Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΚΡΙΣΗΣ.



- Από το Κεφάλαιο 2, VIII. The Meaning of the Last Judgement. -

Ένας από τους τρόπους με τους οποίους μπορείς να διορθώσεις την σύγχυση ανάμεσα στο θαύμα και την μαγεία είναι να θυμηθείς ότι δεν δημιούργησες εσύ τον εαυτό σου. Έχεις την τάση να το ξεχνάς αυτό όταν γίνεσαι εγωκεντρικός, και αυτό σε βάζει σε μια θέση όπου η πίστη στην μαγεία είναι ουσιαστικά αναπόφευκτη. Η θέλησή σου να δημιουργείς σου δόθηκε από τον Δημιουργό σου, ο Οποίος εξέφραζε την ίδια Θέληση στην δημιουργία Του. Εφόσον η δημιουργική ικανότητα υπόκειται στο νου, όλα όσα δημιουργείς είναι αναγκαστικά θέμα θέλησης. Εξυπακούεται ακόμα, ότι ό,τι και να δημιουργήσεις από μόνος σου είναι αληθινό στην δική σου όραση, όχι όμως και στο Νου του Θεού. Αυτή η βασική διάκριση οδηγεί κατευθείαν στην αληθινή σημασία της Τελευταίας Κρίσης.

Η Τελευταία Κρίση είναι μια από τις ποιο απειλητικές ιδέες σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης σου. Αυτό συμβαίνει διότι δεν την καταλαβαίνεις. Η κρίση δεν είναι ιδιότητα του Θεού. Απέκτησε ύπαρξη μόνο μετά τον διαχωρισμό, όταν έγινε ένα από τα πολλά εργαλεία μάθησης στο συνολικό σχέδιο. Ακριβώς όπως ο διαχωρισμός συνέβη πριν από εκατομμύρια χρόνια, η Τελευταία Κρίση θα επεκτείνεται σε μια παρομοίως εκτεταμένη περίοδο, και ίσως σε ακόμα μεγαλύτερη. Η διάρκειά της όμως, μπορεί να συντομευτεί κατά πολύ από τα θαύματα, το εργαλείο για την συντόμευση αλλά όχι για την κατάργηση του χρόνου. Αν ένας επαρκής αριθμός αποκτήσει την κατάσταση θαύματος του νου, αυτή η συντομευτική διαδικασία μπορεί να γίνει ουσιαστικά ανεκτίμητη. Είναι βασικό, όμως, να ελευθερωθείς από τον φόβο γρήγορα, διότι πρέπει να αναδυθείς από την σύγκρουση αν πρόκειται να φέρεις γαλήνη σε άλλους νόες.

Η Τελευταία Κρίση γενικά θωρείται σαν μια διαδικασία που την αναλαμβάνει ο Θεός. Στην πραγματικότητα θα την αναλάβουν οι αδελφοί μου με την βοήθειά μου. Είναι μια τελική θεραπεία και όχι μια απονομή τιμωρίας, όσο και να νομίζεις ότι είναι δίκαιη. Η τιμωρία είναι μια ιδέα εντελώς αντίθετη με την ορθή κατάσταση του νου, και ο στόχος της Τελευταίας Κρίσης είναι να επαναφέρει σε σένα την ορθή κατάσταση του νου. Η Τελευταία Κρίση θα μπορούσε να ονομαστεί διαδικασία σωστής αξιολόγησης. Απλά σημαίνει ότι όλοι τελικά θα καταλάβουν τι είναι άξιο και τι όχι. Μετά από αυτό, η ικανότητα επιλογής θα κατευθύνεται λογικά. Μέχρι να γίνει αυτή η διάκριση, όμως, οι ταλαντεύσεις ανάμεσα στην ελεύθερη και την αιχμάλωτη θέληση δεν μπορεί παρά να συνεχίζονται.

Το πρώτο βήμα προς την ελευθερία συνεπάγεται ένα ξεκαθάρισμα ανάμεσα στο λάθος από το σωστό. Αυτή είναι μια διαδικασία διαχωρισμού με την δημιουργική έννοια, και αντανακλά την αληθινή σημασία της Αποκάλυψης. Όλοι στο τέλος θα κοιτάξουν τις δικές τους δημιουργίες και θα επιλέξουν να διατηρήσουν μόνο ό,τι είναι καλό, ακριβώς όπως ο Θεός κοίταξε ό,τι είχε δημιουργήσει και ήξερε ότι ήταν καλό. Σε αυτό το σημείο, ο νους μπορεί ν’ αρχίσει να κοιτά με αγάπη τις δικές του δημιουργίες χάρη στην αξία τους. Την ίδια στιγμή ο νους θα αποποιηθεί αναπόφευκτα τις λανθασμένες δημιουργίες του οι οποίες, άνευ πίστης, δεν θα υπάρχουν πια.

Ο όρος «Τελευταία Κρίση» είναι τρομακτικός όχι μόνο επειδή έχει προβληθεί πάνω στον Θεό, αλλά εξαιτίας της σύνδεσης του «τελευταίου» με τον θάνατο. Αυτό είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα «ανάποδης» αντίληψης. Αν η σημασία της Τελευταίας Κρίσης εξεταστεί αντικειμενικά, είναι απόλυτα προφανές ότι είναι πραγματικά η είσοδος στην ζωή. Κανένας που ζει με φόβο δεν είναι πραγματικά ζωντανός. Η δική σου τελευταία κρίση δεν μπορεί να απευθύνεται στον εαυτό σου, διότι δεν είσαι δική σου δημιουργία. Μπορείς, όμως, να την εφαρμόσεις ουσιαστικά οποιαδήποτε στιγμή σε όλα όσα έχεις φτιάξει, και να διατηρήσεις στην μνήμη σου μόνο ό,τι είναι δημιουργικό και καλό. Δίχως άλλο αυτό θα σου υπαγορέψει η ορθή κατάσταση του νου σου. Ο σκοπός του χρόνου είναι μόνο και μόνο για να σου «δώσει χρόνο» να πετύχεις αυτή την κρίση. Είναι η δική σου τέλεια κρίση των δικών σου τέλειων δημιουργιών. Όταν όλα όσα διατηρήσεις είναι αξιαγάπητα, δεν υπάρχει λόγος να παραμείνει ο φόβος μαζί σου. Αυτός είναι ο ρόλος σου στην Επανόρθωση.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;



- Από το Εγχειρίδιο για Διδασκάλους, ARE CHANGES REQUIRED IN THE LIFE SITUATION OF GOD'S TEACHERS? -

Αλλαγές απαιτούνται στο νου των δασκάλων του Θεού. Αυτό μπορεί να συνεπάγεται αλλαγές στις εξωτερικές καταστάσεις, αλλά μπορεί και όχι. Να θυμάσαι ότι κανένας δεν βρίσκεται όπου βρίσκεται τυχαία, και η τύχη δεν παίζει κανένα ρόλο στο σχέδιο του Θεού. Είναι απίθανο κάποιες αλλαγές στην νοοτροπία να μην είναι το πρώτο βήμα στην εκπαίδευση του νέου δασκάλου του Θεού. Δεν υπάρχει βέβαια, κάποιο προκαθορισμένο πρότυπο, εφόσον η εκπαίδευση είναι πολύ εξατομικευμένη. Υπάρχουν εκείνοι που καλούνται ν’ αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής τους σχεδόν αμέσως, αλλά αυτές είναι γενικά ειδικές περιπτώσεις. Στην μεγάλη πλειοψηφία δίδεται ένα αργά εξελισσόμενο πρόγραμμα, στο οποίο διορθώνονται όσο το δυνατόν περισσότερα από τα παλιά λάθη. Ειδικά οι σχέσεις πρέπει να γίνουν αντιληπτές με τον σωστό τρόπο, και όλοι οι σκοτεινοί ακρογωνιαίοι λίθοι μνησικακίας και μη συγχώρεσης να αφαιρεθούν. Ειδάλλως το παλιό σύστημα σκέψης έχει ακόμα βάση επιστροφής.

