Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Η Θέση της Θρησκείας στην Ψυχοθεραπεία.



II. The Place of Religion in Psychotherapy
II. Η Θέση της Θρησκείας στην Ψυχοθεραπεία.

1. Για να είσαι δάσκαλος του Θεού, δεν είναι απαραίτητο να είσαι θρήσκος ή ακόμα ούτε να πιστεύεις στον Θεό σε κάποιο αναγνωρίσιμο βαθμό. Είναι απαραίτητο, όμως, να διδάσκεις την συγχώρεση και όχι την καταδίκη. Ακόμα και σε αυτό, δεν απαιτείται απόλυτη συνέπεια, διότι κάποιος που θα είχε πετύχει μέχρι αυτό το σημείο θα μπορούσε να διδάξει ολοκληρωτικά την σωτηρία, μέσα σε μια στιγμή και χωρίς λέξη. Ωστόσο αυτός που έχει μάθει όλα τα πράγματα δεν χρειάζεται δάσκαλο, και ο θεραπευμένος δεν χρειάζεται θεραπευτή. Οι σχέσεις εξακολουθούν να είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος, και θα τελειοποιηθούν μέσα στον χρόνο και θα επανορθωθούν στην αιωνιότητα.
2. Η τυπική θρησκεία δεν έχει καμία θέση στην ψυχοθεραπεία, αλλά δεν έχει πραγματική θέση ούτε στην θρησκεία. Σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει μια εκπληκτική τάση να ενοποιείς αντιφατικές λέξεις μέσα σε έναν όρο δίχως να αντιλαμβάνεσαι καθόλου την αντίθεση. Η προσπάθεια για την τυποποίηση της θρησκείας είναι προφανώς μια προσπάθεια του εγώ να συμφιλιώσει το ασυμφιλίωτο που δεν χρειάζεται καθόλου επεξεργασία εδώ. Η θρησκεία είναι εμπειρία ∙ η ψυχοθεραπεία είναι εμπειρία. Στα ανώτερα επίπεδα γίνονται ένα. Καμία δεν είναι η ίδια η αλήθεια, αλλά και οι δύο μπορούν να οδηγήσουν στην αλήθεια. Τι άλλο μπορεί να είναι απαραίτητο για να βρεθεί η αλήθεια, που να παραμένει τέλεια προφανές, εκτός από το να αφαιρεθούν τα φαινομενικά εμπόδια προς την αληθινή επίγνωση;
3. Όποιος μάθει να συγχωρεί  δεν μπορεί να αποτύχει να θυμηθεί τον Θεό. Η συγχώρεση, λοιπόν, είναι το μόνο που χρειάζεται να διδαχτεί, διότι είναι το μόνο που χρειάζεται να μαθευτεί. Όλα τα εμπόδια προς την ενθύμηση του Θεού είναι μορφές μη συγχώρεσης, και τίποτα άλλο. Αυτό ποτέ δεν είναι φανερό στον ασθενή, και μόνο σπάνια και στον θεραπευτή. Ο κόσμος έχει αντιπαρατάξει όλες του τις δυνάμεις ενάντια σε αυτή την μία επίγνωση, διότι σε αυτή έγκειται το τέλος του κόσμου και όλων όσων εκπροσωπεύει.
4. Ωστόσο δεν είναι η επίγνωση του Θεού που συνιστά ένα λογικό στόχο για ψυχοθεραπεία. Αυτή θα έρθει όταν η ψυχοθεραπεία ολοκληρωθεί, διότι εκεί που υπάρχει συγχώρεση η αλήθεια πρέπει να έρθει. Θα ήταν άδικο πραγματικά αν ήταν απαραίτητη η πίστη στον Θεό για την ψυχοθεραπευτική επιτυχία. Ούτε η πίστη στον Θεό είναι μια αντίληψη με νόημα, διότι ο Θεός δεν γίνεται παρά να είναι γνωστός. Η πίστη υπονοεί ότι η απιστία είναι δυνατή, αλλά η γνώση του Θεού δεν έχει αληθινό αντίθετο. Το να μην γνωρίζεις τον Θεό σημαίνει ότι δεν έχεις καθόλου γνώση, κι εκεί οδηγεί όλη η μη συγχώρεση. Και δίχως την γνώση, μόνο πίστη μπορεί να έχει κάποιος.
