Η Λειτουργία του Χρόνου.
- Από το Κεφάλαιο 13, THE FUNCTION OF TIME -
1. Και τώρα ο λόγος που φοβάσαι αυτά τα μαθήματα θα πρέπει να είναι προφανής. Διότι αυτά είναι μαθήματα στην αγάπη, επειδή αφορούν εσένα. Σου έχει ειπωθεί ότι η λειτουργία σου σε αυτό τον κόσμο είναι η θεραπεία, και ότι η λειτουργία σου στον Ουρανό είναι η δημιουργία. Το εγώ διδάσκει ότι η λειτουργία σου στην γη είναι η καταστροφή, και ότι δεν έχεις καμία απολύτως λειτουργία στον Ουρανό. Άρα θέλει να σε καταστρέψει εδώ και να σε θάψει εδώ, μην αφήνοντάς σου καμιά κληρονομιά εκτός από το χώμα από το οποίο νομίζει ότι φτιάχτηκες. Για όσο διάστημα είναι αρκετά ικανοποιημένο μαζί σου, σύμφωνα με την λογική του, σου προσφέρει την λήθη. Όταν εξαγριώνεται μαζί σου, σου προσφέρει την κόλαση.
2. Εν τούτοις, ούτε η λήθη ούτε η κόλαση είναι τόσο ανεπιθύμητα για σένα όσο ο Ουρανός. Ο δικός σου ορισμός για τον Ουρανό είναι κόλαση και λήθη, και ο αληθινός Ουρανός είναι η μεγαλύτερη απειλή που νομίζεις ότι θα μπορούσες ποτέ να ζήσεις. Διότι η κόλαση και η λήθη είναι ιδέες που κατασκεύασες εσύ, και έχεις την τάση να διαδηλώνεις την πραγματικότητά του για να εξασφαλίσεις την δική σου. Αν η πραγματικότητά τους τεθεί υπό αμφισβήτηση, τότε πιστεύεις ότι τίθεται υπό αμφισβήτηση και η δική σου πραγματικότητα. Διότι πιστεύεις ότι η επίθεση είναι η πραγματικότητά σου, και ότι η καταστροφή σου είναι η τελική απόδειξη ότι είχες δίκιο.
3. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν θα ήταν πιο επιθυμητό να έχεις κάνει λάθος, ακόμα και ξέχωρα από το γεγονός ότι όντως έκανες λάθος; Ενώ ένα επιχείρημα θα μπορούσε να είναι ότι ο θάνατος προϋποθέτει ότι υπήρξε ζωή, κανένας δεν θα ισχυριζόταν ότι αποδεικνύει ότι υπάρχει ζωή. Ακόμα και η προηγούμενη ζωή που θα μπορούσε να υποδεικνύει ο θάνατος, μόνο μάταιη θα μπορούσε να είναι εφόσον έπρεπε να καταλήξει έτσι, και χρειάζεται αυτό για να αποδείξει ότι υπήρξε καθόλου. Αμφισβητείς τον Ουρανό, αλλά αυτό δεν το αμφισβητείς. Όμως, θα μπορούσες και να θεραπεύεις και να θεραπεύεσαι αν το αμφισβητούσες αυτό. Και παρόλο που δεν γνωρίζεις τον Ουρανό, δεν θα ήταν περισσότερο επιθυμητός από τον θάνατο; Είσαι τόσο επιλεκτικός στην αμφισβήτηση σου όσο και στην αντίληψή σου. Ένας ανοιχτός νους είναι πιο έντιμος από αυτό.
