Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Η ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ







ΕΡΩΤΗΣΗ 478: Ποιο ακριβώς είναι το Θέλημα του Θεού, και μήπως ο λόγος που δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε είναι επειδή είναι ενάντια στο Θέλημά Του;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όπως εξηγείται στο Γλωσσάριο του Kenneth Wapnick, το Θέλημα του Θεού είναι «η έκφραση της ύπαρξης του Θεού»(σελ. 122). Επειδή ο Υιός είναι ενωμένος με τον Πατέρα, η Υιότητα μοιράζεται μια Θέληση με τον Θεό. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά αντίθεση προς το Θέλημα του Θεού, γιατί ο Υιός δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον Πατέρα. Όμως, στην ψευδαισθητική εμπειρία μας του διαχωρισμού έχουμε κατασκευάσει μια φαινομενικά ξεχωριστή θέληση που θέλει χιλιάδες πράγματα, που όλα μόνο αντανακλούν την επιλογή να είμαστε διαχωρισμένοι. Όταν ταυτιζόμαστε με το εγώ διαλέγοντας τον διαχωρισμό, πράγματι  παίρνουμε αυτό που θέλουμε, δλδ., διαχωρισμό. Αυτή η επιλογή βρίσκεται πίσω από όλες τις ιδιαίτερες σχέσεις με ανθρώπους, πράγματα, και εμπειρίες, πράγματα τα οποία αναζητούμε ως υποκατάστατα του Θεού: «Κάθε ιδιαίτερη σχέση που έχεις κάνει είναι ένα υποκατάστατο της Θέλησης του Θεού, και δοξάζει την δική σου αντί για την δική Του εξαιτίας της ψευδαίσθησης ότι αυτές είναι διαφορετικές» (Κεφάλαιο .17.IV.2:7).
Στα Μαθήματα Θαυμάτων, ο Ιησούς μας λέει ότι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε τι θέλουμε, και αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε δεν μας φέρνει γαλήνη και ευτυχία: «…μην ρωτάς τον εαυτό σου τι χρειάζεσαι, διότι δεν γνωρίζεις, και η συμβουλή σου προς τον εαυτό σου θα σε πληγώσει. Διότι αυτό που νομίζεις ότι χρειάζεσαι απλά θα χρησιμεύσει για να ενισχύσει τον κόσμο σου εναντίον του φωτός, και να σε καταστήσει απρόθυμο να αμφισβητήσεις την αξία που μπορεί να έχει αυτός ο κόσμος για σένα.» (Κεφάλαιο 13.VII.11:5,6).
Αυτός ο κόσμος δεν έχει καμιά αξία, και όλα όσα ψάχνουμε σε αυτόν μας φέρνουν πόνο. Ο ίδιος ο πόθος για πράγματα αυτού του κόσμου από μόνος του μας φέρνει πόνο γιατί, όπως είπες, συχνά δεν παίρνουμε αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε. Μένουμε λοιπόν με συναισθήματα στέρησης, απογοήτευσης, πικρίας, ζήλιας, κλπ. Ιδιαίτερα, η επιθυμία για υποκατάστατα του Θεού καταλήγει σε ενοχή, την οποία μετά προβάλλουμε σε Αυτόν, ερμηνεύοντας το γεγονός ότι δεν πήραμε αυτό που θέλουμε ως τιμωρία που επιλέξαμε να μην ταυτιστούμε με το Θέλημα του Θεού: «Η προβολή του εγώ κάνει την Βούληση του Θεού να φαίνεται σαν να είναι έξω από σένα, κι επομένως όχι δική σου. Με αυτή την ερμηνεία φαίνεται πως είναι δυνατόν να συγκρούονται η Βούληση του Θεού και η δική σου. Ο Θεός, λοιπόν, μπορεί να φαίνεται πως απαιτεί από σένα αυτό που δεν θέλεις να δώσεις, κι έτσι σου στερεί αυτό που θέλεις.» (Κεφ.11.I.9:1,2,3).
Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η πηγή όλου του πόνου είναι η επιλογή να διαχωριστούμε από το Θέλημα του Θεού, αρνούμενοι έτσι την αληθινή μας ταυτότητα. Το κενό που προκαλείται από αυτή την άρνηση μας αναγκάζει να προσπαθούμε να το γεμίσουμε με τα πράγματα που νομίζουμε ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Δεν θα μας κάνουν. Θα βρούμε γαλήνη κι ευτυχία μόνο όταν δεχτούμε την μία Θέληση που μοιραζόμαστε με τον Θεό: «Δεν υπάρχει άλλη ειρήνη εκτός από την ειρήνη του Θεού, διότι Αυτός έχει έναν Υιό που δεν μπορεί να φτιάξει ένα κόσμο αντίθετο με το Θέλημα του Θεού και το δικό του, που είναι ίδιο με Εκείνου.» (Βιβλίο Εργασιών, Μάθημα 200.7:1).

ΕΡΩΤΗΣΗ 1081: Λέγεται ότι χωρίς να θέλει ο Θεός τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί. Τα πάντα είναι θέλημα Θεού. Γενηθήτω το θέλημα Σου. Τότε γιατί δίνουμε εύσημα στον Θεό για την καλοσύνη και κατηγορούμε το εγώ για το κακό; Ο Θεός δεν είναι πέρα από αυτή την δυαδικότητα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ναι, ο Θεός είναι πέρα από την δυαδικότητα του καλού και του κακού. Δεν υπάρχουν λέξεις που αληθινά να προσδιορίζουν ή να περιγράφουν τον Θεό. Οτιδήποτε και να λέμε γι Αυτόν προέρχεται από την δυαδική οπτική του διχασμένου νου. Όπως μας λέει ο Ιησούς: «Το καθετί που αναγνωρίζεις το ταυτίζεις με κάτι εξωγενές, κάτι έξω από σένα. Δεν μπορείς καν να σκεφτείς τον Θεό χωρίς ένα σώμα, ή με κάποια μορφή που να θεωρείς ότι αναγνωρίζεις.» (Κεφ.18.VIII.1:6,7). Το εγώ λοιπόν χρησιμοποιεί τους δικούς του περιγραφικούς όρους για την δική του έκδοση για τον Θεό, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με τον Θεό. Όπως είπε κάποτε ένας μεγάλος φιλόσοφος, «Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Του, και ο άνθρωπος του ανταπέδωσε την χάρη.» Αυτή η εικόνα η κατασκευασμένη από τον άνθρωπο ενσωματώνει αντίθετες αντιλήψεις όπως το καλό και το κακό, τα οποία είναι έμφυτα στο εγωικό σύστημα σκέψης. Εφόσον η ίδια η ύπαρξη του εγώ συντηρείται από την αντίθεση και τις διαφορές, ο Θεός που ισχυρίζεται ότι είναι ο πατέρας του πρέπει να μοιράζεται αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτό που είναι το πιο σημαντικό για τον Θεό του εγώ είναι η σχέση που το εγώ φαντάζεται ότι Αυτός έχει με τους διαχωρισμένους Υιούς Του. Σε αυτή την σχέση βρίσκουμε την πηγή όλων των ιδεών για την υποτιθέμενη Θέληση του Θεού για τους διαχωρισμένους Του Υιούς. Στα Μαθήματα μαθαίνουμε ότι ο Θεός δεν μπορεί να έχει ξεχωριστή Θέληση για τους διαχωρισμένους Υιούς Του, εφόσον ο διαχωρισμός από τον Θεό είναι αδύνατος (Κεφ.6.II.10). Επομένως, ο Θεός δεν κινεί τίποτα, ούτε θα μπορούσε ποτέ να έχει καμιά επίγνωση του κόσμου της μορφής. Αυτό θα ίσχυε ακόμα κι αν ο κόσμος δεν ήταν φτιαγμένος ως επίθεση εναντίον Του, πράγμα που είναι αδύνατον εφόσον ο κόσμος είναι φτιαγμένος ακριβώς για να γίνεται αντιληπτός ως έξω από το Νου του Θεού. Το μόνο που γνωρίζει Αυτός είναι η ενότητα με τον Υιό Του. Αυτό είναι το Θέλημα Του.  