ΕΡΩΤΗΣΗ: Η οπτική μου στα Μαθήματα
Θαυμάτων έχει αλλάξει πολύ από τότε που άκουσα το εργαστήριο του Ken Wapnick «Το Νόημα της Κρίσης». Αυτό το εργαστήριο τονίζει ότι το
μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε το εγώ μας χωρίς να
χρειάζεται να προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Με άλλα λόγια να κοιτάμε τις σκέψεις
μας χωρίς κρίση και τελικά να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πεποιθήσεις μας δεν
έχουν καμιά επίδραση στην πραγματικότητα. Οι ισχυρές μας σκέψεις είναι σα να
αφοπλίζονται όταν συνειδητοποιούμε ότι η πραγματικότητα δεν εντυπωσιάζεται ούτε κλονίζεται από αυτές. Όμως, ο Κεν
συνεχώς μας υπενθυμίζει να μην κρίνουμε τους άλλους. Αν είναι έτσι, όμως, δεν
θα χρειαζόμασταν κάποιες άμυνες ενάντια σε αυτές τις σκέψεις; Γιατί με το να
λέμε ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους δεν κάνουμε την κρίση πραγματική;
Υποτίθεται ότι είναι να κοιτάμε το εγώ μας χωρίς κρίση. Αυτό δεν περιλαμβάνει
το να κοιτάμε και τις κρίσεις που κάνουμε στους άλλους χωρίς να τους δίνουμε
πραγματικότητα; Κάποιες από τις κρίσεις μας μπορεί να είναι πολύ έντονες, αλλά
αν μπορέσουμε να τις κοιτάξουμε συνειδητοποιώντας ότι τίποτα δεν συμβαίνει, δεν
έχουμε κάνει πρόοδο;
Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της διαδικασίας αυτού του κοιτάγματος είναι να αναγνωρίσουμε ότι οι κρίσεις μας έχουν κάποιο τίμημα σε εμάς. Η κρίση κρατά την σκέψη του διαχωρισμού πραγματική στο νου μας, εξορίζοντας την γαλήνη και προσκαλώντας τον πόνο και την ενοχή να παραμείνουν. Καθώς αναγνωρίζουμε το τίμημα των κρίσεων μας όσο περνά ο χρόνος, αυξάνει το κίνητρο μας να ενωθούμε με τον Ιησού και το Άγιο Πνεύμα και να αφήσουμε να φύγει η επένδυση μας στο να κρίνουμε. Άρα αυτό που έχει σημασία δεν είναι ότι δεν πρέπει να κρίνουμε, αλλά γιατί να θέλουμε να το κάνουμε αν πραγματικά καταλάβουμε ποιο είναι το τίμημα που συνοδεύει τις κρίσεις μας;
Μάλιστα, η πραγματικότητα απλά μένει ανεπηρέαστη και ακλόνητη από τις κρίσεις μας – ούτε καν μπορεί να τις δει ή να τις αναγνωρίσει! Γιατί οι κρίσεις μας δεν έχουν πραγματικότητα. Επομένως, αυτός είναι ο λόγος που περίπου στο τέλος των Μαθημάτων, ο Ιησούς τονίζει, «Είναι απαραίτητο ο δάσκαλος του Θεού να συνειδητοποιήσει, όχι ότι δεν πρέπει να κρίνει, αλλά ότι δεν μπορεί. Με το να παρατήσει την κρίση, απλά παρατά αυτό που δεν είχε. Παρατά μια ψευδαίσθηση ∙ ή καλύτερα, έχει μια ψευδαίσθηση ότι παρατά…Με το να αναγνωρίσει ότι η κρίση ήταν πάντα αδύνατη γι αυτόν, δεν την επιχειρεί πια» (Εγχειρίδιο για Δασκάλους.10.2:1,2,3,5).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου