Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΟΛΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ



V. (Κεφάλαιο 1)

Ολότητα και Πνεύμα.


Το θαύμα μοιάζει πολύ με το σώμα στο ότι και τα δύο είναι βοηθήματα εκμάθησης για την διευκόλυνση μιας κατάστασης στην οποία θα καταστούν μη αναγκαία. Όταν φτάσουμε στην αρχική κατάσταση του πνεύματος της απευθείας επικοινωνίας, ούτε το σώμα ούτε το θαύμα δεν θα υπηρετούν κανένα σκοπό. Όμως, όσο πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε ένα σώμα, μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε κανάλια έκφρασης, αυτά που είναι χωρίς αγάπη και αυτά που είναι με θαύματα. Μπορείς να φτιάξεις ένα άδειο κέλυφος, αλλά δεν μπορείς να εκφράσεις απολύτως τίποτα. Μπορείς να περιμένεις, να καθυστερήσεις, να παραλύσεις τον εαυτό σου, ή να μειώσεις την δημιουργικότητά σου σχεδόν στο τίποτα. Αλλά δεν μπορείς να την καταργήσεις. Μπορείς να καταστρέψεις το μέσον επικοινωνίας, αλλά όχι το δυναμικό σου. Δεν δημιούργησες εσύ τον εαυτό σου.

Η βασική απόφαση του νου που κατευθύνεται από τα θαύματα δεν είναι να περιμένει στον χρόνο περισσότερο από ότι είναι απαραίτητο. Ο χρόνος μπορεί να αναλώνει όπως και να αναλώνεται. Ο εργάτης των θαυμάτων, λοιπόν, δέχεται με χαρά τον παράγοντα που ελέγχει τον χρόνο. Αναγνωρίζει ότι κάθε χρονική κατάρρευση φέρνει τους πάντες πιο κοντά στην απώτερη απελευθέρωση από τον χρόνο, στην οποία ο Υιός και ο Πατέρας είναι ένα. Η ισότητα δεν υποδηλώνει ισότητα τώρα. Όταν όλοι αναγνωρίσουν ότι έχουν τα πάντα, οι ατομικές συνεισφορές στην Αδελφότητα των Υιών του Θεού δεν θα είναι πια απαραίτητη.

Όταν έχει ολοκληρωθεί η Επανόρθωση, όλα τα ταλέντα θα είναι μοιρασμένα σε όλους τους Υιούς του Θεού. Ο Θεός δεν είναι μεροληπτικός. Όλα Του τα τέκνα έχουν την ολοκληρωτική Αγάπη Του, και όλα Του τα δώρα δίνονται ελεύθερα, εξίσου σε όλους. Το «Εκτός κι αν γίνετε σαν μικρά παιδιά» σημαίνει ότι εκτός κι αν αναγνωρίσετε ότι βασίζεστε ολοκληρωτικά στον Θεό, δεν θα μπορέσετε να γνωρίσετε την πραγματική δύναμη του Υιού στην αληθινή σχέση του με τον Πατέρα. Η μοναδικότητα των Υιών του Θεού δεν προέρχεται από εξαίρεση και αποκλεισμό αλλά από συνυπολογισμό. Όλοι μου οι αδελφοί είναι μοναδικοί. Αν πιστεύουν ότι στερούνται κάτι, η αντίληψή τους παραμορφώνεται. Όταν συμβαίνει αυτό ολόκληρη η οικογένεια του Θεού, ή η Αδελφότητα των Υιών, αδυνατίζει στις σχέσεις της.

Στο τέλος, κάθε μέλος της οικογένειας του Θεού πρέπει να επιστρέψει. Το θαύμα καλεί όλους να επιστρέψουν διότι τους ευλογεί και τους τιμά, ακόμα κι αν κάποιος είναι απών πνευματικά. Το «Ο Θεός δεν είναι δυνατόν να γελαστεί» δεν είναι προειδοποίηση παρά καθησυχασμός. Ο Θεός θα μπορούσε να γελαστεί αν κάποια από τις δημιουργίες Του στερείτο ιερότητας. Η δημιουργία είναι ολοκληρωμένη, και το χαρακτηριστικό της ολότητας είναι η ιερότητα. Τα θαύματα είναι επιβεβαιώσεις της σχέσης Υιού προς Πατέρα, η οποία είναι μια κατάσταση πληρότητας και αφθονίας.

Ό,τι είναι αληθές είναι αιώνιο, και δεν μπορεί να αλλάξει ή να υποστεί αλλαγές. Το πνεύμα είναι, λοιπόν, αναλλοίωτο διότι είναι ήδη τέλειο, αλλά ο νους μπορεί να επιλέξει τι θέλει να υπηρετήσει. Το μόνο όριο που μπορεί να τεθεί στην επιλογή του είναι ότι δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφέντες. Αν επιλέξει να κάνει κάτι τέτοιο, ο νους μπορεί να γίνει το μέσο με το οποίο το πνεύμα δημιουργεί παράλληλα με τη δική του δημιουργία. Αν δεν επιλέξει ελεύθερα να κάνει κάτι τέτοιο, διασφαλίζει μεν το δημιουργικό του δυναμικό αλλά θέτει τον εαυτό του κάτω από έλεγχο τυραννικό παρά Αυθεντικό. Το αποτέλεσμα είναι να αιχμαλωτίζει, διότι τέτοιες είναι οι προσταγές των τυράννων. Το να αλλάξεις το νου σου σημαίνει να τον θέσεις στην διάθεση πραγματικής Εξουσίας.

Το θαύμα είναι ένα σημάδι ότι ο νους έχει επιλέξει να οδηγηθεί από μένα στην υπηρεσία του Χριστού. Η αφθονία του Χριστού είναι το φυσικό αποτέλεσμα της επιλογής να ακολουθήσεις Αυτόν. Όλες οι ρηχές ρίζες πρέπει να ξεριζωθούν, διότι δεν είναι αρκετά βαθιές για να σε στηρίξουν. Η ψευδαίσθηση ότι οι ρηχές ρίζες μπορεί να βαθύνουν, κι έτσι να μπορούν να σε κρατήσουν, είναι μία από τις παραμορφώσεις στην οποία στηρίζεται το αντίστροφο του Χρυσού Κανόνα. Όλες αυτές οι ψευδείς βάσεις καταργούνται, η ισορροπία προσωρινά βιώνεται ως ασταθής. Εν τούτοις, τίποτα δεν είναι λιγότερο σταθερό από έναν ανάποδο προσανατολισμό. Ούτε κάτι που τον κρατά ανάποδο μπορεί να συντελέσει σε αυξημένη σταθερότητα.

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.





