πιάσανε να κλέβουμε καραμέλες από το μαγαζάκι της γειτονιάς, επειδή το σκάσαμε από το σχολείο για να πάμε για ψάρεμα ή να δούμε έναν αγώνα, ή τιμωρηθήκαμε από τον δάσκαλο γιατί μιλούσαμε στην τάξη ή δεν είχαμε κάνει τα μαθήματα μας. Ως ενήλικες νιώθουμε ένοχοι που δεν δείξαμε καλοσύνη σε κάποιον που είχε ανάγκη, ή που χάσαμε την ψυχραιμία μας, που κλέψαμε στην φορολογία, που δεν ήμασταν πιστοί τις δέκα εντολές, που δεν κάναμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, ή που είχαμε σεξουαλικά συναισθήματα προς ανθρώπους απαγορευμένους σύμφωνα με τα ηθικά στάνταρ. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος – ωστόσο παρά τον πόνο που αφήνουν τέτοιες αναμνήσεις και εμπειρίες, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Αυτές οι συγκεκριμένες περιστάσεις για τις οποίες νιώθουμε ενοχή αντανακλούν μια πολύ πιο βαθιά και γενικευμένη εμπειρία αναξιότητας και ανεπάρκειας. Ακριβώς όπως ο μεγαλύτερος όγκος του παγόβουνου βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, έτσι και αυτή η εμπειρία της ενοχής βρίσκεται κάτω από την επιφανειακή γραμμή που χωρίζει τον συνειδητό από τον ασυνείδητο νου μας. Είναι ένα αίσθημα τόσο βαθιά ριζωμένο που πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τρόπος να απαλλαγούμε από αυτό – γιατί ούτε και ο Ίδιος ο Θεός δεν θα είχε την δύναμη ή την επιθυμία να μας λυτρώσει από το μόνιμο φορτίο της ενοχής.
Από πού προέρχεται η ενοχή; Η εξήγηση των μαθημάτων για την τελική προέλευση της ενοχής, μας παρέχει ένα ευρύτερο μεταφυσικό πλαίσιο για τις ψυχολογικές αρχές για τις οποίες μιλάμε, χωρίς το οποίο το βασικό νόημα της ενοχής και η κατάργηση της μέσω της συγχώρεσης δεν θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητά.
Η ενοχή πηγάζει από την αμαρτία, την οποία τα Μαθήματα την προσδιορίζουν σε κάποιο σημείο ως έλλειψη αγάπης (Κεφ 1), η κατάσταση μετά τον διαχωρισμό. Αμαρτία είναι η πίστη ότι μπορούμε και έχουμε πράγματι διαχωριστεί από τον Δημιουργό μας ο Οποίος είναι η Αγάπη. Με αυτή την έννοια, η άποψη των Μαθημάτων θα ήταν ισοδύναμη με την κατανόηση του Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού για το προπατορικό αμάρτημα, όταν η σκέψη του διαχωρισμού τρύπωσε μέσα στο νου του Υιού του Θεού. Είναι η φαινομενική πραγματικότητα του διαχωρισμού αυτή που κάνει το εγώ ή τον ψευδή εαυτό που στέκει σε αντιπαράθεση με τον Εαυτό που δημιούργησε ο Θεός ένα μαζί Του. Η ενοχή μας λέει ότι έχουμε αμαρτήσει, κι έτσι εδραιώνει την πραγματικότητα της αμαρτίας. Το εγώ, που είναι η πίστη σε ένα διαχωρισμένο εαυτό, τώρα προστατεύει τον εαυτό του προβάλλοντας αυτή την αρχική σκέψη του διαχωρισμού, προκαλώντας την γέννηση ενός κόσμου μορφής που φαίνεται ότι υπάρχει ξέχωρα από τον διχασμένο νου που τον σκέφτηκε. Όπως δηλώνουν τα Μαθήματα:

 Δεν συνειδητοποιείς το μέγεθος αυτού του ενός σφάλματος (του διαχωρισμού). Ήταν τόσο τεράστιο και τόσο απόλυτα απίστευτο που από αυτό έπρεπε να αναδυθεί ένα κόσμος όλως διόλου μη πραγματικός. Τι άλλο θα μπορούσε να προκύψει από αυτό;…..(Ο κόσμος) Αυτή ήταν η πρώτη προβολή του σφάλματος προς τα έξω. Ο κόσμος προέκυψε για να το κρύψει, κι έγινε η οθόνη πάνω στην οποία προβλήθηκε και παρεμβλήθηκε ανάμεσα σε σένα και την αλήθεια. (Κεφ. 18)

Ο κόσμος του διαχωρισμού είναι ένας κόσμος σωμάτων, που γίνονται κυριολεκτικά η ενσάρκωση του εγώ, συμβολίζοντας την αμαρτία του διαχωρισμού ή της επίθεσης προς τον Θεό για την οποία νιώθουμε ένοχοι. Γι αυτό τον λόγο τα Μαθήματα δηλώνουν ότι «ο κόσμος φτιάχτηκε ως επίθεση εναντίον του Θεού». Άρα, στην πραγματικότητα ο υλικός κόσμος είναι το ίδιο ψευδαισθητικός όσο η σκέψη του διαχωρισμού που τον προκάλεσε. Τα Μαθήματα διδάσκουν ότι οι ιδέες δεν αφήνουν την πηγή τους. Παρά το ότι εμείς βιώνουμε το αντίθετο, ο κόσμος υπάρχει μόνο σαν μια ιδέα μέσα στο διχασμένο νου μας, που δεν είναι ο νους που δημιούργησε ο Θεός. Επομένως, ο διαχωρισμένος κόσμος, δεν μπορεί ούτε κι αυτός να δημιουργήθηκε από τον Θεό, και γι αυτό δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.