5. Τα διαφορετικά διδακτικά βοηθήματα απευθύνονται σε διαφορετικούς ανθρώπους. Μερικές μορφές θρησκείας δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό, και μερικές μορφές ψυχοθεραπείας δεν έχουν καμία σχέση με την θεραπεία. Ωστόσο αν ο μαθητής και ο δάσκαλος ενωθούν στο μοίρασμα ενός στόχου, ο Θεός θα εισέλθει στην σχέση τους διότι έχει προσκληθεί να εισέλθει. Με τον ίδιο τρόπο, κάποια ένωση σκοπού ανάμεσα στον ασθενή και τον θεραπευτή επαναφέρει την θέση του Θεού στην ανάληψη, πρώτα μέσω της όρασης του Χριστού και μετά μέσω της μνήμης του Ίδιου του Θεού. Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας είναι η επιστροφή στην σωφροσύνη. Δάσκαλος και μαθητής, θεραπευτής και ασθενής, είναι όλοι παρανοϊκοί ειδάλλως δεν θα βρίσκονταν εδώ. Μαζί μπορούν να βρουν μια διέξοδο, διότι κανείς τους δεν θα βρει μόνος του την σωφροσύνη.
6. Αν η θεραπεία είναι μια πρόσκληση στον Θεό να εισέλθει στο Βασίλειό Του, τι σημασία έχει το πώς είναι η γραμμένη η πρόσκληση; Έχει σημασία το χαρτί, ή το μελάνι, ή η πέννα; Μήπως αυτός που γράφει δεν είναι αυτός  που δίνει την πρόσκληση; Ο Θεός έρχεται σε κείνους που θέλουν να επανορθώσουν τον κόσμο Του, διότι έχουν βρει τον τρόπο να Τον καλέσουν. Αν δύο ενωθούν, Αυτός πρέπει να βρίσκεται εκεί. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο σκοπός τους, αλλά πρέπει να τον μοιραστούν ολοκληρωτικά για να πετύχουν. Είναι αδύνατον να μοιραστούν ένα στόχο που δεν είναι ευλογημένος από τον Χριστό, διότι αυτό που είναι αόρατο στα δικά Του μάτια είναι πολύ κατακερματισμένο ώστε να έχει νόημα.
7. Όπως η αληθινή θρησκεία θεραπεύει, έτσι πρέπει και η αληθινή ψυχοθεραπεία να είναι θρησκευτική. Αλλά και οι δύο έχουν πολλές μορφές, διότι κανένας καλός δάσκαλος δεν χρησιμοποιεί μία μόνο προσέγγιση σε κάθε μαθητή. Αντίθετα, ακούει προσεκτικά τον καθένα τους, και τον αφήνει να διαμορφώσει το δικό του πρόγραμμα εργασίας ∙ όχι τον στόχο του προγράμματος, αλλά το πώς μπορεί καλύτερα να φτάσει τον στόχο που θέτει γι αυτόν. Ίσως ο δάσκαλος να μην θεωρεί τον Θεό ως μέρος της διδασκαλίας. Ίσως ο ψυχοθεραπευτής να μην καταλαβαίνει ότι η θεραπεία προέρχεται από τον Θεό. Μπορούν να πετύχουν εκεί που πολλοί που πιστεύουν στον Θεό θα αποτύχουν.
8. Τι πρέπει να κάνει ο δάσκαλος για να εξασφαλίσει την μάθηση; Τι πρέπει να κάνει ο θεραπευτής για να προκαλέσει την θεραπεία; Μόνο ένα πράγμα ∙ την ίδια προϋπόθεση που ζητά η σωτηρία από τον καθέναν. Ο κάθε ένας πρέπει να μοιράζεται κάποιο στόχο με κάποιον άλλο, και κάνοντας αυτό, να χάσουν κάθε έννοια ξεχωριστών συμφερόντων. Μόνο κάνοντας αυτό είναι δυνατόν να υπερβεί τα στενά όρια που θέλει να επιβάλλει το εγώ πάνω στον εαυτό. Μόνο κάνοντας αυτό μπορεί ο δάσκαλος και ο μαθητής, ο θεραπευτής και ο ασθενής, εσύ κι εγώ, να δεχτούμε την Επανόρθωση και να μάθουμε να την δίνουμε όπως την λάβαμε.
9. Η επικοινωνία είναι αδύνατη όταν είσαι μόνος. Όποιος στέκει διαχωρισμένος δεν μπορεί να λάβει την όραση του Χριστού. Του προσφέρεται, αλλά δεν μπορεί να απλώσει το χέρι του να την λάβει. Ας ησυχάσει και ας αναγνωρίσει ότι η ανάγκη του αδελφού του είναι και δική του. Και ας αντιμετωπίσει τότε την ανάγκη του αδελφού του σαν να ήταν δική του και ας δει ότι αντιμετωπίζονται σαν ένα, γιατί αυτό είναι. Τι άλλο είναι η θρησκεία εκτός από ένα εργαλείο που θα τον βοηθήσει να δει ότι έτσι είναι; Και τι άλλο είναι η ψυχοθεραπεία εκτός από μια βοήθεια ακριβώς προς την ίδια κατεύθυνση; Είναι ο στόχος που κάνει αυτές τις διαδικασίες ίδιες, διότι είναι ένα σε σκοπό και γι αυτό πρέπει να είναι και ένα στα μέσα. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...