Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ;



Ερώτηση: Μετά από όλο αυτό τον καιρό που μελετώ τα Μαθήματα, ακόμα δεν μου είναι πραγματικά ξεκάθαρο το τι είναι πραγματικά η συγχώρεση. Ας πούμε ότι το εγώ μου έχει βάλει σε κάποιον την ταμπέλα του «βλάκα». Εντάξει, σε ένα επίπεδο ξέρω ότι δεν μπορεί να έχω δίκιο σε αυτή την αξιολόγηση – δεν γνωρίζω πραγματικά αυτόν τον άνθρωπο και εκτός από αυτό, δεν μπορώ να κρίνω κάποιον άλλον παρόλο που μερικές φορές το κάνω. Ποιο είναι λοιπόν το επόμενο βήμα; Όχι μόνο έχω κάνει μια άδικη κρίση, αλλά στο τέλος κατέληξα να νιώθω και ένοχος γι αυτή.

Απάντηση: Όταν αφιερώσεις ένα ή δύο λεπτά να σκεφτείς διαφορετικά για την κρίση σου για κάποιον άλλον άνθρωπο, όπως περιγράφεις στην ερώτησή σου, έχεις αρχίσει την διαδικασία της συγχώρεσης, «Ένα φως έχει εισέλθει στο σκοτάδι» (Εγχειρίδιο για Δασκάλους 1.1:4). Το πρώτο βήμα είναι να είμαστε  πρόθυμοι να παραδεχτούμε ότι κάνουμε λάθος στην εκτίμησή μας, και ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος να κοιτάξουμε τον άλλον.

Τα επόμενα βήματα είναι να είσαι πρόθυμος να αφήσεις να φύγει η αρχική κρίση, να ζητήσεις έναν άλλο τρόπο αντίληψης, και να δεχτείς την νέα αντίληψη που θα σου έρθει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα βλέπεις πια ανθρώπους να κάνουν ανόητα πράγματα. Σημαίνει ότι εσύ δεν θα συγχέεις την αληθινή ταυτότητα του άλλου ανθρώπου με την ανόητη συμπεριφορά, ούτε θα τον καταδικάζεις γι αυτήν, ούτε θα την θεωρείς «αμαρτία». Οι άνθρωποι κάνουν και λένε ανόητα πράγματα ∙ αυτό είναι γεγονός. Αυτές είναι, λοιπόν, οι δύο ερμηνείες: η μία σύμφωνα με το εγώ, που λέει ότι αυτή η ανόητη συμπεριφορά κάνει αυτόν τον άνθρωπο «βλάκα»∙ και η άλλη σύμφωνα με το Άγιο Πνεύμα (συγχώρεση), που λέει ότι η ανόητη συμπεριφορά δεν αλλάζει την πραγματική αλήθεια ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι «αμαρτωλός», και δεν του αξίζει η καταδίκη μου.


Αυτό ισχύει και για την κρίση εναντίον του εαυτού σου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το να αποκαλείς κάποιον άνθρωπο «βλάκα» είναι ανόητη συμπεριφορά. Αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι αμαρτωλός που αξίζεις τιμωρία, αλλά ότι έκανες ένα λάθος, και ότι χρειάζεσαι μια νέα αντίληψη, μια διόρθωση, συγχώρεση. Η ενοχή που φαίνεται πως βρίσκεται στο τέλος της διαδικασίας, αφού έκρινες κάποιον ως «βλάκα», υπήρχε στην πραγματικότητα μέσα στο νου πριν την «επίθεση». Η ενοχή προβλήθηκε έξω πάνω στον «βλάκα» με την μορφή κρίσης, πράγμα που φάνηκε τότε ότι προκάλεσε την ενοχή. Αυτό είναι ένα παράδειγμα της διδασκαλίας των Μαθημάτων:

«Οι ιδέες δεν αφήνουν την πηγή τους, και τα αποτελέσματά τους μόνο φαινομενικά διαχωρίζονται από αυτές. Οι
ιδέες είναι του νου. Αυτό που προβάλλεται έξω, και φαίνεται πως είναι εξωτερικό από το νου, δεν είναι καθόλου έξω, αλλά ένα αποτέλεσμα αυτού που είναι μέσα, και δεν έχει αφήσει την πηγή του» (Κεφάλαιο 26.VII.4:7,8,9). 

Η αρχή της διαδικασίας είναι μια σκέψη διαχωρισμού μέσα στο νου, που ακολουθείται από μια κρίση εναντίον του εαυτού σου γι αυτή την σκέψη, και την ενοχή που την σκέφτηκες. Η ενοχή τότε προβάλλεται έξω σε κάποιον άλλο με την μορφή κάποιας επίθεσης, και μετά επιστρέφει στο νου με την μορφή της ενοχής για την επίθεση. Αυτός είναι ο κυκλικός τρόπος σκέψης του εγωικού παιχνιδιού της ενοχής. Η συγχώρεση ζητά να αναγνωρίσουμε την αρχική σκέψη, και να δεχτούμε την  ευθύνη για την διαδικασία. Ο τρόπος να συγχωρέσεις τον εαυτό σου για την αρχική σκέψη του διαχωρισμού είναι να προσφέρεις συγχώρεση στον «βλάκα» βλέποντάς τον ως όχι διαφορετικό από σένα, δλδ, ότι χρειάζεται θεραπεία και διόρθωση, και ως όχι διαφορετικό στην αληθινή του ταυτότητα ως άγιος Υιός του Θεού:

«
Οι μορφές των λαθών ας μην σε απομακρύνουν από αυτόν του οποίου η αγιότητα είναι δική σου. Μην αφήνεις την όραση της αγιότητάς του, που θα σου έδειχνε την συγχώρεση σου, να μείνει μακριά σου εξαιτίας αυτού που βλέπουν τα μάτια του σώματος. Η επίγνωση του αδελφού σου ας μην εμποδιστεί από την αντίληψη των αμαρτιών του και του σώματός του. Τι υπάρχει σε αυτόν που θα ήθελες να του επιτεθείς εκτός από ό,τι συνδέεις με το σώμα του, το οποίο πιστεύεις ότι μπορεί να αμαρτήσει; Πέρα από τα σφάλματά του βρίσκεται η αγιότητα και η σωτηρία του. Δεν του απέδωσες  εσύ την αγιότητά του, αλλά προσπάθησες να δεις τις αμαρτίες σου σε αυτόν και να σωθείς. Και όμως, η αγιότητά του είναι η συγχώρεσή σου.» (Κεφάλαιο.22.III.8:1,2,3,4,5,6,7).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...