Ακόμα, ο κόσμος του διαχωρισμού είναι ένας κόσμος έλλειψης, σύγκρουσης, πόνου, και θανάτου, σε έντονη αντίθεση με τον κόσμο αφθονίας, γαλήνης και αιώνιας ζωής του Θεού. Ο δικός μας είναι ένας κόσμος αντιθέτων, αντιθέσεων, και αλλαγής – ο Ουρανός είναι ενοποιημένος και αναλλοίωτος. Τα μαθήματα λένε:

Ο κόσμος που βλέπεις είναι το απατηλό σύστημα εκείνων που έχουν χάσει τα λογικά τους από την ενοχή. Κοίταξε προσεκτικά αυτό τον κόσμο, και θα συνειδητοποιήσεις ότι έτσι είναι. Διότι αυτός ο κόσμος είναι το σύμβολο της τιμωρίας, και όλοι οι νόμοι που φαίνεται ότι τον κυβερνούν είναι οι νόμοι του θανάτου. Τα παιδιά γεννιούνται μέσα από τον πόνο και με πόνο. Το μεγάλωμά τους συνοδεύεται από βάσανα, και μαθαίνουν για την θλίψη και τον διαχωρισμό και τον θάνατο. Ο νους τους φαίνεται πως είναι παγιδευμένος μέσα στον εγκέφαλό τους, και οι δυνάμεις του υποχωρούν όταν το σώμα τους πληγώνεται. Φαίνεται πως αγαπούν, όμως εγκαταλείπουν και εγκαταλείπονται. Φαίνεται πως χάνουν αυτό που αγαπούν, κι αυτό είναι ίσως η πιο παρανοϊκή πίστη από όλες. Και τα σώματά τους μαραίνονται και αγκομαχούν και κείτονται στο έδαφος, και δεν υπάρχουν πια. Δεν υπάρχει κανένας τους που να μην έχει σκεφτεί ότι ο Θεός είναι σκληρός. (Κεφ 13 Εισαγωγή)
Ακόμα και ό,τι μας φέρνει ευχαρίστηση σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι αυτό που φαίνεται:»Όσο πιστεύεις ότι το σώμα μπορεί να σου δώσει ευχαρίστηση, θα πιστεύεις ότι μπορεί να σου φέρνει και πόνο» (Κεφ. 19). Τα αντικείμενα ευχαρίστησης θα μας φέρνουν πόνο για δύο βασικούς λόγους: η απουσία τους μόλις γίνουμε εξαρτημένοι από αυτά, θα βιώνεται ως έλλειψη ή στέρηση, και γι αυτό θα είναι οδυνηρή – δεύτερον, όταν βιώνουμε το οτιδήποτε στον υλικό κόσμο ως πηγή ευχαρίστησης, πιστεύοντας ότι η παρουσία του είναι βασική για την ευημερία μας, του δίνουμε μια πραγματικότητα και δύναμη που δεν έχει πραγματικά, αρνούμενοι την δύναμη και την πραγματικότητα που ο Θεός ή το πνεύμα όντως έχουν. Χρησιμοποιώντας τον κόσμο ως υποκατάστατο του ρόλου που μόνο ο Θεός θα είχε στην ζωή μας, ενισχύεται η πίστη μας στον διαχωρισμό, και αυτή η πίστη είναι που εξαρχής προκαλεί τον κόσμο του πόνου και των δεινών. Όπως λένε τα Μαθήματα: «Όλη η πραγματική ευχαρίστηση έρχεται από το να κάνεις το Θέλημα του Θεού» (Κεφ.1)
Αυτή την αρχή, ότι η ευχαρίστηση ισούται με πόνο, την παρατηρούμε και στην φύση. Αυτό που βλέπουμε και θαυμάζουμε ως ομορφιά μπορεί επίσης να προκαλέσει όλεθρο και καταστροφή. Η ζεστασιά του ήλιου που συντηρεί την ζωή μπορεί επίσης να προκαλέσει ανυπόφορη ζέστη που σκοτώνει. Η απαλή βροχή που τρέφει το χώμα, όταν είναι σε υπερβολή, οδηγεί σε πλημμύρες που καταστρέφουν πόλεις και χωριά. Η μεγάλη απουσία βροχής, από την άλλη, προκαλεί ξηρασίες που μας στερούν την στήριξη που μας παρέχει η παρουσία της.