Τα Μαθήματα Θαυμάτων χρησιμοποιούν τον όρο «θέληση» σαν ιδιότητα του πνεύματος, ενώ η λέξη «επιθυμία» είναι μια δραστηριότητα του εγώ. Η Θέληση του Θεού έτσι όπως εξηγείται στο «Γλωσσάριο» του Κέννεθ Γουάπνικ, είναι «η έκφραση της ύπαρξης του Θεού» (σελ 122). Με άλλα λόγια, είναι Αυτό που είναι Εκείνος, και είναι μια Ύπαρξη/Θέληση που Εκείνος μοιράζεται με τον Υιό Του. Αυτή η Θέληση αντανακλάται στο όνειρο στο μέρος του νου που θυμάται τον Θεό (το Άγιο Πνεύμα):  «Το Άγιο Πνεύμα είναι το μέσο με το οποίο το Θέλημα του Θεού γίνεται στην γη όπως και στον Ουρανό. Και ο Ουρανός και η γη βρίσκονται μέσα σου, διότι το κάλεσμα και των δύο βρίσκεται μέσα στο νου σου.» (Κεφ.5.II.8:4,5).  Σε αυτό το κομμάτι ο Ιησούς δίνει καινούριο νόημα στην φράση από την Προσευχή του Κυρίου: «Γενηθήτω το Θέλημα Σου ως εν ουρανώ κι επί της γης.» Αναφέρεται στον διχασμένο νου που επιλέγει ανάμεσα στο εγώ (γη) και στο Άγιο Πνεύμα (την ανάμνηση του Ουρανού). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «κακό» είναι η επιλογή του εγώ και η καλοσύνη είναι η επιλογή του Αγίου Πνεύματος, αλλά τα Μαθήματα δεν κάνουν αυτού του είδους την διάκριση γιατί μας λένε ότι επιλέγουμε ανάμεσα στην αλήθεια και την ψευδαίσθηση. Δεν μπορούμε να δώσουμε πραγματικότητα στην ψευδαίσθηση, ούτε την δύναμη στο «κακό» να έχει επιδράσεις. Απλά δεν είναι πραγματικό. Αυτό που διακρίνει την διδασκαλία των Μαθημάτων για την Θέληση του Θεού από την παραδοσιακή Χριστιανική πίστη είναι ότι η Θέληση του Θεού δεν γίνεται στην γη ∙ Αυτός δεν γνωρίζει την γη, τα σώματα, τον διαχωρισμό, ούτε την δυαδικότητα. Ούτε γνωρίζει την καλοσύνη επειδή η ιδέα της καλοσύνης είναι συνυφασμένη σε σχέση αντίθεσης με το κακό. Τα Μαθήματα χρησιμοποιούν την δυαδική γλώσσα και τις ιδέες που καταλαβαίνουμε μόνο και μόνο για να μας οδηγήσουν στην ενότητα που έχουμε ξεχάσει. Παρόλο που η ενότητα έχει ξεχαστεί, δεν έχει εξαλειφτεί ούτε έχει αλλάξει με κανένα τρόπο. Όσο και να πιστεύουμε στην τρέλα του εγώ, παραμένουμε  ένα με την Θέληση του Θεού: «Όποιες και να είναι οι αντιδράσεις σου στην Φωνή του Αγίου Πνεύματος, όποια φωνή και να επιλέξεις ν’ ακούς, όποιες παράξενες σκέψεις και να περνούν από το μυαλό σου, το Θέλημα του Θεού γίνεται (Κεφ.13.XI.5:4). Εκεί βρίσκεται η ελπίδα μας και η παρηγοριά μας.

2 σχόλια:

  1. Καλησπέρα... Είχα διαβάσει κάποια βιβλία του Εμμετ Φοξ πριν από πολλά χρόνια και με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ στο πρόβλημα της κατάθλιψης που αντιμετωπιζα τότε...Μπορώ να πω ότι αυτά τα βιβλία και η προσπάθεια εφαρμογής των δοδαγματων τους στην καθημερινή μου ζωή ήταν αυτά που έβαλαν τη ζωή μου σε ένα καλύτερο κανάλι... Ωστόσο, με προβληματιζει κάτι που λέτε...Ότι οι ιδιαίτερες σχέσεις των ανθρώπων αντανακλούν τον διαχωρισμό... Υπό αυτή την έννοια δεν θα πρέπει ούτε να παντρευομαστε, ούτε να ερωτευομαστε, ούτε να κάνουμε παιδιά, ούτε να έχουμε φίλους αφού όλα αυτά συνιστούν ιδιαίτερες σχέσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λέτε ότι οι ιδιαίτερες σχέσεις ενός ανθρώπου συνιστούν διαχωρισμό. Δηλαδή να μην παντρευομαστε, να ερωτευομαστε, να κάνουμε παιδιά και να έχουμε φίλους αφού όλα αυτά είναι ιδιαίτερες σχέσεις και επομένως συνιστούν διαχωρισμό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...