Η συγχώρεση είναι για τον Θεό και προς τον Θεό αλλά όχι από Αυτόν. Είναι αδύνατον να σκεφτείς κάτι που Αυτός δημιούργησε που θα μπορούσε να χρειάζεται συγχώρεση. Η συγχώρεση, τότε, είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά εξαιτίας του σκοπού της, ο οποίος είναι του Αγίου Πνεύματος, έχει μια διαφορά. Αντίθετα με τις άλλες ψευδαισθήσεις, οδηγεί μακριά από το σφάλμα και όχι προς αυτό.
Την συγχώρεση θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε ένα είδος ευχάριστου παραμυθιού ∙ ένας τρόπος με τον οποίο αυτοί που δεν γνωρίζουν μπορούν να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στην αντίληψή τους και την αλήθεια. Δεν μπορούν να πάνε κατευθείαν από την αντίληψη στην γνώση διότι δεν πιστεύουν ότι είναι η θέλησή τους να πράξουν αυτό. Αυτό κάνει τον Θεό να φαίνεται σαν εχθρός αντί γι αυτό που είναι στ’ αλήθεια. Και είναι μόνο αυτή η παράλογη αντίληψη που τους κάνει απρόθυμους να ανυψωθούν, έτσι απλά, και να επιστρέψουν σε Αυτόν ειρηνικά.
Γι αυτό χρειάζονται μια ψευδαίσθηση βοήθειας διότι αυτοί είναι
αβοήθητοι ∙ μια Σκέψη ειρήνης διότι βρίσκονται σε σύγκρουση. Ο Θεός γνωρίζει τι χρειάζεται ο Υιός Του πριν ακόμα αυτός το ζητήσει. Δεν νοιάζεται καθόλου για την μορφή, αλλά έχοντας δώσει το περιεχόμενο είναι Θέλημά Του να γίνει κατανοητός. Και αυτό αρκεί. Η μορφή προσαρμόζεται στην ανάγκη ∙ το περιεχόμενο δεν αλλάζει, όντας αιώνιο σαν τον Δημιουργό Του.

Το πρόσωπο του Χριστού πρέπει να γίνει ορατό πριν επανέλθει η μνήμη του θεού. Ο λόγος είναι προφανής. Χρησιμοποιείς την αντίληψή σου για να δεις το πρόσωπο του Χριστού. Κανένας δεν μπορεί να κοιτάξει την γνώση. Αλλά το πρόσωπο του Χριστού είναι το μεγάλο σύμβολο της συγχώρεσης. Είναι η σωτηρία. Είναι το σύμβολο του αληθινού κόσμου. Όποιος το κοιτάξει, δεν βλέπει πια τον κόσμο. Βρίσκεται τόσο κοντά στον Ουρανό μόλις έξω από τις πύλες του. Και όμως από αυτή την πύλη δεν είναι παρά ένα βήμα η είσοδος της. Είναι το τελικό βήμα. Και αυτό το αφήνουμε στον Θεό.
Και η συγχώρεση είναι ένα σύμβολο, αλλά σαν σύμβολο μόνο της Θέλησής Του δεν μπορεί να διαιρεθεί. Και έτσι η ενότητα που αντανακλά γίνεται η Θέλησή Του. Είναι το μόνο πράγμα που εν μέρει βρίσκεται στον κόσμο, και παράλληλα είναι και η γέφυρα προς τον Ουρανό.
Η Θέληση του Θεού είναι το μόνο που υπάρχει. Δεν έχουμε παρά να πάμε από το τίποτα στα πάντα ∙ από την κόλαση στα Ουράνια. Είναι αυτό ένα ταξίδι;
Όχι, όχι στην πραγματικότητα, γιατί η αλήθεια δεν πάει πουθενά. Αλλά οι ψευδαισθήσεις μετατοπίζονται από εδώ και από εκεί, από χρονική στιγμή σε χρονική στιγμή. Και το τελικό βήμα δεν είναι παρά μια μετατόπιση. Σαν μέρος της αντίληψης είναι εν μέρει μη πραγματικό. Και όμως αυτό το μέρος θα εξαφανιστεί. Και αυτό που παραμένει είναι αιώνια γαλήνη και το Θέλημα του Θεού.
Τώρα πια δεν υπάρχουν επιθυμίες γιατί οι επιθυμίες μεταβάλλονται. Ακόμα και το επιθυμητό μπορεί να γίνει μη ευπρόσδεχτο. Έτσι πρέπει να συμβαίνει διότι το εγώ δεν μπορεί να βρίσκεται σε γαλήνη. Αλλά η Θέληση είναι διαρκής, εφόσον είναι το δώρο του Θεού. Και ό,τι δίνει Αυτός είναι πάντα σαν τον Ίδιο. Αυτός είναι ο σκοπός του προσώπου του Χριστού. Είναι το δώρο του Θεού για να σώσει τον Υιό Του. Μόνο να κοιτάξεις πάνω σε αυτό και έχεις συγχωρεθεί.
Πόσο όμορφος γίνεται αυτός ο κόσμος εκείνη την μοναδική στιγμή που θα δεις την αλήθεια για τον εαυτό σου να αντανακλάται εκεί. Τώρα είσαι αναμάρτητος και αντικρίζεις την αθωότητά σου. Τώρα είσαι ιερός και το αντιλαμβάνεσαι. Και τώρα ο νους επιστρέφει στον Δημιουργό του ∙ και η ένωση του Πατέρα και του Υιού, η Ενοποίηση των ενοποιήσεων που στέκει πίσω από όλες τις ενώσεις αλλά και πέρα από αυτές. Ο Θεός δεν είναι ορατός παρά μόνο κατανοητός. Ο Υιός Του δεν δέχεται επίθεση παρά αναγνωρίζεται.

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ



Ο νους μου ας μην αρνείται την Σκέψη του θεού.

- Μάθημα 166-

Η Σκέψη του Θεού με δημιούργησε.

Ποτέ δεν με άφησε μόνη, ούτε έχω υπάρξει ξέχωρα Της, ούτε για μια στιγμή.

Μου ανήκει.

Με Αυτήν ζω.

Είναι η Πηγή της ζωής μου, που με κρατά ενωμένη μαζί Της, και τα πάντα είναι ένα μαζί μου, διότι η Σκέψη του Θεού δεν με άφησε ποτέ.

Η Σκέψη του Θεού με προστατεύει, με φροντίζει, κάνει απαλό το αναπαυτήριό μου και τον δρόμο μου ομαλό, φωτίζοντας το νου μου με ευτυχία και αγάπη. Η αιωνιότητα και η δίχως τέλος ζωή λάμπουν μέσα στο νου μου, διότι η Σκέψη του Θεού δεν με άφησε, και ακόμα ενοικεί σε μένα .


Η Σκέψη του Θεού έχει δημιουργήσει αυτόν τον κόσμο;


Είναι δυνατόν αυτός ο κόσμος της δυστυχίας και του φόβου να είναι προέκταση μια Σκέψης Αγάπης;


Φυσικά και όχι!

Άρα αυτός ο κόσμος δεν είναι αληθινός.

Τι άλλο κάνει αυτό τον κόσμο να φαίνεται αληθινός από την δική μου άρνηση της αλήθειας που βρίσκεται πέρα από αυτόν;

Τι άλλο από τις δικές μου σκέψεις δυστυχίας και θανάτου μπορεί να αποκρύψει την τέλεια ευτυχία που είναι το Θέλημα του Πατέρα μου για μένα;

Και τι είναι αυτό που θα μπορούσε να κρύψει αυτό που δεν κρύβεται εκτός από μια ψευδαίσθηση;

Και τι θα μπορούσε να με κρατήσει μακριά από αυτό που ήδη έχω εκτός από την δική μου επιλογή να μην το βλέπω, αρνούμενη ότι βρίσκεται εκεί;


Ας μην αρνούμαι τον Ουρανό!


Ας μην ξεχνώ ότι είναι δικός μου φτάνει να Τον ζητήσω.


Δέχομαι τα δώρα του Ουρανού. Ζητώ να τα λάβω και μου δίνονται. Δέχομαι την Σκέψη του Θεού σαν κληρονομιά μου.


