Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Η Διαδικασία της Ασθένειας.


IV. The Process of Illness
IV. Η Διαδικασία της Ασθένειας.


1. Όπως όλη η θεραπεία είναι ψυχοθεραπεία, έτσι κάθε ασθένεια είναι νοητική. Είναι μια κρίση στον Υιό του Θεού, και η κρίση είναι νοητική δραστηριότητα. Η κρίση είναι μια απόφαση, που παίρνεται επανειλημμένα, ενάντια στην δημιουργία και τον Δημιουργό της. Είναι μια απόφαση να αντιλαμβάνεσαι το σύμπαν έτσι όπως θα το δημιουργούσες εσύ. Είναι μια απόφαση ότι η αλήθεια μπορεί να ψεύδεται και πρέπει να είναι ψευδής. Τι άλλο, τότε, μπορεί να είναι η ασθένεια εκτός από μια έκφραση θλίψης και ενοχής; Και ποιος μπορεί να θρηνεί για κάτι άλλο εκτός από την αθωότητά του;
2. Μόλις δεις τον Υιό του Θεού ως ένοχο, η ασθένεια γίνεται αναπόφευκτη. Την έχεις ζητήσει και θα την λάβεις. Και όλοι αυτοί που ζητούν την ασθένεια έχουν τώρα καταδικάσει τους εαυτού τους να ψάχνουν γιατρικά που δεν μπορούν να βοηθήσουν, διότι η πίστη τους είναι στην ασθένεια και όχι στην σωτηρία. Και δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα που μια αλλαγή στο νου να μην μπορεί να επηρεάσει, διότι όλα τα εξωτερικά πράγματα είναι μόνο σκιές μιας απόφασης που έχει ήδη παρθεί. Αν αλλάξεις την απόφαση, πως είναι δυνατόν να μην αλλάξει και η σκιά της; Η ασθένεια μπορεί να είναι μόνο η σκιά της ενοχής, αλλόκοτη και άσχημη εφόσον μιμείται τη δυσμορφία. Αν κάποια δυσμορφία ειδωθεί ως πραγματική, τι άλλο θα μπορούσε να είναι η σκιά της εκτός από δύσμορφη;
3. Η κάθοδος στην κόλαση ακολουθεί βήμα – βήμα μια αναπόφευκτη πορεία, μόλις παρθεί η απόφαση ότι η ενοχή είναι πραγματική. Η ασθένεια και ο θάνατος και η δυστυχία τώρα προχωρούν αμείλικτα στην γη σε αποφασιστικά κύματα, κάποιες φορές μαζί και κάποιες σε θλιβερή διαδοχή. Ωστόσο, όλα αυτά τα πράγματα, όσο αληθινά και να μοιάζουν, δεν είναι παρά ψευδαισθήσεις. Ποιος θα μπορούσε να έχει πίστη σε αυτά μόλις το συνειδητοποιήσει αυτό; Και ποιος θα μπορούσε να μην έχει πίστη σε αυτά μέχρι να το συνειδητοποιήσει; Η θεραπεία είναι ίαση ή διόρθωση, κι έχουμε πει ήδη και θα πούμε ξανά, ότι όλη η θεραπεία είναι ψυχοθεραπεία. Το να θεραπεύεις τους ασθενείς δεν είναι άλλο από το να φέρνεις αυτή την συνειδητοποίηση στην επίγνωση τους.
