Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

 
Εισαγωγή
1. Τα τελευταία μας μαθήματα θα είναι όσο το δυνατόν ελεύθερα από λέξεις. Τα χρησιμοποιούμε μόνο στην αρχή της πρακτικής μας, και μόνο για να μας υπενθυμίζουν ότι αναζητούμε να πάμε πέρα από αυτά. Ας στραφούμε προς Αυτόν που μας δείχνει τον δρόμο και κάνει βέβαια τα βήματα μας. Σε Αυτόν αφήνουμε αυτά τα μαθήματα, όπως σε Αυτόν αφήνουμε και την ζωή μας από τώρα και στο εξής. Διότι δεν θέλουμε να επανέλθουμε στην πίστη της αμαρτίας που έκανε τον κόσμο να μοιάζει άσχημος και ανασφαλής, επιθετικός και καταστροφικός σε όλους του τους δρόμους, και προδοτικός πέρα από ελπίδα εμπιστοσύνης και διαφυγής από τον πόνο. 

2. Δικός Του είναι ο μόνος τρόπος για να βρούμε την ειρήνη που μας έχει δώσει ο Θεός. Δικός Του είναι ο δρόμος που ο καθένας πρέπει να ταξιδέψει στο τέλος, διότι αυτό είναι το τέλος που όρισε ο Ίδιος ο Θεός. Μέσα στο όνειρο του χρόνου φαίνεται πως είναι μακριά. Ωστόσο, στην πραγματικότητα είναι ήδη εδώ ∙ ήδη μας υπηρετεί ως ευσπλαχνική καθοδήγηση στην πορεία μας. Ας ακολουθήσουμε μαζί τον δρόμο που μας δείχνει η αλήθεια. Και ας είμαστε εμείς οι οδηγοί πολλών αδελφών μας που αναζητούν τον δρόμο αλλά δεν τον βρίσκουν. 

3. Και σε αυτό τον σκοπό ας αφιερώσουμε το νου μας, κατευθύνοντας τις σκέψεις μας έτσι ώστε να υπηρετούν την λειτουργία της σωτηρίας. Σ’ εμάς δίδεται ο στόχος να συγχωρέσουμε τον κόσμο. Είναι ο στόχος που μας έχει δώσει ο Θεός. Το δικό Του τέλος στο όνειρο είναι που αναζητούμε, και όχι το δικό μας. Γιατί όλα όσα συγχωρούμε δεν θα αποτύχουμε να τα αναγνωρίσουμε ως μέρος του Θεού του Ίδιου. Κι έτσι η θύμηση Του επιστρέφει, ολοκληρωμένη και πλήρης.



ΜΑΘΗΜΑΤΑ 361 – 365
Αυτή την άγια στιγμή δίνω σε Σένα. Ας είσαι Εσύ ο υπεύθυνος. Διότι εγώ θέλω να Σε ακολουθώ. Βέβαιος ότι η καθοδήγησή Σου μου δίνει ειρήνη.
Και αν χρειαστώ ένα λόγο να με βοηθήσει, Αυτός θα μου τον δώσει. Αν χρειαστώ μια σκέψη, και αυτή θα μου την δώσει. Και αν χρειαστώ μόνο ησυχία και ένα γαλήνιο, ανοιχτό νου, αυτά θα είναι τα δώρα που θα λάβω από Αυτόν. Αυτός είναι υπεύθυνος μετά από δικό μου αίτημα. Και θα ακούει και θα μου απαντά, διότι μιλά εκ μέρους του Θεού του Πατέρα μου και του Αγίου Του Υιού.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Δεν φοβάσαι την μελλοντική απώλεια .Αλλά τρέμεις την τωρινή ένωση





Kenneth Wapnick, Ph.D. μιλά για τον φόβο μας να διαλέξουμε για δάσκαλό μας μια για πάντα τον Ιησού και το Άγιο Πνεύμα, και να ξυπνήσουμε έτσι από το όνειρο.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ








(Αποσπάσματα από το εργαστήριο του Ken Wapnick, "The Meaning of Judgement")