Κάποιος περπατά δίπλα μου, ο Οποίος μου σιγοψιθυρίζει την απάντηση σε όλους μου τους φόβους:


«Δεν είναι έτσι».


Μου δείχνει όλα τα δώρα που βρίσκονται στην διάθεσή μου όταν βασανίζουν το νου μου σκέψεις ανέχειας, και μου μιλά για την Συντροφιά Του όταν αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου μόνο και φοβισμένο.

Τα δώρα Του είναι δικά μου ∙ τα έχει εμπιστευτεί στην φροντίδα μου, για να τα δώσω σε όλους όσους επέλεξαν τον μοναχικό δρόμο από τον οποίο εγώ τώρα πια έχω ξεφύγει.

Τους διδάσκω δείχνοντας τους την ευτυχία που έρχεται σ’ εκείνους που νιώθουν το άγγιγμα του Χριστού, και αναγνωρίζουν τα δώρα του Θεού.

Ας μην αφήσω την θλίψη να με βάλει σε πειρασμό να προδώσω αυτά που Εκείνος μου εμπιστεύτηκε.

Το χέρι μου γίνεται ο κομιστής του αγγίγματος του Χριστού ∙ η αλλαγή του νου μου γίνεται η απόδειξη ότι όποιος αποδέχεται τα δώρα του Χριστού δεν είναι δυνατόν να υποφέρει τίποτα.

Εκείνος μου έχει εμπιστευτεί την ανακούφιση του κόσμου από τον πόνο.

Ας μην προδώσω την εμπιστοσύνη Του.

Ας γίνω η ζωντανή απόδειξη τι μπορεί να προσφέρει στον καθένα το άγγιγμα του Χριστού.


Αυτή είναι η αποστολή μου τώρα.


Γιατί ο Θεός έχει εμπιστευτεί την διανομή των δώρων Του σε όλους όσους τα έχουν αποδεχτεί οι ίδιοι.

Αυτός έχει μοιραστεί την χαρά Του μαζί μου.

Και τώρα πηγαίνω να την μοιραστώ με όλο τον κόσμο!


Ο Θεός μου έχει εμπιστευτεί τα δώρα Του.

- Μάθημα 166-

Βασισμένο στα Μαθήματα 165 και 166

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥΣ.



ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Δάσκαλος του Θεού είναι οποιοσδήποτε επιλέξει να είναι. Τα προσόντα του συνίστανται αποκλειστικά σε αυτή την επιλογή ∙ κάπως, κάπου έχει κάνει την συνειδητή επιλογή να μην βλέπει να συμφέροντά του ξεχωριστά από των άλλων. Μόλις το κάνει αυτό, ο στόχος του είναι καθορισμένος και η κατεύθυνσή του σίγουρη. Ένα φως έχει εισέλθει στο σκοτάδι. Μπορεί να είναι ένα και μοναδικό, αλλά είναι αρκετό. Έχει κάνει μια συμφωνία με τον Θεό ακόμα και αν δεν πιστεύει σε Αυτόν ακόμη. Έχει γίνει ένας κομιστής της σωτηρίας. Έχει γίνει ένας δάσκαλος του Θεού.
Έρχονται από όλο τον κόσμο. Έρχονται από όλες τις θρησκείες, και από καμιά θρησκεία. Είναι εκείνοι που έχουν απαντήσει. Το Κάλεσμα είναι συμπαντικό. Λαμβάνει χώρα όλη την ώρα παντού. Καλεί δασκάλους να μιλήσουν γι Αυτό και να λυτρώσουν τον κόσμο. Πολλοί Το ακούν, αλλά λίγοι απαντούν. Όμως αυτό είναι ζήτημα χρόνου. Όλοι θα ανταποκριθούν στο τέλος, αλλά το τέλος μπορεί να είναι ακόμα πολύ – πολύ μακριά. Γι αυτό ορίστηκε το σχέδιο των δασκάλων του Θεού. Η λειτουργία τους είναι να εξοικονομήσουν χρόνο. Ο κάθε ένας τους αρχίζει σαν ένα και μοναδικό φως, αλλά με το Κάλεσμα στο κέντρο του είναι ένα φως που δεν μπορεί να περιοριστεί. Και ο κάθε ένας τους εξοικονομεί χίλια χρόνια, όπως τα κρίνει ο κόσμος. Στο Κάλεσμα το Ίδιο ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία.
Υπάρχει μια σειρά μαθημάτων για κάθε δάσκαλο του Θεού. Η μορφή των μαθημάτων έχει μεγάλη ποικιλία. Το ίδιο και τα διδακτικά βοηθήματα που την αφορούν. Αλλά το περιεχόμενο των μαθημάτων ποτέ δεν αλλάζει. Το κεντρικό του θέμα είναι πάντα, «Ο Υιός του Θεού είναι αθώος, και μέσα στην αθωότητά του βρίσκεται η σωτηρία του.» Μπορούν να διδαχθούν με πράξεις ή σκέψεις ∙ με λόγια ή χωρίς λόγια ∙ σε οποιαδήποτε γλώσσα ή σε καμία γλώσσα ∙ σε οποιοδήποτε μέρος, χρόνο, και με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν έχει σημασία ποιος ήταν ο δάσκαλος πριν ακούσει το Κάλεσμα. Έχει γίνει σωτήρας από την στιγμή που ανταποκρίθηκε. Έχει δει κάποιον άλλο σαν τον εαυτό του. Γι αυτό έχει βρει την σωτηρία την δική του και του κόσμου. Με την δική του αναγέννηση αναγεννάται ο κόσμος.
Αυτό είναι ένα εγχειρίδιο μιας συγκεκριμένης σειράς μαθημάτων, που απευθύνεται σε δασκάλους κάποιας συγκεκριμένης μορφής συμπαντικών μαθημάτων. Υπάρχουν πολλές χιλιάδες άλλες μορφές, όλες με το ίδιο αποτέλεσμα. Αυτή η μορφή απλά εξοικονομεί χρόνο. Όμως, ο χρόνος είναι που εκτυλίσσεται κουραστικά, και ο κόσμος είναι πολύ κουρασμένος τώρα. Είναι γερασμένος και εξουθενωμένος, χωρίς ελπίδα. Ποτέ δεν υπήρξε θέμα τελικού αποτελέσματος, γιατί τι είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει την Θέληση του Θεού; Αλλά ο χρόνος, με τις ψευδαισθήσεις της αλλαγής και του θανάτου, εξαντλεί τον κόσμο και όλα τα πράγματα σε αυτόν. Και όμως, ο χρόνος έχει τέλος, και αυτό είναι που έχουν οριστεί να φέρουν οι δάσκαλοι του Θεού. Γιατί ο χρόνος βρίσκεται στα χέρια τους. Αυτή ήταν η επιλογή τους, και τους δόθηκε.



ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥΣ;

Συγκεκριμένοι μαθητές έχουν οριστεί για κάθε δάσκαλο του Θεού, και θα αρχίσουν να ψάχνουν γι αυτόν αμέσως μόλις αυτός έχει ανταποκριθεί στο Κάλεσμα. Έχουν επιλεγεί γι αυτόν γιατί η μορφή των συμπαντικών μαθημάτων που θα διδάξει είναι η πιο κατάλληλη γι αυτούς όσον αφορά το επίπεδο κατανόησής τους. Οι μαθητές του τον περίμεναν γιατί ο ερχομός του είναι βέβαιος. Και πάλι, είναι μόνο θέμα χρόνου. Μόλις επιλέξει να εκπληρώσει το ρόλο του, αυτοί είναι έτοιμοι να εκπληρώσουν τον δικό τους.. Ο χρόνος περιμένει την δική του επιλογή, αλλά όχι το ποιον θα υπηρετήσει. Όταν είναι έτοιμος να μάθει, οι ευκαιρίες για να διδάξει θα του κατοχυρωθούν.
Για να καταλάβουμε το σχέδιο διδασκαλίας-εκμάθησης της σωτηρίας, είναι απαραίτητο να κατανοήσομε την ιδέα του χρόνου όπως την θέτουν τα μαθήματα. Η Επανόρθωση διορθώνει τις ψευδαισθήσεις, όχι την αλήθεια. Επομένως, διορθώνει αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Επί πλέον, το σχέδιο γι αυτή την διόρθωση καταρτίστηκε και ολοκληρώθηκε ταυτόχρονα, διότι η Θέληση του Θεού είναι εντελώς πέρα από τον χρόνο. Το ίδιο και ολόκληρη η πραγματικότητα, εφόσον είναι δική Του. Την στιγμή που η ιδέα του διαχωρισμού εισήλθε στο μυαλό του Υιού του Θεού, εκείνη ακριβώς την στιγμή δόθηκε και η Απάντηση του Θεού. Στο χρόνο, αυτό συνέβη πολύ παλιά. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν συνέβη καθόλου.
Ο κόσμος του χρόνου είναι ο κόσμος των ψευδαισθήσεων. Αυτό που συνέβη πολύ παλιά φαίνεται ότι συμβαίνει τώρα. Επιλογές που έγιναν πριν από πολύ καιρό φαίνεται ότι είναι ακόμα ανοιχτές ∙ για να γίνουν τώρα. Αυτό που έχει μαθευτεί και γίνει κατανοητό και πέρασε πριν από πολύ καιρό τώρα αντιμετωπίζεται σαν νέα σκέψη, καινούργια ιδέα, διαφορετική προσέγγιση. Επειδή η θέλησή σου είναι ελεύθερη μπορείς να δεχτείς ό,τι έχει ήδη συμβεί οποτεδήποτε επιλέξεις, και μόνο τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι ήταν πάντα εκεί. Όπως τονίζουν τα μαθήματα, δεν είσαι ελεύθερος να διαλέξεις την διδακτέα ύλη, ούτε και την μορφή με την οποία θα τα μάθεις. Είσαι ελεύθερος, όμως, ν’ αποφασίσεις το πότε θέλεις να τα μάθεις. Και την στιγμή που θα τα δεχτείς, θα έχουν ήδη μαθευτεί.
Ο χρόνος, τότε, πηγαίνει προς τα πίσω σε μια στιγμή τόσο αρχαία που είναι πέρα από κάθε μνήμη, και κάθε πιθανότητα ανάμνησης. Εν τούτοις, επειδή είναι μια στιγμή που αναβιώνεται επανειλημμένα, φαίνεται ότι συμβαίνει τώρα. Και έτσι είναι που ο μαθητής και ο δάσκαλος φαίνεται ότι συναντιούνται στο παρόν, βρίσκοντας ο ένας τον άλλο σαν να μην είχαν ποτέ ξανασυναντηθεί. Ο μαθητής έρχεται την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο. Αυτό είναι αναπόφευκτο, διότι έκανε την σωστή επιλογή εκείνη την πανάρχαια στιγμή που τώρα την αναβιώνει. Το ίδιο και ο δάσκαλος, πήρε μια αναπόφευκτη επιλογή, κάποτε, σε ένα πανάρχαιο παρελθόν. Η Θέληση του Θεού στα πάντα φαίνεται ότι χρησιμοποιεί τον χρόνο για την επίλυση του προβλήματος. Τι θα μπορούσε να καθυστερήσει την δύναμη της αιωνιότητας;
Όταν ο μαθητής και ο δάσκαλος βρεθούν μαζί, ξεκινά μια κατάσταση διδασκαλία-εκμάθησης. Γιατί ο δάσκαλος δεν είναι αυτός που στην πραγματικότητα κάνει την διδασκαλία. Ο Διδάσκαλος του Θεού μιλά σε οποιουσδήποτε δύο μαζευτούν για σκοπούς εκμάθησης. Η σχέση είναι ιερή εξαιτίας αυτού του σκοπού, και ο Θεός έχει υποσχεθεί να στείλει το Πνεύμα Του σε όλες τις ιερές σχέσεις. Στην κατάσταση διδασκαλίας-εκμάθησης, ο κάθε ένας μαθαίνει ότι το να δίνεις και το να λαμβάνεις είναι το ίδιο. Οι οροθεσίες ανάμεσα στους ρόλους τους, στους νόες τους, στα σώματά τους, στις ανάγκες τους, στα ενδιαφέροντά τους, και όλες οι διαφορές που νόμιζαν ότι χώριζαν τον ένα από τον άλλο, ξεθωριάζουν και γίνονται όλο και αμυδρότερες μέχρι που εξαφανίζονται. Αυτοί που μαθαίνουν τα ίδια μαθήματα μοιράζονται ένα ενδιαφέρον και ένα στόχο. Έτσι, αυτός που ήταν ο μαθητής γίνεται ο ίδιος δάσκαλος του Θεού, γιατί έχει πάρει την ίδια απόφαση που έδωσε τον δάσκαλό του σε αυτόν. Έχει δει σε ένα άλλο άνθρωπο τα ίδια ενδιαφέροντα με τα δικά του.

Περάστε να γνωριστούμε και στο facebook, εδώ:


http://www.facebook.com/home.php?ref=home#/profile.php?id=624984825&ref=name

ή για ένα καφεδάκι στο καφέ των θαυμάτων

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ




III. ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ

Βρίσκομαι επικεφαλής της διαδικασίας της Επανόρθωσης (Εξιλέωσης), την οποία ανέλαβα ο ίδιος να ξεκινήσω. Όταν προσφέρεις ένα θαύμα σε οποιονδήποτε από τους αδερφούς μου, το προσφέρεις στον εαυτό σου και σε μένα. Ο λόγος που έρχεστε πριν από μένα είναι ότι εγώ δεν χρειάζομαι τα θαύματα για την δική μου Επανόρθωση, αλλά εγώ βρίσκομαι στα νώτα σας σε περίπτωση που περιστασιακά αποτύχετε. Ο δικός μου ρόλος στην Επανόρθωση είναι η ακύρωση όλων των σφαλμάτων που σε άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσατε να διορθώσετε. Όταν έχετε επανορθωθεί στην αναγνώριση της αρχικής σας κατάστασης, τότε φυσιολογικά γίνεστε μέρος της Επανόρθωσης και εσείς οι ίδιοι. Καθώς θα μοιράζεστε την απροθυμία μου να δεχτώ την ύπαρξη σφάλματος μέσα σε σας και στους άλλους, θα πρέπει να ενταχτείτε στην μεγάλη σταυροφορία διόρθωσής του ∙ ακούστε την φωνή μου, μάθετε να ακυρώνετε το σφάλμα και ενεργείστε για να το διορθώσετε. Η δύναμη να κάνετε θαύματα σας ανήκει. Εγώ θα σας παρέχω τις ευκαιρίες να τα πραγματοποιήσετε, αλλά θα πρέπει να είστε έτοιμοι και πρόθυμοι. Η πραγματοποίηση τους θα επιφέρει βεβαιότητα ως προς την ικανότητα, διότι η βεβαιότητα έρχεται μέσω της επίτευξης. Η ικανότητα είναι το δυναμικό, η επίτευξη είναι η έκφρασή του, και η Επανόρθωση, η οποία είναι η φυσική κατάσταση των τέκνων του Θεού, είναι ο σκοπός.
Το «Ο Ουρανός και η γη θα εκπνεύσουν» σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσουν να υφίστανται σαν ξεχωριστές καταστάσεις. Ο λόγος μου, ο οποίος είναι η ανάσταση και η ζωή, δεν θα εκπνεύσει διότι η ζωή είναι αιώνια. Είσαστε έργο του Θεού, και τα έργα Του είναι εξολοκλήρου αξιαγάπητα και απόλυτα στοργικά. (δηλ. δέχονται και δίνουν αγάπη με τέλειο τρόπο). Έτσι πρέπει ο κάθε άνθρωπος να σκέφτεται για τον εαυτό του μέσα στην καρδιά του, γιατί έτσι είναι η πραγματικότητά του.
Αυτοί που έχουν συγχωρεθεί είναι το μέσον για την Επανόρθωση. Έχοντας γεμίσει από το πνεύμα, ανταποδίδουν την συγχώρεση. Αυτοί που έχουν απελευθερωθεί πρέπει να ενταχθούν στο εγχείρημα απελευθέρωσης τον αδερφών τους, διότι αυτό είναι το σχέδιο της Επανόρθωσης. Τα θαύματα είναι ο τρόπος με τον οποίο οι νόες που υπηρετούν το Άγιο Πνεύμα ενώνονται μαζί μου για την σωτηρία ή την απελευθέρωση όλων των δημιουργημάτων του Θεού.
Είμαι ο μόνος που μπορεί να πραγματοποιεί θαύματα χωρίς διάκριση διότι είμαι η Επανόρθωση. Εσείς έχετε ένα ρόλο να επιτελέσετε στην Επανόρθωση, τον οποίο θα σας τον υπαγορεύσω εγώ. Ρωτείστε με ποια θαύματα να πραγματοποιήσετε. Αυτό σας εξοικονομεί από αχρείαστη προσπάθεια, διότι θα ενεργείτε κάτω από άμεση επικοινωνία. Η απρόσωπη φύση του θαύματος είναι ένα θεμελιώδες συστατικό, διότι με καθιστά ικανό να κατευθύνω την εφαρμογή του, και κάτω από την δική μου καθοδήγηση τα θαύματα οδηγούν σε μια υψηλή προσωπική εμπειρία αποκάλυψης. Ένας καθοδηγητής δεν ελέγχει αλλά κατευθύνει, αφήνοντάς σε σας το αν θα ακολουθήσετε. Το «Μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν» σημαίνει «Αναγνώρισε τα σφάλματα σου και επέλεξε να τα εγκαταλείψεις ακολουθώντας την καθοδήγησή μου.»
Το σφάλμα δεν μπορεί, πραγματικά, να απειλήσει την αλήθεια, η οποία πάντα μπορεί να το αντέξει. Το σφάλμα είναι το μόνο που στην πραγματικότητα είναι ευάλωτο. Είσαι ελεύθερος να ιδρύσεις το βασίλειό σου όπου θεωρείς ότι αρμόζει, αλλά η σωστή επιλογή είναι αναπόφευκτη αν θυμηθείς αυτό:

Το πνεύμα βρίσκεται σε κατάσταση χάριτος για πάντα.
Η πραγματικότητά σου είναι μόνο πνεύμα.
Άρα βρίσκεσαι σε κατάσταση χάριτος για πάντα.

Η Επανόρθωση ακυρώνει όλα τα σφάλματα από αυτή την άποψη, κι έτσι ξεριζώνει την πηγή του φόβου. Όποτε βιώνεις τον καθησυχασμό του Θεού σαν φόβο, είναι επειδή υπερασπίζεσαι κάποια πίστη τοποθετημένη σε λάθος μέρος ή προς λάθος κατεύθυνση. Όταν αυτό το προβάλλεις στους άλλους τους αιχμαλωτίζεις, αλλά μόνο στον βαθμό στον οποίο ενισχύεις τα σφάλματα που έχουν κάνει. Αυτό τους καθιστά ευάλωτους στην παραμόρφωση των άλλων, εφόσον η δική τους αντίληψη για τον εαυτό τους είναι παραμορφωμένη. Ο εργάτης των θαυμάτων μπορεί μόνο να τους ευλογεί, και αυτό καταργεί τις παραμορφώσεις τους και τούς απελευθερώνει από τα δεσμά της αιχμαλωσίας.
Ανταποκρίνεσαι σε αυτό που αντιλαμβάνεσαι, και έτσι όπως αντιλαμβάνεσαι έτσι θα συμπεριφέρεσαι. Ο Χρυσός Κανόνας σου ζητά να κάνεις στους άλλους ό,τι θα ήθελες να κάνουν αυτοί σε σένα. Αυτό σημαίνει ότι η αντίληψη και των δύο πρέπει να είναι η σωστή. Ο Χρυσός Κανόνας είναι ο κανόνας για την σωστή συμπεριφορά. Δεν γίνεται να συμπεριφέρεσαι σωστά εκτός κι αν αντιλαμβάνεσαι σωστά. Εφόσον εσύ και ο γείτονάς σου είσαστε ίσα μέλη μιας οικογένειας, όπως αντιλαμβάνεσαι και τους δύο έτσι και θα συμπεριφέρεσαι και προς τους δύο. Θα πρέπει να προεκτείνεις την αντίληψη της δικής σου ιερότητας και στην ιερότητα των άλλων.
Τα θαύματα προέρχονται από ένα νου που είναι έτοιμος γι αυτά. Και όντας ενωμένος αυτός ο νους προεκτείνεται προς τους πάντες, ακόμα και όταν αυτός που πραγματοποιεί το θαύμα δεν το συνειδητοποιεί ο ίδιος. Η απρόσωπη φύση των θαυμάτων υφίσταται διότι η Επανόρθωση η ίδια είναι ένα, ενώνοντας όλα τα δημιουργήματα με τον Δημιουργό τους. Σαν έκφραση αυτού που πραγματικά είσαι, το θαύμα θέτει το νου σε κατάσταση χάριτος. Ο νους τότε καλωσορίζει με φυσικότητα το τον Οικοδεσπότη εντός του και τον ξένο εκτός του. Όταν φέρεις μέσα τον ξένο, τότε αυτός γίνεται αδερφός σου.
Το αν το θαύμα θα έχει κάποια επίδραση στους αδερφούς σου που εσύ μπορεί να μην αναγνωρίσεις, δεν πρέπει να σε απασχολεί. Τα θαύμα πάντα θα ευλογεί εσένα. Τα θαύματα που δεν σου ζητείται να πραγματοποιήσεις δεν έχουν χάσει την αξία τους. Εξακολουθούν να είναι εκφράσεις της δικής σου κατάστασης χάριτος, αλλά η άποψη δράσης για την πραγματοποίηση του θαύματος θα πρέπει να ελέγχεται από μένα εξαιτίας της πλήρης επίγνωσής μου ως προς το όλο σχέδιο. Η απρόσωπη φύση της οπτικής των θαυμάτων διασφαλίζει την χάρη σου, αλλά μόνο εγώ βρίσκομαι σε θέση να γνωρίζω που μπορεί να εφαρμοστεί.
Τα θαύματα είναι συλλογικά μόνο με την έννοια ότι κατευθύνονται προς αυτούς που μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για τον εαυτό τους. Εφόσον αυτό κάνει αναπόφευκτο το ότι θα επεκταθούν και σε άλλους, σφυρηλατείται μια ισχυρή αλυσίδα Επανόρθωσης. Όμως, αυτή η επιλεκτικότητα δεν λαμβάνει υπόψη το μέγεθος του ίδιου του θαύματος, διότι η ιδέα του μεγέθους υπάρχει μόνο σε ένα επίπεδο που από μόνο του είναι μη πραγματικό. Εφόσον το θαύμα στοχεύει στην επανόρθωση της επίγνωσης της πραγματικότητας, δεν θα ήταν χρήσιμο αν ακολουθούσε νόμους που κυβερνούν το σφάλμα το οποίο στοχεύει να διορθώσει.

