Μπορούμε να απαλλαγούμε από την ενοχή χωρίς να χάσουμε την ατομική ταυτότητά μας;

Μπορούμε να απαλλαγούμε από την ενοχή χωρίς να χάσουμε την ατομική ταυτότητά μας;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Άκουσα ότι στον πραγματικό κόσμο βλέπεις τον διαχωρισμό αλλά όχι τα χωριστά συμφέροντα. Είναι αλήθεια αυτό; Τι σημαίνει αυτό πραγματικά; Ποιος ήρθε πρώτος, ο διαχωρισμός ή η ενοχή; (φαντάζομαι ο διαχωρισμός). Μπορεί να καταργηθεί η ενοχή χωρίς να καταργηθεί ο διαχωρισμός ή είναι αλληλένδετα; Πολύ θα ήθελα να ξεφορτωθώ την ενοχή…και το να βλέπω τα συμφέροντα των αδελφών σαν δικά μου ακούγεται καλό αφού σταματά αυτή η φρικτή αίσθηση της σύγκρουσης και του ανταγωνισμού…αλλά το χάσιμο της ατομικότητάς μου δεν μου φαίνεται ότι είναι το τίμημα που είμαι πρόθυμος να πληρώσω. Θα προτιμούσα να είμαι ένα μη ενοχικό, μη ανταγωνιστικό, μη φοβισμένο, χωρίς συγκρούσεις, ευτυχισμένο άτομο. Είναι αυτό δυνατό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πρώτον, είναι σωστό το συμπέρασμα σου ότι ο διαχωρισμός ήρθε πρώτος από την ενοχή – η ενοχή είναι απλά η ψυχολογική εμπειρία της αμαρτίας – το συναίσθημα που προκύπτει από το να είσαι αμαρτωλός.
Οι πιο πολλοί σπουδαστές φτάνουν σε αυτό το ίδιο αδιέξοδο που περιγράφεις. Αυτό που νιώθεις είναι απόλυτα φυσιολογικό και κατανοητό, εφόσον η ταύτιση μας με την ύπαρξη μας ως συγκεκριμένα άτομα είναι πολύ δυνατή. Μάλιστα, δεν γνωρίζουμε κανένα άλλο τρόπο ύπαρξης και το βρίσκουμε αρκετά δύσκολο – για να το θέσουμε ήπια – να αφομοιώσουμε την διδασκαλία του Ιησού ότι αυτή η ταυτότητα είναι ένα υποκατάστατο της αληθινής μας Ταυτότητας όπως μας δημιούργησε ο Θεός. Γι αυτό ο Ιησούς μας τονίζει σε όλη την διδασκαλία του, ότι αυτή είναι μια σταδιακή, ήπια διαδικασία, και ότι μπορούμε να κάνουμε όσο χρόνο θέλουμε να την ολοκληρώσουμε μαζί του. Μας ενθαρρύνει λέγοντας: «Μην φοβάσαι ότι θα ανυψωθείς απότομα και θα εκτοξευθείς στην πραγματικότητα» (Κεφ.16. VI.8:1), γιατί γνωρίζει καλά ότι φοβόμαστε πολύ να αφήσουμε να φύγει αυτή η ταυτότητα.
Καθώς επιλέγουμε να συγχωρούμε όλο και περισσότερο – να αφήνουμε τις πικρίες – θα νιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας, κι επομένως θα θέλουμε να το κάνουμε αυτό όλο και πιο πολύ. Και καθώς αυτή η διαδικασία συνεχίζεται, θα αρχίσουμε να ταυτιζόμαστε όλο και περισσότερο με τον τρόπο σκέψης του Ιησού και με τον δικό του τρόπο προσέγγισης της ζωής μας, που σημαίνει ότι το σημείο αναφοράς για την ζωή μας σταδιακά θα αλλάζει από το να θέλουμε απλά να ικανοποιούνται οι ανάγκες μας προς τη συνειδητοποίηση ότι όλοι μοιραζόμαστε ένα κοινό συμφέρον, και στον λανθασμένο νου μας και στον ορθό. Και καθώς θα μας απασχολεί όλο και λιγότερο το να χρησιμοποιούμε τον κόσμο και τους  άλλους ανθρώπους για να ικανοποιούν τις ανάγκες μας – δηλαδή, καθώς βλέπουμε διαφορετικά τον σκοπό της ζωής μας – η αντίληψη του εαυτού μας θα αρχίσει να αλλάζει, χωρίς καν εμείς να εστιαζόμαστε άμεσα σε αυτό.
Όταν ταυτιστούμε απόλυτα με τον τρόπο σκέψης του Ιησού, το μόνο που θα μας ελκύει θα είναι η αγάπη του. Και όταν όλες μας οι σκέψεις και οι αντιλήψεις θα προέρχονται από αυτή την αγάπη, η αίσθηση της ατομικότητας μας θα έχει νόημα μόνο στον βαθμό που μπορεί να είναι ένα μέσον επέκτασης της θεραπευτικής αγάπης του Ιησού προς άλλους νόες που καλούν βοήθεια γι αυτήν. Αυτή είναι η κατάσταση του νου που λέγεται «πραγματικός κόσμος.» Είναι η φυσική έκβαση της εφαρμογής της συγχώρεσης. Άρα όταν φτάσουμε σε αυτό το προχωρημένο στάδιο, δεν θα σκεφτόμαστε πια τον εαυτό μας ως προσωπικότητα με ανάγκες και στόχους που πρέπει να ικανοποιηθούν. Θα αντιλαμβανόμαστε από ένα σημείο υπεροχής, «πάνω από το πεδίο της μάχης», μόνο ανθρώπους που καλούν γι αγάπη επειδή ακόμα δεν γνωρίζουν ότι είναι απλά φιγούρες σε ένα όνειρο που οι ίδιοι ονειρεύονται.