Υπάρχουν 4 είδη κρίσης, τα 3 από τα οποία αναφέρονται ξεκάθαρα στα Μαθήματα, ενώ το ένα υπονοείται από την αρχή μέχρι το τέλος των Μαθημάτων. Το πρώτο είναι το εγωικό όνειρο της κρίσης, που είναι βασισμένο στην ιδέα ότι θα μπορούσαμε να διαχωριστούμε από τον Θεό. Είναι ένας τρόπος να κρίνουμε τον Θεό ως ανεπαρκή, αν όχι αδύναμο. Το εγώ με την μεγάλη του δύναμη νίκησε τον Θεό, καταχράστηκε την εξουσία Του, και έφτιαξε αυτόν τον κόσμο. Αυτή η κρίση βασίζεται στις διαφορές, που είναι όλες διαφορετικές μορφές επίθεσης. Θα αφήσουμε το δεύτερο είδος της κρίσης και θα επανέλθουμε αργότερα. Τα Μαθήματα αναφέρονται στο τρίτο είδος κρίσης ως η κρίση του Αγίου Πνεύματος,  και εξηγείται στο Κεφάλαιο 12, Ι στο «Η Κρίση του Αγίου Πνεύματος» και στο (Κεφάλαιο -14.X), στο «Η Ισότητα των Θαυμάτων». Από όλους μας ζητείται να μοιραστούμε αυτή την κρίση, που βλέπει τους πάντες και τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο να εκφράζουν είτε την Αγάπη του Θεού, ή σαν ένα κάλεσμα γι αυτήν. Σε αυτό το είδος αντίληψης δεν υπάρχει καθόλου επίθεση. Η τέταρτη κρίση στα Μαθήματα είναι η Τελευταία Κρίση, η τελική Κρίση, ή η Κρίση του Θεού (π.χ, Κεφάλαιο 2.VIII - Βιβλίο εργασιών, Μέρος Β.,10). Αυτή η κρίση συμβαίνει στο τέλος της διαδικασίας της Επανόρθωσης. Δηλώνει ότι «αυτό που είναι λάθος είναι λάθος, και αυτό που είναι αληθινό ποτέ δεν έχει αλλάξει» (Βιβλίο εργασιών, Μέρος Β 1:1). Αυτή η κρίση τελειώνει ολοκληρωτικά το όνειρο. Είναι η αγνή έκφραση της αρχής της Επανόρθωσης: ο διαχωρισμός ποτέ δεν συνέβη. Μόλις έχουμε δεχτεί και ταυτιστεί με την κρίση του Αγίου Πνεύματος, η Τελική Κρίση του Θεού είναι μόνο ένα μια ανάσα μακριά. Όπως το λένε μεταφορικά τα Μαθήματα, ο Θεός κατεβαίνει και μας σηκώνει – το τελευταίο βήμα του Θεού.
Το πολύ σημαντικό θέμα, όμως, είναι πώς να πάμε από την πρώτη κρίση – το εγωικό όνειρο της κρίσης – στην Τρίτη κρίση – στην αντίληψη του Αγίου Πνεύματος για τα πάντα ως έκφραση αγάπης ή κάλεσμα για αγάπη. Θα μιλήσουμε αρκετά γι αυτό το δεύτερο είδος κρίσης. Δεν έχει κάποιο όνομα στα Μαθήματα, αλλά υπονοείται παντού. Αυτή είναι η κρίση που κάνουμε όταν κοιτάμε τη κρίση του εγώ και αναγνωρίζουμε ότι όλες μας οι σκέψεις και οι κρίσεις δεν είχαν καμία επίδραση. Χωρίς αυτό το ενδιάμεσο βήμα είναι αδύνατον να γνωρίσουμε αληθινά την κρίση του Αγίου Πνεύματος. Ένα από τα λάθη που κάνουν οι μαθητές των Μαθημάτων είναι να νομίζουν ότι είναι εύκολο να πας από το πρώτο στο τρίτο τύπο κρίσης – από την εγωική κρίση των διαφορών της ιδιαιτερότητας και της επίθεσης, στην κρίση του Αγίου Πνεύματος που αναγνωρίζει τους πάντες ως ίδιους, όπου η μόνη φαινομενική διαφορά είναι ότι οι άνθρωποι είτε εκφράζουν αγάπη ή ένα κάλεσμα γι αυτήν.
Όποιος έχει δουλέψει σοβαρά με τα Μαθήματα θαυμάτων για κάποιο διάστημα αναγνωρίζει ότι δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε από τις εγωικές μας κρίσεις προς την κρίση του Αγίου Πνεύματος. Ένα ενδιάμεσο βήμα χρειάζεται. Και πάλι, γι αυτό το είδος κρίσης θα μιλήσουμε. Αυτό το είδος κρίσης εκφράζεται πολύ καθαρά σε έναν από τους σημαντικούς ορισμούς που δίνουν τα Μαθήματα για την διαδικασία της συγχώρεσης: «Η συγχώρεση…είναι ακίνητη και ήσυχα δεν κάνει τίποτα. Απλά κοιτάζει, και περιμένει, και δεν κρίνει» (Βιβλίο εργασιών, Μέρος. Α .4:3). Ο Ιησούς επανειλημμένα μας προτρέπει να πάρουμε το χέρι του και να κοιτάξουμε μαζί του το σκοτάδι του εγώ σε αυτό το δεύτερο είδος κρίσης. Δεν αρνείται τις εγωικές σκέψεις που εκφράζουμε στον κόσμο – όλες τις σκέψεις βίας, κακίας, και φόνου.
Αυτό το βήμα αναγνωρίζει ότι όλες μας οι σκέψεις τελικά δεν μπορούν να έχουν καμιά επίδραση στην εσωτερική μας γαλήνη. Αυτό μας επιτρέπει να κοιτάξουμε τον κόσμο και αληθινά να δούμε ότι όλοι εδώ είτε εκφράζουν αγάπη ή καλούν γι αυτήν. Χωρίς αυτή την δεύτερη κρίση, το τρίτο και το τέταρτο βήμα είναι εντελώς αδύνατα. Όταν λέμε να μην παραλείπουμε βήματα, αυτό είναι το βήμα που εννοούμε. Σημαίνει ότι πραγματικά κοιτάμε το γεγονός ότι όλη την ώρα κρίνουμε.
Στο εργαστήριο «να κρίνει κανείς ή να μην κρίνει», τέθηκε αυτό το ερώτημα, και η προφανής απάντηση φαίνεται πως είναι να μην κρίνουμε. Αλλά αυτή είναι η λάθος απάντηση. Η σωστή απάντηση είναι ότι όχι μόνο ότι θα πρέπει να κρίνουμε, αλλά ότι δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε να κρίνουμε, επειδή αυτό είναι που είναι ο κόσμος. Ολόκληρος ο κόσμος βασίζεται στην προϋπόθεση ότι η κρίση μας για τον Θεό και τον Υιό του Θεού είναι έγκυρη. Άρα πρώτα αυτό που θέλουμε είναι να μπορούμε να κρίνουμε και να μην νιώθουμε ένοχοι γι αυτό ∙ αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Κοιτάζουμε όλες τις κρίσεις που κάνουμε εναντίον των άλλων ανθρώπων, του εαυτού μας, του Ιησού, και του Θεού, αλλά χωρίς να κρίνουμε τον εαυτό μας που κάνει αυτές τις κρίσεις – με άλλα λόγια, χωρίς να νιώθουμε ένοχοι.
Πρώτα, λοιπόν, έχουμε το εγωικό όνειρο της κρίσης ∙ μετά το να κοιτάμε αυτές τις κρίσεις μαζί με τον Ιησού χωρίς να νιώθουμε ένοχοι, πράγμα που μας επιτρέπει να βλέπουμε τον καθένα στον κόσμο ως αδελφούς μας και αδελφές μας μέσα στον Χριστό ∙ και, τελικά, το τέλος της διαδικασίας, η Επανόρθωση, η αναγνώριση ότι τα πάντα στον κόσμο είναι μια ψευδαίσθηση.
Ολόκληρο το εγωικό σύστημα σκέψης άρχισε με την αρχική κρίση που ήρθε όταν φάνηκε πως προέκυψε η «μικρή, τρελή ιδέα» μέσα στο νου του Υιού του Θεού. Πριν από αυτό, ο Θεός και ο Υιός Του κατοικούσαν μαζί στο Ουρανό με μια ενότητα τόσο τέλεια που θα ήταν αδύνατον να μιλήσουμε για τον Θεό ως Δημιουργό ή Πηγή ξεχωριστή από τον Χριστό, το Αποτέλεσμά Του ή τον Υιό Του. Με άλλα λόγια, καμιά διαφοροποίηση δεν είναι δυνατή στον Ουρανό. Η κρίση, φυσικά, πάντα βασίζεται σε διαφοροποιήσεις. Όλες μας οι κρίσεις συνεπάγονται σύγκριση ενός ατόμου με ένα άλλο, ή μια κάποια γεγονότα με κάποια άλλα, ή ένα αντικείμενο με ένα άλλο, κλπ. Ολόκληρος ο κόσμος της αντίληψης βασίζεται πάνω σε αυτό. Γι αυτό δεν υπάρχει αντίληψη και κρίση στον Ουρανό.
Όταν τα Μαθήματα μιλούν για την Κρίση του Θεού, εννοούν την έκφραση αυτής της τέλειας Ενότητας. Η παρουσία του Θεού ως τέλεια ενότητα και τέλεια Αγάπη, και η παρουσία του Χριστού για πάντα ένα με την Ενότητα του Θεού και την Αγάπη του Θεού είναι η κρίση για τα πάντα που θεωρεί το εγώ. Και αυτή η κρίση απλά λέει «Αυτό που είναι λάθος (η σκέψη του διαχωρισμού) είναι λάθος και αυτό που είναι αληθινό ( η πραγματικότητα της ενότητας του Ουρανού) ποτέ δεν έχει αλλάξει» (Βιβλίο εργασιών, Μέρος Α .10.1:1). Αλλά όταν φάνηκε ότι προέκυψε η «μικρή, τρελή ιδέα», εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκε η δυαδικότητα. Και αυτή ήταν η γέννηση της κρίσης.
Ο Υιός του Θεού τώρα άρχισε να βιώνει τον εαυτό του σε σχέση με – ως διαχωρισμένο από – τον Δημιουργό του και την Πηγή του. Και δεν βίωσε αυτή την σχέση με πολύ ωραίο τρόπο. Είδε τον εαυτό του ως ελλιπή, και ότι ο Θεός είχε άδικα αυτό που αυτός δεν είχε, αλλά τώρα όμως είχε την δύναμη να κλέψει από τον Θεό αυτό που πίστευε ότι του άξιζε. Κι έτσι ο Υιός έγινε τώρα ο δημιουργός και η πηγή της ζωής. Έγινε αυτός που υπήρχε από μόνος του. Αυτή ήταν γέννηση του εγώ. Εκείνη την στιγμή, ο Θεός έγινε το αποτέλεσμα του Υιού, γιατί ο Υιός τώρα ήταν η αιτία του Θεού. Τα Μαθήματα αναφέρονται σε αυτό ως ότι καταχράστηκε τον ρόλο του Θεού. Ο Υιός έκανε τον εαυτό του δημιουργό του εαυτού του, έτσι που ο Θεός, έτσι όπως είναι αληθινά, έπαψε να υπάρχει, τουλάχιστον μέσα στο νου του Υιού. Ο Θεός δεν είναι πια η Πηγή όλης της Ύπαρξης. Ο Υιός είναι.
