Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

ΜΑΘΗΜΑ 184

Αυτό είναι το μάθημα για τις ३ Ιουλίου

Το Όνομα του Θεού είναι η κληρονομιά μου

1. Ζεις με σύμβολα. Έχεις επινοήσει ονόματα για όλα όσα βλέπεις. Το κάθε ένα γίνεται μια ξεχωριστή οντότητα, που ταυτίζεται με το όνομά της. Με αυτό τον τρόπο χαράσσεις με ακρίβεια τον διαχωρισμό σου από την ενότητα. Με αυτό τον τρόπο καθορίζεις τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, και την διαχωρίζεις από άλλα πράγματα τονίζοντας το διάστημα που την περιβάλλει. Αυτό το διάστημα το τοποθετείς ανάμεσα σε όλα τα πράγματα που δίνεις διαφορετικό όνομα ∙ σε όλα τα συμβάντα σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο ∙ όλα τα σώματα τα οποία χαιρετάς με κάποιο όνομα.

2. Αυτό το διάστημα που βλέπεις ως διαχωριστικό ανάμεσα σε όλα τα πράγματα είναι το μέσο με το οποίο επιτυγχάνεται η αντίληψη αυτού του κόσμου. Βλέπεις κάτι εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα, και δεν βλέπεις τίποτα εκεί όπου υπάρχει ενότητα ∙ ένα διάστημα ανάμεσα σε όλα τα πράγματα, ανάμεσα σε σένα και όλα τα πράγματα. Και έτσι νομίζεις ότι έχεις δώσει ζωή στον διαχωρισμό. Με αυτή τη διάσπαση νομίζεις ότι καθιερώνεσαι ως ενότητα που λειτουργεί με ανεξάρτητη θέληση.

3. Τι είναι αυτά τα ονόματα με τα οποία ο κόσμος γίνεται μία σειρά από ξεχωριστά γεγονότα, από πράγματα διαχωρισμένα, ή σώματα χωριστά και που έχουν κομματάκια από νου ως διαχωρισμένες επιγνώσεις; Εσύ έδωσες ονόματα σε αυτά, διασφαλίζοντας την αντίληψη έτσι όπως την θέλεις. Δόθηκαν ονόματα στα ανώνυμα πράγματα, και επομένως τους δόθηκε και πραγματικότητα. Διότι ό,τι αποκτά όνομα, αποκτά και σημασία και έπειτα θεωρείται ουσιαστικό ∙ μία αιτία πραγματικού αποτελέσματος, με συνέπειες έμφυτες μέσα στην ίδια.

4. Αυτός είναι ο τρόπος που φτιάχνεται η πραγματικότητα από την μερική όραση, σκόπιμα ορισμένη ενάντια στην δοσμένη αλήθεια. Ο εχθρός της είναι η ολότητα. Αντιλαμβάνεται μικρά πράγματα και τοποθετεί το βλέμμα της πάνω σε αυτά. Και η έλλειψη χώρου, η αίσθηση ενότητας ή η όραση που βλέπει διαφορετικά, γίνεται απειλή που πρέπει να ξεπεραστεί, να αντικρουστεί και να απορριφθεί.

5. Και όμως, αυτή η όραση ακόμα παραμένει μία φυσική κατεύθυνση για να διοχετεύσει ο νους την αντίληψή του. Είναι δύσκολο να διδάξεις το νου χίλια νέα ονόματα, και έπειτα άλλα χίλια ακόμα. Εν τούτοις, εσύ πιστεύεις ότι αυτή είναι η σημασία της μάθησης ∙ ο μόνος βασικός της στόχος με τον οποίο επιτυγχάνεται η επικοινωνία, και με τον οποίο οι ιδέες μοιράζονται ουσιαστικά.

6. Αυτό είναι το σύνολο της κληρονομιάς που αφήνει ο κόσμος. Και όλοι όσοι μαθαίνουν να σκέφτονται ότι έτσι είναι δέχονται ότι τα σημάδια και τα σύμβολα που επιβεβαιώνουν τον κόσμο είναι αληθινά. Αυτό εκπροσωπούν. Δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το ότι αυτό που έχει όνομα βρίσκεται εκεί. Είναι ορατό, έτσι όπως είναι αναμενόμενο. Ό,τι αρνείται ότι αυτό είναι αληθινό δεν είναι παρά ψευδαίσθηση, διότι είναι η ύστατη πραγματικότητα. Το να την αμφισβητείς είναι τρέλα ∙ το να δέχεσαι την παρουσία της είναι η απόδειξη της πνευματικής υγείας.