Καθώς ο δάσκαλος του Θεού προχωρά στην εκπαίδευσή του, μαθαίνει ένα μάθημα με αυξανόμενη διεξοδικότητα. Δεν παίρνει ο ίδιος τις αποφάσεις του ∙ ζητά από τον Δάσκαλό του την δική Του απάντηση, και αυτήν ακολουθεί ως οδηγό για τις πράξεις του. Αυτό γίνεται σταδιακά όλο και ευκολότερο, καθώς ο δάσκαλος του Θεού μαθαίνει να παραιτείται από την δική του κρίση. Η παραίτηση από την κρίση, η προφανής προϋπόθεση για να ακούει την Φωνή του Θεού, είναι συνήθως μια αργή διαδικασία, όχι επειδή είναι δύσκολη, αλλά επειδή είναι επιρρεπής στο να θεωρηθεί προσωπικά προσβλητική. Η εκπαίδευση του κόσμου κατευθύνεται προς την επίτευξη ενός στόχου σε άμεση αντίθεση με τα μαθήματά μας. Ο κόσμος εκπαιδεύει για στήριξη στην προσωπική κρίση ως κριτήριο ωριμότητας και δύναμης. Τα δικά μας μαθήματα εκπαιδεύουν στην παραίτηση από την κρίση ως αναγκαία κατάσταση της σωτηρίας.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ - Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ




IV.Η Προσευχή Μαζί Με Άλλους.

1. Μέχρι την στιγμή που θα αρχίσει τουλάχιστον το δεύτερο επίπεδο, την προσευχή δεν μπορείς να την«μοιραστείς». Γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή, ο κάθε ένας ζητά διαφορετικά πράγματα. Αλλά μόλις θέσεις κάτω από αμφισβήτηση την αντιμετώπιση του άλλου ως εχθρού, και ο λόγος γι αυτό αναγνωριστεί έστω για μια στιγμή, τότε γίνεται δυνατόν να προσευχηθείς μαζί με άλλους. Οι εχθροί δεν έχουν κοινό στόχο. Σε αυτό βασίζεται η εχθρότητά τους. Οι διαχωρισμένες επιθυμίες τους είναι το οπλοστάσιό τους ∙ το ανάχωμά τους στο μίσος. Το κλειδί της περαιτέρω ανύψωσης στην κλίμακα της προσευχής βρίσκεται σε αυτή την απλή σκέψη ∙ αυτή την αλλαγή του νου:
-Πηγαίνουμε μαζί, εσύ κι εγώ.
2. Τώρα είναι δυνατόν να βοηθήσεις στην προσευχή, και να ανέλθεις και ο ίδιος. Αυτό το βήμα αρχίζει την γρήγορη άνοδο, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά μαθήματα που πρέπει να μάθεις. Ο δρόμος είναι ανοιχτός, και η ελπίδα δικαιώνεται. Εν τούτοις, είναι πολύ πιθανόν στην αρχή ,αυτό που ζητούν ακόμα κι αυτοί που ενώνονται για να προσευχηθούν μαζί, να μην είναι ο στόχος που πρέπει ν’ αναζητά πραγματικά η προσευχή. Ακόμα και μαζί με άλλους μπορεί να ζητάς πράγματα, κι έτσι να κατασκευάζεις μόνο μια ψευδαίσθηση του στόχου που μοιράζεσαι. Μπορεί να ζητάς μαζί με άλλους λεπτομέρειες, και να μην συνειδητοποιείς ότι ζητάς γι αποτελέσματα χωρίς την αιτία τους. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να έχεις. Γιατί κανένας δεν μπορεί να λάβει μόνο αποτελέσματα, ζητώντας μιαν αιτία από την οποία αυτά δεν μπορούν να προκύψουν.
3. Ακόμα και η συνάθροιση, λοιπόν, δεν είναι αρκετή, αν αυτοί οι οποίοι προσεύχονται δεν ρωτούν, πάνω από όλα τα άλλα, ποιο είναι το Θέλημα του Θεού. Από αυτή την Αιτία μόνο μπορεί να έρθει και η απάντηση με την οποία ικανοποιούνται και όλες οι λεπτομέρειες ∙ όλες οι ξεχωριστές επιθυμίες ενοποιημένες σε μία. Η προσευχή για λεπτομέρειες πάντα ζητά κατά κάποιο τρόπο την επανάληψη του παρελθόντος. Αυτό που είχες απολαύσει παλιά, ή έτσι σου φάνηκε ∙ αυτό που ήταν κάποιου άλλου και του φάνηκε πως το αγαπούσε, - όλα αυτά δεν είναι παρά ψευδαισθήσεις από το παρελθόν. Ο στόχος της προσευχής είναι ν’ απελευθερώσει το παρόν από τις αλυσίδες των ψευδαισθήσεων του παρελθόντος ∙ να το αφήσει να είναι μια ελεύθερα επιλεγμένη θεραπεία από κάθε επιλογή που εκπροσωπούσε ένα λάθος. Αυτό που μπορεί να προσφέρει τώρα η προσευχή υπερβαίνει κατά πολύ όλα όσα ζητούσες παλιά που είναι κρίμα να ικανοποιείσαι με κάτι λιγότερο.
4. Επιλέγεις μια νεογέννητη ευκαιρία κάθε φορά που προσεύχεσαι. Και είναι δυνατόν να προτιμάς να την φιμώνεις και να την αιχμαλωτίζεις σε αρχαίες φυλακές, όταν έχει έρθει η ευκαιρία να ελευθερωθείς από όλα αυτά αμέσως; Μην περιορίζεις την προσευχή σου. Η προσευχή μπορεί να φέρει την ειρήνη του Θεού. Ποιο άλλο πράγμα περιορισμένο από τους νόμους του χρόνου μπορεί να σου δώσει κάτι περισσότερο από αυτό, μέσα μόνο στον μικρό χώρο που μπορεί να διαρκέσει πριν διαλυθεί σε σκόνη;

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.



- Από το Κεφάλαιο 2, VII. Cause and Effect. -

ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

Μπορεί ακόμα να παραπονιέσαι για φόβο, και παρόλα αυτά να επιμένεις να κάνεις τον εαυτό σου να φοβάται. Έχω ήδη τονίσει ότι δεν μπορείς να μου ζητήσεις να σε απαλλάξω από φόβο. Εγώ γνωρίζω ότι αυτός δεν υπάρχει, αλλά εσύ όχι. Αν παρενέβαινα ανάμεσα στις σκέψεις σου και τα αποτελέσματά τους, τότε θα έκανα επικίνδυνα πειράματα με τον βασικό νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος ∙ του πιο σημαντικού νόμου που υπάρχει. Και δεν θα σε βοηθούσα καθόλου αν υποβίβαζα την δύναμη της δικής σου σκέψης. Αυτό θα ερχόταν σε άμεση αντίθεση με τον σκοπό αυτών των μαθημάτων. Θα σε βοηθούσε πολύ περισσότερο να σου υπενθυμίσω ότι δεν προφυλάσσεις αρκετά προσεκτικά τις σκέψεις σου. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι σε αυτό το σημείο να χρειαζόσουν ένα θαύμα για να μπορέσεις να κάνεις κάτι τέτοιο, πράγμα το οποίο είναι απόλυτα σωστό. Δεν είσαι συνηθισμένος να ευθυγραμμίζεις το νου σου με τον τρόπο σκέψης του θαύματος, αλλά μπορείς να εκπαιδευτείς να σκέφτεσαι με τέτοιο τρόπο. Όλοι οι εργάτες των θαυμάτων χρειάζονται αυτό το είδος εκπαίδευσης.

Δεν μπορώ να σε αφήσω να εγκαταλείψεις το νου σου αφύλακτο, ειδάλλως δεν θα μπορέσεις να με βοηθήσεις. Η εργασία με τα θαύματα συνεπάγεται πλήρη συνειδητοποίηση της δύναμης της σκέψης για να μπορέσεις έτσι, να αποφύγεις την εσφαλμένη δημιουργία. Ειδάλλως ένα θαύμα θα είναι απαραίτητο για να εξισορροπήσει το νου, μια κυκλική διαδικασία που δεν θα προωθούσε την κατάρρευση του χρόνου για την οποία προορίζεται το θαύμα. Ο εργάτης των θαυμάτων πρέπει να έχει γνήσιο σεβασμό για την σωστή αιτία και αποτέλεσμα, ως απαραίτητη κατάσταση για να συμβεί το θαύμα.