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

ΤΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.


-Από την «Διευκρίνιση των Όρων» (Clarification of Terms)


Οι ψευδαισθήσεις δεν διαρκούν. Ο θάνατος τους είναι σίγουρος και αυτό και μόνο είναι βέβαιο στον κόσμο τους. Είναι ο κόσμος του εγώ εξαιτίας αυτού.


Τι είναι το εγώ;


Δεν είναι παρά ένα όνειρο αυτού που πραγματικά είσαι. Μια σκέψη ότι είσαι διαχωρισμένος από τον Δημιουργό σου και μια επιθυμία να είσαι αυτό που Εκείνος δεν δημιούργησε. Είναι ένα προϊόν παράνοιας, καθόλου πραγματικό. Μια ονομασία για την ανωνυμία είναι όλο κι όλο αυτό που είναι. Ένα σύμβολο μιας αδύνατης κατάστασης ∙ μια επιλογή που δεν υπάρχει. Του δίνουμε όνομα μόνο και μόνο για να βοηθηθούμε να καταλάβουμε ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μια αρχαία σκέψη πως αυτό που φτιάξαμε είναι αθάνατο. Αλλά τι άλλο θα μπορούσε να βγει από αυτό εκτός από ένα όνειρο, που σαν όλα τα όνειρα, μπορεί να λήξει μόνο με τον θάνατο;


Τι είναι το εγώ;


Το τίποτα, αλλά με μια μορφή που φαίνεται σαν να είναι τα πάντα. Σε ένα κόσμο μορφών το εγώ δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί γιατί αυτό και μόνο φαίνεται αληθινό. Όμως είναι ποτέ δυνατόν, ο Υιός του Θεού όπως τον δημιούργησε Εκείνος να κατοικεί σε ένα κόσμο μορφών;

Όποιος σας ζητά να προσδιορίσετε το εγώ και να εξηγήσετε το πώς προήλθε δεν μπορεί παρά να πιστεύει ότι είναι αληθινό, και να αναζητά να βρει κάποιον ορισμό για να διασφαλίσει ότι η ψευδαισθητική του φύση είναι καλυμμένη πίσω από τις λέξεις.

Δεν υπάρχει ορισμός για ένα ψέμα που να μπορεί να το κάνει αλήθεια.

Ούτε μπορεί να υπάρχει αλήθεια που να μπορούν τα ψέματα να καλύψουν αποτελεσματικά. Την μη πραγματικότητα του εγώ, οι λέξεις δεν μπορούν να την αρνηθούν, ούτε γίνεται ξεκάθαρη η σημασία του επειδή η φύση του φαίνεται ότι αποκτά κάποια μορφή.

Ποιος μπορεί να προσδιορίσει αυτό που δεν προσδιορίζεται;

Και όμως υπάρχει κάποια απάντηση ακόμα και σε αυτό το ερώτημα.

Δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα ορισμό για το τι είναι το εγώ, αλλά μπορούμε να πούμε τι δεν είναι. Και αυτό μας δείχνεται με απόλυτη καθαρότητα.

Από αυτό ανάγουμε όλα όσα είναι το εγώ. Κοιτάξτε το αντίθετό του και θα έχετε την μοναδική απάντηση που βγάζει νόημα.

Το αντίθετο του εγώ από όλες τις απόψεις, - σε προέλευση, επίδραση και συνέπειες – το ονομάζουμε θαύμα.

Και εδώ είναι που βρίσκουμε τι δεν είναι το εγώ σε αυτόν τον κόσμο.

Εδώ είναι το αντίθετο του εγώ και μόνο εδώ βλέπουμε τι ήταν το εγώ, γιατί εδώ βλέπουμε όλα όσα φαινόταν ότι έκανε, και οι αιτίες και τα αποτελέσματά του πρέπει να είναι τα ίδια.


Εκεί όπου υπήρχε σκοτάδι τώρα βλέπουμε το φως.


Τι είναι το εγώ;


Αυτό που ήταν το σκοτάδι.


Που βρίσκεται το εγώ;


Εκεί που βρισκόταν το σκοτάδι.


Τώρα το φως έχει έρθει: το αντίθετο του έχει φύγει χωρίς να αφήσει ούτε ένα ίχνος. Εκεί που ήταν το κακό τώρα είναι η ιερότητα.


Τι είναι το εγώ;


Αυτό που ήταν το κακό.


Που είναι το εγώ;


Μέσα σε ένα κακό όνειρο που έμοιαζε αληθινό όσο το ονειρευόσουνα.

Εκεί όπου υπήρχε σταύρωση στέκεται ο Υιός του Θεού.


Τι είναι το εγώ;


Ποιος χρειάζεται να ρωτήσει;


Που είναι το εγώ;


Ποιος χρειάζεται να ψάξει για μια ψευδαίσθηση τώρα που τα όνειρα έχουν φτάσει στο τέλος τους;


Τι είναι θαύμα;


Κι αυτό ένα όνειρο.


Αλλά για κοίταξε όλες τις όψεις αυτού του ονείρου και ποτέ δεν θα το αμφισβητήσεις ξανά. Κοίτα τον όμορφο κόσμο που εκτείνεται μπροστά σου καθώς βαδίζεις με χάρη. Κοίτα όλους αυτούς τους βοηθούς δίπλα σου καθώς ταξιδεύεις, χαρούμενος με την βεβαιότητα του Ουρανού και την σιγουριά της ειρήνης. Και κοίταξε, για μια στιγμή, μόνο, αυτά που έχεις αφήσει πίσω σου και επιτέλους έχεις προσπεράσει.


Αυτό ήταν το εγώ – όλο το σκληρό μίσος, η ανάγκη για εκδίκηση και οι κραυγές του πόνου, ο φόβος του θανάτου και η παρόρμηση να σκοτώσεις, η ψευδαίσθηση ότι δεν έχεις αδελφούς και ο εαυτός που φαινόταν μόνος μέσα σε ολόκληρο το σύμπαν.


Αυτό το τρομερό λάθος για τον εαυτό σου το θαύμα το διορθώνει τόσο απαλά όσο μια τρυφερή μητέρα τραγουδάει για να νανουρίσει το παιδί της.