7. Τέτοια είναι η διδασκαλία αυτού του κόσμου. Είναι μια φάση μάθησης από την οποία όλοι όσοι έρχονται πρέπει να περάσουν. Αλλά όσο πιο σύντομα καταλάβουν που βασίζεται, πόσο αμφισβητήσιμες είναι οι προϋποθέσεις της, πόσο αμφίβολα τα αποτελέσματά της, τόσο πιο γρήγορα θα αμφισβητήσουν και τις επιδράσεις της. Η μάθηση που σταματά μαζί με αυτό που θέλει να διδάξει αυτός ο κόσμος δεν έχει κανένα νόημα. Στην σωστή της θέση υπηρετεί μόνο σαν σημείο εκκίνησης από το οποίο ένα άλλο είδος μάθησης μπορεί να αρχίσει, μία νέα αντίληψη μπορεί να αποκτηθεί, και όλα τα αυθαίρετα ονόματα που δίνει αυτός ο κόσμος μπορούν να αποσυρθούν την ώρα που αμφισβητούνται.

8. Μην νομίζεις ότι εσύ έφτιαξες τον κόσμο. Τις ψευδαισθήσεις, ναι! Αλλά ό,τι είναι αληθινό στην γη και στον Ουρανό βρίσκεται πέρα από τις ονομασίες που του δίνεις. Όταν καλείς έναν αδελφό, καλείς το σώμα του. Αυτό που πιστεύεις ότι είναι πραγματικά σου κρύβει την πραγματική του Ταυτότητα. Το σώμα του ανταποκρίνεται όταν τον καλείς, διότι ο νους του συγκατατίθεται να πάρει το όνομα που του αποδίδεις. Και έτσι αρνείσαι διπλά την ενότητά του, γιατί τον αντιλαμβάνεσαι ξεχωριστό από σένα, και αυτός δέχεται αυτό το ξεχωριστό όνομα ως δικό του.

9. Θα ήταν πραγματικά παράξενο αν σου ζητούσαμε να πας πέρα από όλα τα σύμβολα του κόσμου, ξεχνώντας τα για πάντα ∙ εν τούτοις να σου ζητάμε να αναλάβεις μία διδασκαλική λειτουργία. Είναι αναγκαίο να χρησιμοποιήσεις τα σύμβολα αυτού του κόσμου για λίγο. Αλλά μην αυταπατάσαι από αυτά. Δεν εκπροσωπούν απολύτως τίποτα, και στην πρακτική σου αυτή είναι η σκέψη που θα σε απελευθερώνει από αυτά. Γίνονται μόνο τα μέσα με τα οποία μπορείς να επικοινωνήσεις με τρόπους που ο κόσμος μπορεί να καταλαβαίνει, αλλά που εσύ αναγνωρίζεις ότι δεν είναι η πραγματική ενότητα στην οποία μπορεί να βρεθεί η αληθινή επικοινωνία.

10. Επομένως αυτό που χρειάζεσαι είναι διαλείμματα κατά τα οποία η μάθηση αυτού του κόσμου θα γίνεται μία μεταβατική φάση ∙ μία φυλακή από την οποία πηγαίνεις στο φως του ήλιου και ξεχνάς το σκοτάδι. Εδώ κατανοείς τον Λόγο, το Όνομα που σου έδωσε ο Θεός ∙ την μία Ταυτότητα την οποία μοιράζονται όλα τα πράγματα ∙ την μία αναγνώριση αυτού που είναι αληθές. Και έπειτα οπισθοχωρείς στο σκοτάδι, όχι επειδή πιστεύεις ότι είναι αληθινό, αλλά μόνο και μόνο για να διακηρύξεις την μη πραγματικότητά του με όρους που να έχουν κάποιο νόημα στον κόσμο που κυβερνά το σκοτάδι.