Η αρχική κρίση είναι ότι υπάρχει μια άδικη διαφορά ανάμεσα στον Θεό και μένα, που με αφήνει σε μια κατάσταση έλλειψης ή απώλειας. Το εγώ μου συμπεραίνει ότι αυτό που μου λείπει είναι η ιδιότητα της δημιουργίας, ή το να είμαι στον θρόνο, επειδή ο Θεός μου το έχει στερήσει αυτό. Άρα είμαι δικαιολογημένος στο να παίρνω πίσω από τον Θεό αυτό που κανονικά είναι δικό μου. Αυτή είναι η αρχική κρίση. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα να καταλάβουμε γι αυτή την αρχική κρίση είναι ότι βασίζεται στις διαφορές. Πριν από την «μικρή, τρελή ιδέα» δεν υπήρχε κάποια διαχωρισμένη συνειδητότητα που να μπορεί να παρατηρεί, να αντιλαμβάνεται, ή να σκέφτεται τίποτα για διαφορές.
Από αυτή την «μικρή, τρελή ιδέα» και το αρχικό όνειρο της κρίσης προέκυψε όλο το υλικό σύμπαν. Όταν ο Ιησούς λέει στα Μαθήματα Θαυμάτων ότι αυτός ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, εννοεί ότι ολόκληρο το υλικό σύμπαν είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι μη πραγματικό. Ξέρουμε ότι είναι μη πραγματικό γιατί ο κόσμος που βλέπουμε και βιώνουμε είναι ένας τόπος διαφορών. Αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε. Είναι πάρα πολύ σημαντικό στην δουλειά μας με τα Μαθήματα Θαυμάτων ν αναγνωρίσουμε ότι τα πάντα στον κόσμο είναι εντελώς μη πραγματικά. Σαν αποτέλεσμα, κάθε σκέψη ότι ο Θεός ή το Άγιο Πνεύμα κάνει κάτι στον κόσμο είναι πρέπει να είναι λανθασμένη. Αν έκαναν κάτι στον κόσμο για μας, τότε και Αυτοί θα ήταν παρανοϊκοί, γιατί θα έκαναν πραγματικό τον κόσμο της δυαδικότητας,
Ολόκληρος ο κόσμος του χωροχρόνου – ένας κόσμος διαφορών – προκύπτει από την σκέψη ότι ο Υιός θα μπορούσε να είναι διαφορετικός από τον Θεό. Εμείς είμαστε ο κόσμος στον οποίο πιστεύουμε ότι ερχόμαστε όταν γεννιόμαστε. Αλλά δεν «ερχόμαστε» σε αυτόν τον κόσμο ∙ ο κόσμος προέρχεται από την προβολή της σκέψης του διαχωρισμού και των διαφορών μέσα στο νου μας. Γι αυτό η αρχή, «Οι ιδέες δεν αφήνουν την πηγή τους» (T-26.VII.4:7), είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της διδασκαλίας των Μαθημάτων. Ο κόσμος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προβολή αυτής της σκέψης του διαχωρισμού και την ενοχής. Και δεν έχει αφήσει την πηγή του μέσα στο νου μας, όπου κι εμείς επίσης παραμένουμε – που σημαίνει ότι δεν υπάρχει κόσμος εκεί έξω.
Η κρίση που κάνουμε όλοι είναι ότι υπάρχει ένας κόσμος στον οποίο ερχόμαστε, ένας κόσμος μέσα στον οποίο βιώνουμε τον εαυτό μας, έξω από το νου μας, που θα υπάρχει και μετά αφού πεθάνουμε. Αλλά αυτός ο κόσμος είναι όλος ένα όνειρο κρίσης. Είναι ένα όνειρο γιατί είναι έξω από την πραγματικότητα του Νου του Θεού ∙ και είναι μια κρίση γιατί οτιδήποτε είναι έξω από το Νου του Θεού πρέπει να γίνεται αντιληπτό ως διαφορετικό από Αυτόν (τον Νου) – και αυτό είναι μια κρίση.
Είναι αδύνατον να υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς αυτού του είδους τις κρίσεις. Ο κόσμος μας είναι πράγματι ένας κόσμος αντίληψης. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους και με τα πράγματα που είναι έξω από εμάς, και ο Ιησούς δεν λέει ότι θα πρέπει να αρνηθούμε ότι αυτή είναι η εμπειρία μας. Στην αρχή του κειμένου λέει ότι είναι πρακτικά αδύνατον να αρνηθούμε την φυσική εμπειρία σε αυτόν τον κόσμο (T-2.IV.3:10). Αλλά μας ζητά να τον κοιτάξουμε διαφορετικά. Το νόημα είναι ότι δεν γίνεται να υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο ως διαχωρισμένα άτομα που πιστεύουν ότι ο καθένας έχει ένα πραγματικό σώμα ξεχωριστό και μια προσωπικότητα ξεχωριστή από το σώμα και την προσωπικότητα των άλλων ανθρώπων και να μην κρίνουμε. Όλοι μας είμαστε πολύ καλοί στο να αρνούμαστε πόσο κρίνουμε. Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του πώς οι μαθητές των Μαθημάτων πέφτουν σε αυτήν την παγίδα συνέβη όταν ξέσπασε ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο. Κάποιοι μαθητές έλεγαν σε άλλους που εξέφραζαν κάποια ανησυχία γι αυτό που συνέβαινε εκεί, «Ποιος πόλεμος; Δεν υπάρχει κανένας πόλεμος εκεί έξω. Με το να λες ότι υπάρχει ένας πόλεμος εκεί έξω, να βλέπεις ένα πρόγραμμα ειδήσεων στην τηλεόραση και να κουβεντιάζεις γι αυτό, του δίνεις μια πραγματικότητα που δεν έχει.» Δεν καταλάβαιναν ότι έτσι έκαναν μια ακόμα χειρότερη κρίση, γιατί έλεγαν, «Υπάρχει κάτι τρομερό εκεί έξω που δεν θέλω να το δω. Γι αυτό το πνευματικοποιώ και λέω ότι τα Μαθήματα Θαυμάτων λένε ότι τα πάντα εκεί έξω είναι μη πραγματικά, ότι κανείς δεν είναι διαφορετικός, ότι ο πόλεμος είναι αδύνατος, άρα δεν υπάρχει κανένας πόλεμος εκεί έξω.» Από μεταφυσικό επίπεδο, αυτό φυσικά είναι αλήθεια ∙ αλλά κανείς σε αυτόν τον κόσμο, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είναι σε αυτό το επίπεδο.
Γι αυτό δεν μα ζητείται να αρνηθούμε τις κρίσεις που κάνουμε, γι αυτό είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουμε γι αυτό το ενδιάμεσο βήμα ανάμεσα στο εγωικό όνειρο της κρίσης και στην κρίση του Αγίου Πνεύματος: το να μάθουμε να νιώθουμε άνετα με όλες τις κρίσεις που κάνουμε. Και αρχικά αυτό σημαίνει να καταλάβουμε ότι απλά με το ότι είμαστε σε αυτόν τον κόσμο, με το ότι ξυπνάμε το πρωί και πιστεύουμε ότι ξυπνάμε εδώ, κάνουμε μια κρίση και μια επίθεση. Λέμε, «Πιστεύω ότι βρίσκομαι στο σπίτι μου εδώ στο κρεβάτι μου.» Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σπίτι μας στον Θεό, και ότι δεν θα ονειρευόμασταν ότι ξυπνάμε εδώ στο υπνοδωμάτιο μας αν δεν θέλαμε να φύγουμε από τον Θεό. Αν τα πάντα συμβαίνουν μέσα στο νου μας και όλα είναι μια επιλογή, όπως μας λένε συνέχεια τα Μαθήματα, τότε το ότι πιστεύουμε και μόνο ότι είμαστε εδώ στον κόσμο είναι μια σκέψη επίθεσης. Είναι μια σκέψη επίθεσης που λέει ότι προτιμώ να είμαι εδώ από το να είμαι με τον Θεό, τον Δημιουργό και την Πηγή μου. Και ακόμα χειρότερα, λέω ότι όχι μόνο πιστεύω ότι θέλω να είμαι εδώ και ότι μπορώ να βρίσκομαι εδώ, αλλά πιστεύω ότι πραγματικά είμαι εδώ, που σημαίνει ότι είμαι εδώ εις βάρος του Θεού. Έχω καταχραστεί την θέση Του. Τον έχω σκοτώσει και κάθισα στον θρόνο Του.
Το γεγονός μόνο ότι αναπνέω κρύβει πίσω αυτή την σκέψη επίθεσης, αυτή την κρίση που λέει ότι είμαι διαχωρισμένος από τον Θεό ∙ είμαι καλύτερα από ότι είναι Αυτός ∙ και η ατομικότητα μου και η ύπαρξη μου εξαγοράστηκαν ζημιώνοντας Τον. Τώρα αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να νιώθουμε ένοχοι που αναπνέουμε, ή που ξυπνάμε το πρωί και νιώθουμε καλά. Σημαίνει, όμως, ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι αυτές οι εμπειρίες είναι άγιες ή πνευματικές, ότι είναι πραγματικές και ότι, πάνω από όλα, είναι ελεύθερες από κρίση. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα στον κόσμο χωρίς κρίση, επειδή αυτό σημαίνει το ότι βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο. Άρα η απάντηση δεν είναι ότι δεν πρέπει να κρίνουμε. Η απάντηση είναι ότι θα πρέπει να μάθουμε πώς να νιώθουμε άνετα με όλες τις κρίσεις που όντως κάνουμε, γιατί μόνο τότε θα μπορέσουμε να τις ξεπεράσουμε.
Ας προσθέσουμε κάτι, που έχει να κάνει με τον μηχανισμό της άρνησης. Μόλις πιστέψουμε ότι πραγματικά είμαστε εδώ υποθέτουμε ότι εμείς, και όχι ο Θεός, είμαστε ο δημιουργός και η πηγή της ύπαρξης μας. η ενοχή που εμπεριέχεται εδώ είναι τεράστια, γιατί το εγώ μας λέει ότι δεν μπορούμε να σκοτώσουμε τον Θεό και να περιμένουμε ότι θα την βγάλουμε καθαρή. Εδώ είναι που γεννιέται η ενοχή, ακολουθούμενη από τον τρομακτικό φόβο ότι όταν ο Θεός μας πιάσει, θα μας καταστρέψει. Γι αυτό για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τον τρόμο της ενοχής μας που προέρχεται από το μέγεθος της αμαρτίας της αρπαγής του θρόνου του Θεού, όλοι προσποιούμαστε ότι δεν το κάναμε. Αυτός είναι ο μηχανισμός της άρνησης ή της απώθησης. Και ένας αμείλικτος νόμος του εγωικού νου είναι ότι όταν αρνηθούμε κάτι πρέπει να το προβάλλουμε έξω.
