ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Άκου, - ίσως πιάσεις από μακριά μια μελωδία που σου θυμίζει κάτι πανάρχαιο, που δεν έχεις λησμονήσει εντελώς.

Αμυδρά, ίσως, αλλά όχι εντελώς ξένο, σαν ένα τραγούδι που το όνομά του το έχεις λησμονήσει από καιρό, καθώς και τις συνθήκες που το είχες ακούσει.

Στο μυαλό σου δεν έχει μείνει ολόκληρο το τραγούδι, παρά μόνο ένα ψίθυρος από την μελωδία του, ο οποίος δεν είναι συνδεδεμένος με κάποιο πρόσωπο ή τόπο ή κάτι συγκεκριμένο.

Κι όμως, θυμάσαι, έστω κι από αυτό το πολύ μικρό κομμάτι, πόσο ωραίο ήταν αυτό το τραγούδι, πόσο όμορφα ήταν εκεί που το άκουγες, και πόσο αγαπούσες εκείνους που βρίσκονταν μαζί σου όταν το άκουγες.

Οι νότες δεν είναι τίποτα. Και όμως, τις έχεις κρατήσει μαζί σου, όχι γι αυτές καθαυτές, αλλά σαν γλυκιά ανάμνηση αυτού που θα σε έκανε να κλάψεις αν μόνο θυμόσουν πόσο σου ήταν αγαπητό.

Θα μπορούσες να θυμηθείς, κι όμως φοβάσαι, πιστεύοντας ότι θα χάσεις τον κόσμο που έχεις μάθει να βλέπεις από τότε. Κι όμως γνωρίζεις ότι τίποτα στον κόσμο που έχεις μάθει δεν είναι τόσο αγαπητό όσο αυτό.

Άκου, και δες αν θυμάσαι ένα αρχαίο τραγούδι που ήξερες από τόσο παλιά και το έχεις κρατήσει με τόση αγάπη στην καρδιά σου, μεγαλύτερη από όποια μελωδία έμαθες τον εαυτό σου να αγαπά από τότε.

Πέρα από το σώμα, πέρα από τον ήλιο και τα αστέρια, πέρα από όλα όσα βλέπεις, και όμως κατά κάποιο τρόπο οικείο, βρίσκεται ένα τόξο από χρυσό φως που εκτείνεται καθώς το κοιτάς σε μεγάλο και λαμπερό κύκλο.

Και όλος ο κύκλος γεμίζει με φως μπροστά στα μάτια σου. Τα όρια του κύκλου εξαφανίζονται, και αυτό που βρίσκεται μέσα σε αυτόν δεν περιέχεται πουθενά στην πραγματικότητα. Το φως επεκτείνεται και καλύπτει τα πάντα, προεκτεινόμενο στην αιωνιότητα, λάμποντας για πάντα χωρίς παύση ή όριο πουθενά.

Μέσα σ’ αυτό όλα είναι ενωμένα με τέλεια συνοχή. Ούτε είναι δυνατόν να φανταστείς πως κάτι θα μπορούσε να είναι απέξω, διότι δεν υπάρχει μέρος που να μην καλύπτεται από το φως αυτό.

Αυτή είναι η Όραση του Υιού του Θεού, τον οποίο γνωρίζεις τόσο καλά. Εδώ βρίσκεται η όραση εκείνου που γνωρίζει τον Πατέρα του. Εδώ βρίσκεται η μνήμη του τι είσαι∙ ένα κομμάτι από αυτό, με όλο αυτό μέσα, και ενωμένος με όλα, τόσο σίγουρα όσο όλα είναι ενωμένα σε σένα.

Δέξου την Όραση που μπορεί να σου δείξει αυτό, και όχι το σώμα. Ξέρεις το αρχαίο τραγούδι, και το ξέρεις καλά. Τίποτα ποτέ δεν θα σου είναι τόσο αγαπητό όσο αυτός ο αρχαίος ύμνος της αγάπης που ο Υιός του Θεού τραγουδά στον Πατέρα του ακόμα.

Και τώρα οι τυφλοί βλέπουν, γιατί αυτό το ίδιο τραγούδι που τραγουδούν προς τιμήν του Δημιουργού τους τιμά και αυτούς. Η τύφλωση που αυτοί έφτιαξαν δεν μπορεί να αντέξει την μνήμη αυτού του τραγουδιού.

Και θα βλέπουν με την Όραση του Υιού του Θεού, και θα θυμούνται ποιος είναι αυτός για τον οποίο τραγουδούν.
Τι άλλο μπορεί να είναι αυτή η θύμηση από θαύμα; Και υπάρχει κάποιος που να μην έχει αυτή την μνήμη; Το φως στον ένα, αφυπνίζει το φως σε όλους. Και όταν το βλέπεις στον αδελφό σου, θυμάσαι για όλους

-A Course in Miracles-