Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Πώς ενεργώ στον κόσμο της μορφής πριν μπορέσω να συγχωρήσω μια κατάσταση; Αν ενεργήσω με αγάπη χωρίς πραγματικά να το νιώθω θα νιώσω δυσανασχέτηση. Αν ενεργήσω σύμφωνα με τα πραγματικά μου συναισθήματα θα νιώσω ένοχος. Και στις δύο περιπτώσεις είμαι χαμένος!!!



Ερώτηση: Πώς ενεργώ στον κόσμο της μορφής πριν μπορέσω να συγχωρήσω μια κατάσταση; Αν ενεργήσω με αγάπη χωρίς πραγματικά να το νιώθω θα νιώσω δυσανασχέτηση. Αν ενεργήσω σύμφωνα με τα πραγματικά μου συναισθήματα θα νιώσω ένοχος. Και στις δύο περιπτώσεις είμαι χαμένος!!!
Απάντηση: Το κλειδί είναι πάντα να έχεις επίγνωση του κινήτρου σου σε μια σύγκρουση με κάποιον – τον βασικό σκοπό που εξυπηρετεί, καθώς φαίνεσαι πως αγωνίζεσαι για το πώς να ενεργήσεις. «Αυτό που κάνεις προέρχεται από αυτό που σκέφτεσαι» (Κεφ.2.VI.2:7), όπως τονίζει ο Ιησούς. «Μόνο σε αυτό το επίπεδο είναι που μπορείς να ασκήσεις την επιλογή…Δεν έχει νόημα να πιστεύεις ότι το να ελέγξεις το αποτέλεσμα της λανθασμένης σκέψης μπορεί να έχει αποτέλεσμα την θεραπεία…Πρέπει να αλλάξεις το νου σου, όχι την συμπεριφορά σου, και αυτό είναι θέμα προθυμίας….Η αλλαγή δεν σημαίνει τίποτα στο επίπεδο των συμπτωμάτων, όπου δεν μπορεί να λειτουργήσει» (Κεφ.2.VI.2:6; 3:1,4,7).
Είμαστε πεισματάρικα πλάσματα, χωρίς ροπή προς την συγχώρεση,  παρόλο που αυτό είναι το πιο φυσικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά ο κόσμος είναι ένα αφύσικο μέρος. Και γι αυτό αντιστεκόμαστε σε αυτό που θα ήταν το καλύτερο και πιο βοηθητικό για μας τους ίδιους. Όσο πιστεύω ότι το να ενεργώ με αγάπη προς τους άλλους είναι ένα φιλανθρωπικό καπρίτσιο το οποίο χαρίζω σε κάποιον ανάξιο έξω από μένα (Μάθημα:126.4:1), θα δυσανασχετώ που δεν θα κάνω τα «δικαιολογημένα» χτυπήματά μου εναντίον σου αν νιώθω ότι δεν μου φέρθηκες σωστά. Αλλά αν πραγματικά κοιτάξω το πώς θα με κάνει να νιώσω μια εκδικητική επίθεση εναντίον σου, μπορεί να είμαι ανοιχτός για μια λύση που να προέρχεται από τον ορθό μου νου.  Αν αρχίσω ν αναγνωρίζω ότι η επίθεση μου εναντίον σου δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που έχεις κάνει ενώ έχει απόλυτη σχέση με την ενοχή μέσα στον δικό μου νου, που είναι η αιτία όλου μου του πόνου και γι αυτό πάντα αναζητώ ένα στόχο πάνω στον οποίο να την προβάλλω,  μπορεί να το ξανασκεφτώ πριν ενισχύσω την ενοχή μέσα στον δικό μου νου κάνοντας άλλη μια επίθεση εναντίον σου. Η συγχώρεση δεν είναι ένα δώρο που το κάνουμε σε κάποιον άλλο, χωρίς να το αξίζει ή να το δικαιούται. Είναι ένα δώρο που πρώτα από όλα το κάνω στον εαυτό μου. Όταν δεχτώ αυτό το δώρο προς τον εαυτό μου, τότε αυτόματα θα ξέρω πώς να αντιδράσω προς εσένα που φαίνεται ότι με προσβάλλεις, προσφέροντάς σου το ίδιο δώρο που μόλις δέχτηκα και για τον εαυτό μου, στην μορφή που θα μπορέσεις να το δεχτείς. Και δεν θα έχω καμιά αίσθηση δυσανασχέτησης ή απώλειας σε σχέση με αυτό.
Εντάξει, αλλά τι γίνεται αν ακόμα είμαι πολύ πεισματάρης για να πιστέψω και να δεχτώ αυτό που είναι το καλύτερο για μένα σε μια συγκεκριμένη κατάσταση – δεν είμαι έτοιμος να συγχωρήσω γιατί ακόμα θέλω να κρατήσω τα παράπονά μου εναντίον σου έτσι ώστε να μπορώ να πιστεύω ότι η ενοχή είναι σε σένα και όχι σε μένα; Τότε τουλάχιστον θα ήθελα να μπορώ να αναγνωρίσω ότι εξακολουθώ να είμαι ταυτισμένος με το εγώ μου, όπου οι «επιλογές» μου φαίνεται πως περιορίζονται είτε στο να σου επιτεθώ ανοιχτά για να εκδικηθώ είτε στο να θυσιάσω το δικαίωμα μου για εκδίκηση σε μια προσποιητή «στοργική» επίδειξη «συγχώρεσης» (και πάλι επίθεση). Ό,τι και να επιλέξω από τα δύο θα ενισχύσει την ενοχή μου αν ενεργήσω χωρίς επίγνωση του βασικού μου κινήτρου. Άρα αυτές οι επιλογές δεν είναι καθόλου διαφορετικές, στο επίπεδο του περιεχομένου. Επομένως τώρα είναι σημαντικό να είμαι τουλάχιστον ειλικρινής με τον εαυτό μου, και ν αναγνωρίσω ότι δεν είναι ούτε η καλοσύνη ούτε η εντιμότητα μου ούτε το κακό μέσα μου που με καθοδηγεί να ενεργήσω με όποιο τρόπο τελικά επιλέξω μαζί με το εγώ μου, εφόσον έχω ήδη αποφασίσει ενάντια στο να επιλέγω στο μόνο επίπεδο που μπορεί πραγματικά να βοηθήσει. Είναι ο δικός μου φόβος για την αγάπη και την ήσυχη, γλυκιά γαλήνη που συνοδεύει την απελευθέρωση από τα παράπονα που βρίσκεται πίσω από την αντίσταση μου να ζητήσω βοήθεια από έναν διαφορετικό Δάσκαλο. Αν μπορέσω να το αναγνωρίσω αυτό και να μην κρίνω γι αυτό τον εαυτό μου, τότε τουλάχιστον έχω ελαχιστοποιήσει την  ενοχή που ενισχύω μέσα στο νου μου εξακολουθώντας να ταυτίζομαι με το εγώ μου. Και αυτός πάντα είναι ένας στόχος των Μαθημάτων.
http://facimoutreach.org/


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...