Θαυμάζουμε τις ομορφιές και τις θαυμαστές απαλότητες της φύσης. Ωστόσο μέσα στον ίδιο κόσμο αντιλαμβανόμαστε ανταγωνισμό και καταστροφικότητα. Μεγαλοπρεπή δέντρα σωριάζονται από σμήνη μερμηγκιών και τερμιτών. Ενώ τα κλαδιά τους υψώνονται σε μεγαλοπρεπείς αψίδες προς τον ουρανό, οι ρίζες τους αγωνίζονται εναντίον των ριζών των γειτονικών δέντρων για το χώμα που τους ανήκει δικαιωματικά. Τα ζώα κυνηγούν για την τροφή τους άλλα ζώα, και καραδοκούν στην άγρια φύση να εκμεταλλευτούν τα πιο αδύναμα ή πιο απρόσεχτα ζώα.
Αυτή η αβεβαιότητα στον κόσμο της φύσης αντανακλά την δική μας εμπειρία αυτού του κόσμου, και κάνει τα Μαθήματα να πουν ότι «καμιά αγάπη σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι χωρίς αστάθεια» (Κεφ.4).
Τα Μαθήματα λοιπόν, μπορούν να γίνουν κατανοητά σε δύο επίπεδα, που το καθένα αντανακλά μια διαφορετική έμφαση στο πώς προσεγγίζουμε τον κόσμο και το σώμα. Το πρώτο επίπεδο περιλαμβάνει αυτό το ευρύτερο μεταφυσικό πλαίσιο για το οποίο μιλήσαμε. Εδώ ο κόσμος είναι ψευδαισθητικός, και δεν έχει καμιά ύπαρξη πέρα από το νου που τον επινόησε. Η ενοχή που προκύπτει από αυτή την λανθασμένη πίστη μοιράζεται από όλους τους ανθρώπους και είναι έμφυτη στο να ζεις μέσα στο σώμα, το σύμβολο της εγωικής πίστης. Όλες οι προσωπικές μας εμπειρίες της αμαρτίας, της ενοχής και του φόβου βρίσκουν την ρίζα τους σε αυτό το πιο βαθύ στρώμα του ασυνείδητου μας, θαμμένο κάτω από στρώματα αμυνών που το εγώ έχει χρησιμοποιήσει για να αμυνθεί.
Το δεύτερο επίπεδο σχετίζεται με αυτόν τον κόσμο όπου πιστεύουμε ότι είμαστε. Εδώ, ο κόσμος και το σώμα, παρότι ψευδαισθητικά, είναι ουδέτερα («Το σώμα μου είναι ένα εντελώς ουδέτερο πράγμα») και μπορεί να υπηρετήσει είτε τους σκοπούς του εγώ ή του Αγίου Πνεύματος. Σε αυτό το επίπεδο η συγχώρεση είναι άμεσα εφαρμόσιμη. Με το να συγχωρέσουμε τα στρώματα της ενοχής στις προσωπικές μας ζωές, τελικά μπορούμε να καταργήσουμε το αρχικό σφάλμα της ενοχής πάνω στο οποίο βασίζεται όχι μόνο ο δικός μας προσωπικός κόσμος πόνου και δεινών, αλλά και ολόκληρος ο φαινομενικός κόσμος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...