Και τα θαύματα και ο φόβος προέρχονται από σκέψεις. Αν δεν είσαι ελεύθερος να διαλέξεις το ένα, τότε δεν είσαι ελεύθερος να διαλέξεις και το άλλο. Διαλέγοντας το θαύμα, έχεις απορρίψει τον φόβο, έστω προσωρινά. Φοβάσαι τους πάντες και τα πάντα. Φοβάσαι τον Θεό, εμένα και τον εαυτό σου. Έχεις αντιληφθεί εσφαλμένα, ή έχεις δημιουργήσει εσφαλμένα Εμάς, και πιστεύεις σε αυτό που έφτιαξες. Δεν θα το είχες κάνει αυτό αν δεν φοβόσουν τις δικές σου σκέψεις. Οι φοβισμένοι υποχρεωτικά δημιουργούν εσφαλμένα, διότι αντιλαμβάνονται λάθος την δημιουργία. Όταν δημιουργείς εσφαλμένα βρίσκεσαι σε πόνο. Η αρχή της αιτίας και του αποτελέσματος τώρα γίνεται ένας πραγματικός επιταχυντής, αν και μόνο προσωρινά. Στην πραγματικότητα η «Αιτία» είναι ένας όρος που κανονικά ανήκει στον Θεό, και το «Αποτέλεσμά» Του είναι ο Υιός Του. Αυτό συνεπάγεται μια σειρά σχέσεων Αιτίας και Αποτελέσματος εντελώς διαφορετική από εκείνες πού εισάγεις στην εσφαλμένη δημιουργία. Η θεμελιώδης σύγκρουση σε αυτό τον κόσμο, λοιπόν, βρίσκεται ανάμεσα στην δημιουργία και την εσφαλμένη δημιουργία. Όλος ο φόβος είναι ολοφάνερος στην δεύτερη περίπτωση, και όλη η αγάπη στην πρώτη. Άρα η σύγκρουση είναι ανάμεσα στην αγάπη και τον φόβο.

Έχω ήδη πει ότι πιστεύεις ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τον φόβο γιατί τον έφτιαξες εσύ ο ίδιος, και η πίστη σου σε αυτόν φαίνεται ότι τον θέτει εκτός δικού σου ελέγχου. Όμως κάθε προσπάθεια να διαλύσεις το σφάλμα επιχειρώντας την κυριαρχία σου πάνω στον φόβο είναι ανώφελη. Μάλιστα, επιβεβαιώνει την δύναμη του φόβου μόνο και μόνο με την αξίωση ότι πρέπει να κυριαρχηθεί. Η πραγματική λύση βασίζεται εξ ολοκλήρου στην υπεροχή μέσω της αγάπης. Στο ενδιάμεσο διάστημα, όμως, η αίσθηση σύγκρουσης είναι αναπόφευκτη, εφόσον έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σου σε μια θέση όπου πιστεύεις στην δύναμη αυτού που δεν υπάρχει.

Το «τίποτα» και το «τα πάντα» δεν γίνεται να συνυπάρχουν. Το να πιστεύεις στο ένα σημαίνει ότι αρνείσαι το άλλο. Ο φόβος στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα και η αγάπη είναι τα πάντα. Όποτε το φως εισέρχεται στο σκοτάδι, το σκοτάδι καταργείται. Αυτό που πιστεύεις είναι αληθινό για σένα. Υπ’ αυτή την έννοια ο διαχωρισμός έχει συμβεί, και το να το αρνείσαι σημαίνει ότι απλά χρησιμοποιείς με λανθασμένο τρόπο την άρνηση. Εν τούτοις, το να επικεντρώνεσαι στο σφάλμα είναι μόνο άλλο ένα σφάλμα. Η αρχική διορθωτική διαδικασία είναι ν’ αναγνωρίσεις προσωρινά ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αλλά μόνο σαν ένδειξη ότι χρειάζεται άμεση διόρθωση. Αυτό καθιερώνει μια κατάσταση του νου στην οποία η Επανόρθωση μπορεί να γίνει αποδεκτή χωρίς καθυστέρηση. Θα πρέπει, εν τούτοις, να τονίσουμε ότι στο τέλος δεν είναι δυνατός κανένας συμβιβασμός ανάμεσα στο «τίποτα» και στο «τα πάντα». Ο χρόνος είναι βασικά ένα εργαλείο με το οποίο θα καταργηθεί κάθε συμβιβασμός όσον αφορά αυτό το θέμα. Φαινομενικά και μόνο καταργείται σταδιακά, διότι ο χρόνος ο ίδιος περιλαμβάνει διαλείμματα που δεν υπάρχουν. Η λανθασμένη δημιουργία το κατέστησε αυτό αναγκαίο ως διορθωτικό εργαλείο. Η δήλωση «Διότι ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο ώστε του έδωσε τον μοναδικό αγαπητό Του Υιό, έτσι ώστε όποιος πιστέψει σε αυτόν να μην χαθεί και να έχει αιώνια ζωή» χρειάζεται μόνο μια μικρή διόρθωση για να έχει νόημα μέσα σε αυτό το πλαίσιο ∙ «Αυτός τον έδωσε στον μοναδικό αγαπητό Του Υιό.»

Θα πρέπει να σημειώσουμε με προσοχή ότι ο Θεός έχει μόνο έναν Υιό. Αν όλη η δημιουργία είναι Υιοί Του, ο κάθε ένας πρέπει να είναι αδιαίρετο μέρος της όλης αδελφότητας των Υιών. Η αδελφότητα των Υιών μέσα στην Ενότητά της υπερβαίνει το σύνολο των μερών της. Εν τούτοις, αυτό δεν είναι ξεκάθαρο όσο οποιοδήποτε από τα μέρη της λείπει. Γι αυτό η σύγκρουση δεν μπορεί να επιλυθεί εξ ολοκλήρου, μέχρι όλα της τα μέρη να έχουν επιστρέψει. Μόνο τότε μπορεί να γίνει κατανοητή ολοκληρωμένα η σημασία της ενότητας με την πραγματική έννοια. Οποιοδήποτε μέρος της αδελφότητας μπορεί να πιστεύει στο σφάλμα ή στην ατέλεια αν το επιλέξει. Όμως, αν κάνει κάτι τέτοιο, πιστεύει στη ύπαρξη του «τίποτα». Η διόρθωση αυτού του σφάλματος είναι η Επανόρθωση.

Έχω ήδη μιλήσει εν συντομία για την ετοιμότητα, αλλά ίσως εδώ χρειάζεται να προσθέσω και κάτι ακόμα. Η ετοιμότητα είναι μόνο η προϋπόθεση για την πραγματοποίηση. Αυτά τα δύο δεν θα πρέπει να συγχέονται. Μόλις συμβεί μια κατάσταση ετοιμότητας, υπάρχει συνήθως κάποιος βαθμός επιθυμίας για πραγματοποίηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και αδιαίρετος. Αυτή η κατάσταση δεν υπονοεί κάτι περισσότερο από μια δυναμική για αλλαγή του νου. Η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως μέχρι να έχει πραγματοποιηθεί η κυριαρχία. Έχουμε ήδη επιχειρήσει να διορθώσουμε το βασικό σφάλμα ότι ο φόβος μπορεί να κυριαρχηθεί, και έχουμε ήδη τονίσει ότι η μόνη πραγματική υπεροχή συμβαίνει μέσω της αγάπης. Η ετοιμότητα είναι μόνο η αρχή της εμπιστοσύνης. Μπορεί να θεωρείς ότι αυτό συνεπάγεται ότι απαιτείται κάποιο τεράστιο χρονικό διάστημα ανάμεσα στην ετοιμότητα και την υπεροχή, αλλά ας σου υπενθυμίσω ότι ο χρόνος και ο χώρος βρίσκονται κάτω από τον δικό μου έλεγχο.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ.



