ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΡΦΕΣ ΣΦΑΛΜΑΤΩΝ

ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΡΦΕΣ ΣΦΑΛΜΑΤΩΝ

- Από το Κεφάλαιο 22, III. REASON AND THE FORMS OF ERROR -

1. Η εισαγωγή της λογικής στο σύστημα σκέψης του εγώ είναι η αρχή της κατάργησης του, διότι η λογική και το εγώ είναι αλληλοσυγκρουόμενα. Ούτε είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στην επίγνωσή σου. Διότι ο στόχος της λογικής είναι να απλουστεύει, άρα να ξεκαθαρίζει. Μπορείς να καταλάβεις την λογική. Αυτή δεν είναι ένα παιχνίδι λέξεων, διότι εδώ είναι η απαρχή μιας όρασης που έχει νόημα. Ορθή όραση σημαίνει λογική, απόλυτα κυριολεκτικά. Αν δεν είναι η όραση του σώματος, τότε πρέπει να είναι κατανοητή. Διότι είναι απλή, και αυτό που είναι προφανές δεν είναι διφορούμενο. Μπορεί να γίνει κατανοητό. Κι εδώ η λογική και το εγώ διαχωρίζονται, για να ακολουθήσουν την διαφορετική τους πορεία.

2. Η όλη συνέχιση του εγώ βασίζεται στην πίστη σου ότι δεν μπορείς να μάθεις αυτά τα μαθήματα. Αν συμμεριστείς αυτή την πίστη, η λογική δεν θα μπορέσει να δει τα σφάλματά σου και να κάνει χώρο για την διόρθωσή τους. Διότι η λογική βλέπει μέσα από τα σφάλματα, λέγοντάς σου ότι αυτό που θεωρούσες αληθινό, δεν είναι. Η λογική μπορεί να δει την διαφορά ανάμεσα στην αμαρτία και τα λάθη, διότι θέλει την διόρθωση. Επομένως, σου λέει ότι αυτό που θεωρούσες ότι δεν μπορούσε να διορθωθεί μπορεί να διορθωθεί, κι επομένως πρέπει να ήταν ένα σφάλμα. Η αντίθεση του εγώ προς την διόρθωση οδηγεί στην εδραιωμένη πεποίθησή του στην αμαρτία και την αγνόηση των σφαλμάτων. Δεν εστιάζει σε κάτι που μπορεί να διορθωθεί. Άρα το εγώ καταδικάζει, και η λογική σώζει.

3. Η λογική από μόνη της δεν είναι σωτηρία, αλλά κάνει χώρο για την ειρήνη και σε φέρνει σε μια νοητική κατάσταση στην οποία μπορεί να σου δοθεί η σωτηρία. Η αμαρτία είναι ένα εμπόδιο, τοποθετημένη σαν βαριά σιδερένια πόρτα, κλειδωμένη και χωρίς κλειδί, που εμποδίζει τον δρόμο προς την ειρήνη. Κανένας που την κοιτάζει δίχως την βοήθεια της λογικής δεν θα προσπαθούσε να την περάσει. Τα μάτια του σώματος την βλέπουν σαν συμπαγή γρανίτη, τόσο πυκνό που θα ήταν τρέλα να επιχειρήσεις να τον περάσεις. Όμως η λογική βλέπει μέσα από αυτήν εύκολα, διότι είναι ένα σφάλμα. Η μορφή που παίρνει δεν μπορεί να κρύψει την κενότητά της από τα μάτια της λογικής.

4. Μόνο η μορφή του σφάλματος προσελκύει το εγώ. Το νόημα δεν το αναγνωρίζει, και δεν αναγνωρίζει αν υπάρχει ή όχι. Όλα όσα βλέπουν τα μάτια του σώματος είναι ένα λάθος, ένα σφάλμα στην αντίληψη, ένα παραμορφωμένο θραύσμα του όλου χωρίς το νόημα που θα του έδινε το όλον. Και όμως τα λάθη άσχετα με την μορφή τους, μπορούν να διορθωθούν. Η αμαρτία δεν είναι παρά ένα σφάλμα σε μια ιδιαίτερη μορφή που το εγώ σέβεται ευλαβικά. Θα ήθελε να διατηρήσει όλα τα σφάλματα και να τα κάνει αμαρτίες. Διότι εδώ βρίσκεται η δική του σταθερότητα, η βαριά του άγκυρα στον μεταβαλλόμενο κόσμο που έφτιαξε ∙ ο βράχος πάνω στον οποίο είναι κτισμένη η εκκλησία του, και όπου οι λάτρεις του είναι δεμένοι στα σώματα, πιστεύοντας ότι η ελευθερία του σώματος είναι η δική τους ελευθερία.

5. Η λογική θα σου πει ότι η μορφή του σφάλματος δεν είναι αυτή που το κάνει λάθος. Αν αυτό που κρύβει η μορφή είναι ένα λάθος, η μορφή δεν μπορεί να εμποδίσει την διόρθωση. Τα μάτια του σώματος βλέπουν μόνο την μορφή. Δεν μπορούν να δουν πέρα από αυτό που κατασκευάστηκαν να βλέπουν. Και κατασκευάστηκαν για να κοιτάζουν το σφάλμα και να μην βλέπουν πιο πέρα. Η αντίληψή τους είναι πραγματικά παράξενη, διότι μπορούν να βλέπουν μόνο ψευδαισθήσεις, ανίκανα να κοιτάξουν πέρα από το γρανιτένιο εμπόδιο της αμαρτίας, σταματώντας στην εξωτερική μορφή του τίποτα. Γι αυτή την παραμορφωμένη μορφή όρασης το εξωτερικό του καθετί, ο τοίχος που στέκεται ανάμεσα σε σένα και την αλήθεια, είναι απόλυτα αλήθεια. Όμως πώς μπορεί η όραση που σταματά στο τίποτα, σαν να ήταν συμπαγής τοίχος, να βλέπει αληθινά; Την σταματά η μορφή, που έχει φτιαχτεί για να εγγυηθεί ότι τίποτα άλλο εκτός από την μορφή δεν θα γίνει αντιληπτό.

6. Αυτά τα μάτια, φτιαγμένα για να μην βλέπουν, δεν θα δουν ποτέ. Διότι η ιδέα που αντιπροσωπεύουν δεν άφησε τον κατασκευαστή τους, και ο κατασκευαστής τους είναι αυτός που βλέπει μέσα από αυτά. Ποιος άλλος ήταν ο στόχος του κατασκευαστή τους από το να μην βλέπει; Γι αυτό τον σκοπό τα μάτια του σώματος είναι τέλεια μέσα, αλλά όχι για να βλέπουν. Δες το πώς βασίζονται τα μάτια του σώματος στην εξωτερική μορφή και δεν μπορούν να πάνε μακρύτερα. Παρακολούθησε το πώς σταματούν στο τίποτα, ανίκανα να πάνε στην ουσία πέρα από την μορφή. Τίποτα δεν τυφλώνει τόσο πολύ όσο η αντίληψη της μορφής. Διότι η θέαση της μορφής σημαίνει ότι η κατανόηση έχει συσκοτιστεί.

7. Μόνο τα λάθη έχουν διαφορετικές μορφές, κι έτσι μπορούν να εξαπατούν. Μπορείς να αλλάζεις μορφή διότι δεν είναι αληθινή. Δεν θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα διότι μπορεί να μεταβάλλεται. Η λογική θα σου πει ότι αν η μορφή δεν είναι πραγματικότητα πρέπει να είναι ψευδαίσθηση και δεν υπάρχει για να την βλέπεις. Κι αν εσύ την βλέπεις τότε πρέπει να κάνεις λάθος, διότι βλέπεις κάτι που δεν είναι αληθινό σαν να ήταν. Αυτό που δεν μπορεί να δει πέρα από αυτό που δεν υπάρχει πρέπει να είναι παραμορφωμένη αντίληψη, και πρέπει να αντιλαμβάνεται τις ψευδαισθήσεις σαν αληθινές. Θα μπορούσε, λοιπόν, να αναγνωρίσει την αλήθεια;

8. Οι μορφές των λαθών ας μην σε απομακρύνουν από αυτόν του οποίου η ιερότητα είναι δική σου. Μην αφήνεις το όραμα της ιερότητάς του, η θέαση του οποίου θα σου έδειχνε την συγχώρεση σου, να μείνει μακριά σου εξαιτίας αυτού που βλέπουν τα μάτια του σώματος. Η επίγνωση του αδελφού σου ας μην εμποδιστεί από την αντίληψη των αμαρτιών του και του σώματός του. Τι υπάρχει σε αυτόν που θα ήθελες να του επιτεθείς εκτός από ό,τι συνδέεις με το σώμα του, το οποίο πιστεύεις ότι μπορεί να αμαρτήσει; Πέρα από τα σφάλματά του είναι η ιερότητα και η σωτηρία του. Δεν του έδωσες εσύ την ιερότητά του, αλλά προσπάθησες να δεις τις αμαρτίες σου σε αυτόν και να σωθείς. Και όμως, η ιερότητά του είναι η συγχώρεσή σου. Μπορείς να σωθείς κάνοντας αμαρτωλό αυτόν που η ιερότητά του είναι η σωτηρία σου;

9. Μια ιερή σχέση, όσο νεογέννητη κι αν είναι, πρέπει να αποδίδει αξία στην ιερότητα πάνω από οτιδήποτε άλλο. Οι ανίερες αξίες θα προκαλέσουν σύγχυση, και στην επίγνωση. Σε μια ανίερη σχέση, ο καθένας εκτιμάται διότι φαίνεται πως δικαιολογεί την αμαρτία του άλλου. Ο κάθε ένας βλέπει στον άλλο αυτό που τον ωθεί να αμαρτήσει παρά την θέλησή του. Κι έτσι φορτώνει τις αμαρτίες του πάνω στον άλλο, και ελκύεται προς αυτόν για να διαιωνίζει τις αμαρτίες του. Άρα γίνεται αδύνατον στον καθένα τους να δει ότι ο ίδιος προκαλεί την αμαρτία από την επιθυμία του να κάνει την αμαρτία πραγματική. Όμως η λογική βλέπει μια ιερή σχέση σαν αυτό που είναι ∙ μια κοινή κατάσταση του νου, όπου και οι δύο παραδίνουν με χαρά τα σφάλματα για διόρθωση, έτσι ώστε και οι δύο να μπορέσουν να θεραπευτούν χαρούμενα σαν ένα.