Έτσι πρώτα κρίνουμε τον εαυτό μας που επιτεθήκαμε στον Θεό, και μετά λέμε, «Όχι, δεν είμαι εγώ αυτός που έκανε αυτό το τρομερό πράγμα. Κάποιος άλλος το έκανε.» Παίρνουμε την δική μας ενοχή που πιστεύουμε ότι επιτεθήκαμε στον Θεό διαχωρίζοντας τον εαυτό μας από Αυτόν, και την προβάλλουμε έξω. Βρίσκουμε κάποιον άλλον να κατηγορήσουμε γι αυτόν, και μετά δεν έχουμε πια επίγνωση της προέλευσης αυτού του ονείρου της κρίσης μέσα στον δικό μας νου. Πιστεύουμε ότι το όνειρο είναι η πραγματικότητα και ότι υπάρχει έξω, εξωτερικά από εμάς. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το όνειρο της κρίσης ποτέ δεν άφησε την πηγή του από μέσα στο νου μας. Εμείς δεν το θυμόμαστε, αλλά εξακολουθούμε να είμαστε αυτοί που ονειρεύονται αυτό το όνειρο της κρίσης, της αμαρτίας, και της επίθεσης – ότι δολοφονήσαμε τον Θεό. Και πάνω στο σφαγμένο πτώμα Του στήσαμε τον δικό μας εαυτό.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι πρώτα κρίνουμε τον εαυτό μας ως αμαρτωλό, και μετά λέμε ότι αυτό είναι τόσο τρομερό που ποτέ δεν θα το ξανακοιτάξουμε. Τότε προστατεύουμε την σκέψη κρύβοντας την από τον εαυτό μας. Η σκέψη είναι τόσο τρομερή και προκαλεί τόσο άγχος που παίρνουμε έναν νέο όρκο να μην ξανακοιτάξουμε ποτέ: το πρώτο επίπεδο προστασίας. Μετά παίρνουμε την σκέψη, την προβάλλουμε έξω και την βάζουμε πάνω σε κάποιον άλλον: το δεύτερο επίπεδο προστασίας της. Και γι αυτό ποτέ δεν δεχόμαστε την ευθύνη για την σκέψη, επειδή δεν έχουμε πια επίγνωση της. Την έχουμε απωθήσει στο υποσυνείδητο μας. Λέμε στον εαυτό μας, «Δεν το έκανα εγώ ∙ το έκανε κάποιος άλλος. Δεν είμαι εγώ ο αμαρτωλός ∙ κάποιος άλλος αμάρτησε εναντίον μου. Δεν το έκανα εγώ το λάθος ∙ δεν είμαι εγώ αυτός που πήρε τον λάθος δρόμο, ή που έκανε αυτό ή το άλλο. Κάποιος άλλος το έκανε,» Με άλλα λόγια προστατεύουμε την κρίση. Και όσο προστατεύουμε την κρίση ποτέ δεν θα θεραπευτούμε. Γι αυτό είναι τόσο σημαντική αυτή η δεύτερη μορφή κρίσης. Πρέπει να μάθουμε να έχουμε επίγνωση – όχι ότι αλήθεια είμαστε δυστυχείς αμαρτωλοί, άθλια πλάσματα ιδιαιτερότητας που θέλουν να καταστρέψουν τους άλλους – αλλά ότι πιστεύουμε ότι είμαστε. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που μας βλέπει ο Θεός. Μάλιστα, ο Θεός δεν μα βλέπει καθόλου. Αυτός είναι ο τρόπος που εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας. Αλλά και πάλι εφόσον έχουμε δει τον εαυτό μας με αυτόν τον τρόπο, μετά αρνούμαστε την σκέψη και την βάζουμε πάνω σε κάποιον άλλον, που σημαίνει ότι την προστατεύουμε. Αυτό εννοούμε στην ψυχολογία όταν περιγράφουμε κάποιον ως αμυντικό. Ένα αμυντικό άτομο χτίζει έναν τοίχο όταν του πουν κάτι που τον κάνει να νιώσει απειλή. Στην πραγματικότητα λέει, «Μην έρχεσαι κοντά μου. Αυτή η σκέψη αμαρτίας και αυτή η κρίση που κάνω εναντίον του εαυτού μου είναι τόσο βίαιη που δεν μπορώ ούτε να την κοιτάξω, και δεν θέλω ούτε κι εσύ να την κοιτάξεις.» Αυτό σημαίνει πραγματικά το να είσαι αμυντικός. Είναι μια στάση προστασίας της σκέψης ότι είμαι απαίσιο άτομο. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που ο Θεός ή ο Ιησούς μας βλέπει, αλλά αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Αλλά αν αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε το νου μας γι αυτή την πίστη.
Γι αυτό δεν μπορούμε να απλά να πάμε κατευθείαν από το εγωικό όνειρο της κρίσης προς την κρίση του Αγίου Πνεύματος ότι ο καθένας καλεί γι αγάπη ή εκφράζει αγάπη. Είναι σημαντικό πρώτα να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας – και τα Μαθήματα θαυμάτων είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα – να κοιτάμε το σύστημα σκέψης του εγώ. Αυτά δεν είναι μαθήματα άρνησης ή στο να προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνουν τρομερά πράγματα στον κόσμο, που εκφράζουν τις τρομερές σκέψεις που συμβαίνουν στο νου του Υιού. Συνεχώς ο Ιησούς χρησιμοποιεί πολύ έντονες λέξεις όπως φόνος και μοχθηρός για να περιγράψει το εγωικό σύστημα σκέψης. Δεν λέει ότι αυτός είναι ένας θαυμάσιος κόσμος. Πώς να είναι θαυμάσιος εφόσον φτιάχτηκε για να ξεφύγουμε από τον Θεό; Πώς μπορεί να είναι θαυμάσιος αν εξυπηρετεί για να μας προστατέψει ώστε ποτέ να μην κοιτάξουμε το όνειρο της κρίσης που είναι κάτω από αυτόν, που είναι μη πραγματικό αλλά εμείς πιστεύουμε ότι είναι πραγματικό; Πώς μπορεί να είναι θαυμάσιος κόσμος αν εμποδίζει την θεραπεία;
Όταν δουλεύουμε με τα μαθήματα, θέλουμε να αναπτύξουμε την ικανότητα να κοιτάμε με ανοιχτό νου αυτό που είναι ο κόσμος – είτε είναι σε παγκόσμιο επίπεδο, είτε σε διαπροσωπικό, είτε σε προσωπικό μέσα στο νου μας. Ο στόχος των Μαθημάτων Θαυμάτων είναι να μας κάνουν να μπορέσουμε να κοιτάξουμε αυτές τις εγωικές σκέψεις χωρίς κρίση. Όταν φύγει αυτή η κρίση, όταν πραγματικά μπορέσουμε να κοιτάμε όλο το μίσος και την ιδιαιτερότητα μέσα μας – την ανάγκη να είμαστε τόσο σημαντικοί, όλες μας τις απαιτήσεις να μας μεταχειρίζονται σαν να ήμασταν σημαντικοί – χωρίς να κρίνουμε τον εαυτό μας ή να νιώθουμε ένοχοι γι αυτές τις σκέψεις, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα τιμωρηθούμε, τότε αυτές θα εξαφανιστούν. Γιατί το εγωικό σύστημα σκέψης δεν είναι πραγματικό. Η βασική σκέψη που βρίσκεται κάτω από όλο το σύστημα σκέψης του εγώ και αποτελεί την βασική προϋπόθεση που βρίσκεται κάτω από ολόκληρο το σύμπαν είναι μια μη πραγματική σκέψη
Άρα σκοπός των Μαθημάτων Θαυμάτων είναι να μας κάνουν να φτάσουμε στο σημείο όπου μπορούμε αληθινά να κοιτάξουμε το εγώ. Και όταν το κάνουμε, αυτό θα εξαφανιστεί όπως λένε τα Μαθήματα, επιστρέφοντας «στο τίποτα από το οποίο προήλθε…» (Εγχειρίδιο για Δασκάλους -13.1:2). Σε εκείνο το σημείο η κρίση του Αγίου Πνεύματος γίνεται η πραγματικότητα μας. Εφόσον τότε θα έχουμε μόνο την Αγάπη του Χριστού μέσα μας και βιώνουμε μόνο την αγάπη του Ιησού για μας μέσα στο νου μας, όταν κοιτάμε έξω στον κόσμο θα βλέπουμε με τον τρόπο που βλέπει εκείνος. Και θα καταλαβαίνουμε, όπως εξηγεί το κείμενο, ότι κάθε επίθεση είναι πράγματι μια έκφραση φόβου (Κεφάλαιο 2.  VI.7:1). Και κάτω από τον φόβο είναι το κάλεσμα γι αγάπη που αυτός που καλεί την έχει αρνηθεί, που σημαίνει ότι τώρα κοιτάμε τον κόσμο και βλέπουμε ότι όλοι είτε καλούν για αγάπη, είτε εκφράζουν αγάπη. Επομένως η αντίδρασή μας είναι πάντα ίδια.
Είτε μου ζητάς αγάπη, είτε μου εκφράζεις αγάπη, σαν αδελφός μου στον Χριστό, εγώ θα επεκτείνω αγάπη σε σένα. Δεν θα βλέπω πια διαφορές. Οι επιφανειακές διαφορές δεν θα έχουν σημασία για μένα. Το μόνο που θα έχει σημασία είναι ότι είτε καλείς για αγάπη, είτε εκφράζεις αγάπη. Τότε η αγάπη μέσα μου σε χαιρετίζει – η αντίδρασή μου είναι πάντα ίδια. Αυτή είναι η κρίση του Αγίου Πνεύματος. Από εκεί, όπως εξηγούν τα Μαθήματα, ο Θεός κατεβαίνει και μας σηκώνει πάλι σε Αυτόν καθώς όλο το όνειρο εξαφανίζεται. Και πάλι, αυτό που επιτρέπει να γίνουν το τρίτο και τέταρτο βήμα – την κρίση του Αγίου Πνεύματος και την Τελική Κρίση του Θεού – είναι αυτό το δεύτερο βήμα του να κοιτάμε χωρίς κρίση το εγωικό σύστημα σκέψης, μια όλη του την ασχήμια, την μοχθηρότητα, και την κακία. Αλλά το κοιτάζουμε με ένα χαμόγελο που λέει ότι αυτές οι σκέψεις δεν έχουν καμιά επίδραση σε Αυτό που πραγματικά είμαι, καμιά επίδραση στην σχέση μου με τον Ιησού, άρα και καμιά επίδραση στην σχέση μου με τον Θεό.