- Από το Κεφάλαιο 2, VI. Fear and Conflict -

Το ότι φοβάσαι φαίνεται ότι συμβαίνει παρά την θέλησή σου ∙ σαν να είναι κάτι πέρα από τον έλεγχό σου. Εν τούτοις, έχω ήδη πει ότι μόνο οι δημιουργικές πράξεις θα έπρεπε να είναι ακούσιες. Εγώ μπορώ να αναλάβω τον έλεγχο σε όλα όσα δεν έχουν σημασία, ενώ η καθοδήγησή μου θα οδηγεί όλα όσα έχουν, αν εσύ το επιλέξεις. Τον φόβο δεν μπορώ να τον ελέγξω, αλλά μπορεί να είναι αυτό-ελεγχόμενος. Ο φόβος με εμποδίζει να σου δώσω τον δικό μου έλεγχο. Η παρουσία του φόβου δείχνει ότι έχεις υψώσει σκέψεις σωματικές στο επίπεδο του νου. Αυτό τις αποσπά από τον έλεγχό μου, και σε κάνει να νιώθεις προσωπικά υπεύθυνος γι αυτές. Αυτή είναι μια προφανής σύγχυση επιπέδων.

Δεν καλλιεργώ την σύγχυση επιπέδων, αλλά εσύ πρέπει να επιλέξεις να την διορθώσεις. Δεν επιθυμείς να δικαιολογήσεις παρανοϊκή συμπεριφορά από μέρους σου λέγοντας ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γιατί θα πρέπει να συναινείς σε παρανοϊκή σκέψη; Εδώ υπάρχει ένα συμπέρασμα που καλά θα έκανες να δεις καθαρά. Μπορεί να πιστεύεις ότι είσαι υπεύθυνος για ό,τι κάνεις, αλλά όχι για ό,τι σκέφτεσαι. Η αλήθεια είναι ότι είσαι υπεύθυνος για ό,τι σκέφτεσαι, διότι μόνο σε αυτό το επίπεδο μπορείς να ασκήσεις την επιλογή σου. Το τι κάνεις προέρχεται από αυτό που σκέφτεσαι. Δεν μπορείς να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από την αλήθεια «δίνοντας» αυτονομία στην συμπεριφορά. Αυτή ελέγχεται από μένα αυτόματα αμέσως μόλις εναποθέσεις αυτό που σκέφτεσαι κάτω από την καθοδήγησή μου. Όποτε φοβάσαι, είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι έχεις επιτρέψει στο νου σου να δημιουργήσει εσφαλμένα και δεν επέτρεψες σε μένα να τον καθοδηγήσω.

Δεν έχει νόημα να πιστεύεις ότι το να ελέγξεις την έκβαση της λανθασμένης σκέψης μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την θεραπεία. Όταν φοβάσαι έχεις επιλέξει εσφαλμένα. Αυτός είναι ο λόγος που νιώθεις υπεύθυνος γι αυτό. Πρέπει ν’ αλλάξεις το νου σου, όχι την συμπεριφορά σου, και αυτό είναι ζήτημα προθυμίας. Δεν χρειάζεσαι καθοδήγηση παρά μόνο στο επίπεδο του νου. Η διόρθωση ανήκει μόνο στο επίπεδο όπου είναι δυνατή η αλλαγή. Η αλλαγή δεν σημαίνει τίποτα στο επίπεδο του συμπτώματος, όπου δεν μπορεί να λειτουργήσει.

Η διόρθωση του φόβου είναι δική σου ευθύνη. Όταν ζητάς απελευθέρωση από τον φόβο, υπονοείς ότι δεν είναι (δική σου ευθύνη). Αντί γι αυτό, θα έπρεπε να ζητάς, βοήθεια στις συνθήκες που έχουν προκαλέσει τον φόβο. Αυτές οι συνθήκες μπορεί να περιλαμβάνουν μια προθυμία να είσαι διαχωρισμένος. Σε αυτό το επίπεδο μπορείς να κάνεις κάτι. Είσαι υπερβολικά ανεκτικός στην περιπλάνηση του νου, και παθητικά συναινείς στις λανθασμένες δημιουργίες του νου σου. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν έχει σημασία, αλλά το θεμελιώδες σφάλμα έχει. Η διόρθωση είναι πάντα η ίδια. Πριν επιλέξεις να κάνεις οτιδήποτε, ρώτησέ με αν η επιλογή σου βρίσκεται σε συμφωνία με την δική μου. Αν είσαι σίγουρος ότι είναι, δεν θα υπάρχει φόβος.

Ο φόβος είναι πάντα σημάδι έντασης, που προκύπτει κάθε φορά που αυτό που θέλεις έρχεται σε σύγκρουση με αυτό που κάνεις. Αυτή η κατάσταση προκύπτει με δύο τρόπους: Πρώτα, μπορεί να επιλέγεις να κάνεις αλληλοσυγκρουόμενα πράγματα, είτε συγχρόνως, είτε διαδοχικά. Αυτό παράγει συγκρουόμενη συμπεριφορά, η οποία σου είναι ανυπόφορη διότι το μέρος του νου που θέλει να κάνει κάτι άλλο εξαγριώνεται. Δεύτερον, μπορεί να συμπεριφέρεσαι όπως νομίζεις ότι πρέπει, αλλά χωρίς να θέλεις απόλυτα να το κάνεις αυτό. Αυτό παράγει συνεπή συμπεριφορά, αλλά περιλαμβάνει μεγάλη ένταση. Και στις δύο περιπτώσεις, ο νους και η συμπεριφορά βρίσκονται σε δυσαρμονία, και το αποτέλεσμα είναι μια κατάσταση στην οποία κάνεις αυτό που δεν θέλεις απόλυτα να κάνεις. Αυτό εγείρει μια αίσθηση εξαναγκασμού που συνήθως προκαλεί οργή, και έπειτα είναι πολύ πιθανόν ν’ ακολουθήσει προβολή. Κάθε φορά που υπάρχει φόβος, είναι επειδή δεν έχεις αποφασίσει. Άρα ο νους σου είναι διχασμένος, και η συμπεριφορά σου αναπόφευκτα γίνεται αλλοπρόσαλλη. Η διόρθωση σε επίπεδο συμπεριφοράς μπορεί να μετατοπίσει το σφάλμα από τον πρώτο στον δεύτερο τύπο, αλλά δεν θα εξαλείψει τον φόβο.

Είναι δυνατόν να φτάσεις σε μια κατάσταση στην οποία φέρεις το νου σου κάτω από την δική μου καθοδήγηση χωρίς να καταβάλλεις συνειδητή προσπάθεια, αλλά αυτό συνεπάγεται μια προθυμία που δεν έχεις αναπτύξει ακόμα. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να ζητήσει περισσότερα από όσα είσαι πρόθυμος να κάνεις. Η δύναμη να το κάνεις προέρχεται από την δική σου αδιαίρετη απόφαση.. Δεν υπάρχει ένταση όταν κάνεις το Θέλημα του Θεού μόλις αναγνωρίσεις ότι είναι επίσης και δικό σου. Το μάθημα εδώ είναι αρκετά απλό, αλλά συνήθως παραβλέπεται. Γι αυτό θα το επαναλάβω, προτρέποντάς σε να ακούσεις. Μόνο ο νους σου μπορεί να παράγει φόβο. Το κάνει αυτό κάθε φορά που βιώνει σύγκρουση ως προς το τι θέλει, παράγοντας αναπόφευκτο πόνο διότι αυτό που θέλει να κάνει και αυτό που κάνει βρίσκονται σε δυσαρμονία. Αυτό μπορεί να διορθωθεί μόνο αν αποδεχτείς ένα ενοποιημένο στόχο.

Το επόμενο διορθωτικό βήμα στην κατάργηση του φόβου είναι να γνωρίσεις πρώτα ότι η σύγκρουση είναι μια έκφραση φόβου. Λέγε στον εαυτό σου ότι κατά κάποιο τρόπο επέλεξες να μην αγαπάς, ειδάλλως ο φόβος δεν θα είχε προκύψει. Τότε η όλη διαδικασία της διόρθωσης γίνεται μια απλή σειρά πρακτικών βημάτων μέσα στην ευρύτερη διαδικασία της αποδοχής της Επανόρθωσης ως λύση στο πρόβλημα. Αυτά τα βήματα μπορούν να συνοψισθούν με αυτό τον τρόπο:

Γνώρισε πρώτα ότι αυτό είναι φόβος.

Ο φόβος προκύπτει από έλλειψη αγάπης.

Η μόνη γιατρειά για την έλλειψη αγάπης είναι η απόλυτη αγάπη.

Η απόλυτη αγάπη είναι η Επανόρθωση.

Έχω τονίσει ότι το θαύμα, ή η έκφραση της Επανόρθωσης, είναι πάντα σημάδι σεβασμού από τους άξιους προς τους άξιους. Η αναγνώριση αυτής της αξίας αποκαθίσταται με την Επανόρθωση. Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι όταν φοβάσαι, έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σου σε μια θέση όπου χρειάζεσαι Επανόρθωση. Έχεις κάνει κάτι χωρίς αγάπη, έχοντας επιλέξει δίχως την αγάπη. Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση για την οποία προσφέρεται η Επανόρθωση. Η ανάγκη για την θεραπεία ενέπνευσε την δημιουργία της (κατάστασης). Όσο αναγνωρίζεις μόνο την ανάγκη για θεραπεία, θα παραμένεις φοβισμένος. Όμως, μόλις δεχτείς την θεραπεία, έχεις καταργήσει τον φόβο. Έτσι συμβαίνει η αληθινή θεραπεία.

Όλοι βιώνουν φόβο. Και όμως, με πολύ λίγη ορθή σκέψη θα καταλάβαινες γιατί συμβαίνει ο φόβος. Λίγοι είναι αυτοί που εκτιμούν την πραγματική δύναμη του νου, και κανένας δεν παραμένει σε πλήρη επίγνωση αυτής της δύναμης όλη την ώρα. Όμως, αν ελπίζεις να γλυτώσεις από τον φόβο υπάρχουν κάποια πράγματα που θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις, και μάλιστα πολύ καλά. Ο νους είναι πολύ ισχυρός, και ποτέ δεν χάνει την δημιουργική του δύναμη. Ποτέ δεν κοιμάται. Κάθε στιγμή δημιουργεί. Είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις ότι σκέψη και πίστη συνδυάζονται σε ένα κύμα δύναμης που μπορεί στην κυριολεξία να κινήσει βουνά. Με πρώτη ματιά φαίνεται πως το να πιστεύεις ότι διαθέτεις τόσο μεγάλη δύναμη είναι αλαζονικό, αλλά αυτός δεν είναι ο πραγματικός λόγος που δεν το πιστεύεις. Προτιμάς να πιστεύεις ότι οι σκέψεις σου δεν μπορούν να ασκήσουν πραγματική επιρροή διότι στην πραγματικότητα τις φοβάσαι. Αυτό μπορεί να καταπραΰνει την επίγνωση της ενοχής σου, αλλά το κόστος θα είναι να αντιλαμβάνεσαι το νου ως ανήμπορο. Αν πιστεύεις ότι αυτό που σκέφτεσαι είναι αναποτελεσματικό μπορεί να πάψεις να το φοβάσαι, αλλά το πιο πιθανό είναι και να μην το σέβεσαι. Δεν υπάρχουν αδρανείς σκέψεις. Κάθε σκέψη παράγει μορφή σε κάποιο επίπεδο.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ;



- Από το κεφάλαιο 2, V. A. Special Principles of Miracle Workers -

1. Το θαύμα καταργεί την ανάγκη για έγνοιες κατωτέρου επιπέδου. Εφόσον είναι μια παύση εκτός πλαισίου χρόνου, οι συνηθισμένες θεωρίες του χώρου και του χρόνου, δεν ισχύουν εδώ. Όταν κάνεις ένα θαύμα, εγώ θα κανονίζω και τον χώρο και τον χρόνο για να προσαρμοστούν σε αυτό.

2. Είναι πολύ βασικό να γίνει μια ξεκάθαρη διάκριση ανάμεσα σε αυτό που είναι δημιουργημένο και σε ό,τι είναι φτιαγμένο. Όλες οι μορφές θεραπείας βασίζονται σε αυτή την θεμελιώδη διόρθωση στην αντίληψη επιπέδων.

3. Ποτέ μην συγχέεις την λανθασμένη και την ορθή κατάσταση του νου. Αν απαντάς σε οιαδήποτε μορφή σφάλματος με κάτι άλλο εκτός από επιθυμία για θεραπεία, είναι μια έκφραση αυτής της σύγχυσης.

4. Το θαύμα είναι πάντα μια άρνηση αυτού του σφάλματος και μια επιβεβαίωση της αλήθειας. Μόνο η ορθότητα του νου μπορεί να διορθώνει με τρόπο αληθινά αποτελεσματικό. Στην πραγματικότητα, ό,τι δεν έχει πραγματικό αποτέλεσμα, δεν έχει ούτε αληθινή ύπαρξη. Το αποτέλεσμά του λοιπόν, είναι η κενότητα. Όντας χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, δανείζει τον εαυτό της για προβολή.

5. Η δύναμη προσαρμογής επιπέδων του θαύματος εισάγει την ορθή αντίληψη για θεραπεία. Μέχρι να συμβεί αυτό η θεραπεία δεν μπορεί να γίνει κατανοητή. Η συγχώρεση είναι μια κενή χειρονομία εκτός κι αν περιλαμβάνει διόρθωση. Χωρίς αυτή, περιέχει κυρίως κρίση, παρά θεραπεία.

6. Μόνο αν η συγχώρεση γίνεται όταν ο νους βρίσκεται σε κατάσταση θαύματος, είναι διόρθωση. Δεν έχει κανένα στοιχείο κρίσης. Η δήλωση «Πατέρα συγχώρεσε τους γιατί δεν γνωρίζουν τι κάνουν» με κανένα τρόπο δεν αξιολογεί το τι κάνουν. Είναι μια έκκληση στον Θεό να θεραπεύσει το νου τους. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά στην έκβαση του σφάλματος. Αυτό δεν έχει σημασία.

7. Η νουθεσία « Να έχετε ένα νου» είναι η δήλωση της ετοιμότητας για αποκάλυψη. Το αίτημά μου «Κάνετε αυτό φέρνοντας στην μνήμη σας εμένα» είναι έκκληση συνεργασίας των εργατών των θαυμάτων. Οι δύο αυτές δηλώσεις δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο πραγματικότητας. Μόνο το τελευταίο περιλαμβάνει κάποια επίγνωση του χρόνου, εφόσον το να θυμάσαι σημαίνει ότι ανακαλείς το παρελθόν στο παρόν. Ο χρόνος βρίσκεται κάτω από την δική μου καθοδήγηση, αλλά η αιωνιότητα ανήκει στον Θεό. Μέσα στον χρόνο υπάρχουμε ο ένας για τον άλλο και μαζί με τον άλλο. Στην αιωνιότητα συνυπάρχουμε με τον Θεό.

8. Μπορείς να κάνεις πολλά για την δική σου θεραπεία και των άλλων αν όποτε υπάρξει μια κατάσταση που χρειάζεται βοήθεια, σκέφτεστε με αυτόν τον τρόπο:

Είμαι εδώ μόνο για να βοηθήσω.

Είμαι εδώ για να εκπροσωπήσω Αυτόν τον Οποίο με έστειλε.

Δεν χρειάζεται ν’ ανησυχώ για το τι να πω ή το τι να κάνω, διότι Αυτός ο Οποίος με έστειλε θα με καθοδηγεί.

Είμαι ικανοποιημένος να βρίσκομαι όπου επιθυμεί Αυτός, γνωρίζοντας ότι Αυτός έρχεται εκεί μαζί μου.

Θα θεραπεύομαι καθώς Τον αφήνω να με διδάσκει να θεραπεύω.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ - ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥς ΑΛΛΟΥς?




ΙΙΙ. Η Προσευχή για τους άλλους.
1. Είπαμε ότι η προσευχή είναι πάντα για τον εαυτό σου, κι έτσι είναι. Αν είναι έτσι, γιατί, λοιπόν, θα πρέπει να προσεύχεσαι για τους άλλους; Και αν πρέπει, γιατί θα πρέπει να κάνεις κάτι τέτοιο; Η προσευχή για τους άλλους αν γίνει σωστά κατανοητή, γίνεται ένα μέσο απομάκρυνσης των δικών σου προβολών ενοχής από τον αδελφό σου, δίνοντας σου έτσι την ικανότητα να αναγνωρίσεις ότι δεν είναι αυτός που σε πληγώνει. Πριν μπορέσεις να σωθείς από την ενοχή, πρέπει πρώτα ν’ απελευθερωθείς από την δηλητηριώδη σκέψη ότι αυτός είναι εχθρός σου, το μοχθηρό σου συμπλήρωμα, η νέμεση σου. Γι αυτό το σκοπό, το μέσο είναι η προσευχή, γιατί διαθέτει ανυψούμενη δύναμης , με ανερχόμενους στόχους, μέχρι να φτάσει τον Θεό.
2. Οι πρώτες μορφές προσευχής, στα πρώτα βήματα της κλίμακας, δεν είναι χωρίς φθόνο και μοχθηρία. Καλούν την εκδίκηση και όχι την αγάπη. Ούτε προέρχονται από κάποιον που αντιλαμβάνεται ότι είναι καλέσματα για θάνατο, κατασκευασμένα από φόβο από κάποιους που περιθάλπουν ενοχές. Επικαλούνται ένα εκδικητικό θεό, και αυτός είναι που θα τους απαντήσει. Την κόλαση δεν γίνεται να την ζητάς για κάποιον άλλον, και έπειτα εσύ που την ζήτησες να ξεφύγεις. Εκείνοι που έχουν συγχωρεθεί, και που δέχτηκαν την συγχώρεσή τους, ποτέ δεν θα μπορούσαν να κάνουν μια τέτοια προσευχή.
3. Σε αυτά τα επίπεδα, λοιπόν, ο μαθησιακός στόχος πρέπει να είναι η αναγνώριση ότι η προσευχή θα φέρει απάντηση μόνο στην μορφή στην οποία έγινε. Αυτό είναι αρκετό. Από εδώ το βήμα για τα επόμενα επίπεδα θα είναι εύκολο. Η επόμενη ανοδική διαδικασία αρχίζει έτσι:
Αυτό που ζήτησα για τον αδελφό μου δεν είναι αυτό που θα ήθελα να έχω εγώ.
Άρα τον έχω κάνει εχθρό μου.
Είναι προφανές ότι σ’ αυτό το βήμα δεν μπορεί να φτάσει όποιος δεν βλέπει κάποια αξία ή πλεονέκτημα για τον εαυτό του όταν απελευθερώνει τους άλλους. Αυτό μπορεί να καθυστερήσει κατά πολύ, διότι μπορεί να μοιάζει επικίνδυνο αντί για σπλαχνικό.
4. Η ενοχή πρέπει να απελευθερώνεται, και όχι να καλύπτεται. Και ούτε αυτό μπορεί να γίνει χωρίς κάποιο πόνο, και η θέαση της σπλαχνικής φύσης αυτού του βήματος μπορεί για κάποιο διάστημα να ακολουθείται από βαθύ φόβο. Διότι οι άμυνες του φόβου είναι από μόνες τους τρομακτικές, και όταν αναγνωρίζονται φέρνουν τον φόβο τους μαζί τους. Όμως τι όφελος έχει φέρει ποτέ μια ψευδαίσθηση απόδρασης σε ένα φυλακισμένο; Η πραγματική του απόδραση από την ενοχή μπορεί να βρίσκεται μόνο στην αναγνώριση ότι η ενοχή έχει φύγει. Και πως είναι δυνατόν να γίνει αυτή η αναγνώριση όσο κρύβει την ενοχή του μέσα σε κάποιον άλλο, και δεν την βλέπει σαν δική του; Ο φόβος για την απόδραση κάνει δύσκολο το καλωσόρισμα της ελευθερίας, και το να κάνεις κάποιον εχθρό δεσμοφύλακα, φαίνεται πως φέρνει ασφάλεια. Πως, λοιπόν, να μπορέσει ν’ απελευθερωθεί χωρίς να προκαλέσει ένα παρανοϊκό φόβο για τον εαυτό σου; Τον έχεις κάνει σωτηρία σου και απόδραση από την ενοχή. Η επένδυσή σου σε αυτή την απόδραση είναι βαριά, και ο φόβος σου να απελευθερώσεις είναι δυνατός.
5. Κάθισε ήσυχος για μια στιγμή, τώρα, και αναλογίσου τι έχεις κάνει. Μην ξεχνάς ότι εσύ είσαι αυτός που το έκανε, και άρα αυτός που μπορεί να το απελευθερώσει. Άπλωσε το χέρι σου. Αυτός ο εχθρός έχει έρθει για να σε ευλογήσει. Πάρε αυτή την ευλογία, και νιώσε πόσο ανυψώνεται η καρδιά σου και απελευθερώνεται ο φόβος σου. Μην κρατιέσαι σε αυτόν (τον φόβο), ούτε στον αδερφό σου. Είναι Υιός του Θεού, μαζί με σένα. Δεν είναι δεσμοφύλακας ∙ είναι μόνο αγγελιαφόρος του Χριστού. Γίνε αυτό κι εσύ γι αυτόν, ώστε να μπορέσεις να τον δεις έτσι.
6. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις ότι οι προσευχές για πράγματα, κοινωνική θέση, ανθρώπινη αγάπη, για «εξωτερικά» δώρα οιουδήποτε είδους, είναι πάντα φτιαγμένες για να κατασκευάζουν δεσμοφύλακες και για να κρύβονται από την ενοχή. Αυτά τα πράγματα χρησιμοποιούνται για στόχους που υποκαθιστούν τον Θεό, και άρα διαστρεβλώνουν τον σκοπό της προσευχής. Η επιθυμία γι αυτά είναι η προσευχή. Κάποιος δεν χρειάζεται να τα ζητήσει συγκεκριμένα. Ο στόχος για τον Θεό χάνεται στην αναζήτηση κατώτερων στόχων οποιουδήποτε είδους, και η προσευχή γίνεται αίτημα για εχθρούς. Η δύναμη της προσευχής μπορεί να αναγνωριστεί πολύ καθαρά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση. Κανένας που να θέλει ένα εχθρό δεν θα αποτύχει να τον βρει. Αλλά είναι το ίδιο σίγουρο ότι θα χάσει και τον μόνο αληθινό στόχο που του έχει δοθεί. Σκέψου το κόστος, και κατάλαβέ το καλά. Όλοι οι άλλοι στόχοι είναι εις βάρος του στόχου του Θεού.

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΗ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ;




- Από το Εγχειρίδιο για Διδασκάλους : Is Healing Certain?-

Η θεραπεία είναι πάντα βέβαιη. Είναι αδύνατον να αφήσεις τις ψευδαισθήσεις να έρθουν στην αλήθεια και να κρατήσεις τις ψευδαισθήσεις.. Η αλήθεια φανερώνει ότι οι ψευδαισθήσεις δεν έχουν καμιά αξία. Ο δάσκαλος του Θεού έχει δει την διόρθωση των σφαλμάτων του μέσα στο νου του ασθενή, αναγνωρίζοντάς τα γι αυτό που είναι. Έχοντας δεχτεί την Επανόρθωση για τον εαυτό του, την έχει δεχτεί και για τον ασθενή. Όμως, τι γίνεται αν ο ασθενής χρησιμοποιεί την ασθένεια σαν τρόπο ζωής, πιστεύοντας ότι η θεραπεία είναι ο δρόμος προς τον θάνατο; Όταν συμβαίνει αυτό, μια αιφνίδια θεραπεία μπορεί να έχει για επακόλουθο έντονη κατάθλιψη, και μια αίσθηση απώλειας τόσο βαθιά που ο ασθενής μπορεί ακόμα και να προσπαθήσει να αυτοκαταστραφεί. Μην έχοντας τίποτα για το οποίο να ζήσει, μπορεί να ζητήσει τον θάνατο. Η θεραπεία πρέπει να περιμένει, για δική του προστασία.

