Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Είναι λάθος να αντιδρούμε και να παρατηρούμε ό,τι συμβαίνει γύρω μας;



ΕΡΩΤΗΣΗ: Η ερώτηση μου έχει να κάνει με την κρίση. Από τότε που μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων, προσέχω πολύ να βλέπω τους πάντες πέρα από το σώμα, σαν τον εαυτό μου, σαν Υιό του Θεού. Ξέρω ότι όλοι είναι ακριβώς οι ίδιοι και αναμάρτητοι όπως κι εγώ και δεν αφήνω την δική τους, ή την δική μου συμπεριφορά να κρύψει αυτή την γνώση. Με αυτό το φίλτρο πάντα στο μπροστινό μέρος του νου μου, είναι λάθος να κάνω παρατηρήσεις για τον εαυτό μου και τους άλλους, και μετά να χαρακτηρίζω την συμπεριφορά; Για παράδειγμα, η μητέρα μου συμπεριφέρεται εγωιστικά και με προκατάληψη όταν  είμαι μπροστά ∙ ή παραδέχομαι ότι εγώ ενεργώ εγωιστικά και με προκατάληψη. Μου φαίνεται αδύνατον να μην έχω κάποιου είδους αντίδραση σε ό,τι βλέπω μπροστά μου, είτε πρόκειται για άνθρωπο ή κατάσταση. Δεν τους κρίνω άσχημα ∙ απλά παρατηρώ κάτι και μετά δεν το αφήνω να έχει καμιά επίδραση στις σκέψεις που κάνω γι αυτούς ή για μένα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Η πρακτική μας πρέπει να είναι να «αρνούμαστε την άρνηση της αλήθειας» (Κεφάλαιο 12.II.1:5), που σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να παρατηρήσουμε το εγώ, και μετά να επιλέξουμε να αρνηθούμε ότι έχει κάποια δύναμη να επηρεάσει την πραγματικότητα του Υιού του Θεού.  Αυτός ο κόσμος είναι η εκδήλωση μιας επιλογής μέσα στο νου μας να επιτεθούμε και να απορρίψουμε την Αγάπη του Θεού ∙ γι αυτό θα ήταν αδύνατον να μην βλέπουμε εκφράσεις μίσους, ιδιαιτερότητας, εγωισμού, και φόβου παντού γύρω μας όλη την ώρα. Ο Ιησούς μας διδάσκει να φέρουμε αυτές τις αντιλήψεις σε αυτόν, και μετά να ζητήσουμε την βοήθεια του να τις κοιτάξουμε μαζί του, για να πάμε πέρα από την κρίση και την κατάκριση. Όμως, το σημείο από όπου θα αρχίσουμε είναι να κοιτάξουμε με ειλικρίνεια το πόσο μας ελκύει το να βλέπουμε διαφορές, το να κρίνουμε, και να καταδικάζουμε τους άλλους για τα λάθη τους και τις αμαρτίες τους. Δεν θα βιώναμε τον εαυτό μας ως σώμα σε αυτόν τον κόσμο αν δεν μας έλκυε αυτό. Είναι η δεύτερη φύση μας ∙ αλλά δεν είναι αμαρτία. Άρα από εκεί είναι που πρέπει να αρχίσει η διαδικασία της θεραπείας.
Έπειτα μπορούμε να μάθουμε ότι κάτω από το μίσος μας, τον φόβο μας, τον εγωισμό μας, και όλες τις ανάγκες μας, βρίσκεται ένα κάλεσμα για έλεος, και μια έκκληση να μας πουν ότι κάνουμε λάθος για τον εαυτό μας. Είμαστε όλοι ίδιοι και στα δύο αυτά επίπεδα. Καθώς μαθαίνουμε πώς να προσεγγίζουμε όλους και όλες τις καταστάσεις από αυτήν την οπτική, θα γινόμαστε πιο καλοί και πιο συμπονετικοί, και θα μοιραζόμαστε την οπτική του Ιησού για μας και για κάθε άλλον. Αυτό, όμως, δεν θα το πετύχουμε αν αρνιόμαστε τις αντιδράσεις μας και τις παρατηρήσεις μας. Οι αντιδράσεις μας και οι παρατηρήσεις μας είναι η τάξη μάθησης στην οποία προσκαλούμε τον Ιησού, που θα μας διδάξει τότε πώς να μοιραζόμαστε την δική του στοργική, και ευγενική οπτική.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...