ΜΑΘΗΜΑ 356 Η ασθένεια δεν είναι παρά ένα άλλο όνομα για την αμαρτία. Η θεραπεία δεν είναι παρά ένα άλλο όνομα για τον Θεό. Άρα το θαύμα είναι ένα κάλεσμα προς Εκείνον.





ΜΑΘΗΜΑ 356

Η ασθένεια δεν είναι παρά ένα άλλο όνομα για την αμαρτία. Η θεραπεία δεν είναι παρά ένα άλλο όνομα για τον Θεό. Άρα το θαύμα είναι ένα κάλεσμα προς Εκείνον.

Πατέρα, υποσχέθηκες ότι πάντα θα απαντάς σε κάθε κάλεσμα προς Εσένα από τον Υιό Σου. Δεν έχει σημασία πού είναι, ποιο φαίνεται ότι είναι το πρόβλημά του, ούτε τι πιστεύει ότι έχει γίνει. Είναι ο Υιός Σου, και θα του απαντήσεις. Το θαύμα αντανακλά την Αγάπη Σου, και επομένως του απαντά. Το Όνομά Σου αντικαθιστά κάθε σκέψη αμαρτίας, και όποιος είναι αναμάρτητος δεν γίνεται να υποφέρει πόνο. Το Όνομά Σου δίνει απάντηση στον Υιό Σου, διότι όταν καλεί το Όνομά Σου σημαίνει πως καλεί το δικό του.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 355 Δεν υπάρχει τέλος σε όλη την ειρήνη και χαρά, και όλα τα θαύματα που θα δίνω, όταν δεχτώ τον Λόγο του Θεού. Γιατί όχι σήμερα;





ΜΑΘΗΜΑ 355

Δεν υπάρχει τέλος σε όλη την ειρήνη και χαρά, και όλα τα θαύματα που θα δίνω, όταν δεχτώ τον Λόγο του Θεού. Γιατί όχι σήμερα;

Γιατί να περιμένω, Πατέρα μου, για την χαρά που μου υποσχέθηκες; Διότι Εσύ θα κρατήσεις τον Λόγο Σου που έδωσες στον εξόριστο Υιό Σου. Είμαι σίγουρος ότι ο θησαυρός μου με περιμένει, και ότι δεν χρειάζεται παρά να απλώσω το χέρι μου για να τον βρω. Ακόμα και τώρα τα δάχτυλά μου τον αγγίζουν. Είναι πολύ κοντά. Δεν χρειάζεται να περιμένω στιγμή παραπάνω για να βρεθώ για πάντα σε ειρήνη. Εσένα επιλέγω, και την Ταυτότητά μου μαζί με Σένα. Ο Υιός Σου επιθυμεί να είναι ο Εαυτός Του, και να Σε γνωρίσει ως Πατέρα και Δημιουργό και Αγάπη Του.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 354 Στεκόμαστε μαζί, ο Χριστός κι εγώ, με ειρήνη και βέβαιο σκοπό. Και μέσα σε Αυτόν βρίσκεται ο Δημιουργός Του, όπως και σε μένα.





ΜΑΘΗΜΑ 354

Στεκόμαστε μαζί, ο Χριστός κι εγώ, με ειρήνη και βέβαιο σκοπό. Και μέσα σε Αυτόν βρίσκεται ο Δημιουργός Του, όπως και σε μένα.

Η ενότητά μου με τον Χριστό με καθιερώνει ως Υιό Σου, πέρα από τα όρια του χρόνου, και απόλυτα ελεύθερο από κάθε άλλο νόμο εκτός από τον δικό Σου. Δεν έχω άλλο εαυτό εκτός από τον Χριστό μέσα μου. Δεν έχω σκοπό άλλο από τον δικό Του. Και Αυτός είναι σαν τον Πατέρα Του. Επομένως κι εγώ πρέπει να είμαι ένα με Σένα όπως και με Αυτόν. Γιατί ποιος είναι ο Χριστός εκτός από τον Υιό Σου έτσι όπως τον δημιούργησες Εσύ; Και τι άλλο είμαι εγώ εκτός από τον Χριστό μέσα μου;

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 353 Τα μάτια μου, η γλώσσα μου, τα πόδια μου σήμερα δεν έχουν παρά μόνο ένα σκοπό ∙ να δοθούν στον Χριστό για να τα χρησιμοποιήσει για να ευλογεί τον κόσμο με θαύματα.





ΜΑΘΗΜΑ 353

Τα μάτια μου, η γλώσσα μου, τα πόδια μου σήμερα δεν έχουν παρά μόνο ένα σκοπό ∙ να δοθούν στον Χριστό για να τα χρησιμοποιήσει για να ευλογεί τον κόσμο με θαύματα.

Πατέρα, σήμερα δίνω ό,τι είναι δικό μου στον Χριστό, για να το χρησιμοποιήσει με όποιο τρόπο εξυπηρετεί καλύτερα τον σκοπό που μοιράζομαι μαζί Του. Τίποτα δεν είναι μόνο δικό μου, διότι Αυτός κι εγώ έχουμε ενωθεί σε σκοπό. Επομένως η μάθηση έχει φτάσει στο καθορισμένο τέλος της. Για λίγο δουλεύω μαζί με Αυτόν για να υπηρετήσω τον σκοπό Του. Έπειτα χάνομαι μέσα στην Ταυτότητά μου, και αναγνωρίζω ότι ο Χριστός δεν είναι παρά ο Εαυτός μου.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 352 Η κρίση και η αγάπη είναι αντίθετα. Από την μία προέρχεται όλη η θλίψη του κόσμου. Και από την άλλη έρχεται η ειρήνη του Θεού του Ίδιου.





ΜΑΘΗΜΑ 352

Η κρίση και η αγάπη είναι αντίθετα. Από την μία προέρχεται όλη η θλίψη του κόσμου. Και από την άλλη έρχεται η ειρήνη του Θεού του Ίδιου.

Η συγχώρεση κοιτάζει μόνο την αθωότητα, και δεν κρίνει. Μέσω αυτής έρχομαι σε Σένα. Η κρίση μου δένει τα μάτια και με κάνει τυφλό. Όμως, η αγάπη, που εδώ αντανακλάται ως συγχώρεση, μου θυμίζει ότι μου έχεις δώσει έναν τρόπο να βρω και πάλι την ειρήνη Σου. Λυτρώνομαι όταν επιλέγω να ακολουθήσω αυτόν τον τρόπο. Δεν με έχεις αφήσει δίχως υποστήριξη. Έχω μέσα μου και την δική Σου θύμηση, και Κάποιον που με οδηγεί σε αυτή. Πατέρα, θέλω να ακούσω την Φωνή Σου και να βρω την ειρήνη Σου σήμερα. Διότι θέλω να αγαπήσω την δική μου Ταυτότητα, και να βρω σε Αυτήν την δική Σου θύμηση.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Πώς μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μέσα σε έναν ψευδαισθητικό κόσμο;






Ο Kenneth Wapnick, Ph.D μιλά για το πώς να ζούμε ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη ζωή μέσα στον ψευδαισθητικό κόσμο του ονείρου

ΜΑΘΗΜΑ 351 Ο αναμάρτητος αδελφός μου είναι οδηγός μου προς την ειρήνη. Ο αμαρτωλός αδελφός μου είναι οδηγός μου προς τον πόνο. Και ό,τι επιλέγω να δω, αυτό θα βλέπω.






ΜΑΘΗΜΑ 351

Ο αναμάρτητος αδελφός μου είναι οδηγός μου προς την ειρήνη. Ο αμαρτωλός αδελφός μου είναι οδηγός μου προς τον πόνο. Και ό,τι επιλέγω να δω, αυτό θα βλέπω.

Ποιος άλλος εκτός από τον άγιο Υιό Σου είναι ο αδελφός μου; Και αν τον βλέπω γεμάτο αμαρτία ανακηρύσσω τον εαυτό μου αμαρτωλό, και όχι Υιό του Θεού ∙ μόνον, δίχως φίλους μέσα σε ένα τρομακτικό κόσμο. Και όμως, αυτή η αντίληψη είναι μια επιλογή που κάνω, και μπορώ να αφήσω. Μπορώ επίσης να δω τον αδελφό μου αναμάρτητο, ως άγιο Υιό Σου. Και με αυτή την επιλογή βλέπω την δική μου αθωότητα, τον παντοτινό Εμψυχωτή μου και Φίλο δίπλα μου, και τον δρόμο μου ασφαλή και καθαρό. Διάλεξε, λοιπόν, για λογαριασμό μου, Πατέρα μου, μέσα από την Φωνή Σου. Διότι μόνο Αυτός προσφέρει κρίση με το Όνομά Σου.

ΤΙ ΕΙΜΑΙ;






ΤΙ ΕΙΜΑΙ;

1. Είμαι ο Υιός του Θεού, ολοκληρωμένος, θεραπευμένος και πλήρης, και λάμπω μέσα στην αντανάκλαση της Αγάπης Του. Μέσα σε μένα καθαγιάζεται η δημιουργία Του και είναι εγγυημένη η αιώνια ζωή. Μέσα σε μένα τελειοποιείται η αγάπη, ο φόβος είναι αδύνατος, και η χαρά διασφαλίζεται δίχως αντίθετο. Είμαι ο ιερός οίκος του Θεού του Ίδιου. Είμαι ο Ουρανός όπου διαμένει η Αγάπη Του. Είμαι η ιερή Του Αθωότητα η Ίδια, διότι μέσα στην αγνότητά μου ενοικεί και η δική Του.
 2. Η χρήση των λέξεων έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος της τώρα. Ωστόσο, αυτές τις τελευταίες ημέρες αυτού του χρόνου που δώσαμε στον Θεό μαζί, εσύ κι εγώ, βρήκαμε ένα και μοναδικό σκοπό που μοιραστήκαμε. Κι έτσι ενώθηκες μαζί μου, άρα αυτό που είμαι εγώ είσαι κι εσύ. Η αλήθεια αυτού που είμαστε δεν λέγεται ούτε περιγράφεται με λόγια. Και όμως μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την λειτουργία μας εδώ, και τα λόγια μπορούν να μιλήσουν γι αυτήν, όπως και να την διδάξουν, αν εμείς οι ίδιοι γίνουμε τα παραδείγματα των λόγων μέσα μας.
3. Είμαστε οι κομιστές της σωτηρίας. Δεχόμαστε τον ρόλο μας ως σωτήρες του κόσμου, ο οποίος λυτρώνεται μέσα από την ενωμένη συγχώρεσή μας. Και αυτό το δώρο που δίνουμε, δίδεται και σε εμάς. Βλέπουμε τον κάθε έναν ως αδελφό, και αντιλαμβανόμαστε όλα τα πράγματα ως ευγενικά και καλά. Δεν αναζητούμε μια λειτουργία που είναι πέρα από την πύλη του Ουρανού. Η γνώση θα επανέλθει όταν έχουμε επιτελέσει τον ρόλο μας. Το μόνο μας μέλημα είναι να καλωσορίσουμε την αλήθεια.
4. Δικά μας είναι τα μάτια μέσα από τα οποία η όραση του Χριστού βλέπει ένα κόσμο λυτρωμένο από κάθε σκέψη αμαρτίας. Δικά μας είναι τα αυτιά που ακούν την Φωνή του Θεού να ανακηρύσσει τον κόσμο αναμάρτητο. Δικοί μας είναι οι νόες που ενώνονται καθώς ευλογούμε τον κόσμο. Και από τη ενότητα που κερδίσαμε καλούμε όλους τους αδελφούς μας, και τους ζητούμε να μοιραστούν την ειρήνη μας και να ολοκληρώσουν την χαρά μας.
5. Είμαστε οι ιεροί αγγελιαφόροι του Θεού που μιλούν γι Αυτόν, και φέρουμε τον Λόγο Του στον κάθε έναν που μας στέλνει Αυτός και έτσι μαθαίνουμε ότι είναι γραμμένος στις καρδιές μας. Κι επομένως αλλάζουμε γνώμη για τον σκοπό για τον οποίο έχουμε έρθει, και τον οποίο επιζητούμε να υπηρετούμε. Φέρουμε τα χαρμόσυνα νέα στον Υιό του Θεού, που νόμιζε ότι υπέφερε. Τώρα αυτός λυτρώνεται. Και καθώς βλέπει την πύλη του Ουρανού να στέκει ανοιχτή μπροστά του, θα εισέλθει και θα εξαφανιστεί μέσα στην καρδιά του Θεού.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 350 Τα θαύματα καθρεπτίζουν την αιώνια Αγάπη του Θεού. Όταν τα προσφέρω Τον θυμάμαι, και μέσα από την θύμησή Του σώζω τον κόσμο.





ΜΑΘΗΜΑ 350

Τα θαύματα καθρεπτίζουν την αιώνια Αγάπη του Θεού. Όταν τα προσφέρω Τον θυμάμαι, και μέσα από την θύμησή Του σώζω τον κόσμο.

Ό,τι συγχωρούμε γίνεται μέρος από εμάς, έτσι όπως αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας. Ο Υιός του Θεού ενσωματώνει τα πάντα μέσα του έτσι όπως τον δημιούργησες Εσύ. Η θύμηση Σου εξαρτάται από την συγχώρεσή του. Αυτό που είναι, δεν επηρεάζεται από τις σκέψεις του. Αυτό που βλέπει όμως είναι το άμεσο αποτέλεσμά τους. Γι αυτό, Πατέρα μου, θα ήθελα να στραφώ προς τα Σένα. Μόνο η δική Σου θύμηση θα με απελευθερώσει. Και μόνο η συγχώρεσή μου με διδάσκει να αφήσω την δική Σου θύμηση να επιστρέψει σε μένα. και να την δώσω στον κόσμο με ευγνωμοσύνη.

Και καθώς μαζεύουμε θαύματα από Αυτόν, πραγματικά θα είμαστε ευγνώμονες. Διότι καθώς Τον θυμόμαστε, ο Υιός Του θα επανορθώνεται μέσα μας στην πραγματικότητα της Αγάπης.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 349 Σήμερα αφήνω την όραση του Χριστού να βλέπει όλα τα πράγματα στην θέση μου και αντί να τα κρίνει, να δίνει στο κάθε ένα από ένα θαύμα αγάπης.





ΜΑΘΗΜΑ 349

Σήμερα αφήνω την όραση του Χριστού να βλέπει όλα τα πράγματα στην θέση μου και αντί να τα κρίνει, να δίνει στο κάθε ένα από ένα θαύμα αγάπης.

Έτσι θα απελευθερώσω όλα τα πράγματα που βλέπω, και θα δώσω σ’ αυτά την ελευθερία που αναζητώ. Διότι έτσι υπακούω το νόμο της αγάπης, και δίνω αυτό που θέλω να βρω και να κάνω δικό μου. Θα μου δοθεί, διότι το  έχω επιλέξει σαν το δώρο που θέλω να δίνω. Πατέρα, τα δώρα Σου είναι δικά μου. Το κάθε ένα που δέχομαι μου δίνει ένα θαύμα για να το χαρίσω. Και δίνοντας καθώς λαμβάνω, μαθαίνω ότι τα θεραπευτικά Σου θαύματα ανήκουν σε μένα.

Ο Πατέρας μας γνωρίζει τις ανάγκες μας. Μας δίνει την χάρη Του για να τις ικανοποιήσουμε όλες. Κι έτσι εμπιστευόμαστε Αυτόν να μας στείλει θαύματα για να ευλογήσουμε τον κόσμο, και να θεραπεύσουμε το νου μας καθώς επιστρέφουμε σε Αυτόν.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 348 Δεν έχω λόγο για θυμό ή φόβο, διότι Εσύ με περιβάλλεις. Και σε κάθε ανάγκη που αντιλαμβάνομαι, η χάρη Σου με ικανοποιεί.





ΜΑΘΗΜΑ 348

Δεν έχω λόγο για θυμό ή φόβο, διότι Εσύ με περιβάλλεις. Και σε κάθε ανάγκη που αντιλαμβάνομαι, η χάρη Σου με ικανοποιεί.

Πατέρα, ας θυμηθώ ότι βρίσκεσαι εδώ, και δεν είμαι μόνος. Περιβάλλομαι από παντοτινή Αγάπη. Δεν έχω λόγο για τίποτα άλλο εκτός από την απόλυτη ειρήνη και χαρά που μοιράζομαι μαζί Σου. Τι ανάγκη έχω για θυμό ή φόβο; Περιβάλλομαι από απόλυτη ασφάλεια. Είναι δυνατόν να φοβάμαι, όταν η αιώνια υπόσχεσή Σου πηγαίνει μαζί μου; Γύρω μου βρίσκεται τέλεια αθωότητα. Τι μπορώ να φοβηθώ, όταν Εσύ με δημιούργησες με αγιότητα τόσο τέλεια όσο η δική Σου;

Η χάρις του Θεού μας ικανοποιεί σε όλα όσα Αυτός θα ήθελε να κάνουμε. Και μόνο αυτό επιλέγουμε να είναι η θέλησή μας όπως και η δική Του.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.





ΜΑΘΗΜΑ 347

Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

 Πατέρα, θέλω αυτό που πηγαίνει ενάντια στην θέλησή μου, και δεν θέλω αυτό που είναι η θέλησή μου να έχω. Φέρε το νου μου σε ισορροπία, Πατέρα μου. Είναι άρρωστος. Αλλά Εσύ μου έχεις προσφέρει ελευθερία, και επιλέγω να διεκδικήσω το δώρο Σου σήμερα. Επομένως παραδίδω όλη την κρίση σε Εκείνον που μου έδωσες Εσύ για να κρίνει στην θέση μου. Αυτός βλέπει αυτά που βλέπω, και όμως γνωρίζει την αλήθεια. Αυτός βλέπει τον πόνο, και όμως καταλαβαίνει ότι δεν είναι αληθινός, και με την κατανόησή Του θεραπεύεται. Προσφέρει τα θαύματα που τα όνειρά μου ήθελαν να κρύψουν από την επίγνωσή μου. Ας κρίνει Αυτός σήμερα. Εγώ δεν γνωρίζω την θέληση μου, αλλά Αυτός είναι βέβαιος ότι είναι η δική Σου. Και θα μιλήσει στην θέση μου, και θα καλέσει τα θαύματά Σου να έρθουν σε μένα.

Σήμερα άκου. Να είσαι πολύ ήσυχος, και άκουσε την απαλή Φωνή που μιλά εκ μέρους του Θεού διαβεβαιώνοντάς σε ότι Αυτός σε έχει κρίνει ως τον Υιό που αγαπά.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 346 Σήμερα με αγκαλιάζει η ειρήνη του Θεού, και ξεχνώ όλα τα πράγματα εκτός από την Αγάπη Του.





ΜΑΘΗΜΑ 346

Σήμερα με αγκαλιάζει η ειρήνη του Θεού, και ξεχνώ όλα τα πράγματα εκτός από την Αγάπη Του.

Πατέρα, σήμερα ξυπνώ με θαύματα να διορθώνουν την αντίληψή μου για όλα τα πράγματα. Και έτσι αρχίζει η μέρα που μοιράζομαι μαζί Σου όπως θα μοιράζομαι και την αιωνιότητα διότι ο χρόνος έχει παραμερίσει σήμερα. Δεν αναζητώ τα πράγματα του χρόνου, και έτσι δεν θα έχω στραμμένη την προσοχή μου σε αυτά. Αυτό που αναζητώ σήμερα υπερβαίνει όλους τους νόμους του χρόνου και τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε μέσα σ’ αυτόν. Θέλω να ξεχάσω τα πάντα εκτός από την Αγάπη Σου. Θέλω να κατοικώ μέσα σε Σένα, και να μην γνωρίζω άλλους νόμους εκτός από τον δικό Σου νόμο τις αγάπης. Και θέλω να βρω την ειρήνη που δημιούργησες Εσύ για τον Υιό Σου, ξεχνώντας όλα τα ανόητα παιχνίδια που έφτιαξα, καθώς θα βλέπω την δόξα την δική Σου και την δική μου.

Και όταν έρθει το βράδυ σήμερα, θα θυμάμαι μόνο την ειρήνη του Θεού. Διότι σήμερα θα μάθουμε ποια ειρήνη είναι δική μας, όταν ξεχάσουμε όλα τα πράγματα εκτός από την Αγάπη του Θεού.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Για την "πίστη" στις ερωτικές σχέσεις – Β Μέρος





Ερώτηση: Σε σχέση με την προηγούμενη ερώτηση http://truthseeker-christina.blogspot.gr/2014/12/blog-post_11.html Ένιωσα ότι η απάντηση είχε καλό σκεπτικό και τόνισε κάποια πολύ σημαντικά σημεία σχετικά με τις ανάγκες του εγώ σε κάθε σχέση. Όμως, σε ένα άλλο επίπεδο, ένιωσα ότι η απάντηση θα μπορούσε να παρερμηνευτεί, σαν επιδοκιμασία, ή σε μικρότερο βαθμό σαν να «δίνει το ελεύθερο» να μην μένει κάποιος πιστός στον γάμο. Πολλοί άνθρωποι έχουν κάνει σχέσεις, και αυτό μπορεί να είναι πηγή δύναμης και σταθερότητας γι αυτούς, δεδομένων ακόμα και των σημείων στα οποία αναφερθήκατε. Το να ζητάμε σε κάποιον να μείνει σε μια σχέση όταν ο άλλος έχει την άδεια να σαλιαρίζει εδώ κι εκεί είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό. Και σε πολλές σχέσεις οι άνθρωποι πράγματι αλλάζουν την συμπεριφορά τους, για να κτίσουν μια πιο δυνατή σχέση.
Πράγματι δηλώνετε ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να ξεκαθαρίζετε τι περιμένει ο καθένας σε μια σχέση. Ωστόσο, όταν βγάζετε την πνευματική πλευρά από αυτό (και καλά κάνετε) στην αμέσως επόμενη πρόταση, τότε αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κάποιον σαν λόγος να μην μένει πιστός (το ότι σαλιαρίζω από εδώ κι από εκεί δεν έχει καμιά σχέση με το Πνεύμα ή τα Μαθήματα θαυμάτων! Σταμάτα να είσαι τόσο εγωίστρια!) Μπορεί να κάνει κάποιον να νιώθει ένοχος που δεν θέλει ο σύντροφος του να του είναι άπιστος.
Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να δίνετε συμβουλές για πρακτικά θέματα σε αυτό το φόρουμ.

Απάντηση: Συγνώμη, αλλά αναλύεις πολύ τεκμηριωμένα την αξία της πίστης με τους όρους του κόσμου, αλλά τα Μαθήματα δεν παίρνουν θέση σε καμία περίπτωση πάνω σε αυτά που κάνουν τα σώματα. Το ενδιαφέρον τους είναι μόνο στο νου, και στο ποιον δάσκαλο έχει επιλέξει, άρα δεν ενθαρρύνει ούτε την πίστη ούτε την απιστία, έτσι όπως προσδιορίζονται παραδοσιακά. Αλλά ούτε απορρίπτει ούτε καταδικάζει καμία από τις δύο. Γι αυτό η απάντηση δεν προοριζόταν σαν συμβουλή πάνω σε «πρακτικά» θέματα αλλά σαν διευκρίνιση του μοναδικού πράγματος που έχει σημασία σε οποιαδήποτε σχέση – τον σκοπό που της δίνω, που δεν έχει καθόλου να κάνει με το άλλο πρόσωπο στην σχέση. Αυτό το άλλο πρόσωπο μπορεί να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται με πολύ εγωιστικό, βλαβερό τρόπο, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα Μαθήματα, ή απαντήσεις από την Υπηρεσία Ερωτήσεων και Απαντήσεων, για να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του τις βασισμένες στο εγώ! Ο διάβολος, εξάλλου, μπορεί να παραθέτει τις γραφές για τους δικούς του σκοπούς.
Τώρα είναι σίγουρα αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι βρίσκουν αξία στο να αφοσιώνονται στην μονογαμία στις σχέσεις του και αυτό θα μπορούσε να παρέχει την βάση για την αναγνώριση και την κατάργηση πολλών πλευρών του εγωικού τους συστήματος σκέψης που αλλιώς δεν θα είχαν αναγνωρίσει. Αλλά, αν η αφοσίωση αυτή βασίζεται σε εγωική ανάγκη, θα μπορούσε απλά να ενισχύσει, συνειδητά ή ασυνείδητα, την ιδιαιτερότητα και συναισθήματα ανεπάρκειας, ελέγχου, φόβου και ενοχής.
Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιοι άνθρωποι μπορεί να νιώθουν ότι η σεξουαλική πίστη δεν είναι σημαντική στην σχέση τους, και αν η απόφαση έχει κάποιο συστατικό του ορθού νου, και αυτοί επίσης μπορεί να βρίσκουν ότι το να έχουν άλλες σχέσεις τους παρέχει ευκαιρίες για να ξεσκεπάσουν πλευρές του εγώ τους που μπορεί να μην τις είχαν αν είχαν μείνει μέσα στις παραμέτρους μια μονογαμικής σχέσης. Αλλά το ίδιο εύκολα, αν η απόφαση για πολλούς ερωτικούς παρτενέρ είναι βασισμένη στο εγώ, αυτοί μπορεί απλά να ενισχύουν τα δικά τους συναισθήματα ιδιαιτερότητας και μαζί με αυτά, την ενοχή τους.
Αυτό που έχει σημασία είναι, τα Μαθήματα ενδιαφέρονται μόνο για το τι κάνει ο νους, όχι το σώμα, γιατί οι πράξεις του σώματος είναι μόνο ένα αποτέλεσμα των αποφάσεων του νου. Αυτό εννοεί ο Ιησούς στο ακόλουθο εδάφιο:
 «Δεν έχει νόημα να πιστεύεις ότι το να ελέγχεις την έκβαση της λανθασμένης σκέψης μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την θεραπεία… Πρέπει να αλλάξεις το νου σου, όχι την συμπεριφορά σου, και αυτό είναι θέμα προθυμίας. Δεν χρειάζεσαι καθοδήγηση παρά μόνο στο επίπεδο του νου. Η διόρθωση ανήκει μόνο στο επίπεδο όπου είναι δυνατή η αλλαγή. Η αλλαγή δεν έχει κανένα νόημα στο επίπεδο του συμπτώματος (σώμα – συμπεριφορά), όπου δεν μπορεί να λειτουργήσει» (Κεφάλαιο 2.VI.3:1,4,5,6,7).
Άρα αν δύο άνθρωποι σε μια σχέση έχουν διαφορετικές ιδέες σχετικά με την μονογαμία, θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι η θέση του ενός ή του άλλου είναι περισσότερο ή λιγότερο βασισμένη στο εγώ από του άλλου. Αλλά η χρήση της ενοχής από τον έναν για να χειριστεί τον άλλον σίγουρα δείχνει ότι έχει πάρει το χέρι του εγώ, γιατί το Άγιο Πνεύμα ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε την ενοχή για να επηρεάσει την οποιαδήποτε επιλογή. Όπως παρατηρήσαμε και στην απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση , ο σκοπός όλων των σχέσεων που βασίζονται στο εγώ είναι να προωθήσουν την σύγκρουση και να δουν τον άλλον σύντροφο ως αιτία της δυστυχίας του άλλου, άσχετα με το τι θέση παίρνει για την πίστη ο καθένας, ή αν υπάρχει διαφορά γνώμης, αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται το εγώ για να συνεχίσει το έργο του.

Για την «πίστη» στις ερωτικές σχέσεις - Α Μέρος





Ερώτηση: Ο φίλος μου κι εγώ είμαστε μαζί αρκετό καιρό. Αυτός είναι δάσκαλος των Μαθημάτων Θαυμάτων και τελευταία  αντιμετωπίζω την εξής πρόκληση σε σχέση με κάτι που χρειάζομαι καθοδήγηση. Ο σύντροφος μου θα ήθελε «ελευθερία» να έχει σεξουαλικές σχέσεις και με άλλες γυναίκες επειδή λέει ότι είναι η «φύση του» να μπορεί να το κάνει αυτό και να μην  νιώθει ένοχος γι αυτό. Δεν είναι πρόθυμος να απαρνηθεί αυτήν την ελευθερία, και μου το είπε για να μην νιώθει ένοχος όταν συμβεί αυτό. Τον αγαπώ και μοιραζόμαστε μια απίστευτη σχέση στην οποία και οι δύο έχουμε συμφωνήσει να κτίσουμε ένα μέλλον μαζί για να βοηθήσουμε στην ανάπτυξη άλλων ανθρώπων και στην δική μας. Αλλά δεν μπορώ να μην νιώθω άσχημα και να μην αναρωτιέμαι γιατί να θέλει να το κάνει αυτό. Είναι μια φαντασίωση που δεν μπορεί να απαρνηθεί ή κάνω εγώ λάθος που δεν θέλω να εξερευνήσει την «φύση» του, εφόσον εγώ δεν έχω την ίδια επιθυμία να αναζητήσω άλλους άνδρες για σεξ ή για συντροφικότητα. Νιώθω τόσο μεγάλη σύγχυση σε σχέση με το τι να κάνω ή να σκεφτώ σύμφωνα με τα Μαθήματα που δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν έχω άδικο που θέλω έναν σύντροφο που να θέλει το ίδιο πράγμα με μένα. Τον αγαπώ πάρα πολύ αλλά φοβάμαι ότι αυτό θα οδηγήσει την σχέση μας στο τέλος της και αν είναι να γίνει έτσι – ας γίνει – αλλά έχω την ανάγκη να μάθω αν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος;