4. Η λέξη «θεραπεία» έχει περιέλθει σε ανυποληψία ανάμεσα στους πιο «σοβαρούς» ψυχοθεραπευτές του κόσμου, και δίκαια. Διότι ούτε ένας τους δεν μπορεί να θεραπεύσει, και ούτε ένας τους δεν καταλαβαίνει την θεραπεία. Στην χειρότερη περίπτωση, το μόνο που κάνουν είναι να καταστήσουν το σώμα πραγματικό μέσα στον δικό τους νου, κι έχοντας κάνει αυτό, αναζητούν μαγικά με τα οποία να θεραπεύσουν τα προβλήματα με τα οποία προικίζουν την ασθένεια με τον νου τους. Πως θα μπορούσε μια τέτοια διαδικασία να θεραπεύσει; Είναι γελοία από την αρχή ως το τέλος. Ωστόσο, έχοντας αρχίσει έτσι, πρέπει να τελειώσει έτσι. Είναι σαν ο Θεός να ήταν ο διάβολος και να έπρεπε να βρεθεί στο κακό. Πως θα μπορούσε η αγάπη να βρίσκεται εκεί; Και πως θα μπορούσε η ασθένεια να θεραπεύει; Δεν είναι και τα δύο αυτά μία μόνο ερώτηση;
5. Στην καλύτερη περίπτωση, και η λέξη είναι ίσως αμφισβητήσιμη εδώ, οι «θεραπευτές» του κόσμου μπορεί να αναγνωρίζουν ότι ο νους είναι η πηγή της ασθένειας. Αλλά το σφάλμα τους έγκειται στην πεποίθηση ότι αυτός μπορεί να θεραπεύσει τον εαυτό του. Αυτό έχει κάποια αξία σε έναν κόσμο όπου μια έννοια όπως «διαβαθμίσεις σφαλμάτων» έχει νόημα. Ωστόσο οι θεραπείες τους παραμένουν προσωρινές, ή μπορεί να προκύψει μια άλλη ασθένεια στην θέση της προηγούμενης, διότι ο θάνατος δεν ξεπερνιέται μέχρι να γίνει κατανοητό το νόημα της αγάπης. Και ποιός μπορεί να το κατανοήσει αυτό χωρίς να τον Λόγο του Θεού, δοσμένο από Αυτόν στο Άγιο Πνεύμα ως δώρο Του σε σένα;  
6. Η ασθένεια κάθε είδους μπορεί να οριστεί ως το αποτέλεσμα μιας θέασης του εαυτού ως αδύναμο, ευάλωτο, διεφθαρμένο και επισφαλή, άρα σε ανάγκη διαρκούς άμυνας. Ωστόσο, αν πραγματικά ήταν αυτός ο εαυτός, η άμυνα θα ήταν αδύνατη. Επομένως, οι άμυνες που αναζητούνται πρέπει να είναι μαγικά. Πρέπει να ξεπεράσουν όλους τους περιορισμούς που γίνονται αντιληπτοί στον εαυτό, ενώ την ίδια στιγμή να φτιάχνουν μία νέα αντίληψη του εαυτού στην οποία η παλιά να μην μπορεί να επιστρέψει. Με λίγα λόγια, το σφάλμα γίνεται αποδεκτό ως πραγματικό και αντιμετωπίζεται με ψευδαισθήσεις. Εφόσον η αλήθεια οδηγείται στις ψευδαισθήσεις, η πραγματικότητα τώρα γίνεται απειλή και γίνεται αντιληπτή ως κακή. Η αγάπη γίνεται τρομακτική διότι η πραγματικότητα είναι αγάπη. Έτσι κλείνει ο κύκλος ενάντια στις «εισβολές» της σωτηρίας.
7. Επομένως η ασθένεια είναι ένα λάθος και χρειάζεται διόρθωση. Και όπως έχουμε ήδη τονίσει, η διόρθωση δεν μπορεί να επιτευχθεί εδραιώνοντας πρώτα την «ορθότητα» του λάθους κι έπειτα παραβλέποντάς το. Αν η ασθένεια είναι πραγματική δεν μπορεί να παραβλεφτεί πραγματικά, διότι η παράβλεψη της πραγματικότητας είναι παραφροσύνη. Ωστόσο αυτός είναι ο σκοπός της μαγείας ∙ να κάνει τις ψευδαισθήσεις αληθινές μέσω της εσφαλμένης αντίληψης. Αυτό δεν μπορεί να θεραπεύει, διότι αντιτίθεται στην αλήθεια. Ίσως μια ψευδαίσθηση υγείας να παίρνει την θέση της για λίγο, αλλά όχι για πολύ. Ο φόβος δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ από τις ψευδαισθήσεις, διότι είναι μέρος από αυτές. Θα ξεφύγει και θα πάρει μιαν άλλη μορφή, όντας η πηγή όλων των ψευδαισθήσεων.
8. Η ασθένεια είναι παράνοια διότι κάθε ασθένεια είναι νοητική αρρώστια, και σε αυτήν δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Μία από τις ψευδαισθήσεις με την οποία η ασθένεια γίνεται αντιληπτή ως πραγματική είναι η πίστη ότι η αρρώστια ποικίλει σε ένταση, ότι ο βαθμός απειλής διαφέρει ανάλογα με την μορφή που παίρνει. Εδώ βρίσκεται η βάση όλων των σφαλμάτων, διότι όλα τους δεν είναι παρά απόπειρες συμβιβασμού βλέποντας μόνο λιγάκι από την κόλαση. Αυτό είναι μια παρωδία τόσο ξένη προς τον Θεό που πρέπει να είναι για πάντα αδιανόητη. Αλλά οι παράφρονες την πιστεύουν διότι είναι παράφρονες.
9. Ένας τρελός θα υπερασπίζεται τις δικές του ψευδαισθήσεις διότι μέσα σε αυτές βλέπει την δική του σωτηρία. Επομένως, θα επιτίθεται σε κείνον που προσπαθεί να τον σώσει από αυτές, πιστεύοντας ότι εκείνος του επιτίθεται. Αυτός ο περίεργος κύκλος επίθεσης – άμυνας είναι ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθεί ο ψυχοθεραπευτής. Μάλιστα, αυτό είναι το κεντρικό του έργο ∙ ο πυρήνας της ψυχοθεραπείας. Ο θεραπευτής γίνεται αντιληπτός ως κάποιος που επιτίθεται στην πιο αγαπημένη ιδιοκτησία του ασθενή ∙ την εικόνα του για τον εαυτό του. Κι εφόσον αυτή η εικόνα έχει γίνει η ασφάλεια του ασθενή έτσι όπως την αντιλαμβάνεται, ο θεραπευτής δεν μπορεί παρά να γίνεται αντιληπτός ως πραγματική πηγή κινδύνου, που πρέπει να του επιτεθεί ακόμα και να τον σκοτώσει.  
10. Ο ψυχοθεραπευτής, τότε, έχει μια τεράστια ευθύνη. Πρέπει να αντιμετωπίσει την επίθεση χωρίς επίθεση, άρα και χωρίς άμυνα. Έργο του είναι να αποδείξει ότι οι άμυνες δεν είναι απαραίτητες, και ότι η έλλειψη άμυνας είναι δύναμη. Αυτή πρέπει να είναι η διδασκαλία του, αν πρέπει το μάθημά του να είναι ότι η σωφροσύνη είναι ασφαλής. Ποτέ δεν είναι υπερβολικό να τονίσουμε ότι η παράφρονες πιστεύουν ότι η σωφροσύνη είναι απειλή. Αυτό είναι το επακόλουθο του «προπατορικού αμαρτήματος» ∙ η πίστη ότι η ενοχή είναι πραγματική και απόλυτα δικαιολογημένη. Άρα η λειτουργία του ψυχοθεραπευτή είναι να διδάξει ότι η ενοχή, όντας μη πραγματική, δεν μπορεί να είναι δικαιολογημένη. Αλλά ούτε είναι ασφαλής. Κι έτσι πρέπει να παραμένει ανεπιθύμητη όσο και ανύπαρκτη.
11. Μόνο η διδασκαλία της σωτηρίας είναι ο στόχος όλης της θεραπείας. Απάλλαξε το νου από το παρανοϊκό βάρος της ενοχής που μεταφέρει τόσο αποκαμωμένος, και η θεραπεία επιτυγχάνεται. Το σώμα δεν θεραπεύεται. Απλά αναγνωρίζεται ως αυτό που είναι. Αν ειδωθεί ορθά, ο σκοπός του μπορεί να γίνει κατανοητός. Τι χρειάζεται η ασθένεια τότε; Δώσε αυτό το δώρο και μόνο, και όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν. Δεν υπάρχει ανάγκη για πολύπλοκες αλλαγές. Δεν υπάρχει ανάγκη για χρονοβόρες αναλύσεις και κουραστικές συζητήσεις και αναζητήσεις. Η αλήθεια είναι απλή, όντας μία για όλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...