Η θεραπεία πάντα παραμερίζει όταν αντιμετωπίζεται σαν απειλή. Την στιγμή που είναι ευπρόσδεκτη είναι εκεί. Όπου δίδεται η θεραπεία γίνεται δεκτή. Και τι είναι ο χρόνος μπροστά στα δώρα του Θεού; Πολλές φορές στο κείμενο έχουμε αναφερθεί στο θησαυροφυλάκιο που βρίσκεται στην διάθεση και του δότη και του παραλήπτη των δώρων του Θεού. Ούτε ένα δεν χάνεται, γιατί γίνεται μόνο να αυξάνονται. Κανένας δάσκαλος του Θεού δεν θα πρέπει να νιώθει απογοητευμένος αν προσφέρει θεραπεία και φαίνεται πως δεν γίνεται αποδεκτή. Δεν είναι στην λειτουργία του να κρίνει πότε το δώρο του πρέπει να γίνει αποδεκτό. Ας είναι βέβαιος ότι έχει παραληφθεί, και ας έχει εμπιστοσύνη ότι θα γίνει αποδεκτό όταν αναγνωριστεί ως ευλογία και όχι ως κατάρα.

Δεν είναι στην λειτουργία των δασκάλων του Θεού να αξιολογήσουν το αποτέλεσμα των δώρων τους. Η λειτουργία τους είναι απλά να τα δίνουν. Αν κάνουν αυτό, δίνουν και την έκβαση, διότι είναι μέρος του δώρου τους. Κανένας δεν μπορεί να δώσει αν τον απασχολεί το αποτέλεσμα της προσφοράς του. Αυτό θέτει περιορισμό στην ίδια την προσφορά, και ούτε ο δότης ούτε ο παραλήπτης δεν θα έχουν το δώρο. Η εμπιστοσύνη είναι βασικό κομμάτι της προσφοράς ∙ μάλιστα, είναι το κομμάτι που κάνει την προσφορά δυνατή, το κομμάτι που εγγυάται ότι ο δότης δεν θα χάσει, παρά μόνο θα κερδίσει. Ποιος δίνει κάποιο δώρο και έπειτα παραμένει μ’ αυτό, για να σιγουρευτεί ότι θα χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με το όπως κρίνει αυτός σωστό; Αυτό δεν είναι προσφορά, αλλά αιχμαλωσία.

Όταν απελευθερωθεί από κάθε έγνοια για το δώρο, τότε το δίνει πραγματικά. Και είναι η εμπιστοσύνη που κάνει δυνατή την αληθινή προσφορά. Θεραπεία είναι η αλλαγή του νου που αναζητά το Άγιο Πνεύμα στο νου του ασθενή. Και είναι το Άγιο Πνεύμα μέσα στο νου του χορηγού το Οποίο δίνει σε αυτόν το δώρο. Πως είναι δυνατόν να χαθεί; Πως είναι δυνατόν να είναι αναποτελεσματικό; Πως είναι δυνατόν να πάει χαμένο; Το θησαυροφυλάκιο του Θεού ποτέ δεν μπορεί να είναι άδειο. Και αν κάποιο δώρο λείπει, δεν θα είναι γεμάτο. Και όμως την πληρότητά του την εγγυάται ο Θεός. Τι έγνοια, λοιπόν, μπορεί να έχει ένας δάσκαλος του Θεού για το τι θα απογίνουν τα δώρα του; Αφού δίνονται από τον Θεό προς τον Θεό, ποιος είναι δυνατόν μέσα σ’ αυτή την ιερή ανταλλαγή να λάβει κάτι λιγότερο από τα πάντα;

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.