4. Το εγώ έχει μια παράξενη δοξασία για τον χρόνο, και με αυτή την δοξασία είναι που μπορεί να αρχίσεις την αμφισβήτησή σου. Το εγώ επενδύει πολύ στο παρελθόν, και στο τέλος πιστεύει ότι το παρελθόν είναι η μόνη πλευρά του χρόνου που έχει νόημα. Να θυμάσαι ότι η έμφαση που δίνει στην ενοχή το καθιστά ικανό να διασφαλίσει την συνέχισή του κάνοντας το μέλλον σαν το παρελθόν, αποφεύγοντας έτσι το παρόν. Με την άποψη ότι στο μέλλον πρέπει να πληρώνεις για το παρελθόν, το παρελθόν γίνεται ο καθοριστικός παράγοντας του μέλλοντος, κάνοντάς τα συνεχή δίχως να παρεμβάλλεται το παρόν. Διότι το εγώ θεωρεί το παρόν ως μόνο μια σύντομη μετάβαση στο μέλλον, κατά την οποία φέρνει το παρελθόν στο μέλλον ερμηνεύοντας το παρόν με το παρελθόν ως σημείο αναφοράς.
5. Το «τώρα» δεν έχει κανένα νόημα για το εγώ. Το παρόν απλά του υπενθυμίζει τις παλιές πληγές, και αντιδρά στο παρόν σαν να ήταν παρελθόν. Το εγώ δεν μπορεί να ανεχτεί την απελευθέρωση από το παρελθόν, και παρόλο που το παρελθόν έχει τελειώσει το εγώ προσπαθεί να διατηρήσει την εικόνα του αντιδρώντας σε αυτήν σαν να ήταν παρόν. Σου υπαγορεύει τις αντιδράσεις σου προς όλους όσους συναντάς έχοντας το παρελθόν ως σημείο αναφοράς, καλύπτοντας την παρούσα πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι ότι αν ακολουθήσεις της προσταγές του εγώ θα αντιδράς προς τον αδελφό σου σαν να είναι κάποιος άλλος, κι αυτό σίγουρα θα σε εμποδίζει να τον αναγνωρίσεις ως αυτό που είναι. Και θα λαμβάνεις μηνύματα από αυτόν που θα προέρχονται από το δικό σου παρελθόν, και κάνοντάς το πραγματικό στο παρόν, θα απαγορεύεις στον εαυτό σου να το αφήσει να φύγει. Έτσι αρνείσαι στον εαυτό σου το μήνυμα της απελευθέρωσης που ο κάθε αδελφός σου σού προσφέρει τώρα.
6. Οι θολές φιγούρες από το παρελθόν είναι ακριβώς αυτές από τις οποίες πρέπει να ξεφύγεις. Δεν είναι πραγματικές, και δεν σε κρατούν καθόλου εκτός κι αν εσύ τις φέρνεις μαζί σου. Αυτές κουβαλούν της κηλίδες του φόβου μέσα στο νου σου, και σε κατευθύνουν να επιτίθεσαι στο παρόν σε ανταπόδοση για ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια. Και αυτή η απόφαση είναι μια απόφαση μελλοντικού πόνου. Αν δεν μάθεις ότι ο πόνος από το παρελθόν είναι μια ψευδαίσθηση, θα επιλέγεις ένα μέλλον ψευδαισθήσεων και θα χάνεις τις πολλές ευκαιρίες για απελευθέρωση που θα μπορούσε να βρεις στο παρόν. Το εγώ θέλει να διατηρήσει τους εφιάλτες σου και να σε εμποδίσει από το να ξυπνήσεις και να δεις ότι είναι παρελθόν. Θα αναγνώριζες μια ιερή συνάντηση αν απλά την αντιλαμβανόσουν σαν μια συνάντηση με το δικό σου παρελθόν; Διότι δεν θα ήθελες να συναντήσεις κανέναν, και το μοίρασμα της σωτηρίας, που κάνει την συνάντηση ιερή, θα αποκλειόταν από την όρασή σου. Το Άγιο Πνεύμα σε διδάσκει ότι πάντα συναντάς τον εαυτό σου, και η συνάντηση είναι ιερή διότι κι εσύ είσαι ιερός. Το εγώ σε διδάσκει ότι πάντα συναντάς το παρελθόν σου, κι εφόσον τα όνειρά σου δεν είναι ιερά, ούτε το μέλλον μπορεί να είναι ιερό, και το παρόν δεν έχει κανένα νόημα.