Απάντηση: Αντί να εστιάζεσαι στον σύντροφο σου και στις προσδοκίες του για την σχέση και στο πώς αυτές οι προσδοκίες συγκρούονται με τις δικές σου, τα Μαθήματα θα σε προσκαλούσαν να έρθεις σε επαφή με τον δικό σου εγωικό σκοπό για την σχέση. Φυσικά συνειδητά αναζητούμε τις σχέσεις ιδιαίτερης αγάπης για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας και γι αυτό εξυπακούεται πως έχουμε συγκεκριμένες προσδοκίες για το πώς θα θέλαμε να είναι ο άλλος άνθρωπος έτσι ώστε να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Και οι δύο σύντροφοι έχουν ο καθένας τις δικές του προσδοκίες που βασίζονται στις ανάγκες τους έτσι όπως τις αντιλαμβάνονται. Βλέπουμε την ευτυχία και την ικανοποίηση μας στην σχέση σε εξάρτηση από το αν ο άλλος ικανοποιεί τις προσδοκίες μας. Αυτός είναι ο λόγος που όλοι στον κόσμο φαίνεται πως ξεκινούν τις σχέσεις τους.
Όμως, ο βαθύτερος, συνήθως ασυνείδητος σκοπός που έχει το εγώ για όλες τις σχέσεις ιδιαίτερης αγάπης είναι να αποδείξει ότι δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην αγάπη και ότι στο τέλος θα προδοθούμε, θα εγκαταλειφθούμε, ή θα θυματοποιηθούμε με κάποιον άλλον τρόπο από την σύντροφο της ιδιαίτερης αγάπης μας. Και η αγάπη τότε θα μετατραπεί σε μίσος – αποδεικνύοντας από την οπτική των Μαθημάτων ότι ποτέ δεν ήταν αγάπη πραγματικά (Κεφάλαιο 16 .IV.4:1,2,3,4) αλλά εξάρτηση. Και ωστόσο, τέτοια συναισθήματα, όσο δικαιολογημένα και να φαίνονται ότι είναι, δεν έχουν καμιά σχέση με την συμπεριφορά του άλλου, αλλά μόνο με την δική μας βαθιά ριζωμένη αίσθηση της ενοχής και αναξιότητας και της υπερβολικής επιθυμίας μας να προβάλλουμε την ευθύνη γι αυτά τα συναισθήματα έξω από εμάς πάνω σε κάποιον άλλον. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός του εγώ πίσω από όλες τις σχέσεις μας.
Τώρα δεν υπάρχει τίποτα κακό που και οι δυο σας είστε ξεκάθαροι για το τι θέλετε στην σχέση και μετά να κοιτάτε να βρείτε αν ταιριάζετε. Το μόνο λάθος θα ήταν αν πιστεύετε πως αυτό που θέλει κι επιμένει να το έχει ο οποιοσδήποτε από τους δύο, είναι κάτι πνευματικό. Σαν εγώ, όλοι θέλουμε αυτό που νιώθουμε ότι είναι το καλύτερο για μας και δεν νοιαζόμαστε πραγματικά για κανέναν άλλον. Άρα η σύγκρουση είναι έμφυτη και αναπόφευκτη σε όλες τις ιδιαίτερες σχέσεις, και είναι απλά ζήτημα χρόνου πριν κάνει την εμφάνιση της.  Οι αιτιολογήσεις υπέρ ή κατά της πίστης στο επίπεδο της συμπεριφοράς είναι όλες βασισμένες στο εγώ
Λοιπόν θα έπρεπε να μείνεις ή να φύγεις; Ο Ιησούς θα ήθελε να αναγνωρίσεις ότι δεν είναι αυτή πραγματικά η ερώτηση. Η ερώτηση που εκείνος θα ήθελε να ρωτήσεις είναι αν είσαι πρόθυμη να δώσεις στην σχέση έναν διαφορετικό σκοπό, και αυτός θα είναι ο άλλος τρόπος για τον οποίον ρωτάς. Ο διαφορετικός σκοπός θα ήταν να χρησιμοποιήσεις την σχέση σαν καθρέφτη αντί σαν οθόνη, δηλαδή, σαν μια αντανάκλαση αυτού που είναι θαμμένο μέσα στο νου σου αλλά προβάλλεται έξω αντί να την χρησιμοποιείς σαν τρόπο να δεις τον εγωισμό και την ενοχή σε κάποιον άλλο και όχι στον εαυτό σου. Και αυτό μπορείς να το κάνεις είτε μείνεις στην σχέση είτε όχι. Γιατί βαθιά μέσα μας όλοι κατηγορούμε τον εαυτό μας που ήμασταν άπιστοι στον Θεό και ψάξαμε για την αγάπη και την ικανοποίηση έξω από αυτήν την μία Σχέση. Και η ενοχή που νιώθουμε γι αυτή την κατηγορία είναι αρκετή για να κάνει τον οποιοδήποτε να νιώθει πολύ άσχημα!


Γι αυτό να είσαι ευγενική με τον εαυτό σου και με τον σύντροφο σου σε αυτή την διαδικασία αυτό – εξέτασης, που έχει διευκολυνθεί από την αναγνώριση των συγκρουόμενων στόχων για την σχέση που βιώνεις μαζί του. Οι όποιες προσπάθειες να αλλάξουμε τον άλλον για να βρούμε την ευτυχία μας είναι καταδικασμένες από την αρχή. Αλλά, αν είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε την επένδυση μας σε κάποια συγκεκριμένη έκβαση, κάθε προσπάθεια μας να αλλάξουμε το νου μας για το πώς και με ποιον θα αντιλαμβανόμαστε μια δύσκολη κατάσταση, έχει εγγυημένη επιτυχία.



ΜΑΘΗΜΑ 345 Σήμερα προσφέρω μόνο θαύματα, διότι θα ήθελα να επιστραφούν σε μένα.




ΜΑΘΗΜΑ 345

Σήμερα προσφέρω μόνο θαύματα, διότι θα ήθελα να επιστραφούν σε μένα

Πατέρα, το θαύμα αντανακλά τα δώρα Σου σε μένα, τον Υιό Σου. Και το κάθε ένα που δίνω επιστρέφει σε μένα, θυμίζοντάς μου ότι ο νόμος της αγάπης είναι συμπαντικός. Ακόμα κι εδώ, παίρνει μια μορφή που να μπορώ ν’ αναγνωρίσω και να δω να λειτουργεί. Τα θαύματα που δίνω μου δίνονται πίσω ακριβώς στην μορφή που χρειάζομαι για να με βοηθήσει με τα προβλήματα που αντιλαμβάνομαι. Πατέρα, στον Ουρανό είναι διαφορετικά, διότι εκεί, δεν υπάρχουν ανάγκες. Αλλά εδώ,  στην γη, το θαύμα βρίσκεται πιο κοντά στα δικά Σου δώρα από οποιοδήποτε άλλο δώρο που μπορώ να προσφέρω. Ας δίνω, σήμερα, λοιπόν αυτό το δώρο και μόνο, το οποίο γεννημένο από αληθινή συγχώρεση, φωτίζει τον δρόμο που πρέπει να ταξιδέψω για να Σε θυμηθώ.

Σήμερα, ας γαληνέψουν όλες οι καρδιές που αναζητούν. Το φως έχει έρθει για να προσφέρει θαύματα για να ευλογήσουν τον κουρασμένο κόσμο. Αυτός θα αναπαυτεί σήμερα, διότι θα προσφέρουμε αυτό που έχουμε λάβει.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

ΜΑΘΗΜΑ 344 Σήμερα μαθαίνω τον νόμο της αγάπης ∙ ότι αυτό που δίνω στον αδελφό μου είναι το δώρο μου προς εμένα.





ΜΑΘΗΜΑ 344

Σήμερα μαθαίνω τον νόμο της αγάπης ∙ ότι αυτό που δίνω στον αδελφό μου είναι το δώρο μου προς εμένα.

Αυτός είναι ο δικός Σου νόμος , Πατέρα μου, όχι ο δικός μου. Δεν έχω καταλάβει τι σημαίνει το να δίνω, και σκέφτηκα να κρατήσω αυτό που επιθυμούσα μόνο για τον εαυτό μου. Και καθώς κοίταξα τον θησαυρό που νόμιζα ότι είχα, βρήκα έναν άδειο χώρο όπου τίποτα ποτέ δεν υπήρξε ούτε υπάρχει και θα υπάρξει. Ποιος μπορεί να μοιραστεί ένα όνειρο; Και τι μπορεί να μου προσφέρει μια ψευδαίσθηση; Όμως αυτός που συγχωρώ θα μου δώσει δώρα πέρα από την αξία που έχει οτιδήποτε εδώ στην γη. Οι αδελφοί που έχω συγχωρέσει ας γεμίσουν την αποθήκη μου με θησαυρούς του Ουρανού, οι οποίοι είναι οι μόνοι αληθινοί. Έτσι εκπληρώνεται ο νόμος της αγάπης. Κι έτσι ο Υιός σου σηκώνεται και επιστρέφει σε Σένα.

Πόσο κοντά είμαστε ο ένας στον άλλο, καθώς πορευόμαστε προς τον Θεό. Πόσο κοντά σε μας είναι Εκείνος. Πόσο κοντά είναι το τέλος του ονείρου της αμαρτίας, και η λύτρωση του Υιού του Θεού.

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...