11. Χρησιμοποίησε όλα τα μικρά ονόματα και τα σύμβολα που σκιαγραφούν τον κόσμο του σκότους. Όμως μην τα δέχεσαι ως πραγματικότητά σου. Το Άγιο Πνεύμα τα χρησιμοποιεί όλα, αλλά δεν ξεχνά ότι η δημιουργία έχει ένα Όνομα, μια σημασία, και μία και μοναδική Πηγή που ενώνει όλα τα πράγματα μέσα Της. Χρησιμοποίησε όλα τα ονόματα που δίνει ο κόσμος μόνο για την εξυπηρέτησή σου, όμως μην ξεχνάς ότι μοιράζονται το Όνομα του Θεού μαζί με σένα.

12. Ο Θεός δεν έχει όνομα. Και όμως το Όνομά Του γίνεται το τελικό μάθημα ότι όλα τα πράγματα είναι ένα, και σε αυτό το μάθημα λήγει όλη η μάθηση. Όλα τα ονόματα ενοποιούνται ∙ όλος ο χώρος γεμίζει με την αντανάκλαση της αλήθειας. Κάθε κενό κλείνει, και ο διαχωρισμός θεραπεύεται. Το Όνομα του Θεού είναι η κληρονομία που έδωσε Αυτός σε εκείνους που διάλεξαν την διδασκαλία αυτού του κόσμου για να πάρει την θέση του Ουρανού. Στην πρακτική μας, σκοπός μας είναι να αφήσουμε το νου μας να δεχτεί αυτό που μας έχει δώσει ο Θεός ως απάντηση στην αξιολύπητη κληρονομιά που έφτιαξες εσύ ως κατάλληλο φόρο τιμής στον Υιό που Αυτός αγαπά.

13. Κανένας που αναζητά την σημασία του Ονόματος του Θεού δεν γίνεται να αποτύχει . Η εμπειρία πρέπει να έρθει να συμπληρώσει τον Λόγο. Αλλά πρώτα πρέπει να αποδεχτείς το Όνομα ως μόνη πραγματικότητα, και να συνειδητοποιήσεις ότι τα πολλά ονόματα που έδωσες στις όψεις της έχουν παραμορφώσει αυτό που βλέπεις, αλλά δεν έχουν καθόλου πειράξει την αλήθεια. Ένα Όνομα φέρνουμε στην πρακτική μας. Ένα Όνομα χρησιμοποιούμε για να ενοποιήσουμε την όρασή μας.

14. Και παρόλο που χρησιμοποιούμε και από ένα διαφορετικό όνομα για κάθε επίγνωση μιας πλευράς του Υιού του Θεού, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουν παρά ένα Όνομα, που τους έχει δώσει Αυτός. Αυτό το Όνομα χρησιμοποιούμε στην πρακτική μας. Και μέσω της χρήσης Του, όλοι οι ανόητοι διαχωρισμοί που μας κρατούσαν τυφλούς, εξαφανίζονται. Και μας δίδεται δύναμη να βλέπουμε πέρα από αυτούς. Τώρα η όρασή μας είναι ευλογημένη με ευλογίες που μπορούμε να δίνουμε καθώς λαμβάνουμε.

15. -Πατέρα, το Όνομά μας είναι δικό Σου. Μέσα σε Αυτό ενωνόμαστε με όλα τα ζωντανά πράγματα, και Εσένα που είσαι ο ένας Δημιουργός τους. Ό,τι φτιάξαμε και αποκαλούμε με πολλά διαφορετικά ονόματα δεν παρά μια σκιά που προσπαθήσαμε να ρίξουμε πάνω στην δική Σου πραγματικότητα. Και χαιρόμαστε και είμαστε ευγνώμονες που κάναμε λάθος. Όλα μας τα λάθη τα δίνουμε σε Σένα, ώστε να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από όλες τις συνέπειες που φαινομενικά είχαν τα σφάλματα μας. Και δεχόμαστε την αλήθεια που δίνεις Εσύ, στην θέση κάθε ενός από αυτά. Το Όνομά Σου είναι η σωτηρία μας και η διαφυγή μας από αυτό που έχουμε φτιάξει. Το Όνομά Σου μας ενώνει μέσα στην ενότητα που είναι η κληρονομιά και η γαλήνη μας. Αμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...