Ένα τραγούδι σαν αυτό δεν είναι ό,τι θα ήθελες να ακούσεις;


Δεν θα απαντούσε σε ό,τι είχες σκεφτεί να ρωτήσεις, κάνοντας όλες τις ρωτήσεις να μην έχουν κανένα νόημα πια;

Οι ερωτήσεις σου δεν έχουν απάντηση, γιατί έγιναν για να σιγάσουν την Φωνή του Θεού, η οποία κάνει στους πάντες μόνο μια ερώτηση:


«Είσαι έτοιμος να Με βοηθήσεις να σώσω τον κόσμο;»


Αυτό ρώτα αντί για το τι είναι το εγώ, και θα δεις μια ξαφνική λάμψη να καλύπτει τον κόσμο που έφτιαξε το εγώ. Τώρα κανένα θαύμα δεν παρακρατείται από κανέναν. Ο κόσμος σώζεται από αυτό που νόμιζες ότι ήταν. Και αυτό που είναι, είναι εντελώς χωρίς κατάκριση και απόλυτα αγνό.

Το θαύμα συγχωρεί, το εγώ καταδικάζει. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να οριστεί εκτός από αυτό. Και όμως, θα μπορούσε ένα ορισμός να είναι πιο σίγουρος και ευθυγραμμισμένος με αυτό που είναι η σωτηρία; Το πρόβλημα και η απάντηση βρίσκονται εδώ μαζί, και έχοντας επιτέλους συναντηθεί η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Ποιος διαλέγει την κόλαση όταν την αναγνωρίσει; Και ποιος δε θα συνέχιζε για λίγο ενώσω του έχει δοθεί να καταλάβει ότι ο δρόμος είναι σύντομος και ότι ο Ουρανός είναι ο στόχος του;

Περάστε να γνωριστούμε και στο facebook, εδώ:


http://www.facebook.com/home.php?ref=home#/profile.php?id=624984825&ref=name

ή για ένα καφεδάκι στο καφέ των θαυμάτων


Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ.



II. Αποκάλυψη, Χρόνος και Θαύματα



1.Η αποκάλυψη επιφέρει πλήρη αλλά προσωρινή ακύρωση της αμφιβολίας και του φόβου. Αντανακλά την αρχική μορφή επικοινωνίας ανάμεσα στον Θεό και την δημιουργία Του, περιλαμβάνοντας την εξαιρετικά προσωπική αίσθηση δημιουργίας που μερικές φορές αναζητείται στις σωματικές σχέσεις. Η σωματική εγγύτητα δεν μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο. Τα θαύματα, όμως, είναι γνήσια διαπροσωπικά, και επιφέρουν την πραγματική εγγύτητα προς τους άλλους. Η αποκάλυψη σε ενώνει απευθείας με τον Θεό. Τα θαύματα σε ενώνουν απευθείας με τον αδερφό σου. Κανένα από αυτά – είτε η αποκάλυψη ή τα θαύματα – δεν πηγάζει από την συνειδητότητα αλλά και τα δύο βιώνονται εκεί. Η συνειδητότητα είναι η κατάσταση που επιφέρει δράση, παρόλο που η ίδια δεν την εμπνέει. Είσαι ελεύθερος να πιστεύεις ό,τι επιλέξεις, και αυτό που επιλέγεις γίνεται μάρτυρας σε αυτό που πιστεύεις.

2.Η αποκάλυψη είναι έντονα προσωπική και η ερμηνεία της δεν μπορεί να γίνει κατανοητή κυριολεκτικά. Γι αυτό και οποιαδήποτε προσπάθεια να περιγραφεί με λέξεις είναι αδύνατη. Η αποκάλυψη επιφέρει μόνο εμπειρία. Τα θαύματα, από την άλλη, επιφέρουν δράση. Είναι πιο χρήσιμα τώρα εξαιτίας της διαπροσωπικής τους φύσης. Σε αυτή την φάση μάθησης, το να επιτελείς θαύματα είναι σημαντικό διότι η ελευθερία από τον φόβο δεν μπορεί να σου επιβληθεί χωρίς την συναίνεσή σου. Η αποκάλυψη είναι κυριολεκτικά άρρητη διότι είναι μια εμπειρία ανείπωτης αγάπης.


3.Το δέος θα πρέπει να αποδίδεται στην αποκάλυψη, στην οποία αρμόζει σωστά και απόλυτα. Δεν αρμόζει στα θαύματα γιατί μια κατάσταση δέους φανερώνει λατρεία, υπονοώντας έτσι ότι κάποιος κατώτερος στέκεται ενώπιον του Δημιουργού του. Είσαι μια τέλεια δημιουργία, και θα πρέπει να βιώνεις δέος μόνο ενώπιον της Παρουσίας του Δημιουργού της τελειότητας. Άρα, το θαύμα είναι ένα σημάδι αγάπης ανάμεσα σε ίσους. Οι ίσοι δεν θα πρέπει να βρίσκονται σε δέος ο ένας προς τον άλλο γιατί το δέος φανερώνει ανισότητα. Γι αυτό είναι μια μη αρμόζουσα στάση προς εμένα. Ένας μεγαλύτερος αδερφός δικαιούται τον σεβασμό για την μεγαλύτερη εμπειρία του, και υπακοή για την μεγαλύτερη σοφία του. Επίσης δικαιούται την αγάπη επειδή είναι αδελφός, και αφοσίωση εφόσον είναι αφοσιωμένος. Μόνο η δική μου αφοσίωση προς εσένα με κάνει να δικαιούμαι την δική σου αφοσίωση. Δεν έχω τίποτα που να μη μπορείς κι εσύ να κατορθώσεις . Δεν έχω τίποτα που να μην προέρχεται από τον Θεό
. Η διαφορά μεταξύ μας είναι ότι δεν έχω τίποτα άλλο.( τίποτα που δεν προέρχεται από τον Θεό) Αυτό με τοποθετεί σε μια κατάσταση που υπάρχει και σε σένα σαν δυνατότητα.


4.Το «Κανένας άνθρωπος δεν έρχεται στον Πατέρα εκτός μέσω εμού» δεν σημαίνει πως με οποιοδήποτε τρόπο είμαι ξεχωριστός ή διαφορετικός από εσένα εκτός από μέσα στον χρόνο, και ο χρόνος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Αυτή η δήλωση έχει νόημα σε σχέση κάθετου άξονα παρά οριζόντιου.
Εσύ βρίσκεσαι κάτω από εμένα και εγώ βρίσκομαι κάτω από τον Θεό. Στην πορεία της «εξύψωσης», βρίσκομαι ψηλότερα διότι χωρίς εμένα η απόσταση ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο θα ήταν υπερβολικά μεγάλη για να την διανύσεις . Γεφυρώνω την απόσταση σαν μεγαλύτερος αδερφός σου που είμαι, από την μία, αλλά και σαν Υιός του Θεού από την άλλη. Η αφοσίωσή μου στους αδερφούς μου με έχει θέσει επικεφαλής της Υιότητας , την οποία καθιστώ πλήρη διότι τη μοιράζομαι με εσένα. Αυτό μπορεί να φαίνεται ότι έρχεται σε αντίφαση με την δήλωση «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε ένα,» αλλά υπάρχουν δύο τμήματα στην δήλωση αυτή που αναγνωρίζουν ότι ο Πατέρας είναι σπουδαιότερος.


5.Οι αποκαλύψεις εμπνέονται έμμεσα από εμένα διότι βρίσκομαι κοντά στο Άγιο Πνεύμα, και επαγρυπνώ ως προς την δεκτικότητα – αποκάλυψης των αδερφών μου. Έτσι, μπορώ να μεταφέρω προς αυτούς περισσότερα από ό,τι μπορούν μόνοι τους να τραβήξουν, προς τον εαυτό τους.. Το Άγιο Πνεύμα μεσολαβεί για την επικοινωνία από το υψηλότερο πεδίο προς το χαμηλότερο, κρατώντας το κανάλι από τον Θεό προς εσένα ανοιχτό για την αποκάλυψη. Η αποκάλυψη δεν είναι αμφίδρομη. Κατευθύνεται από τον Θεό προς εσένα, αλλά όχι από εσένα προς τον Θεό.


6.Το θαύμα ελαχιστοποιεί την ανάγκη του χρόνου. Στο επίμηκες ή οριζόντιο πεδίο η αναγνώριση της ισότητας των Υιών του Θεού φαίνεται ότι εμπλέκει άπειρο χρόνο. Όμως, το θαύμα συνεπάγεται μια αιφνίδια μεταστροφή της αντίληψης από οριζόντια σε κάθετη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια παύση – ένα διάκενο – από το οποίο και ο δότης και ο αποδέκτης αναδύονται πιο μακριά στον χρόνο από ότι θα μπορούσαν να είχαν κάνει σε άλλη περίπτωση. Άρα, το θαύμα έχει την μοναδική ιδιότητα να καταργεί το χρόνο στο μέτρο που καθιστά το διάστημα το χρόνου που διανύει, μη αναγκαίο. Δεν υπάρχει σχέση ανάμεσα στον χρόνο που χρειάζεται για να γίνει ένα θαύμα και στον χρόνο που καλύπτει. Το θαύμα αναπληρώνει την μάθηση που σε άλλη περίπτωση θα χρειαζόταν χιλιάδες χρόνια. Αυτό το κάνει αναγνωρίζοντας την θεμελιώδη απόλυτη ισότητα δότη και αποδέκτη στην οποία βασίζεται το θαύμα. Το θαύμα συντομεύει τον χρόνο καταρρίπτοντάς τον, εκμηδενίζοντας έτσι κάποια διαστήματα μέσα σε αυτόν. Όμως, αυτό το κάνει μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της χρονικής ακολουθίας.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

ΝΟΥΣ – ΠΝΕΥΜΑ



-Από την «Διευκρίνιση των Όρων» (Clarification of Terms)


Ο όρος νους χρησιμοποιείται για να αντιπροσωπεύσει τον παράγοντα του πνεύματος που το δραστηριοποιεί, παρέχοντάς του την δημιουργική ενέργεια. Όταν ο όρος είναι με κεφαλαίο αναφέρεται στον Θεό ή τον Χριστό (δηλ. το Νου του Θεού ή το Νου του Χριστού). Πνεύμα είναι η Σκέψη του Θεού την Οποία δημιούργησε κατ’ εικόνα Του. Το ενοποιημένο πνεύμα είναι ο μονογενής Υιός του Θεού, ή ο Χριστός.

Σε αυτό τον κόσμο, επειδή ο νους είναι διχασμένος, οι Υιοί του Θεού φαίνονται σαν να είναι ξεχωριστοί. Και ούτε οι νόες τους φαίνονται να έχουν κάποια σύνδεση. Σε αυτή την κατάσταση ψευδαίσθησης, η σύλληψη ενός «ατομικού νου» φαίνεται ότι έχει κάποιο νόημα. Γι αυτό σε αυτά τα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ο νους περιγράφεται σαν να έχει δύο μέρη: το πνεύμα και το εγώ.

Το πνεύμα είναι το μέρος που βρίσκεται ακόμα σε επαφή με τον Θεό μέσω του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο ενοικεί σε αυτό το μέρος αλλά βλέπει και το άλλο μέρος επίσης. Ο όρος «ψυχή» δεν χρησιμοποιείται εκτός από άμεσες αναφορές σε βιβλικά εδάφια, εξαιτίας της πολύ αμφισβητήσιμης φύσης του. Θα ήταν, όμως, ένας όρος ισοδύναμος με το «πνεύμα», υπό την έννοια ότι, όντας του Θεού, είναι αιώνια και αγέννητη.

Το άλλο μέρος του νου είναι εντελώς απατηλό και φτιάχνει μόνο ψευδαισθήσεις. Το πνεύμα διατηρεί το δυναμικό του για δημιουργία, αλλά η Θέλησή του, η οποία είναι του Θεού, φαίνεται σαν να έχει αιχμαλωτιστεί ενόσω ο νους δεν είναι ενοποιημένος. Η δημιουργία συνεχίζει αμείωτη διότι αυτό είναι το Θέλημα του Θεού. Αυτή η Θέληση είναι πάντα ενοποιημένη και γι αυτό δεν έχει κανένα νόημα σε αυτόν τον κόσμο. Δεν έχει ούτε αντίθετα ούτε διαβαθμίσεις.

Ο νους μπορεί να είναι είτε ορθός είτε λάθος, ανάλογα με το ποια φωνή ακούει. Ο ορθός νους ακούει το Άγιο Πνεύμα, συγχωρεί τον κόσμο, και μέσα από την όραση του Χριστού βλέπει τον αληθινό κόσμο στην θέση του. Αυτή είναι η τελική όραση, η τελευταία οπτική της αντίληψης, η κατάσταση στην οποία ο Θεός κάνει το τελικό βήμα ο Ίδιος. Εδώ χρόνος και ψευδαισθήσεις λήγουν μαζί.

Ο εσφαλμένος νους ακούει το εγώ και φτιάχνει ψευδαισθήσεις ∙ αντιλαμβάνεται την αμαρτία και δικαιώνει τον θυμό, και βλέπει την ενοχή, την ασθένεια και τον θάνατο σαν αληθινά. Και αυτός ο κόσμος και ο αληθινός είναι ψευδαισθήσεις διότι ο ορθός νους απλά παραβλέπει, ή συγχωρεί, αυτό που ποτέ δεν συνέβη. Άρα δεν είναι ο Ένας νους του Νου του Χριστού, του Οποίου η Θέληση είναι ένα με του Θεού.

Σε αυτό τον κόσμο η μόνη ελευθερία που έχει απομείνει είναι η ελευθερία επιλογής ∙ πάντα ανάμεσα σε δύο επιλογές ή δύο φωνές. Η θέληση δεν αναμιγνύεται καθόλου με την αντίληψη σε κανένα επίπεδο, και δεν έχει να κάνει καθόλου με ην επιλογή. Η συνειδητότητα είναι ο δεκτικός μηχανισμός, και δέχεται μηνύματα από πάνω ή από κάτω ∙ από το Άγιο Πνεύμα ή από το εγώ. Η συνειδητότητα έχει επίπεδα και η επίγνωση μπορεί να μεταβληθεί δραματικά, αλλά δεν μπορεί να υπερβεί την σφαίρα της οπτικής της αντίληψης. Στο ανώτατο επίπεδό της γίνεται γνώστης του πραγματικού κόσμου, και αυτό μπορεί να το πετύχει σταδιακά, αν εκπαιδευτεί. Όμως, το γεγονός ότι έχει επίπεδα και μπορεί να εκπαιδευτεί φανερώνει ότι δεν μπορεί να φτάσει στην γνώση.



Περάστε να γνωριστούμε και στο facebook, εδώ:


http://www.facebook.com/home.php?ref=home#/profile.php?id=624984825&ref=name

ή για ένα καφεδάκι στο καφέ των θαυμάτων


ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...