- Από το Κεφάλαιο 2, Section V: The Function of the Miracle Worker-


Πριν ετοιμαστούν να αναλάβουν την λειτουργία τους σε αυτό τον κόσμο οι εργάτες των θαυμάτων, είναι βασικό να καταλάβουν πλήρως τον φόβο για την απελευθέρωση. Ειδάλλως μπορεί να καλλιεργούν ασυναίσθητα την πεποίθηση ότι η απελευθέρωση είναι αιχμαλωσία, μια άποψη που είναι ήδη πολύ διαδεδομένη. Αυτή η παρεξήγηση προκύπτει με την σειρά της από την πεποίθηση ότι η βλάβη μπορεί να περιοριστεί στο σώμα. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του γενεσιουργού φόβου ότι ο νους μπορεί να βλάψει τον εαυτό του. Κανένα από αυτά τα σφάλματα δεν έχει βάση, διότι ο εσφαλμένες δημιουργίες του νου δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Αυτή η αναγνώριση είναι πολύ πιο προστατευτικό εργαλείο από οποιαδήποτε άλλη μορφή σύγχυσης επιπέδων, διότι εισάγει την διόρθωση στο επίπεδο του σφάλματος. Είναι βασικό να θυμόμαστε ότι μόνο ο νους μπορεί να δημιουργεί, και ότι η διόρθωση ανήκει στο επίπεδο της σκέψης. Επιπροσθέτως, για να ενισχύσουμε μια προγενέστερη δήλωση, το πνεύμα είναι ήδη τέλειο άρα δεν χρειάζεται διόρθωση. Το σώμα δεν υπάρχει, παρά μόνο σαν εργαλείο μάθησης για το νου. Αυτό το εργαλείο μάθησης δεν υπόκειται από μόνο του σε σφάλματα, διότι δεν μπορεί να δημιουργήσει. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η μόνη δημιουργική εφαρμογή που είναι πραγματικά σημαντική, είναι να προτρέψουμε το νου να παραιτηθεί από τις εσφαλμένες δημιουργίες του.
Μαγεία είναι η απρόσεκτη ή εσφαλμένη δημιουργική χρήση του νου. Τα σωματικά φάρμακα είναι μορφές από «ξόρκια», αλλά αν φοβάσαι να χρησιμοποιήσεις το νου σου για να θεραπεύσεις, δεν θα πρέπει να το επιχειρήσεις. Και μόνο το γεγονός ότι φοβάσαι κάνει το νου σου ευάλωτο σε εσφαλμένη δημιουργία. Επομένως είναι πολύ πιθανόν να παρεξηγήσεις όποια θεραπεία μπορεί να συμβεί, και εφόσον η εγωκεντρικότητα και ο φόβος συνήθως συμβαίνουν μαζί, μπορεί να μην καταφέρεις να δεχτείς την αληθινή Πηγή της θεραπείας. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, είναι ασφαλέστερο για σένα να βασιστείς προσωρινά σε σωματικά θεραπευτικά τεχνάσματα, διότι αυτά δεν γίνεται να τα παρερμηνεύσεις ως δικές σου δημιουργίες. Όσο επιμένει η αίσθηση ότι είσαι ευάλωτος, δεν θα πρέπει να επιχειρήσεις να εκτελέσεις θαύματα.
Έχω ήδη πει ότι τα θαύματα είναι εκφράσεις του νου σε κατάσταση θαύματος, και αυτή η κατάσταση σημαίνει ορθότητα του νου. Όσοι βρίσκονται σε ορθή κατάσταση του νου, δεν υπερυψώνουν ούτε υποτιμούν το νου του εργάτη των θαυμάτων ή του αποδέκτη των θαυμάτων. Όμως, σαν διόρθωση, το θαύμα δεν χρειάζεται να περιμένει τον ορθότητα του νου του αποδέκτη. Μάλιστα, σκοπός του είναι να τον επαναφέρει στον ορθό νου. Είναι πάντως βασικό, ο εργάτης των θαυμάτων να βρίσκεται σε ορθό νου, έστω για λίγο, ειδάλλως δεν θα μπορέσει να επαναφέρει τον ορθό νου σε κάποιον άλλο.
Ο θεραπευτής που βασίζεται στην δική του ετοιμότητα βάζει σε κίνδυνο την κατανόησή του. Είσαι απόλυτα ασφαλής όσο δεν σε απασχολεί καθόλου η ετοιμότητά σου, αλλά διατηρείς συνεχή εμπιστοσύνη στην δική μου. Αν οι τάσεις σου στο έργο των θαυμάτων δεν λειτουργούν σωστά, αυτό συμβαίνει επειδή έχει εισβάλλει ο φόβος στην ορθότητα του νου σου και την έχει αντιστρέψει. Όλες οι μορφές της μη ορθότητας του νου είναι αποτέλεσμα της άρνησης σου να δεχτείς την Επανόρθωση για τον εαυτό σου. Αν την δεχτείς, βρίσκεσαι σε θέση να αναγνωρίζεις ότι αυτοί που χρειάζονται θεραπεία είναι απλά εκείνοι που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ορθότητα του νου είναι θεραπεία.
Η μόνη ευθύνη του εργάτη των θαυμάτων είναι να δεχτεί την Επανόρθωση για τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζεις ότι ο νους είναι το μόνο δημιουργικό επίπεδο, και ότι τα σφάλματά του θεραπεύονται από την Επανόρθωση. Μόλις το δεχτείς αυτό, ο νους μπορεί μόνο να θεραπεύει. Όταν αρνηθείς στο νου σου οιοδήποτε αρνητικό δυναμικό και αποκαταστήσεις τις καθαρά εποικοδομητικές του δυνάμεις, τοποθετείς τον εαυτό σου σε μια θέση που ακυρώνει την σύγχυση επιπέδων των άλλων. Τότε το μήνυμα που τους δίνεις είναι η αλήθεια, ότι δηλαδή και ο δικός τους νους είναι δημιουργικός κατά τον ίδιο τρόπο, και ότι οι εσφαλμένες λειτουργίες τους δεν μπορούν να τους βλάψουν. Επιβεβαιώνοντας αυτό απελευθερώνεις το νου από την υπερεκτίμηση του δικού του μαθησιακού εργαλείου (του σώματος), και επαναφέρεις το νου στην θέση του μαθητή που του αρμόζει.
Θα πρέπει να τονίσουμε ξανά ότι το σώμα δεν μαθαίνει, όπως και δεν δημιουργεί. Σαν μαθησιακό εργαλείο, απλά ακολουθεί τον μαθητή, αλλά αν του δοθεί λανθασμένα πρωτοβουλία, γίνεται σοβαρό εμπόδιο στην ίδια την μάθηση που πρέπει να διευκολύνει. Μόνο ο νους είναι ικανός για φώτιση. Το πνεύμα είναι ήδη φωτισμένο και το σώμα από μόνο του είναι πολύ συμπαγές. Παρόλα αυτά, ο νους μπορεί να φέρει την φώτιση του στο σώμα αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι αυτό ο μαθητής, άρα η μάθηση δεν είναι δικαιοδοσία του. Εν τούτοις, το σώμα εύκολα ευθυγραμμίζεται με ένα νου που έχει μάθει να κοιτά πέρα από αυτό, προς το φως.
Η διορθωτική μάθηση πάντα αρχίζει με την αφύπνιση του νου, και την απομάκρυνση από την πίστη στην σωματική όραση. Αυτό συχνά συνεπάγεται φόβο, διότι φοβάσαι αυτό που θα σου δείξει η πνευματική όραση σου. Είπα και πριν ότι το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να δει σφάλμα, και ότι είναι ικανό να βλέπει μόνο πέρα από αυτό, προς την άμυνα της Επανόρθωσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό μπορεί να προκαλέσει δυσφορία, όμως αυτή η δυσφορία δεν είναι η τελική έκβαση της αντίληψης. Όταν επιτραπεί στο Άγιο Πνεύμα να δει πέρα από την σπίλωση του ιερού αδύτου του Θεού, Αυτό βλέπει αμέσως προς την Επανόρθωση. Τίποτα από ό,τι αντιλαμβάνεται Αυτό, δεν είναι δυνατόν να προκαλέσει φόβο. Όλα όσα απορρέουν από την πνευματική επίγνωση απλά διοχετεύονται προς διόρθωση. Η δυσφορία προκαλείται μόνο και μόνο για να φέρει την ανάγκη για διόρθωση στην επίγνωση.
Ο φόβος προς την θεραπεία προκύπτει στο τέλος από κάποια απροθυμία να δεχτείς αναμφίβολα ότι η θεραπεία είναι αναγκαία. Αυτά που βλέπουν τα μάτια του σώματος δεν είναι διορθωτικά, και ούτε το σφάλμα μπορεί να διορθωθεί με κάποιο τέχνασμα ορατό από αυτά. Όσο πιστεύεις σε ό,τι σου δείχνουν τα μάτια του σώματος, οι προσπάθειες σου για διόρθωση θα παίρνουν λάθος κατεύθυνση. Η πραγματική όραση θα επισκιάζεται, διότι δεν αντέχεις να δεις το δικό σου σπιλωμένο ιερό άδυτο. Αλλά εφόσον το άδυτο έχει σπιλωθεί, η κατάστασή σου γίνεται διπλά επικίνδυνη εκτός κι αν την αντιληφθείς.
Η θεραπεία είναι μια ικανότητα που αναπτύχθηκε μετά τον διαχωρισμό, πριν από τον οποίο δεν ήταν απαραίτητη. Όπως όλες οι πλευρές της πίστης στο χρόνο και τον χώρο, είναι προσωρινή. Όμως, όσο παραμένει ο χρόνος, η θεραπεία χρειάζεται σαν μέσο προστασίας. Αυτό συμβαίνει διότι η θεραπεία βασίζεται στην φιλανθρωπία, και η φιλανθρωπία είναι ένας τρόπος να αντιλαμβάνεσαι στην τελειότητα κάποιου άλλου ακόμα κι αν δεν την αντιλαμβάνεσαι μέσα σε σένα. Οι περισσότερες από τις πιο ευγενείς αντιλήψεις για τις οποίες είσαι ικανός τώρα βασίζονται στο χρόνο. Η φιλανθρωπία είναι μια πραγματικά πιο αδύναμη αντανάκλαση κάποιας πολύ πιο ισχυρής επένδυσης στην αγάπη που βρίσκεται πολύ πέρα οποιασδήποτε μορφής φιλανθρωπίας μπορείς να συλλάβεις μέχρι τώρα. Η φιλανθρωπία είναι πολύ βασική για την ορθότητα του νου με την περιορισμένη έννοια που μπορείς να πετύχεις τώρα.
Η φιλανθρωπία είναι ένας τρόπος να βλέπεις κάποιον σαν να έχει ήδη υπερβεί πολύ τα πραγματικά επιτεύγματά του μέσα στον χρόνο. Εφόσον η δική του σκέψη είναι λανθασμένη δεν μπορεί να δει από μόνος του την Επανόρθωση, ειδάλλως δεν θα χρειαζόταν την φιλανθρωπία. Η φιλανθρωπία που του χαρίζεται είναι από την μια πλευρά μια αναγνώριση ότι χρειάζεται βοήθεια, και από την άλλη μια αναγνώριση ότι θα την δεχτεί. Και οι δύο αυτές αντιλήψεις υποδηλώνουν την εξάρτησή τους από τον χρόνο, κάνοντας προφανές ότι η φιλανθρωπία ακόμα βρίσκεται εντός των περιορισμών αυτού του κόσμου. Είπα και πριν ότι μόνο η αποκάλυψη υπερβαίνει τον χρόνο. Το θαύμα, σαν έκφραση φιλανθρωπίας, μπορεί μόνο να τον επισπεύσει. Εν τούτοις, πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι όποτε προσφέρεις ένα θαύμα σε κάποιον άλλο, συντομεύεις τα βάσανα και των δυο σας. Αυτό διορθώνει αναδρομικά, όπως και προοδευτικά.

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...