7. Είναι προφανές ότι η αντίληψη του Αγίου Πνεύματος για τον χρόνο είναι ακριβώς αντίθετη από του εγώ. Ο λόγος είναι εξίσου ξεκάθαρος, διότι αντιλαμβάνονται τον στόχο του χρόνου διαμετρικά αντίθετα. Το Άγιο Πνεύμα ερμηνεύει τον σκοπό του χρόνου ως παράδοση της ανάγκης για αυτόν, καθιστώντας τον έτσι μη αναγκαίο. Αυτός θεωρεί την λειτουργία του χρόνου προσωρινή, που να εξυπηρετεί μόνο την διδακτική Του λειτουργία, η οποία εξ ορισμού είναι προσωρινή. Η δική Του έμφαση δίδεται, λοιπόν, στην μόνη πλευρά του χρόνου που μπορεί να επεκταθεί προς το άπειρο, διότι το τώρα είναι η πιο κοντινή προσέγγιση στην αιωνιότητα που προσφέρει αυτός ο κόσμος. Η αρχή της εκτίμησης της αιωνιότητας βρίσκεται στην πραγματικότητα του «τώρα», δίχως παρελθόν ή μέλλον. Γιατί μόνο το «τώρα» είναι εδώ, και μόνο το «τώρα» παρουσιάζει τις ευκαιρίες για τις ιερές συναντήσεις στις οποίες μπορεί να βρεθεί η σωτηρία.
8. Το εγώ, από την άλλη, θεωρεί την λειτουργία του χρόνου ως αυτό – επεκτεινόμενη στην θέση της αιωνιότητας, διότι όπως το Άγιο Πνεύμα, το εγώ ερμηνεύει τον στόχο του χρόνου σαν δικό του. Η συνέχιση του παρελθόντος και του μέλλοντος, κάτω από την δική του καθοδήγηση, είναι ο μόνος σκοπός που αντιλαμβάνεται στον χρόνο το εγώ, και αποκλείει το παρόν έτσι ώστε να μην μπορεί να συμβεί κανένα κενό στην δική του συνέχιση. Η συνέχισή του, λοιπόν, θέλει να σε κρατήσει στον χρόνο, ενώ το Άγιο Πνεύμα θέλει να σε απελευθερώσει από αυτόν. Την δική Του ερμηνεία των μέσων της σωτηρίας πρέπει να μάθεις να δέχεσαι, αν θέλεις μοιραστείς και τον δικό Του στόχο για την σωτηρία για σένα.
9. Κι εσύ, επίσης, θα ερμηνεύεις την λειτουργία του χρόνου έτσι όπως ερμηνεύεις την δική σου. Αν δεχτείς ότι η λειτουργία σου μέσα στον κόσμο του χρόνου είναι λειτουργία θεραπείας, θα δίνεις έμφαση μόνο στην πλευρά του χρόνου κατά την οποία μπορεί να συμβεί η θεραπεία. Η θεραπεία δεν μπορεί να επιτευχθεί στο παρελθόν. Πρέπει να επιτευχθεί στο παρόν για να απελευθερώσει το μέλλον. Αυτή η ερμηνεία δένει το μέλλον στο παρόν, κι επεκτείνει το παρόν και όχι το παρελθόν. Αλλά αν ερμηνεύεις την λειτουργία σου σαν καταστροφή, τότε θα χάνεις από την ορατότητα σου το παρόν και θα πιάνεσαι από το παρελθόν για να εξασφαλίσεις ένα καταστρεπτικό μέλλον. Και ο χρόνος θα είναι έτσι όπως τον ερμηνεύεις εσύ, γιατί από μόνος του δεν είναι τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου